Skagagóðmennska, stefnumót og mögulegar fávitahrindingar

Sitt af hverju olli því að ég komst ekki í bæinn (innanbæjar-bæinn minn, Akranes) í dag. Það eru bara dylgjur, algjört bull að ég tími ekki að fara að heiman á meðan karlar á krana eru á sveimi í kringum blokkina. Ætlaði með stráksa á flakk um víðan völl en hann misskildi mig eitthvað og kom ekki heim fyrr en rúmlega fjögur. Í stað þess að fara útúrstressuð og allt of seint (á strætó sem gengur á hálftíma fresti) m.a. í Apótek Vesturlands og Einarsbúð hringdi ég og bað um nauðsynjarnar heimsendar.

 

Mér þótti verst að gera ekki sótt nýju gleraugun, því þótt stráksi kæmi heim kl. 16.08 varð ég að bíða eftir sendingu úr apótekinu og matvörunum. Og svo var klukkan orðin of margt og ekkert hægt að gera nema hringja.

 

„Sjónglerið, góðan dag.“

„Já, góðan dag, það var hringt í mig í fyrradag og mér sagt að nýju, fínu, tvískiptu gleraugun mín væru tilbúin. Klukkan er orðin svo margt, ég næ ekki að koma fyrir sex, verður opið á morgun?“

„Nei, þetta er síðasti laugardagur sumarsins þar sem er lokað, því miður.“

„Er einhver hætta á að þið seljið gleraugun mín öðrum fyrst ég kemst ekki fyrr en eftir helgi?“

„Býrðu ekki í Himnaríki? Ég get skutlað þeim til þín eftir lokun.“ 

 

Og þessi elskulegi sjóntækjafræðingur kom með flottu nýju gleraugun til mín eftir kl. 18 í dag (sjá mynd af mér með gleraugun á nefinu og strák á höfðinu). Þegar Gurrí kemur ekki til Akraness kemur Akranes til Gurríar. Öll mín erindi voru afgreidd, nema eitthvað dekur við drenginn (hann elskar bókabúðina og ég ætlaði að kaupa spilastokk handa honum þar). Við förum bara á morgun ... verst að bókabúðin hefur bara opið til kl. 14 og þá eru flestir enn að nudda stírurnar úr augunum, hefði ég haldið, a.m.k. þeir sem hafa nógu góða samvisku til að geta sofið út.

 

Næsta símtal, kl. 18.15:

Mamma: Sæl, Gurrí mín. Ég hef svo miklar áhyggjur, heyrði af karlamálum þínum á Útvarpi Sögu í dag, á ég að trúa því að þú berir einkamál þín á torg? Eða blogg? Ertu ekki farin að blogga aftur? Arnþrúður, frænka þín í föðurætt, var ábyggilega að reyna að auglýsa eftir manni fyrir þig, ef ég heyrði það rétt. Hún sagði guð ... menn ... eitthvað ...

Gurrí: Þú heyrðir örugglega ekki rétt. Ég lýg eins og ég er löng til hér á blogginu, mamma mín, ég þarf engan mann, ekki fyrst ég er komin með þessa líka fínu uppþvottavél og mér fer hratt fram við eldamennskuna, þökk sé alheimsnetinu (www).

Mamma (afsakandi en spennt: Ég vildi að ég hefði vitað af því fyrr. Það koma margir krakkar (ég elska þegar hún kallar mína kynslóð krakka) hingað til að heimsækja foreldra sína, einn mjög myndarlegur fór herbergjavillt og við vorum búin að rabba saman í tíu mínútur þegar hann uppgötvaði að ég væri ekki pabbi hans. Mér tókst að komast að því að hann er einhleypur, kann að búa til sítrónufrómas en hann gæti verið í Miðflokknum ... eða var það Alþýðubandalaginu? Ja, hann var orðinn svo spenntur fyrir þér að hann rauk af stað út í bíl án þess að hafa heimsótt pabba sinn, þú átt alla vega stefnumót við hann núna klukkan hálfsjö á Galito. Eða var það Subway? Nei, Galito, ég er viss. Mæður hafa nú eitthvað að gera með hjónabönd dætra sinna, er það ekki?

Gurrí: Hvernig lítur hann út? Og af hverju kemurðu ekki Hildu á stefnumót, hún býr þó á höfuðborgarsvæðinu?

Mamma: Hávaxinn, dökkhærður og sjóferð ... Ja, Hilda er nú svo miklu, miklu yngri en þú, þessi maður er örugglega ansi nálægt sextugu og allt of gamall fyrir hana.

Gurrí: Hmmm, þú veist að við erum 58 og 59 ... er það ekki?

Mamma (forviða): Ha, eruð þið ekki eldri?

Gurrí (gröm): Ég var að tala um árgerð.

Við kvöddumst með kærleikum, enda klukkan alveg að verða, og ég dreif mig af stað með stráksa, svona óvænt stefnumót gefur ekki færi á því að snurfusa sig almennilega, ég ákvað að vera allan tímann með grímuna á mér, þannig virka ég bæði dularfull og hrukkulaus. Alveg hægt að lyfta henni aðeins upp og stinga mat upp í sig. 

 

Við biðum til hálfátta en þá, alveg að verða hungurmorða, pöntuðum við okkur mat. Drengurinn, prinsinn, pantaði sér LAX (næstdýrasta réttinn) og skóflaði honum í sig á ljóshraða, besti matur sem hann hafði smakkað á veitingahúsi, sagði hann. Ef hann væri ekki vel uppalinn hefði hann sleikt diskinn. Þorskurinn sem ég fékk mér var líka algjört æði.

 

Enginn sem passaði við lýsinguna á huggulega manninum var á staðnum, ég margskannaði báða salina með nýju gleraugunum.

 

Það voru aftur á móti læti við Subway sem er skáhallt á móti Galito, einhver maður (huggulegur, sýndist mér) sem virtist hafa harðneitað að fara út þegar átti að fara að loka. Það þurfti tvær afgreiðslustúlkur til að ýta honum út með valdi. Aldrei dauð stund hér á Akranesi. 

 

Veit einhver með vissu hvort megi (skv. lögum) hrinda (fast, mjög fast) ferðamönnunum sem halda til nálægt ónefndri vefmyndavél við Langahrygg?

