Meira um stóra konfektmálið og meðvirkni á stoppistöð

Ég ætlaði sannarlega ekki að gera allt vitlaust í landinu þegar ég vakti athygli á algjöru miskunnarleysi hjá ónefndu konfekt- og sælgætisfyrirtæki þegar kemur að því að taka til í konfektkössum - í nafni breytum nú til-vitfirringarinnar. Facebook-síðan mín logaði. Þröstur sagði: „Skandall“ ... Hólmfríður boðaði mér mikinn fögnuð þegar hún birti mynd af kassa með fylltum molum (sem vantaði samt alveg í)) og mér m.a. bent á að þetta hefði gerst fyrir síðustu jól án þess að ég hefði áttað mig á því. Sá sem kommentaði beint á bloggið hélt því fram að allt væri í molum hjá fyrirtækinu. Fimm tímum seinna fattaði ég djókinn. Sennilega fékk ég ekki konfektkassa í jólagjöf í fyrra. En ég birti hér átakanlega mynd og setti hring í kringum uppáhaldið sem horfið er. Hnetu-döðlu-möndlu-og-rúsínufólkið greinilega komið með rödd - og völd sem það misnotar til að kvelja aðdáendur fylltu molanna ... Við sem héldum að næsta styrjöld yrði á milli bólusettra og óbólusettra vitum nú betur ... það verða fylltir molar vs óætir molar.

 

Kannski er þetta bara best, upp á línurnar en takk, allir þroskuðu vinir mínir á Fb og annars staðar, fyrir að benda ekki á þá augljósu staðreynd að ég hefði í raun ekki gott af miklu konfekti. Það er til fjöldi fólks sem segir svoleiðis en sem betur fer þekki ég það ekki. Sama fólk og segir sennilega: „Ég var að hugsa um að bjóða þér far en hugsaði svo með mér að þú hefðir bara gott af því að ganga.“ Svona fólk á hvorki að hafa bílpróf né leyfi til að setja hugsanir sínar í orð.

 

Svo var ég líka skömmuð á fb fyrir að hafa ekki gaman af því að lesa sögulegar skáldsögur. Fljótfærnin í mér. Er Ísfólkið ekki söguleg skáldsaga ... í 47 bindum? Hafði reyndar ekkert álit (fordómar) á þessum bókum fyrst en þegar ég neyddist til að kaupa bók nr. 5 af því að það var ekkert annað lesefni til í sjoppunni við Hlemm árið 1983, fannst mér þetta bara fínt og á næstu áratugum, alla vega mjög mörgum árum, las ég rest. Tók svo viðtal (í Vikuna) við Margit Sandemo, hún var frábær og það sem ég man úr viðtalinu var ráð hennar til þeirra sem hafa ekki góða samkvæmisblöðru og fara samt í óbyggðaferðir (eins og hún) ... að drekka við þorsta ekta appelsínusafa (ekki úr þykkni) til að vera ekki sífellt pissandi. Sá eini hér á landi sem ég veit af er frá Sól (sjá mynd).

Þótt ég sé mikill áhrifavaldur og ætti auðvitað að fá fullt gefins, er þetta ekki kostað hrós. Bara ókeypis frá mér - ég vil fara alla leið alltaf. Það segir mér ekki mikið að heyra talað um ekta appelsínusafa. Hvað er það og hvar fæst það? Ekki úr þykkni og fæst nánast alls staðar en núorðið bara í stórum flöskum. Þetta veit ég þótt ég hati búðaráp - en ég á alltaf eftir að fara í Stefánsbúð á Laugavegi, hún er víst eitthvað allt annað ...  

 

Hirðklippari Himnaríkis mætti fyrir allar aldir á fínum hvítum bíl og skutlaðist með okkur á Classic hárstofu sem er í fína Dótarí-húsinu en Dótarí er ný og glæsileg leikfangaverslun hér á Skaga og bjargaði mér nýlega frá því að fara í hrekkjavökuköttinn.

 

Eftir sérlega vel heppnaða klippingu kom í ljós að það var nokkur bið eftir strætó og því tími til að drepa. Þjónustan í Apóteki Vesturlands er of góð ... og hröð. Það fannst dásamlega ilmandi sturtusápa á mettíma svo nú voru 27 mínútur eftir. Ég hef ekki þurft að kaupa mér sturtusápu í áratugi, fæ alltaf í afmælisgjöf og þegar maður heldur örafmæli (v/covid) með um tíu manns, fyllist ekki allt af sturtusápu.

 

Eitthvað var ég búin að heyra af því að kerruþvottastöð væri komin í Bónus (í Dótaríhúsinu) og ég bókstaflega varð að prófa. Er mikið fyrir tæknina ... grín. Það gekk bærilega af því að ég las leiðbeiningarnar sem voru í þremur liðum, og allt í einu var ég komin inn í búðina eins og hafa verð teleportuð, og án þess að hafa endilega ætlað mér það. Greip með mér eitthvað sem fæst ekki í Einarsbúð, eins og Bónus-kjötsúpu, komin bráðum fjögur ár síðan ég smakkaði síðast kjötsúpu. Og nei, ég kann ekki að búa hana til. Það hefur aldrei verið eftirspurn eftir henni á mínu heimili ... Halla frænka gerir þá langbestu kjötsúpu í heimi þó víðar væri leitað og ég þarf að koma mér vel við hana en þessi verður að duga þangað til.

 

Hef einu sinni misst af innanbæjarstrætó þarna fyrir utan (átti að koma 11.58) og beið því kannski óþarflega lengi úti miðað við rokið á þessu opna svæði til að það gerðist ekki aftur, en maturinn í pokanum hitnaði ekki á meðan. Af hverju hittir maður aldrei neinn sem maður þekkir sem skutlar manni heim? Ég horfði vongóð á alla bílana sem óku hjá en af meðvirkni gætti ég þess að ná ekki augnsambandi til að fólkinu liði ekki illa í hlýjum og mjúkum bílunum. Ég var nýklippt og verulega fín, frekar girnileg bara (sjá mynd), gríman faldi t.d. algjörlega undirhökuna sem ásækir mig þessa dagana. Veislan á sunnudaginn síðasta var víst bjúgvaldandi. Sykur, ger og það allt. Þetta kallast hér á bæ bjúfur og kartöflur, og mikið hlegið. Himnaríki er nefnilega ekki alltaf það mikla kærleiksheimili sem ég læt ykkur halda ... oft er það einhvers staðar mitt á milli Hússins á sléttunni og Dallas. Nema við fáum okkur auðvitað aldrei í glas eftir vinnu, hér er ekki heimabar, annars bara svipað, ríkidæmi og fegurð, barnsleg tiltrú (lengst af) þegar kemur að konfektframleiðendum og margt fleira.

