Himnaríkið svo súperfínt að ég þori varla að hreyfa mig, ef ég sest í sófann rek ég mig úr honum jafnóðum því ég vil ekkert drasl! Væri gaman að vita hversu lengi heimilið getur haldist svona eins og enginn búi hér ... en úps, hér á skrifborðinu er bolli sem á að vera í uppþvottavélinni. Afsakið hlé.

Mynd: Keli er víst lampi.

Stráksi kom í örstutta heimsókn í dag og gat farið út með smávegis af rusli fyrir mig. Hann tók líka sitt af hverju með sér sem ég hef fundið af eigum hans, eins og heilan þúsundkall og svo dýrlegt gjafakort í ísbúð.

Eftir að ég klára visst krefjandi verkefni sem ég hef verið óratíma að vinna meðfram öllu öðru, verður farið í að grisja af hörku og grimmd og henda og gefa og slíkt. Viss systir mín sem mér er tíðrætt um hér, hún er skipuleggjari ættarinnar, flutti eitt sinn á milli húsa. Hún tók gjörsamlega allt í gegn og grisjaði í burtu það sem hún vildi ekki taka með - og hafði aldrei áður verið svona rosalega snögg að koma sér fyrir í nýju íbúðinni. Algjörlega til eftirbreytni. Þegar ég flutti í himnaríki fyrir rosalega mörgum árum (18 árum og 2 og hálfum mán.) tók ég með mér alls konar dót sem var niðri í geymslu í kjallaranum - ég vissi ekkert hvað var í sumum kössunum ... tók upp úr þeim á löngum tíma hér, sumt alveg dýrmætt svo ég er ánægð með að hafa ekki hent þeim eins og mér datt fyrst í hug. Svo í stóru endurbótunum 2020 tókst mér næstum að gera eins og systir mín ... en ekki alveg, ég var orðin svo þreytt á grisjun að ég fór að setja hluti inn í skápa og skúffur þótt mig langaði ekkert endilega að eiga þá. Vonandi tekst það núna. Stundum er vont að eiga ekki bíl en ég á bóngóða vinkonu, þessa sem er líka sérlega ráðagóð þegar kemur að íþróttameiðslum ...

Matarklúbbur Rauða krossins var með dásamlegan kvöldverð kl. 18 í kvöld (einu sinni í mánuði) þar sem mættu allra þjóða kvikindi; Íslendingar, Rússi, Lithái, Úkraínufólk og Bandaríkjakona. Ofboðslegt fjör og góður matur; rjómalöguð kjúklinga-tortellinisúpa með hvítlauksbrauði og heimabökuð súkkulaðikaka í eftirrétt. Mjög skemmtilegur félagsskapur, mikið hlegið. Ein sem mætti (útlensk) vinnur með eintómum Íslendingum og bannaði þeim fyrir um þremur mánuðum að tala ensku við hana - svo hún hefur tekið stórstígum framförum í íslensku, gott hjá henni. Góð íslenskukunnátta kemur manni hratt inn í samfélagið og auðveldar allt. Þessir mánaðarlegu hittingar eru ekki síst til þess hugsaðir að tala íslensku - en líka hittast og gleðjast. Sú sem verður með matinn næst ... gerir besta eftirrétt í heimi, marensrúllutertu, bragðgóða og alls ekki of sæta ... Ég laumaði að henni 50 krónum og blikkaði hana. Held að hún hafi skilið mig, eða að hún komi með slíka tertu næst, helst eina á mann. Bára næstum kyssti mig fyrir, hún er brjáluð í þessa tertu líka. Held að íslenskir eftirréttir séu margir of sætir, flestir sennilega, og skemmtileg tilbreyting að fá eitthvað eins og það sem verður vonandi í boði eftir mánuð ...

Fyrr í dag kíkti ég á Ísland.is til að athuga hvort ég væri nokkuð ein af þessum hátt í hundrað sem eru að safna undirskriftum til að komast í forsetaframboð. Þótt ég sé ofurklár á ýmsan hátt, get ég verið klaufi á netinu, sérstaklega í sambandi við það sem ég kann ekki, hef ekki lært, eðlilega, og þótt það væri frekar ólíklegt að ég hefði skráð mig í einhverjum brussugangi þegar ég ætlaði að panta Eldum rétt, vildi ég samt fullvissa mig um að ég væri ekki í framboði. Það væri agalegt að verða kannski forseti án þess að ætla sér það! Ég reyndist ekki vera í framboði, sjúkk, og finn enga hvöt til að vera það, ekki einu sinni í gríni.