 

Ég er auðvitað að spyrja fyrir vin, sjálf er ég bara meinlaus kattakerling sem heklar í frístundum og bruggar kaffi á meðan hún gjóar stundum augunum að gosinu sem mallar svo notalega í sjónvarpinu hennar.

 

 

Lendir mögulegur fávitahrindari í fangelsi eða fær hann heiðursmerki Veðurstofu Íslands og aðdáun allrar íslensku þjóðarinnar? 

Messur í þvottahúsinu og æsispennandi kosningaloforð ...

Kosningar eftir mánuð og loforðin flæða yfir okkur kjósendur, eins og peningagjafir (háar millifærslur til heimilanna), vinna eftir sjötugt í leikskólum (ekki langar mig að vinna eftir sjötugt) og fleira væntanlegt. Man vel undarlegu "leiðréttinguna" (tilfærsluna?) sem breytti engu. Mér líst vel á marga sem eru í framboði en ég myndi aldrei kjósa flokk með villu í nafni sínu. Tilbúið, dulbúið dæmi: Flokkur Krúttlegra (tveir hástafir) ... ekki frekar en að vilja eiga viðskipti við búð sem heitir t.d. Pabbi Veit Sitt Af Hverju - eða Beggi Bakar, eins og hefur áður komið fram á þessum vettvangi. Svona er maður nú innilega herptur handavinnupoki inn við beinið. 

 

Dagurinn í dag hefur m.a. farið í tiltekt og önnur skemmtilegheit ... fann t.d. þrennar nýjar buxur (með verðmiða, voru ódýrar, sjúkk) á fósturbarnið, sem hafa einhvern veginn lent á milli skinns og hörunds hér í Himnaríki og passa ekki lengur, en Rauði krossinn fær dásemdarsendingu bráðum í stórum svörtum poka (hausttiltektin) ... Ég fann líka þrennar íþróttabuxur (stuttar) og bara einar voru enn mátulegar. Þetta var í poka inni í dýrabúri (!?!) sem ég er að hugsa um að auglýsa og gefa (passar fyrir tvær samrýndar kisur eða hund/a). (Grillir i búrið bak við stólinn á fyrir-myndinni, hver vill eiga?)

 

 

Fyrst poki með gersemum gat leynst í búrinu í tvö ár, hef ég greinilega ekkert að gera við það. Býst við kaupa lítil taubúr undir kisurnar ... og bíða og vona að það komi dýralæknir á Skagann ... vona bara að þær veikist ekkert ... aldrei ...

 

(Sé hér á eftir-tiltektarmyndinni að það er fyrir löngu komið að því að kaupa nýja kattaklóru sem er hálf undir skrifborðinu, ég klippti versta hryllinginn af og ryksugaði það. Viftan var notuð aðeins í dag, í fyrsta sinn síðan fínu sólarfráhrindandi gardínurnar komu en sama dag hætti sólin að skína og það fór að hvessa og kólna úti svo þær hafa verið óþarfar, þetta er allt eitt risastórt samsæri. Fékk bláu, hlýju peysuna á skrifborðsstólnum í afmælisgjöf og flissaði innra með mér, hvenær ætli verði hægt að nota svona peysu í svona hita, ég er ALLTAF í henni núna, nema þegar ég hamast í tiltekt).

 

Prestur flytur væntanlega innan tíðar hingað í blokkina sem hýsir Himnaríki. Íbúð prestsins er vandræðalega neðarlega í stigaganginum en nær nú samt, held ég örugglega, að tilheyra Hreinsunareldinum ef farið er grimmt eftir fræðunum (og gömlu þriggja hæða heimavistinni á Bifröst). Þori ekki að segja meira, þá brjálast húsfélagsformaðurinn (á 1. hæð) en ég held reyndar að víti hljóti að vera ansi mikið niðurgrafið, er það ekki?

 

Svo er stóra spurningin hvort hringt verði dyrabjöllum til messu á sunnudögum niðri í þvottahúsi (hjólageymslan er full). Ég er alveg til í að syngja á milli atriða, var í Kór Langholtskirkju í nokkur ár og um skamma hríð í Mótettukórnum (Eliah eftir Mendelssohn), ávallt alt en söng mig svo upp í sópran í Fílharmóníu þar sem Krýningarmessan eftir Mozart var tekin (kann hana næstum utan að). Sópranröddin er komin aftur ... kom eftir að ég hætti að reykja.

 

Ef hægt væri að virkja fleiri í húsinu, gætum við vel tekið til dæmis Jólaóratóríuna í desember (frekar löng messa, ég veit) eða kantötur eftir Bach sem er kannski hentugra. Ég kann að spila Heims um ból á píanó en Mía systir (píanókennari m/meiru) myndi ábyggilega vera organistinn ef ég gef henni gott kaffi. Gjaldkeri húsfélagsins er í kór, ef hún er sópran, er ég meira en til í að syngja altinn - þá eru það bara bassi og tenór sem vantar. Við Kristján Jóhannsson súperstórsöngvari erum þremenningar úr Skagafirði (Mínerva amma og amma hans voru systur), ég þekki hann ekkert en frændhygli og klíkuskapur eru okkar vinsælustu þjóðaríþróttagreinar svo hann er örugglega til að vera tenór í Þvottahússkórnum - hver gæti verið góður bassi? Frændi minn í útlöndum þekkir Kristin Sigmundsson sem er frekar mikið æðislegur. Þetta er sennilega komið. Alltaf gott að hugsa í lausnum.

Brokkolídýrð - uppskrift og játning

Brokkolídýrðin var elduð í gær og þrennt sem ég mun laga þegar ég geri þetta næst, sem verður mjög fljótlega.

 

Ég t.d. gleymdi að smyrja eldfasta mótið - og ég held að ég hafi annaðhvort haft of mikla mjólk (þoli ekki bollamál, sýnist á vídjóinu að notuð hafi verið minni) eða að ofninn hafi átt að vera á blæstri. (Hefði osturinn þá ekki brunnið?)

 

Svo var eitthvað talið upp sem heitir green smell ... en ekkert af viti kom þegar ég gúglaði eða snaraði (snara.is) svo ég notaði graslauk, hann er grænn. Rétturinn reyndist vera bragðlaus en eftir að ég kryddaði með salti og pipar breyttist hann í sanna dýrð.