- - - - - - - - - 

Bak við tölvuskjáinn:

Fatnaður: Verslunin Nína (buxurnar, man ekki hitt)

Hár: Anna Júlía í Classic hárstofu, Akranesi

Förðun: Náttúruleg

Tónlist: Atom Heart Mother með Pink Floyd

Kostun: (Hér er tækifæri)  

Nöturleg aðför að jólahefðum ... eða þannig

Stundum er ég afar þakklát fyrir skapstillingu mína og hugprýði þegar í raun er ekkert grín að mæta meinlegum örlögum og erfiðum áskorunum. Ég tók því með ró og sannri kvenmennsku að Arnaldur yrði ekki með sakamálasögu í ár - ég hef ekki mikinn áhuga á sögulegum skáldsögum, sorrí, elsku Arnaldur minn, þú ert samt söluhæstur í ár svo það munar ekkert um mig. En það þarf ekki nema annað stórt högg til að raska jafnvæginu. Á fb-síðu þar sem reglulega er eitthvað tengt fortíðinni rifjað upp sá ég hversu mjög er að okkur jólabörnunum vegið því Nói Síríus hefur án miskunnar skipt út bestu molunum (fylltu) - svo það verða víst ekki jól í Himnaríki.

 

 

Ég var orðin sátt við aðför Arnaldar að jólahefðum mínum, vissi að ég myndi bara meta glæpasögu hans enn meira næsta ár, en þessir fylltu molar eru horfnir úr lífi okkar endanlega, ef ég þekki grimmd heimsins rétt. Ég mun lesa t.d. Lilju, Óskar og fleiri sem ég ætlaði að geyma til jóla en þar sem jólin eru ónýt get ég alveg eins lagst í þær núna. Ég kaupi stöku bók sem ég VERÐ að lesa og svo get ég líka lesið á Storytel, sko LESIÐ, þarf ekki að eyða tíma í að hlusta, ég er mörgum klukkutímum sneggri að lesa sjálf en hitt, að hlusta, er reyndar fáránlega gott þegar þvottur er brotinn saman og gengið frá honum inn í skáp. Ég hef talsverða reynslu af því.

 

En Storytel er greinilega stórhættulegt fyrirbæri ... ég ætlaði að kíkja á bók þar sem mikið hefur verið hrósað, Farangur heitir hún, eftir Ragnheiði Gestsdóttur, en ég las bara eitthvað pínkupons fyrir svefninn, byrjaði allt of seint, kl. eitt eða tvö, já, ég veit, og allt í einu var klukkan orðin fjögur og ég búin með 66 prósent. Ég veit ekki hvenær ég get klárað, mikið að gera núna - en sennilega á morgun. Hún er orðin svooooo spennandi. 

 

Þori ekki að lesa í kvöld, hárgreiðslukonan mín sækir mig fyrir allar aldir, kl. 8.30 í fyrramálið, sumar- og jólaklippingin fer fram þá og tekur, með lit og látum, nokkra klukkutíma. Kannski get ég lesið Farangur með litinn í hárinu? Það væri góð nýting á tíma. Tímarit myndu annars heilla en ég er svo mikil forréttindapía að ég er alltaf búin að lesa þau ...

 

Rétt skal vera rétt - ég skil ekki Nóa-sælgætisrisann vegna smekkleysis hans þegar kemur að því að skipta út konfekti, nánast ekkert eftir sem mér finnst gott en ég er ekki föst í hefðum og lít á jólin sem næs helgi hjá Hildu og kó, með sérlega góðum mat og úúúú gjöfum ... en ég mun samt sakna Arnaldar meira en konfekts, það er engu að treysta í þessum heimi, makkontossið er heldur ekki jafngott og í æsku - bara karamellurnar en tannlæknirinn minn myndi geta keypt sér sumarhús í Sviss ef ég legðist í þær, hugsa ég.

Fáránleikarnir 2021 ...

Í gær skrifaði ég um samsæriskenningar en þær eru nákvæmlega ekkert spennandi miðað við það sem ég sá í morgun, samt er ég ekki sest í helgan stein og farin að leita að góðum sögum. Fólkið í söfnuðinum í kringum Trump heldur því fram að John F. Kennedy yngri, lögmaður og sonur JFK forseta og Jackie Onassis og bróðir Caroline, þessi sem fórst í flugslysi fyrir mörgum árum, muni „rísa upp frá dauðum“ og ásamt Donald Trump stjórna Bandaríkjunum þegar kjörtímabili Bidens lýkur. Dauði Kennedys var víst settur á svið, kannski í þessum tilgangi. Það eru þá ekki bara Kínverjar sem hugsa langt fram í tímann ... 50 ár, 100 ár? Íslendingar ... fjögur ár?

 

Snapp-vinkona mín sem býr í USA (íslensk) hélt með Trump gegn Hillary og ég veit um fleiri ... manneskja sem ég þekki og ber virðingu fyrir, skynsöm og klár, las ævisögu Hillary og sagði eftir það að þessi kona mætti aldrei verða forseti Bandaríkjanna, þá væri Trump skárri. Undir það er erfitt að taka en ég hef svo sem ekki treyst mér til að lesa þykka ævisöguna með öllu hinu. En ef ég lendi á eyðieyju með fullhlaðinn kyndilinn! Hillary þótti ímynd peningaaflanna og spillingar í margra augum sem vonuðu að Trump myndi breyta og bæta. Hann breytti eflaust einhverju ...

Snappvinkonan er brjáluð út í bandarísk yfirvöld núna, maðurinn hennar missir sennilega vinnuna af því að hann vill ekki láta bólusetja sig, frekar en hún. Þau eru nefnilega bæði búin að fá Covid-19 en það virðist ekki skipta máli. Bara tekið mark á bólusetningarvottorði. Hér á landi virðist enginn skyldaður í sprautu og það þykir best af öllu upp á hjarðónæmi að vera búinn að fá Covid.   

 

Eins og fáránleiki dagsins sé ekki nægur, þá sagði útvarpið frá því að platan Led Zeppelin IV ætti fimmtugsafmæli í dag. En sú reikningskunnátta! Ég, þrátt fyrir að vera sársvekktur kjósandi úr Norðvestur, kann alveg að telja og veit að þetta getur ekki staðist. Það eru svo miklu færri ár síðan lagið Going to California varð eitt af mínum uppáhalds af þessari plötu. Mögulega er talning svona fáránleg í útlöndum af því að það er alltaf verið að fikta í klukkunni.

 

Ég er alltaf á leiðinni að kaupa Lóaboratoríum-mynd en þessi lýsandi mynd sem svo margir geta samsamað sig með er þaðan!

 

Going to California er eftir Page og Plant og er um jarðskjálftana í Kaliforníu og ... leitina að hinni fullkomnu konu. Þarna tengi ég ... svoooo fast. Ég er verulega spennt fyrir jarðskjálftum og mamma vill að ég finni hinn fullkomna mann sem mun sennilega aldrei heppnast því vinkonur mínar eru giftar þeim örfáu. Það er engin tilviljun að Magga systir hennar mömmu flutti ásamt Steina sínum til Kaliforníu og þar búa afkomendur þeirra og kvarta ekki mikið yfir hitanum.