Illskan og hatrið vellur og bullar um netið í garð sumra frambjóðenda. Einhverjir snúa hverri þúfu við til að finna eitthvað neikvætt ... en þetta er meðal þess sem ég fann á Facebook í dag: Jón Gnarr fór í viðtal hjá manni sem sumum finnst að hann hefði ekki átt að gera, ég sé samt að fleiri frambjóðendur hafa gert það, já, og hann hefði líka verið svona og svona borgarstjóri ... Katrín fær skítinn heldur betur yfir sig og það fallegasta sem ég fann er að einn í stuðningsliði hennar sé stjórnarmaður í fyrirtæki sem gerir skoðanakannanir ... svo hún verður örugglega alltaf í fyrsta sæti, kommon ... Arnar Þór er sagður of fallegur fyrir Bessastaði, ef ég las þetta rétt, og hafa meira vit á læknisfræði en læknar og eigi vís sín 10 prósent, eða verði forseti ef Útvarp Saga hefur rétt fyrir sér. Mynd af Baldri og Felix að kyssast hefur gengið án orða um fb og í kommentum hneykslast fólk, sama fólkið og hatar múslima - og hann er sagður vilja hervæða Ísland (sem er víst bara bull). Halla Hrund hefur fátt neikvætt fengið á sig, sýnist mér, nema að hún sé að yfirgefa starf sem hún gerir miklu meira gagn í en sem forseti, en aðrir segja að það starf verði reyndar lagt niður í sparnaðarskyni. Hún hefur ákafan stuðningsmann sem yrkir ekki bara vísur um hana sem besta kostinn, heldur líka ógeðslegar níðvísur um trans fólk ... Halla Tómasdóttir „skal sko ekki halda að hún sé eitthvað“ en hún svarar bara fullum hálsi þeim sem reyna að draga hana niður. Ásdís Rán þykir klárari en sumir héldu eftir útvarpsviðtal (enda fædd 12. ágúst), en hún fær pottþétt einhvern skít yfir einhvers staðar ... og hverjir eru fleiri? (Alls 82)

Flestir í kringum mig (FB) hafa sagst ætla að kjósa Gnarr, Baldur eða Katrínu svo ef eitthvað er að marka mína Facebook-síðu, ég er samt ekki þjóðin, gæti baráttan orðið á milli þeirra þriggja ... en allt getur auðvitað gerst og flottir frambjóðendur bæst við ... held samt að það verði erfitt, kannski ómögulegt að safna fleiri meðmælendum, eru ekki allir Íslendingar búnir? Það má bara mæla með einum frambjóðanda.

Ég efast ekki um að flest þetta fólk verði landi og þjóð til mikils sóma. Ég myndi vilja að kosið yrði á milli tveggja efstu ... eða vil ég það? Sigraði ekki Vigdís Finnbogadóttir með aðeins þriðjung atkvæða á bak við sig árið 1980? Það er eins og mig minni að hún hafi fengið 33,8%, Guðlaugur Þorvaldsson 32.3%, Albert Guðmundsson 19.8% og Pétur J. Thorsteinsson 14,1% ... Ef kosið hefði verið á milli tveggja efstu hefði Hera tekið þetta, eins og vanalega.

Ég verð að viðurkenna að ég hlakka til að sjá þau í sjónvarpinu þegar þetta fer allt á fullt. Heyra málflutning þeirra, kynnast þeim sem ég þekki lítið til. Íslendingar eru víst algjör ólíkindatól þegar kemur að forsetakosningum. Held að fáir hafi átt von á því að Kristján Eldjárn yrði forseti á sínum tíma, það var vitað að Gunnar Thoroddsen tæki þetta - og hvað þá Vigdís - sko kona! Og bæði tvö svona líka dásamleg. Já, ég er orðin spennt. Hvar er tímavél þegar maður þarf mest á henni að halda?