 

Brokkolídýrð

1 haus brokkolí

1 laukur

1 paprika (t.d. 1/2 rauð og 1/2 græn)

3 egg

1 tsk. salt

5 msk. olía

2 bollar mjólk (of mikið?)

graslaukur (smávegis)

6 msk. hveiti

1 tsk. lyftiduft

rifinn mozzarella

salt og pipar eftir smekk

 

Sjóðið brokkolígreinarnar í í söltu vatni í 15 mín. Steikið á meðan í ólífuolíu lauk og papriku. Setjið eggin í skál, salt, olíu, mjólk og graslauk (eða green smell) og hrærið. Bætið hveiti og lyftidufti útí og hrærið. 

Smyrjið eldfast mót og setjið brokkólíið út í, bætið síðan steikta lauknum og paprikunni við og hrærið saman. Hellið þá eggja- og mjólkurblöndunni yfir og stráið rifnum osti yfir allt saman. Bakið við 200°C í 25 mín. Ég þurfti að hafa þetta eitthvað lengur í ofninum, eða þar til vökvinn stífnaði betur. Ofninn minn leiðinlegur? Eða hafa á blæstri? Veit einhver hvort Silli kokkur er á lausu?

 

Játning

Við stráksi borðuðum okkur södd í kvöldmatnum og kláruðum svo afganginn tveimur tímum seinna, þetta var svo gott. Við erum bæði mjög hrifin af hollum mat. Ég segi kannski ekki að súkkulaði geti farið fjandans til ... en næstum því. Bokkolí er hið nýja súkkulaði hér í Himnaríki.

 

 

Kannski reyni ég að gufusjóða brokkolíið næst til að næringarefnin fari ekki öll út í vatnið en ég fór bara alveg eftir uppskriftinni á myndbandinu (dirfðist samt að nota hálfa gula papriku á móti hálfri rauðri)

 

- - - - - - - - - - -

 

Snapp- og Instagramframhald síðan í gær:

... og ég fylgist með frábæru og fyndnu Thelmu Hilmars., Evu Laufeyju, Þórdísi Gísla, Simma Vill, Skreytum hús, Katrínu Eddu, Mömmum.is ... og hluti af „mínu fólki“: Heima Sæta (í DK), Anna í olíunni (í NO), Íslenskir trukkarar (í USA) og miklu fleiri ...  

Eldað með álhatt og tvítugar áhyggjur af framburði

Ég var sem betur fer hætt í útvarpi þegar lagið Stan kom út, slapp með naumindum við að þurfa að spila það og kynna: „Næsta lag heitir Stan og er flutt af Eminem og Dido ... núna þegar klukkuna vantar tuttugu  mínútur í tvö“ ... eitthvað slíkt,  en STÓRA vandamálið árið 2000 var hvernig ætti að bera fram nafn Didoar. Ef notaður hefði verið erlendur og réttur framburður hefði íslenska þjóðin grátið úr h hlátri ... „dædó, sko dædó ... dóri burri“ ... svo Dido var ætíð kölluð Dídó hérlendis. „Ef ég hefði nú bara áhyggjurnar yðar, frú Guðríður,“ gæti einhver sagt en maður ruglar bara ekki flottri söngkonu saman við ... strætó. Það var aftur á móti mjög gaman að bulla stundum ... afkynna lag „með hljómsveitinni Varíus artists“ - eða ljúga til um aldur sumra laga til að vera ekki tekin á teppið (á Aðalstöðinni fyrir að spila of ný lög). X-ið hafði einkarétt á nýjum lögum en kommon, Lemon Tree er t.d. mjög gamaldags lag og passaði miklu betur til spilunar á neðri hæðinni. „Hlustum nú á eitt gamalt og gott, Lemon Tree ...“ 

 

Internetið getur verið svo frábært, eins og til dæmis þegar kemur að hollustuuppskriftum sem poppa bara upp á Facebook. Í kvöld ætla ég að elda brokkolídýrð (uppskrift og mynd í næsta bloggi, ef heppnast) en þetta er eins konar brokkolíbaka. Gott að eiga fósturbarn sem er hrifið af grænmeti. Og þetta er sannarlega ekki meinlæta-eitthvað, heldur einstaklega girnilegt. Samt eru matreiðslubækur ómissandi, að mínu mati, bara upp á að fá hugmyndir að einhverju ... Þeir sem hætta að nota slíkar bækur (eða tímarit) þurfa þá alltaf að fá hugmynd að kvöldmatnum sjálfir og gúgla svo uppskriftina. Boring. 

 

Óþolinmæði mín gagnvart sjónvarpi hefur oft komið fram hér, eða óvænta aukaverkunin af reykingalyfinu, og nú er ég orðin pínku pirruð út í snappið og stöku sinnum Instagram ... eða fólkið þar (og já, ég er ábyggilega að fleygja hér stórgrýti úr gróðurhúsi).

 

Sko, fólk sem verður óvænt vinsælt á þessum miðlum (ekki venjulegir áhrifavaldar), stundum í gegnum Íslendingar í útlöndum-snappið (samt alls ekki allt) heldur sumt að ætlast sé til þess af því að það fari að tala svo miklu, miklu meira, segja skoðun sína á öllum fjáranum, og verður þar með ekki jafnskemmtilegt ... Svo geta orðið óvæntar karakterbreytingar á sumum sem maður fylgist með, ég henti alllllveg óvart út ungri konu sem fór að hugsa of sjálfstætt fyrir minn smekk og skellti ýmsum allt of gáfulegum upplýsingum frá örugglega góðum og sönnum netsíðum sem voru stofnaðar eingöngu til að bjarga lífi okkar kjánanna sem láta hræða okkur endalaust til hlýðni í Laugardalshöll eða íþróttahúsi á Akranesi ... Ég er meira að segja orðin leið á svona snillingum (fjandans aukaverkanir).

 

 

Held alltaf tryggð við Gveigu þótt hún segist ekki þola ketti (get bara ekki trúað því), finnst Sólrún Diego æði, líka Sigrún Sigurpáls, Eva Ruza og Katla í Systur og makar ... held ég sé ekki með fleiri áhrifavalda. Kíki stundum á kvöldin þegar ég er komin upp í en hef samt enn meira gaman af því að fylgjast með „mínu fólki“ sem margt er skammarlega latt við að deila lífi sínu með öðrum. (Ég er gurrihar á bæði Insta og Snapchat og alveg rosalega skemmtileg ... hehehe) 

 

En nú er það brokkolídýrðin ... gangi mér vel! Verð með álhatt til öryggis, 4G-bylgjur eru víst ekkert grín.

