Grunsamlegt fótasnyrtirí, furðufréttir og fyrsta áramótaheitið

Hver þarf fljúgandi bíla þegar hægt er að fara í fótsnyrtingu, hugsaði ég hugsandi þegar ég sveif út af snyrtistofu í morgun. En það var samt eitthvað grunsamlegt í gangi. Ég komst ekki á netið í símanum mínum á biðstofunni og það hringdi ýmsum viðvörunarbjöllum, afskaplega lágvær og sefandi tónlist hljómaði í kerfinu, mér var boðið eitthvað að drekka og svo man ég nánast ekki meira. Sá í þoku grímuklætt fólk og ýmis tól og tæki, minnir mig, líka góða lykt. Árin mín í leyniþjónustunni (við að greina grunsamlegar tölur) komu kannski aftan að mér, einhver heldur að ég viti meira en ég veit að ég viti, en ég lærði þar að bregðast við öllum tilraunum til dáleiðslu með dekuraðferð. Eins og venjulega varð mér hugsað til nuddarans á síðustu öld (dekurafmælisgjöf) sem reyndi ákaft að selja mér Herbalife og gat ekki bæði nuddað og talað í einu. Hryllingur. Kannski var verið að kenna mér þolinmæði og æðruleysi.

 

Flamingo, sýrlenski hollustu-skyndibitastaðurinn var opinn, ekki Kaja, rólegt að gera en var víst troðið af fólki þar annan í jólum, fólk kom frá Reykjavík til að næra sig. „Sumir elda aldrei, þá er nú gott að hafa okkur,“ sagði indæli afgreiðslumaðurinn sem gerði handa mér gómsæta kjúklingavefju (nr. 1 á matseðlinum fyrir ofan afgreiðsluna, svo er réttur nr. 10 þar alveg sturlað góður. Myndin er úr Skessuhorni, ég vona að ég hafi mátt ræna henni). Ekki kann ég að segja takk á úrdú (þetta var pakistanski maðurinn) til að slá um mig, svo ég sagði bara takk. Maður getur ekki alltaf slegið í gegn. Annars, eftir að ég hætti að taka strætó daglega hefur mér farið aftur í að læra ný tungumál. Nú man ég t.d. ekki lengur í hvaða landi maður segir dabrí til að bjóða góðan dag. Slóvakíu? Ég get ekki sagt dabrí við alla bílstjóra þar til einhver segir það á móti. Fer nánast ekkert í Reykjavíkurstrætó, heldur allra minna ferða með einkabílstjórum úr fjölskyldunni sem er sérlega hentugt, þægilegt og skemmtilegt.  

 

Gamlárskvöld virðist ætla að ganga upp í bænum. Þannig að ef ég kemst ekki heim þann fyrsta janúar gerir það ekkert til. Elsku dúllan sér til þess að kettina skorti ekkert. Hún er ein af kattahvíslurunum í lífi mínu og ef ég þekki hana rétt kemur hún nokkrum sinnum á dag til að kíkja á þessa vini sína - sem elska hana heitt á móti. Í stað þess að ég gefi Hildu + 1 gott að borða á nýárs ætlar hún að elda lambahrygg með hvítlaukskartöflum (ég mátti velja um lamb eða hangikjöt, brúnaðar eða hvítlauks) og svo fæ ég heimskutl á sunnudeginum og kettirnir hafa ekki einu sinni tekið eftir því að ég brá mér af bæ. 

 

Skoðanamyndandi fréttir (æsandi, gera suma sturlaða af reiði ef þeir er fyrir skapofsa) verða sífellt vinsælli en fara sífellt meira í taugarnar á mér. Í gær áttum við öll að hata Gilzenegger af því að hann „braut viljandi sóttvarnarreglur á Tenerife og gortaði sig af því“. Spurning hvort hann hafi verið í jólakúlunni sinni á veitingastaðnum ... ekki að ég hafi endilega áhuga á að vita það, mér finnst miklu verra að konan hans, nafna mín, skrifi gælunafn sitt með ý (Gurrý).

Eins og ég hef áður nöldrað yfir varð ég oft steinhissa á fréttaflutningi sumra á Íslandi um Trump þar sem við lá að fréttaþulur segði: „Fávitinn hann Trump setti enn eitt drengjametið í lúðahætti í dag þegar hann ...“ Að flytja frétt um hann án þess að glotta, segja bara frá staðreyndum hefði ekki fengið mig til að halda að fréttamaðurinn væri hrifinn af Trump, orðum hans og gjörðum. Meira að segja RÚV sem ég treysti svo vel gerði þetta stundum. Ég var sennilega búin að segja frá snappvinkonu minni í USA sem mér til mikilla vonbrigða kaus víst Trump í bæði skiptin ... en hún sagðist ekki hafa kosið hann vegna mannkosta hans, samskiptahæfni og almennrar skynsemi, heldur til að gefa skít í peninga- og spillingaröflin sem svo mörgum fannst Hillary standa fyrir. Skelfilegt að hafa ekki val um eitthvað betra en þau tvö. En alla vega, fréttaflutningur á meðan Trump var við völd var ekki alltaf fagmannlegur - það þurfti ekki að troða því ofan í kok á okkur hversu vanhæfur hann væri. Auðvitað að segja frá öllu ruglinu í honum - en fagmannlega.

 

Svo er það elskan hún Anna mín Kristjánsdóttir, nú búsett á Tenerife og sjötug í dag, hún má vart segja eitthvað í gríni um t.d. ískuldann sem hún þarf stundum að afplána þar (18 gráður kannski) án þess að búin sé til um það frétt. Kommentin geta verið leiðinleg: Er þetta frétt? Sú er athyglissjúk ... og svo framvegis. Svo er einmitt dagurinn í dag og á morgun rétti tíminn til að skammast í Erni Árnasyni sem vogar sér að selja flugelda á góðu verði. Árlega eineltið ... Starfsemi björgunarsveitanna er það sem fær langflesta til að kaupa flugeldana þar. Ég er alla vega alltaf hrifnari af því að tala upp ágæti einhvers en að reyna að afla því stuðnings með því að rífa eitthvað annað niður. Þess vegna tala ég svona vel um sjálfa mig (Þingeyingur, ég má það) í stað þess að reyna að rústa keppinauta mína hér á Moggablogginu til að komast á topp fimm sem mér hefur því miður ekki tekist. Eins og mamma segir, ég þarf að fara að skrifa um samsærið, að covid hafi verið búið til svo að hægt væri að fækka jarðarbúum með bólusetningum tilraunalyfja að undirlagi Bill Gates og lyfjarisanna, sem eru sennilega eðlufólk. Eitt, sem sagt það fyrsta af stórkostlegum áramótaheitum mínum, er að komast á topp fimm. MEÐ ÖLLUM RÁÐUM. Þið sum fyrir ofan mig getið alveg eins hætt að blogga, bara núna. Ætla að kaupa aðstoð frá auglýsingastofum og alls konar frasafræðingum sem nóg er orðið af, markþjálfum og alls konar. Ég skal, ég get, ég vil, ég ætla, ég mun ...   