Ég er byrjuð að hlusta á Baldursbrár á Storytel. Önnur bók Kristinu Ohlsson um Fredriku Bergman lögreglukonu, sú fyrri hét Utangarðsbörn. Vá, hvað Baldursbrár er spennandi. Hún er vissulega ein af þeim bókum sem ég á uppi í hillu og hef lesið (kom út á íslensku 2012) en svona hrað- og magnlesarar eins og ég, gleyma innihaldi bóka og geta því notið þeirra aftur og aftur, eins og ég núna, og í mjög góðum upplestri Sigríðar Eyrúnar Friðriksdóttur. Ég las Utangarðsbörn nú í janúar og minnir að hún hafi verið fín, það bara hlýtur að vera.

Of margar bækur, of lítill tími, of hreint og fínt himnaríki til að ég geti fundið afsökun til að hlusta (á daginn) ... en ég er svo sem að lesa yfir og laga krúttlega ástarsögu sem er fínt mótvægi við spennuna. En samt ... er nokkuð rosalega klikkað að þvo aftur hreinan þvott til að geta brotið hann enn betur saman, jafnvel strauja? Eyðileggst parket ef maður skúrar það of lengi?

Ætli sé hægt að hlusta á eina sögu með eyrunum og lesa aðra yfir í tölvunni með augunum? Mannfólkið er með tvö heilahvel! Hægra og vinstra. Það hægra er samþættandi og þar er m.a. rúmskynjun sem gæti komið sér vel við yfirlestur. Og vinstra heilahvelið er sundurgreinandi, þannig að ég skilji mælt mál, eða söguna sem Sigga Eyrún les á Storytel. Ef hægt væri að einangra hvort um sig og njóta tveggja hluta í einu, vinnutengdu ástarsögunar sem sagt og þurfa ekki að bíða til kvölds með þá æsispennandi, væri lífið nú fyrst almennilegt! Þá gæti ég unnið með öðru og notið spennubókar með hinu. Gæti þó þurft að þjálfa Wernickesvæðið í heilanum en það gegnir lykilhlutverki í málskilningi. Jamm, ég er á rangri hillu í lífinu. Vantar ekki alltaf heilaskurðlækna?  

Dagarnir í himnaríki eru ótrúlega rólegir eftir að stráksi flutti að heiman og það tekur óratíma að safna í heila uppþvottavél, hvað þá þvottavél.

Ég nenni þó ekki að skipta um föt fyrir hádegismat og aftur kvöldmat, eins og sumt fólk gerir, alla vega í gömlum bíómyndum, en ég eldaði nú samt fínan kvöldmat í kvöld, frá Eldum rétt. Rest verður borðuð á morgun, enda matur fyrir tvo. Hinn rétturinn sem ég keypti verður eldaður hinn daginn og restin borðuð á fimmtudag. Svo finn ég eitthvað út úr hinum dögunum. Ég á eftir að horast einhver ósköp, borða mun minni mat eftir að stráksi flutti og svo er ekkert sælgæti til í himnaríki. Ég bannaði stráksa nammikarli iðulega að bjóða mér nammi en svo móðgaðist ég þegar hann gerði það ekki. 

Sennilega mun sú aukna eldamennska sem fylgir Eldum rétt fylla uppþvottavélina ögn hraðar EN ég var samt alls ekki að kvarta ... nema uppáhaldsbollarnir eru iðulega óhreinir í vélinni, virðist vera, og ég farin að nota ýmsa sparibolla - sem er samt allt í lagi. Þetta venst, þetta venst. Það ríkja rólegheit en samt er meira en nóg að gera vinnulega séð, eins og venjulega.

Mín frábæra grannkona frá Úkraínu kíkti í kaffi eftir vinnu í dag og kettirnir fjölmenntu inn í stofu til að fagna henni, hún átti ekki orð yfir fallegu móttökunum. Ég hálfskammaðist mín fyrir að segja bara „hæ,“ og „viltu kaffi?“ en ég veit samt ekki hvernig hún hefði brugðist við álíka fagnaðarlátum frá mér og kettirnir sýndu henni. Ég kann ekki einu sinni að mala! Þeir hafa saknað hennar en hún og sonurinn hafa heimsótt þá daglega, jafnvel oft á dag, ef ég bregð mér frá í t.d. jólafrí til Hildu í Kópavogi sem ég hef gert minnst árlega í mörg ár. Þau hafa líka gefið köttunum kattanammi og slíku gleyma þeir aldrei. 

