Annir, jólahúmor og ... tilboði tekið

Annasöm helgi fram undan ...svo vægt sé til orða tekið, verkefni sem þarf að klárast hratt og vel svo ég verð að sleppa því að skreppa á opnun vinkonu á myndlistarsýningu í miðborginni á morgun og barnaafmæli hjá litlum frænda í Kópamaros á sunnudag. Ekki skrítið að ég þurfi að flytja í bæinn, svo mikið að gera sunnan rörs. Annars var sjórinn minn svo glæsilegur í dag að mig langar helst til að taka hann með mér suður, eins og hann leggur sig. Ég seldi hann ekki með himnaríki svo sjáum til.

 

 

Myndin er tekin frá Nýju blokkinni á Höfðabraut og sýnir himnaríki og sjóinn minn.

 

Með smáoggulitlum fyrirvara gerði ég tilboð í eina af íbúðunum sem ég skoðaði í gær og það var samþykkt. Þannig að ég er 99% að verða eigandi að ágætri íbúð í Reykjavík, hún er vissulega á útjaðri gamalgróins hverfis ... og getið nú. Frábæra Guðný, hönnuðurinn sem gerði himnaríki svo fínt, ætlar að teikna upp eldhús fyrir mig á nýja staðnum, það gamla er orðið lúið en það nýja verður eflaust "bara" Ikea og reynt að halda kostnaði í algjöru lágmarki en fyrst mála og flytja inn, svo melta hlutina. Smiður í klani fjölskyldu minnar mun gera svalirnar kattheldar svo Mosi fari sér ekki að voða, hann flaug út um eldhúsgluggann hér um árið en varð ekki meint af, "nýja himnaríkið" (vantar nýtt nafn á bloggið?) er enn hærra uppi svo ég verð að passa hann einstaklega vel. Hann hefur ekkert fjarlægðaskyn, virðist vera, eða er bara glanni með þettareddast-heilkennið. Fyrri eigandi sagði fasteignasalanum að dýrahald væri leyft og það væru meira að segja hundar í húsinu. Það eru svo góðar fréttir, hundar gera allt betra. Geri ekki á milli katta og hunda, það þarf nefnilega ekki að vera annaðhvort fyrir kisur eða hunda ... 

 

Önnur sýrlenska fjölskyldan mín ætlar að hjálpa mér við að pakka og losa mig við dót í Búkollu og á haugana, ef þarf, ásamt því að flytja, á meðan hin fjölskyldan sér um að gefa mér að borða ansi hreint reglulega, síðast nú í kvöld (sjá mynd af ömmustrákunum mínum). Íslenskan er tekin alvarlega á því heimili ... nema ég þurfti að benda húsmóðurinni á að það væri betra að segja TEPPI en tippi (ég nota viljandi ekki Y til að sjokkera ekki prúða bloggvini), jafnvel nota orðið motta ... Hún gargaði úr hlátri þegar ég þýddi dónaskapinn, og bætti um betur, sagðist hafa gert viss mistök í innkaupaferð nýlega þar sem hún kallaði köku kúk, voðalega góð kúka, sagði hún víst við gleði viðstaddra. Hún er algjör snillingur, bara búin með Íslensku I en fer í Íslensku II fljótlega ... kostar bara 52 þúsund ... og nei, þau borga allt sjálf, öfugt við það sem sumir segja. Ég væri að fara að kenna henni og fleiri yndum ef höfuðborgin hefði ekki togað svona fast í mig, samt sorglegt, það er svo gaman að kenna útlendingum íslensku.

 

 

Ég læri líka heilmikið af þeim og tala nú nánast öll tungumál heims. Huggulegi Spánverjinn á ónefndri bensínstöð sunnan rörs, næstum grét í gær þegar ég þakkaði honum fyrir viðskiptin á flottri spænsku ... gracias. Takk, elsku Venesúelafólk fyrir að kenna mér að segja takk á spænsku. Ég hef líka komist ansi langt á því að segja sjú tem við Frakka (ég elska þig), Sjúkran, habíbí við arabískt fólk (takk, elskan), Ich liebe Dich við Þjóðverja (ég elska þig) og hissi við Finna (lyfta). Tungumálakunnátta er algjör nauðsyn þegar heimurinn er orðinn svona lítill og allra þjóða kvikindi lífga upp á land og þjóð og bjarga manni án efa frá bæði innræktun og endalausum skyrhræringi.

 

Ég hef aldrei nennt á jólatónleika, bara alls ekki, nema með Kór Langholtskirkju lengi vel á meðan ég bjó í bænum. Söng auðvitað með kórnum um hríð og fór svo áfram á jólasöngvana eftir að ég var hætt. Geggjaðir tónleikar sem gáfu gott í hjartað svo ég keypti flottari jólagjafir en ella. Jú, annars, ég sá einu sinni Palla og Monicu í Háteigskirkju ... sem var mjög hátíðlegt og flott.

 

Mér finnst húmor eitt það allra mikilvægasta í lífinu og ég hef á tilfinningunni að tónleikar Friðriks Ómars og co séu óbærilega fyndnir - og músíkin flott líka. Við Hilda systir ætlum að fara 21. des, á afmælisdegi Löllu vinkonu og Frank Zappa. Vetrarsólstöður eru kl. 9.19 um morguninn. Vitringaranir þrír; Friðrik, Jógvan og Eyþór Ingi, einnig Selma Björns, Salka Sól og Regína Ósk ... held að þetta geti ekki klikkað, æðisleg öll.

 

Ég er enn hálfmóðguð út í Storytel út af sögunni um Atlas, æ, þarna systurnar sjö-bækurnar fyrir að biðja okkur grunlausu lestrarhestana ekki afsökunar, okkur sem vorum byrjuð á henni en þvinguð skyndilega og án skýringa í þriggja vikna pásu-dæmið, og því hjakkast ég enn (helsátt þó) í gömlu frábæru sögunum um Martin Beck, lögreglufulltrúa í Stokkhólmi. Ég ætlaði aðeins að hvíla mig á ofbeldinu þar, hún er nefnilega frekar rosaleg sú sem ég er með núna, Maður uppi á þaki, en ég fór kannski úr öskunni í eldinn um tíma (sjá þessa bleiku), las eiginlega bara byrjunina samt ... fór svo aftur í sjöwall & wahlöö en tók bara fyrir eyrun þegar lýsingar á kennslu mannsins (þess myrta) þegar hann var í hernum, á því hvernig eigi að drepa, verða hroðalegar, ég hef náð að hlífa sál minni nokkuð vel með því að neita að hlusta, og hef því ekki hugmynd um allan skepnuskap myrta mannsins og vil ekki vita. Hélt að ég væri bara viðkvæm þegar kemur að dýrum í skáldsögum, ekki mönnum, en ég ber greinilega einhverjar tilfinningar til skáldaðs mannfólks líka. Hin bókin (bleika) sem ég kíkti aðeins í ber heiti sem hefur sjokkerað alla mína ættingja og jafnvel ógnað tilveru þeirra, að þeirra mati. Það ríkir víst einskær feginleiki yfir því að ég komist ekki í afmælið á sunnudaginn í Kópavogi, en ég frétti reyndar af krísufundi sem var haldinn vegna fyrirhugaðra flutninga minna í bæinn eftir rétt rúman mánuð! Leyfi ykkur að fylgjast með. 

Þrjár íbúðir, undarleg tilviljun og ungleg starfstétt

Íbúðaleit fór fram í dag og heilar þrjár spennandi voru skoðaðar - svo ég geti hunskast úr himnaríki áður en nýir himneskir eigendur flytja inn. Sú fyrsta kom ánægjulega á óvart, er ansi lítil en vel staðsett í Reykjavík, á sjöttu hæð, og réttu herbergin voru minnst, eða baðið og svefnherbergið. 

En ... kannski er innikattahald ekki leyft í húsinu, svona strangt til tekið. Gömlu jálkarnir mínir (10 og 13)sem voru ansi glaðir að endurheimta mig áðan úr helju (Reykjavík). Yndislegir fasteignasalar, hjón, sýndu íbúðina, konan vann með mér á DV í eldgamla daga og hefur ekkert breyst!

 

 

Það er greinilega afar gott fyrir útlitið að selja fasteignir því ég sagði við næsta fasteignasala í hressu spjalli okkar: „... þarna 1986, þú varst kannski ekki fæddur þá?“

„Jú, reyndar, elsta barnið mitt fæddist 1984,“ svaraði hann frekar glaður. Þetta sannar kenningu mína.

Íbúðin sem hann sýndi, líka á sjöttu hæð og með ágætu útsýni (gosútsýni yfir Hengilinn, ef fer að gjósa þar) var rúmlega 20 fermetrum stærri - ágætar verslanir í grennd, eins og matvöru-, fata-, húsgagna- og dýra-, einnig líkamsræktarstöð. Svolítið sérstök lyftan í húsinu, hrikalega lítil, veit ekki hvort svarti speglaskápurinn minn kæmist inn í hana en hann er svo þungur að ég myndi missa alla vini mína og ættingja á einu bretti ef ég bæði þá að halda á honum upp sex hæðir! Lyftan stoppaði á sjöundu hæð (bara á annarri hverri hæð) og það þarf að ganga hálfa hæð niður. En maður flytur svo sem bara einu sinni í hvert hús. Það er bara í bíómyndum sem bölvun hvílir yfir sumum hæðum (eins og þrettándu) og því ganga ekki lyftur þangað.

 

Þriðja íbúðin sem við skoðuðum var skammt frá þessari í miðið, ódýr en flott einstaklingsíbúð og troðfullt á opnu húsi. Við kíktum niður í sameignina sem var mjög snyrtileg og í þurrkherberginu voru bókahillur, fullar af spennandi reyfurum. Það munaði engu að ég hlypi upp í íbúðina og gerði tilboð í hana en ... ég held nú samt að ég eigi þessar bækur flestar, og hafi mögulega lesið þær allar - kæmi mér ekki á óvart.

Nú hef ég haft hálft kvöldið til að hugsa minn gang. Ef ég fer í mjög litla íbúð gæti það haft áhrif á sitt af hverju ... ég ætti erfitt með að hýsa vini og vandamenn (stráksa í heimsókn), gæti ekki tekið fósturbarn tímabundið ... en í stærri íbúð eru möguleikarnir fleiri, það hefur svo sem verið nóg að gera hjá mér við yfirlestur og ýmis verkefni. Mikið pælt og spekúlerað í dag og kvöld.

