Fimmtán ár ... á föstu með Akranesi

Í gær voru komin 15 ár upp á dag síðan ég flutti upp á Skaga. Ég hafði heyrt að strætó ætti að fara að ganga á milli Akraness og Reykjavíkur og svo sá ég auglýstan sjó ... ég meina íbúð við Langasand og lét vaða, ég sem þoli ekki breytingar.

Ég bjó á Akranesi í æsku, eða árin 1961-1971, og náði að festa rætur. Var unglingur þegar ég var flutt nauðug til Reykjavíkur og þótt mér líkaði vel i bænum  kallaði alltaf Skaginn. Ég bjó hér aftur árin 1978-1982 með manninum sem síðar varð fyrrverandi eiginmaður minn, og hér fæddist elsku Einar, og var alla tíð mjög hreykinn af því að vera Skagamaður.

Það var auðvitað lífshættulegt að búa i Vesturbænum í Reykjavík og halda með ÍA en við létum okkur hafa það. Á útvarpsstjörnuárunum mínum sagði ég í viðtali í Vesturbæjarblaðinu að uppáhalds-KR-ingurinn minn væri Sigurjón M. Egilsson en við unnum saman um hríð og mér líkaði vel við hann. Ég var aldrei spurð að því aftur hvort ég væri ekki örugglega KR-ingur. Fólk bara vissi það (ekki). Ókei, stundum hrópaði maður KRÍA í hita leiksins því KR er alveg flott.

Í æsku bjuggum við fyrst við Sandabraut, síðan í Nýju blokkinni sem byggð var 1962 og var önnur blokkin á eftir Gömlu blokkinni (1955) þar sem ég bý einmitt núna. Svo fluttum við í hús sem stendur á bak við Einarsbúð sem gaf okkur þann rétt að fara bakdyramegin inn í búðina. Erna hefur alltaf sýnt mér ljúfmennsku þótt ég í hroka mínum hafi hrist hausinn, þá kannski níu ára, þar sem hún var að skúra og tjáð henni að ég ætlaði ekki að verða skúringakona, heldur leikkona, söngkona, dansmær eða ljósmóðir. Hún rifjar þetta reglulega upp og hlær, þesi elska.

Efri myndin er tekin í Arnarholtinu en ef ljósmyndarinn hefði staðið ögn aftar hefði húsið mitt sést til vinstri og bakhlutinn af Einarsbúð til hægri. 

Sennilega var ég ekki byrjuð að lesa Beverly Gray-bækurnar hennar mömmu þar sem Beverly þráði að verða fréttaritari. Ég held að mamma hafi orðið hjúkka af því að lesa Rósu Bennett-bækurnar og hví þá ekki ég blaðakona vegna Beverly Gray? Það var líka spennandi tilhugsun að leysa flókin sakamál eins og Kim eða Basil fursti en ég sá enga atvinnumöguleika í því á Íslandi.

Það var bæði skemmtilegt og erfitt að taka strætó daglega á milli, ekki síst eftir að vinnan mín flutti í Garðabæ. Þá tók þrjá tíma á dag að komast fram og til baka. Undir hálfsjö á morgnana leið 57, komin í Mjódd um hálfátta og tók þar leið 24 í Ásgarð í Garðabæ og þaðan leið 23 næstum upp að dyrum. Ég var komin um átta í vinnuna, iðulega fyrst allra.

Ég var alveg að brenna út um árið, og þótt strætóferðirnar væri skemmtilegar tóku þær sinn tíma og stundum þurfti ég að vinna á kvöldin og um helgar. Það var því gífurlega mikill munur þegar ég fór í annað starf innan fyrirtækisins og gat unnið heima. Það var unaðslegt og er það enn. Þótt ég elski fólk elska ég líka að vera heima hjá mér ... og í samkomubanninu hálfskammaðist ég mín fyrir að finna engan mun á lífi mínu.

Það er bara alltaf verið að segja okkur hvernig okkur eigi að líða ... ég horfði hissa á fréttir þar sem talað var um gífurlega vanlíðan fólks vegna innilokunar ... sjaldnast var sagt að SUMUM eða mörgum liði illa, það var iðulega talað eins og allir þjáðust. Líka framhaldsskólanemar sem voru meira og minna að flosna upp úr námi. Ég veit alveg um nokkra sem blómstruðu í náminu, mögulega af því að þeir þurftu ekki að mæta í skólann. 

Það var ekki síst í sorginni eftir sonarmissinn sem ég varð vör við að mér ætti að líða á einhvern fyrirfram ákveðinn hátt. Stundum fylltist ég ótta um að ég væri siðblind af því að dagurinn hafði verið góður, og hvenær kæmi svo þessi reiði sem allir gengju í gegnum í ferlinu og fleira og fleira? Þegar Jóhanna vinkona mín tjáði mér að hún hefði aldrei upplifað þessa reiði þegar hún missti ástvin, varð ég ögn öruggari um eigin tilfinningar. Þetta og miklu meira til hafði gert mig svo óörugga. Öllum syrgjendum á til dæmis að líða illa um jól - þetta er eins og innræting. Jólin geta auðvitað verið erfiður tími hjá sumum - ekki síst þegar okkur sagt að þau eigi að vera það. Og hana nú!

Eins og vanalega fer ég í allar áttir í blogginu, veð úr einu í annað - afsakið það. En sem sagt, á Akranesi er afar gott að búa. :)

Athugasemdir

[Margrét Fafin Thorsteinson (IP-tala skráð) 13.2.2021 kl. 18:30]

Gurrí mikið sem ég er sammála þér.Að tala endalaust um að td eldri borgarar séu svo eimana að það þurfi að fera átak í þeim efnum.Það á ekki að alhæfa svona,það hefur td lítið breyst hjá okkur hjónum á covid tímum.Það er svo margt skrítið í þessu þjóðfélagi,það má ekki lengur tala um að fólk sé feitt þá er verið að fitusmana það,.það mátti alveg segja við mig að ég væri rosalega horuð þegar ég var ung með tvíbura----fyrirbura og hafði engin þægindi.Ég var hávaxin og oft talað um að ég væri löng,og í afmælum hjá eldri frænkum var sagt "mikið ertu orðin stór og hvað þú hefur stækkað síðan í fyrra"Nú er fólk stórt tekið beint úr enskunni.Einu sinni var fólk bara stórt og þá var vísað til hæðarinnar,laglegt eða ófrítt og svo mætti lengi telja.Þunglamalegt eða frátt á fæti.