Írskir dagar á hlaðinu og tímamót í himnaríki

Ég setti heimasímann í samband í morgun, illu er best aflokið, eða að segja Vilmundi upp sem ég ákvað í gær. Hann hringdi innan þriggja mínútna. „Sæl og blessuð, Guðríður, þetta er Vilmundur veðurfræðingur.“ 

„Já, sæll, þú mátt nú alveg kalla mig Gurrí ... með einföldu, eins og ég hef sagt þér nokkrum sinnum,“ sagði ég með áherslu, og reyndi að sýna kurteisi, reiði mín hefur færst í aukana, fer að breytast í ískalda bræði ... stefnumót sem kostaði mig stórfé og endaði sem kjötbolluveisla! Meira að segja úr kjötfarsi sem hún keypti í Krónunni við hliðina, en sagðist hafa gert frá grunni, hráefnið kæmi úr nærumhverfi. Ekki kolrangt svo sem.

„Ég hringdi nú bara til að þakka fyrir síðast. Þetta var mjög gaman, fannst okkur mömmu sem vildi endilega að ég hringdi í þig, spurning um að endurtaka hittinginn?“ sagði hann glaðlega og flissaði svolítið yfir eigin fyndni, eða að nota orðið hittingur sem gæti ekki verið ólíkara honum. En ég varð að vera staðföst. „Hvað ertu að pæla?“ spurði ég varkár.

„Kannski að koma á Skagann í ísbíltúr, er ekki Frystihúsið svo frábær ísbúð?“ Honum var að takast að bræða mig, hjartað fór á fullt.

„Jú, geggjuð, með þeim bestu, en ég hélt að þú værir ekki með bílpróf?“ Kannski leyndist í honum rómantísk taug eftir allt saman. Ég varð spennt - í nokkrar sekúndur.

„Mamma myndi sko keyra, hún á bílinn og elskar ís, þú mátt alveg sitja í framsætinu ef þú vilt,“ sagði hann örlátur ... en eyðilagði samt allt.

Ég notaði aðferðina hennar mömmu með smátvisti, í stað þess að skella beint á, gerði ég fyrst svona kurteislegt bilunarhljóð, ýl og hviss, og tók símann úr sambandi. Nennti ég að láta veðurfræðing kremja hjarta mitt og ræna mig sálarró með því að hafa mömmu sína alltaf með? Hann var greinilega spenntari fyrir ís en mér svo ég ákvað þarna að halda mig við planið síðan í gærkvöldi. Ég settist niður eftir kvöldmat í gær og hringdi eitt símtal og fékk það sem ég bað um. Ef maður hefur góð sambönd eru manni allir vegir færir. Ég meira að segja vann einu sinni með Gylfa í Sóttvarnarhúsi, svo ég name-droppi nú til að útskýra mál mitt. Sem sagt, ég fékk sendan huggulegan lögreglumann í gærkvöldi. Við ákváðum að byrja kannski saman, fara bara hægt í málin og eftir vinnu í dag kom hann í kaffi (hann elskar kaffið mitt). Hann tók handjárn með, sem á víst að vera voða æsandi en ég hef aldrei skilið hvernig. Hann dinglaði þeim á meðan við drukkum kaffið og horfði spyrjandi á mig. Þegar klukkan fór að nálgast sjö geispaði ég og gerði mér upp hausverk svo hann fór, á síðustu stundu í raun, fótboltinn að hefjast (hann hatar fótbolta) og ég naut þess að sjá England sigra - en, því miður, Skotland tapa.

Mamma verður ánægð þegar ég segi henni að ég sé farin að deita löggu ... kannski spyr ég hana út í handjárn og hvað er svona spennandi við þau ... hún er miklu lífsreyndari en ég, Hilda leynir líka á sér og gæti vitað. Fólkið mitt veit samt að æska mín og sakleysi hvarf að mestu þegar ég var rúmlega fertug og prófaði einkamál.is í örfáar vikur, skráð á vináttu/spjall sem hafði þó ekkert varnargildi þegar þessi rándýr réðust á mig skriflega (penninn og sverðið, munið) en ég var sem betur fer þarna undir dulnefni.

Lögreglumaðurinn fékk hláturskast þegar ég spurði hann á leiðinni út um mögulega fyrirhugaða aðgerð lögreglu, sérsveitar og víkingasveitar með aðstoð hjálparsveitar skáta um að neyða 143 klárustu Íslendingana í bólusetningu - þá sem hafa séð í gegnum samsærið (Þið munið öll deyja innan þriggja ára-samsærið). Ég heyrði hann hlæja niður allar tröppurnar, og á bílaplaninu tók hann bakföll og löggubíllinn hristist svo alla leið út á Garðabraut þar sem hann beygði til hægri og hvarf sjónum. Finnst þetta samt bjánalegt samsæri, hvað græða yfirvöld á því að myrða okkur nánast öll með broddkúmen-eitthvað í bóluefninu? Það verða alla vega ansi háir skattar sem eftirlifandi hópurinn þarf að greiða til að halda hlutum gangandi.

Löggann minn dreymir um að beina hrauninu eftir þröngum farvegi, sérútbúnum, niður að sjó sunnanmegin og horfa svo á ört stækkandi Ísland og þar með landhelgi ef hraunið hefur vit á að fara svolítið vestur líka. Við lifum vonandi nógu lengi til að sjá þetta gerast. Á þremur árum getur hraun nú breitt ágætlega úr sér, er það ekki og ef ég sleppi seinni sprautunni lifi ég kannski í sex ár? Heilbrigð áhugamál eins og jarðfræði og hraunapælingar, heilla mig, svo talaði hann lítið um mömmu sína svo það getur vel verið að ég gefi honum séns. En hann fór að hlæja, skellihlæja þegar ég spurði hvort mamma hans væri komin á dvalarheimili, spyr hann kannski á morgun hvað var svona fyndið. Hann er nú ansi hláturmildur.

Spáin er „góð“ fyrir laugardaginn, eða sól og hiti ... jæks, en ég á viftuna góðu, fjarstýrðu. Hitinn fer alveg í 10°C en svo snarlækkar hann niður í 9°C strax næstu daga á eftir með rigningu. Ég spáði því á feisbúkksíðu systur minnar að sumarið kæmi í júlí. Anna vinkona bætti um betur og sagði: Í júlí, ágúst og september ... en eftir það fæ ég vonandi mínar lægðir og stormviðri af suðvestan (í lagi, Akraborgin hætt að ganga).

Ég er búin að sjá dagskrána fyrir Írska daga og sýnist á öllu að Helgi Björns spili og syngi á hlaðinu hjá mér á laugardagskvöldinu, á þyrlupallinum, það verður ekkert lopapeysuball, held ég. Þannig að fyrst ég hætti að horfa á sjónvarp að mestu í fyrra og missti því af Helga mínum allan veturinn, kemur hann bara til mín, þessi elska. Fyrst „fjallið“ kemur ekki til Helga ... Svo væri ég alveg til í að fá Jethro Tull aftur á Skagann, og Black Sabbath ...