 

Í gær kláraði ég bókina sem ég geymdi mér til jóla, bókina hennar Lilju Sigurðardóttur, Náhvít jörð. Einhvern tíma í nótt var mér orðið skítsama um mætingu í fótsnyrtingu, ég yrði að klára ... og mikið þótti mér vænt um að konan í Kvennaathvarfinu skyldi heita Gurrí (með einföldu). Virkilega fín, vel skrifuð og spennandi bók. Lilja kann þetta svo vel og heldur manni vel við efnið, svo vel að það var engin leið að hætta. Elska bækurnar hennar. Mig langar samt rosalega mikið að vita sirka í hvaða húsi á Vesturgötuni hér á Akranesi vondi karlinn í Gildrunni og þeim bókum (fv. eiginmaðurinn) bjó, ef hún hefur haft sérstakt hús í huga.

 

Mér er frekar illt í bakinu núna en dettur ekki í hug að taka íbúfen, ég komst að því í gær að það er enn verið að rannsaka það - svo það er tilraunalyf! Er engu að treysta í þessum heimi? Ekki einu sinni íbúfeni?

Áramótaóvissa, síðasta nöldrið og gjafafjöld

Stórkostlegar jólagjafir í ár ... tveir múmínbollar, súkkulaði, tannkrem, silkislæða, skart, punt og Arnaldur voru meðal þess sem leyndist í mínum pökkum. Peysa, blússa, úlpa og sokkar, lampi ... Ég er ekki enn búin að ganga frá öllu, enda alltaf í vinnu og alltaf að bíða eftir eldgosi.

 

Hilda systir er afar snjöll að velja gjafir. Gaf stráksa t.d. lampa sem er eins og geimfari og þegar kveikt er á honum verður loftið í herberginu stjörnum prýtt. Hún gaf mömmu sérdeilis skemmtilega mynd af okkur systkinunum sem tekin var þegar við vorum lítil, eða fyrir einhverjum örfáum árum. Samt fyrir mitt minni. Mamma var alsæl, lét taka eina (af þremur) kóramyndina (Pólýfón?) niður og setja þessa frekar í miðjuna. Við vorum náttúrlega ótrúlega mikil krútt á myndinni og eflaust þæg eftir því. Í gamla daga þurfti að vera þægur til að teljast sætur og það var mikil áskorun, sérstaklega í bókasafninu. 

 

Heilmikið úrval er af jólabíómyndum sem ég horfi oft á og get ómögulega gert mér grein fyrir hvort séu lélegar eða góðar. Skiptir kannski engu máli svo framarlega sem ættaróvildin lagast, parið nær saman eftir misskilninginn á Þorláksmessu, börnin fái jólapakka frá Sveinka, bræður hætti að berjast og systur að slást, jólaskrautið finnist í tíma, mistilteinninn sé á réttum stað og jólaandinn mæti í hús.

 

Myndin er af okkur þægu systkinunum á Akranesi og er sú sem mamma fékk stækkaða frá Hildu. F.v. Hilda, Gummi, mamma, ég og Mía. Afsakið klippinguna. Mamma hlær bara þegar ég skamma hana fyrir að hafa látið klippa okkur svona svakalega stutt og komið algjörlega í veg fyrir að við værum enn meiri krútt.

 

Það er innan við mánuður þar til yngsta systkinið verður sextugt! Þegar guð sagði mér í draumi að ég myndi hrökkva upp af 38 ára gömul, þá í hárri elli, fannst mér, grunaði mig ekki að ég myndi ná þetta háum aldri, á fullu í vinnu og því að lifa lífinu, ekki komin í kör en fljúgandi bílar hvergi í notkun. Mergjað. Minnir að dúkkan mín hafi heitið Magga.

 

Planið er að vera í Kópavogi á gamlárskvöld og fá svo Hildu plús einn í mat til mín á nýársdag en veit ekki hvað ég á að hafa í matinn. Hún er matarsnillingurinn, tók við af mömmu við uppstúfsgerðina á jóladag - og það var enn svakalega gott í gær þegar ég snæddi síðasta hangikjötsskammtinn þetta árið, eða fjórða kvöldið í röð. Nú sýnist mér á öllu að hún komist ekki, veðurspáin er sérlega viðbjóðsleg upp á það að gera - spennandi að öðru leyti.

 

Nema ég skrái mig í hvelli í björgunarsveit, verði á vaktinni en ræni skriðdrekanum og skutlist eftir henni ... Eða bíð kannski til sunnudags með boðið. Mig langar mjög í kalkúninn í bænum og vil ekki svíkja stráksa um að horfa á flugelda, fá jafnvel að skjóta einum upp - þó er ég ekki lengur hrifin af flugeldum, bara alls ekki, og er steinhætt að kaupa þá. Styrki Landsbjörgu mánaðarlega og kaupi alltaf neyðarkallinn. Kettirnir eru sem betur fer ekkert hræddir við lætin. Krummi situr meira að segja iðulega úti í glugga og fylgist spenntur með. Hann og Keli eru fín fyrirmynd fyrir Mosa sem var ósköp smeykur við flesta hluti þegar hann flutti hingað. Nú er honum sama um ryksuguna sem áður olli honum gífurlegum ótta. Ef ég fer að heiman, bið ég sérlegan kattapassarann að kveikja á sjónvarpinu (það slekkur á sér eftir nokkra klukkutíma) og hafa frekar hátt stillt, dreg fyrir og hef fullt af góðum mat handa þeim. Síðasti strætó gamlársdags fer kl. 10.15 frá Akranesi og engin ferð verður á nýársdag - en þá verður hvort eð er ekkert ferðaveður. 

 

Í fyrramálið fer ég í fótsnyrtingu, í fjórða skiptið á ævinni. Ég er ekki með sigg (hata gönguferðir og vel alltaf þægilega skó) en mér skilst að ég sé komin á þann aldur að ég þurfi að fara árlega. Svo ég hlýði því ... Kannski fann ég alveg óvart rétt í þessu svarið við því hversu lélega tískuvitund ég hef - ég tek ekki í mál að þjást til að vera falleg, eins og viss franskur málsháttur vill meina að þurfi að gera. Held samt að þjáningardrættir (yfir þröngum skóm, peysu sem stingur?) myndu afmynda andlitið. Sumum finnst það kannski fallegt.

 

Mér þykir hálffúlt að geta ekki lengur skammast í RÚV eða Stöð 2 fyrir að velja einstaklega leiðinlegar og margsýndar bíómyndir eftir miðnætti á gamlárskvöld ÞEGAR langflestir eru heima, ýmist með börn eða ekki sérlega spenntir fyrir djammi. Ég gáði að gamni: Á RÚV verður endursýnt Tónaflóð um landið. Stöð 2 býður ögn betur, spennumynd frá 2019 um eiginkonur gangstera ... og síðan verða Bold and the Beautiful-þættir til 3.30 og ég er ekki að grínast. Sjónvarp Símans sýnir Mission Impossible- Rogue Nation. En þetta skiptir litlu máli lengur. Ef mig langar að horfa á góða mynd kíki ég á Netflix, Premium, Disney plús ... en ég tek fram að ég er þakklát fyrir Áramótaskaupið og ef peningarnir kláruðust við það skil ég valið á endursýndu músíkþáttunum. Ég er líka þakklát fyrir að þurfa ekki að berjast þessum vonlausa bardaga lengur við þá sem velja sjónvarpsefnið og eru enn á því að ALLIR fari á djammið á gamlárs. Þegar ég hélt utan um eins konar dagskrá í Vikunni um nokkurra ára skeið, heyrði ég í einhverjum sem báru ábyrgð, og þeim fannst að fólk ætti ekki að glápa á sjónvarpið á nýársnótt - eins og allir hefðu val. Barnafólk? Djammhatarar? Hlustuðu ekki einu sinni á greindarleg rök mín.

