Bókasjokk, raðhlustun, nýtt ömmubarn og forsetanjósnir

PóstkortamorðinEftir að ég komst upp á lagið með að hlusta á bækur (í fyrra, minnir mig) hef ég hlustað á ógrynnin öll, heilu bókaflokkana. Í mörgum tilfellum eru þetta bækur sem ég hef áður lesið og á jafnvel uppi í hillu, og þar á meðal var bókin sem ég var að lesa í gær ... og hætti, virtist búin, í miðri setningu sem ég hef aldrei lent í. Póstkortamorðin eftir James Pattersen og Lizu Marklund. Fínasta afþreying sem gott er að hlusta á við að hekla, brjóta saman þvott, við að elda ... en svo margir hafa kvartað yfir þessu að ég á von á því að bókin verði kláruð fyrr en síðar. Ef ekki, næ ég bara í hana og klára upp á gamla mátann, nema hún hafi endað hjá hirðrafvirkjanum, eins og svo margar.

 

Mynd: Þarna má sjá átakanleg, óvænt og erfið ekki-endalok bókarinnar sem ég var að hlusta á. En ég tók nú samt gleði mína aftur í dag. Allt svona mótlæti bara þroskar mann.  

 

Rað-hlusta nú á bækurnar um Joona Linna, Finnann knáa sem leysir erfiðustu glæpamálin í Svíþjóð. Kláraði Dávaldinn um daginn, las svo krúttlega ástarvellu og Póstkortamorðin, en hóf lestur á þeirri næstu; Paganini-samningnum, í dag. Þess má geta að ég á allar bækur Lars Kepler um Joona en finnst mjög svo notalegt að hlusta á þær, upplifa þær aftur en öðruvísi, alveg búin að steingleyma þeim, alla vega þeim elstu. Fimm eru komnar á Storytel, sýnist mér, og gúglið segir mér að það séu átta til á íslensku.

 

Dávaldurinn bíómynd frá 2012Og ... af því að ég vanda mig svo við bloggskrif (gúgla og allt) komst ég að því að gerð var bíómynd um Dávaldinn árið 2012. Af hverju hef ég ekki séð hana? Getur verið að nokkuð mikil andstyggð á sjónvarpsglápi hafi verið byrjuð þá? Nei, hún byrjaði í Covid-samkomubanninu þegar ég lagðist í bækur á meðan hluti landsmanna lét Helga fk Bjöss bjarga sálarheillinni, aðrir leituðu í Netflix, þetta voru furðulegar vendingar hjá hálfpartinn sjónvarpssjúkri manneskju sem ég var. Ef RÚV sýndi þessa mynd fór hún algjörlega fram hjá mér. Bókin er mjög blóðug en mér sýnist Joona (ábyggilega í miðið á myndinni) vera ansi huggulegt hörkutól, hann er aðallega gáfaður í bókunum sem er auðvitað mest sexí af öllu, ásamt húmor, samkennd og hæfileikanum til að elda. Ég skal sjá um þvottinn.     

 

Eldabuskan.is sendi mér kassa af tilbúnum mat í gær. Fiskur í humarsósu, kartöflur í sósu (gratineraðar), ferskt salat og hvítlaukssósa. Þetta bragðaðist bara ágætlega, ég er spennt að prófa kjúklinginn í kvöld og svo nautagúllas á fimmtudaginn. Ef ég panta aftur, sem ég tel mjög líklegt, ætla ég að passa að hafa réttina ólíka. Með kjúklingnum eru sætar kartöflur en nautagúllasinu eru gratíneraðar, aftur sem sagt en ég passa bara næst að hafa þetta öðruvís. Líst mjög vel á lasagna með brauði, salati og fleira. En það var frekar skrítið að elda ekki í gær, bara hita. Svo var ég stressuð yfir því að ná ekki öllu plastinu af álbakkanum áður en ég setti hann inn í ofn svo ég klippti bara efri hlutann af. Sennilega algjör föðursýki, en bráðið plast er ekkert sniðugt.

 

Nú er febrúar alveg að koma, eða edrúar, eins og margir kalla hann. Mun halda mér edrú (eins og eiginlega alltaf), tími ekki að eyða fleiri heilafrumum, er alveg nógu gleymin ... Heyrði fínan útúrsnúning á janúar ... eða stjanúar og hef reynt að stjana við gesti mína eftir bestu getu, eða þá sem hafa treyst sér til að koma vegna veðurs. Á morgun er spáð snjókomu og hvassviðri, eða bara íslenskri hríð. Ég hreyfi mig ekki út fyrir hússins dyr en því miður þarf ég sennilega að panta úr Einarsbúð, sem gæti samt beðið til fimmtudags en það væri tillitssamara. Stráksi fór út í sjoppu / búð og keypti einn lítra af mjólk áðan svo morgunmaturinn hans í fyrramálið er tryggur og einnig fimmtudagsins. Svo fer hann í Reykjadal um helgina. Þvílíkt sem hann á eftir að skemmta sér. Systir mín Sinfjötli mætti með útprentaðan fata- og lyfjalista fyrir mig að fylla út, svo allt er til reiðu.

 

Nýja ömmugullið ... heheheInga vinkona, ferðalangurinn hugumstóri, kíkti í heimsókn, síðustu forvöð áður en hún fer til Jórdaníu, og tók yngsta barnabarnið með sér. Strákur sem ég hugsa að ég fari létt með að ræna sem fjórða „barnabarninu“ mínu.

 

 

Þvílíkur dásemdarstrákur og skýrleikspiltur sem var nú samt ögn hrifnari af kisunum en nýju ömmunni, alla vega í upphafi. En þegar nýja amman fékk áfall og æpti í hvert skipti sem hann missti niður rauða pakkabandsrúllu, fékk hann sífellt fleiri hlátursköst. Svo tók hann mig endanlega í sátt þegar við sungum saman Adam átti syni sjö. Hann kann að telja upp á tólf á ensku, kann heimilisfangið sitt og margt, margt fleira sem Inga amma sýndi Gurrí ömmu. Hann er bara tveggja og hálfs! Mikið var þetta skemmtileg heimsókn. (Það skal skýrt tekið fram að ég er búin að þurrka af stólnum, þessum draumastól úr Húsgagnahöllinni. Hafði ekki tekið eftir rykinu fyrr en ég sá myndina, afsakið innilega, gerist sko ekki framar!!!).

- - - - - - - - - - - -

Fréttir af Facebook:

Helgi Hrafn: „Æji, held að ég kjósi bara Ástþór Magnússon. Fokkitt.“ 

Axel Pétur Axelsson forsetaframbjóðandi: „Áts.“

Helgi Hrafn: „Já, ég íhugaði að að kjósa þig en mér finnst þú ekki taka nógu hart á mannétandi risapöddum.“


Hamingjuríkt bílleysi og ótrúlegar hleranir

Bíllinn minnEnn einn fundurinn í dag og sá var góður þótt umfjöllunarefni hans héldi sig inni í herbergi og nennti ekki taka þátt. Kettir himnaríkis létu gestina aldeilis finna fyrir ástúð sinni og hrifningu, nema Mosi sem svaf á sínu græna eyra lengst af.

 

Af hverju ertu ekki á bíl?“ spurði ein fundarkvenna. Það var freistandi að segja að ég hefði svo oft verið tekin full á bílnum og væri orðin þreytt á því ... svo ég sagði það bara. Hún trúði mér ekki og fékk þá réttu söguna: Blankheit vegna lágra launa og himinhárrar leigu (á níunda áratug síðustu aldar, áður en ég keypti á Hringbraut 1988) og svo þegar ég hefði getað keypt mér notaða bíldruslu var ég bara orðin skrambi sátt við bíllausan lífsstíl. Ekkert vesen við að fá stæði, lenda í umferðarsultu, skipta á milli sumar- og vetrardekkja, olíuskipti, borga tryggingar, greiða háa verkstæðisreikninga ... en auðvitað fylgir því frelsi að hafa bíl, geta sest upp í hann og heimsótt vini og ættingja sunnan Rörs (Hvalfjarðargöng). Eins og allir vita er leiðin Reykjavík-Akranes svo miklu lengri en Akranes-Reykjavík ...