Stökkbreytist ekki eitthvað í frumum innfluttra til heitari landa sem láta sér vel líka jafnvel 30 stiga hita? Mér finnst þetta svo magnað, svo ótrúlegt, svo hræðilegt í raun. Eftir kuldahroll í tæpa viku (eftir biðröð) hef ég þó öðlast ögn meiri skilning á þörf fólks fyrir hita. En að fara til Tenerife ótilneyddur er og verður ætíð óleystur leyndardómur í huga mínum.

 

Lagið átti upphaflega að heita Guide to California, en nafninu var breytt þegar hljómsveitin fór til Los Angeles til að hljóðblanda þennan fimmtuga grip sem platan er sögð vera. Stairway to Heaven (svo geggjað að eiga sérstakt lag um stigaganginn sinn) hefur fengið mesta athyglina og ég man að þegar Rás 2, mögulega á sínu fyrsta starfsári, stóð fyrir leitinni að besta lagi allra tíma, og Stairway to Heaven hafnaði í fyrsta sæti. Seinni árin hefur Nirvana tekið fyrsta sætið með Smells like Teen Spirit í svipuðum kosningum.   

  

Óvænt gleðiveisla og s-kenningar sem lengja lífið

Það má deila um hvernig maður telur upp að fjórum, alla vega í tengslum við seinna hraðpróf drengsins sem átti að vera fjórum dögum eftir það á miðvikudaginn. Ég hafði heyrt einhvern minnast á sunnudag og valdi þann dag. Hugsaði samt með mér að ef miðvikudagur væri dagur eitt, ætti ég kannski frekar að mæta með hann á laugardegi ... en hva, skipti eflaust litlu, en í gær seinnipartinn kom skammar-SMS: „Áminning. Smitgát. Þér er skylt að mæta í hraðpróf.“ En þetta er róbót sem sendir og þagnar eftir eitt skipti. Ég fékk tvenn svona ógnarskilaboð, vegna fyrra og seinna hraðprófs sem ég átti ekki að fara í.

 

Biðröðin var talsvert styttri í dag en á miðvikudaginn og miklu hlýrra þótt væri lægra hitastig úti. Munaði öllu að hafa ekki vindkælinguna. Og vissulega munaði að vera í gömlu en eins og nýju föðurlandinu úr Walmart og með loðhúfuna góðu sem ég fékk á kynþokkaafslætti í hinni dásamlegu búð Bjargi þar sem leitun er að betri þjónustu og flottari fötum. Þar keypti ég eitthvað af jólagjöfum í fyrra.

 

Inga almáttugur skutlaði okkur og sótti í hálkunni, ég þarf nýtt harðkorna-vetrarnagladekkja-skódæmi eitthvað. Fínu, flottu vetrarskórnir sem voru komnir niður í 19 dollara (áður 80) í Walmart eru orðnir mjög slitnir og ekki góðir í hálku.

Allan tímann í biðröðinni hafði ég á tilfinningunni að það kæmi neikvætt út úr þessu sem væri það besta og skipulagði gleðiveislu í huganum.

 

Að hafa Kallabakarí nánast við hlið sýnatökuhússins (sjá mynd) var ansi hreint hentugt svo þetta varð ekkert mál og varð að veruleika. Súrdeigsbrauð, rækjusalat, langijón, lítil marensterta og malakoff. (Lífið væri fullkomið ef bakarar settu ekki hnetur, döðlur, möndlur, rúsínur í Köku ársins). Nú þurfti bara að finna gesti. Stráksi, ég og Inga ... næstum nóg en ekki alveg svo við nánast hirtum upp konu sem ég kannaðist við og var við sýnatökuhúsið og í „samkvæmiskúlu“ Ingu. Aðeins klukkutíma eftir seinna hraðprófið kom svarið á SMS. Hjá henni og stráksa. Neikvætt eins og við vissum. Hún var að sjá Himnaríki í fyrsta sinn eftir endurbæturnar, hún hafði verið eins og grár köttur í afmælum hjá mér fram að covid og minningin um hana og aðra gesti var orðin alvarlega dauf enda gleymska besta meðalið við söknuði. Við töluðum ekkert um djamm, karlmenn, mataruppskriftir og barnabarnauppeldi, heldur endurvinnslu, ögn um covid og að Skagamenn virtust hafa náð stjórn á faraldrinum hratt og örugglega, við ræddum líka aðeins um eyðileggingarmátt Trumps og hvernig sumt fólk fyrir westan héldi að það að vera hávær, frekur og þykjast allt vita væri það sama og að þora að segja hlutina hreint út. Ég er ekki sérlega hrifin af Biden heldur.

 

Það hefur háð mér í mannlegum samskiptum að ég kann ekki nógu mikið á tjáknin. Ég get gert broskarl, hjarta og broskarl sem blikkar með öðru auganu. Á gervihnattaöld skiptir allt svona máli. Mér var sagt að ég teldist vera hálfgerður drundhjassi, gjörsamlega ónæm á fínni blæbrigði tilfinningarófsins ...

Svona: :) <3 ;)

 

Myndin er úr fína antíkskúrnum á Akranesi - við Inga kíktum þangað fyrir veisluna.

 

Þótt ég hafi rifið kjaft við Þórólf um daginn hér á blogginu, samt óbeint og samt kurteislega, og ég er ekkert hreykin af því, því ég veit ekki hvort hann bar ábyrgð á þöggun um smittölur á Akranesi sem nú hefur verið hætt ... lýsi ég yfir algjöru trausti á honum og öllu sem hann segir um COVID-19. Gamlar s-kenningar segja nú samt að Þórólfur sé á spena hjá öllum helstu lyfjafyrirtækjunum í heimi, eins og hver einasti sóttvarnalæknir veraldar og Bill Gates borgar líka eitthvað í illmennsku sinni (bíddu, er hann ekki enn á lausu?). Ekki vildi ég vera hluthafi í lyfjafyrirtæki fyrst allur gróðinn fer í mútur til nánast allra vísindamanna og lækna.  Nýjasta nýtt er að Þórólfur og Svandís hafi í fyrra, gert mikla aðför að kristni og kristindómi, með því að hvetja fólk til að fara ekki í mörg jólaboð (fb-vinur heyrði á Útvarpi Sögu) og gera sennilega aftur. Ég sá svo sjálf á netinu í gær að einhver erlendur læknir, doktor eitthvað, hefði sagt eitthvað um hættur bóluefna og alls kyns samsæri. Kommentakerfið logaði, einhver hafði gúglað og hvergi fundið þennan meinta lækni en svarið var: „Hann verður ábyggilega að vera með falskan prófíl til að forðast ofsóknir eða að vera hreinlega myrtur fyrir að segja sannleikann.“

 

Þegar Facebook skellir stimpli á vafasamar vax-greinar og bendir lesendum á að fyrir þessu séu lélegar eða jafnvel engar heimildir er það víst hluti af samsærinu og heitir ritskoðun.