- - - - - - - 

 

Ég skil hreinlega ekkert í fasteignasölum með eignir í Kópavogi að hafa ekki haft samband við svona girnilegan kaupanda (engin keðja), þar var draumastaðurinn, en eftir að bæði Hanna og Nanna sögðu að best væri að takmarka sig ekki um of í leitinni, komu þessar þrjár upp - staðsettar í Reykjavík, í 104 og 105 og allar alveg prýðilegar. Tvær á útjaðri gróins hverfis, ein inni í slíku miðju (og ekki verst) ... Sú fjórða sem ég ætlaði að fá að skoða í Kópavogi, var frekar vel staðsett en vissulega dýrust þeirra, var hreinlega ekki til sýnis í dag. Eigandinn fluttur til kærustunnar og hafði lánað íbúðina næstu daga ... og þar með missti hann af mögulegri sölu. En ... hverfið þar er svakalega gróið, æðislegt útsýni, EF gróðurinn væri ekki fyrir, ég sé alla vega ekki betur, íbúðin er á jarðhæð en samt í brekku svo það sæist út á sjó ef ekki væru þessi mikli gróður - sem veldur mér sterkri innilokunarkennd þegar hann er of mikill. Ég hafði gífurlega mikla samúð með frænku minni sem bjó árum saman í ónefndu þorpi, allt troðið af gróðri í garðinum hennar og þegar hún skrapp út í mjólkurbúð notaði ein af þúsund milljón kóngulóm hjá húsi hennar, tækifærið og spann svo rosalegan vef fyrir útidyrnar hennar, að hún þurfti nánast að flytja í annað hús þar til kóngulónni þóknaðist að leggjast í dvala um haustið. Nánast. Frænkan hafði samúð með mér yfir því að hafa svona berangurslegt útsýni, alveg beint til Reykjavíkur og yfir Reykjanesskagann og næstum til Ameríku, ef jörðin væri ekki hnöttótt (eða er hún það?) og ekki einu sinni eitt tré á milli.

 

- - - - - - - - - - - 

Talsvert margir útlendingar keyra strætó, veit ég, meðal annars leiðina mína, Akranes-Reykjavík-Akranes. Einn er frekar geðillur en hinir hver öðrum dásamlegri ... Þetta var inngangur að hryllingssögu sem nú kemur, eiginlega tveimur sögum:

Það kostar 1.200 í strætó á milli Akraness og Reykjavíkur. Ódýrara fyrir börn, unglinga, öryrkja og aldraða skv. síðu Strætó bs. Þetta síðasta miðast líklega við 67 ára, ég veit það ekki, hef ekki kynnt mér það, enda bara 66 ára, enn vinnandi á fullu og ekkert á leiðinni að hætta því. Bílstjórinn sem ók mér í bæinn í gær setti 600 kr. upphæð á posann. Ég sagði blíðlega: "Ég er að fara í Mjódd, það kostar meira!"

„Já, einmitt,“ sagði hann, álíka blíðlega.

Ég hef bara tæpar 50 vikur til að geta með sanni sagt: „I am too young ...“ - nýtti mér það að sjálfsögðu í gær og harðneitaði að þiggja afsláttinn, bar við heiðarleika. Hélt að þetta væri einstakt tilfelli, sjóntruflanir bílstjórans eða að cartmann-jakkinn minn (sem gerir mig 3,5 m á breidd) væri orðinn svo snjáður, ég gleymi alltaf að kaupa góðan og klæðilegan sumarjakka, að hann vildi gefa mér afslátt ...

 

Nei, aldeilis ekki, svo vildi til að bílstjórinn sem ók mér heim á Skaga í dag er líka útlenskur og hann ætlaði einnig að rukka mig um 600 kall. Það fauk alls ekki í mig, ég er jafnlynd og læt allt yfir mig ganga, líka móðganir því lífið er of stutt fyrir vesen, en ég verð að játa að ég varð undrandi. (Ætla rétt að vona að Madonna, jafnaldra mín, næstum upp á dag, eigi aldrei eftir að upplifa að taka íslenskan landsbyggðarstrætó).

 

 

Höfðu kannski orðið óvæntar útlitsskemmdir á mér án þess að ég tæki eftir því? Vinkonur mínar á svipuðum aldri lenda aldrei í nokkru líku þessu, kannski sleppa þær af því að þær taka aldrei strætó. Ég leit gagnrýnin í spegil við heimkomu. Alltaf jafnsæt EN ... hárið vissulega úr sér vaxið og það sást hvorki í augabrúnir né augnhár, allur litur horfinn þaðan ... og þessi cartmann-jakki gerir nákvæmlega ekkert fyrir mig, og ekki einu sinni túrkísblái trefillinn gat komið í veg fyrir að ég lenti í þessu. Svo er alltaf sá möguleiki að gerast fasteignasali á meðan ég næ mér aftur á strik útlitslega. Ég sendi alla vega átakanlegt neyðarkall til Önnu Júlíu hjá Classic hárstofu og fékk neyðarklipp og -lit á miðvikudaginn. Ég gefst endanlega upp ef ég fæ afslátt eftir það. Þá þigg ég þennan 600 kall með þökkum.

 

 

Mér finnst eitt mjög undarlegt við stærstu íbúðina sem ég skoðaði í dag. Þessa í miðið. Í yfirlýsingu húsfélags frá fasteignasalanum komu fram þrjár dagsetningar ...  ein í maí, önnur júní og þriðja í ágústmánuði ... þetta reyndust vera afmælisdagar okkar þriggja í þessari skoðunarferð, mæðgnanna sem eiga afmæli í maí og júní, og svo minn. Himnaríki fór til dæmis á sölu á afmælisdaginn minn 2005, fyrir rúmum 18 árum ... sem mér fannst sniðugt, ég er svo hrifin af svona tilviljunum. 

Óvissuferð farin, kvenmerkt WC en samt ... og hræðilegasti Bondinn

Óvissuferðin var farin í dag, eins og við gellur í Hekls Angels höfðum planað, og haldið beinustu leið til Borgarness á Landnámssetrið. Vanafestan ein stjórnaði því að við tengdum ferðina við óvissu, því í síðustu viku var leyndarmálið opinberað um áfangastað eftir að ferðin var stytt verulega í annan endann.

Við komum í hús það snemma að heilar sjö mínútur voru í að eldhúsið opnaði. Þær liðu mjög hratt og alls ekki mikið seinna vorum við komnar með fínasta mat á borðið. Ég valdi mér fisk dagsins sem var karfi og hann var alveg upp á tíu. Þjónustan svakalega góð og ljúf en pissiríið á tveimur okkar (2/3) var skrambi "spennandi" þarna í lokin. Minnug spræns síðan á sunnudag, þar sem nánast ómögulegt var að læsa (þrjú salerni, það í miðið bilað og næstum lögguborði fyrir því) svo ég valdi það fremra í kvöld. Það þurfti verulega krafta til að loka dyrunum að básnum en eftir að það tókst var auðvelt að læsa, ég vonaði að ég gæti opnað. Eftir virðulega bununa greip ég í tómt þegar ég ætlaði að teygja mig í pappír. Ég flissaði innra með mér, hahaha, reynið bara, hugsaði ég, fór ofan í Mary Poppins-töskuna mína og sótti hvíta bréfþurrku. Þegar ég var að þvo mér um hendurnar á eftir mætti hinn Hekls Angels-meðlimurinn sem var í spreng og ég benti henni á salernisklefann úti á enda. Ég myndi standa vörð þar sem hún gat ekki læst, og hrinda öllum hranalega í burtu, lofaði ég. Þegar hún var búin kom hávaxin gullfalleg útlensk kona sem við vísuðum beinustu leið á wc-pappírs-básinn en sögðum henni að ekki væri hægt að læsa. Hún var langleggjuð og taldi sig geta notað tærnar til að halda lokuðu.

Að svo búnu yfirgáfum við þennan annars frábæra stað sem þyrfti að láta laga kvennasalernin ... ekkert skítugt samt. Viss Sigmundur D.G. hefði átt að vera staddur þarna og sjá hremmingar á sérmerktu-konum-salerninu en í gær skrifaði hann pistil um hinar góðu Færeyjar þar sem enn væru sérmerkt salerni fyrir karla og konur - svo konur gætu notið þess að pissa í friði fyrir körlum, eitthvað slíkt ... Mig langaði svo að kommenta (við SDG erum ekki fb-vinir) ... „segðu að þú sért transfóbískur án þess samt að segja það.“ Því þannig var færslan hans. Ansi hreint forpokað hjá þingmanninum sem er ekki einu sinni orðinn fimmtugur. Hvað ætli ég hafi oft pissað á bensínstöðvaklósettum fyrir öll kyn eða heima hjá vinum og vandamönnum og það er ekki oft sem ég verð vör við útpissuð klósett ... líklega bara einu sinni sem ég upplifði alvarlegt atvik, þegar ég þurfti að þurrka af setinu - í heimahúsi, einn pabbi, þrír nánast uppkomnir synir ... og húsmóðir sem hafði greinilega fulla stjórn á skapsmunum sínum eða var á róandi lyfjum, mögulega alltaf full þótt hún virkaði edrú í þessari einu heimsókn minni þangað. Ég hefði aldrei getað lifað við svona pissirískarlafruss. Kannski var heimilið nöldurlaust, það getur alveg verið.

 

Dagurinn hefur farið í að skoða íbúðir á netinu og á fimmtudaginn verður rokið í að skoða. Ég víkkaði út leitina, leyfði höfuðborginni að fljóta með, og ekki bara 101 og 107, heldur fleiri póstnúmerum. Mögulega er ég búin að finna draumaíbúðina ... hún er svolítið hátt uppi (6. hæð) og af því að hún er í fokkings grónu hverfi sést ekki yfir borgina, eins og ætti að gera, fyrir rosalega háum trjám!!! Úr hinum hluta íbúðarinnar, sem snýr í aðra átt, eldhús og svefnherb., er þetta fína útsýni og þar fæ ég mína heittelskuðu steinsteypu og svolitla bílaumferð sem bónus. Tré eru svo ofmetin. (Ókei, ég er mögulega að stríða minni gróðurelskandi Ingu vinkonu). Grænt er alveg flott stundum. 