Covid í grennd og sjúkraheimsókn

Eiginlega varð þetta hálfgerð djammhelgi eftir allt saman þótt við systir mín hættum við að fara í Costco. Góð vinkona sagðist vera jákvæð og meinti covid-jákvæð sem dró nú talsvert úr gleðinni, það er vika síðan ég hitti hana síðast. Þá sátum við í bíl, báðar með grímu og ekkert knús. Bragð- og lyktarskyn farið svo ekki er hægt að reyna að gleðja hana með mat.

 

Við Hilda (sjá mynd) heimsóttum mömmu á laugardaginn eftir að ég hafði hossast í troðfullum strætó frá Akranesi (allir með grímur, húrra). Við fengum að hafa Herkúles frænda með á Eir, hann fer ekki úr hárum og veldur ekki ofnæmi svo hjúkkan kvað hann hjartanlega velkominn. Hann sló kannski ekki í gegn hjá mömmu sem er ekki hrifin af dýrum, annað en dætur hennar og aðrir afkomendur, en þeim mun meiri lukku gerði hann á inn- og útleið. Allir vildu klappa þessum dásemdarhundi. Mamma lét vel af sér, ánægð með að fá tvöfaldan cappuccino og súkkulaði, en aðspurð kvaðst hún ekki hafa lent á séns þarna ... þar fór sú vonin, eða að ég gæti beðið með eigin rómantík næstu 22 árin.

 

Vér systur vissum ekkert hvað okkur langaði að borða í kvöldmat en vorum svo heppnar að slysast inn í Granda-Mathöll. Þangað verður farið aftur. Fullt af skemmtilegum stöðum þar. Horfðum svo á Crazy Rich Asians sem var bara fínt. Ekki kannski kvöldvaka eldri borgara, til þess hefðum við orðið að vera með harðfisk og smjér og horfa á harmonikkumynd, held ég.

 

Sjúkraheimsókn til Þoku frænku var næst á dagskrá, eða eftir hádegi á sunnudeginum, en Þoka hafði brotið á sér aðra afturlöppina í virðulegu óhappi sem hún vildi ekki mala um. Hún gisti í tvær nætur á svítunni á Dýraspítalanum, hefði útskrifast fyrr ef hún hefði ekki verið svona reið, sagði dýralæknirinn! Reið út í spelkuna.

 

Á meðan heima: Gull-íbúð í réttri stærð keypt frá Japan og flutt inn með hraðþyrlu, innréttuð smekklega, skreytt demöntum og smarögðum, teppalögð með angórufóðruðu silki, risaskjár og rándýr áskrift að stöð sem heitir Rándýr Tv (RDTV) og sérhæfir sig í efni fyrir algjöra hefðarketti.

 

 

Við Hilda nánast skriðum inn í íbúðina, svo djúpt hneigðum við okkur, hneigðum okkur enn dýpra þegar við sáum hennar hátign Þoku sem sagði náðarsamlegast „Mjá“ og leyfði okkur að setjast í hvorn sinn stólinn. Ellen skreið fram (Elli kominn með brjósklos og gat ekkert bugtað sig) og sótti sneið af fjögurra hæða tertunni sem hafði tekið hana heila nótt að búa til úr styrjuhrognum og kampavíni. „Yðar tign, hér er diskur af því gómsætasta og fínasta sem mér kom til hugar,“ sagði Ellen og hneigði sig rosadjúpt áður en hún settist í sófann. Hún varð að þurrka ryk af enninu á sér. Ryksuguróbótinn fékk ekki að hreyfa sig, ekkert mátti trufla hennar hátign, Þoku.

 

Þoka málmaði reiðilega, þetta var ekki rétt kampavínstegund, hún vildi Taittinger, eftir að hafa skemmt sér stórvel yfir James Bond-mynd í fína gullherberginu með 80 tomma sjónvarpinu. „En Bollinger fékk hæstu einkunn álitsgjafa 2017 hjá Vínbúðinni,“ sagði Ellen lágt en þó mátti greina örvæntingu í röddinni. Önnur svefnlaus nótt? „Yður mun finnast það gott, yðar hágöfgi.“ Þoka hvæsti hneyksluð, hún var ekki einu sinni fædd 2017, og heimtaði að láta lyfta sér upp í gráa sófann sem hafði verið keyptur í stíl við litinn á henni daginn áður. Hún mátti ekki heyra minnst á rauðan dregil, blár skyldi hann vera ... og það sést í hann á myndinni.

 

Eftir þessa átakanlegu en einstaklega gefandi heimsókn þar sem Þoka þáði dýrmætar gjafir okkar, ömmu og ömmufrænku, héldum við amman í Kaffitár (í næstu götu) og keyptum okkur fljótandi nesti ... til að drekka á leiðinni upp á Skaga. Ég fékk ekki bara dásamlegt heimskutl, heldur fínasta matarboð í Galito. Ég ætlaði að fara að sofa klukkan níu í gærkvöldi ... en vaknaði eftir þrjá tíma útsofin ... djös, en mörgum tímum síðar sofnaði ég og píndi mig á fætur um ellefu. Þetta eru bara örlög mín að vera B-manneskja þótt ég sé í A-blóðflokki. Hilda er reyndar A-skvísa en í B-blóðflokki, hún elskar Makkann sinn og Samsung-símann á meðan ég dýrka PC-tölvuna mína og iPhoninn minn ... sjitt, hvað lífið er skrítið. Jú, pabbi var í AB-blóðflokki. 

Á trúnó með kokki og djammað í drepsótt

Rúmlega fjögur í dag fann ég fyrir fiðringi og spennu. Það var að koma helgi, fríhelgi sko, drengurinn gistir annars staðar fram á mánudag. Hægt að djamma, sukka og svalla, jafnvel skemmta sér.

 

Upp úr hálffimm var ég orðin ein í Himnaríki. Hafði vaknað um ellefu og því ekkert „borðað“ nema tvo heimatilbúna latte-bolla en þar sem finu matarvagnarnir úr Reykjavík ætluðu að vera á Skaganum, á hlaðinu hjá mér, hugsaði ég mér gott til glóðarinnar. Ekki séns að ég nennti að útbúa hungangsleginn fasana með frönskum og kokteilsósu. Aðeins tveir vagnar og valið þá auðveldara. „Einn hreindýraborgara, takk,“ sagði ég við Silla kokk, ég var nánast klökk af gleði yfir að vagnarnir væru komnir í grennd.