 

Ég elska samsæriskenningar og þegar ég sest í helgan stein (allt of langt þangað til) ætla ég að vafra um á netinu og lesa þær mér til skemmtunar og gleði - til að lengja lífið.

 

Ég gleymi alltaf að hlusta á Útvarp Sögu. En ég gleymi nánast aldrei að hlusta á Tvíhöfða á Rás 2 á sunnudagskvöldum kl. 22 til miðnættis.

Mæli með þeim. 

Breyttar veðurfréttir og misfyndnir Fb-vinir

Margt af því sem hefur gerst undanfarið sannar fyrir mér að ég sé orðin áhrifavaldur sem mark sé takandi á. En gjafirnar hafa samt látið á sér standa og það bítur. Sumir fá snyrtivörur, aðrir úlpur eða bækur. Ég? Ekkert enn. Hef þó ekki gefið upp alla von. Giska á, eins og á hrekkjavökunni, að staðsetning skipti máli. Akranes er alveg í hálftíma akstursfjarlægð frá t.d. Mosó. Kannski covid, en mögulega fávitaskapur að átta sig ekki á styrk mínum.

 

Það gladdi mig samt að eftir að ég minntist á veðurspár, það að ekki mætti minnast á Reykjavík og nærsveitir þar, til að styggja ekki okkur landsbyggðarfólkið, að heyra svo tvívegis í gær talað um höfuðborgarsvæðið í VEÐURFRÉTTATÍMA! Svona viðurkenning er mjög valdeflandi. Á svarta netinu, undirheimum internetsins, fann ég ég líka lista yfir það sem þarf að gera til að öðlast vinsældir, frægð og gjafir. Ég þyrfti að byggja bloggið upp eins og vörumerki, sýna sífellt af mér myndir, það væri það sem aðdáendur vildu. Veit samt ekki alveg þetta með myndir. Það hefur áður komið fram að myndir bæta yfirleitt á mig 20-25 kílóum og þótt ég sé á margan hátt undirborðskennd og finnist  hrukkur alveg töff eru sumir aðdáendur ekki á sama máli. Við jafnöldrurnar, Madonna og ég, viljum auðvitað sýna bestu útgáfuna af sjálfum okkur. Ég get ekki ímyndað mér hvaða aðferð hún notar en mín aðferð er að sýna frekar gamlar myndir - og jafnvel taka upp fastan þátt hér í blogginu - Gurrí og fræga fólkið. Ég hef stundum sýnt myndir úr því risastóra safni mínu en hef sterkt á tilfinningunni að fólk þrái meira. Mér skjátlast sjaldan í þessu. Sjá efri myndina - af mér og Gulla byggi og fleirum frá 1987. Og hér fyrir neðan er svo mynd af mér og Ragnari Jónassyni metsölurithöfundi, frá 1986, Rás 2, Hann í grænni peysu og ég rauðri, jólalegt er það. Man því miður ekki nafnið á vini hans. En við Ragnar erum næstum því á sömu myndinni, eins og sést og það nægir mér.

 

Fyrir nokkrum árum gekk enn einn leikurinn hjá Facebook til að efla egóið manns og ég stekk stundum á slíka leiki. Bara af því að ég er í ljónsmerkinu, ekki vegna athyglissýki. Í leiknum voru Facebook-vinirnir beðnir um að setja inn YouTube-lag sem þeir tengdu við mann. Fólk er vissulega misfyndið og ég brenndi mig á því. Tveir einstaklingar; fyrrum samstarfsmaður minn og karlkynsskyldmenni mitt settu drengjamet í lúðahætti. Hversu erfitt var að vita eitthvað um, annars vegar samstarfskonu og hins vegar frænku? 

 

Sá fyrrnefndi setti inn lagið Kúkur í lauginni, ágætt lag með Súkkat en sannarlega ekki við hæfi hjá manneskju sem hefur ekki farið í sundlaug síðan 1986 eftir upplifun í sturtuklefanum sem minnti á kvennafangelsismynd bannaða innan 25 ára. Aðeins of margir kvenrassar fyrir tepruna, vildi mamma meina. Hefði það drepið samstarfsmanninn að kynna sér hvort ég færi sund?

 

Hinn, eða ættinginn, setti inn lagið Banana Phone með ummælunum: „Ógeðslega gamalt, ruglað og það er leiðinlegt að hlusta á það.“ Þetta var ekkert leiðinlegt lag, hann er sjálfur með ömurlegan tónlistarsmekk.

 

Aðrir voru miklu meira með á nótunum og skelltu inn lögum sem minntu t.d. á kaffi og strætóferðir. Hér eru nokkur dæmi:

-Greyhound bus classic-sjónvarpsauglýsing

-The long and winding road með Bítlunum

-The Story með Brandi Carlile (sameiginlegt uppáhald með Helgu)

-Taylor the latte boy (minnti bæði á boldið og kaffi)

-The Java Jive

-Stabat Mater eftir Pergolesi (Guðrún þekkir mig)

-Cleanin´out my Closet með Eminem (Davíð frændi, ég skipaði honum að hlusta á tónlist Eminem)

-For Heaven´s Sake með Wu-tang Clan (Ellen frænka sem kom með mér á Gravediggaz-tónleika, þá unglingur, hún rifjaði það upp)

-Hvítir mávar (Margrét Fafin, vegna aðdáunar minnar má mávum)

 

Mér er enn frekar kalt eftir biðröðina á miðvikudaginn (það er vel hlýtt í Himnaríki og ég kappklædd) en ekkert veik. Samt gott að seinna hraðpróf stráksa verði á morgun og komi það neikvætt út verður haldið brjálað lasagne-partí hér á bæ.

Annar í hrekkjó og þaulsetinn hrollur

Mikill fjöldi smita á Skaganum núna. Vinkona mín mætti með tvo ömmustráka (allir skólar og leikskólar lokaðir)  í örstutt kaffispjall áðan, samt aðallega af því að drengirnir höfðu heyrt af glæstri sælgætiskörfu sem hafði ekki klárast úr á hrekkjavökunni, líkast til vegna staðsetningar Himnaríkis, ekki svo mörg börn sem búa í grennd.

 

Mosi (7)var himinglaður yfir komu strákanna og Krummi (10) mjög spenntur líka. Það var bara Keli (11) sem hélt sig fjarri, hvekktur á svo mörgu eftir illa meðferð á kettlingsárunum - sem Kattholt, tíminn og Himnaríkisbúsetan hafa lagað heilmikið. 