Tvær aðrar íbúðir, sæmilega hátt uppi, verða einnig skoðaðar og svo ætlaði ég að kíkja á eina skammt frá Hlemmi, algjöra miðborgaríbúð, pínkulitla samt, en það gengur nákvæmlega ekkert að ná í fasteignasalann! Prófa áfram á morgun. Sá sem sýnir mér mögulega draumaíbúðina á fimmtudag sendi mér SMS með staðfestingu á tíma núna upp úr kl. 23, þeir vinna ansi mikið, þessar elskur. Ég skila himnaríki af mér í október, þessi mest spennandi er laus 1. okt. en hinar eru, held ég, þegar lausar eða mjög stutt í það. Einn fasteignasalinn sem ég ræddi við í dag tjáði mér að sumir sem eru að selja, nenni ekki að leyfa fólki að gera tilboð nema það sé í mínum sporum, búið að selja og ekkert með fyrirvara. Ég mun samt örugglega skæla af söknuði eftir himnaríkisútsýninu ...

 

Ég er afskaplega þakklát DV fyrir að hafa gripið fasteignaauglýsinguna mína fyrir himnaríki og gert "er þetta frétt" í Fókus, undir Stjörnufréttir, held ég alveg örugglega ... um að „gosútsýnisíbúð Gurríar væri til sölu“. Það jók heldur betur áhuga fólks í þessari og íbúðin seldist í kjölfarið. Hægt væri að tala um klíku, vissulega, en munið nú samt að ég vann hjá DV árin 1982-1989 þegar DV var á fjórum hæðum í Þverholti 11 og síminn var 27022, en allir sem ég vann með þá eru hættir.

Fólk sem kemst í Stjörnufréttir er, held ég, aðallega "áhrifavaldar" eins og við sem bloggum eða dinglum okkur á Instagram. Ég veit með nokkurri vissu að fjöldi fólks hefur snúið sér að kaffi í stað annarra drykkja og mér dettur ekkert annað í hug sem skýringu en mitt eigið blogg sem hefur dásamað kaffi árum saman. Það er kannski enn sterkara og trúverðugra að ég fæ ekki krónu fyrir eitt eða neitt og hvorki skyr né snyrtivörur, eins og ég ætti samt skilið. Þess í stað, mögulega, fæ ég kannski aldrei að koma aftur til Borgarness af því að ég nöldraði yfir vel þrifnum en hálfbiluðum klósettum í Landnámssetrinu.

 

Að lokum ...

Fannst á Facebook

Jæja, nú skaltu velja þann hræðilegasta leikara sem þú gætir hugsað sér til að leika James Bond ...

 

Fjölmörg svör bárust og margt fólk um þann sama. Ég þekki ekki nöfn tveggja eða þriggja tilnefndra til hræðilegs Bonds (sá efsti var einn af þeim og ég fann mynd af honum) og athugasemdirnar með eru EKKI mínar, vonandi eru nöfnin rétt skrifuð:

 

- Sean Astin, samt elska ég hann. (SJÁ MYND)

- Danny DeVito þótt hann yrði rosalega skemmtilegur Bond.

- Will Ferrell.

- Tom Cruise, myndi ofleika, að vanda.

- Gilbert Gottfried heitinn, bæði frábær og hræðilegur Bond.

- Kirk Cameron. 

- Woopie Goldberg.

- Nicholas Cage, en ég myndi samt horfa. 

- Eliot Gould.

- Steven Seagal.

- James Corden.

- David Hasselhoff.

- Robin Williams.

- Adam Sandler. 

- Rowan Atkinsson, þótt hann sé meiriháttar.

- Woody Allen. 

- Tom Hanks ... ekki séns.

- Roseanne yrði sæmilega hræðileg sem Bond.

- Steve Buscemi.

- Kevin Costner.

- John Wayne.

- Meryl Streep, hún fengi samt pottþétt Óskarstilnefningu.

- Russel Brand. 

  

Ferðin mikla ... rigning, flóð, hrun, lokanir, lögguafskipti, rútubruni ...

Sumarfríinu hér með lokið og hversdagslífið boðið velkomið. Nú mega jólin alveg fara að koma. Ég ákvað að nýta ferðina norður í brúðkaupið sem sumarleyfi með brúðkaupsþema og það gekk prýðilega. Við systur erum vanar að fara í stutt ferðalag saman á sumrin en gistingarmöguleikarnir sem við sáum voru óstjórnlega dýrir svo við slepptum því bara og einbeittum okkur að brúðkaupinu sem var, sem betur fer, haldið úti á landi. Vissulega var rigning VEL yfir meðallagi, vegalokanir, grjóthrun, lögguafskipti og rútubruni en að öðru leyti algjörlega áfallalaus ferð.

 

Við systur lögðum af stað norður degi fyrr en ella, á fimmtudegi um kvöldmatarleytið til að sleppa við snjóinn sem spáð hafði verið á Holtavörðuheiði en kom svo aldrei (svo ég missti af eldgossbyrjun úr stjórnklefanum í himnaríki en kisupassarinn var á vaktinni, sjá mynd). Fengum gistingu hjá dásamlegri vinkonu systur minnar á Hvammstanga og eftir staðgóðan morgunmat með leynigesti drifum við okkur áfram. Höfðum hlakkað til kaffisopa í Varmahlíð en kaffivélin þar var biluð! Bara uppáhelling í boði, hrmpf ... Ókum alla leið til Akureyrar og á eitt besta kaffihúsið þar, Ketilkaffi (í Gilinu) og fengum þennan fína latte úr Kosta Ríka-baunum frá Kaffibrugghúsinu. Það var alveg þess virði að leggja lykkju á leið okkar fyrir það. Við fórum svo sem lengri leiðina, vissulega brjálaðar í stráka, alla vega ég, en létum Strákagöng eiga sig og fréttum af grátandi brúðkaupsgestum sem höfðu valið þá leið því Vegagerðin sagði það í lagi en heilu hnullungarnir ultu þarna niður, keyrandi fólki til mikillar skelfingar. Mikið sem frændi var glaður þegar hann náði á okkur einmitt í kaffinu á Akureyri, en ekki laskaðar undir björgum. Veginum var lokað skömmu seinna. Svo snerum við við, fórum í átt að elsku Dalvík (sumarfrí í Svarfaðardal 2019?) og þaðan í gegnum þrenn göng áður en við komumst til Siglufjarðar. Það róaði okkur mjög í fyrstu göngunum (einbreið) að hlusta á góða sögu ... Hin útvalda eftir Snæbjörn Arngrímsson er fínasta glæpasaga sem við náðum að klára við komuna til Borgarness á heimleiðinni, vorum að sofna en vöknuðum hressar við kaffið í Landnámssetrinu. 

 

Við gistum á Hótel Sigló og fengum auðvitað herbergi með útsýni yfir nánast nakið lið fara í heita pottinn ... Fínasti kvöldverður var snæddur þar og hásinin minnti illilega á sig þetta kvöld, kæmist ég í brúðkaupið, kæmist ég ekki? Setan í bílnum þessa löngu leið, engin frostkæling á kvikindið hjálpaði ekki til en næsta morgun vaknaði ég brúðkaupsfær. Hefði nánast getað gift mig sjálf ef út í það væri farið. Sýndist eitthvað til af sætum körlum þarna í 580.

 

Við komumst heldur betur í hann krappan þegar við ætluðum að fara í kirkjuna, gatan var lokuð í báða enda vegna flóða (í húsum) ... og löggan sem átti að passa að lokanir væru virtar, tók ekki eftir því að við ókum frá bílastæðinu við hótelið og smábátabryggjuna. Þeir (mjög sætir) komu á móti okkur með blikkandi ljós til að láta okkur vita af lokuninni ... en eldhressir samt, og þegar þeir áttuðu sig á því að við værum saklausar konur í háska, bentu þeir okkur á leynileið nær höfninni til að komast leiðar okkar til kirkju. Ég hafði, frá því um morguninn, smávægilegar áhyggjur af því að við systur værum of "erótískar" í útliti (í litavali) ... önnur okkar í bleiku, hin í bláu ... það muna kannski ekki allir eftir öllum tímaritum ... Ég held samt að systir mín sem keypti báðar flíkurnar (aðra í afmælisgjöf handa mér) hafi ekki gert þetta viljandi! 

 

Glaðasti prestur í heimi gaf brúðhjónin saman, móðurbróður brúðarinnar, starfandi í Búðardal, skilst mér. Hann var virkilega fyndinn og gaf í raun tóninn fyrir daginn ... Þegar við systur gengum inn í kirkjuna sat fólk nánast bara vinstra megin svo ég spurði hann hvort mætti sitja hinum megin og hann hélt það nú og sagði svo mjög móðgandi:

„Þú mátt sitja út um allt!“

„Út um allt? Eruð þér að gefa í skyn að ég sé feit?“ spurði ég illskulega. Manni getur nú sárnað ... 

 

Veislan var afskaplega fjörug og skemmtileg og ég drakk mestmegnis vatn, ég veit ... og allt fljótandi í víni. Nú veit ég af hverju ég fæ aldrei þynnku! Jesssss. Það er sko hægt að skemmta sér edrú, og sérlega auðvelt nálægt hressu og skemmtilegu fólki sem vinir og vandamenn brúðhjónanna eru, við systurnar þar taldar með, að sjálfsögðu. Ekki margar ræður, en allar stuttar og skemmtilegar, öll atriðin þannig en vá, hvað tónlistarbingó er skemmtilegt! Við fengum að heyra hluta úr lagi, fundum það á lista sem hver hópur fékk og númer þess, þá var hægt að strika yfir númerið og bíða svo vonlaus eftir að fá bingó. Held að vinningar hafi mestmegnis verið drullusokkar því brúðguminn er pípari ... en ég er samt ekki alveg viss. Ég heklaði utan um minn drullusokk á sínum tíma og nota hann sem hurðarstoppara, þann besta!

 

Sætaferðir voru á milli Siglufjarðar og Ólafsfjarðar (625) þar sem veislan var haldin ... eða áttu að vera. Óvænt fengum við systur bílfar frá hótelinu til Ólafsfjarðar sem var sennilega eins gott því rútan sem var á leiðinni var víst löglega afsökuð því það kviknaði í henni á Ólafsfjarðarvegi. Brúðguminn var í sjokki þegar bílstjórinn hringdi í hann, hélt fyrst að þetta væri grín. Skriður og grjóthrun við Strákagöng og kviknað í rútunni sem átti að flytja gestina. Önnur rúta átti vissulega að koma, alla vega til að flytja gestina heim á Sigló (eða hótel) aftur en vér systur fengum óvænt far með dásamlegum hjónum til baka. Hún mundi eftir okkur síðan í gamla daga á Akranesi en af því að það er smávegis aldursmunur (við þorðum ekki að horfa á eldri krakkana og fyrirlitum þá yngri) Honum kynntumst við skömmu eftir að við fluttum til Reykjavíkur, þá 12 og 13 ára gamlar. Hann var vinur bróður okkar - heimurinn er svo lítill.