Ég las grein í dag, um hvað liturinn á útidyrahurðinni táknar. Það segir heilmargt um fólk hvaða lit það velur, samkvæmt greininni, reyndar var löngu búið að mála hurðina á himnaríki þegar ég flutti inn. Og hún hefur verið máluð aftur og liturinn fengið að halda sér. Vér sem búum í fjölbýlishúsum ráðum oft litlu en ég ætla samt að sýna hússtjórninni hér þessa grein. Einn daginn verður húsið málað og þá hægt að breyta, ef vill.

Útidyrahurðin í húsi himnaríkis er eldrauð (tveir stigagangar og tvær hurðir). Ég er ekki trúuð á svona en eftir að hafa lesið mér til um rauðar útidyrahurðir og allt passar svo ótrúlega vel, er ég orðin gjörsamlega og endanlega og algjörlega sannfærð.

Rauði liturinn á útidyrahurðinni hefur löngum verið tengdur við höfðinglega gestrisni. Í gamla daga úti í Ameríku voru þær rauðu merki um að ferðalangar fengju næturgistingu í húsinu. Í Skotlandi er rauð útidyrahurð einfaldlega tákn um að húsnæðislánið sé uppgreitt og á Írlandi veit fólk að rauð hurð heldur illum öndum fjarri. Ef þú kýst þennan lit á þína hurð (eða kýst að kaupa íbúð í húsi með rauða hurð, viðbót: GH) hefðurðu fengið skemmtilegheitin í vöggugjöf og nýtur þess að opna dyr þínar fyrir óvæntum gestum (well) og skemmtanaglöðu (well, ef það þýðir djammsjúkt) fólki.

Þetta passar allt við mig og kettina hér í himnaríki, NEMA þetta síðasta um óvænta gesti og mögulega djammsjúka, kannski blindfulla ... kræst. 

Svört útidyrahurð ... smekklegt klassafólk, sígildur litur og allt bara elegant. Mikil gleði í appelsínugula litnum og væntanlega endalaust stuð á litríku heimilinu. Ljósblá hurð, allt afslappað og fínt, dökkblátt táknar skipulag og slíkt en fallega kóngablá hurð segir um eigandann: Sjáðu mig, ég er æði, komdu að leika. Viðarhurð er tákn um styrk og að vera jarðbundin og praktísk manneskja. Gul hurð er tákn bjartsýni og jákvæðni og eins og appelsínugula, litríkt innandyra. Græn hurð er tákn um velgengni, góða heilsu og öryggi. Túrkísblá hurð ... gleði, traust og rólegheit. Fólk í andlegu jafnvægi, vonglatt og veit að allt er mögulegt ... Hvít hurð er öruggt val sem stendur fyrir ferskleika, allt hreint og fínt og tekið til, einfalt og friðsælt. Fjólublár er konunglegur litur en hvort hann er ljós eða dökkur skiptir öllu upp á hver staða þín er í konungsfjölskyldunni. Lavender, frekar ljós sem sagt, tákn fágunar, dekkri táknar ákveðna þörf fyrir áhættu og mjög dökkur segir einfaldlega: Ég er rík/ur ... sem þú ert kannski ekki, en þú hefur dýran smekk.

Jæja ... en ég mun að sjálfsögu velja mér nýtt heimili í bænum eftir því hvernig útidyrahurðin er á litinn. Ætlu séu til marglitar útidyrahurðir? Mig langar í svoleiðis.  

Verulega góður dagur að kvöldi kominn, öllu heldur kominn nýr dagur. Hér var vaknað fáránlega snemma, eða rúmlega átta, unnið, myndarskapast, drukkið kaffi og sitt af hverju afrekað með misjöfnum árangri. Nú er svo lítill þvottur alltaf, eftir að stráksi flutti, að það er til vandræða, en lítil rúmfatavél fór í gang (tíma- og vatnssparnaðartakkinn miskunnarlaust notaður), síðan handklæði og tuskur - en mér leið betur að setja báðar hálfu vélarnar saman í þurrkarann. Svona geta nú húsverkin verið gefandi. Ég er líka í sparnaðar- og sniðugleikaátakinu: Borðið úr frystinum og fann heilu fjársjóðina þar í dag. Frystipoki með tveimur sneiðum af sítrónukökunni úr Costco (sandkaka með sítrónubragði, hvað er sandkaka i google translate?) en hún er svo stór að við stráksi höfum ekki getað klárað og því leynast svona gleðipakkar víðs vegar í frystiskúffunni. Sá appelsínuguli reyndist vera þetta líka fína tagliatelle frá Eldum rétt. Orðið þítt um kvöldmatarleytið og þá hitað í örbylgjuofninum. Spennt að vita hvað þetta brúna er ... og hissa á öllu þessu frosna hakki úr Einarsbúð. Hélt ég væri svo dugleg að búa til lagsagne. Geymist ekki hakk nokkuð lengi?