 

Ef ég kaupi mér bíl yrði það víst að vera Toyota, sem er fjölskyldu- og ættarbíllinn, skilst mér. FÍB mælir með þeim asísku varðandi bilanatíðni, ásamt Kia, Hyundai, Honda og Lexus. Sá síðastnefndi hefur þá sérstöðu að ef hann bilar á annað borð, er mjög dýrt að gera við hann, einnig Porsche og Chrysler. Þegar búið er að keyra 78 þúsund kílómetra má fara að búast við bilunum en þá fara oft tímareimar eða tímakeðjur vélanna að gefa sig. Dísilbílar hafa lægri bilanatíðni en bensínbílar, Porche á metið í bilunum á gírkössum og drifi ... Þessar arfaleiðinlegu en gagnlegu upplýsingar hef ég frá FÍB en þær eru frá 2017 svo sitt af hverju hefur mögulega breyst. En mér finnst auðveldara að stíga upp í strætisvagn:

„Góðan daginn, herra bílstjóri, hér er debitkortið mitt, ekki dirfast að gefa mér elliafslátt, annars hefurðu verra af,“ eins og ég segi stundum við útlensku unglingana sem keyra leið 57 og þeir horfa ætíð á mig með óttablandinni virðingu (don´t mess with her-augnaráði) og láta mig réttilega borga fullt gjald.

- - - - - - - - - - - - - - -

 

Setjum hana í lækbannUpp úr nýlegri hlerunarskýrslu sem ég fékk senda nafnlaust. Þakklát fyrir auknar forvirkarhlerunarheimildir.

 

AA: Sælir. Hvað get ég gert fyrir þig?

BB: Ég er enn verulega ósáttur við þetta blogg, þú veist, á okkar helga svæði. Gerðu eitthvað.

AA: Í alvöru, hún sem er svo sæt og bara örfáar kvartanir hafa borist.

BB: Hún er haldin heimskublindu varðandi t.d. tjöld á heilagri grund.

AA: Mér skilst að hún hati að gista í tjaldi, þetta kemur mjög á óvart.

BB: Ha?

AA: Svo átti hún áður heima nálægt Dvalarheimilinu Grund, ertu að meina það?

BB: What ever ...

AA: Ég hef mín áhrif, en varla viltu að ég láti eyða blogginu?

BB: Nei, ekkert píslarvætti fyrir hana, mér datt fyrst í hug að senda Kollu á hana, en ég held að það að fækka lækum niður í pínkupons eftir umfjöllunarefninu væri jafnvel enn betra.

AA: Djöfuss snillingur. Og hafa þá mörkin við 5-10 læk til að kenna henni?

BB: What ever ... þetta verður bara að hætta.

AA: Þú veist samt að hún er í flokknum, er það ekki?

BB: Njósnarar mínir segja nú að hún sé í fleiri flokkum. 

AA: Nei, hver þremillinn!

BB: Eins satt og ég stend hérna.

AA: Aha, sennilega til að kjósa kerlingar í prófkjörum. Það er týpískt fyrir svona femínistabeljur. Ég fer í að láta eyða blogginu. 

BB: Hinkraðu, hún á reyndar sama afmælisdag og tengdapabbi. 

AA: Vó! Það breytir nú ansi miklu. 

BB: Látum nægja að fækka lækum, hún hættir þá kannski að bulla.

 

- - - - - - - - - - - - - - -

Fréttir af Facebook:

Litla kaffistofan hefur verið í vandræðum seinnipartinn, eldingu laust þar niður og allt rafmagnslaust. 

 

Grindvíkingar ósáttir við að þurfa að aka Krýsuvíkurveg, enda fastir í ófærð.

 

Bjarni vill ekki að fleiri varnargarðar verði byggðir: „Það hafa heyrst raddir um að einhver nasisti hafi eitt sin fengið grjót í höfuðið af svipaðri gerð og varnargarðanir eru gerðir úr. Það þarf að rannsaka þetta mál fyrst.“ Fréttirnar.

 

Fullt hús er bara hrikalega fyndin ræma. Allir í bíó sem vilja sjá.“ Sunna.   


Aðför að miðjubörnum ...

Snati í öskustónniRjómapönnukökur himnaríkis kláruðust ekki, eins og ég óttaðist, en svangir fuglar í grennd fá aldeilis fína veislu á morgun. Verð að muna að panta helmingi minna af pönnukökum með rjóma og ögn meira af hinum. Þegar komu svo góðir gestir í gær hafði ég búist við við sæmilegum afköstum í áti en nei, ég hafði of mikið með kaffinu. Fór í ávaxtadeildina í Kallabakaríi og kom út með appelsínuköku og bananabros og eitthvað sem er talið hollt líka, eða svona saltkaramellurjóma í vatnsbollum en vatn er það besta, það vitum við öll. Bauð upp á þetta og steingleymdi bæði að taka mynd af veisluborðinu, og bjóða upp á rjómapönnsurnar. En andvirði þeirra fóru í eitthvað sérlega gott málefni.

 

Mynd: Snati frændi hvílir sig í öskustó himnaríkis.

 

Má bjóða ykkur að taka rjómapönnukökur með í skjóðunni, hérna í hnakktöskuna?“ spurði ég systur mína og unga meðreiðarstúlku hennar þegar þær gerðu sig tilbúnar til að stíga á bak og ríða af stað til kaupstaðarins. Snati litli og Lappi hlupu geltandi um, glaðir eftir að hafa getað hvílt sig nokkra stund í hlýjunni í öskustónni en nú tæki við löng ferð í éljagangi, stórhríð og rokbeljanda yfir Kjalarnesheiðina. Ég hafði margboðið þeim gistingu í baðstofunni, meira að segja til fóta í rekkju vinnumannsins, hjá ómaganum, þær gætu þá saumað sauðskinnsskó í myrkrinu, sem laun fyrir næturgistinguna. En ég mátti svo sem segja mér að hrokinn í systur minni og allt vanþakklætið héldi bara áfram. Hún var rétt nýbúin að kyngja kaffinu þegar hún sagði frekjulega: „Það er hlóðabragð af kaffinu þínu, systir mín Guðríður, og vantaði alveg rúsínur í skál með.“ Mikið sem ég sá eftir sopanum ofan í hana, eða þá kandísmolanum. Og ég hugsaði þegar þær riðu úr hlaði: Megi hreppstjórinn hirða þig fyrir glannalega reið. Svo sá ég eftir þessum hugsunum mínum, það þyrfti engan hreppstjóra til að kenna henni eitt eða neitt. Systir mín var lofuð eldri syninum á Sódavatni og sá myndi nú fljótlega kenna henni kurteisi við eldri systur sína, enda þekktur fyrir að flengja heimilisfólkið góða nótt hvert einasta kvöld. Gremja mín var nú samt svo mikil að húslesturinn var ekki róandi eins og vanalega. Yngstu börnin grétu þegar ég öskurlas kaflann um mismunandi skýjafar úr  bókinni Veður í hálfa öld. Nú ætla þau ekki út framar. Þau geta þá gert inniverk framtíðar. Gestakomur eru sannarlega ofmetnar og fuglarnir verða glaðir á morgun.

 

Öll löndin MMDDYYFacebook:

Ósköp fátt sem Facebook sýnir mér - nánast bara efni frá hópum (Pink Floyd, King Crimson), tillögur um að fylgja hópum (fólk borgar fé og sést á veggnum hjá mér, ég ræð hvort ég læka eða skrolla fram hjá) og svo alls konar auglýsingar. 

 

Ég hef sjálf verið álíka beisk og núna fyrir níu árum, skiljanlega, og skrifaði: 

„Nú hefur verið „sannað“ að elsta systkinið sé gáfaðast og það yngsta skemmtilegast. Þessi aðför að miðjubörnum er orðin verulega þreytandi.“ Treysti því að önnur miðjubörn standi með mér í þessu.