 

100 árum seinna, í brúðkaupi á Siglufirði, hann skyldur brúðinni, við brúðgumanum, hann að fara að skutla okkur systrum: 

Ég: „Varst þú ekki svo góður í leikfimi?“ 

Úlli: „Jú, sá fyrsti í Austurbæjarskóla til að fá tíu í leikfimi!“

 

Þynnkulausar systur að ljúka við að pakka niður eftir morgunverðinn í gær: 

Systir 1, afar greind og þokkafull: Þetta er fínasta hótel.

Systir 2: Já, vantar bara skóhorn.

Systir 1: Líka ísskáp en það er auðvitað kalt vatn í krananum.

Systir 2, bæði fögur og jákvæð: Það var í fínu lagi að geyma appelsínflöskuna við opinn gluggann.

 

Þegar systurnar, nú kallaðar hinar sjónlausu, voru búnar að taka yfirhafnir, slár og kórónur úr fatahenginu sást ágætt skóhorn hanga þar á snaga. Þær höfðu ekki tíma til að leita að ísskáp en sá hefði þá verið vel falinn og sennilega undir öðru hvoru rúminu.

 

Leit mín að fasteign - nýju heimili - stendur nú sem hæst. Keðjan mín hefur gengið upp og ég get gert tilboð í fasteign án þess að setja fyrirvara um fjármögnun. Mig langar ógurlega mikið að komast á stað þar sem allt er í göngufæri. Ég missti af tveimur íbúðum í Hamraborg, sem eru sérdeilis algjörlega í göngufæri við allt ... tattústofu, Katalínu, bókasafn, dýralækni, kaffihús, matvörubúð, nuddstofu, sjúkraþjálfara (hásinin), Salinn, Gerðarsafn og STRÆTÓ! Gallinn við þann stað eru vissulega gífurlegar sprengingar fyrirhugaðar vegna framkvæmda, það á að byggja mikið upp þarna. Og ég yrði að kaupa lofthreinsitæki vegna umferðarinnar. Kostirnir vega þyngra fyrir bíllausa kjéddlingu og margir sem ég þekki eru mjög hissa á hrifningu minni á þessari staðsetningu, kjósa allt öðruvísi umhverfi - kannski ekki það fallegasta en það er hægt að gera sjálft heimilið fallegt.

 

Mér finnst Kópavogur fínn, þekki margt gott fólk þar, og gæti mjög vel hugsað mér að búa þar. Spennan hefur magnast mikið í þessum málum! Svo hafa verkefnin hlaðist upp hjá mér. Ég man eftir að hafa hér áður fyrr horft með samúð á gömlu, fertugu kerlingarnar sem kvörtuðu yfir því hversu erfitt væri fyrir þær að fá vinnu ... sökum aldurs. Nú er ég orðin vel rúmlega fertug en það heppin að vinnuóöryggi hefur ekki angrað mig síðan ég var vel yngri en fertug. Hefur kannski eitthvað með það að gera að endajaxlarnir eru enn ókomnir, ellifjarsýnin líka ... og það vaxa ekki hár á leggjunum á mér. Því miður var hrukkuleysi ekki inni í þeim annars góða samningi ... 

 

 

Með aðstoð frábæru Hönnu minnar dríf ég mig af stað hið fyrsta og leita að hinu nýja himnaríki. Það er alls ekki sniðugt að einblína á eitthvað eitt, takmarka sig við einn stað ... en Hlemmur og miðborgin í Rvík eru því miður of dýr fyrir mig og á meðan þetta sem er í boði er ekki í mjög grónu úthverfi þar sem ekkert sést út um glugga nema tré, runnar og blóm, og talsvert styttri vegalengd en 400 metrar í næsta strætó - er ég sátt.          

Óvissuferð frestað, óvænt gjöf og misheppnuð brúðkaup

Óvissuferð Hekls Angels var frestað en hana átti að fara í dag, styttri útgáfa af henni reyndar, og upplýst í gærkvöldi að fara ætti til Borgarness og fá sér eitthvað að borða á Landnámssetrinu. Það hefði nú verið gaman - en aðalsprautan í hópnum ætlaði nú að fara eitthvað lengra með okkur upphaflega, eitthvað sem þýddi vakn fyrir allar aldir, (jafnvel kl. 9)! Held að veðrið í næstu viku eigi að vera betra til bíltúrs en það sem veldur vatnsleka úr himnum í dag. Kemur sér svo sem ekki illa, er með verkefni sem þarf að klára sem fyrst. Svo ákváðum við systur í gær að leggja fyrr af stað norður, eða fara annað kvöld og gista eina nótt á elsku Hvammstanga, þannig losnum við við snjókomu og læti á Holtavöruheiði á föstudag! Mér vitanlega er JÚLÍ eini sumarmánuðurinn sem hefur verið laus við snjó! Úkraínski kattahvíslarinn minn bætti hiklaust við aukadegi til pössunar, elsku yndið. Hún er virkilega leið yfir fráfalli Kela, hann var í miklu uppáhaldi hjá henni og hún hjá honum. 

 

Það er vissulega svolítið tómlegt hjá okkur núna, Keli var svo mikill karakter. Svo finnst mér eigi ólíklegt að Mosi hlaupi í spik því nú er enginn til að æsa hann upp í kapphlaup og "gannislagi" (gamni-), ef ég reyndi það yrði hann bara skelfingu lostinn og færi í felur. Þeir keppa svolítið, Krummi og Mosi, um athygli mína og hafa gert um nokkurt skeið. Hér er passað vandlega að ekki sé gert upp á milli. Svo voru þeir alla tíð á sjúkrafæði (urinary) því Keli þurfti það en nú er hægt að vera örlátari á nammið og prófa fleiri tegundir af mat. Og ég læt þá bara, ef þeir halda sér nógu lengi vakandi, elta rauðan leiserpunkt um allt himnaríki svo þeir haldi spengilegum vextinum.

 

Í dag fékk ég skilaboð frá uppáhalds-Instagramfólkinu mínu ("verður þú heima í dag?"), hjónum sem ferðast um Evrópu á húsbíl með tvö börn sín. Ég dáðist nýlega að afmælisplakati sem þau framleiða, sýndu það á feisbúkk - en þar koma fram ansi hreint miklar upplýsingar um hvern dag ... svo 12. ágúst, afmælisdagurinn minn, er t.d. dagurinn þegar stöðumælar voru teknir í notkun í Reykjavík (fyrirgefið), Thomas Edison gerði sína fyrstu hljóðupptöku, Hawaii var gert að 50. ríki Bandaríkjanna, og fleira stórmerkilegt. Tek það fram að ég var að sjálfsögðu ekki fædd þá! Daginn sem ég fæddist kostaði mjólkurlítrinn 4,03 kr. og strætófargjaldið var 1,75 kr. Þetta hljómar nákvæmlega eins og ég sé 155 ára eða svo en svo er ALLS EKKI. Mér hefur alltaf þótt fyndið hvaða lag var vinsælast úti í USA á fæðingardaginn minn ... eða Poor Little Fool, sem á stundum vel við.

 

Plakat fyrir daginn minn er sem sagt komið í hús, sjá mynd, afmælisgjöf frá þessu frábæra fólki (gudnymatt á Instagram) sem ég vona að komist eitthvert árið í afmælið mitt, eða bara í kaffisopa á öðrum tíma árs. Hún blés ekki úr nös konan sem kom með plakatið, og þegar ég baðst afsökunar á því að búa á efstu hæð, sagðist hún vera vön, sjálf efst í sínu húsi. "Þetta heldur okkur bara grönnum og heilbrigðum," sagði ég og hún samsinnti því. Ég er tággrönn inn við beinið og nánast búin að losa mig við hætt-að-reykja-kílóin sem bættust við þarna 2020. Þótt ég flytji í lyftuhús í borginni hef ég lofað mér því að nota stigana sem mest. Annars verður Inga vinkona brjáluð (sjúkraþjálfari) og ég vil líka losna við að áhyggjufullir ættingjar láti mig eltast við rauðan leiserpunkt.

 

Nýlega heimsótti ég sýrlenska vinafólkið mitt í næsta húsi. Í fyrsta sinn. Ef einhver segir mér að koma endilega í heimsókn, ég sé alltaf velkomin, samþykki ég það en geri samt ekkert í því, svo þegar ég fékk "beina skipun" - eða boð í heimsókn á ákveðnum tíma - fór ég auðvitað. Íbúðin þeirra er beint fyrir neðan þá sem ég bjó í ung að árum, um nokkra hríð, og auðvitað alveg eins. Það var gaman að koma þarna inn svona löngu seinna. Ég hef sjaldan kynnst annarri eins gestrisni og hjá vinafólki mínu frá Mið-Austurlöndum. Þetta kvöld var mér boðið allt það besta og svo þegar ég gerði mig líklega til að kveðja eftir ábyggilega tvo tíma af dekri, var mér boðið meira og ítrekað hversu velkomin ég væri alltaf. Hvílíkt yndisfólk sem hefur auðgað líf mitt mikið (og fyllt magann í mér oftar en ég get talið), það sem mér þykir vænt um þau.

 

Myndin: Í bakgrunni sést sjórinn minn og himnaríki en þarna fyrir miðju sést kokkurinn minn sem ekki bara eldar góðan mat, heldur er hann snjall hárskeri líka (menntaður í því). Fremst sést krúttmolinn sem kallar mig alltaf ömmu Gurrí. Sá litli (að verða eins árs) á eftir að gera það líka, er ég viss um.

 

 

Því miður er eins og sumir einblíni á fólk frá þessum heimshluta sem ástæðuna fyrir háum kostnaði við málaflokkinn. Við ættum ekki að gleyma miklu og sjálfsögðu hjálpinni við flóttafólkið frá Úkraínu sem var boðið velkomið hingað, og fólkinu frá Venesúela sem var óvænt hætt við að leyfa að vera hér, því miður, svo "keyptar" voru heilu flugvélarnar undir það til baka, og það leyst út með háum peningagjöfum sem voru síðan hirtar af því við komuna heim. Gríðarlegur kostnaður bara þar. En orðalagið hjá "því opinbera" er kannski liður í að ræna atkvæðum frá Miðflokknum, svo stutt er í næstu kosningar. Það er alveg hægt að taka til í þessum málum án mannvonsku eða með yfirlýsingum sem fjölga rasistum - sem eru alveg nógu margir fyrir. Við eyðum líka STÓRFÉ í ýmsa hluti sem væri betur varið í annað.