- - - - - - - - - - - - 

Ég er enn að reyna að ná upp hita eftir hrollinn sem neitar að hverfa eftir biðröðina í kulda og trekki í fyrradag í hreyfingarleysi, skorti á peysu undir úlpu og góðri húfu ... Mér hlýnar undir sturtunni en bara rétt á meðan. Og ég sem er svo hot (heitfeng). Nú sit ég við tölvuna í rúllukragapeysu, þykkri peysu utan yfir, báðar í stíl við hálsmenið, og með kríusjal úr plötulopa tvívafið um hálsinn, með þrefalt lopateppi ofan á hnjánum og ofninn við hlið mér stilltan á rúmlega þrjá. Auk þess skín sólin inn. Mér er samt kalt. Gott ímyndunarafl nær ekki að búa til veikindi svo ég verð að viðurkenna að ég er eiturhress fyrir utan kuldahrollinn. Held að þetta sé ekki aulahrollur yfir meirihluta bæjarstjórnar Akureyrar en það er samt möguleiki.

 

Mamma myndi eflaust kalla þetta karlmannsleysi, hún heldur að öll mín „vandamál“ megi rekja til þess. Tengdasonarskortur móður minnar er vissulega mikill og sennilega sár, það eru færri sem koma í heimsókn til hennar, hún fær ekki jafndýrar jóla- og afmælisgjafir en ég hef nú samt reynt án árangurs að borða á við tvo til að fylla upp í skarð ókomna tengdasonarins en það tefur samt fyrir og veldur aðdáendaskorti - af því að karlar vilja bara grannar konur, sbr. heimildaþættina Sex and the City, eða Skortur on Skagen.

 

Ég bið innilega afsökunar á smekkleysi í klæðaburði. Rauði liturinn í sjalinu er hroðalegur við aðra liti sem eru í svo fínni sjetteringu og hálsmenið eins og punkturinn yfir i-ið. Ég er svo góð í þessu þegar ég vanda mig. Af því að ég heklaði þetta kríusjal gerði ég undantekningu og var satt að segja búin að gleyma þessum ósmekklegheitum þar til ég tók sjálfsmyndina nú um hálffimmleytið. Hárið er ekki sérlega flott heldur en björgunaraðgerð er skipulögð núna á miðvikudaginn, ef covid leyfir. Og ekki sést í hlýja lopateppið sem sómir sér vel ofan á lærunum á mér, og auðvitað alveg í litasétteringu við peysur og hálsmen.

- - - - - - - - - - - - - - 

 

Húsverkahamagangur? gæti einhver sagt og samt meint vel - upp á að mér hlýni nú eitthvað. Jú, sjáum til, það gæti þítt blóðið í mér. Facebook-„vinur“ benti mér á að eldri konur ættu oft erfitt með að halda á sér hita. Hver veit, ég er náttúrlega eldgömul miðað við mér mun yngra fólk en ég hélt að það væri gamalt fólk, jafnvel komið í kör ... en það á kannski bara ágætlega við okkur sem sitjum við tölvuna allan daginn? Ég er samt þakklát fallegu Nönnu hans Fúsa sem trylltist yfir þessu kommenti fyrir mína hönd. 

 

Neðri myndin er dásamleg en það sem mér var þó starsýnt á var rykið á skápnum undir sjónvarpinu - sem ég þurrka vissulega í burtu núna á eftir þegar helgarhúsverkir hefjast, eða á morgun. Ótrúlegt hversu oft þarf að gera þetta, oft og tíðum hættulega leiðinlega starf sem húsverk eru ... (Sjá Sérstæð sakamál, 4. tbl. 1993, Hroðaleg hrekkjavökuhefnd húsmóður á Hringbraut, 3. hluti.)

 

 

Mér finnst líka svolítið skammarlegt að það skuli enn vera afgangar, alveg hrúgur af sælgæti í körfunni, það er af sem áður var. Endalaus heilaþvottur tannlækna gæti verið farinn að síast inn.

Ógnandi SMS og besta verk Davíðs

Eins og kom fram í færslu gærdagsins skráði ég sjálfa mig óvart í hraðpróf ásamt drengnum sem hafði verið í návist covid-smitaðrar manneskju. Vinir mínir á Facebook sögðu mér að fara bara ekki neitt í prófið og það afrekaði ég (að gera ekki) með glæsibrag í gær. Mætti frosin inn að beini með drenginn í sýnatöku, sjálf var ég dulbúin með grímu. Í morgun kom ógnandi SMS: „Guðríður. Áminning. Smitgát. Þér er skylt að mæta í hraðpróf.“ 

 

Nú þori ég hvorki að svara í síma né fara til dyra. Legg ekki á mig að fara að ástæðulausu í hraðpróf, fá frí í vinnu, fara gangandi á staðinn ... Ef það er eitthvað sem ég hata meira en að ganga er það að ganga að óþörfu. Ef það er lítil biðröð tæki þetta samt hálftíma. Spjallið á covid.is virðist vera mér lokað eftir að ég reif hálfpartinn kjaft yfir því að sleppa ætti að birta smittölur hvers bæjarfélags fyrir sig, fannst álíka undarlegt að hætta því og að fá ekki t.d. veðurfréttir frá Vesturlandi. Fæ reyndar bara veðurhorfur við Akrafjall, þar er veðurstöðin, en ein helsta ástæðan fyrir því að ég flutti frá Reykjavík var sú að höfuðborgarsvæðið fær ekki veðurspá þótt þar búi langsamlega flestir. Það myndi vissulega ögra okkur landsbyggðartúttum ... það snýst sko ekki ALLT um Reykjavík, borg óttans, segjum við auðvitað reglulega, alveg brjáluð. Veðurfræðingar eru ýmist hræddir við landsbyggðina eða eru þaðan sjálf/ir, held ég, sem útskýrir af hverju aldrei er sagt hreint út: „Það verður gott veður í Reykjavík á morgun.“ Það þarf alltaf að kalla borgina Faxaflóasvæðið, suðvestanlands ... Ég er alveg sátt við að sundurliða ekki veðurfréttir eftir hverfum þótt oft sé annað veður í Asparfelli (þar sem mamma bjó) en á Hringbraut (þar sem ég bjó).  

 

Ég var eitthvað svo þreytt og útkeyrð í gær eftir vosbúðina við Þjóðbraut (í biðröðinni) en skildi það samt varla, ég er hraust og þaulvön biðröðum eftir djamm á yngri árum, fyrir utan Þjóðleikhúskjallarann, Klúbbinn, Gaukinn, Keisarann ... en ég held að ég hafi bara verið svona döpur yfir fólki eins og akureyska manninum í viðtali á RÚV um ketti. Ég missti svolítið trú á mannkynið við það. Og líka döpur yfir þórðargleðinni hjá sumum á feisbúkk - óvænt jafnvel og bera einhverjir fyrir sig ást á fuglum. Mér þykir líka vænt um fugla ... og hunda og kanínur og hesta og kýr og kindur ...