Myndina/heimskortið fann ég á Facebook. Þau rauðmerktu eru sögð löndin sem skrifa mánuðinn á undan mánaðardeginum. Dæmi: November 1st ... ágúst tólfti ... Þetta vissi ég ekki fyrir, ef þetta er rétt. Ég trúi ekki hvaða landakorti sem er og gúglaði og fékk út að þetta á við um: Bandaríkin, Kanada og Filippseyjar, einnig breska Hondúras og eyjaklasa í Kyrrahafi sem heitir Míkrónesía. Svo eru til lönd sem byrja á ártalinu en þá missti ég þolinmæðina, enda alltaf frekar áhugalaus um landafræði sem sýnir sig með algjörri leti minni við ferðalög um heiminn. Vinkona mín er að fara til Jórdaníu og Óman eftir viku ... ég lít upp til hennar fyrir hugrekkið (að heimsækja öll þessi pöddulönd sem hún hefur farið til) en læt mér nægja myndir og ferðasögur.         


Öðruvísi bóndadagur og vanhugsaðar viðskiptahugmyndir

Salt eldhúsPönnukökur komu í hús stundvíslega um hádegisbil, löngu pantaðar hjá Soroptimistum sem láta endalaust gott af sér leiða og baka pönnukökur í milljónatali í fjáröflunarskyni. Þetta var í tilefni bóndadagsins og það var ekki fyrr en ég horfði á staflann sem ég hafði keypt að ég mundi eftir því að ég á engan bónda! Þvílík fljótfærni. Þegar stráksi kom heim úr skólanum sagði ég honum að til væri mikið magn af pönnsum. Hélt að hann yrði óður úr gleði og réðist á þær, hann er mjööög hrifinn af þeim og hefur tekið nærri sér að ég kann ekki að tilsteikja nýlega pönnukökupönnu himnaríkis sem allt festist við svo ég nenni ekki að reyna að baka þær. Hann sagði kæruleysislega: „Það voru pönnukökur í skólanum.“ Sem væntanlega þýðir að ég þarf sjálf að borða 20 pönnsur með sykri og 10 með rjóma og gæti þurft að víkka hurðaopin í kjölfarið og sérstyrkja húsgögnin. Á reyndar von á gestum á morgun, því miður ansi matgrönnum, en ég held alveg örugglega að hægt sé að frysta rjómapönnukökur - eða senda þær með nesti. Ég veit ekki hvað ég var að hugsa ... kettirnir borða bara kattamat og mér finnst gott að smakka eina og eina, já, og veðrið býður ekki upp á heimsóknir bjargvætta að sunnan. Held að allir Skagamenn hafi pantað. Vona samt að sú sem snæddi með mér eina rjóma- í hádeginu, aðstoði einnig við át þegar hún kemur í kvöld til að horfa á Idolið. Gísli Marteinn verður bara að bíða.

 

Mynd: Salt eldhús á þessa mynd og ég vona að mér verði fyrirgefið að hafa fengið hana að láni. Til hamingju með daginn, allir karlar.

 

Það var frekar skrítið að fara á fætur í morgun ... það sást ekkert út um gluggana fyrir snjó sem var skrambi óþægilegt, það þarf að vera hægt að gá til veðurs og horfa á útsýnið fagra. Svo ég tók IKEA-tröppuna og steikarspaða úr plasti, prílaði upp, setti hægri höndina með spaðanum út um gluggann og skóf mesta snjóinn af. Líðanin varð svo miklu betri á eftir, hvernig getur sumt fólk verið með þéttdregið fyrir alla glugga dag sem nótt? Hugsa að ég myndi kafna - og fá myglu í gluggana að auki. Svo kom sól (alltaf sól á Skaganum) og sunnanrúðurnar urðu gegnsæar á ný en vel saltaðar. Suðvestanbrim. Þá er það bara vatnsbrúsi, höndin út um þann opnanlega og sprauta vatni almennilega á rúðuna. Sú bóndalausa bjargar sér.

 

SjálfsafgreiðslukassarÍ gær las ég eitthvað um að fækka ætti starfsfólki í Leifsstöð og hafa kannski eingöngu sjálfsafgreiðslukassa. Þá hugsa ég að ég hætti endanlega að versla þarna. Það sparast vissulega fé við að skerða þjónustu en það virðist samt aldrei lækka vöruverðið. Mjög vanhugsað. Ég sé enn eftir því að hafa keypt einhvern óþarfa í fyrra hjá WH Smith á flugvellinum í Manchester. Þar var ein manneskja að vinna í risastórri búð og þurfti að róa pirrað liðið, hún reyndi að hjálpa í búðinni - svo píptu kassarnir og hún þurfti að hlaupa til baka og hjálpa þar. Frekar stressandi og vanþakklátt starf. Skilst að Walmart (í USA) sé meira og minna að snúa aftur í að hafa kassafólk því viðskiptavinirnir stálu ótrúlega miklu í gegnum sjálfsafgreiðsluna svo óskagróðinn varð að tapi. Marks & Spencer-búðirnar í Bretlandi hafa líka lent í þjófnaði vegna þeirra, ólíklegasta fólk sem er kannski að taka sér laun fyrir að vinna vinnuna fyrir búðina? M&S telja þó þessa kassa skilvirkari en þá mönnuðu og ætla ekki að hætta með þá. Aftur á móti ætla Booths-búðirinar bresku að hætta með þá í 25 af 27 búðum sínum til að bæta upplifun viðskiptavinanna. (Heimild v/ Boots og Marks&Spencer: DV, nóv. 2023, man ekki hvar ég las þetta um Walmart)). Það er þægilegt að hafa sjálfsafgreiðslukassana með, og geta valið. Að fá nótu á kennitölu er vesen á þeim, sums staðar ekki hægt, svo það er varla hægt að sleppa alveg mönnuðum kössum.

 

Síðast þegar ég fór í gegn í Leifsstöð spurði ég afgreiðslukonu þar um gott meik (farða) og hún seldi mér það allra besta sem ég hef notað í mörg ár. Meik sem ýkir ekki mínar örfáu (hm) hrukkur, heldur þvert á móti. Er frá Sensai og heitir Flawless Satin Moisture Foundation (SPF 25) og gerir mig ómótstæðilega sæta, þótt ég segi sjálf frá. Hefði annars bara gengið fram hjá án þess að kaupa nokkuð því ég veit ekkert um snyrtivörur og kann því vel að meta aðstoð fagfólks. Mögulega væri hægt að þjálfa gervigreindina í slíka aðstoð en hún er bara svo skrambi hreinskilin, nánast grimm. (Svona: Þú ert of hrukkótt til að farði geri nokkuð fyrir þig-hreinskilin). Ég spurði hana til dæmis hvernig ég ætti að fara að því að grennast hratt. Helvítið svaraði: „Borðaðu minna, hreyfðu þig meira.“   


Furðulegt æði í hvítlauk og lostaskortur heillar starfsstéttar

HvítlaukssaltGrannkona úr Nýju blokkinni mætti stundvíslega kl. 13.05 við útidyrnar á Gömlu blokkinni (Himnaríki er þar). Við vorum að fara að kaupa hvítlaukssalt. Þótt við kæmum snemma var komin svolítil biðröð og óljós grunurinn sem kviknaði í gær fór vaxandi.

Hvaða ástæða er fyrir því að heilt bæjarfélag er brjálað í hvítlauk? Gæti aukinn fjöldi fólks frá Rúmeníu (Transilvaníu) haft eitthvað með það að gera, myrkrið á Íslandi yfir vetrartímann og öflugur blóðbanki?

Ekki verra að járnskortur heyrir nánast sögunni til eftir að læknar, apótek og heilsubúðir hófu að draga okkur landsmenn út úr vítamínsskorts-letinni og ómennskunni. Eldum rétt á líka einhvern heiður skilinn fyrir að bæta blóðið. Það er eitthvað furðulegt í gangi.