 

Á Írskum dögum fékk einhver þá „snilldarhugmynd“ að láta vagnana vera í margra kílómetra fjarlægð við vanalega staðinn, eða við vitana fínu á Breiðinni, ég gafst upp eftir átta klukkutíma göngu og sneri við ... Silli skældi líka (ef þetta var Silli) og sagði að hann væri mjög sáttur á hlaðinu hjá mér, það væri alltaf mikið að gera þegar vagnarnir væru þar, enda miðsvæðis. Eins konar mini-tívolí var á staðnum líka en til að flotti hreindýraborgarinn minn kólnaði ekki ákvað ég að sleppa því að hoppa á litlum hoppköstulum sem hefði samt verið gaman.

 

Borgarinn var hreint út sagt æðislegur og ég nánast sé eftir að hafa ekki keypt mér tvo og borðað hinn upphitaðan seinna í kvöld. Kannski þegar ég væri búin að djamma  ... Ég henti umbúðum, setti plast- og pappahluta, þurrar fernur við vaskinn og annað dót í endurvinnslupokann, leirtau í uppþvottavélina. Gerði súperfínt í eldhúsinu. Setti svo í þvottavél og ákvað að hátta og fara í náttföt til að geta þvegið ALLT ... Vélin fór í gang, í fyrra lífi (FC eða FK)) hefði ég ekki getað það, blaut föt og ætla að fara út? Og eftir að ríkið (Vínbúðin) flutti enn lengra upp í sveit fer ég hvort eð er alveg að koma út úr skápnum sem algjör bindindismanneskja. Það hefur nú oft munað litlu, aldrei eins og núna. 

 

 

Á þremur kvöldum tókst mér að klára um tíu Barböru Cartland-rafbækur á Storytel (hélt að hún hefði skrifað fleiri). Jeminn hvað þær enda asnalega, eða eru endasleppar, BC fléttar endinn aldrei almennilega, ég áttaði mig ekkert á því í gamla daga. Fékk pabbi hennar biskupsstöðuna þótt vondi hertoginn sem hún átti að giftast til að pabbi hennar fengi betra starf, bróðir hennar kæmist í flottan háskóla og systir eitthvað annað, hafi dáið í einvígi í miðju brúðkaupinu þegar maðurinn sem hún elskaði í raun og veru (eftir u.þ.b. þriggja klukkutíma kynni) náði að afhjúpa hertogann sem föðurlandssvikara og það í návist konungs sem var svaramaðurinn? Var ekki frekar klént hjá kóngsa að láta manninn sem hún elskaði fá allar eigur vonda hertogans, og nota tækifærið og láta ástfangna parið giftast, fyrst hvort eð er var búið að undirbúa brúðkaup, nánast spígsporandi ofan á líki vonda hertogans?

 

Best að setja í þurrkarann, og fara að róa niður djammið, stilla á Fávitavarpið í Langahrygg (RÚV2) og fylgjast með fólki skyggja á gosið sem fer senn að hefjast eftir síestu dagsins. Ef ég hækka í sjónvarpinu fæ ég tónlist frá níutíu og eitthvað í umsjá Dodda. Það er akkúrat áratugurinn sem mér finnst svo frábær og vakti mig af tónlistardásvefni undanfarinna ára. Björk, Radiohead, Nirvana ... bara MTV í kringum 1995! Það væri gaman að heyra Babylon Zoo, one hit wonderið sem var spilað út í eitt. 

Maður úti í glugga og rauðhærðar söguhetjur

Fullsnemmt að fara á fætur fyrir klukkan tíu í þessu örstutta sumarleyfi ... nær ellefu er betra. Og í gær var þannig dagur, rólegur og kósí ... hélt ég. Ég klæddi mig og bjó um rúmið, setti í þvottavél og hélt svo áleiðis í átt að eldhúsinu í austurálmu Himnaríkis, kaffið kallaði. Mér til undrunar og nokkurs ótta var maður í eldhúsglugganum - að utanverðu. Ég leit sæmilega út eins og alltaf sem var samt ekki málið, bræðin fór að malla í mér. Get ég aldrei fengið frið fyrir karlmönnum? Þurfa þeir virkilega að leigja lyftu hjá Gísla Jóns til að komast nær mér? Það var tvennt í stöðunni, að bakka rólega í vestur eða reyna að komast í felur í suðursalnum. Það síðarnefnda varð fyrir valinu. Skömmu áður en ég kom kom að eldhúsálmunni skaust ég örsnöggt til hægri, inn í stáss-salinn og skall á magann á gráa silkisófann. Óvirðulegt kannski en nauðsynlegt. Sófinn (úr Harrods) er ótrúlega vel staðsettur í svona tilfellum. Ég var með hjartslátt en hafði samt sterkt á tilfinningunni að maðurinn gæti ekki hafa séð mig. Ég var svo snögg. Mér leið svolítið eins og ég væri fimmtug og eldspræk.

 

Lögreglan hefur svo sem ekki þurft að slíta af mér aðdáendur síðustu árin, ég hef farið svo varlega. Ég kjökraði samt næstum af reiði, getur falleg kona aldrei fengið frið? Sem betur fer hélt ég á gemsanum en áður en ég gat valið 1-1-2 hringdi síminn, það var húsfélagsformaðurinn, mögulega að boða stjórnarfund. Ég gegni því virðulega sjálfboðastarfi að vera ritari húsfélagsins (Ha, sagði Óli árið 2006, ertu blaðamaður? Þú ert ráðin, og síðan hef ég verið ritarinn).

 

Ég var nánast með grátstafinn í kverkunum þegar ég sagði henni hvað gengi á: „Getur maður hvergi fengið frið? Ekki einu sinni á eigin heimili?“ hvíslaði ég. „Þeir láta sér ekki lengur nægja að blikka mig við mjólkurkælinn í Einarsbúð, taka mig á löpp í Galito eða Grjótinu, eða flauta á mig á Skagabrautinni, nú leigja þeir sér lyftu hjá Gísla til að komast nær mér, það er góð ástæða fyrir því að ég vil ekki vera á jarðhæð, þarf ég virkilega að flytja í háhýsi til að sleppa eða búa á skemmtiferðaskipi?“

 

„Ertu að meina bláu, litlu lyftuna?“ spurði Kata. Ég kvaðst halda það. „Hafðu ekki áhyggjur, þetta er hann XXX úr mínum stigagangi að mála yfir rauða litinn í kringum glugga hússins, manstu, ég sendi öllum tölvupóst um það í síðustu viku?“ Hún hló, það átti sennilega að róa mig en gerði það ekki.

 

Ég kíkti varlega inn í eldhús, jú, þarna var vissulega einhver sem virtist vera að mála en ég er samt ekki viss þótt ég viðraði þær efasemdir mínar ekki við Kötu. Ég veit ekkert hvernig karlarnir á J-39 líta út, bara mín megin. Til öryggis beið ég með kaffigerð þar til maðurinn gafst upp og fór eftir korter sem var fyrir mér eins og sólarhringur. 

MYND I: Meintur málari kominn sunnanmegin við himnaríki. Ég hef þó fengið frið í dag.

 

Eiginlega er ég 100 prósent handviss um að mér hafi tekist að hjartalæka allar afmæliskveðjurnar 500 - er samt ekki viss því Facebook er svoddan ólíkindatól. En það var svo gaman að lesa þær allar og gleðjast yfir að þekkja svona gott og ljúft og skemmtilegt og frábært fólk ... Anna vinkona í Keflavík skellti til dæmis mynd af mér með kveðju sinni, nokkuð gamla mynd frá síðustu öld sem minnti mig illilega á að ég hafði gripið brúðarvöndinn í veislunni hennar og Erlings ... með því að fara aftast og nenna þessu ekki ... svo bara kom vöndurinn í fangið á mér sem ég tel í dag vera einhvers konar samsæri. Nú þarf ég bara að spyrja Önnu hvort einhver í piparjúnkuhópnum hafi „gengið út“ síðan - því ef svo er veit ég að það er ekkert að marka hjátrú sem ég hef trúað nokkuð blint á árum saman. Ég forðast til dæmis að drekka úr grænum kaffibollum til að missa ekki fyllingu úr tönn, ég klappa minkum alltaf rangsælis til að stuðla að hamingju rauðhærðra ...

 

Já, talandi um rauðhærða. Það er eins og mig minni að Barbara Cartland hafi verið rauðhærð áður en hún varð hvíthærð ... en á kvöldin fyrir svefninn nú í sumarleyfinu hef ég verið að lesa bækur hennar í gegnum Storytel (rafbækur) - datt í hug að gaman væri kannski að skrifa grein um hana eins og ég gerði um Theresu Charles um árið og las helling af bókum hjónanna sem kölluðu sig Theresu ...

Fegurstu söguhetjur Barböru eru allar rauðhærðar. Var hún ekki skyld Díönu prinsessu? Systur Díönu eru báðar rauðbirknar, og hann Harry prins líka ... eða voru þetta stjúptengsl ... þetta er svo sem allt hvert undan öðru, þetta fína fólk, hefur maður heyrt. Samt dásamlegt að upphefja rauða hárið, það þótti ekki gott að vera rauðhærður í eldgamla daga, var maður ekki seldur í beitu? Mér finnst rautt hár mjög flott, fyrsti eiginmaður minn var til dæmis rauðhærður og ég skildi ekki við hann fyrr en rauði liturinn fór að dofna. Bara dæmi. Ég segi fyrsti eiginmaður af því að ég ætla mér stóra sigra í þessum málum eftir sjötugt. Ekki hætta að lesa bloggið mitt, það mun verða mjög djúsí með tímanum.

Fyrsti og síðasti í sumarfríi ... og heigulslegt val

Sumarfrísdagurinn í dag, sá fyrsti af fjórum (í bili) hjá mér, var ekki eintóm leti og ómennska eins og stefnt hafði verið að, þetta var líka síðasti sumarfrísdagur drengsins og það þurfti að halda upp á það að elsku veturinn væri nánast formlega að hefjast.

 

Byrjaði á sjúkrahúsinu, stutt viðtal við ljúfasta hjúkrunarfræðing í heimi vegna kvilla sem ég hefði sennilega ekki átt að reyna að lækna sjálf svona lengi með soðnu vatni og handklæðum ... ég meina trönuberjasafa sem ég var samt ekki nógu dugleg að drekka ... og pensilíni hjá dílernum mínum í Stykkishólmi ... sem sló nú samt á verkina, bara ekki nóg. Tók í morgun ákveðna miðprufu (þeir skilja sem vilja) og hafði með á spítalann og við fyrsta tékk sem hjúkkan gerði var allt eðlilegt, hún taldi upp eggjahvítu, sykur (ekki að tala um marens) og fleira en það var eins og rannsóknaraðstaða eða -tæki þarna inn af stofunni.

 

„Ha? Er sykurinn í lagi? Ég var sko með margra daga afmælisveislu og ...“ Ég þagnaði sakbitin og rifjaði upp allt súkkulaðið, allar tertusneiðarnar ... eiginlega enn nánast í sykurdái eftir sætindi síðustu daga. Það kökukyns sem gestirnir fimm daginn eftir kláruðu ekki fór reyndar í þakkláta mávana, vini mína (það er hægt að elska fugla OG KETTI), en allt súkkulaðið ... úff, og ég treysti mér ekki í ræktina vegna verkja (og COVID). „Já, allt í fína með sykurinn,“ sagði þessi elska. Mér fannst ég hafa sloppið með skrekkinn.

 

Stráksi fór í klippingu á sama tíma hjá Gísla rakara, og svo hittumst við fyrir utan spítalann. Ég hafði lofað að bjóða honum út að borða á nýjan stað. Á Grjótið, það stendur við Kirkjubraut, skáhallt á móti Gamla kaupfélaginu. Og þangað héldum við. Gamall skólafélagi rekur staðinn og hefur farið ansi flott í hlutina, finnst mér. Hann opnaði Grjótið á Írskum dögum og hefur í rólegheitunum síðan verið að prófa sig áfram með alls kyns rétti á matseðli OG KAFFI ... Það var alveg greinilegt að hann pælir mikið í kaffinu og segir að Skagamenn hafi heilmikið vit á þeim dásamlega drykk, hann hafi fundið það undanfarið. Ég sagði honum frá erfidrykkjunni hans pabba fyrir 20 árum, kaffinu sem ég keypti og ærði gömlu frænkurnar þannig að ég þurfti að skrifa niður nafnið á kaffinu fyrir þær. Við stráksi fengum okkur risastóran kjúklingabúrító sem ljúfi og skemmtilegi þjónninn mælti hástöfum með. Nammmmm.

 

Húsnæði Grjótsins og umhverfi ... lítill skrúðgarður með gosbrunni er fyrir aftan (Suðurgötumegin), þar eru borð og stólar á góðviðrisdögum, og þeim megin var inngangur að bókasafninu í gamla daga, sem var aðalskemmtistaður okkar barnanna, bókasafnið og Frón (KFUK). Jú, auðvitað Bíóhöllin líka og Langisandur. Já, og þarna í húsinu var líka til húsa lögreglustöðin, sennilega fangageymslur líka og þess vegna þetta nafn, Grjótið.

 

Það voru svo fáir metrar út í Frystihúsið frá Grjótinu að ég bauð okkur upp á ís í eftirmat. Skólinn byrjar á morgun og slíkt heldur maður upp á, smádekur hans síðasta í sumarfríi.

 

Enn voru níu mínútur í strætó og þegar ég sá gleraugnabúðina hinum megin við götuna (bláa skiltið á mynd) mundi ég eftir því að ég hafði verið á leiðinni þangað í rúm þrjú ár. Heppnin var með mér, nógu langt var í næsta viðskiptavin til að hægt væri að koma mér að, ég hafði nú bara ætlað að panta tíma. Svo hófst: „Hvor er meira hringlaga ... þessi hringur eða, klikk, þessi?“

 

 

Hann hrósaði mér ekkert fyrir að vera ekki komin með ellifjarsýni, svona líka öldruð, nokkur vonbrigði því ég er svo montin af því, mér tókst samt að koma því að. Tannlækninum mínum finnst heldur ekkert merkilegt að ég sé enn með endajaxlana þetta gömul. Og engum á Landspítalanum þótti merkilegt að ég hefði verið með TERATOMA-æxli þarna 2004, á meðan það sturlaðist allt á Sjúkrahúsi Seattle í Grays Anatomy yfir sams konar ... eins og ég hef áður sagt frá. Það er verið að reyna að halda mér niðri.

 

Ég bjóst við að sjóntækjasérfræðingurinn segði að ég læsi allt of mikið, yrði að minnka það, eða væri kominn með hroðalegan sjúkdóm því ég hef staðið mig að því nokkuð lengi að loka oft vinstra auganu til að geta lesið t.d. texta í tölvunni. Ég var nokk viss um að það þýddi eitthvað skelfilegt. „Já, en manstu ekki þarna 2018 þegar þú fékkst þessi gleraugu (ekki tvískipt) þá ...“ Svo kom einhver útskýring, ég átti bara að koma fyrr.

 

„Einhver er nú innkoman,“ tautaði púkinn á hægri öxlinni þegar ég borgaði gleraugun. Púkinn á þeirri vinstri hristi hausinn og benti á að Blaðamannafélagið myndi borga góðan hlut í þeim - ég þyrfti bara að muna að rukka. Ég hló hæðnislega innra með mér og fékk líka smávegis ekka, hvenær myndi ég nú gera það? Ekki gerði ég það 2018.

 

Þessi nýju gleraugu sem ég fæ eftir tvær vikur, voru mun dýrari en þessi 2018 (enda þau nýju tvískipt) og að vanda valdi ég lítt áberandi umgjörð (heigull) úr karladeildinni (ég er breiðleit). Afgreiðslukonan benti mér á að ég hefði valið sama merki og síðast, það var alla vega eitthvað franskt og fabjúlus og alls ekki dýrt.

 

 

Fínasti dagur, góð tilfinning að vera komin í stutt frí. Samkvæmt talnaspekinni mun eitthvað sérstakt gerast hjá mér á næstu tólf mánuðum, alltaf á níu ára fresti verða víst breytingar samkvæmt henni, góðar eða ekki svo góðar ... 18 ára, 27 ára, 36 ára, 45 ára, 54 ára, 63 ára ... Díana prinsessa var einmitt nýkomin á breytingaár þarna 1997 (36 ára). En sú sem kenndi mér aðeins á tölur á sínum tíma talaði nú ekki um svo afgerandi breytingar, frekar flutninga, ástakjaftæði, eitthvað slíkt. En hva ...

Samsærið á Veðurstofunni

Á laugardaginn fékk ég langþráðu gardínurnar sem ég hef hlakkað stjórnlaust til að geta notað við að stjórna svolítið hitastiginu í Himnaríki, koma í veg fyrir að sólin næði að baka allt og alla hérna, eins og hún hefur gert síðustu vikur með svita og tárum. Lamandi, lamandi hiti ...

 

Á sama tíma, annars staðar í alheiminum (á Veðurstofu Íslands í Öskjuhlíð):

 

V1: „Hei, þessi Guðríður þarna, montrassgatið í íbúðinni sem hún kallar Himnaríki, er búin að fá gardínurnar sem við vorum að ræða um daginn, hvernig er best að bregðast við því?“

V2: „Ja, kannski ekki mikið hægt að gera svo sem nema svekkja hana, eins og draga fyrir sólu og láta kólna ögn svo bæði nýju gardínurnar og fína viftan úr Costco geri ekkert gagn. Það ætti að þurrka af henni glottið. Hún hefur fengið smávegis gos-gas frá okkur síðustu daga í þessari sunnanátt og heldur alltaf að nú sé hún komin með COVID út af hálssærindum. Það skemmtir mér! Getum gert meira af því.“

V1: „Manstu um árið, þegar hún keypti sumarsængina og við stilltum hitann á 8-9 gráður nánast allt sumarið, ég hef sjaldan skemmt mér betur. Hún var víst með tvö teppi ofan á sænginni, bara til að hætta að skjálfa. Þriðja teppið var svo til að halda á henni hita. Ég hélt að hún hefði lært af því en nei, sumir ögra endalaust. Hún fengi miklu oftar almennilega suðvestanátt fyrir brim ef hún héldi sig á mottunni. Og hvernig hún lokaði á Vilmund ...“

V2: Jæja, drífum okkur á skjálftavaktina, kannski gaman að skella einni stjörnu á kortið. Hver ætlar að kasta pílunni núna? Og nennir að miða á Heklu til tilbreytingar?“

 

Hin flotta Madonna náði mér í aldri í dag (f. 16. ágúst 19X8) en í fjóra kvalafulla daga hefur hún verið sem ári yngri ... Hún lítur samt út fyrir að vera hundrað árum yngri en ég, ef marka má myndir, enda er hún alltaf í ræktinni og hefur eflaust kokk sem eldar ofan í hana hollan mat, hirðstraujara sem straujar óvelkomnar hrukkur og sefur á hundrað dýnum með silkilaki ... heppna Madonna.

