Frændur eru frænkum verstir

Orðatiltækið Frændur eru frænkum verstir er svo sem ekki til en samt upplifði ég nákvæmlega það árum saman þegar annars ágætur frændi minn, nú hamingjusamlega fluttur úr landi, enn oft kallaður Fjandi, gerði líf mitt stöku sinnum að hálfgerðu hlæjandi helvíti ... sem er heldur betur til. Við kynntumst þegar ég var 38 ára og hann 13 árum yngri.

 

Ég man því miður ekki hvað hann sagði á taílenska veitingastaðnum sem var rekinn hér á Akranesi um tíma, á meðan við biðum eftir matnum, en ég gat aldrei farið þangað aftur. Hló samt að þessu þar til ég áttaði mig á því. Akranes er nógu lítill staður til að slíkt geti gerst, þótt stór sé.

Fjandi hefur alltaf verið sérlega greiðvikinn og þegar ég bað hann um að kenna mér að gera orðaleit fyrir Vikunna í Excel, svo ég gæti séð um það vikulega, fór hann að gera þetta fyrir okkur, eldsnöggur og bara greiði - og orðaleitin varð strax afar vinsæl. Ég fann fimmtán orð og sendi honum, hann faldi fjórtán þeirra inni í textanum (til að gera þetta erfiðara) og setti stundum (alltaf) önnur orð sem átti ekki að leita að og finna en fundust nú samt, eins og sést neðst á myndinni sem svo birtist á Flick my life-síðunni fyrir nokkrum árum. Ég beið bara eftir lögreglunni stundum, það kom alla vega eitt óþægilegt símtal frá opinberu embætti ...

 

Eitt sinn skutlaði hann mömmu heim, þau höfðu hist í fyrsta sinn þennan dag (u.þ.b. 1996) heima hjá mér á Hringbrautinni, og það má fylgja með að hann er ekki sérlega hrifinn af Breiðholti, einhverra hluta vegna. „Þú býrð væntanlega í Breiðholti, ekki satt?“ sagði hann í tilraun til að vera fyndinn. „Ó, jú, ég er í Asparfelli, heldur betur,“ sagði mamma glaðlega enda verulega ánægð með fallegu útsýnisíbúðina sína á sjöundu hæð. Við ókum af stað og þegar við vorum komin upp í Breiðholt og keyrðum Vesturbergið í átt að Asparfelli sagði fjandi með leiðsögumannsrödd: „Hér til hægri fer nú fram sjoppurán ... og á vinstri hönd má sjá að verið er að ráðast á gamla konu.“ Ég grenjaði úr hlátri en hlátur mömmu varð sífellt þvingaðri, þessi frændi dóttur hennar var kannski ekki eins indæll og hún hafði haldið. Svo sagði hann rétt við bæjardyrnar: „Er þér sama þótt ég fleygi þér út á ferð? Ég vil ekki að hjólkoppunum verði stolið!“ Þá var mömmu allri lokið. Hún þakkaði samt fyrir farið, hún er kurteis, en tók fjanda ekki í sátt fyrr en tæpum tuttugu árum seinna. Maður dissar ekki Breiðholt, aldrei! Ekki einu sinni í gríni. (Ég hef án efa sagt frá þessu áður hér, þetta er lengri útgáfan - og þetta er líka skrifað eftir minni).

 

Ég reyndi sjálf stundum að nota þetta síðasta og sagði kannski kurteislega við bílstjórana mína á leið 57 þegar þeir hægðu ferðina áður en ég hoppaði út við Vesturlandsveginn: „Þú mátt alveg henda mér út á ferð, ég skil alveg að þú viljir ekki að hjólkoppunum verði stolið, þetta er svo hræðilegt hverfi,“(ég var að fara í Höfðabakka). „Hvaða vitleysa,“ tautuðu flestir þeirra, eins og þeir færu að fleygja farþegar út á ferð ...

 

Þessi frændi fékk hina Trump-jólakúluna sem ég keypti (sjá Fréttablaðið í gær) þannig að hann er kannski sá eini eftir af vinum mínum, ættingjum og kunningjum, sem allir eru brjálaðir út í mig eftir viðtalið í Fréttablaðinu í gær, um að ég myndi aldrei treysta þeim til að kaupa nógu ljóta jólakúlu handa mér. Ég notaði daginn í gær og morguninn og hádegið í dag, til að benda fólki á að blaðamaðurinn hefði misskilið mig og ég hefði reynt að leiðrétta þetta í bloggi gærdagsins, en allir segja: „Of lítið, of seint, farðu til fjandans.“ Þannig að ég þarf mögulega að verja jólunum í Frakklandi.

 

Dagurinn í dag fer í vinnu en ég verð með fótbolta á kantinum, verulega stór dagur í dag, Chelsea núna, á eftir Man. Utd. og svo Liverpool gegn Arsenal. Ef einhver slysast í heimsókn fær hann verulega gott kaffi en verður að sætta sig við að hlusta á fótboltalýsingu og mig hlaupa til að sjá endurtekningu á marki. Ég á mjög skilningsríka vini ... eða nei, ekki lengur ... alveg rétt.  

Vesen og vatnsleysi og leiðréttingin sem gleymdist

SMS-ið sem kom kl. 10.29 í morgun var eins og köld vatnsgusa framan í andlitið á mér, nema það vantaði vatnið, bókstaflega. kaldavatnslaust til kl. 16 í dag ... vegna bilunar! Ég hljóp um Himnaríki og tékkaði á öllum (báðum, ekki sturtu) krönum, ekki einu sinni heitt vatn - því við tökum inn kalt og hitum, held ég. Var til nóg vatn á kaffivélinni fyrir einn bolla? Nei, heldur betur ekki. Myndi vatn í vatnsbrunni kattanna duga til fjögur í dag? Nei, alls ekki. Var hægt að kveikja ljósin? Já, sem betur fer var rafmagn. Ekki bara Himnaríki sem syrgir vatn, heldur öll gatan og þær næstu í kring. Jaðarsbraut, Sandabraut, Garðabraut og Skagabraut!

 

Þar sem ég er kona eigi hjálparvana, datt mér nánast strax í hug að fara út í Krambúð. Þar ræður ríkjum elskan hún Þórhildur almáttugur ... og stóð hún undir nafni? Játs. Hún átti ekki vatn nema kolsýrt en fann tvær tómar 2 l gosflöskur á bak við sem hún fyllti af köldu, dýrmætu vatni og gaf mér. Gangan heim var síðan algjör viðbjóður, þetta var svo þungt, en það hefði verið snjallt að nýta ferðina betur og fara í morgunsturtuna í leiðinni. Bleyta hár að Krambúð - sápa og nudda meðan Þ reddaði málum - skola sápu frá Krambúð. En heim komst ég, rennblautt, sárfætt með mun lengri handleggi en áður eftir burðinn og kettir glaðir (það vantaði í raun ekkert svo mikið hjá þeim, en í dramakastinu kl. 10.30 fannst mér brunnurinn tómur. Vælið í köttunum stafaði af því að þá langaði í blautmat en vatn var nauðsynlegra en dekur við síst af öllu svanga hefðarkettina. Það er ekkert Kristallmeðlímónu-bragð af kaffinu, Þórhildur varaði við því. Skolaði samt vel.