 

Ert það sem þú borðarGáfaðir, hugsandi og klárir Skagamann munu skilja mig, vita að þetta er eitthvað meira en grunsemdir. Sú sem var á undan mér í biðröðinni (það var komin röð strax upp úr kl. eitt) keypti átta krukkur. Þegar ég minntist greindarlega á að það yrði þeim mun fleiri sem hægt væri að kyssa ef allir borðuðu hvítlauk, breytti enginn um svip og ein dásemdin þarna skipti um umræðuefni í hvelli sem gerði allt enn dularfyllra. Það er verið að leyna mig einhverju.

Í bílnum á leiðinni heim gat ég lítið hugsað um þetta, enda ræddum við Ingunn bara um tónlist, eða hljómsveitina Offspring sem hljómaði í græjunum og sem hún hlustaði mikið á sem unglingur ... og ég sem móðir unglings, hmmm. Offspring kynntist ég í gegnum MTV (frá 1995). Pretty Fly (Give it to me baby, aha, aha) mun nú bætast við á lagalistann Ýmis lög (93 lög) með tveimur Offspring-lögum sem voru þar fyrir, Come out and play og Self Esteem. Ingunn sagði mér að afkomendur hennar hlustuðu á þessa tónlist af mikilli ánægju. Heimurinn varð einhvern veginn betri við að vita það. Líka þegar ég mærði Skálmöld þarna í lokin í bílnum og hún sagðist hafa orðið stjörnustjörf við að hitta þá ALLA ... í Krónunni á Akranesi! Má færa lögheimili sitt og aðsetur í matvörubúð?

 

Ég ætla alla vega að fylgjast vel með Akurnesingum á næstunni, ef þeir virðast ætla að breytast í uppvakninga eða finnst þeir þurfa lífsnauðsynlega á hvítlauk að halda, ætla ég ekki að smakka þetta „hvítlaukssalt“. Ég viðraði ótta minn í símtali við Hildu systur. Hún var laus við allan skilning, eins og svo oft.

„Er eitthvað að þér? Þetta er bara svona gott og það hefur spurst út. Hættu þessum samsæriskenningum, frú Gurrí OHara!“

Hún fær sko eina krukku hjá mér næst þegar við hittumst. Það kemur þá fljótlega í ljós hvort þetta var góð gjöf eða hefnd fyrir eilífan kjafthátt og grútspælingar ...

 

HatariFacebook er reyndar full af kenningum um Júróvisjón. Það var skilafrestur í september til að senda lög í keppnina, svo varla hefur lag Murads frá Palestínu verið sent inn sérstaklega til höfuðs Ísrael, eins og sumir halda og eru brjálaðir yfir (???). Ef hann er góður, fínt, ef hann er bestur vinnur hann keppnina hér heima og það gæti vakið athygli á málstað Palestínu ef hann færi svo út í aðalkeppnina. Fólk frá Ísrael hefur sent Íslandi tóninn eftir að það barst út að tónlistarfólk og fleiri vildu sniðganga keppnina, sagt að við getum hvort eð er ekkert í tónlist og þaðan af verra. Ekki hollt fyrir sálartetrið að lesa hatursfull skilaboð svo ég hætti eftir tvenn eða þrenn.

 

Allt þetta fjármagn sem fer í keppnina er ekki gripið úr neinum sjóðum RÚV, heldur kemur af auglýsingatekjum vegna keppninnar. RÚV stendur á sléttu á eftir, svona sirkabát. Svo það er ekki hægt að gefa Grindvíkingum milljónirnar ef hætt er við. Veðbankar spá okkur sigri ef Murad keppir fyrir okkar hönd, án þess að framlag hans hafi heyrst, svo þetta er hápólitískt allt saman þótt við reynum að telja okkur trú um annað. Sögðu ekki sumir að Úkraína hefði sigrað vegna ástandsins þar ... lagið er nú samt gott, og sérstaklega útgáfa Litháa sem þeir gerðu til stuðnings grönnum sínum.  

 

MEIRA AF FACEBOOK:

Ákveðinn misskilningur ríkti varðandi „Facebook-frétt“  gærdagsins. Það var því miður ekki ég sem var svona fyndin, heldur Dúa nokkur, Facebook-vinkona mín, lögmaður og húmoristi. Hún sagðist hafa andast (vegna óholls lífsstíls) í miðjum samræmdu prófunum 1982 ... elsku vinir, tók ég samræmd próf? Nei. Landspróf var það.

 

StrætóbílstjórarÉg varð svolítið svekkt þegar ég las færslu mína frá 25. janúar 2013 (Facebook rifjar allt upp) þar sem stóð:

 

 

„Einn af þremur strætóbílstjórum morgunsins sagði við mig þegar ég steig upp í vagn hans í morgun: „Ég sá þig í Mogganum um síðustu helgi.“ Hvort svipur hans lýsti samúð eða losta geri ég mér ekki alveg grein fyrir.“ 

 

Hvað varð eiginlega um lostafulla strætóbílstjóra? og augnaráðin sem gerðu nánast hverja einustu strætóferð í heil tíu ár (Akranes - Reykjavík - Akranes) þess virði að fara hana?

- Hver hjá Strætó bs yngdi upp flotann?

- Veit einhver hvaða áhrif skortur á daðri hefur á andlega og líkamlega líðan síðmiðaldra kvenna?

- Geng ég um með of dauf gleraugu? 

- Gæti hugsast að starfsánægja bílstjóra hafi minnkað stórlega í kringum 2017 (ég fór að vinna heiman frá mér þá) og þeir sagt upp í stríðum straumum?


Of ungleg fyrir sæti ...

SvonaTannlæknirinn minn er kominn í dýrlingatölu hjá mér. Það þurfti að gera við pínkupons- nánast bara passa að eitthvað yrði ekki að skemmd en samt var þetta sama vesen og þegar um stóraðgerð er að ræða. Tjalddúkur og klemmur og það allt. Þegar verið var að koma þessu fyrir í fögrum munni mínum fylltist ég allt í einu innilokunarkennd og nefndi það án þess að biðja um að nokkru yrði breytt. Tannsinn minn, sankti Jónas, hætti snarlega við bráðabirgða-dúklagningar í gini mér og gerði þetta upp á gamla mátann sem ég verð endalaust þakklát fyrir. EF ég flyt í bæinn, er alveg möguleiki á því að halda mig við þessa dýrð og dásemd sem hann er, einhverjir brottfluttir Skagamenn gera það. Það var einungis gífurleg sjálfstjórn sem varð til þess að ég faðmaði hann ekki í kveðju- og þakklætisskyni, þá hefði ég sennilega misst af strætó heim, klukkan var orðin svolítið margt. Já, talandi um strætó. Tannlæknirinn er í góðu göngufæri en brrrr, veðrið frekar fjandsamlegt hárinu á mér; rok, hálka, hláka, vindur, haglél, skýjað, rigning, allt þetta og meira til.

 

 

Svo ég tók strætó frá Garðabrautinni - fór upp í hverfi og til baka, upp hjá Bónushúsinu og svo niður í bæ og stökk út skammt frá þar sem tannlæknastofan er, rétt hjá spítalanum, Jóni rakara, Nínu, fiskbúðinni, kírópraktornum og gamla pósthúsinu. Ég stóð allan tímann. Vagninn fullur af fjórðubekkingum og fleirum sem höfðu sennilega aldrei heyrt minnst á að standa upp fyrir gamla fólkinu. Ég get sagt þetta þótt ég samsami mig á engan hátt með gömlu fólki, því ég man fullvel hvað mér fannst um 12 ára krakkana þegar ég var sjö ára. Þau voru fullorðin, foreldrar mínir gamlir. Afar og ömmur (50-60 ára) komin á grafarbakkann. Svo áttaði ég mig á því að svo margt hefur breyst í áranna rás. Í Reykjavík unglingsáranna tóku allir strætó, bíleign var langt í frá eins og núna, og við stóðum að sjálfsögðu alltaf upp fyrir eldra fólki. Svo flaug í huga minn þar sem ég stóð og ríghélt mér í handfang sem hékk niður úr lofti vagnsins. Handarbakið á mér var rennislétt (andúð á sólböðum að gefa), alveg jafnslétt og á börnunum (9-16 ára) svo bara það hve ungleg ég hlýt að hafa verið í þeirra augum, alla vega handarbakið, kom sem sagt í veg fyrir að þau drusluðust upp úr sætunum sem merkt eru gömlu fólki með staf. Og var ég með staf? Nei, aldeilis ekki. Var líka öllu vön síðan ég ferðaðist reglulega með SVR hér áður fyrr. Þá var nú ábyggilega gott fyrir fólk með mikla snertiþörf að taka strætó, get ég ímyndað mér, oft svo þétt staðið og setið. Þrengslin í innanbæjarstrætó í dag minntu mig einna helst á Jethro Tull-tónleikana á Akranesi árið 1992. Man vel eftir fulla gaurnum sem stóð nálægt sviðinu. Hann var stór og stæðilegur en þrengslin héldu honum uppi, hann reyndi nefnilega hvað eftir annað að deyja áfengisdauða og hrynja niður á gólf en það tókst ekki fyrr en eftir tónleikana. 

