Að rata eða ekki rata ...

Í gær þegar nýju sprungurnar opnuðust var ég ekki í rónni fyrr en ég gat staðsett þær. Ég er nefnilega kortamanneskja. Þarf að sjá hlutina á korti, annars er allt ónýtt.

Anna vinkona sló öllum fjölmiðlum við og skúbbaði með fyrstu kortin, á sinni eigin Facebook-síðu, við gleði og þakklæti fjölmargra. Það var þó ekki fyrr en mér var litið út um gluggann að ég sá nákvæmlega hvar þetta var. Smávegis til hægri við Reykjavík og Keili frá mér séð og nokkuð nær Akranesi en eldra gosið. 

Loksins borguðu kaupin á himnaríki sig, loksins sést eldgos út um gluggana eftir 815 ár!

Einu sinni var mér sagt að konur rötuðu af eðlisávísun eða innsæi, karlar eftir kortum. Ókei, þá er ég stútfull af testósteróni því ég hef reikað óhamingjusöm um ókunnar stórborgir því ég hafði ekki kort til að átta mig á umhverfinu. Hvernig gæti ég mögulega, bara af því að ég er kona, ratað um ókunnar slóðir? Hver býr til svona klisjur? Kannski þeir sömu og segja að konur elski að fara í búðir svo þeir sleppi sjálfir við það? Og að konur geti ekki bakkað svo þeir fái að keyra. En samt ... þeir geta ekki bæði keyrt og lesið á kort svo því að ágirnast kortið? Æ, ég gleymdi GPS ...

Mamma dáðist þvílíkt að mér fyrir að rata svona vel í Dublin. Hún hafði unnið aðventuhausteitthvað-ferð til Dyflinnar og bauð okkur Hildu með. Temple Bar Hotel er mjög miðsvæðis og rosalega auðvelt að rata þaðan og um allt. Ef við gengum út á horn og beygðum til vinstri og fórum yfir brúna komumst við á aðalverslunargötuna en til hægri eitthvað annað sem ég man ekkert hvað var ... Þetta hafði ég séð á korti þótt ég útskýrði það ekkert, leyfði mömmu bara að dá mig. 

Við vorum einmitt staddar á Temple Bar-götunni þegar við hittum aðra Íslendinga (borgin var reyndar full af Íslendingum), skemmtileg hjón sem ákváðu að koma með okkur á matsölustað og borða með okkur. Mamma kynnti okkur systur stolt fyrir hjónunum. „Þetta er hún Hilda, hún er bla bla bla, uppáhalds, æði, frábær, eitthvað bla bla ... og þetta er hún Gurrí, hún er völva Vikunnar!“ 

„Mamma! Ertu brjáluð? Ég er ekki völva Vikunnar!“ Ég var í rusli. Ef ég væri það og hefði óvart talað af mér um það hefði ég orðið að drepa viðkomandi, þetta var og er það mikið leyndarmál. Líklega hafði mamma fundið á sér að ég myndi einn daginn prýða forsíðu Vikunnar sem völva! Ég held alveg örugglega að ferðin til Dublin hafi verið á undan forsíðumyndinni. Ég var beðin um að  vera leikmunur, skreyta en ekki vegna fegurðar minnar, heldur aldurs, ég var elst á ritstjórninni eða 40 plús, (48 eða 49 ára) og því nógu gömul til að geta leikið háaldraða völvu ...

En þetta virkaði og blaðið seldist í bílförmum, flutningabíla með tengivagni-förmum, svo það borgaði sig greinilega að setja öldunginn á forsíðu.

Dublin er dásamleg borg og ferðin virklega góð þótt við hefðum lítið getað skoðað okkur um. Ég vildi ekki sleppa mér með vísakortið (það kemur að skuldadögum) og gerðist burðarkona samferðakvenna minna sem nýttu tækifærið og keyptu jólagjafir. „Are you from Iceland? I love you, I love you,“ heyrðum við í sífellu, og oft þurftum við að slíta okkur lausar frá klökkum og kyssandi kaupmönnum sem tóku þarna inn ársveltuna á þremur dögum þegar troðfull risaflugvél af Íslendingum kom á svæðið.

Ég fór aftur til Dublin nokkrum árum síðar, í skemmtilega blaðamannaferð. Við fórum með rútu alla leið til Belfast og stoppuðum víða á leiðinni, svo með lest til baka. Mjög gaman en kaffið í lestinni var algjörlega ódrekkandi. Að maður skuli muna svona ...