Við Mosi lögðum okkur svo í klukkutíma seinnipartinn, eða svo, ef maður fær ekki sína átta eða níu tíma þarf að bæta sér það upp með góðum fegurðarblundi. Aldurinn? Leti? Kósíheit? Kötturinn að smita mig? Fannst þetta óheyrilega notalegt en það var svo sem ekkert rétt við að vakna svona snemma.  

Fyrirhugaðir eru flutningar í bæinn með tíð og tíma, eins og bloggvinir vita og ég ákvað að reyna á tölvusnilli mína og sækja mér greiðslumat en það þarf þegar um svona hluti er að ræða. Þetta væri víst ekkert mál, bara nota rafrænu skilríkin og samþykkja að app bankans leitaði logandi ljósi að öllum upplýsingum ... og kostaði sjö þúsund krónur - sem var gjafverð fyrir svona snilld. Ég fór eftir öllu og innan mínútu kom útkoman og sú var ekki beysin - sjá mynd! Ég gæti ekki einu sinni keypt mér hótelherbergi yfir nótt. Hvað þá lítra af mjólk. Ég hóf að hugsa málin sem ég geri stundum. Gat verið að launaseðlar ársins 1984 hefðu leynst þarna en útgjöld ársins í ár? Gat verið að störfin mín þrjú væru bara ímyndun? Glasgow-ferðin í fyrra draumur og Eldum rétt-sendingarnar bara óskhyggja? Ég horfði í kringum mig, á ríkmannlegt umhverfið ... fína RB-rúmið, rúmteppið úr IKEA sem Hilda gaf mér, kommóðuna frá Önnu undir sjónvarpinu, tekkskrifborðið sem ég fékk í staðinn fyrir gamla og flotta skrifborðshlunkinn, persnesku mottuna sem kostaði bara 13 þúsund, samt svo flott ... var þetta allt bara ímyndun og ég kannski ekki til, Matrix væri málið?

Mosi kom stökkvandi upp á skrifborðið til mín og mjálmaði í mótmælaskyni. „Taktu þig taki, kæra matmóðir,“ hvæsti hann og hóf svo að mala værðarlega sem kom vitinu fyrir mig. Ahhh, þetta bankaapp réði bara ekki við verktakagreiðslur, hugsaði ég og saknaði sáran launþegavinnu - ekki í fyrsta sinn. 

Ég tók upp risaeðlusímann (kostar ekkert að hafa hann) og ætlaði að hringja í bankann. Það heyrðust undarlegir skruðningar úr tólinu og ég sem var nýbúin að tengja nýja beininn (ráderinn). Ég sá að í einhverjum flumbrugangi hafði ég sett símasnúruna á rangan stað, vissulega réttum megin miðað við gamla beininn, en ekki í gatið þar sem á stóð PHONE á þeim nýja. Ég bætti úr því og hringdi í bankann. Indæla stúlkan þar var verulega hjálpleg í þessu 20 mínútna símtali og þá hafði ég ekki tekið eftir því að þessi 24 þúsund kall var í MÍNUS ... og sagði henni að ég hefði þann pening í greiðslugetu sem gæti hreinlega ekki passað. Flumbr, flumbr. Ég sagði henni að launagreiðslur mínar væri að finna þarna og allt væri gefið upp, að sjálfsögðu, ég er meira að segja með endurskoðanda til að allt sé rétt. Hafði svindlað á sjálfri mér árum saman af því að mér fannst svo mikið vesen að vera með verktakagreiðslur með og þurfa að fylla út kostnað á móti, svo ég gerði það ekki. Samstarfsmaður fyrrverandi, áður að vinna hjá Skattinum, var stórhneykslaður á mér og eiginlega honum að þakka að ég kom þessum málum í lag ... og fór að borga minni skatta, en rétta.