 

Stráksi minnUm næstu helgi fer stráksi í helgardvöl í Reykjadal. Það er einn allra besti staður í jarðríki, í hans huga, allir svo góðir og skemmtilegir og fyndnir og frábærir.

 

 

Við urðum hrikalega montin þegar við sáum mynd á Facebook-síðu sumarbúðanna þar sem stráksi sést vel og greinilega, situr fremst í báti í appelsínugulu björgunarvesti. Geri ráð fyrir því að þessi mynd sé opinber og ég megi birta, fyrst hún er á opinni síðu sumarbúðanna, ég veitti leyfi fyrir birtingu mynda af honum og eflaust forráðamenn hinna barnanna líka. Ef ekki, tek ég hana út í hvelli.

 

Disco-Stylistic-FeaturesStráksi er pínku kvefaður og fékk því ekki að fara í sund í dag. Fósturmamman (ég) sagði nei, svo hann er í slökun inni í herbergi og hlustar á hræðilega tónlist á milli þess sem hann gúglar eitthvað áhugavert um álfa, tröll og þjóðsögur í spjaldtölvunni. Ég hef mikið reynt að gera hann að góðum rokkara en hann flýr öskrandi (ýkt) eða biður mig um að lækka. Held að hippakynslóðin hafi svolítið lent í þessu með börn sín fædd upp úr 1970. Var ekki diskóið að hefja innreið sína um svipað leyti og börnin urðu unglingar? Ég er af 78-kynslóðinni svo ég hef ekki þessa reynslu, fékk rjómann af 70's og kynntist seinna frábærri tónlist tíunda áratugarins, 90´s, í gegnum soninn. Radiohead, Wu Tang Clan, Greenday, Nirvana og fleira í þeim dásemdardúr sem fékk mig til að trúa á mannkynið aftur. Ef ég reyndi að hlusta þarna inn á milli heyrði ég bara diskó, fönk og soul og lagðist þá til dásvefns aftur með Led Zeppelin í annarri og Pink Floyd í hinni. MTV-sjónvarpsstöðin sem kom á heimilið 1995, breytti sem sagt öllu. Enn dett ég svolítið í: Vá, hvað það er ömurleg tónlist í gangi núna (úti í heimi) ... en svo kemur eitthvað gott lag og þá hægt að taka gleði sína aftur.

 

EldabuskanGet ekki sagt að ég sé mikið fyrir stórar breytingar í lífinu nema sirka á átján ára fresti, (ef eitthvað virkar fínt, því þá að breyta?) en ég ákvað í gær að panta mat fyrir tvo í þrjá daga hjá Eldabuskunni. Sá að mömmur.is (Hjördís) mæla hástöfum með þessu, það var að auki afsláttur upp á 15% í gegnum mömmurnar og hægt að fá sent upp að dyrum á Akranesi, svo mér fannst sniðugt að prófa. Maturinn er fulleldaður og þarf bara að hita hann. (Dásamleg snilld) Ég var svo einbeitt við að panta og ganga frá þessu að ég gleymdi að slá inn afsláttarkóðann! Verðið kom mér samt gleðilega á óvart, það er ekki nema ögn hærra en hjá Eldum rétt og svo kostar sendingin eitthvað líka. Stráksa leist aldeilis vel á þetta og við bíðum spennt eftir grilluðum kjúklingi með sweet chili og rjómaosti, nautagúllasi með kartöflugratíni og gratíneruðum þorski með humarsósu. Ferskt salat með öllu, sýnist mér. (Rændi mynd af eldabuskan.is til að sýna hvað þetta virðist vera flott).

Svo er allt að verða vitlaust á Skaganum út af hvítlaukssalti frá Dalahvítlauk ... ég er búin að panta og fæ far með grannkonu til að sækja á morgun í Breið þróunarsetur. Strætó gengur ekki þangað. Hjónin hjá Dalahvítlauk koma sem sagt aftur á morgun eftir óvænta svakasölu í fyrradag. Skilst að þetta sé ekki bara gott, heldur rosalega gott. Efast ekki um það. 

 

Facebook fyndin í dag:

„Ég las einhvern tíma að hver sígaretta stytti líf manns um x mínútur. Svo er líka frádráttur vegna óhollrar fæðu, yfirþyngdar, hreyfingarleysis, áfengisneyslu og ég veit ekki hvað og hvað. Ég var að reikna og með trega tilkynni ég hér með að ég lést í miðjum samræmdu prófunum árið 1982. Blóm og kransar afþakkaðir en ég bendi á súkkulaðibirgðir næstu verslunar og heimilisfang mitt.“ (Dúa dásamlega)  


Annir og afmælisbörn, ýkjur og mont

Húsfélagsfundur og kötturStjórnarfundurinn gekk eins og í sögu, þrátt fyrir að Mosi væri helst til of ofurelskulegur og hefði setið og síðan legið ofan á fundargögnunum megnið af tímanum. Aðalfundurinn verður í mars, eins og vanalega, kannski held ég áfram að vera riddari, kannski ekki. Mögulega vill einhver annar taka við, enda flott nafnbót. Svo í dag var Hekls Angels-hittingur sem hefur verið haldinn mánaðarlega síðan í október. Við slepptum desember og nú í janúar var komið að mér. Með hjálp BettyCrocker nokkurrar töfraði ég fram glæsta vanilluköku sem rann ljúflega niður. Enn er helmingurinn eftir, enda fengum við góða hjálp frá stráksa, sem mun svo sannarlega gleypa hana í sig og klára á morgun og hinn. Uppáhaldskakan hans. Fullorðinsárin hafa gert mér grikk, einu sinni var ég óð í tertur og kökur en svo er því miður ekki lengur. Ég átti eitt takmark í lífinu þegar ég var tíu ára, að skúffurnar tvær í Hansahillunum yrðu alltaf fullar af sælgæti þegar ég væri orðin fullorðin. Bæði hillurnar og draumurinn hurfu með tímanum. Kæru börn, það tekur því ekki að setja sér markmið, við þroskumst alltaf frá þeim. Ætlaði ég ekki að vera söngkona, leikkona, dansmær eða ljósmóðir? Hmmmmm.

Keli, elsti kötturinn og sá gigtveiki, hlammaði sér hreinlega ofan á hekldótið hjá einni í hópnum en áður en ég gat fest það á filmu, var hann stokkinn á braut. Missi ekki af því næst. Já, Keli, Krummi og Mosi eru algjörir kærleikskettir, elska fólk og hunda. Krumma er samt ekki treystandi þegar Herkúles og Golíat frændhundar mínir koma í heimsókn. Hann er pínku hræddur við þá og virðist vilja vernda okkur fyrir þessum hundskrímslum. (H og G eru forkunnarfagrir Maltíshundar) 

 

Hugsa út fyrir boxiðÁstamálin hafa ekki pirrað mig neitt sérstaklega undanfarið, eða skortur á slíku, en nú veit ég að ef ég nenni að lenda á séns eru möguleikar mínir fleiri og athyglisverðari en ég hélt. Allt spurning um að hugsa út fyrir rammann.