 

Sko ... Helgi vararíkis hefur fullan rétt á að tala illa um glæpamanninn sem ofsótti hann og fjölskyldu hans, ömurlegt að lenda í slíku, en að setja samlanda glæpamannsins (22 milljónir) í sama flokk og ýta þannig undir fordóma, er ekki sæmandi manni í svona háu og valdamiklu embætti, það er líka bannað með lögum að mismuna fólki*. Við höldum öll með Helga gegn glæpamanninum en hann hefur áður sagt eitthvað sem hann hefur fengið ákúrur fyrir, um homma og konur, ég þarf að gúgla það við tækifæri, en hvað næst, Má þá segja: Húsgagnasmiðir eru allir fávitar af því að kommóðuskúffan mín er orðin stíf? Og Skagamenn (rúmlega 8.000) næstir? Einhver sem les bloggið mitt, myndi þá heyrast eitthvað um þetta heimska "góðafólk" á Skaganum? Sumir misskilja málið, viljandi eða óviljandi, og láta eins og einhverjir haldi með glæpamanninum!

 

*Í 65. grein stjórnarskrárinnar segir að allir skuli vera jafnir fyrir lögum og njóta mannréttinda án tillits til kynferðis, trúarbragða, skoðana, þjóðernisuppruna, kynþáttar, litarháttar ... o.s.frv.

 

Í afmælinu mínu fyrir mörgum árum sagði mamma um konu sem sat í hinum enda stofunnar og var með hvíta slæðu yfir hárinu: „Af hverju aðlagast þetta fólk ekki?“ Ég minnti hana góðlátlega á að hún hafi sjálf oft verið með slæðu - þá var ég lítil stelpa. Þá var eins og mamma áttaði sig, hún sagði að henni hafi aldrei líkað við slæðuna en þetta var einhver tíska í gamla daga. Mömmu var samt alltaf svolítið illa við sumt fólk frá útlöndum, aðallega dökkt fólk, óttaðist það á einhvern hátt, hún hlustaði líka mikið á vissa útvarpsstöð. Ég sagði henni aldrei að elsku stráksi minn væri frá Palestínu (fæddur í Írak) því henni þótti svo vænt um hann og hefði fengið áfall, hann faðmaði hana alltaf þegar þau hittust og var svo góður við hana. Kona sem giftist inn í ættina okkar er dökk á hörund en mamma virtist aldrei taka eftir því, fannst konan bara æðisleg, sem hún er.

 

Rasismi er líklega oftar en ekki ótti við það óþekkta (falsfréttir hafa líka bæst við og hella olíu á eldinn). Heimurinn hefur breyst mikið, við verðum bara að sætta okkur við það, ég man þegar sást varla útlendingur á ferli hér og þeldökku hermönnunum á vellinum var hreinlega bannað að koma til Reykjavíkur svo þeir sjokkeruðu ekki landsmenn! Þegar ég fór til London 1976, til ársvistar sem au pair-stelpa í Acton Town, fannst mér mannlífið æðislegt í borginni, svo fjölbreytt flóra fólks frá öllum heimshornum og af öllum trúarbrögðum, í sátt og samlyndi, virtist vera. Ég fór í skóla úti og lærði ensku - og bekkjarsystkini mín endurspegluðu margbreytileikann vel. Enn er lífið í Reykjavík ekki nálægt því að líkjast stemningunni í London þegar ég bjó þar, kannski svo kalt hérna, og enn í dag sjást hér undrunarfullar fréttir af útlendingum sem slá í gegn af því að þeir eru svo duglegir að aðlagast ... sé ekki fyrir mér slíka krúttfrétt um Íslending sem aðlagast svo vel í Englandi (eða ekki, gleymdi þorrablótunum).

 

Jæja, útrás dagsins var í boði himnaríkis. Kannski svekkelsi eftir að hafa séð tvo hrædda karla á mínum aldri skrifa einhvern viðbjóð á fb-síðu sem hatast við fjölmenningu, sjá bara gallana, suma ímyndaða, aldrei kostina.   

 

Mikið er gaman að endurlesa bækur Sjöwalls og Wahlöö, þar sem söguhetjurnar eru margar á aldur við mömmu eða eldri. Og hvað þessar bækur eldast vel, engir gemsar, engar tölvur, allt handskrifað og meiriháttar mál að ná í löggur utan vinnutíma, ef þær voru ekki heima með heimasímann nálægt sér. Er núna að hlusta á Brunabílinn sem týndist, nýbyrjuð á henni, góður lestur ... ég þarf samt að kíkja á Manninn á svölunum (ég á þessar bækur auðvitað uppi í hillu) til að athuga hvort börnin hafi virkilega verið að hoppa í Paradís ... en lesarinn segir það alltaf (nema einu sinni hoppa í París) Paradís hef ég aldrei heyrt. Sænska útgáfan af París? Ég trúi öllu eftir að hafa hlustað á bók sem ég prófarkalas og heyrði samt orðið UNGAbarn þegar ég hlustaði á hana löngu seinna, orð sem ég hefði aldrei hleypt í gegn (skárra í talmáli) en lesarinn sagði það ítrekað þrátt fyrir að það stæði UNGbarn í bókinni. Mér finnst það fallegra ritmál og held mig við það þrátt fyrir að UNGAbarn sé viðurkennt núna sem rétt. Hrollur! 

 

Ljúkum þessu bloggi á hressandi brúðkaupssögum frá Ameríkunni, þeirri nyrðri, kannski vantar einhvern hugmyndir ...:

 

„Eftir að hafa sagt já óku brúðhjónin um svæðið á sláttutraktor á meðan lagið She thinks my tractor is sexy var leikið aftur og aftur í hálftíma. Næstu fjörutíu mínútum eftir það vörðu þau í myndatöku þar sem þau stilltu sér upp í hinum ýmsu stellingum á sláttutraktornum. Á meðan sátu gestirnir úti og kvöldust, biðu veislunnar í steikjandi sól og hita og hvergi var skugga að finna. Ég var komin sjö mánuði á leið og þetta var ekki skemmtileg bið. Þau eru ekki einu sinni bændur eða með tengsl við sveitina, það var mamma hans sem lánaði þeim sláttutraktorinn og þeim fannst greinilega voða sniðugt að hafa svona sveitaþema.“

 

„Áður en athöfnin hófst var brúðguminn orðinn dauðadrukkinn. Eftir að hafa drafað heitin beygði hann sig niður og gubbaði á skóna sína. Brúðurin lét sér fátt um finnast, enda ansi drukkin sjálf. Allt lyktaði af ódýrum vodka og eftirsjá. Þetta var algjör hryllingur frá upphafi til enda.“

 

„Fyrrverandi kærasta frænda míns mætti óboðin í brúðkaupið hans. Hún var rauðklædd og glæsileg, og vildi endilega skála við hann. Í leiðinni lét hún þess getið að hún væri komin sex vikur á leið og hann væri pabbinn. Brúðurin reiddist og sakaði hinn nýbakaða eiginmann um framhjáhald, enda ár liðið frá skilnaði hans við fyrrverandi, og sex mánuðir síðan þau tvö kynntust. Reikningsdæmið gengi hreinlega ekki upp. Allavega skildu þau fljótlega og í næsta mánuði ætlar frændi minn að giftast sinni óléttu fyrrverandi.“

 

„Góður vinur minn giftist konu sinni eftir stutt kynni. Hann var 26 ára og hún bara 18 ára. Faðir brúðarinnar var mjög mótfallinn giftingurinni og það sást greinilega á svip hans þegar hann leiddi dóttur sína upp að altarinu. Í veislunni stóð hann upp til að halda ræðu. Hann sagði: „Þegar við hittum brúðgumann fyrst líkaði okkur ekki við hann.“ hann sagði ekki meira, heldur settist niður. Brúðurin barðist við að fara ekki að gráta og vinur minn reyndi að halda brosinu þótt honum liði illa.“

 

P.s. Elsku borgarstjóri ... "næsta stoppistöð í mest 400 metra fjarlægð" - er það ekki aðeins of langt fyrir íbúa á Íslandi yfir vetrartímann (og sumarið 2024). Hálka, stórhríð, rok, kuldi, brekkur ... of freistandi að fá sér bara bíl. Ekki fyrir mig, ég kaupi bara íbúð skammt frá stoppistöð, þá þoli ég öll veður.      

Keli allur ... annir fram undan og ótrúleg uppgötvun

Íbúum himnaríkis fækkaði um einn í dag þegar Keli flutti á hinar eilífu veiðilendur og eltist þar við flugur allan daginn, vona ég. Hér voru flugnaveiðar leyfðar en ekki í stórum stíl. Hann var orðinn góður af kvefinu og virtist ætla að hrista af sér slappheit undanfarinna daga en í gærkvöldi og morgun var útséð með að hann næði heilsu. Dýralæknir staðfesti það. Það er ömurlega sárt að missa dýrin sín og ég mun sakna Kela sárt og hugga mig við að hann átti gott líf í himnaríki. Við Einar sóttum hann í Kattholt í september 2011 og vissum að hann væri styggur og hræddur eftir erfiða lífsreynslu. Hann fannst ofan í gjótu í Heiðmörk, í poka með fleiri kettlingum og bjó í Kattholti í góðu yfirlæti næstu mánuðina ásamt Sokka, hinum kettlingnum sem lifði af. Þetta litaði allt hans líf, fyrstu árin þaut hann í burtu ef einhver hreyfði sig of hratt, faldi sig ef einhver kom, og það mátti ekki halda á honum lengur en í nokkrar sekúndur. Í morgun mátti ég taka hann í fangið og knúsa, lengi, lengi, og ég vissi að þetta væri í fyrsta og síðasta sinn. Ég get seint fullþakkað Hildu systur fyrir alla hjálpina í dag.

 

Keli var fyrst og fremst góður, bæði við menn og dýr. Það var eins og hann skildi ef einhverjum leið illa, ég man þegar ungur maður, nýlega fráskilinn, kom í heimsókn, og hinn styggi Keli hélt sig nálægt honum allan tímann, tók sér stöðu við fætur hans og malaði. Styggðin fór smám saman af honum með árunum og þegar komu gestir vildi hann heilsa almennilega upp á þá. (Sjá mynd af honum með Önnu vinkona af Tene þar sem þau ræða heimsmálin vorið 2023). Hann var alfa-kötturinn á heimilinu og nú býst ég við að sá næstelsti taki við, Krummi, en ég er samt ekki viss. Kannski mun ríkja jafnrétti. Þeir voru báðir mjög skrítnir í fasi síðustu dagana, vegna veikinda Kela og borðuðu lítið, honum til samlætis. Nú eru þeir rólegri, hafa ekki leitað að honum, eins og ég bjóst við. Það gæti auðvitað breyst. Ég man hvað Tommi skældi mikið eftir að Fjóla dó en hún hafði gengið honum í móðurstað. Eftir að Tommi dó, 15 ára, kom Keli. Mér finnst afar ólíklegt að ég bæti við ketti, ég er ekkert unglamb (well) en ég geri fastlega ráð fyrir að lifa lengur en Krummi (13) og Mosi (10). 

 

Nóg verður að gera á næstunni ... ég reyndar frestaði Reykjavíkuferð sem átti að fara á morgun til að skoða íbúðir, ekki í nokkru skapi fyrir það ... en á miðvikudaginn er fyrirhugað stutt ferðalag með góðum vinkonum. Um helgina verður brunað norður á land - í brúðkaup hjá dásamlegu fólki. Svo er annað brúðkaup í september ... á höfuðborgarsvæðinu.

 

Ég verð að viðurkenna að ég er pínku smeyk við að hella mér út í að skoða íbúðir og gera tilboð þótt keðjan mín hafi mjakast vel áfram undanfarið, og fasteignasalinn minn hvatt mig til þess. Mögulega er ég bara hvekkt eftir að hafa misst af íbúðum sem ég hefði vel getað hugsað mér að búa í. Sú fyrsta kom áður en ég hafði sett himnaríki á sölu - og viðkomandi vildi ekki einu sinni að ég sendi inn tilboð!!!

Eftir gott spjall við síðustu gestina í afmælinu fyrir viku var nú samt ákveðið að skella sér í að skoða nokkrar (sem átti að verða á morgun) ... hún talaði af reynslu sú sem ætlaði að fara með mér, að íbúðin sem hún endaði með að kaupa hefði ekki verið á óskalistanum en henni leið bara svo rosalega vel þar um leið og hún gekk inn.

 

Einhver síða á netinu safnar saman fasteignaauglýsinginum, ég rakst á það hjá konu sem var hreint ekki hrifin af því að vita að síðustu heimili hennar væru þar til sýnis. Ég veit ekki af hverju, en mig langaði að kíkja á gömlu íbúðina mína á Hringbraut, hvort hún hefði skipt um eigendur og hvort einhverju hefði verið breytt. Jedúddamía, ótrúleg uppgötvun, kannski ekki beint rosalegar breytingar, það er sama eldavélin og sömu veggirnir, en vá, hversu hræðilegt var að mála innihurðirnar (frá c.a. 1935 eða fyrr) rauðar! Ég var vissulega spurð að því, þegar ég gerði íbúðina upp 1995, hvort ég ætlaði ekki að mála þær, að minnsta kosti skipta um hurðarhúna!!! Nei, alls ekki, sagði ég. Myndin sýnir hvernig hurðirnar voru þegar ég seldi Hringbrautina. Tveir fataskápar hægra megin.

Það hefði bókstaflega mátt breyta öllu þarna, bara hlífa hurðunum. Sum húsgögn geta orðið flott máluð, og sumar hurðir, sjaldnast góð antík þó, en þetta voru menningarverðmæti, upprunalegar hurðir, vantar um áratug upp á að verða 100 ára ... Ég fékk einu sinni gefins gamla kommóðu sem hafði verið máluð gul, ekki skærgul þó, og það fylgdi sögunni að hún hefði verið með alls konar pjátur ... útskurð og annað pjatt, sem hefði samviskulega verið fjarlægt og gerð almennileg mubla! Fegin að hafa ekki séð þessa kommóðu áður, ég ætti hana sennilega enn ef hún hefði fengið að vera í friði. Svona er nú smekkur misjafn. Um og upp úr 1980 áttu flest hús að líta út eins og sumarbústaðir að innan ... málning var þvílíkt tekin af timburveggjum - þetta var æði ... í dag myndi ég mála - en aldrei, aldrei svona verðmæti.

 

Að lokum sendi ég baráttukveðjur til þriðjungs þjóðarinnar sem þarf að upplifa heitavatnsskort í einn og hálfan sólarhring á höfuðborgarsvæðinu. Skildist að flóknar leiðbeiningar sem komu fram í gær, hafi verið ætlaðir íbúum einbýlishúsa en að flækjustigið sé minna í blokkum. Bara láta heitavatnskranana alveg í friði ... Tryggingafélögin hafa lýst yfir kvíða, skiljanlega.  

Árangursrík sprautukaup, ósvífinn mávur og þau trúgjörnu

Vinabeiðnum og bónorðum hefur rignt yfir mig í dag og þegar ég mundi eftir vinningnum skildi ég málið. Svo er ekkert lát á heppninni, ég fór í apótekið í dag, fékk far hjá elsku úkraínsku grannkonu minni sem gaf mér í leiðinni virkilega skemmtilega afmælisgjöf ... þótt hún hafi ekki komið upp í tertur á mánudaginn! Í apótekinu keypti ég sprautu (ekki með nál), svona litla ... og held ég hafi loks, í fyrsta sinn í allt of marga daga, komið verkjalyfi í Kela. Setti fjóra dropa af því í glært glas, lét það hallast og dró dropana svo upp í sprautuna. Var með systur mína í símanum, á hátalara, hélt utan um köttinn og hviss, bang, áður en hann vissi af hafði hann innbyrt allavega smáskammt af lyfinu sem heldur honum hressum. Hann hnerrar líka miklu minna núna. Mig grunar að allir mínir vinir og kunningjar á Vesturlandi hafi sent Kela batastrauma eftir blogg gærdagsins til að þeir þyrftu ekki að skutla okkur til dýralæknis í Reykjavík. Það virkaði, elskurnar. Gömul samstarfskona, búsett í útlöndum, hafði samband við alla sína ættingja og vini í grennd í gær, eftir lestur bloggsins, og bað þá um að skutla mér í bæinn! Hún hitti illa á, fólk enn í sumarleyfi og fjarri góðu gamni, eða faldi sig kannski bara á bak við gardínur og sendi þaðan batastrauma. Jú, Keli borðaði smávegis í dag ... en vill ekki enn blautmatinn, eitthvað erfiðara að borða hann með hor í nös, virðist vera, en þurrmatinn. Ég er alla vega búin að endurheimta hitapokann minn. Keli liggur núna steinsofandi í bælinu sínu. 

 

Þarna í verslanamiðstöðinni í útjaðri Akraness hitti ég nokkra sem ég þekki. Alltaf gaman. Meðal annars gamla nemendur frá Úkraínu og sagði við þær að maður þyrfti sannarlega ekki að fara á barinn til að finnast samkvæmislífið vera í blóma, það nægði að fara í búðir. Þær virtust sammála þessari greiningu minni. Ég horfði með söknuði á Dýrabæ, dýrabúðina sem er nýflutt í húsið, var áður í göngufæri við himnaríki. Samt rúmbetra, held ég, og það eiga hvort eð er allir á Akranesi bíl nema ég. 

 

Af því að fasteignakeðjumálin eru farin að mjakast enn lengra áfram er ég að hugsa um að kíkja í bæinn í næstu viku og skoða nokkrar íbúðir. Ég óttast þó mest af öllu að gera tilboð í alltílæ-íbúð og svo komi á sölu einhver sem mig langar svo miklu meira að búa í ... kannast lesendur við þetta?

 

Jónatan IX beið mín þegar ég kom heim. Hann sat kurteislega á handriði stóru svalanna þegar ég kíkti inn í stofu. Ég fór í störukeppni við hann og reyndi að senda hugskeyti þess efnis að afmælið væri búið og þeir hefðu fengið allar leifarnar, nema marengstertuna sem væri nú í frysti hjá Ingu. Hver vissi hvenær hún yrði snædd eða hvort yrði afgangur af henni? Mér finnst fyndið að þeir skuli hafa fundið mig í húsinu, sennilega eru þetta ættingjar Jónatans I. og í erfðamengi þeirra finnist minning um ævintýri hans við himnaríki forðum daga. Mig grunar líka að marengstertan við gluggann í gær, hafi komið upp um mig, þeir hafi séð hana langar leiðir. Það gefur þeim ákveðið forskot að geta flogið. 

 

Facebook ...

 

Það furðulegasta/ótrúlegasta sem mjög margir trúa?

Hér eru nokkur af svörunum:

 

- Er á leiðinni, kem eftir fimm mínútur. (Ég trúi þessu alltaf)

- Að forríkir pólitíkusar geri eitthvað fyrir okkur.

- Rafmagnsbílar.

- Að byssur geri okkur öruggari.

- Að jörðin sé flöt.

- Stjörnuspá.

- Trúarbrögð.

- Álfar.

- Að einhver ein trú sé réttust.

- Ameríski draumurinn. 

- Starbucks.

- Ja, sko, ég trúi enn á jólasveininn og tannálfinn. 

- Trump, alls konar um hann.

- Að klósettsetur séu hreinni ef það eru vinir manns sem setjast á þær, jafnvel sumir vinnufélagar.

- Að lífið sé ömurlegt út af einhverjum öðrum.

- Að Jesú birtist í ristaðri brauðsneið.

- Öll hjátrú, eins og að föstudagurinn 13. sé ógæfudagur   

Hitapokamissir, smellubeitumorð og móðgandi afmæliskveðja

Happdrætti Háskóla Íslands sendi mér SMS í gær og óskaði mér hjartanlega til hamingju með vinninginn. Það munar um allt, mér finnst æðislegt að hafa unnið 15.000 kall - fyrsti vinningurinn minn í alla vega áratug. Fyrir þessa fjárhæð fæ ég alveg 68 lítra af mjólk (218 kr. lítrinn) og kúlur fyrir afganginn.

 

 

Samt ríkja áhyggjur í himnaríki, áhyggjur af Kela. Það er kominn upp vítahringur hjá honum. Hann finnur fyrir gigtarverkjum af því ég hef ekki getað gefið honum lyf (hann hefur enga matarlyst, ég hef laumað í hann verkjalyfi í matnum hans) og hefur að auki verið með kvef, hnerrað mikið en ... minna í dag. Kemur sér tvisvar á dag upp á eldhúsbekkinn og bíður þar við vaskinn þar til ég skrúfa frá vatninu. Þar situr hann í korter og fær sér sjúss annað slagið (sjá allt um kranavodka í síðasta bloggi). En í dag samþykkti hann að láta mata sig á þurrmat, át fjóra litla bita sem er gríðarleg framför. Ég fann enga leið í gær til að koma ofan í hann verkjalyfjum svo ég klíndi tveimur eða þremur dropum á loppurnar á honum, í þeirri von að þessi þrifni köttur nái smá verkjó í sig í þrifunum. Sem hann sennilega gerði. Núna liggur hann marflatur á bláa hitapokanum mínum á gólfinu fyrir framan rúmið mitt, ekki með stillt á 3 sem er helst til of heitt, heldur á 2 sem er notalegt. Ég klíndi ögn meira af verkjalyfjadropum á fætur hans (skíthrædd við að gefa of mikið, svo ég gef kannski of lítið). Annars held ég að ég verði að skreppa með hann suður til dýralæknis fyrr en síðar. Ég lofa að giftast þeim sem skutlar mér - eða það sem er kannski sterkara hjá konu sem er komin á minn aldur ... ég lofa að giftast viðkomandi ekki! Held að slíkt loforð sé árangursríkara. Svo eru flestar vinkonur mínar svo innilega gagnkynhneigðar eitthvað, jafnvel giftar körlum, svo ekkert svona loforð/hótun virkar á þær. Held að Keli (14) geti átt góðan tíma eftir, á verkjalyfjum, ég þarf bara aðstoð við að snúa þessum ruglingi við, þessum vítahring hjá honum.

Ný íbúð í bænum ... einn stærsti kosturinn við hana væri nálægð við dýralækni. Ég stefni á það. Sá eina í Garðabæ meira að segja, og þar er bæði gott kaffihús (Te og kaffi) og dýralæknir í grennd - aðeins of mikill gróður þó. Fram undan er skurkur í þessum málum því þótt ég þurfi að hafa fyrirvara á mínu tilboði eru fleiri en ég í keðjunni búnir að selja sko ... jebbs, þetta mjakast.

En ... ég þarf að kaupa annan hitapoka, mér finnst notalegt, eða bakinu á mér, að leggjast á hitapoka í svona hálftíma og mýkja bakið fyrir svefninn ... Sjúklingurinn Keli gengur samt fyrir. Hiti linar gigt. Ef hann verður ekki farinn að éta almennilega (með verkjalyfsdropum í) á morgun, verður hann að hitta dýralækni - með öllum ráðum. Að það skuli ekki vera dýralæknir hér í svona stórum bæ. Það eru vaktir í hesthúsahverfinu og úrvalsdýralæknar þar, en hér þyrfti að vera stofa, inni í bæ. Mörg gæludýr og flestir þurfa að fara í bæinn sem er hvorki gott fyrir bílhrædd dýrin né umhverfið. 

 

Fuglar himnaríkis fengu vænan kökuskammt í dag, annan daginn í röð, eða restina af leifunum, og þeir görguðu hástöfum af gleði yfir öllu kolvetninu sem ætti að gefa þeim orku fyrir flugið til Tene í haust (Spánar, Portúgals og Vestur-Afríku), það eru þó tvær tegundir máva sem treysta sér til að búa hér á landi allt árið um kring. Þarf að gúgla hvaða tegundir það eru.

 

Hitti frábæru Kristínu Grænlandsfara í strætó í dag og það kjaftaði á okkur hver tuska. Hún, eins og Bára í Hekls Angels, á ekki orð yfir hvað bílstjórinn á innanbæjarstrætó er mikið æði. Hjálplegur og dásamlegur á allan hátt. Hann hleypir þeim alltaf inn í vagninn að framanverðu, mér bara þegar ég er nýkomin úr klipp og lit ... hmmmmmm.

 

Nýlega var stofnaður hópur á Facebook, Smellubeitumorðin, og þar er fólki sagt hvað er á bak við sumar dularfullu fyrirsagnirnar sem kallast smellubeitur því þær fá fólk stundum til að gabbast til að lesa eitthvað sem stendur svo ekki undir nafni. 

Dæmi um fyrirsögn: „Pissaði á sig í mátunarklefa“ (og mynd af fallegri ungri konu)

Smellubeitumorð: Þegar hún var þriggja ára.

 

MYND NR. 2: Svona afmæliskveðju mátti ég nú þola frá vissum frænda (fjanda) sem gerir mig ALLTAF miklu eldri en ég er. Þegar við kynntumst var ég 38 ára - og hann hélt lengi vel að ég væri 44 ára og trúði mér ekki fyrr en ég hélt upp á fertugsafmælið mitt átta árum seinna. Hann hefur oft mátt þakka fyrir að búa í útlöndum.

 

Hef séð verri smellubeitur - á einum miðlinum á feisbúkk kemur eitthvað ægilega spennandi sem fyrirsögn og þegar maður smellir bíður bara myndband á ensku ... sem er ansi léleg blaðamennska og ég nenni aldrei að horfa á og þess vegna er ég löngu hætt að skoða nokkuð á þeim miðli, sama hversu spennandi fyrirsögnin er. Hef reyndar staðið sjálfa mig að því í gegnum árin að nenna bara að lesa texta, og þegar vitnað er í útvarpsviðtöl á Bylgjunni er bara birtur hlekkur á viðtalið og ég hef ALDREI nennt að hlusta, en ef viðtalið væri skrifað upp líka væri það allt annað og fljótlegra* fyrir mig og fleiri, RÚV gerir það alltaf.

 

*Jóhanna, vinkona mín hér á Vesturlandi, kíkti í heimsókn í gær. Mér fannst athyglisvert þegar hún talaði um að það dýrmætasta sem hún ætti væri tíminn og hún vildi ekki verja honum í hvað sem væri, hún væri pirruð á því að þurfa t.d. að eyða tíma í að berjast gegn vindmyllum í Borgarfirði. Nú upplifi ég t.d. sjónvarp nákvæmlega þannig að nenni mjög lítið að eyða tíma í horfa á það. Og hvað geri ég á meðan aðrir horfa á sjónvarpið? Jú, ég les, kíki á Instagram og snappið, tek til, blogga ... eitthvað sem öðrum finnst eflaust tímaeyðsla og kjósa sjónvarpið frekar. 

 

Blaðamönnum er kennt að búa til fyrirsagnir sem vekja forvitni (og selja blöð og fá smelli) en segja samt ekki innihald fréttarinnar það nákvæmlega að lesandi láti fyrirsögnina nægja. Umferð um netsíðuna/sala blaðsins ræður svo úrslitum um hvort auglýsendur vilji verja fé sínu þar - svo þetta er snúið. Oft er æðisleg frásögn á bak við krassandi fyrirsögn. Afvegaleiðandi og pirrandi smellbeitur eru eitt en smellnar og skemmtilegar allt annað.

 

MYND NR. 3: Ég fékk líka bleika og fallega kveðju í tilefni afmælisdagsins frá elsku Hjördísi (mömmur.is) og Petu, mæðgunum mögnuðu. Mig minnir að myndin af okkur hafi verið tekin þegar kökuskreytingakeppni var haldin úti í íþróttahöll á Írskum dögum eitt árið og við vorum dómnefndin. Bleikur er uppáhaldsliturinn hjá mömmunum en ég man samt ekki hvort ég kom svona klædd alveg óvart eða viljandi ... ég var svo sem alltaf í þessum rúllukragabol, alveg misserum saman, og fékk að heyra: „Gurrí, þú nærð þér aldrei í mann svona klædd,“ frá konu sem veiddi eintómar ástarsorgir á eigin hálfbera bringu. Hún vissi auðvitað ekki hversu oft ég hef verið gift, það eru bara síðustu árin sem hafa ekki verið svo gjöful þegar kemur að körlum. Það verður pottþétt breyting á þessu öllu við flutningana í bæinn og þá geta systur mínar, frænkur, frændur og vinir farið að kalla mig aftur raðgiftarann ógurlega! Ég hlakka svo til.   

Velheppnað allt nema veðrið - og svalur svalamávur ...

Afmælisveislan gekk ákaflega vel og sérlega skemmtilegt og gott fólk mætti. Þau sem ekki komust eru auðvitað líka fín. Ég var búin að gefa í skyn að gjafir væru ekki velkomnar en ekki nokkur manneskja hlýddi því nema Erla Hlyns, hún færði kisunum kattanammi ... og Keli, síhnerrandi stórsjúklingur, kom hlaupandi, og fékk nokkur stykki. Enn lítur hann ekki við blautmatnum en ég heyrði hann bryðja þurrmat í gærkvöldi eftir að ég var komin upp í og hann drekkur vatn af miklum móð sem róaði dýralækninn sem ég talaði við í gær.

 

Dagurinn byrjaði hreint ekki vel ... haldið ekki að sólin hafi skinið eins og brjálæðingur beint á gluggana og reyndi af alefli að hita upp himnaríki ... en sem betur fer var sæmilega röskleg norðanátt svo ég gat lokað Mosa inni (ekki treystandi), opnað svaladyr og norðanglugga og það kældi svo mikið að systir mín sem kom snemma, kvartaði yfir kulda. Viftur léku þó stórt hlutverk; ein sem blés yfir terturnar, önnur á gestina inni í stofu, þriðja var í fatahenginu og blés í átt að stofunni - og veitti ekkert af þeim öllum.

 

 

Klukkan var orðin fimm mínútur YFIR þrjú þegar fyrsti gesturinn mætti í "frystikistuna" og svo komu þeir hver af öðrum. Það er sniðugra að láta afmælið hefjast klukkutíma fyrr, eins og ég gerði núna - gestir komu í hollum, kl. 3-5, 4-6, 5-7 o.s.frv. Og tvö herbergi dugðu vel til að allir fengju sæti. Það skilyrði var sett að fara þyrfti fjórar ferðir að veisluborðinu. Held að flestir hafi hlýtt - því ísskápurinn var ekki troðfullur af afgöngum núna daginn eftir. Nóg til samt handa þeim sem mættu í annan í afmæli. Ég var ekki nógu dugleg að taka myndir ... samt skárri en í fyrra. Takk, öll, fyrir komuna og líka fyrir fallegar kveðjur á Facebook. 

 

Einhverjum í afmælinu tókst að setja uppþvottavélina í gang með rassinum ... nú skil ég vinsældir uppþvottavéla sem hafa rofana ekki að framanverðu ... sýnist nú samt að diskarnir þrír og glasið hafi fengið venjulega þvottaprógrammið, án sápu þó, svo þetta var verulega snjall afturendi. Þetta gerðist líka í afmælinu í fyrra en þá ætlaði ég að fara að ganga frá öllu þegar gestirnir voru farnir og setja í uppþvottavélina ... sem sýndi þá ósvífnislega að hún ætti rúman klukkutíma eftir ... galtóm.

 

Svo gætti ég þess að vera með fótboltaleik á hlaðinu. Auðvitað Bestu deildina. Ég hafði samið við gestina að hlaupa út á svalir ÞEGAR ÍA skoraði mark og öskra úr sér lifur og lungu ... svona villt gleðiöskur. Ég er með appið FotMob í símanum en heyrði samt ekki neitt í því þegar eina mark leiksins (ÍA, jess) kom, enda hávært skvaldur og mikill glaumur.  

Á meðan aðrar konur heyra BLING í símanum sínum, opna og sjá: „Hæ, sæta, eigum við að skreppa út að borða í kvöld?“ fæ ég BLING sem segir: „ÍA Akranes-Fram Reykjavík kl. 18.15.“ Þessi forgangslisti minn skýrir sennilega af hverju ég hef gift mig svona sjaldan síðustu árin. 

 

Einar strætóvinur var einn þeirra fyrstu, kom auðvitað á Skagann með strætó, hálftíma fyrir opnun hússins, svo hann dreif sig í Guðlaugu og sjósund til að vera sem ferskastur. Í fyrra mætti hann klukkan þrjú en veislan hófst fjögur, og kom að mér berhandleggjaðri! að setja samanbrotin föt ofan í skúffu, það var nú alveg klukkutími í gestina og ég hafði hreinlega gleymt þessum þvotti. Eitthvað sem enginn hefði vitað af, nema sá sem kom of snemma ... Ég fer enn hjá mér við tilhugsunina. Berleggjuð/berfætt hefði verið skárra.

 

Mynd: Ungur maður mætti í afmælið ásamt móður sinni og ömmu. Ég er löngu hætt að hafa það bannað börnum. Elstu bönnuðu börn fyrri afmæla eru komin á fimmtugsaldur, svo ég hef þetta nokkuð valfrjálst núorðið, veit þó að þeim yngstu dauðleiðist oft, enda engin sérstök skemmtiatriði hjá mér, nema fótboltaleikurinn á hlaðinu. Kettirnir höfðu reyndar talsvert skemmtanagildi, fannst drengnum, og þarna er hann að knúsa Kela, hinn lasna gigtar- og kvefsjúkling sem elskar börn og hunda. Mosi stendur vörð. Skömmu síðar fékk drengurinn sér sopa úr vatnsbrunni kattanna og fékkst ekki til að hætta því fyrr en ég bauð honum vodka. Þegar ég var búin að hella "vodka" í glas fyrir hann var hann horfinn á vit nýrra ævintýra í himnaríki.

 

Svita- og rauðkinnaforðunin gekk bara ágætlega. Ég óttaðist þó að allt hæglætið væri unnið fyrir gýg þegar ég hafði skoppað niður stigana til að sækja og bera upp kræsingar sem systir mín kom með úr bænum. Fyrr um morguninn hafði ég nefnilega þurft að gera um það bil hundrað handtök sem ég hefði auðvitað átt að gera daginn áður. Samt er ég ekki með frestunaráráttu, misreiknaði mig bara varðandi handtök. Viftur komu sannarlega að góðum notum og ég lét tertuviftuna blása á mig meðan ég vesenaðist í eldhúsinu. Svo náttúrlega missti sólin flugið þegar leið á daginn og allt skánaði. Fjóla í bókabúðinni tímdi varla að fara: Má ég koma aftur í kvöld ef fer að gjósa? spurði hún. Auðvitað, auðvitað, en gosið lætur enn bíða eftir sér. Jón Frímann heldur að það komi sennilega ekki fyrr en eftir 20. ágúst, ég man ekki hvers vegna, en hann hefur viðað að sér mikilli þekkingu og hefur verið sannspár. Eins og það hlýtur að vera erfitt að spá fyrir um þetta þar sem 800 ár eru frá síðasta gostímabili þarna. 

 

Þótt enginn segði neitt sá ég greinileg vonbrigði í augnaráði gestanna þegar þeir sáu hvernig ég var klædd. Því miður hafði ég ekki tíma til að hekla mér skírnarkjól. Ég reyndi þó að vera bleik og glaðleg, á mér sannast hið fornkveðna, hef ég heyrt; pretty in pink. 

 

Afmælisgjafir voru sjúklega flottar að vanda, handsápur, kisu-og hundsbollar (espressó), kerti, heyrnarlúppur (æði fyrir Skálmaldartónleikana, of hávært brenglar heyrnina, snökt), vellyktandi baðvörur og ýmislegt geggjað æðislegt, gullfallegt hálsmen frá Jens er leyndardómsfulla gjöfin í ár, ekkert kort með ... Hjálp!

 

Eitthvað er meira er komið í gang í himnaríkismálum sem gefur enn frekar til kynna flutninga fyrr en síðar til borgarinnar, fékk tölvupóst í morgun varðandi það. Svo nú verð ég að setja fullan kraft í leitina að íbúð í bænum. Óskir og draumar: Rúmlega sjötíu fermetra, helst þriggja herbergja, alls ekki á okurverði, alls ekki í grónu úthverfi, helst að sem flest sé í göngufæri, leyfi fyrir innikisum, þolinmæði granna gagnvart einu afmælispartíi á ári og þol granna fyrir þungarokki og sinfóníum.

 

Mynd: Jónatan IX mætti á handrið litlu svalanna í dag, núna annan í afmæli - klanið hans er búið að læra að á þessum árstíma, eða í kringum 12. ágúst, gefur himnaríki himneskar kræsingar ... Brauðtertuleifarnar eftir gestina á annan í afmæli, og poka sem ég hafði safnað saman leifum af diskum gærdagsins, skoppaði ég með út og er nú vinsælasta manneskjan hér við hafið. Jónatan sá eflaust marenstertuna (sem grillir í) inn um gluggann, tertuna sem Inga tók með sér áðan til að skella í frystikistuna hjá sér, þar til ég hef pláss í litla frystinum mínum. Það er fínt að eiga svona fína köku í frysti. Ef ég flyt og gleymi henni, verður Inga bara að borða hana. Ef ég flyt innan tíðar og engin Gurrí í himnaríki, verð ég bara að senda Ingu matarleifar handa fuglum, held að við séum þær einu sem fáum mávana á sumrin, og krummana yfir vetrartímann til að hjálpa okkur með lífrænan úrgang. Aðrir fuglar njóta vissulega góðs af.   

Ótraustar veðurspár og frægt fólk sem missir vitið

Kötturinn Keli (14) er í aðalhlutverki þessa dagana þótt hann eigi ekki afmæli fyrr en eftir rúma tíu mánuði. Hann neitar að éta, líka uppáhaldsmatinn, svo hann finnur greinilega til. Eitt ráðið fyrir gigtarsjúklinginn var að blanda verkjalyfjum í sósuna af uppáhaldsblautmatnum sem hann lítur ekki lengur við, en kannski er þetta bara kvefið. Hann hnerrar svolítið en drekkur mikið vatn svo ég er aðeins minna kvíðin. Hann hafði fitnað svolítið eftir að ég fór að kaupa aðra urinary-tegund af blautmat (Hill), sem hann græðir vonandi á, meðan ég bíð eftir að morgundagurinn renni upp og ég geti hringt í dýralækninn. Ég tróð einum bita af mat upp í Kela áðan, sem hann kyngdi og var ekkert fúll yfir því, svo ég kannski treð meiri mat í hann á eftir. Ömurlegt þegar dýrin manns veikjast. Keli I sem ég átti á Hringbrautinni veiktist illa af flensu og þurfti að læra upp á nýtt að éta, þá tróð ég í hann fiski og hrísgrjónum sem ég stappaði saman. Svo gerði hann sér lítið fyrir, kannski ári seinna, og fékk krabbamein, aðeins sex ára, og ekkert bauðst nema að láta lóga honum. Ekki svo löngu seinna kom Tommi á heimilið, flutti með á Skagann og dó í frekar hárri elli (15 ára) og mánuði seinna kom Keli II, sem áhyggjur mínar beinast að núna.

 

MYND: Fyrr í dag hélt ég að eldgos væri byrjað á Reykjanesskaga. Svo var þetta bara skemmtiferðaskip! Skýin hjálpa nákvæmlega ekkert, hvorki séð með berum augum eða í gegnum vefmyndavél. Sjá mynd. 

 

Fjölmenningin mun sjá til þess að afmælið á morgun verði með besta móti. Önnur sýrlenska fjölskyldan mín skutlaði mér í búð í dag til að kaupa gosið og eitthvað smotterí annað sem ég gleymdi að panta í Einarsbúð á föstudaginn, jarðarber ekki til, en það verður bara að hafa það. Hin fjölskyldan mín (í næsta húsi) kom með kúfaðan disk af mat sem eiginmaðurinn eldaði, verulega gott ... eins og þau hafi vitað að ísskápur himnaríkis væri tómur (það þarf að hafa pláss fyrir tertur og gos) og hér væri bara skyr á boðstólum. Dásemdin mín frá Litháen mætti svo með marensrúlluterturnar áðan ... svo allt er nánast tilbúið hérna megin hafsins. Inga og Hilda taka svo við hjálparkeflinu á morgun. Elsku yndin.

 

Ég biðst innilega afsökunar á veðrinu á morgun. Ég bað alls ekki um gula veðurviðvörun á Austurlandi ... heldur vonaði bara (mjög heitt) að það yrði ekki of heitt á Akranesi. Mögulega er einhver á Austurlandi með svipaða ósk og er í meiri klíku en ég. Mér hefði seint verið fyrirgefið ef ég hefði fært Skagamönnum vont veður. Myndin af veðurfræðingnum er reyndar ekki ný en sýnir mjög vel hversu mikil dramatík ríkir í veðurheimum. Maður skyldi aldrei ögra veðrinu, heldur sýna auðmýkt ... sem ég hef þurft að gera allt of oft þegar hitinn ætlar allt lifandi að drepa og sólin sýnir enga miskunn.

 

P.s. Kíkti á veðurspár morgundagsins í lokin. Er í losti, yr.no sýnir sól á morgun, á köflum reyndar. Ekki mjög heitt, 10-13 gráður ... Vedur.is hótar ekki sól en ögn hærri hita. Er engu að treysta?     

---

 

Hvað er í gangi á Facebook?

Fræg manneskja sem hefur í raun og veru misst vitið?

 

Þessi voru oftast nefnd:

- Elon Musk

- Russel Brand

- Rosanne Barr

- J.K. Rowling

- Kanye West

- Tom Cruise

- Joe Rogan og Jordan Peterson

- James Woods

- Hulk Hogan og Gary Busey

- Donald Trump

- Rudy Guiliani

- Charlton Heston

- Jon Voight

- Mel Gibson

- Madonna og Britney Spears

- Robert Kennedy Jr.

- P. Diddy