Þetta rugl minnir á örbylgjuofninn minn. Ég sagði við Davíð frænda þegar hann var í heimsókn hjá mér eitt skiptið, að þessi asnalegi örbylgjuofn væri svo mikill bjáni, að ef ég ræki mig í aðaltakkann yrði ég að láta ofninn ganga í þessa hálfu mínútu sem takkinn heimtaði og ef matur hitnaði kannski nóg á þremur mínútum og ég hefði stillt á fjórar yrði ég að bíta í það súra epli að láta tóman ofninn ganga þar til tíminn væri liðinn. „Hvað með þennan takka sem á stendur PAUSE/STOP?“ spurði frændi minn yfirvegaður að vanda.

Mér til varnar er takkinn lítt áberandi, í kös með fimm öðrum gagnslausum tökkum ... og mér hafði ekki verið litið svona neðarlega á ofninn. Svona getur nú verið flókið að vera húsmóðir.

Himnaríki lítur sérlega vel út núna, nánast eins og enginn búi hér, fyrirhugað er opið hús á þriðjudaginn, og þótt fólk horfi frekar á íbúðirnar sem það skoðar með sín eigin húsgögn í huga, hvar þessi sófi yrði nú flottur og slíkt, en ekki mín húsgögn, er miklu skemmtilegra að hafa allt fínt.

Ég lánaði kisubúrið mitt svo sennilega verð ég að fylla kettina af gómsætum blautmat, eftir að hafa leikið tryllingslega við þá með leiserbendli svo þeir steinsofi uppgefnir í opna húsinu og reyni ekki að vingast of mikið við fólkið sem kemur, en þeir eru stundum mjög ástreitnir, elsku gömlu fressarnir mínir sem sofa nú samt í ábyggilega 22 tíma á sólarhring.   

Heilmikið klúbba- og félagsstarf er á Akranesi, meira að segja nokkrir kórar. Ef ég hefði ekki verið bundin yfir barni (þar til í síðustu viku) hefði ég mögulega gengið í kirkjukórinn (besta tónlistin, ásamt Skálmöld), þann sem mamma var í og ég lærði að meta Stabat Mater eftir Pergolesi átta eða níu ára og var um svipað leyti bálskotin í hálfum Vínardrengjakórnum sem hélt tónleika á Skaganum.

Hér eru Oddfellow, Lions, Frímúrarar, leikfélag, siðprútt sjósundfélag, leikfélög grunnskólanna og Fjölbrautar, metnaðarfull miðbæjarsamtök og ... að ég held, Samtök masókista. Ég heyrði alla vega ekki betur núna þar sem ég sat við vinnu mína í dag með malandi ketti allt í kring og YouTube-tónlistarveituna mallandi undir. Samt heyrði ég hroðalegu skrækina inn til mín, beint úr Atlantshafinu! Mér varð litið til hægri eftir fyrstu skrækina og sá hóp fólks OFAN Í SJÓNUM, ÍSKÖLDUM KRAPASJÓ, eitthvað sem er vissulega alveg rakið fyrir sjálfspyntingarfólk en angrar okkur prúða fólkið við Jaðarsbraut. Ég tók meira að segja ljósmynd af hryllingnum en enginn er samt þekkjanlegur sem er miður, þá hefðum við íbúar hér getað forðast þessa hlekkjalóma, eins og Halldór fjandi kallar þau, NEMA auðvitað þetta sé utanbæjarfólk sem getur alveg verið en þau voru samt rosalega eins og heima hjá sér í klakaköldum sjónum. Hvað varð eiginlega um hljóðeinangraða kjallara? MYNDIN sýnir það sem ég þurfti að þola. Hvenær verða fundnar upp ljósmyndir með hljóði? Það væri svo miklu sterkara á blogginu, þar til ég læri að setja inn hreyfimyndir annars staðar en af YouTube.

Og þar sem ég sat og vann í dag mallaði tónlistarveita Youtube, eins og áður sagði, og valdi ofan í mig lög. Ég er með eigin lagalista, mjög fjölbreyttan, sixtís, næntís og frekar nýtt, rapp, rokk, popp, klassík en þegar hann er búinn heldur tónlistin bara áfram og ég fór meðal annars að heyra hryllingslög æsku minnar inn á milli. Það gæti hafa spillt myndatökunni af masófólkinu, hver getur haldið eða stillt fókus þegar skelfilega leiðinleg lög breyta vanalega rólegum taugum í gaddavírsstrengi? 