Þessi fjölskylda (sjá mynd) er saumuð, sýnist mér, en með hjálp meðlima Hekls Angels gæti ég heklað mína eigin fjölskyldu, grunar mig, gæi sem mótmælir mér aldrei, ódýr í rekstri og ... þægustu, alla vega hljóðlátustu börn í heimi, ef ég nenni að hekla börnin líka. Skilst að þau flæki fjölskyldulífið (?) svo þetta er alveg spurning. Hvaða garn væri best að nota? Eitthvað sem má fara í þvottavél væri best en ég nota svo sem aldrei varalit svo ég gæti kysst hann grimmt án þess að stórsæi á honum. Hef ég tíma til að hekla heilan karl? Hversu hávaxinn á ég að hafa hann? Hvað með tróð? Nenni ég þessu? Tuskukarlar eru svo ofmetnir ...

 

FacebookFacebook segir mér að bæði Þuríður Sigurðardóttir, söngkona og myndlistarkona, og Valgeir Guðjónsson tónlistarmaður eigi afmæli í dag. Húrra fyrir þeim. Tvenn jól í röð hef ég fengið aðeins eitt jólakort og það er frá öðru þeirra (ég vann með viðkomandi um hríð, ja, eiginlega báðum, hinu samt óbeint, og gettu nú). Að droppa nöfnum er leyfilegt á þessari síðu. Plat, ýkjur og mont gerir allt betra!

Sjálf hætti ég að senda jólakort árið 1985 sökum fátæktar (þau voru komin upp í 70), og jólin komu samt. Já, svo á Sigþóra von Akranes afmæli líka, sá ég, og í dag er komin rúm hálf öld, eða 51 ár, síðan gaus í Vestmannaeyjum.

 

Af eigin Facebook-síðu: 

Þennan dag árið 2015: „Þeir ættu að skammast sín. Bæði Sigmundur og Davíð.“ Innhringjandi í Reykjavík síðdegis.

Þennan dag árið 2012: „Hef sjaldan verið jafnfljót á fætur og þegar mamma vakti mig sjöleytið fyrir 39 árum: „Gurrí, vaknaðu, Vestmannaeyjar eru ónýtar“.“

Mamma gat verið mjög dramatísk, ég man alveg hvernig okkur leið þegar hún sagði að ungur frændi okkar hefði lent undir valtara og meitt sig á fæti. Hann lá reyndar ekki á stofu 15, 16 og 17, heldur ók lyftari yfir fótinn á honum ... bakarí, apótek ... valtari, lyftari.

- - - - - - - - - - - - 

Varðandi rafrænu dagbókina sem hefur aukið annríki mitt til muna: 

Tannlæknir á morgun, fundur á fimmtudag ... og föstudagurinn er farinn, eins og ég vissi: Fæ góða heimsókn úr bænum, og líka á laugardaginn. Bíð spennt eftir sunnudeginum. Mögulega hefur alltaf verið svona mikið að gera hjá mér, mér hefur bara fundist ég lifa svo tryllingslega rólegu lífi hér við sjávarsíðuna. Lífið hefur vissulega verið mun rólegra eftir að ég flutti á Skagann. Ég var svo miklu duglegri að fara eitthvað, gera eitthvað þegar ég bjó í bænum. Auðveldara að hoppa upp í strætó eða leigubíl, eða vera samfó ... Hér gengur innanbæjarstrætó aðeins til kl. 18 og aldrei um helgar. Leið 2 gengur ekki þegar skólafrí eru, vorfrí, vetrarfrí og það allt. Best að tékka á því áður en kennslan hefst og gera ráðstafanir. Það væri nú agalegt ef sjálfur leiðbeinandinn lærbrotnaði í ógeðshálku og fengi kalsár af því að strætó 2 er bara fyrir skólabörnin.

P.s.

„Svo áttu barn og von á öðru í heiminn, skiptir þetta máli?“ „Já, að sjálfsögðu ...“ úr viðtali við karlkynsíþróttamann eða -þjálfara. Er heimurinn að verða vitlaus?     


Sjokkeruð tepra ... og þó

Sýrlenskur maturTepruskapurinn í mér fékk svolítið áfall á föstudagskvöldið þegar Hugleikur Dagsson var með uppistand í sjónvarpinu, á ensku, þetta var upptaka frá Finnlandi þar sem hann skemmti þarlendum. Ég held og hef lengi haldið að Finnar séu með dásamlegri þjóðum. Ein heimsókn þangað (kórferðalag) á síðustu öld, kynnin við Ritvu, Matta, Leningrad Cowboys (finnsk hljómsveit), Lordi og ótal margt fleira. Já, uppistandið ... sko, ég er yfirleitt ekki sérlega hrifin af neðanbeltishúmor, finnst hann oft ansi þunnur og leiðinlegur, gerir lítið úr bæði körlum og konum ... en ... Nokkrum sinnum á meðan ég horfði hugsaði ég: Hulli þó! Oftast var nú alveg hægt að glotta út í annað og jafnvel flissa ... sumum tekst ágætlega að fara illilega yfir línuna, en þegar hann fór að segja prumpbrandara missti ég mig gjörsamlega úr hlátri í stofusófanum. Púðinn við hliðina á mér, sem ég tróð upp í mig, kom í veg fyrir að nágrannar mínir, Jaðarsbraut, Höfðabraut, Garðabraut, hringdu í lögregluna, þvílík voru lætin. Gott að stráksi var ekki heima, hann hefði ekki skilið þessi vein mín yfir lýsingum á glútenóþoli og hljóðunum og vandræðaganginum sem orsakast af því ... Finnsku áhorfendurnir skemmtu sér konunglega allan tímann. Ég er endalaust þakklát RÚV fyrir að sýna þessa uppistandsþætti. Hef séð þrjá síðan undir áramót, en ansi lítið sjónvarpsgláp mitt gæti mögulega hafa komið í veg fyrir að ég hafi séð fleiri, ef hafa verið. Best að kíkja á ruv.is við tækifæri hvort svo sé. 

 

Mynd: Hjónin í næsta húsi settu enn eitt stúlkna- og drengjametið í elskulegheitum núna áðan með matarsendingu. Enn og aftur. Dugar í þrjár himneskar máltíðir.

 

Fyrir og eftir baðiðUm þessar mundir eru fjögur ár síðan endurbætur hófust í Himnaríki. Ég fékk nýtt bað og nýtt eldhús, ný gólfefni og fataskápa. Allt var málað og tekið í gegn. Í leiðinni losaði ég mig við hátt í helminginn af eigum mínum, bækur, húsgögn, húsmuni og reyni enn í dag að hemja mig svo ég fari ekki að safna að mér dóti aftur. Gengur frekar illa þegar kemur að bókum. Þær hafa svolítið safnast upp. Reyni að losa mig við eitthvað af þeim jafnóðum, og svo dót í staðinn fyrir annað dót ... En mikið rosalega er skemmtilegra og fljótlegra að taka til. Enn hugsa ég með þakklæti til Didda og kó (Trésmiðja Akraness), Guðnýjar og allra frábæru mannanna sem komu að endurgerð þessarar glæstu íbúðar. Að fá þvottahúsið inn á bað var bara æði, miklu skemmtilegra að þvo og vera komin með fatahengi og hol í stað pínulitla þvottaherbergisins sem var áður. Ótrúlegt samt að það séu komin fjögur ár! Baðljósið sem lífgaði áður upp á veggina er nú komið inní eldhús og stendur sig ágætlega við að lýsa mér við eldamennskuna.   

 

Tjöld á AusturvelliAf Facebook:

„Hvernig í ósköpunum getur það truflað nokkurn mann að fólk sem á ættingja og vini í lífsháska tjaldi á túnbletti um hávetur? Myndi maður ekki aðallega hafa áhyggjur af því að því sé kalt?“ Heyr, heyr, Egill Helgason.

 

Svokallaðir Burner Accounts í Bandaríkjunum hafa verið notaðir til að senda ógeðsleg skilaboð á trans fólk. Trans kona segir: „Eftir 7. október sl. hef ég ekki fengið nein skilaboð af þessu tagi. Af því að þetta er sama fólkið, öfgakenndir trúarofstækismenn í USA og Bretlandi, sem keppist nú við að koma óorði á stuðningsfólk Palestínu.“

Skyldi það vera? Sá nýlega ljóð eftir „skáldið“ sem hefur vissulega fært athygli sína og sinna frá trans fólki að tjöldunum á Austurvelli.

