Vér auðkýfingar og innrásin frá Frakklandi

Fyrir nákvæmlega átta árum upp á dag var mér boðið í þyrluflug sem átti eftir að breyta lífi mínu og viðhorfum. Ég hafði eitthvað skrifað um þann draum minn í Vikuna ... gömul samstarfskona á leið til Bandaríkjanna, áskrifandi að Vikunni, náði að grípa nýjasta blaðið með sér. Um kvöldið, komin upp í rúm í Ameríku, sagði hún við manninn sinn eftir að hafa lesið þessa stórkostlegu grein eftir mig þar sem þyrludraumur var viðraður: „Ættum við ekki að bjóða Gurrí í þyrluferð?“ Það sem ég vissi ekki var þessi fyrrum dásamlega samstarfskona mín er gift framkvæmdastjóra þyrlufyrirtækis. Hann, ekki síður dásamlegur, jánkaði því og við heimkomu var haft samband. Ég æpti smávegis af gleði og dagur ferðar var ákveðinn.

 

Nágrannar mínir horfðu áhugalausir, nánast með fyrirlitningu, á strætólúserinn mig hoppa upp í leið 57 við Garðabraut fyrr þennan dag, vagn sem brunaði svo með mig til Reykjavíkur þar sem frændi nokkur tók á móti mér og skutlaði út á Reykjavíkurflugvöll. Þar biðu mín áðurnefnd hjón og rússnesk kona sem vinnur við að heimsækja önnur lönd, gista á fínum hótelum og fara í flottar ferðir, m.a. í þyrlum ... aumingja hún og allt frítt ... Flugmaðurinn, stórkostlega næs náungi, var síðar myndaður við að skammast í Justin Bieber, eða tala við hann, hljóðið fylgdi ekki, og mér hefur skilist að hann fljúgi ekki með hvern sem er ... sem mér finnst mjög skiljanlegt eftir að hafa farið með honum.

 

Við flugum að Esjunni og lentum þar á toppnum, svo nú reyni ég sem oftast að koma því að ég hafi auðvitað farið á Esjuna. Flestir halda að ég hafi erfiðað upp fjallið, gangandi, as if. En í völdum hópum reyni ég að koma því að að ég hafi farið með þyrlu, eins og það sé daglegt brauð, og með þyrlupall á hlaðinu eins og það sé ekki tilviljun. Í hópi auðmanna finn ég fyrir aukinni virðingu, einnig í hópi þeirra hreyfibrjáluðu sem skokka Esjuna kannski kvölds og morgna. Þá segi ég: „Ahh, 2013, það var árið sem ég fór fyrst alla leið upp Esjuna.“ Eins og það sé daglegt brauð. Maður getur nú verið lúmskur.

 

Ég gaf í skyn við Skagamenn sem margir (eiginlega allir) tóku eftir því þegar mér var skutlað heim á Akranes MEÐ ÞYRLU að ég hefði selt smávegis kvóta og leiðrétti heldur ekki þann misskilning að ég ætti þessa þyrlu sjálf og hefði bara skroppið með strætó til að fá ekki leiða á þyrluferðum, líka komast nær öreigunum sem er nauðsynlegt öllu ríku fólki til að njóta enn betur allra peninganna og demantanna. Æ, þið vitið. Nú halda allir á Akranesi að ég sé mjög alþýðleg og finnist ég ekkert merkileg þótt ég „eigi“ þyrlu og ferðist stundum með henni ... og fari alveg stundum á Esjuna þótt ég hafi aldrei klifið hið fagra Akrafjall, af því að það er ekki jafnhátt og Esjan (?). Minni áskorun.