Myndin af barnahrúgunni sýnir sjö ára bekkinn minn. Ég er í stysta kjólnum (með svarta beltið, múahaha) og drengjakoll. Held að mömmu og pabba hafi langað í strák. Nokkrum árum seinna kom Bítlaplatan inn á heimilið. 

Það var til ein Bítlaplata heima þegar ég var lítil, 45 snúninga og bara tvö lög. Öðrum megin var lagið Something og hinum megin Come Together. Bæði lög sem ég þoldi ekki, hvorki þá né nú. Kannski var þetta of mikil bylting frá elsku Sound of Music ... eða kannski eru þetta bara leiðinlegustu lög Bítlanna ásamt Yellow Submarine. En ég átti nú samt hroðalega æsku að hluta, ekki bara matarlega séð, heldur líka á tónlistarlegan máta.

Var látin ganga í lúðrasveit níu eða tíu ára, af því ég heimtaði pásu frá píanóinu, og allt í lagi fyrsta veturinn, þegar ég fékk að spila á trompet - en næsta ár á eftir var ég pínd til að færa mig yfir á althorn! Trompet er töff, eitt töffaðasta hljóðfærið, hlustið bara á byrjunina á Jólaóratóríunni, eða lagið Hel með Skálmöld og Sinfó ... Á Akranesi eru til samtök fólks sem óttast althorn og þessi eini og hálfi vetur sem ég var pínd til að spila á althorn í lúðrasveit, gerði mig afhuga öllu tónlistarnámi, svo bölvun althornsins sem maður las um í gömlu faraóabókunum er greinilega sönn. Ég væri eflaust enn að spila í lúðrasveitinni ef ég hefði akkúrat þarna, 11 ára, náð að verða hærri í loftinu en mamma. 

Ég tók Bítlana reyndar í sátt þegar ég heyrði fyrst lagið Oh Darling og fór svo að meta þá að verðleikum löngu síðar þegar ég fór að spila lögin þeirra í útvarpinu. Ég er reyndar bara með Oh Darling á lagalistum mínum í streymisveitum en bæti við fleiri við tækifæri.

Úff. Þetta er greinilega kvöld játninganna og ég er ekki einu sinni full. Til öryggis er læst bæði uppi hjá mér og líka niðri ef æfir Bítlaunnendur sem vilja meina að ÖLL bítlalög séu góð, vildu láta mig heyra það. Ég er náttúrlega af 78-kynslóðinni sem byrjaði gelgjuna á Uriah Heep og náði ögn í skottið á Deep Purple fyrir tilstilli góðs tónlistarsmekks stóru systur. Fór nú samt til Liverpool fyrir ári og ætla aftur, á leik að þessu sinni, og þá sjá Bítlasafnið. Við höfðum ekki tíma síðast - þetta var um páskana og mikið til lokað þessa páskadaga, nema auðvitað á Anfield þar sem 2/5 hópsins áttu miða á leikinn við Arsenal. Sem klaufi á vissum sviðum internetsins hef ég enn ekki lagt í að kaupa áskrift að streymisveitunum en nú er YouTube-veitan nýorðin óþolandi eins og Spotify. Annaðhvort þarf ég að læra það eða dusta rykið af geisladiskunum.

Loftmyndin af himnaríki ... svo flottar drónamyndir fasteignasalans, ég rændi einni til að birta hér. Ef hún prentast vel má greina Ameríku efst fyrir miðju. Held að sé stutt í Opið hús í himnaríki (næsta vika) - stráksi fluttur og ekkert því til fyrirstöðu að sýna dýrðina. 

Í gærkvöldi hélt ég áfram að hlusta á söguna og nú er sorgmædda nýfráskilda konan farin að baka vöfflur frá grunni og notar ekta rjóma með en áður, þegar hún leysti af þarna í sveitinni sem hún flúði í, var notað vöffluduft með vatni og óekta rjómi úr sprautu. Það kæmi mér ekki á óvart að hún fari að keyra um á bókabíl og bjóða upp á vöfflur með bókunum, eða stofni kannski bakarí því hún fær miklu meira kikk út úr því að elda mat og baka en að fara að kenna aftur í grunnskóla. Í mat og kruðeríi liggur hamingjan greinilega ... vonandi líka hjá fólki í raunheimum sem kaupir Eldum rétt-mat og bakar bara Betty Crocker-kökur.     