 

Hvar pissum við? Stráksi kemur heim kl. 13, getur hann haldið í sér til kl. 15 þegar hann fer í klippingu? Hvað með Langasand? Eigum við að taka Danskinn á þetta og sturta bara niður í dagslok? (vatnið svo dýrt þar) En einn kaffibolli til klukkan fjögur verður bara að duga.

 

Bókakynningin í gær var alveg frábær, makrónur og freyðibúblur til að gleðja. Drengurinn (17) ætlaði að vera fyndinn og spurði hvort væri ekki líka vodka ... hvar ætli hann hafi lært þennan stórfenglega aulahúmor? Evurnar árituðu af miklum móð.

Ég blaðaði í kökubók Evu Laufeyjar og hún er sérlega girnileg, Eva gefur nokkrar uppskriftir í kökublað Vikunnar sem kemur út eftir viku, og þegar ég sá þær og myndirnar vissi ég að ég yrði að eignast bókina, stundum veit maður bara.

Eva Björg skrifar um glæpi, oft tengda Akranesi sem er æði, og ég er komin ögn áleiðis með hana (bls. 39, klára í kvöld), ég sofnaði bara svo afkáralega snemma í gærkvöldi. Bókin heitir Þú sérð mig ekki.

 

 

Ægir, pabbi Evu Bjargar, var einn af ljúflingunum sem lagði parketið á Himnaríki, ég þekkti hann ekki með grímuna, eins gott að einhver kallaði á hann. Hann hló bara, móðgaðist ekkert og líkti mér við Jón Gnarr!?! (Viðbót: Gnarr þekkir fólk víst bara af munnsvip) 

 

 

Í Krambúðinni greip ég með mér Fréttablaðið og viti menn, var ekki Himnaríkis-áhrifavaldurinn af Moggablogginu aðalgellan í jólablaðinu? Og ljúfi blaðamaðurinn sem tók samt ekki mark á breytingarbeiðni minni ... vissulega bara smáræði en blæbrigðamunur sem skipti mig máli.

 

... ekki beðið neinn að kaupa handa sér ljóta jólakúlu. „Það er af því að smekkur fólks er misjafn. Það yrði hræðilegt að sitja kannski uppi með flottar jólakúlur.“

Ég bað hann um að fleygja í burtu ÞAÐ ER AF ÞVÍ AÐ ... því ég sagði það aldrei. Ég treysti vinum og vandamönnum vel til að kaupa ljótar jólakúlur handa mér, þetta er upp til hópa smekklaust ... (djók)

Hitt var bara hugleiðing: Smekkur fólks er misjafn. Það yrði hræðilegt að ... osfrv.

 

 

Eflaust algjört smáatriði, en hva, jólablaðið hjá Fbl. er hrikalega flott og skemmtilegt.

 

 

Meira að segja bjúg-myndin af mér skemmir það ekki ... það væri alveg eftir því ef akkúrat dagurinn í dag til fjögur yrði vatnslosunardagurinn mikli ...

Sætur sigur og góður leynifundur

Í gær upp úr kl. 16 sat ég gráti nær við tölvuna af því að ég fann ekki leið til að tengjast Teams-draslinu ... ég breytti leyniorði í tölvunni minni nokkrum sinnum og reyndi aftur en án árangurs. Ég sendi tárvot skilaboð í tölvupósti til fundarhaldara sem sagði: „Ó, ég skal senda þér hlekkinn.“ Ég ýtti svo á hlekkinn og tengdist en allt var hljóð- og myndlaust. Prófaði þá í gegnum símann minn og þá var allt í lagi. Þetta var sætur sigur. Fundurinn hjá Grensu (við erum flest í Mensu og fannst þetta drepfyndið nafn) þurfti í þetta eina sinn að vera með þessu algenga en flókna Teams-sniði, tengist eitthvað rússneskum tölvuþrjótum.

 

Við þurftum að taka afstöðu varðandi ýmis stór mál eins og venjulega. Þess vegna varð ég að geta tengst. Það þurfti að skítamixa eitthvað varðandi kosningaklúðrið og gervieldgosið mitt - það tókst svo vel hjá mér síðast þegar Skýrslan kom út um árið og minnstu munaði að allt yrði vitlaust. Já, það var ég. Ég þarf bara að ákveða stað sem enginn kemst á, ekki einu sinni fuglinn fljúgandi eða dróni, og vefmyndavél RÚV sem svo heppilega vildi til að var á staðnum. Óttast mest að Raggi Th. ljósmyndari verði með vesen. Kannski snjallt að finna ný nöfn ... örnefni? Hafa meint eldgos í Dimmadal í Manndrápsfjöllum í Mykjusveit ... það hlýtur að vera nógu fráhrindandi. Svona eru nú fundirnir mínir skemmtilegir. Og fara mjög leynt. Næsti fundur verður æsispennandi - við ákveðum þá hvort spurning sé að láta í öryggisskyni loka inni fólk sem gefur aldrei stefnuljós. Mín tillaga er að láta sérmerkja bíla þess. Kemur í ljós ...

 

Nú á eftir er ferðinni heitið á bókakynningu í bókabúðinni þar sem tvær Evur, löngu landsþekktar Skagakonur, kynna bækur sínar, báðar (bækurnar) glæpsamlega girnilegar. Önnur er kökubók, hin spennusaga, ég hlakka óstjórnlega til að baka upp úr annarri, svitna yfir hinni, segi ekki hvort hvorri. Munið, alltaf eru nöfnur eða nafnar hér á Skaganum - Í ÖLLU. Bíð spennt eftir efnilegri Skaga-Þórdísi eða jafnvel Skaga-Kolbrúnu til að setjast í ráðherrastjól með Þórdísi Kolbrúnu okkar. 

Yfir og út í bili.

Stórstyrjaldir á netinu og jólabókaskortur

Jæja, minn fyrsti Teams-fundur seinnipartinn í dag ... Gaman, gaman, er þetta nokkurt mál? Hvernig er hægt að koma í veg fyrir að maður verði sér til skammar? Heyrist ALLT? Ég var ekki endilega að hugsa um búkhljóð, heldur frekar ískrið í úrsérgengnum skrifborðsstólnum. Ég hef misst 300 Snapchat-vini út á fjandans ískrið. Við Hilda fórum í Pennann Hallarmúla á laugardaginn til að skoða skrifborðsstóla, ég hafði frétt að þeir væru svo góðir. Aðeins einn var til sýnis og mátunar í búðinni og mér bent á Internetið.

 

Þessi ískrandi sem ég hef notað árum saman er gamli vinnustóllinn minn frá Birtíngi. Þáverandi framkvæmdastjóri leyfði mér að eiga hann þegar endurnýjun á stólum stóð yfir. Ég er nýtin, kannski einum of. Kannski hefði ég sparað mér síðasta þursabit ef ég bara sæti á betri stól ... En dóttir hennar Ingu vinkonu er með vandaðan stól til sölu og mun lána mér hann til prófunar ... Ef hún kemur í dag getur hún kannski kennt mér á Teams í leiðinni ... ég kann hitt þarna fjarfundadæmið, en bara í gegnum símann minn. Tölvan er á gólfinu svo myndavélin verður ekki virk, það er algjör synd, allt svo nýskúrað og fínt ...