 

Mynd 2 sýnir Himnaríki, blokkina vinstra megin, og Einar úti á svölum (efstu t.h.). Þessi reynsla breytti mér, nú er ég ekki lengur fúl út í auðmenn sem skruppu á þyrlu til að kaupa sér pylsu í sveitasjoppu á meðan þeir átu að innan fyrirtæki, banka og veiktu ýmsar grunnstoðir (ef ég man þetta rétt) ... nú skil ég þá mjög vel og get samsamað mig með þeim. Ég er borubrattari í Einarsbúð og hika ekki við að kaupa jarðarber og jafnvel reyktan lax í áleggsbréfi. Nú fer ég viljandi til tannlæknis OG í klippingu í sama mánuði sem ég gerði aldrei áður, algjör gunga. Ég nota bara yfirdráttinn og er búin að borga hann niður þegar kemur að þessu aftur.  

 

Ég fylgist spennt með Borgarnesleikþættinum hjá Alþingi. Það verður aldrei kosið aftur í NV en gaman að fylgjast með þessu samt, hvort sem þetta á að vera róandi eða svo leiðinlegt að við öskrum fyrir rest: Haldið áfram, plís, ekki meira, ekki meira Borgarnes!!! 

Af hverju ég veit þetta? Draumar eru svar undirmeðvitundarinnar við því sem heilinn innbyrðir en vinnur ekki úr alveg strax, skilst mér ... og mig dreymdi að kosið hefði verið aftur í NV - sem þýðir að það verði ekki gert. Svona draumar eru víst fyrir hinu gagnstæða. Enda allt of mikið vesen að kjósa aftur ...

 

Mig dreymdi líka fyrir c.a. hálfum mánuði að við Einar hefðum verið í heimsókn hjá Hrönn, fyrrum nágranna okkar á Hringbraut og framleiðanda Dýrsins. Hún bjó (í draumnum) á efstu hæð í ofboðslega flottri íbúð í geggjuðu húsi. Þýðir það ekki að myndinni eigi eftir að ganga hrikalega vel? Jafnvel fá Óskarinn sem besta erlenda myndin? Hún verður okkar framlag næst.

 

Ég held að frönsku auðmennirnir (sem ég finn fyrir tengslum við eftir þyrluflugið), þessir sem eru að kaupa Mílu, eigi eftir að loka aðgangi Íslendinga að netinu, bara upp á grínið. Gera kannski dramatíska heimildamynd um þetta sem vinnur til margra virtra verðlauna. Örvænting fólks selur. Hér verður óbyggilegt.

Mig langar ekki að flytja til Frakklands (ógeðslegar pöddur og hiti) og gerast ódýrt vinnuafl, eins og gæti alveg gerst. Þegar ég heyri frönsku líður mér eins og hundi eða ketti sem eigandinn spjallar við ... sjá mynd 3. Ég er enn brjáluð yfir að hafa farið á franskt Starbucks og beðið um double latte og fengið TVO einfalda latte. 

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 20.10.2021 kl. 07:39]

Hér á Klakanum eru um eitt þúsund og eitthundrað landlægar tegundir af skordýrum og um 80 tegundir af kóngulóm en þær eru áttfætlur en ekki skordýr.

Skordýr eru um 90% dýrategunda í heiminum. Þau eru mjög mikilvæg í náttúrunni og ómissandi í vistkerfum lands og ferskvatns.

Og ég hef ekki séð meira af skordýrum og kóngulóm í húsum á meginlandi Evrópu en hér á Klakanum. Hef þó til að mynda gist í gömlum húsum víða í Frakklandi, borgum, bæjum og úti í sveit, og búið í gömlum húsum í Svíþjóð, Eistlandi, Rússlandi, Hvíta-Rússlandi og Ungverjalandi.

[Guðríður Haraldsdóttir, 20.10.2021 kl. 11:10]

Ekki trúa alveg ÖLLU sem þú lest ... ;) Að vísu er ég ekki fyrir mikinn hita, 15 gráður hámark, 10 best. 

[Þorsteinn Briem, 20.10.2021 kl. 12:04]

5.6.1996:

"Íslendingar eru sérstaklega pödduhræddir og veit maður um fólk sem beðið hefur um að eitrað yrði gegn flugunum í garðinum þeirra."

Hús og garðar - Eitur er eitur og getur aldrei orðið hættulaust