 

Jón Frímann

„Jarðskjálftavirknin er núna orðin sú sama og fyrir eldgosið þann 14. janúar 2024. Þetta er eins og rúmlega 10 klst. fyrir eldgos. Hvort ég hef rétt fyrir mér verður að koma í ljós. Þetta eru spennuskjálftar í Krýsuvík og við Kleifarvatn vegna þenslu í Svartsengi og annarra færslna á svæðinu við Grindavík og Svartsengi.“

Jón Frímann (leikmaður í fræðunum, afar fróður og sannspár) var spurður hvort hann hefði tilfinningu fyrir því hvar næsta gos komi: „Því miður er líklegt að næsta eldgos komi sunnan við eldgosið sem varð þann 14. janúar.“ 


Allt vitlaust í kjölfarið ...

Partí með fræga fólkinuRafræn dagbók var tekin upp á þessu heimili undir áramót og það var eins og við manninn mælt, allt varð vitlaust í kjölfarið. Næsta vika er eiginlega troðfullbókuð ... Mánudagur: stjórnarfundur í húsfélagi Himnaríkis þar sem ég er riddari. Þriðjudagur: Hekls Angels-hittingur. Miðvikudagur: Tannlæknir. Fimmtudagur: Fundur. Föstudagur: Enn laust, ótrúlegt. Ég er manneskjan sem fann engan mun á lífi mínu eftir að samkomubann skall á um árið. Nú er ég lafmóð upp á hvern einasta dag, svo mikið er annríkið. Mér finnst ég líka eitthvað svo tæknileg þegar ég kíki í símann minn til að athuga hvort ég eigi lausan tíma ... hvort ég komist í orðuveitinguna á Bessastöðum, í Höfða í kokteildraugapartí, hluthafafund hjá Samherja, afmælisveislur hjá Fokkerliðinu og slíkt. Ég skelli öllu mjög áríðandi inn í rafdagbókina, það er ekki eingöngu djamm með fína fólkinu (sjá mynd, Hugh Grant er einmitt að tala við mig þarna, ráðleggja mér að gerast ekki bakrödd í Oasis, eins og munaði minnstu), heldur vil ég láta minna mig á þegar koma út girnilegar bækur (bók, hef bara gert það einu sinni og það var óþarfi) á Storytel. Bók upp á 25 klukkutíma í lestri, við erum ekki einu sinni að tala um gönguhraða ... en hún veldur mér reyndar hálfgerðum vonbrigðum, líklega voru væntingar of miklar. Húsverkin ganga samt vel á meðan ég hlusta. Finnst stefna í frekar leiðinlega framtíð hjá söguhetjunni, í karlamálum, tek þetta samt aftur ef breytist þennan síðasta klukkutíma sem ég á eftir. Svo er varla talað við kvenpersónuí bókinni án þess að hún sé kölluð „sæta“ ... (nú vita þúsundir hvaða bók ég á við). 

 

HausaveiðararnirSvo er ég að prófarkalesa spennubók, sú er aldeilis ekki leiðinleg, og klára um helgina, vonandi bara á morgun, ef ég fæ frið, ja, hvað segir rafdagbókin sem ræður lífi mínu? Útgefandinn er svo mikið yndi að hann verður með næstu bók (sama höfundar) til yfirlestrar eftir kannski tvær vikur. „Það má ekki láta líða langt á milli þeirra,“ játaði hann, „fyrri bókin endar þannig.“ Sérlega skilningsríkur, bæði í minn garð og annarra spenntra lesenda sem hata óbærilega spennandi endi á sögum og langa bið eftir framhaldinu. Ég prófarkalas Hausaveiðarana á sínum tíma, og þurfti eitt skiptið að standa upp og ganga um gólf, reyna að að draga úr óbærileika trylltrar spennu í kafla þar sem eitthvað hræðilegt gat svo auðveldlega gerst en gerðist svo ekki. Léttirinn stóð samt ekki lengi - þegar söguhetjan gat ekki verið öruggari, staddur í lögreglubíl á ferð, á milli tveggja þéttvaxinna lögreglumanna, þegar hið óhugsandi gerðist allt í einu. Fáránlega vanmetin bók eftir Jo Nesbö, kannski af því að hún var ekki um Harry Hole. Ég sá bíómyndina eftir henni á sínum tíma, útgáfan bauð á frumsýninguna. Þarna var gamall vinur sem hélt utan um hljóðbókaútgáfuupptökuna (ekki Storytel) og sagði mér að hann hefði verið óður af spennu á meðan hann hlustaði á upplesturinn. Eina skiptið sem ég hef staðið upp og þurft að róa mig niður í yfirlestri. Þetta er líka í eina skiptið sem ég hef gengið um gólf, fyrir utan auðvitað þátttöku í Jólasveinar ganga um gólf á jólaböllum æsku minnar. Endilega tékkið á Hausaveiðurunum í næsta bókasafni. Hausaveiðari er sá sem vinnur við að finna bestu forstjórana fyrir risastóru fyrirtækin ... svona eins konar Hagvangur milljarðafyrirtækjanna. Marel? Samherji?

 

Jack Reacher IIÞað ætti að vera óþarfi nú til dags að þurfa að bíða, hvort sem er eftir næstu bókum, eða framhaldsþáttum í sjónvarpi. Ég treysti mér til dæmis ekki til að horfa á aðra Jack Reacher-þáttaröðina á Prime fyrr en allir þættirnir eru komnir. Fyrri þáttaröðin var algjört æði - og ég hef heyrt á fólkinu í kringum mig að það hafi verið martröð að bíða í viku eftir næsta ... ég get slíkt ekki lengur. Svo dekruð er ég orðin en eitt af því fáa sem ég horfi á í línulegri dagskrá er þáttur Gísla Marteins. Það koma alltaf skemmtilegir gestir til hans (mér er alveg sama þótt sumir komi árlega, ef þeir eru skemmtilegir), Berglind Festival er mjög fyndin og ég er líka ánægð með tónlistina, nauðsynlegt fyrir bíllausa kerlingu af Skaganum að fylgjast með nýjustu straumunum í tónlist, ekki kemst hún á tónleika um allt eins og á Reykjavíkurárunum. Úff, henni líður núna alveg eins og forsetaframbjóðanda að tala svona um sig í þriðju persónu ... 

Ég kíkti: Nú eru komnir átta þættir af Reacher II, eða allir, held ég, svo kannski, ef ég næ að klára að lesa yfir bókina á morgun gæti ég þá notað sunnudaginn í þættina. Jú, stráksi fer í helgarfjör hjá elsku Möttu svo ég þarf ekki einu sinni að elda. Auðvitað ætti ég að nota helgina í „brennivín og karlmenn“ en ég drekk ekki brennivín og sjáum til með hitt - ef viðkomandi nennir að glápa á Reacher með mér. Ef Einarsbúð sendi nú fleira heim en matvörur ...  

 

Það komu sérdeilis góðir gestir í gær, ljúfa fjölskyldan frá Sýrlandi, nýlega sameinuð. Færðu mér blóm og mandarínukassa, fengu ekki einu sinni heimabakað í staðinn, bara súkkulaðiköku úr Kallabakaríi, sem var reyndar alveg dúndurgóð og kláraðist næstum (stráksi lá svo í henni í gærkvöldi og kláraði alveg). Inga vinkona kom líka, því fleiri, því betra. Hún er vinkonan sem heimsækir nánast bara lönd þar sem ríkir óbærilegur hiti og óbærilega mikið er af skordýrum. Víetnam, Indland, Mið-Austurlönd ... bara nefna það. Það nánast leið yfir mig í fyrra þegar hún fór bara til Parísar í sumarfríinu!

 

Facebook

„Frosti segir þriðju vaktina vera kjaftæði.“

Komment: Hetjan okkar ... ef hann hefur ekki upplifað það, er það auðvitað ekki til.