 

Ekki stór vandamálin hér í Himnaríki - ég er heldur ekki ÞAÐ tækniheft. Það að ég gat ekki pantað fínu jólagjafirnar af HugleiksDagssonar-síðunni hlýtur að vera síðunni að kenna. Ég fann bara annað til að gefa. Ef ekki er hægt að hafa skýrar leiðbeiningar í greiðsludæminu ... og þetta er ekki aldurinn! Vinkonur mínar skilja ekkert í þessu tæknirugli í mér og lenda reglulega í að hjálpa mér. Þær hinar sömu sem ég kannski tengdi vídeótæki fyrir í gamla daga, án þess að svitna og án þess að skilja leiðbeiningarnar sem voru stundum einungis á hollensku eða úrdú.

 

Ég hef síðustu daga fylgst með nokkrum Facebook-styrjöldum á milli fólks sem er hlynnt bólusetningum og þeirra sem eru það ekki. Ég held mig bólusetningarmegin en nenni ekki að fara í stríð við neinn. Það er líka mikill munur á þeim sem kjósa að þiggja ekki bólusetningu ýmissa hluta vegna, og þeim sem pósta endalaust fréttum af skaðsemi bólusetninga, dauðföllum vegna þeirra og alls konar, sem flest eða jafnvel allt, er búið að hrekja af læknum og vísindafólki.

 

Nú vita bara svo margir miklu betur um veirur og sýkingar en læknar og vísindafólk ... Án efa verða jólaboðin skrautleg hjá sumum fjölskyldum. Báðum hópum þykir hinn ansi tregur að að sjá ekki sannleikann. Bókin á myndinni er án efa hjálpleg þeim sem þurfa að gera aðgerðir á sér sjálfir vegna fullmikils kostnaðar í heilbrigðiskerfinu. Ég sá hana á Pallett-kaffihúsinu í Hafnarfirði um síðustu helgi. Þar er samt pottþétt fátt bitastætt að finna um veirur og sýkingar í henni, eflaust bara það sem löngu er búið að afsanna af klára fólkinu á YouTube.

 

Um tíma íhugaði ég að sleppa örvunarskammtinum en hætti fljótlega við það, enda komin meiri þekking og reynsla. Þessi kóvídviðbjóður hverfur einn daginn og ef bólusetning er leið til að flýta fyrir því er það bara fínt, þrátt fyrir aukaverkanir. Allir á Akranesi nema ég eru á bíl og því yrði ég voða þakklát ef örvunin færi fram á hlaðinu hjá mér eins og bæði fyrri bólusetningar og sjálfar alþingiskosningarnar í ár. Og hættið að hlæja að mér þótt ég sé í Norðvestur. Þetta klúður verður þaggað niður með gervieldgosi (speglar eru galdurinn) sem dreifir huga okkar.

 

Eftir rúma viku, eða um þarnæstu helgi, sendir Útvarp Akranes (FM 95.0, minnir mig) út fjölbreytta dagskrá til styrktar Sundfélagi Akraness sem við öll elskum og styrkjum. Ég var beðin um að sjá um bókaþátt eftir hádegi á laugardeginum. Áður en ég flutti til Akraness kom ég alla vega tvisvar til að vera með þátt um bækur og hafði gaman af. Þá var það bara rúta báðar leiðir, engin Akraborg, enginn strætó. Annað slagið hef ég verið með þátt eftir að ég flutti - alltaf jafngaman. Annaðhvort er Óli Palli tæknimaður eða Óli Ofur. Ekki aldurstakmark þarna heldur kemstu aðeins sá að sem heitir Óli. Þetta er svona á Skaganum.

Mynd: Með Ástu Salbjörgu bókaormi árið 2016. Mynd stolið miskunnarlaust af fb-síðu Sundfélags Akraness. 

 

Þetta er í fyrsta skipti í þrjátíu ár sem ég er ekki búin að lesa u.þ.b. 30 jólabækur á þessum árstíma, svo nú eru góð ráð dýr ... ég hef skrifað minna um bækur fyrir Vikuna en oft áður og það munar um það. Ég ætla að sanka að mér einhverjum bókum og hella mér út í lestur, það er nú rúm vika til stefnu og ef ég geri ekkert annað ... Það koma reyndar góðir gesti í þáttinn, þrjár konur sem eiga það sameiginlegt að lesa mjög mikið. Þær eru allar mjög skemmtilegar (eins og svo algengt er á Akranesi) svo ég vona að allt landið og miðin hlusti á þáttinn sem vonandi auðveldar val á jólabókum til að gefa eða eiga. Allir vita að bækur eru bestu gjafirnar.

(Og mamma, ekki gefa mér aftur matreiðslubók fyrir byrjendur og velmeinandi titil á ástar- og örlagasögu (Vinnan göfgar manninn), ég er löngu búin að ná þessu og ég skal fljótlega prófa að elda mína fyrstu kjötsúpu).

Slæm tískuslys og spennandi kaffileit

Tískan getur verið erfið ef á að fylgja henni svo ég ákvað á sínum tíma að kaupa mér það sem mér fyndist fallegt. Gallinn við það er sá að ef maður er nýtinn að auki getur það haft hin hroðalegustu tískuslys í för með sér. Eins og þegar gömul vinkona sagði við mig fyrir mjög mörgum árum: „Gurrí, steinþvegnar gallabuxur þykja ekki sérlega flottar núna.“

 

Athyglisgáfan þegar kemur að tísku er nefnilega ekki góð. Svo sá ég fallega og litríka peysu á sölusíðu á netinu, og hugsaði að mér væri nákvæmlega sama hvort sú peysa væri í tísku eða ekki, hún yrði mín. Sjá mynd.

 

Vegna fyrri mistaka við tilrauunir til ýmis konar kaupa á netinu, meira að segja á íslenskum síðum, ákvað ég að biðja Ellen frænku að panta fyrir mig - mína allra fyrstu flík sem ég kaupi ekki beint í Walmart eða hjá Nínu eða Bjargi. Vonbrigðin urðu mikil þegar ég fékk skilaboð frá Ellen: „Þessi síða sem selur peysuna er alls ekki traust, því miður.“ Hún sendi mér hlekk á aðra síðu sem á að vera algjörlega traust, en þar hafa eintóm vonbrigði mætt mér þegar ég leita að einhverju litríku. Ég enda svo sem alltaf í svörtu sem er allt í lagi en ástæðan er ófáanleiki á flottu litríku - það þarf alltaf að vera eitthvað kerlingalegt sem skemmir, snið, kragi, sídd (ég vil hafa þetta sæmilega sítt) eða eitthvað. Jú, vissulega er ég kerling, að mati sumra óvina minna, og ég kann ekki að prjóna ... heklað gæti ég, en bara teppi og sjöl. Mikið magn heklað af treflum, sjölum og teppum í gegnum tíðina táknar ekki sjálfkrafa að maður sé eitthvað klár í að hekla. Mér finnst mjög leitt að viðurkenna það en ég leiðrétti fólk grimmilega þegar það hrósar  mér fyrir að vera svo góð í að hekla: „Magn er ekki sama og snilld!“ Bara það eyðileggur allt sem sagt er um fólk í ljónsmerkinu, að það sé svo montið og sjálfhælið. Eyðileggur í raun stjörnuspeki eins og hún leggur sig. Drjúg eru morgunverkin.