Hæfileikar og hetjulund tóku höndum saman í dag þegar ég drýgði sannkallaða dáð, miðað við að ég hef verið fórnarlamb of mikillar aðstoðar þegar kemur að símum, tölvum, interneti og slíku í gegnum tíðina. Þetta var eftir að indæll ungur maður frá Símanum tjáði mér í símtali að beinirinn minn (ráderinn) væri orðinn frekar máttlítill og best væri að sækja nýjan. Einbeitt og full af greind tók ég ljósmynd á gemsann af tengingunum áður en ég aftengdi, sótti nýjan beini og náði svo í stól til að þurfa ekki að bogra á meðan ég tengdi þann nýja, svarta. Það var eins og ég hefði unnið við þetta árum saman. Fumlaus vinnubrögð, hviss, bang, og sambandið við umheiminn hófst á nýjan leik. Tek það fram að ég skoðaði leiðbeiningarnar ekki fyrr en eftir á, of mikið testósterón kannski? Hnuss, hver þarf leiðbeiningar ...

Elskan hún Inga skutlaði okkur stráksa um víðan völl núna eftir hádegið, meðal annars í Omnis að sækja nýja beininn, og smáerindi áttum við hjá sýsla og á skattstofuna þar sem við fengum ótrúlega mikla og góða aðstoð, ekki í fyrsta sinn. Kíkti svo í örstutta heimsókn á Laugarbrautina og sá að stráksa gengur vel að koma sér fyrir. Afskiptasemin samt í þessum fósturmömmum ... „af hverju setur þú þetta ekki upp í eldhússkáp í stað þess að hafa það í poka hér?“ „Tæmdu nú þessa fjölnotapoka svo ég geti tekið þá til baka ...“ nöldr, nöldr ... Hann er nú samt nánast búinn að koma sér fyrir.

Nú er lífið í himnaríki orðið mun rólegra og það var bara eðlilegt og mögulega óhjákvæmilegt skref að ganga í fb-hópinn Dull Women Club, en er reyndar bráðskemmtilegur. Mun gefa mér tíma til að lesa sögur kvennanna sem þar skrifa - en það er ótrúlega mikið að gera hjá mér þótt ég sé bara í einni vinnu akkúrat núna, er mun oftar í þremur vinnum.

Allir ættu að eiga sjúkraþjálfara að vini sem sannast alltaf annað slagið ... ég hef verið að drepast í gömlu íþróttameiðslunum (í alvöru, skokkklúbbur í denn og teygði til óbóta, vitlaust), og haltrað vegna verks í annarri hásininni. Inga stakk upp á Voltaren-kremi og það virkar svona líka vel, bólgan hefur minnkað um alla vega helming. Hún ráðlagði mér líka (áður) smáhækkun undir hæl sem virkar líka, það er enn svolítið sárt að ganga en mun skárra. Látið samt Ingu vera, HÚN ER MÍN, finnið ykkur ykkar eigin sjúkraþjálfara!

Ný könnun Maskínu um fylgi forsetaframbjóðenda: 

1. Katrín 32,9%

2. Baldur 26,7 

3. Gnarr 19,6

4. Halla T. 7,3 

5. Halla Hrund 5,7

6. Arnar Þór 3,2

7. Steinunni Ólína 1,9

8. Ástþór 0,6

9. Sigríður Hrund 0,5

10.Helga 0,4

11.Guðmundur Felix 0,2

12.Hinir 1.0% 

Einhverjir frambjóðendur þarna hljóta að vera í sjokki, búið að skora á þá, segja þeim að þeir eigi fullt erindi á Bessastaði og muni pottþétt hljóta kosningu. Aðrir þurfa ekki einu sinni hvatningu, bara vita. Eitt sinn trúði ég vinkonu sem sagði mér að viss maður væri svakalega skotinn í mér, það sæist langar leiðir, og það gladdi mig svooooo mikið. Áður en mér tókst að gera hann að næsta eiginmanni mínum var hann byrjaður á föstu með annarri! Hnussss.

Ó, hve ég sakna Herberts Hnausdal sem bauð sig fram til forseta fyrir tólf árum á Facebook. Kosningaloforð hans voru fín. Hann ætlaði að hafa Dorrit áfram á Bessastöðum, hækka kjörþyngd fólks, hafa kvenkynsbílstjóra hjá embættinu og margt fleira skemmtilegt. Hann bað auðmjúkur um að fólk léti flekkað mannorð hans vegna landabruggunar ekki skemma fyrir honum.