Tilfinningaskylda kynþokkahatara

Ekkert varð úr bæjarferð í gær, með strætó, of mikið að gera til þess. Ég veit að frídagur verslunarmanna er ekki fyrr en á mánudaginn en að vinna til klukkan sextán núll átta á föstudeginum finnst mér tryllt samviskusemi. Veit að vinnuveitendur sumir hafa átt fullt í fangi með starfsfólk sem vill helst fá frí á fimmtudegi og föstudegi líka til að lengja helgina enn meira (og fá betra tjaldstæði á útihátíðinni) en kannski ekki endilega nú í ár.

 

 

Frú Bjúgríður drakk heilu lítrana af soðnu, volgu vatni og trönuberjasafa í gær (þá fer maður ekki í langa strætóferð) og ætlar að halda því áfram, en ummál frúarinnar af Himnaríki hafði minnkað umtalsvert í morgun eftir þennan bilaða drykkjudag í gær. Ætla að leyfa mér að kenna AZDC-bólusetningunni um alla mína kvilla héðan í frá. Þá þarf ekki að fara til læknis, enda búið að svelta heilbrigðiskerfið svo mikið árum saman til að fjandans einkareksturinn geti svo hoppað inn og bjargað okkur með fullkominni þjónustu og bestu hugsanlegu græjum og borgað sér arð af veikindum fólks ...  það er víst ansi langur biðtími hjá læknum um þessar mundir. Þá er nú alltaf gott að hafa við hendina DIY í læknisfræði (do it yourself), en ég studdist einmitt við hana um árið þegar ég tók úr mér botnlangann. Virkilega góðar skýringamyndir komu algjörlega í veg fyrir að ég tæki óvart úr mér hjartað eða lungun. Og stóra Costco-eldhúsrúllan er svo rakadræg að það þurfti ekki grisjur, sem ég hafði gleymt að kaupa og mundi ekki fyrr en ég var búin að deyfa mig og lá tilbúin á eldhúsborðinu með hnífinn í hægri og spegilinn í vinstri. Jamm, einhent aðgerð.

 

Náði loks í systur mína í gær, þvílík  heppni sem hún nýtur iðulega en á meðan við ræddum saman rak hún annað slagið upp öskur af hrifningu yfir eldingum. Þrumur lífguðu líka upp á símtalið og hundsgelt. Já, hún var á Suðurlandi en ekki flutt samt.

 

 

Við ræddum aðeins sumarið 2020 á Akureyri í ferð okkar, þegar mér var sífellt flökurt og svimaði. Lækningin við því var að hún settist við hliðina á mér í rúminu og hrinti mér harkalega niður, ekki aftur á bak, heldur út á hlið, beggja megin.

 

 

Hún fékk fína útrás við þetta, sá ég, sem gæti tengst frekjutöktum stóru systur hennar í bernsku - þegar Hilda var svipt snuði allt of snemma af því að ég stal því alltaf af henni eftir að hafa verið vanin af því, ekkert annað en útsmogin illska af minni hálfu og slíku gleyma ungbörn ekki.

 

 

Þetta voru svokallaðir kristallar í eyra, sem ég kalla demanta. Nú í ár hrjáði mig aðallega verulega slæmur bakverkur (af og til frá c.a. 15 ára aldri). Hvað verður næsta sumar? sögðum við með hryllingi. Berklar? Þvagsýrugigt?

 

 

Hún stakk upp á því að ég færi í allsherjar ástandsskoðun fyrir næstu sumarferð svo við þyrftum ekki að hanga á hótelherbergi án míni-bars (fyrir ískalt vatn í hitabylgju) þegar mögulega girnilegir Norðlendingar á réttum aldri gengju upp og niður göngugötuna í leit að skvísum eins og okkur ... hún sagði það reyndar ekki, en röddin í henni var nógu grunsamleg til að mig grunaði það. Það þarf að vera tilgangur með því að ganga, finnst mér, ákvörðunarstaður, þori ekki að mótmæla Hildu samt sem lítur á gönguferðina sjálfa sem tilgang. Rafskúta hefði verið hjálpleg þessa helgi. Eða hjólabretti, Hilda hefði getað dregið mig á því fram og til baka göngugötuna.

 

 

Eftir fertugt hafa þessir bakverkir mínir verið kallaðir ALDURINN af öllum nema kannski læknum og sjúkraþjálfurum, verkirnir hétu AUMINGJASKAPUR þegar ég var á milli tvítugs og fertugs en þar á undan VAXTAVERKIR. Það er ómetanlegt að hafa alla þessa sérfræðinga í kringum sig.

 

Ég á ekki orðið hraunveruleikasjónvarp, því miður, ég heyrði það í afmæli á miðvikudaginn og fannst það stórkostlegt. Hlýtur að hafa verið Skagamaður sem „fattaði upp á því“. Það var aftur á móti sonur minn sem ruglaði saman orðum c.a. níu eða tíu ára (1989/1990) og ætlaði að segja kynþáttahatari þar sem við vorum stödd í Kjötborg við Ásvallagötu, en sagði óvart kynþokkahatari. Ekkert endilega sá fyrsti til að gera það. Ég notaðu það oft í útvarpinu í kjölfarið og örugglega í Vikunni líka einhvern tíma (eftir 2000). Dásamleg mismæli gleðja og líka orðin sem búin eru til úr öðrum orðum. Eins og orðið tilfinningaskyldan sem Anna vinkona notaði oft og er ótrúlega gott.

 

Skyldi þetta vera satt? (sjá mynd)

 

Djók.

 

Af hverju ætti að vera samsæri í gangi um að myrða stóran hluta mannkyns? Ef ég væri forrík og gæti flogið út í geim ef mig langaði (án þess þó að fá að kallast geimfari, fjandans NASA) vildi ég hafa sem allra, allra flesta á lífi til að dást að mér og snilld minni fyrir að eiga svona mikla peninga ... og skip væru líka svo allt of hægfara og áberandi fyrir minn smekk.