 

Einu sinni ætlaði ég að hekla litríkar gardínur (sjá mynd) og í raun gerði þær en skortur á m.a. réttum appelsínugulum lit varð til þess að þær voru ekki nógu æpandi. Eldhúsglugginn var líka of stór til að litlar dúllurnar nytu sín almennilega. Þetta var fyrsta verkefni okkar hjá Hekls Angels, ég fékk frábæra hjálp frá Gunnu og Báru en setti mörkin við að gera hálfa dúllu (sjá sitt hvorum megin), það væri of flókið, heilinn væri orðinn fullur af gagnslausum upplýsingum sem kæmu sér samt vel, eins og hvað Agli Ólafs þætti flottast við konur sbr. færslu gærdagsins). Sennilega myndi ég gera stærri dúllur næst, hafa garnið tvöfalt og redda mér bómullargarni í virkilega skærum og flottum litum. Mögulega yrði ég að horfa fram hjá andúð minni á rauðum lit og fjólubláum saman (sjá mynd) en sennilega get ég það ekki. Þetta yrðu flottar vetrargardínur, hvíti, heklaði hvíti kappinn sem ég gerði í fyrra þá mjög fínn á sumrin.

 

Sumir mislesa bloggin mín alvarlega illa, eins og þegar ekkillinn frá Malmö gerði hosur sínar grænar fyrir á Facebook og ég var ekki ánægð með þá viðreynslu, fölsku viðreynslu því þetta var án efa svindlari. Einn fb-vinur minn ráðlagði MÉR að fara frekar á stefnumótasíður til að finna maka. Af hverju datt honum ekki í hug að réttara væri að ekkillinn gerði það?

 

Ég myndi aldrei þora á Tinder eftir hroðalega reynslu mína af Einkamál.is fyrir aldarfjórðungi þegar ég var mönuð til að skrá mig og fjandinn varð laus, munið, 21 árs hermenn af Vellinum vildu fá að prófa „eldri konu“ (38 ára, minnir mig), mistökin sem kostuðu mig sakleysi mitt og æsku.

 

 

Þá er skárra að vera kattakerling. Herinn er nú samt farinn, minnir mig, svo ... æ, eru ekki alltaf einhverjar heræfingar hér við landið? Og við íslenska kvenfólkið það fegursta í heimi? Og hreinasta vatnið, fallegasta landslagið ... munið!

 

Spurning hvað Lilja Dögg gerir varðandi her hér á landi þegar hún verður utanríkisráðherra ... eða hvað Guðlaugur Þór gerir sem heilbrigðisráðherra. Hann var súpergóður yfirmaður á Aðalstöðinni í gamla daga, vonandi er hann ekki of spenntur fyrir einkarekstri eða fjölgun smita ... Það eru njósnir mínar á alnetinu sem hafa leitt þetta í ljós sem eitthvað frekar líklegt í ráðherramálum tilvonandi ríkisstjórnar. Leikritið í Borgarnesi er víst bara leikrit og vettvangsferðirnar þangað tengjast einfaldlega fegurð Borgarness, skilst mér, og góða kaffinu í Landnámssetinu og hinu frábæra Geirabakaríi.

 

Nýlega pantaði ég kaffi frá Kaffibrugghúsinu, ég gat það alveg sjálf sem er ekkert annað en kraftaverk. Ekki endalaust hægt að níðast á Ellen frænku. Pöntunin tengist leitinni að hinu fullkomna kaffi sem ég smakkaði hjá Rjúkanda (Vegamótum) á Snæfellsnesi sumarið 2018 og var einmitt frá Kaffibrugghúsinu. Ég vissi ekki hvort það væri Mexíkó- eða Kólumbíukaffi sem var svona gott, en það síðarnefnda hefur aldrei höfðað sérlega mikið til mín, of bragðlítið, nema uppskeran þarna um árið (fyrir aldamót) frá Kaffitári ... Mexíkókaffið sem ég pantaði í sumar var gott en ekki það rétta. Svo nú hlakka ég tryllingslega til að smakka Kólumbíukaffið sem Pósturinn kom með í gærkvöldi, hressi, frábæri ungi maðurinn. Læt vita ef ÞETTA kaffi er það rétta - en sennilega verð ég að trúa konunni sem á KVÖRN kaffibrennslu, að þetta sé eilíf leit. Októberkaffið frá Kvörn var geggjað. Bíð spennt eftir næstu sendingu.

Skamm ...

Mamma hringdi í morgun, frekar óhress í bragði:

„Þegar þið Hilda komuð til mín á laugardaginn, sagðir þú mér frá manni sem talaði mjög hátt í símann um morguninn,“ sagði hún. „Og eyðilagði fyrir þér indæla strætóferð!“

„Jú, mikið rétt, en kannski ekki eyðilagði, ég-“

„Og hvað sá ég svo á blogginu þínu um þetta ... hverju á að trúa?“

„Ég myndi aldrei ljúga að þér, mamma,“ sagði ég, „en bloggvinir mínir vita að ég færi oft í stílinn, lýg stundum eins og ég er löng til, mig langaði bara að segja að ég hefði hoppað upp í bílinn hjá Hildu á ferð, eins og ofurhetja - og það var svo erfitt að blogga á makkintoss-tölvunni hennar Hildu og ég var nær dauða en lífi eftir búðaráp og þá bull-“

„Var kannski sagan um meintan tengdason minn frá Malmö uppspuni frá rótum?“ greip mamma fram í fyrir mér.

„Nei, þar var hvert einasta orð satt. Það er ekki hægt að skálda slíkt.“

„Eins gott, ég var ánægð með að þú losaðir þig við þessa gervipersónu sem hann var. En þessi aumingjans maður í strætó, ég hafði nú bara samúð með honum,“ sagði mamma.

„Hann talaði reyndar mjög hátt nánast allan tímann um alls kyns einkamál. Hann virtist ekkert eiga bágt, hló mikið inn á milli, var bara að segja „hressandi“ fréttir af sér og sínum, svona líka ... Svo ber mér engin skylda til að hlífa fólki sem ekki er frá Akranesi, Þingeyjarsýslu, Kópavogi, Álftanesi (viðbót kl. 15.53 vegna kvartana) eða Skagafirði, ég reyni að skrifa þannig líka að þekkist ekki.“

 

Mamma hnussaði en varð mýkri á manninn þegar ég minntist á Skagafjörð og helsátt þegar ég lofaði að færa minna í stílinn framvegis. Það gengi ekki að fólk héldi að ég væri illa uppalin. Vonandi tekst mér að standa við það.

 

Sjórinn minn er himneskur núna, suðvestanátt, nokkuð hvöss, 5 stiga hiti. Ástæða þess að ég keypti Himnaríki var einmitt sjórinn. Á þessum fimmtán árum hef ég bara einu sinni vaðið í sjónum, aðferð til að reyna að losna við bjúg. Virkaði ekki.

 

Það er enn fast í höfðinu á mér þegar hinn huggulegi (og indæli) Stuðmaður Egill Ólafsson, var spurður (kannski fyrir 25 árum) hvað honum fyndist flottast við konur. „Fallegir ökklar,“ svaraði hann (Svona var nú blaðamennska í gamla daga, krakkar mínir)

 

Ég horfi á fætur mína og sé kannski ekki breiða ljósastaura, en samt nokkuð breiðari útgáfu af grönnu og fögru ökklum mínum - sem njóta sín sífellt sjaldnar eins og þeir eiga að vera. Meiri hreyfing, minni leti, minna hatur á gönguferðum myndi án efa gera mér og þeim gott. Nú er ég búin að kaupa mér góða skó og hef enga afsökun í hálkunni. Þarf samt að ganga skóna til hér heima, ráðlagði konan í búðinni, kannski korter á dag í einhverja daga og þá ættu þeir að verða fínir.

 

Myndin af sjónum mínum var tekin rétt áðan og veðrið hefur breyst helling síðan þá. Íslenskt veður er dásamlegt. Hvernig geta Íslendingar flutt til heitari landa þar sem lítil sem engin tilbreyting ríkir og nánast alltaf ólíft af hita?

Yfir og út í bili.

Mögulegir bíómyndamiðilshæfileikar og mögnuð rostalækkun

Helgardjammið er iðulega tekið alla leið þegar færi gefst og við systur horfðum m.a. á spennumynd fyrir svefninn - um forseta Bandaríkjanna sem fer til London ásamt sínum besta lífverði og aðstoðarkonu, og fjölda leyniþjónustumanna. Það sem við vitum en ekki þau (byrjunaratriðið), er að þarna úti á einhver mikilla harma að hefna vegna vestrænnar árásar. Maður sem missti þar flesta sína ættingja í brúðkaupi systur sinnar er frekar fúll yfir því og fyllist hefndarfýsn. Hann er greinilega mikill skipulagssnillingur og sér fyrir ferðir hinna ýmsu leiðtoga (allt karlar) en hefur vissulega aðstoð í innsta hring MI5 ...

 

Tveimur árum síðar deyr forsætisráðherra Bretlands (eðlilegum dauðdaga, halda allir fyrst) og þjóðhöfðingjar a.m.k. 40 landa mæta í útförina. Lífvörðurinn bandaríski er býsna klár og áttar sig, fyrstur allra, á gildrunni sem þetta er, hættunni sem steðjar að og kemur forsetanum sínum og aðstoðarkonu hans upp í þyrlu með gífurlegum herkjum.

 

„Ég held að aðstoðarkonan deyi,“ sagði ég eins og sú sem allt veit. „Af hverju?“ spurði Hilda forviða.

„Hún gaf lífverðinum loforð um að verða guðmóðir ófædda barnsins hans, þarna rétt áður en þau komu til London,“ svaraði ég, „þar með verður miklu átakanlegra þegar hún deyr.“ Hilda hnussaði.

 

Eldflaugaárás var gerð á þyrluna en bara forsetinn og lífvörðurinn lifðu af, þeir meiddust ekkert, hrapið bitnaði þó á útliti þeirra ... þeir voru skítugir og sjúskaðir, bara enn karlmannlegri. Ekki lifði aðstoðarkonan þetta af en lífvörðurinn sat tárvotur hjá henni þar til hún skildi við, þótt þyrlan væri alveg við það að springa og fjöldinn allur af vondum hryðjuverkamönnum á vélhjólum á leiðinni. Já, og forseti Bandaríkjanna var sá eini þjóðarleiðtoganna sem lifði af. Við fengum að sjá aðra þjóðhöfðingja tekna af lífi á fjölbreytilegan hátt, mest með sjálfsmorðssprengjuárásum, of kors.

 

Sennilega hef ég séð of margar svona myndir, þetta gæti líka verið ákveðin tegund af miðilshæfileikum. Held að ég hafi aldrei séð þessa mynd. Og þegar ég kvartaði yfir þessu við Davíð frænda sem var í Kvikmyndaskólanum um hríð, sagði hann að allar svona myndir hefðu í raun verið eyðilagðar fyrir honum í skólanum. Hann hefði meira gaman af því nú að sjá eitthvað algjörlega óvænt í bíó ...

 

Þessi mynd, London has Fallen, var alveg spennandi en kannski nokkuð fyrirsjáanleg fyrst ég sá þetta út ... Eins og t.d. í Jurassic Park, ég bara vissi að strákurinn með gleraugun og þybbni maðurinn yrðu étnir af risaeðlum því í Hollywood nýtur útlitsgallað fólk lítillar samúðar og deyr í stórum stíl. Djöfull yrði kjamsað á mér. Þessi aðstoðarkona var vissulega bæði grönn og gleraugnalaus en það vann sennilega ekki með henni að hún var svört. Lífvörðurinn talaði svo í síma við vonda og hefnigjarna fjölskyldulausa manninn sem stóð á bak við þetta, kynnti sig með fullu nafni og var mjög hugrakkur. 

„Kjáninn þinn, nú fara vondu karlarnir beint til Washington DC og ræna kasóléttri konunni þinni og þú þarft að bjarga henni, eins og þú hafir ekki nóg með forsetann,“ sagði ég hneyksluð. En sennilega var budgetið búið því óléttu konunni hans stafaði engin ógn af neinu. En ég hef ekki hugmynd um hver varð guðmóðir barnsins.

 

Davíð skutlaði mér heim í dag - með jólaföt drengsins í skottinu, nýju skóna mína, jólagjöf næstu 10 ára frá mér til mín, nuddtæki fyrir fætur (bjúglosandi) og nokkrar smágjafir. Við hlustuðum á dúndurgóða tónlist á leiðinni eins og vanalega. Hann er hættur með Spotify og farinn að nota YouTube-veituna sem les líkast til hugsanir. Af því að við spiluðum þungarokk með hljómsveit sem Davíð vildi að ég heyrði lag með (TOOL) vorum við spennt að vita hvað YouTube myndi velja ofan í okkur - og þar urðu engin vonbrigði. Pixies, Nirvana og Green Day glöddu og svo kom lag með Wolfmother, hljómsveit sem ég vissi ekkert um. (Sjá mynd af þeim) 

„Við fórum stór vinahópur frá Íslandi á Hróarskeldu árið 2009,“ sagði Davíð. „Og rákumst á strákana í Wolfmother. Þeir voru spenntir fyrir að bjóða hluta hópsins í eftirpartí ... eða bara stelpunum,“ sagði hann og hló. „Þær vildu ekki fara nema við kæmum líka en þeir vildu okkur ekki og-“

 

„Ég var nú einu sinni málkunnug Jóni L. Árnasyni skákmeistara,“ greip ég fram í fyrir Davíð. Ég veit fátt sorglegra en montna unga menn ... eða frændur sem lesa aldrei bloggið manns en hlusta samt á hlaðvörp sem tekur tímann sinn, en næðu að lesa blogg á örfáum mínútum og eru meira að segja stundum söguhetjur þar.