 

Eins og áður hefur komið fram fór ég áramótin 1986-1987 á Hótel Ísland (eða Broadway) og skemmti mér konunglega. Eina skiptið. Sjónvarpsstöðvarnar féllu á prófinu þrátt fyrir ótal áskoranir og nú er orðið of seint að reyna að bæta fyrir. Sorrí, illskurnar. Held að meira að segja þau á Eir finni eitthvað skemmtilegt fyrir mömmu að horfa á ef henni líst ekkert á fasta dagskrá. Tæknin fer batnandi. Hún hefur lengi elskað að horfa á eins og eina spennumynd fyrir svefninn á nýársnótt og oftast verið afar ósátt við það sem er í boði.

 

Neðsta myndin tengist þessu nöldri mínu óbeint en sýnir þó að engu er að treysta í raun. Engu.      

Bless, löggudraumar og covid-móðgandi frændi

Ástarfleyið er eitthvað sem virðist eiga að höfða til mín og er ýtt að mér án miskunnar, eða hefur verið gert síðustu dagana, síðmiðaldra skutlunnar á Skaganum sem íhugar ekki neitt síkt eftir vesenið með veðurfræðinginn forðum.

 

Meira að segja er reynt að höfða til ótta við dauðann án ástar til að fá mig til að skrá mig. Ég fer bara, þegar ég sé svona auglýsingar, að hugsa um óheppnu búðina í Kringlunni sem auglýsti á plastpokum sínum: Fegurðin kemur innan frá! Eins og „feitabollurnar“ sem keyptu fötin þar gætu verið sætar að utan, as if. Bara fáránlegt og huggaði okkur alls ekki neitt. 

 

Ég viðurkenni samt að ég er spennt fyrir einhverjum sem hefur vit á eldgosum og jarðskjálftum. Held að allt of margir meðlimir séu á fb-síðunni Jarðsöguvinir - Friends of Historical Geology en hún höfðar samt mun meira til mín sem stefnumótasíða en  Ástarfleyið. Ég geri núorðið aðeins þær kröfur til karla að þeir andi og það væri gríðarlega mikill bónus ef viðkomandi gæti talað um jarðsögu, eldgos, kvikuhreyfingar og jarðskjálfta af einhverju viti. 

 

Þegar ég horfði á Kastljós í gær skemmti ég mér vel, enda eitt af áhugamálum mínum í brennidepli þar. Það var ekki fyrr en eftir á sem ég nánast táraðist og gróf endanlega þá von mína að verða rannsóknarlögga. Ég er sennilega eina manneskjan á Íslandi sem hefði ekki getað sagt (til að bjarga lífi mínu) eftir á í hvers konar fötum Kristín var - flestir veðjuðu á að hún hefði svona góðan húmor ... eina sem ég hugsaði; hún er ekki í handprjónaðri peysu, nú verður ekki allt vitlaust hjá Handóðum prjónurum sem vilja vita í hvaða peysu hún var og hvar hægt væri að kaupa uppskriftina. Það hefur verið gaman að fylgjast með þeirri síðu þegar þessir skjálftafræðingar hafa mætt í peysum. Ég kann ekki að prjóna, veit ekki af hverju ég sé samt allar þessar myndarskapssíður á Facebook, um prjón, matargerð og fleira. ég kunni t.d. ekki að búa til almennilegt hakk og spagettí fyrr en ég sá það gert í þættinum Með okkar augum. Nú rúlla ég þessu upp með alls kyns afbrigðum. Það sem áður hafði klikkað hjá mér var að setja ekki grænmetistening og tómat-puré. Alltaf að vesenast með krydderíið til að ná réttu bragði.  

 

Ég heyri vel, þegar ekki eru hávær umhverfishljóð (ég væri löngu hamingjusamlega gift ef ég hefði ekki bara sagt „HA? HVAÐ SEGIRÐU?“ á Borginni í gamla daga þegar sætu strákarnir sögðu eitthvað fallegt við mig, eins og ég hef áður sagt frá og má líka lesa um annað slagið í Sérstæðum sakamálum - enn í dag). En að læðast um hljóðan glæpavettvang í þögn - þá væri ég manneskjan sem heyrði brakið í skápnum. Ég er talnaglögg líka, svo kannski hefur elsku rannsóknarlögreglan einhver not fyrir mig þegar ég er ekki lengur í 180 prósenta vinnu við annað eins og núna. Svo gæti ég reynt að skerpa athyglisgáfuna varðandi klæðaburð fólks. Ég þekki ekki heldur bíla á lit eða eftir tegund, heldur bílnúmerum sem gæti mögulega komið sér vel hjá löggunni! „Bíddu, var ekki auglýst eftir þessum bíl í september?“ myndi ég segja og þrítuga samstarfslögga mín alveg gapa af hrifningu. „Jú, hvernig fórstu að þessu? Búið að mála bílinn og skipta um spegla, húdd, boddí, dekk, viftureimar og bara allt! Þú ert mesti fengur sem lögreglan hefur haft vit á að grípa - og samt komin yfir sextugt! Vá, hvað ég er hætt að vera með aldursfordóma.“ 

 

Nú bíðum við bara eftir gosi. Það hreyfist vart hár á höfði okkar Skagamanna nema skjálftar fari yfir fjóra en ég heyrði smávegis brakhljóð (góð heyrn) þegar sá stærsti kom í dag og gestkomandi kona ruggaði smávegis í sófanum. Nú finnst mér að t.d. Magnús Tumi ætti að lýsa því yfir að það kæmi aldrei aftur gos á Reykjanesskaga, til að flýta fyrir því ... og fækka þar með jarðskjálftum.

 

Nú eru 62 Skagamenn í einangrun og 121 í sóttkví - endar eflaust með því að við fáum þetta öll. Ég skil samt ekki þá sem tala um covid eins og flensu. Sóttvarnir okkar hafa hægt á útbreiðslunni til að bjarga þeim viðkvæmustu sem fara kannski verr út úr þessu en við. Mig langar ekki í skert lyktar- og bragðskyn eða eitthvað þaðan af verra, svo ég vona að ég verði ein af þeim sem sleppur alfarið.

 

Í fjölskylduhittingi skömmu fyrir jól spurði einn frændi minn: Veistu um einhvern í fjölskyldunni / ættinni sem hefur fengið covid?

Ég fór að hugsa og datt hreinlega enginn í hug svo ég hristi hausinn og horfði spyrjandi á hann. Greindin skein úr grágrænum augum mínum. Frændi hafði víst rekist á fyrirlestur á netinu um covid-rannsókn, í fyrstu covid-bylgjunni í fyrra, þar sem kom fram að sumir færu betur en aðrir út úr covid ... eitthvað eldgamalt dæmi sem hann mundi ekki nógu vel, Neanderthal-eitthvað, sagði hann afsakandi, maður, api-eitthvað, en ef ættin mín sleppur alfarið erum við mögulega kannski þá apamegin?!? Hann lofaði að senda mér hlekk á þennan fyrirlestur ef hann fyndi hann. Frændi bætti samt við að ef eitthvað slíkt kæmi fram, myndi hann samt ekki sleppa því að fara í bólusetningu. Svo klóraði hann sér á síðunum, leitaði mér lúsa, rak upp ógnandi öskur og stökk hratt í burtu. Nánar um þetta síðar, ef frændi finnur fyrirlesturinn.    

Örlagaríkt eplavín og Refsara-Facebook í ruglinu

Jólafríi lokið og alvara lífsins tekin við. Þvílík letijól, að mestu í þoku því Halla frænka gaf okkur systrum sérdeilis gott heimalagað eplavín sem sló í gegn hjá okkur á meðan við þræluðum og púluðum á aðfangadag. Engin miskunn hjá Svanhildi af Kópavogi þegar á að skræla epli og súkkulaði í salat. Eftir eitt staup af eplavíni varð ekki aftur snúið og þá, um miðbik undirbúnings, nenntum við þessu ekki lengur, Hilda fíraði upp í grillinu á pallinum austanverðum. Við tróðum öllu matardraslinu þangað og héldum áfram að skála fyrir öllu því dásamlega sem árið hafði fært okkur, ábyggilega covid líka, þetta var mjög sterkt vín. Ég man ekki mikið eftir kvöldinu, bara gleðiöskrum fólks yfir sérlega flottum jólagjöfunum, þynnkan er enn að drepa mig. Ég hitaði 1944-rétti ofan í jóladagsgestina sem ég hef grunaða um að hafa kippt þeim mat með, bara til að fá eitthvað. Hvernig ég komst heim frá Reykjavík er ekkert annað en hulinn harmur, skilst mér, sem inniheldur skíðahúfu og erma-straubretti, svo fátt eitt sé talið.

Sem betur fer var þetta lítil flaska og restin, nokkrir dropar, gladdi líka mömmu og Davíð frænda síðar um kvöldið.

 

Drengurinn hefur tilkynnt öllum (óumbeðið) sem vilja hlusta að ég ætli í sykurbindindi eftir áramót (átti að vera leyndarmál) - af því að ég bað hann um að hætta að bjóða mér nammi sem hann lumar alltaf á og vill dreifa gleðinni. Ég freistast alltaf. Sko, ég fer aldrei sérferð í sjoppu eftir sælgæti en ef það er til í Himnaríki finnst mér kjörið, jafnvel snjallt, að borða það, jafnvel klára. Bestu molarnir eru búnir í Nóakonfektinu sem ég fékk í jólagjöf, sjúkk, með dyggri aðstoð jóladagsgesta, takk kærlega, og ég gleðst í raun yfir því að hafa ekki fengið bara fyllta mola. Þá væri ég búin með þá og kæmist ekki lengur á milli herbergja sem væri agalegt. Það þarf að klára hangikjötið úr Einarsbúð sem fékk hæstu einkunn gestanna þriggja. Stráksi borðar sem betur fer annars staðar í kvöld, honum leist ekkert á hangikjöt þriðja kvöldið í röð þótt honum þyki það hrikalega gott, Bjúgríður verður því að fórna sér á altari nýtninnar. Krummi (fuglinn) er nú samt alltaf svolítið svangur svo hann fær restina, sem verður pottþétt. Þessi covid-keppur situr sem fastast á mér en hefur ekkert stækkað samt! Vildi að ég gæti kennt bólusetningum um. Æ, geri það bara samt. Sé að Fréttin, bloggsíða gegn bólusetningum, kennir bólusetningum um óvænt og sorgleg andlát ungra fótboltamanna, sem gerðist því miður stöku sinnum fyrir covid líka. Allt notað til að hræða fólk.  

 

Frænda mínum, sem gengur oft undir nafninu Halldór fjandi, var fleygt öfugum út af Facebook - sem eyddi að auki reikningi hans og traðkaði ofan á minningum hans og færslum síðustu ég-veit-ekki-hvað-margra ára. Honum varð á að óska sjálfri Nönnu Rögnvaldardóttur gleðilegra jóla og notaði orðið heillin (heil lin?) sem minnti mögulega aðeins of mikið á helförina forðum, við höldum það, hneyksluðu Facebook-vinir hans. Þetta var ekki bara 24 klst. refsing, heldur hvarf síðan hans endanlega sem er ömurlegt.

 

Mikið á ég eftir að sakna fjanda af Facebook. Hvernig væri að fullvissa sig um að brot hafi verið framið áður en svona lagað er gert? Hvaða drasl er Facebook að verða? Halldór, komdu bara hingað á Moggabloggið. Þú yrðir fínt mótvægi við bullið í sumum hérna, eins og í fallegu frænku þinni af Himnaríki.

Skortur á skapandi hugsun og síðasta spákonuferðin

Ég verð að viðurkenna að það var bara notalegt að vakna við jarðskjálfta í nótt, aftur í morgun, rugga aðeins í rúminu og heyra alls kyns brak og bresti, skárra en að hafa verið sest við vinnu sína við tölvuna. Þegar ég áttaði mig á því að þetta væri frekar stór jarðskjálfti var hann yfirstaðinn. Sennilega verður jólagos, jafnvel nýársgos en ég vona satt að segja að skjálfi ekki of mikið þangað til. Það væri frekar töff að geta boðið gestum sínum upp á hangikjöt með öllu, líka eldgosi út um gluggann. Nú er ég bara að tala um gildi góðs og spennandi útsýnis en hugsa samt alveg um óþægindi íbúa á Reykjanesskaganum. 

 

Vinir mínir í jarðskjálfta- og goshópnum dæstu þegar því var lýst yfir að gosinu væri lokið, sögðu að það væri ekki tímabært, það færi af stað aftur, og hvað gerðist ekki? Svona dyngjugos standa víst í áratugi. Vona bara að taki skemmri tíma fyrir glóandi kvikindið að koma sér upp á yfirborðið.

 

Á myndinni sést yfir hafið, Reykjavík til vinstri, Keilir og fleira flott þar til hægri og á staðnum beint fyrir ofan ljósastaurinn gaus síðast. Ef ég hefði tekið myndina aðeins meira til hægri sæist kannski í Keflavík og jafnvel Ameríku ef jörðin væri ekki svona hnöttótt. Ef hún er það þá ... held að það sé samsæri til að fá okkur til að ferðast meira, en við nennum því ekki af því að okkur er talin trú um að við komum alltaf á sama stað aftur. Eitthvað. Held ég. Ekki.

 

Ég þarf sennilega ekki að vinna á morgun, svo dugleg höfum við verið að vinna af okkur ... en ég ætla að reyna að vera dugleg í kvöld og á morgun; baka, skreyta og slíkt. Eitthvað sem fólk gerði bara á Þorláksmessu í gamla daga. Eina sem ég óttast virkilega er að gleyma að sjóða hangikjötið í fyrramálið.

 

Léleg jólamynd í sjónvarpinu í kvöld yrði þá verðlaunin fyrir dugnaðinn. Ég þyrfti sennilega að hafa ögn meira skapandi huga - þá sæi ég ekki draslið heima hjá mér (sjá mynd). Ekki kannski mikið - en það er ekki jólafínt. Jólatréð komið inn í stofu en enn í kassanum, skrautið í grennd. 

 

Fyrir nokkru keypti ég rauðan og fallegan jakka hjá Systrum og mökum í Síðumúla (Ármúla?) og var mjög ánægð með hann. Líka ánægð með mig að hafa valið LIT á sjálfan jakkann, yfirleitt reyni ég að hafa jakka og aðrar yfirhafnir svartar, þá get ég notað þær lengur og svartur litur er klæðilegur, finnst mér. Hægt að lífga upp á með litríkum skartgripum, blússum og slíku ... og auðvitað ákvað ég eftir mjög stuttan tíma að skipta jakkanum og fá hann svartan. Hann hafði verið ósnertur í pokanum og tíminn til að skipta honum hafði runnið út, sem ég vissi ekki. En ljúfa, elskulega konan sagði að það væri greinilegt að ég hefði ekki gengið í honum, svo var kvittunin á botninum líka ... og sem betur fer hafði ég ekki reynt að strauja pokakrumpurnar úr honum sjálf, og hún leyfði mér að fá svartan ... nema hann var uppseldur. Ég sagðist bíða róleg eftir að þær saumuðu, lægi ekkert á, nóg á nýju ári - en nei, þær fóru að sauma og ég get sótt jakkann á morgun. Ég fylltist óvæntri jakkagleði (veit ekki alveg hvar jólagleðin er) en þessi gamli hefði alveg getað þjónað mér eitt ár í viðbót. Yfirleitt læt ég nægja að kaupa mér nýja sokka til að vera ekki étin af jólakettinum.

 

Það getur samt verið slæmt að vera of nýtin, að ganga of lengi í sömu uppáhaldsfötunum ... eins og um árið þegar ég fór til spákonunnar (á síðustu öld sko) - var að byrja í sumarfríi, átti tíma í klippingu daginn eftir, búin að gleyma tímanum hjá henni þegar ég var sótt, henti yfir mig einhverjum druslujakka (hann var hippalegur og átti að vera frekar druslulegur) og hljóp út á inniskónum án þess að gefa mér tíma til að setja á mig varalit. Svo las falsspákonan ekki í spilin eða bollann, heldur í útganginn á mér (ég hefði auðvitað aldrei farið svona í Kjötborg eða á Gaukinn). Hún ráðlagði mér að semja við lánardrottna mína og varð vandræðaleg þegar ég sagðist ekki vera í vanskilum. Þvílík steypa. Svo varð ég ekki fúl fyrr en daginn eftir. Sennilega var þetta í síðasta sinn sem ég fór til spákonu. Mér fannst það alltaf ógurlega spennandi, ekki síst þegar ég fór til Amyar Engilberts (1986) sem var landsfræg. Það gengu ýmsar sögur um hana, meðal annars sú að hún hefði sagt manni nokkrum hvenær hann dæi ... Sá maður átti að hafa dottið í djammið og síðan látist nákvæmlega þann dag - en svona sögur eru oft ýktar. Hún sagði mér frá einu þegar ég var hjá henni, að hún hefði gengið fram hjá húsgrunni, og ákveðið að losa sig við tarotspil sín, fleygt þeim þarna yfir. Ekki svo löngu síðar reis þar sjálf Kringlan, byggð ofan á spilunum hennar Amyar. Mér fannst það voða merkilegt.

 

En ... nú þarf ég að blása smávegis jólaanda um Himnaríki ... skreyta og fá bökunarilm í húsið (tilbúnar kökudeigsrúllur í ísskápnum, ég elska nútímann). Myndin hér að ofan sýnir það sem ég stefni á í kökumálum ... þetta verður löng nótt. 

Heppnin góða og ævintýri hangikjötsins

Alltaf í kringum jól núna síðustu árin fyllist ég sérstöku þakklæti fyrir að vinna ekki í Buckingham-höll og eiga þannig á hættu að fá jólagjöf fulla af hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum sem hefði orðið hlutskipti mitt. Nema ef ég hefði orðið uppáhald drottningar, skilst að butlerinn og einkaþjónninn og nokkrir fleiri fái dýrar og fínar gjafir, lausar við hrylling ... en ... eins hryllingur, annars góðgæti, reyni að hafa það í huga.

 

 

Hef tekið eftir því að þegar ég kaupi svokallaðar sætar gjafir passa ég mig á hnetunum til öryggis. Ekki að ég ætli að fara að bjóða mér í heimsókn til gjafþeganna til að snæða með þeim súkkulaðið. Ja, Hilda er til dæmis með ofnæmi fyrir tómötum og ryki og hún er ekkert skárri en ég, ekki gefur hún fólki þannig súkkulaði. Súkkulaði með hnetum hljómar álíka í mínum eyrum og súkkulaði með ryki og tómötum. Ég vinn hjá Birtíngi, sjúkk, og þótt engin skylda sé að gefa starfsfólki sínu jólagjafir, hefur fyrirtækið iðulega sett ýmis met í yndislegheitum og gjafmildi. Mín gjöf er í bænum, undir jólatrénu hjá Hildu.  

 

Drottningin í Buckingham-höll gefur flestu sínu starfsfólki Christmas Pudding (sjá átakanlega mynd) sem er alveg ótrúlega skrítin gjöf, að mínu mati. Ég stórefa að þessi elska hafi fundið upp á því sjálf. Örugglega einhver starfsmaður sem á ættingja sem framleiða slíka búðinga, nema frændhygli sé bönnuð í Bretlandi þótt hún sé þjóðaríþrótt hér ...

 

Ég lenti í spennandi atviki áðan og svakalega góðri þjónustu sem ég átti samt varla skilið. Sökum hálku og lélegs göngulags þegar svo stendur á, já, og var svolítið tímabundin líka, ákvað ég að panta í uppáhaldsbúðinni minni fyrir hangikjötsveislu jóladags og fá heimsent.

„Besta búð í heimi, góðan dag.“ 

 

Löngu síðar: 

„Og að lokum úrbeinað hangikjötslæri í kringum 2 kíló, frá SS. ... ég fæ yndislegt fólk í heimsókn ... bla bla, hvað eru fimm sinnum átta deilt með þremur? Já, jólin bara alveg að koma, bla, bla ... ekki kannski Last Christmas, kannski bara John Lennon-lagið þarna so this is Christmas ... Jói Fel, já, sú bók, Hurðakrækir ... haaha, bla bla ...“

 

Hálftíma seinna hringdi dyrabjallan. Tveir harðvítugir sendlar með vöðva og sixpakk komu upp með pöntun mína, hreinlega þutu upp stigana. Mig grunar að regluleg stigahlaupin hafi haft þessi áhrif. Ávallt tveir saman, eins og vottarnir, löggurnar, iðnaðarmennirnir, til öryggis ... ég hef marghissað mig á þessu. Samt vita allir að ég hvorki daðra né tek eftir því þegar daðrað er við mig. Ef einhver biður mig að giftast sér hlæ ég bara og segi: „Takk. Mikið ertu indæll.“ Ég bretti strax upp ermar og bjó mig undir að setja inn í ísskáp.

 

Myndin af hangikjötinu er rammstolin af mbl.is, fylgdi grein frá 2016 um hægeldað hangikjöt. Af hverju þrjóskast ég við að eiga ekki matarstell? Þetta er svo fínt. Haldið að væri ekki flott fyrir gestina að fá allt í stíl? Nei, mitt fólk þarf að þola svo margt. Ég á samt fimm grunna diska sem eru alveg eins. Fjölbreytileikinn ræður ríkjum í Himnaríki, þegar kemur að leirtaui. Spari, hversdags? Hver fann upp á þeirri vitleysu? 

 

Ónei! Kjötið sem stóð upp úr öðrum kassanum var eitthvað grunsamlegt. Það uppfyllti mörg af skilyrðunum; var rúm tvö kíló, reykt, úrbeinað og frá SS en reyndist ekki vera hangikjöt þótt litlu munaði. Ég gargaði blíðlega niður stigann á sendlana sem héldu að þeir væru sloppnir ... „Hei, vitlaust kjöt!“ Annar þeirra þaut upp aftur, tvær, þrjár tröppur í einu. Greip með sér hamborgarhrygginn sem leit ofboðslega vel út en ég býð ekki í gesti mína á jóladag ef þeir fá ekki hangikjöt með laufabrauðinu, uppstúfinu, grænu baununum og rauðkálinu ...

Tíu mínútum seinna kom þessi líka brjálæðislega fallegi hangikjötshnullungur ... Hafið þið vitað aðra eins þjónustu? Svona er að búa á Akranesi. Eins og ykkur hefur eflaust grunað, gerði ég mitt besta til að rugla stúlkuna sem tók við pöntuninni - ég lít á það sem skyldu mína að kenna fólki í þjónustustörfum þolinmæði, æðruleysi og láta ekki síblaðrandi kúnna trufla sig. Ég hef nú samt einu sinni grætt á því ... Fyrir fáeinum árum þegar ég bað um lyfseðil upp á pensílín en talaði svo mikið um landhelgismálið og hvernig upplifun það væri að sjá grasið gróa og málningu þorna að ég fékk róandi lyf í staðinn, kvefið batnaði vissulega fyrir rest en var samt auðveldasta og mest kósí kvef sem ég hef fengið! 

Rósakálshöfnun og loks innri ró ...

Jólastreitan hefur ekki angrað húsfrúna í Himnaríki sem hefur bara unnið af kappi, haldið heimilinu í horfinu, setið fremur fámenna afmælisveislu um helgina og nánast bara dinglað sér. Vissulega pakkað inn öllum jólagjöfum og flutt langflestar þeirra til Reykjavíkur - eru það ekki gjafirnar sem skipta hvort eð er mestu máli um jól? Ég hugsa ekki einu sinni út í jólamatinn ... ef mat skyldi kalla ... Hilda tók vægast sagt mjög illa í að hafa rósakál með matnum, eða prump(u)kál, eins og næstelsti íbúi Himnaríkis kallar það. Bíði hún þar til ég legg til eitthvað sniðugt aftur. Í fína skemmtiferðaskipinu (jólin 2018) var stöðugt boðið upp á prumpkál og kvartaði hún þar? Nei. Hún er reyndar sú sem fékk alltaf harðsoðið egg benedict í morgunmat uppi á fimmtánda dekki svo kannski hefur hún fengið mánudagsbitana af rósakálinu. Eða kann ekki við afleiðingar átsins á því og mögulega sú eina (klárasta) af nokkur þúsund farþegum sem sá í gegnum stjórnendur skipsis sem otuðu því skipulega að okkur með hverri máltíð. Metan hvað ...

 

Við stráksi fórum með vinkonu minni út að borða upp úr hádegi í gær (sjá mynd). Höfnin heitir staðurinn sem varð fyrir valinu og við fengum the gluggaborð. Lítið að gera í hádeginu svo það var kósí hjá okkur og frábærlega góður matur. Dásamlegur félagsskapur, meira að segja gekk sjálfur borgarstjórinn fram hjá glugganum í miðri máltíð sem gerði upplifunina enn ánægjulegri. Minnti mig á morgunverðinn í New York 1993 þar sem ég smakkaði svokallaða beyglu í fyrsta sinn þegar Dustin Hoffman gekk fram hjá. Ég fékk mér plokkfisk, vinkonan hamborgara og stráksi steikarloku. Hjónin á næsta borði fengu sér líka plokkfisk (smekkfólk) og féllu gjörsamlega kylliflöt fyrir rúgbrauðinu með, skiljanlega. Ég skrifaði orðið RÚGBRAUÐ fyrir þau á miða og vonandi fundu þau nóg af rúgbrauði í verslunum í grennd. Ég kunni ekki við að mæla með rúgbrauðinu í Fiskbúð Akraness við þau sem er best, bara eins og allt hér.

 

Höfnin er í einu af grænbláu húsunum við höfnina og við hliðina, í sama húsinu, var áður Kaffi Haítí sem virðist hafa hætt starfsemi, því miður. Það var ótrúlega gaman að fara í bæinn, sjá hvað allt hefur breyst rosalega mikið, mér finnst hann orðinn fallegri. Vildi að ég hefði ekki verið á hraðferð, það var svo mikil stemning í miðbænum og ekki bara lundabúðir eins og var (f.c.). Hilda sótti mig niður á Hverfisgötu, við óttuðumst að allt væri lokað alls staðar til að dissa vesalings fólkið sem kýs að vera á bíl, eins og víða má sjá upphrópanir um á samfélagsmiðlum, en svo var nú bara alls ekki. 

 

Þvílík brjálæðisleg heppni að ég var komin snemma fram úr í morgun, fyrir níu!!!, bjó um en þvottafjallið enn hátt og digurt, í körfum á gólfinu. Fyrra þvottafjall frágengið, ég er bara svo dugleg að gera ný og ný fjöll úr hreinum þvotti! En alla vega komu tveir karlar á krana (lyftubíl?) til mín á gluggann um ellefuleytið, án nokkurrar miskunnar, til að skipta um gler í besta útsýnisglugganum þar sem móða hafði hreiðrað um sig.

 

Ég kunni ekki við að segja þessum elskum réttu ástæðuna fyrir gluggaskiptunum, eða þá að mig hafði langað í rúm 15 ár að geta þrifið gluggakistuna hinum megin við glerið. Sem ég gat í dag, LOKSINS. Veðursældin hér við Faxaflóann er stundum að drepa mig. Hvað ég myndi gefa mikið fyrir rok og hreinsandi rigningu stöku sinnum í stað þess að fá smiði til að skipta út svokölluðu móðugleri  ... Ég gæti þurft að bíða í 15 ár þar til mér tekst að þrífa gluggakistuna utan frá aftur. Þá hlýtur nú bara að vera búið að finna upp flugbílana sem ég hélt í gamla daga að yrði aðalfararskjóti okkar í síðasta lagi árið 2000.

 

Á myndinni sést þegar ég þríf ytri, óþrífanlegu utanfrá-gluggakistuna í algjöru ofboði á meðan smiðirnir sóttu nýja og fína glerið. Þeir tóku ekki eftir neinu - en ég náði innri ró í fyrsta skipti síðan snemma árs 2006 þegar ég leit grútskítuga gluggakistuna fyrst augum.    

Flenna, gála, sætbaka ... gott nafn óskast

Við fengum fínasta „KFC-kjúkling“ í Grjótinu sem kokkurinn bandaríski (frá Kansas) eldaði svo lystilega, kartöflumúsin var líka æði. Þótt hann tali smávegis íslensku gat ég ekki stillt mig um að æfa mig í enskunni. Mig er farið að langa svo til Conway aftur, til Elfu og Toms, þau eru komin með nýjan hund sem trekkir ekkert smávegis. Kattakerling sjúk í hunda, væri sennilega nokkuð góð lýsing á mér. Fólk hér á Akranesi með hunda í bandi hleypur öskrandi yfir götuna til að þurfa ekki að mæta mér og leyfa mér að klappa og knúsa í korter. Þetta er ýkt en samt ekki. Stundum tekst mér að stilla mig en horfist þó alltaf í augu við hundinn og sendi honum ástríkt augnaráð. Sé að hundana langar alltaf rosalega til að kynnast mér og fá klapp. 

 

Við þræddum búðirnar, alls staðar gleði, fjör og glamúr ... Það voru Nína, Hjá Dýrfinnu, Bjarg, @HOME, Kaja og Penninn í þetta sinn og nú held ég að veskið sé orðið galtómt en allar gjafir komnar. Mikið held ég að sumir græði á gleymsku* minni (*gáfumerki, viðutan prófessors-heilkennið). Fyrir rúmum mánuði keypti ég afmælisgjöf handa Hildu og nennti ekki að liggja á henni og afhenti henni hana, nennti ekki að bera með í strætó, geyma, kannski gleyma, svo aftur í bæinn ... og keypti óvart aðra í dag, frekar veglega því hún hefur oft fengið svo miklar druslugjafir frá mér í gegnum áratugina. Hún hefur bara gott af því að fá fleiri gjafir. Að eiga afmæli svona nálægt jólum hefur án efa kostað hana marga, marga sálfræðitíma. Nógu slæmt er að eiga afmæli í ágúst, þegar allir eru í útlöndum eða úti á landi í sumarleyfi - en fyrir jólin er það martröð. Einar, sonur minn, var alltaf voða sáttur við að vera fæddur í kringum páska, því hann fékk nokkrum sinnum páskaegg í afmælisgjöf - sem honum fannst ekki slæmt. 

 

Í Bjargi fæst alltaf eitthvað hrikalega flott og fallegt, ekki bara á mig, heldur líka á drenginn, ég keypti aukajólagjöf handa honum, enn eina, sem við búðarkonan þurftum að laumupúkast með, hann beið samt úti eins og hlýðinn fóstursonur, fínt veður í dag. En allt þetta búðaráp tók svo á okkur að Kaffi Kaja var eins og vin í eyðimörkinni - kaffibolli og eitthvert fínirí fyrir mig sem vantar nafnið á. Sjá mynd - ég hef tekið betri myndir.

 

Karamelludýrð? Karamelludásemd? Sætbaka? Smábaka minnir um of á tvíböku ... Eitthvað sem heitir small tart á ensku en við Karen viljum endilega íslenskt nafn á þetta. Flenna, gála, lauslát kona, segir Snara um tart. Veit að Karen (Kaja) yrði meira en glöð ef einhver kæmi með gott nafn. SÆTBAKA fínt þangað til. Svo vandræðast hún líka með brownie, hló þegar ég sagði að brúnka minnti mig á belju, held að ein beljan í sveitinni hafi heitið það - en ég hef minni áhuga á brúnkunum hennar því það er möndlumjöl í þeim. Ekkert slíkt í sætbökunni. Svei mér þá, ef þetta nafn venst ekki bara.

 

Við Kaja slógumst ekki beint - í raun bara alls ekki - en ég hef haldið því fram að fólk hræðist ekki fréttir af covid ... alla vega þekki ég engan sem bíður með öndina í hálsinum eftir tölum dagsins til að fá svo hræðslukast, en hún segir að það hafi verið mun rólegra að gera um allt Akranes, hjá verslunum og í veitingageiranum, þegar smit voru mörg á Skaganum fyrir skömmu. Hér með ét ég þetta ofan í mig - tölur hræða mig kannski ekki - en ég er ekki ein í heiminum. Mjög fá smit, ef nokkur, hjá okkur núna og alveg nóg að gera alls staðar, fannst mér í dag. Allir eitthvað svo glaðir og elskulegir þrátt fyrir álagið nú fyrir jól. Mæli með að gera eins og við Hilda í gamla daga, áður en ég flutti aftur á Skagann, að verja góðum degi hér fyrir jólin, kaupa gjafir, jafnvel jólaföt (sokka til að fara ekki í jólaköttinn) og fá okkur gott í gogginn á æskuslóðunum. Það verður enginn svikinn af því að koma hingað.  

 

Við drengurinn stefnum á bæjarferð um helgina með gjöfina til Hildu og nokkrar jólagjafir, margir koma til Hildu með pakka og fá pakka á næstu dögum - sem ég get nýtt mér með mínar gjafir. Við eigum mikið til sömu ættingja ...

Stríðið sem bara harðnar og ... afsakið, bold

Það er kominn svo mikill tryllingur í umræðuna og stundum er hreinlega erfitt að kíkja á feisbúkk þar sem hinu ágætasta fólki (læknum, vísindafólki) er líkt við fjöldamorðingja. Umræðan er komin þangað. Við hverja einustu frétt sem tengist kórónuveirunni kemur nú fjöldi athugasemda (skipulagt?) um meinta skaðsemi bólusetninga - pent orðað. Mér skilst að bólusetningum fyrri tíma hafi einnig verið mótmælt og gott ef ekki var einnig talað um tilraunir.

 

Það er að verða hæpið hjá meirihlutanum (bólusettum) að láta nægja að glotta bara og hrista hausinn yfir minnihlutanum (óbólusettum, ekki samt öllum). Það þarf að svara, lið fyrir lið, hrekja það sem er rugl og útskýra það sem er satt. En sennilega tekst ekki að snúa neinum. Samt gott að leiðrétta það sem rangt er ... ef einhver sannleikur er í einhverju, þá drukknar hann í öllu bullinu sem flýtur með. Eins og bullið um að bólusettir megi ekki gefa blóð.

 

MYND: Skjáskot af einu frekar meinlausu kommenti um Þórólf sóttvarnalækni, undir frétt RÚV af einhverju bólusetningatengdu. Ógn við mannlíf í landinu? Ætli það. Efra kommentið er um friðargöngu og er deilt (skipulega?) út um allt á Facebook núna, og ég spyr: Af hverju er mótmælaganga gegn bólusetningum barna kölluð FRIÐARGANGA? Er ekki verið að ræna nafninu af friðarsinnum sem hafa gengið fyrir friði undir þessu nafni á Þorláksmessu árum saman? Til að fá fleiri í gönguna?

 

Er ekki hægt að setja algengar staðhæfingar beggja stríðsaðila í eins konar spurt & svarað á aðgengilega síðu? Fjölmiðils eða sóttvarnayfirvalda?   

Alvörurök, hlekkir og fleira? Það má ekki vanmeta þetta stríð sem er því miður farið að kljúfa vinahópa og fjölskyldur - og rangar upplýsingar, hvaðan sem þær koma, geta verið hættulegar. Ef ég væri betri í ensku, t.d. menntaður líffræðingur og ekki í 180% vinnu myndi ég gera eitthvað - en kannski ekki breyta eigin bloggsíðu (afsakið, fjölmiðli) í áróður, ekki þegar ég er byrjuð að horfa á boldið aftur. 

 

Svo eru það þau sem mótmæla þessum „hræðsluáróðri“ ... því að tyggja tölur ofan í fólk alla daga sem geri það ofsahrætt (og séu notaðar til að hefta frelsi fólks). Ég mótmæli harðlega, þekki engan sem óttast að heyra smittölur dagsins, ekki síðan í fyrra alla vega þegar við vissum nánast ekkert um veiruna. Fólk kinkar kolli, það sem nennir að hlusta á fréttir, og heldur svo áfram að panta miða á sína tónleika, fara út að borða, kaupa jólagjafir og slíkt, og jú, grímur, spritt, hraðpróf og bara það sem fylgir því að halda áfram sem eðlilegustu lífi. Við höfum verið ótrúlega frjáls á Íslandi miðað við mörg önnur lönd.

 

En hva, annað og mun meira spennandi; svo virðist sem Hope (dóttir Brooke) sé búin að endurheimta dóttur sína sem hún hélt að hefði fæðst andvana en Steffí (dóttur Ridge) ættleiddi (til að fá leikfélaga fyrir dóttur sína) án þess að vita móðernið, Steffí hefur lengi verið keppinautur Hope um ástir Liams ... sem er faðir beggja stúlknanna, þá eldri á hann með Steffí og yngri með Hope, sem hann er með núna. Löng saga.

 

Mynd f.v.: Hope, Liam, Steffí.

 

Ridge á líka soninn Tómas sem elskar Hope af mikilli þráhyggju, það hefur eitthvað mikið gengið á mánuðina þegar ég horfði á eldgos í sjónvarpinu alla daga, en Tómas er farinn að daðra við Zoe (sem er, held ég, dóttir læknisins og spilafíkilsins blanka sem rændi barninu af Hope og seldi Taylor, mömmu Steffíar, hún vildi að barnið sem Liam og Steffí eiga saman eignaðist leikfélaga ... hafði ekki heyrt um bangsa eða hreinlega hvolp. Ridge reif skilnaðarpappírana í þætti dagsins og sagði Brooke að hann elskaði hana of mikið ... hann þoldi víst ekki hversu illa Brooke talaði um Tómas, son hans, þegar hann hræddi greinilega líftóruna úr Hope, dóttur Brooke, með ástreitni. Nú sé ég eftir að hafa hætt öskrandi að horfa á þessa þætti. Mér fannst dregið um of á langinn að Hope fengi barn sitt aftur þegar fleiri en þrír (þjóð veit þá þrír vita) vissu af samsærinu um að ræna af henni barninu. Hvernig getur hún allt í einu deilt forræði lítils drengs (ekki sonar hennar hennar) með fyrrnefndum Tómasi, allt í einu klikkhaus og eltihrelli, sem hún treystir ekki (og er að nota Zoe til að róa alla í kring). Nú er eiginlega spurning um að skreppa austur á firði og múta Svölu til að segja mér hvað hefur eiginlega gerst. Svo er komin einhver ný kona, alveg bjáluð í Ridge, og vill eyðileggja hjónaband hans og Brooke, veit sennilega ekki af rifnu skilnaðarpappírunum, og sú kona er góð vinkona Tómasar sem viðurkenndi fyrir henni að hann ætlaði sér Hope, hann geti beðið ... múahaha

Úff, ég skildi ekki helminginn af þessu sjálf. En ég er sennilega fallin. Og bíð spennt eftir því að dæturnar sem Liam á með Hope og Steffí verði gjafvaxta, það gerist hratt í boldinu, og fari að bítast um einhvern sjarmörinn.    

 

Á morgun kaupi ég restina af jólagjöfunum og afmælisgjöf handa Hildu sem verður 39+ á laugardaginn. Fyrst ætlum við stráksi að fara á Grjótið og fá okkur hádegismat, hálfgerðan KFC-kjúkling ... með kartöflumús.

Jólametnaður og vafi um tilveru prinsessu

Nú er hreinlega að verða jólafínt í Himnaríki. Ég skellti bara rúmteppunum í stofunni ofan á hreina þvottinn í körfunum, eina óyfirstíganlega verkið, breiddi þau smekklega yfir svo þetta er orðið eins og hús fyrir kettina. Skelli svo seríu á. Ég á mjög ráðagóða fb-vini.

 

Annars gengur allt mjög vel og metnaður í hámarki nú fyrir jólin. Ég bakaði piparkökur í gær og skreytti í alla nótt, ákvað að hafa tónlistarþema og Mía systir var orðin alveg rosalega fúl, svo hætti hún bara að svara í símann. Hún er tónlistarkennari með meiru, en hvernig gat ég skapað Jólaóratóríu Bachs á piparkökunum án aðstoðar hennar? Hún getur bara sofið í jólafríinu. Við enduðum á að hafa Píanókonsert nr. 1 eftir Tchaíkovskí. Líka kröftugt en ég tók bara píanónóturnar.

 

Indæl kona, hélt ég, garðyrkjufræðingur, skellti bara á mig þegar ég ætlaði að leita ráða hjá henni! Ég var einlæg en glettin og sagði: „Ég hata garðyrkju, er sem sagt ungbarnssál þótt ég hafi fæðst á Íslandi, hehehe, en þarf nauðsynlega að skreyta piparkökur nú í nótt, hvaða blóm passa best með nótum, hverju mælir þú me-“ Di, di, di, di. Ég mun ALDREI líta þessa konu réttu auga eftir þetta, slekk reyndar alltaf öskrandi á sjónvarpinu þegar þátturinn hennar hefst, hélt að það væri vegna þess að hún hefur Ý í gælunafni sínu! En nei, ég hef bara fundið á mér illskuna hið innra.

 

Ég stórefast samt um að ég leyfi nokkrum að borða fíniríið. Ekki nema Guðni forseti komi í heimsókn sem eru talsvert litlar líkur á. Það næsta sem ég hef komist honum er að vera í sama tímariti í viðtali, hvort með sinn köttinn sem báðir fengu enga óskabyrjun í lífinu. Keli minn af Kattholti, naumlega bjargað úr poka í holu í Heiðmörk í desember fyrir 11 árum. Þótt köttur forsetans fái kannski þríréttað, rækjur og rjóma, kavíar og kampavínsblandað vatn og búi á sjálfum Bessastöðum, er minn líka með þetta fína, fína sjávarútsýni - og ég er iðulega heima til að klappa honum, þeytist ekki um allt í opinberum heimsóknum, eða móttökum þar sem kattahár á fatnaði eru bönnuð. En forsetinn er auðvitað velkominn. Ég myndi samt segja: „Viltu nokkuð piparkökur ... sem tók mig fjórtán klukkutíma að skreyta án atrennu?“ Grátklökk röddin. Ef hann þiggur samt, mun ég einfaldlega kjósa Ástþór næst.

 

Myndin átakanlega sýnir hvað gekk á hjá kisunum í morgun - gæti tengst loftfimleikum Kela ... eða Krumma ... eða Mosa.

 

Eitt truflar mig alveg rosalega. Af hverju fáum við ekki að sjá litla barnið þeirra Harrys prins og Meghan Markle, meint yngra barn, stúlkuna? Var kannski ekkert barn? Bara þykjustuólétta til að reyna að draga úr árásum Piers Morgan á þau?

Urðu þau fyrir vonbrigðum með útlitið á henni? Er hún þybbin og með gleraugu, sem sagt með þá útlitsgalla á fólki sem Hollywood kálar iðulega fyrst í bíómyndum.

Mér datt þetta í hug þegar kom í fréttum að undankeppni Eurovision verði í kvikmyndaveri í Gufunesi á næsta ári. Miðað við það og allar tæknibrellur kvikmyndanna og að við gætum allt eins sent Frank Sinatra út fyrir okkur að syngja í aðalkeppninni, væri vel hægt að feika tilveru heillar prinsessu. Tekur kannski öll hirðin þátt í þessu? Er verið að draga athygli okkar frá einhverju? Andrés er reyndar kominn í skammarkrókinn og mjög langt er liðið frá hneykslinu sem Sophie olli, sem er gift Játvarði, og Karls og Kamillu-hneykslinu. Kannski er Piers Morgan bara að hjálpa bresku konungsfjölskyldunni og Harry ákvað að fórna sér. Þetta meikar sens.

 

Það er allt hægt að falsa nú til dags! Ja, ekki kannski alveg allt. Ég ætlaði að vera svolítið umhverfisvæn og sparsöm og búa til hluta af jólagjöf til drengsins, nammið sem hann elskar mest, eða gera nokkur heimatilbúin Kinder-egg. Það heppnaðist ekki vel og var ekki einu sinni gott á bragðið. Don´t try this at home.