 

Mynd: Við Herkúles frændi. 

 

Dúfur voru drepnar í Reykjavík og víðar, talað um plágu, það var markvisst eitrað fyrir þeim og nú sjást þær ekki, því miður. Það heyrðist ekkert í fuglavinum þá, hvar eru þeir þegar ráðist er gegn mávum og jafnvel byrjað að skjóta þá, kennt í sjónvarpi hvernig á að fæla þá frá Tjörninni svo endurnar fái allt brauðið en ekki glorhungraðir mávar. Fyrir ekki svo mörgum árum ríkti algjört bann við hundahaldi í Reykjavík og ef hundar náðust voru þeir drepnir, eða því hótað. Þetta var ógeðslegt. Minnir að Davíð Oddsson, hundaeigandi þrátt fyrir bann, hafi breytt þessu. Hans besta verk, ef rétt er. VIÐBÓT: Fb-vinur segir það hafa verið Albert Guðmundsson, ekki Davíð. Ef rétt er, afsakið að ég hafi óvart næstum hrósað Davíð. 

 

Vesturbæingar segja allt morandi af köttum OG fuglum þar. Kunningi minn hatar lúpínuna, eins og fleiri, og vill að henni verði eytt, útrýmt - aðrir þakka henni aukna gróðursæld  á landinu. Ég hef margoft sagt að ég vilji að geitungar og aðrar stinguflugur verði gerðar útlægar, myndi alveg vilja lækkun meðalhita hér til að það gangi eftir ... alla vega að býflugnabændur hafi flugur sínar í taumi, ekkert lausaflug, takk.

Allt það sem pirrar okkur þarf ekki endilega að hverfa ... við hljótum að geta aðlagast, eða reynt það. Það er „freki karlinn“ (oft kvenkyns líka) sem vill breyta umhverfinu, engu hjá sér, eins og karlinn sem býr í miðborg Rvíkur og heimtar að opnunartími skemmtistaða verði almennt styttur (í venjulegu ástandi) af því að lætin í bænum valdi honum ónæði.

 

Hér á Skaganum hefur ástandið breyst hratt í dag. Börn komin heim, búið að loka skólum, stofnunum og sumum verslunum (m.a. Kaju). Margir veikir, margir í sóttkví sem lamar ýmsa starfsemi. Vona að allar þessar aðgerðir hafi náð að stoppa frekari útbreiðslu. Áfram Akranes!

Kaldasta biðröð heims og veskis-vanþóknun

Í gærkvöldi sat ég við tölvuna eitthvað að yndisþokkast þegar síminn hringdi. Númerið þekkti ég ekki en auðvitað svaraði ég, kannski dásamlegt erindi. En nei. „Já, sæl og ... kom upp smit ... fóstursonur þinn ... sóttkví ... sýnataka á morgun ...“ 

Hálsbólgan þrýstist upp í kokið á mér og á næstu sekúndum bættust við þyngsli fyrir brjósti og sárir beinverkir. Þar kom að því, hugsaði ég beisk, ég nenni þessu samt ekki ... skrambans vesen.

Ekki löngu seinna kom tölvupóstur frá sama aðila um að þetta væri nú bara smitgát sem væri mun betra en sóttkví. Hann sendi mér hlekk til að skrá stráksa í hraðpróf sem ég gerði með svo miklum glæsibrag að ég skráði sjálfa mig óvart líka. Óttaðist mest að lenda í þvingaðri sýnatöku í dag ... þú skráðir þig og sleppur ekki. En var með grímmu og þekktist ekki.

 

Myndin efst sýnir hluta af ofboðslega langri biðröð í hraðpróf (hægpróf?). Til að gera ástandið enn þægilegra og betra var afskaplega hvasst og kalt. Þarna vorum við sirka hálfnuð. Bílstjórar upphitaðra bifreiða sinna sendu okkur fokkmerki fyrir að hálftefja umferðina þar sem við hringuðumst í langri röðinni.

 

Ég er vanalega blýföst við tölvuna frá hádegi og til fjögur, stundum lengur. Ég bað samstarfskonu mína sem er til eitt í vinnunni að sitja ögn lengur, ég yrði örugglega komin um hálftvö til baka - í allra síðasta lagi, gaf okkur tíu mínútur til að ganga heim. Opið er fyrir hraðpróf frá 13.00-13.15. Á vefnum covid.is voru engar tímasetningar en einhver snillinn á síðunni Ég er íbúi á Akranesi gat upplýst okkur örfáu óöruggu foreldra eða forráðamenn um tímasetninguna. Það var nákvæmlega ekki neitt sem gaf til kynna að ég myndi upplifa köldustu augnablik lífsins eftir hádegi í dag í biðröð sem var nánast jafnlöng þeirri á Metallica-tónleikana um árið. Í fréttum mátti svo lesa að nokkur hundruð Skagamenn hefðu farið í sýnatöku í dag, ekki samt á korteri. Í fyrstu ríkti bara Þjóðleikhúskjallara-biðraðarstemning og við bárum saman bækur okkar, já, það greindust alveg tuttugu eftir karaókíð á GK, já, og svo eru mörg smit hjá starfsfólki á Höfða ... á Grundartanga og fleira og fleira ... en þetta var nú bara rabb í biðröð.

Það voru 580 Skagamenn skimaðir. Frá upphafi til enda (heimkomu) tók þetta einn og hálfan tíma. Svo frosin inn að beini vorum við að við komum ekki upp orði fyrr en eftir heitan kakóbolla.

 

MYND: Hrukkurnar frusu fastar í skrítnum stellingum á meðan ísnálar stungust djúpt ofan í húðina þar sem hún var ekki vernduð af grímu, trefli eða gleraugum ... Húfa drengsins bjargaði sennilega lífi mínu. Loðfóðraðar grímur hefðu gert mikið. Starfsfólkið var yndislega þolinmótt þrátt fyrir að vera örugglega dauðþreytt. Pirringurinn og þreytan í röðinni urðu í raun að engu í kuldanum, kuldinn kældi okkur niður. Takk, veðurfræðingar.

 

Ég gúglaði einkenni heilahimnabólgu og kalsára við heimkomu til að vera við öllu búin. Stráksi bjargaði miklu með því að lána mér húfuna sína því MichelinMan-úlpan mín er hettulaus, samt er ég enn með hlustaverk. Hann var bæði í hettupeysu og með fína loðfóðraða hettu á úlpunni. Ég sit kappklædd við tölvuna næstum tveimur tímum seinna, í hlýrri peysu, með lopasjal (Kríu) um hálsinn, lopateppi á lærunum og samt fæ ég kuldaflog annað slagið. Átakið Fækkum Skagamönnum!

 

Nú þarf ég að ræða alvarlega við Hildu systur um að skreppa á Vestfirði eða Austfirði, Suðurland, Norðurland vestra eða Austurland að Glettingi næsta sumar í fríinu. Mig langar ekki til Akureyrar lengur eftir fréttir dagsins af væntanlegu kattaútibanni þar. Eina leiðin sennilega er að sýna vanþóknun sína með veskinu ... við höfum sleppt Húsavíkurheimsóknum vegna fjandskapar yfirvalda þar við ketti. Við elskum auðvitað ekki öll sömu dýrin - margir hneykslast t.d. á mér fyrir að gefa mávum afganga á sumrin, mér finnst þeir frábærir, var samt alin upp við að hatast við þá en svanir eru ekkert skárri upp á ungadráp og ungaát að gera. En þeir eru bara svo sætir ... segir fólk. Mér finnst það líka.

 

Myndin sýnir Travolta, kött sem Villikettir á Vesturlandi björguðu, mönnuðu og fundu heimili fyrir. Vel við hæfi að hafa Himnaríki í baksýn en Travolta bjó í Nýju blokkinni, Himnaríki er í Gömlu blokkinni. Svo var hætt að telja.

 

Maður sem vann með mér í Ísfélaginu í Vestmannaeyjum sumarið 1974 skrifaði mikil fínheit á feisbúkk í dag köttum til varnar. Hann segir m.a.:

„Mér finst þetta sem sagt vera ákveðin tegund af íslenskri íhaldssemi; vitna um rótgróna stýringaráráttu, stífa tilgangshyggju og takmarkalaust stjórnlyndi gagnvart umhverfi og náttúru. Allt skal vera á sínum stað og á forsendum manna. Hundurinn á að vera úti á hlaði þegar hann er ekki að smala eða spjalla við bóndann við girðingarvinnu og annað dytt en kötturinn á að vera í fjósinu að veiða mýs og rottur. Þessi dýr eigi ekki heima inni í húsi.“ 

Hann segir líka að það sé andstætt eðli kattarins að vera í ól, kötturinn er ekki auðsveipur eins og hundurinn. Takk, kæri Guðmundur Andri Thorsson.

 

Ekki vil ég láta banna börn þótt ég hafi í gegnum tíðina orðið fyrir miklu meira ónæði af þeim en nokkurn tíma köttum. Við getum öll lifað saman í sátt og samlyndi. Að vísu, svona ef á að banna skaðræðiskvikindi. Af hverju er fólki leyft að rækta flugur sem stinga fólk og meiða það, drepa jafnvel þá sem eru með bráðaofnæmi? Ég hef sætt mig við býflugnabændur fram að þessu en þolinmæði mín er á þrotum fyrst við erum farin að losa okkur við sum dýr. Svo þetta með nautin, þau geta verið mannýg og stórhættuleg! Inn með þau. Beint í fjósið. Girðingar eru bara blekking. Munið Jurassic Park, í fyrri myndinni þegar rafmagnsgirðingin hrundi og risaeðl- æ, þið vitið.  

Við erum þjóðin sem bannar og bannar og skilyrðislaust hunda- og kattahald í fjölbýli, nema annað sé sérstaklega tekið fram. Hvergi á byggðu bóli held ég að finnist jafnmargir með hunda- eða kattaofnæmi - og ég er alls ekki að gera lítið úr slíku ofnæmi, sannarlega ekki. Hjá snappvinkonu í USA sé ég að í stóra fjölbýlishúsinu hennar eru margir íbúar með hunda, leigufélagið rukkar aðeins hærri leigu hjá hundafólkinu. Þótt hundar pissi í lyftuna eða ekki þrifið eftir þá er mórallinn ekki að losa sig við hunda úr umhverfinu, heldur er vaðið beint í eigendur. Það þykir eðlilegt og sjálfsagt að halda dýr. Mínir kettir eru inni, ég bý á efstu hæð og er að auki dauðhrædd um að þeir yrðu fyrir bíl. Þeir hafa félagsskap hver af öðrum.

En kæra Akureyri, sjáumst kannski aldrei aftur! Ég mun sakna þín. Mig langar að sjá JaJaDingDong-barinn í Húsavík (tékka á kaffinu þar) þar sem hálfur bærinn er skyldur mér (ég er hreykinn Þingeyingur) - en ég ætla að halda þessu prinsippi.

P.s. Drengurinn reyndist vera neikvæður. Þetta var þá hraðpróf eftir allt saman. En ég er enn með kuldahroll.

DIY í rafvirkjun og læknisfræði - slátraralisti Sigurðar

Ég bað um að mér yrði bætt á slátraralistann svokallaða sem Sigurður G. lögmaður bjó til í dag og inniheldur nöfn fólks sem, að mati lögmannsins, slátrar mönnum án dóms og laga.

 

Ég sé auðvitað ekki allt, hvað þá allt „blóðbaðið“ á netinu en vil frekar vera á þessum lista með þessu fólki en ekki ... þetta er nefnilega alls ekki stríð gegn körlum eins og sumir vilja meina! Allir sem þekkja mig vita að ég elska og dái karla. Ég myndi aldrei taka þátt í stríði gegn þeim. Bara aldrei! Þetta er stríð allra kynja við ofbeldis- og nauðgunarmenninguna.

 

Mér var byrlað á Broadway um miðjan níunda áratug síðustu aldar aldar, eins og ég hef áður bloggað um, en bjargaðist af því að ég nennti ekki að dansa við manninn með pilluna sem bauð mér í glas, þótt hann byði af sér góðan þokka og sækti mjög fast að fá mig út á dansgólfið, mér fannst bara og finnst leiðinlegt að dansa, nema vangadans. Mér var orðið flökurt og fór inn á klósett til að reyna að jafna mig en sofnaði og svaf þar næstu klukkutímana, læst inni í bás. Ég vil endilega berjast gegn þessari ofbeldismenningu, jafnvel þótt ég hefði aldrei lent í neinu sjálf.

 

Ég þorði að taka plásturinn af í hádeginu í dag, til að skoða áverkana á þumalfingursnögl vinstri handar sem fór nánast af (já, höndin) í slysinu í stigaganginum í gær. Auðvitað hefði ég átt að fara upp á spítala en fjársvelt heilbrigðiskerfið ræður ekki við hvað sem er. Ég fletti aðeins upp í DIY í læknisfræði-bókinni minni (do it yourself), klippti nöglina eins og ég gat og setti Fjólu-græðikrem á grisjuna á nýjum plástri sem ég skellti svo vandlega og fagmannlega (ég er hjúkkudóttir) á fingurinn. Hefði vissulega verið gott að fá einhvern til að kyssa á bágtið og/eða gefa sleikjó fyrir dugnaðinn, en við björgum okkur vel hér í Himnaríki án nokkurs dekurs.

 

Ég fékk vörur úr Einarsbúð áðan. Ekki hafði mér hugkvæmst í æsingnum út af brotnu nöglinni að segja að ég vildi nýmjólk, bláa mjólk, venjulega mjólk, heldur sagði bara mjólk svo nú sit ég uppi með léttmjólk í lítratali (2 lítrar). Með dreng í sífelldri fitun - hálfgerða gervimjólk sem er ónothæf í kaffi, prófið bara, sjáið og smakkið hryllinginn, svo ég hringdi hikandi og stressuð og spurði hvort þau vildu kannski skipta við mig næst þegar þau ættu leið fram hjá, til að koma í veg fyrir sóun, auðvitað, var svarið hjá þessari Kjötborg norðursins. Ég er alla vega fyrir norðan göng, já, og ég tilheyri NORÐvestur-kjördæmi en er í raun á suðvesturhorninu. En ég teygi mig langt, alla leið, til að hrósa elsku Einarsbúð. Ég var nefnilega hamingjusamur kúnni Kjötborgar í næstum tvo áratugi svo ég veit ... Einarsbúð hefur nú sennilega dekrað við mig lengur en Kjötborg ... bíddu, Kjötborg: 1988-2006= 18 ár. Einarsbúð: 1961-1971 og 2006-2021=25 ár. Ó, það er kannski réttara að kalla Kjötborg hér eftir Einarsbúð suðursins ... Önnur hugmynd og slá þessu saman: Einarsborg?

 

Vonandi komu þau ekki á meðan ég var niðri í kjallara að skella rafmagninu á aftur. Það er einhver pínkupons leki, alls ekkert hættulegt, sagði hirðrafvirkinn minn um daginn og kenndi mér flottan galdur til að ég þyrfti aldrei framar að hlaupa aftur og aftur upp og niður stigana, eins og síðast, við erum að tala um fjórar hæðir (þrjár og hálfa) og mögulega hraða grennslu. Ég skelli sem sagt aðalrofanum hér uppi niður og líka litlu rofunum, SÍÐAN hleyp ég niður í kjallara og ýti þeim glæsta aðalAÐALrofa þar upp, síðan hleyp ég upp og set rafmagnið aftur á, rólega rofa fyrir rofa. Mér líður eins og rafvirkja, Vignir gæti mögulega verið óþarfur.

Óvænt fegurðarslys og furðukeppni frægra

Fyrr í dag tók Síminn af mér netið í nokkra klukkutíma vegna viðgerða svo ég neyddist til að taka sumarfrí - og hvað gerir maður þá? Jú, fer á kaffihús með Ingu, á Grjótið til að taka út kaffið þar. Ég lenti í hroðalegu fegurðardrottningaslysi á leiðinni niður, sló harkalega í steinsteypt handriðið svo nöglin á þumalfingri vinstri handar rifnaði niður í kviku. Það sveið en ég gætti þess vandlega að horfa ekki á áverkana, bað Ingu um að festa bílbeltið á mig og fékk svo lánaðan stóran plástur hjá Grjótinu. Við kunnum þetta, skvísurnar úr bransanum. Svo bara vex nöglin, plásturinn dettur af eftir einhvern tíma og ég held fingrinum. Inga sýndi mikla samúð og vildi án efa skutla mér upp á sjúkrahús þótt hún segði það ekki, heldur: „Svona er að vera pjöttuð með langar neglur. Þú þarft naglaklippur ...“ Þar setti ég mörkin, engin naglaklippa kæmi nálægt þessum viðkvæma slyssvettvangi. Gleymska er bara best, annaðhvort heldur maður fingri eða ekki, ekkert væl.

 

Kaffið var fínt, Kólumbíukaffi frá Te og kaffi. Oft fannst mér sú tegund helst til of bragðlítil til að nota sem espressó í latte og hefði fyllst hneykslan og fordómum ef ekki hefði verið fyrir Kaffibrugghúsið þar sem brennt er eitthvað það besta Kólumbíukaffi sem ég hef smakkað. Svo man ég eftir sérlega góðri uppskeru hjá Kaffitári, fyrir kannski 25 árum. Fram að því hafði ég ekki verið hrifin en nú alla vega veit ég að „sama kaffið“ er ekki eins, þetta fer eftir búgarði, ári og svo mörgu.

Eigandinn kom töltandi til okkar, jafnaldri minn og skólabróðir, samt mjög fínn:

„Hvernig var kaffið?“ spurði hann og röddin skalf, held ég, líklega er ég meiri áhrifavaldur en ég hafði vonað. Eða ógnvaldur kaffihúsa sem væri best ...

„Það var fínt,“ sagði ég. 

„Ha, sagðir þú fífl?“ spurði hann hlessa. Ég snöggreiddist, hvernig dirfðist hann að stela uppáhaldsbrandaranum mínum til áratuga ... ég er með stáltaugar, svo ég hló kurteislega. Um að gera að halda honum góðum svo hann taki ekki upp á því að kaupa inn vont kaffi. Margt að varast í þessu lífi - bara í dag: steypt og árásargjarnt handrið og kaffihúsakarl.

 

Októberkaffið frá Kvörn er algjört æði, ég hef notið þess að drekka það, vonandi verður nóvemberkaffið jafngott ... svo verð ég að panta frá Kaffibrugghúsinu, Kólumbíukaffi ... Mér skilst að lífið sé í raun ekkert annað en leit að besta kaffinu og að henni ljúki aldrei, það hljómar mjög spennandi og gerir mig kannski mjög aldraða.

 

Nú er, held ég, bara tvennt eftir sem ég fæ sennilega ekki að vita á meðan ég lifi. Jafnvel þrennt, kannski ástandið hjá Eflingu, í alvöru, ég er svo tortryggin:  

- Efling - bak við tjöldin, allur sannleikurinn

- Innihald erfðaskrár Filippusar prins

- Hver það var sem rændi Iðnaðarbankann í Breiðholti, 1984, þar sem ræninginn var með útstæð herðablöð og fjaðrandi göngulag, munið, en allir sögðust vita hver hann væri og settu upp mikilvægan svip. Mig langar enn ekkert voðalega mikið að vita þetta.

Þetta fjórða var Challenger-geimskutlan og afdrif áhafnarinnar (sjá vikugamla bloggfærslu), leyndarmálið var fryst þar til sennilega flestir í heiminum voru búnir að gleyma - en einn 19 ára afgreiðslumaður í Kaju á Akranesi fann sannleikann 35 árum seinna á YouTube í heimildamynd og sagði mér frá því.

 

Annars held ég að ég viti allt ... nánast (sem mig langar að vita) - þetta með Filippus, ég legg ekki í að trúa hverju sem er, mögulega framhjáhaldsbarn - en vér Íslendingar lyftum varla augabrún yfir slíku.

 

Neðri myndin er í flokknum Gurrí og fræga fólkið. Þarna er einhver furðukeppni í gangi, sennilega í að standa sem smartast. Mig minnir að ég hafi sigrað.