„Í alvöru, Gurrí!“ Davíð var heillaður. „Hvernig kynntist þú honum?“

„Nú, hann þurfti stundum að bíða eftir að komast til gjaldkerans, hann skrifaði sko um skák í DV, og ég vann á deildinni við hliðina á Herdísi gjaldkera og spjallaði stundum við hann til að létta honum biðina ...“

 

Davíð kom ekki upp orði í nokkrar sekúndur, svo yfirgengilegt þótti honum þetta allt. „Af hverju slitnaði samband ykkar Jóns? Því kemur hann ekki í afmælin þín?“ spurði hann hrærður, löngu búinn að gleyma rokkhljómsveitinni Wolfmother. Ég svaraði: „Sko, ég hætti hjá DV 1989, árið sem þú fæddist, og allir vita hvernig fór eftir það ... En þegar ég var gjaldkeri starfsmannafélags DV kom Ómar Ragnarsson einu sinni til mín, ekki Herdísar, til að fá borgað fyrir skemmtiatriði sem hann var með á árshátíð.“ Þetta rifjaðist upp fyrir mér þarna. Líka það að ef tölvubyltingin hefði verið nokkrum árum fyrr á ferðinni hefði ég aldrei hitt Jón L. Árnason eða Ómar Ragnarsson og talað við þá augliti til auglitis. Tölvur hafa margt á samviskunni.

 

Davíð minnist sennilega ekki framar á Wolfmother. Ef hann gerir það á ég fleiri fræga í handraðanum, t.d gamla samstarfsmenn eins og Kristján Má Unnarsson fréttamann, hann var á DV um leið og ég. Mun alltaf ná að toppa, hugsa ég. Það munaði til dæmis bara hársbreidd að ég sæi mjög fræga leikkonu í London 2019, í árshátíðarferð Birtíngs, Steingerður ritstjóri sá hana og gargaði, ég þekki Steingerði, var við hlið hennar en sneri öfugt, en ég nánast sá þessa frægu sem ég man ekki hvað heitir en er mjög fræg. Ahhh, nú man ég, það var Helen Mirren sem gekk fram hjá okkur!

 

Við Davíð kíktum á Krónuplanið á Akranesi skömmu eftir komu á Skagann, allt dótið komið í Himnaríki - góði frændi neitaði að henda mér út þar, heldur beið á meðan ég stóð í biðröð í korter við bíl sem seldi beint frá býli, alls konar kræsingar frá bændum á Vesturlandi. Allt mjög flott og girnilegt á matarmarkaðnum. Ég keypti skyr, geitakæfu, ost og jarðarberjasultu. Skaginn var ekki á áætlun en mikið var ég glöð þegar það breyttist. Hefði viljað kaupa ís frá Erpsstöðum en frystirinn minn er fullur. Sakna innilega markaðanna sem voru í gamla Landsbankahúsinu. Þar kynntist ég Fasta, berjasafanum dásamlega sem breytti lífi mínum en sem hætt var að framleiða nýlega, því miður. Þetta var fín helgi, búðaráp (ekki leiðinlegt!) með Hildu í gær, bröns í hádeginu, skutl heim og svo markaður. Hvað næst? Kannski snemma í bólið og lesa góða bók, það er fullkominn endir á góðri helgi. Eftir nudd í nýja tækinu. Ekki skamma mig! Þetta er ekki tískutæki SEM ALLIR VERÐA að eignast. Það er loftsteikingarpottarnir (Air Fryer) sem fást í Costco. Held að það verði jólagjöfin í ár hjá mjög mörgum.

Trúnó í strætó og bomsuspæling í Kringló

Þegar stráksi gistir annars staðar er gaman fyrir fósturmömmuna að lyfta sér upp og skreppa á strætó til elsku höfuðborgarinnar. Strætóferðin var ekki eins og ég hafði búist við, vonað ... Stundum held ég að það standi FÁVITI á enninu á mér ... eða FULLT LEYFI TIL AÐ FARA Á HÁVÆRAN TRÚNÓ VIÐ HANA. FULLT LEYFI TIL AÐ DREPA ÞESSA KONU ÚR LEIÐINDUM. Á stoppistöðinni minni var manneskja sem byrjaði að spjalla þar, ég svaraði kurteislega en áhugalaust, brennd eftir ekkilinn frá Malmö. Mig langaði ekki að kynnast neinum.

 

Ég hafði hlakkað til að lygna aftur augunum í þrjú korter (svaf bara í 7,5 klst. um nóttina, þarf 9,0) - eða jafnvel lesa. En nei. Manneskjan af stoppistöðinni settist við hliðina á mér hinum megin við ganginn og lét dæluna ganga - mjög hátt til að bílstjórinn og aðrir farþegar misstu ekki af neinu. "JÁ, OG ÞEGAR ÉG LÁ Í DÁI Í FJÓRAR VIKUR ... SPÍTALINN KLIKKAÐI ... ÞEGAR FRÆNKA MÍN DÓ ÚR KÓVÍD ... FRÆNDI MINN DÓ ÚR KRABBAMEINI ... MAMMA FÆR EKKI BÆTUR ... HVAR ÆTLAR ÞÚ AÐ GISTA ... AFSAKAÐU BLÓTIÐ, ÉG TRÚI SAMT Á GUÐ ..." 

Eina sem viðkomandi öskraði ekki var um bÍlstjórann, að það væri vitað að þessi æki of hratt sem var samt alls ekki rétt. Þessi mannvera elti mig svo á staðinn í Mjódd þar sem ég bíð alltaf eftir Hildu og talaði um að það væri gaman að hittast aftur, kannski á kaffihúsi, jafnvel í Reykjavík einhvern daginn, þegar Hildubíll kom keyrandi. Ég kvaddi í hvelli, hljóp af stað, fleygði mér eins og ofurhetja inn í bílinn sem var enn á ferð og hvíslaði: "Keyrðu í burtu, fljót ..."

 

Kvikindið hún systir mín hló bara þegar ég sagði farir mínar ekki sléttar, ég nýbúin að bíta af mér vissan Friðrik í Malmö ... en ég gat ekkert komist frá þessari, var bara föst í strætó. Þessi nýi besti vinur veit þó ekki hvað ég heiti, ég var með grímu á mér, kaupi sennilega nýjan alfatnað en er í vondum málum ef hún hefur tekið bílnúmerið hjá Hildu. Já, svona er að vera með tattú á enninu ... Ég hvatti hana kannski með því að segja til skiptis: Jahérna, hvað segirðu, vá, en hræðilegt ... Svona er að vera kurteis en trúlega þarf ég að kaupa mér bíl til að losna við svona í framtíðinni. Trúnó er ekki í uppáhaldi hjá mér - þessi manneskja var þó edrú sem er miklu betra.

 

Vér systur fórum í Kringluna og ég náði að kaupa mér frábæra skó. Eins og venjulega gekk ég inn í búðina, horfði í kringum mig og sá ekkert. Var á leið út þegar afgreiðslukona heimtaði að fá að aðstoða mig. Ég sagðist vera að leita að vetrarskóm. Ef ég væri móðgunargjörn hefði ég strunsað út þegar hún benti á bomsur ... samt sá hún ekki hrukkurnar fyrir grímunni ... "Nei, frekar eitthvað í líkingu við hermannaskó ... en þessir, æ, svo mjó tá." Hún fann draumaskóna. Ég gekk út mun fátækari en þegar ég kom þangað en held að flottu skórnir dugi næstu tíu árin. Í næstu búð við hliðina fann ég jólaföt á drenginn, eins gott að hann verði sáttur, ótrúlega góð afgreiðsla alls staðar, fólk almennt í góðu skapi, ekkert streituandrúmsloft.

 

Í morgun fórum við fyrst á Pallett-kaffihús í Hafnarfirði, ögn styttra en að fara á Rjúkanda á Snæfellsnesi ... sama kaffið. Még leið eins og ég hefði hitt filmstjörnur, þar var María Krista ketókona sem ég hef fylgst með á Instagram gera upp húsið sitt í Hafnarfirði ... dásamleg alveg. Önnur stjarna, Katla systir hennar, kennd við Systur og maka, hjálpaði mér að velja geggjaðan jakka á mig, fyrstu jólaföt sem ég hef keypt sérstaklega í mörg ár. Enda eftir litlu að slægjast hjá manninum frá Malmö. Svona eyðslusöm hef ég ekki verið lengi. Sennilega hefur systir mín slæm áhrif á mig. Í Dúku benti hún á einhverja flotta dýrð og sagðist vera spennt fyrir að eignast viðkomandi dásemd. Þegar hún sá ekki til laumaði ég dásemdinni að afgreiðsluborðinu, nærstaddur öryggisvörður gerði sig líklegan til að stökkva á mig, ég var svo laumuleg en því miður gerðist það ekki ... ég lét pakka þessu fínt inn og fékk svo poka.

Þegar við gengum út sagði Hilda hissa: "Ha, keyptir þú eitthvað?"

"Ja, bara svona servíettur og kerti fyrir jólin," laug ég. En ég fæ far upp á Skaga með allt þetta dót.

 

Við heimsóttum mömmu á Eir, hún var eldhress, glöð að hitta okkur, kvaðst vera þríbólusett og til í allt nema giftingu. Enda ekki einu sinni hálfdrættingur á við pabba í þeim málum. Hún fékk konfekt frá okkur, Hilda hafði keypt FLÖSKUR sem okkur mömmu þótti nú notalegt í skammdeginu. Alltaf gaman að detta í það af konfekti.

Myndaskortur hér stafar af því að ég kann ekkert á tölvuna hennar Hildu, Makkontoss-hrylling, örugglega ekki hægt að setja inn myndir í henni. Afsakið.  

Grimmdin ein í Himnaríki

Loksins. Ég skil núna af hverju ég geng ekki út, af hverju karlar eru almennt hræddir við mig. Alla vega útlenskir. Það má rekja til þess að ég lít á Facebook sem samskiptasíðu, nútímalegt myndaalbúm en ekki viðreynslu- og hjónamiðlunarmaskínu.

 

Í gær sótti sænskur ekkill á besta aldri eftir fb-vináttu við mig. Við áttum nokkra sameiginlega vini svo ég samþykkti þótt ég geri það yfirleitt aldrei en það samt gaman fyrir mig að geta talað um ríflega þrjú þúsund allra nánustu vini mína, svo það skiptir máli að vera ekki of pikkí. Aðalmyndin hans er af bílskúr og þar fyrir utan sést í tvo bíla og hraðbát. Hann Friðrik skrifar á góðri ensku - en ég treysti honum ekki.

Hann: Halló. Hvernig hefurðu það?

Ekkert svar.

Hann: Ertu íslensk?

Ég: Já. (Eins þurrlega og hægt var að skrifa það)

Hann: Ó, en dásamlegt! Ísland er einstakt. Ég hef bara tvisvar komið þangað af því að bróðir minn heitinn bjó á Akranesi í 22 ár. (Þarna risu hárin á mér, mjög auðvelt að sjá á fb hvar ég bý, nú átti ég að detta inn í samtalið, smávegis samúð og fara svo að spjalla, tvær til þrjár vikur í beiðni um peninga.)

Hann: Ertu gift?

Nístandi þögn.

Ég: Afsakaðu, ég þekki þig ekki, hvers vegna spyrðu?

Ókei, hann sagði að ég hefði poppað upp á lista yfir fólk sem hann gæti þekkt og að við ættum fullt af sameiginlegum vinum (reyndar 25).

Ég kvaðst vera upptekin, væri að vinna.

Hann: Er ekki kvöld hjá þér? Hér er klukkan 7.54 pm. Ég bý í Malmö.

Ef ég hefði ekki heyrt á Útvarpi Sögu að flóttamenn og innflytjendur hefðu drepið alla innfædda í Malmö hefði ég kannski fallið fyrir þessu.

 

Í hádeginu í dag:

Hann: Halló, þarna. Vona að þú hafir það mjög gott.

 

Þarna afvinaði ég hann og blokkaði, svona stundar maður ekki viðreynslu. Íslenskir karlar hefðu aldrei látið hanka sig á almennilegheitum. „Viltu dansa?“ hefðu þeir sagt á balli. „Nei, takk,“ hefði ég sagt, mér finnst svo leiðinlegt að dansa. „Hva, ertu lesbía?“ hefðu þeir þá sagt. Hreinir og beinir, þessir íslensku.

Ég treysti þeim. Þeir eru ekki útlenskur vondur maður í leit að gullfallegri og auðveldri bráð á Akranesi sem sendir honum fyrir rest spariféð sitt (ef hún á þá slíkt), annars hluta launa sinna til að hann hætti nú ekki að elska hana.

 

Var ég kannski að enda við að gera stærstu mistök lífs míns? Verður mamma brjáluð? Er hann kannski kallaður Friðrik góði? Góði ekkillinn í Malmö? Skrökvar ÚS um ástandið í Malmö? Eru til svona menn í alvöru? Verður gott veður um helgina? Ef einhver veit um Svía búsettan í 22 ár á Akranesi en nú látinn, tala við mig, takk. Ég get þá alltaf sótt um vinskap við Friðrik og borið fyrir mig klaufaskap á Facebook, verið svolítið ósjálfbjarga ... en ég held að hann sé svindlari - ég bara nenni svo sjaldan að hanga á spjallinu, hvað þá tala við ókunnuga sem vilja hafa gott af mér. Það er reyndar enn smávegis afgangur af hrekkjavökusælgætinu, karamellur og sleikjóar. 

Móðgandi næturgestur og skjálftamælir sem virkar

Fyrir tveimur árum, næstum upp á dag, var ég á heimleið með strætó, sennilega á sunnudegi, og veðurútlitið frekar ömurlegt. Fimm erlendar stúlkur sátu rétt hjá mér og voru sérlega áhyggjufullar yfir því að komast ekki á Bifröst þar sem þær stunduðu nám. Þær gátu alveg eins farið á Skagann því þær þekktu ekki hræðu í Reykjavík. Ekki á Akranesi heldur, nema mig sem var nýjasta vinkona þeirra. Þegar við nálguðumst stoppistöðina mína á Akranesi þurfti ég að hugsa hratt. Ættu þær að fara á endastöð og standa á Akratorgi í glórulausu óveðrinu sem var kannski á leiðinni og bílstjórinn þyrfti að rífa þær af sér eða ... Ég ákvað hið síðarnefnda og bauð þeim heim í kaffi og hernaðaráætlanir, þar gætu þær í hlýjunni og með kaffi í annarri, kleinu í hinni, haft samband við fólk sem þær þó þekktu og væri mögulega á leið á Bifröst þetta kvöld. Annars yrðu þær bara að gista - sem var ekki jafngirnilegt og það þætti í dag því endurbætur á Himnaríki voru ekki hafnar. Enn voru tveir mánuðir í Didda og kó rífa  niður baðherbergi og svo eldhús ...

 

Ég eldaði fljótlegan pastarétt. Alltaf samt erfitt að elda fyrir fólk frá framandi löndum eins og Víetnam og Japan, ég gleymi aldrei hvað ég þjáðist yfir döðlukökunni (sælgætinu) sem kona frá Jórdaníu gaf mér eitt sinn og var það besta sem hún vissi. Og horfði hrifin á mig borða þessa dýrð sem var eitt af því versta sem ég hafði smakkað. Óskarsverðlaunin fara alltaf í rangar hendur. Döðlukökuna hugsa ég stundum um þegar kvenraunir berast í tal. Og hetjudáðir. Og leikhæfileikar.

 

Kennari þeirra á Bifröst hafði pláss fyrir þrjár af ungu, elskulegu konunum og sótti þær einhverju seinna. Þær tvær sem eftir voru gistu í svefnsófanum í stofunni. Fyrstu og kannski síðustu næturgestirnir í þeim annars þægilega stofu- og svefnsófa úr Rúmfatalagernum, keyptum haustið 2018. Önnur þeirra fór í sturtu (í baðkarinu) um morguninn en ég gleymdi að segja henni að setja hengið innan á baðkarið svo allt var enn á floti á baðinu þegar þær hlupu í strætó skömmu seinna, ofsaglaðar, og nú þorði heigullinn (strætó) að Bifröst. (Reyndar ... ef strætó keyrir í hviðum yfir 30 m/sek og eitthvað kemur fyrir þarf tryggingafélagið ekki að bæta það).

 

Líf mitt er sem opin bók stundum og fólk komst að þessu þegar ég auglýsti villt og galið á Facebook eftir fari fyrir þær til Bifrastar (skólans, ekki brúarinnar). Ein Facebook-vinkonan klökknaði og líkti mér við frelsarann (hennar orð) vegna þessa (ekki í gríni) og ég átti það auðvitað algjörlega skilið fyrir að hafa boðið heim sérlega indælum ungum konum sem voru í virkilega miklum vanda staddar ... En vissulega varð svipuð „frelsarans-greiðasemi“ ein helsta ástæða þess að einn af fyrrum eiginmönnum minnum heimtaði skilnað, hann var svo gáttaður, svona gerði maður ekki ...

 

Þá hafði ég hitt unga bandaríska bakpokastúlku á förnum vegi hér á Akranesi. Hún spurði mig til vegar. „Hvar er næsta hótel, eða gistiheimili?“ Mig minnir að Hótel Akranes hafi enn verið starfandi en bara sem dansstaður og enn, 2021, er ekkert hótel á þessum risastóra stað að verða (bráðum 8.000 íbúar), á meðan t.d. Borgnesingar hafa þetta fína hótel, og eru bara um 2.000 talsins) ... en ég sagði að það væri extremely expensive að gista á hóteli á Íslandi og dró hana með mér heim. Þá var sonur minn ungbarn (ekki UNGAbarn) og ég með hann í gönguferð í eldgömlum Silvercross-vagni. Unga konan, c.a. jafnaldra mín, var þakklát fyrir boðið, borðaði kvöldmat með okkur, fékk mögulega kvöldkaffi líka (fyrst voru gestir) og svo morgunverð næsta dag. Hún kvaddi næsta morgun með miklum kærleikum, NOT, og sagði: „Þið Íslendingar eruð síétandi, fimm máltíðir á dag sem er svo undarlegt,“ svo taldi hún upp morgunverð, hádegisverð, kaffi, kvöldmat og kvöldkaffi - það síðasta var þó við að leggjast af í bæjum og borgum, held ég (Í Hólshúsum í gamla daga borðaði fólk kornflex í fyrri morgunmat (fyrir fjós) og svo eitthvað staðbetra í seinni morgunverðinum eftir fjós, alltaf tvær heitar máltíðir á dag - hvað hefði hún sagt ef hún vitað það?)

 

Ég brosti kurteislega þótt hún hefði kramið hjarta mitt, svona launar maður ekki næturgistingu. Ég hataði Bandaríkjamenn alveg í tvo tíma á eftir, og mundi eftir sögu sem ég hafði heyrt af fávitagangi þeirra í Oxford eitt sinn. Um hjónin sem fengu að smakka sérlega gott eðalrauðvín, keyptu sér hvort sitt glasið af því og fylltu svo upp með Pepsíi. Ég, aðeins 18 ára þá, og rétt að verða sú kaffimanneskja sem ég síðar varð, hneykslaðist ógurlega, þetta var svipað og þegar Ringo Starr blandaði appelsíni út í rándýra eðalkoníakið innflutta til Íslands, jafnvel þótt ég skilji það betur en rauðvínshryðjuverkið ...

 

Ég er svo sem ekkert mikið skárri en móðgandi næturgesturinn, þegar ég hugsa út í það, ég keypti jólakúlu úti í Orlando 2018, með mynd af þáverandi forseta (Trump), og flissaði eflaust eitthvað. Hversu særandi var það kannski fyrir afgreiðslukonuna í jólabúðinni, hún hefði getað verið kjósandi hans og aðdáandi? Hún bauð mér svo sem aldrei gistingu. En ég yrði mjög sár ef ég yrði vitni að því að einhver útlendingur flissaði yfir Guðna forseta og gerði grín að honum.

 

Hér nötraði allt og skalf í Suðurlandsskjálftanum fyrr í dag og mögulega hefur Mosi fundið á sér hversu mikið ónæði yrði því hann fór úr glugganum skömmu seinna. Sjá mynd sem var tekin hálftíma fyrir skjálf. Mér finnst gott að hafa lampann í glugganum sem skjálftamæli, það ER skjálfti þegar kristalsdroparnir á honum dingla. Meira dingl eftir því sem skjálftinn er stærri. Að vísu má enginn köttur hafa komið nálægt honum í nokkrar mínútur til að ég taki dinglið gilt. Ég gat ekki stillt mig um að hringja í einn af uppáhaldsfrændum mínum sem ég vissi að væri staddur rétt hjá Flúðum. Hann sagðist hafa skolfið við hristinginn (alls ekki af hræðslu) og hundurinn hans, mikill töffari líka, blakaði ekki augnhári. Það er nánast bara dramaskert og hetjulundað fólk í ættinni. Í minni fjölskyldu borðum við hetjulundir í jólamatinn! Rjúpur eru fyrir aumingja!