 

Nú í ár fékk ég ekkert hrukkukrem í afmælisgjöf, nánast bara súkkulaði sem er nú samt óbeint hrukkukrem: meira spik samasem grynnri hrukkur, segir sagan. Ég get reynt að geyma það sem gestasúkkulaði en á ekki von á neinum gestum alveg á næstunni og til að súkkulaðið renni ekki út, gæti ég neyðst til að borða það alein.

 

Hilda systir kom með fríðu föruneyti í heimsókn á Skagann í gær. Herkúles, hundur hennar, elskar víst Langasand meira en allt og maður gerir auðvitað allt fyrir hund sinn.

 

 

Voffi beið stilltur og þreyttur eftir Langasandshlaupin í bílnum á meðan við úðuðum í okkur kvöldmat á Galito. Fóstursonurinn vildi helst fá nautalund (6.450 kr.) en eftir erfiðar samningaviðræður sættist hann loks á að fá nautakjöt í formi Bernes-hamborgara sem var helmingi ódýrari.

 

Svo var haldið í Frystihúsið og öll börnin (yngri en 64 ára) fengu ís. Held að við Skagamenn séum með eina bestu ísbúð landsins ...

 

Ef myndin prentast vel má sjá trylltan smáhund snúast í hringi af hamingju á uppáhaldsbaðströndinni sinni. 

 

Fleiri partí og leikið á sólina ...

Annar i afmæli fór fram í gær, súkkulaðikaka, nýbökuð og fersk, ásamt leifum dagsins á undan. Og svo var spjallað, borðað, legið í sófa, kisum klappað, borðað, pantaðar pítsur í kvöldmat, borðað og spjallað.

 

 

Þegar ofnæmistöflur feðganna (pabbans og V.L. Blíðfinns litla) voru hættar að virka eins vel og fyrr um daginn, ákvað frænka að tímabært væri að fara. Þegar ég fer að geta horft á sjónvarp aftur, veit ég hvert ég leita, eða til frænku og eiginmanns varðandi val á bíómyndum og þáttum. Óli, sonur hennar Önnu, er líka hafsjór fróðleiks í þessu, heyrðist mér sjálft afmæliskvöldið.

 

Elsku flottu tvíburarnir (í sófanum) sem ég bloggaði svo oft um í denn eru orðnir rammfullorðnir, alveg að lenda í tíunda bekk og orðnir miklu stærri en samt ágætlega stóra frænka (ég). Tíminn líður ótrúlega hratt, nema kannski þegar maður bíður eftir afmælum, jólum og utanlandsferðum. Keli köttur, mannafælan mikla, reyndist ekki óttast þessa dásamlegu fjölskyldu, og eftir að pabbinn færði sig úr sófanum, frá pullunni þar sem Mosi heldur til rúmlega hálfan sólarhringinn, leið honum betur ... ofnæmi er ekkert skemmtilegt. Svo eiga tvíburnarnir dásamlegan litla bróður sem kallast Blíðfinnur í ættinni.  

 

Enn ein gleðin bættist svo við í dag, þriðja í afmæli, þegar fínu gardínurnar komu og voru settar upp. Nú þarf ég ekki að vera með klæddan ramma í glugganum og hangandi síða flík til að sleppa við sólina í hennar versta formi ... eða beint skin á suðurglugga og ekki séns að færa skrifborðið OG MISSA ÚTSÝNIÐ!!! Þeir komu tveir, auðvitað alltaf tveir til öryggis, og á örskammri stundu var Himnaríki orðið enn fínna ...

- - - - - - - -

 

Ég byrjaði að lesa afmæliskveðjurnar á Facebook og í stað þess að læka á venjulegan máta, setti ég hjarta ... samt ekki daður, strákar mínir, bara innilegt þakklæti fyrir kveðjuna. Á seinni árum hefur harðjaxlinn ég meyrnað einhver ósköp og ég hreinlega fór að tárast yfir kveðjunum ... mun eftirleiðis kallast Gurrí meyra í eigin huga  ... og ef ég fer ekki að komast í ræktina fer ég að detta í Gurrí „meira“. Hohoho. Annars stefni ég á næstu daga að hjartalæka allar kveðjurnar ... bara búin með nokkrar.  

- - - - - - 

Stórir jarðskjálftar á Haití og í Alaska sem þýðir að eitthvað getið skolfið hér á Íslandi innan sólarhrings. Ekki endilega mikið. Það er dásamlegt að vera í spjallhópi jarðhræringanörda sem fá tilkynningar um skjálfta alls staðar í heiminum og deila því með okkur hinum. Við erum bara fimm þarna - en þetta er aktívasti Facebook-spjallhópurinn minn. Vissulega sá eini, og nóg að spjalla á meðan skjálftarnir riðu yfir hér áður en fór að gjósa á Reykjanesskaga. Við héldum svo bara áfram með hópinn - enda eldgos eins og sniðið fyrir hópinn.

- - - - - - - - - - 

Neðsta myndin sýnir rétt viðbrögð við of mikilli sól ... eða almennilegt stöff í gluggann - sem eyðileggur ekki húsmóðurorðstír minn, eins og það sem áður var gerði án efa. Ég keypti fyrir fjóra glugga, þrjá í suður, og einn í austur (eldhúsið) en morgnar þar geta verið ansi hreint kvalafullir. Einhver er nú innkoman, gætu einhverjir hugsað, en Rammar og myndir á Akranesi eru þekkt fyrir allt annað en okur. Þau eru vandvirk og hrikalega skemmtileg, ekki hægt að biðja um meira. Hafa rammað inn flestar af mínum myndum, held ég.

- - - - - - - 

Stóri dagurinn okkar Ásdísar Ránar, 12. ágúst, var Dagur unga fólksins (eitt sinn misheyrðist bakara og á afmælistertunni minni stóð Dagur þunga fólksins). Í dag, 14. ágúst, er dagur örvhentra! (Bakarar, reynið að gera eitthvað úr því!) Til hamingju, elskurnar. Þið eruð víst talsvert klárari en við rétthentu.