Komment: Hann er með screenshot sem sannar þetta, ég allavega trúi honum.

 

Við sem erum með hlaðvarp eða blogg, þurfum auðvitað að grípa til spennandi fyrirsagna og koma okkur jafnvel upp umdeildum skoðunum til að fólk lesi eða hlusti ... kvenhatur virðist virka vel en sjitturinn, ég dýrka konur ... og líka karla. Er líka búin að gefast endanlega upp á því að reyna að verða áhrifavaldur. Bless, draumur um frítt skyr og fríar snyrtivörur. Samt ... kannski þegar ég býst ekki við neinu, kemur tækifærið. Sigling um Karíbahafið yrði vel þegin í þessum skítakulda. Eða bara lopapeysa.   


Mikið þakklæti, Skálmaldarvinkonur og möguleikar glútens

Artic Images Raggi Th. SigÍbúafundurinn, það sem ég sá af honum, var mjög áhrifaríkur og Grindvíkingar magnaðir, spurðu krefjandi spurninga og sættu sig ekki við loðin svör. Margt kom fram sem fæstir hafa kannski hugsað út í, að fólk sé enn að borga rafmagn og hita af eignum sínum í Grindavík og líka nýja "heimilinu", að margir þurfi að keyra miklar vegalengdir til að láta lífið ganga upp ... ein sem hefur hreingert þrjú eldhús síðan 10. nóv. og svo framvegis. Þegar ein talaði um að það væri lítil stemning fyrir eldamennsku um þessar mundir og frekar eitthvað skyndidæmi keypt, veit ég af eigin reynslu hversu erfitt er að hafa sig í að elda mat eftir áfall - hjá mér í marga mánuði 2018. Jóhanna Leópolds, yndisleg vinkona, mætti óvænt þrisvar sinnum alla leið frá Búðardal með tilbúinn heitan mat handa okkur stráksa og það gladdi okkur mikið. Í eitt skiptið var það rabarbaragrautur ... sem ég hafði ekki smakkað í áratugi, gleymdi einhvern veginn að hann væri til. Með rjóma er hann eins og allra besti eftirréttur. Ég hef eldað hann nokkrum sinnum síðan. Við borðuðum auðvitað mat öll kvöld (hann fékk hádegismat í skólanum) en kannski engin tímafrek glæsilegheit, þetta hefði ekki fengið einn tíunda úr Bridgestone-stjörnu. Kannski var keyptur eldaður kjúklingur, hrísgrjón soðin með og góð sósa, eitthvað slíkt, fljótlegt og fín redding til að fylla magann án þess að vera mikil óhollusta. Svo fórum við oft í bæinn til Hildu um helgar og vorum dekruð þar í klessu.

 

Gosmyndirnar eru eftir Ragnar Th. Sigurðsson (einn allra besta ljósmyndara landsins, Artic-Images) sem vann með mér fyrir langa löngu og var mjög skemmtilegur samstarfsmaður. Hann kom eitt sinn inn á kaffistofu (þá vann ég á DV 1982-1989 og hann á Vikunni) og spurði: „Vitið þið hvað er svona svipað og búmmerang en kemur ekki til baka?“ Hausar hristust í takt, enginn vissi það og enginn giskaði. „Spýta!“ sagði Raggi. 

 

Stráksi og PalliÞað eru liðin sex ár í dag síðan útför Einars fór fram. Ekkert sárt eða erfitt fylgir þessum degi hjá mér og hefur ekki gert þessi ár, bara þakklætistilfinning til allra sem hjálpuðu og gerðu þennan dag eins góðan og hægt var. Veðrið var vissulega ömurlegt; ískalt og hvasst, eins og reyndar var í dag, nema verra, einhverjir komust ekki vegna ófærðar eða treystu sér ekki til að keyra. Skil varla hvernig fyrrverandi mágur minn komst frá Borðeyri og yfir Holtavörðuheiði sem þá var orðin ófær. Allir sem bökuðu kökur fyrir erfidrykkjuna, Sigrún Ósk, dóttir Ingu vinkonu, hélt utan um baksturinn og verkstýrði svo sjálfri erfidrykkjunni með Hlédísi. Ég gæti talið upp svo marga sem buðu fram krafta sína eins og t.d. Palla og Moniku sem sáu um tónlistina.

Minningin frá þessum degi tengist fyrst og fremst þakklæti og minnir mig á hversu fólk er gott og hve góða ég á að, fæ ýmsum seint fullþakkað. Í dag er líka dagurinn þegar snjóflóðin féllu í Súðavík árið 1995. Risaknús til allra Súðvíkinga.

 

Myndin er af stráksa og Palla á þrettándanum 2018 þegar rætt var um tónlistina í útförinni. Palli hefur nákvæmlega ekkert breyst (það borgar sig greinilega að sleppa því að reykja og drekka) en stráksi aftur á móti stækkað einhver ósköp og svo hefur himnaríki líka gjörbreyst til hins betra.

 

Þegar við stráksi skruppum í vikulegu skemmtiferðina okkar út í bókabúð og nærbúðir hennar síðasta föstudag, hittum við tvær bekkjarsystur mínar úr grunnskóla (mér finnst ég yngri ef ég nota ekki orðið barnaskóli). Þær heilsuðu og önnur þeirra, Magný, fór að tala um sameiginlega ást okkar á Skálmöld. Hin, Laufey (annar bekkur reyndar, sami árgangur) tók undir bilað hrós okkar í garð þessarar flottu hljómsveitar og sagðist hafa tekið texta sveitarinnar fyrir í íslenskutímum, krufið þá og rætt, en hún kennir sjöunda bekk í gamla skólanum okkar. Frábær kennari, heppnir nemendur. Við ræddum um sérlega velheppnaðan árgangshitting seint á síðasta ári, ekkert fyllirí og vesen, bara skemmtilegheit, byrjaði snemma (kl. 18) og endaði snemma (man ekki alveg hvenær, ég lagði af stað til Reykjavíkur upp úr kl. 21 vegna upplestrar á Bókamessu í Hörpu daginn eftir, munið, úr bókinni okkar Möggu Blöndal, Þá breyttist allt, sem ég treysti að þið hafið öll með tölu keypt og lesið).

 

Óvænt vopnFacebook-fréttir

 

Ég er búin að sjá nokkra svipaða statusa á Facebook:

Úff, fyrsti leikurinn sem ég horfi á og strákarnir skíttapa!“ (Viljið þið vinsamlegast hætta að horfa!)

--- --- --- --- --- --- --- 

 

Fólkið í Los Angeles er dauðhrætt við glúten. Ég sver það, það væri hægt að ræna vínbúð með beyglu í þessari borg.“ Ryan Reynolds leikari, sjá mynd.

--- --- --- --- --- --- ---

 

Fólk nær ekki andanum yfir Grindavík og það er vel. En hjá mörgum nær samkennd bara að landamærunum, sérstakt!“ Mummi Týr

--- --- --- --- --- --- ---

 

Roberto MANCini þjálfar MANChester City og ARSENe Wenger ARSENal. Kannski bráðsniðugt að ráða eftir nöfnum. Óska eftir þjálfara með upphafsstafinu ÍA fyrir sumarið!“ Ég sjálf þennan dag árið 2010. Man að ég skellti þessu inn í heitar umræður um enska boltann, til að létta andrúmsloftið, en engum fannst þetta merkilegt.      


« Fyrri síða | Næsta síða »

Um bloggið

Sögur úr himnaríki

Höfundur

Guðríður Haraldsdóttir
Guðríður Haraldsdóttir

... ekki bara kattakerling

Heimsóknir

Flettingar

  • Í dag (28.3.): 5
  • Sl. sólarhring: 20
  • Sl. viku: 410
  • Frá upphafi: 1445637

Annað

  • Innlit í dag: 5
  • Innlit sl. viku: 357
  • Gestir í dag: 5
  • IP-tölur í dag: 5

Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar

Bloggvinir

Mars 2024
S M Þ M F F L
          1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31            

Nýjustu myndir

  • Himnaríki 6. mars 2023
  • Himnaríki 21. mars 2024
  • Húsó

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband