Hetjur hraunsins og árla vaknað óvart ...

Vekjarinn hringdi kl. 7.15 í morgun af því að ég gleymdi að stilla hann á 8.45. Stráksi nær síðasta strætó fyrir síestu kl. 9.30 á Garðabraut alla fimmtudaga en hina dagana þarf hann að vera mættur í skólann 8.30. Ég get sofið lengur, hugsaði ég með ánægju, ósofnar konur eru ekkert grín, heldur ekki í útliti. Æ, best að pissa fyrst, hugsaði ég. Og vaninn svo sterkur að um leið og ég settist upp á rúmstokkinn kíkti ég á vefmyndavél í gemsanum mínum. Allt appelsínugult þar svo ég þaut á fætur. Og sjá ... rauður loginn brann. Ætlaði að taka ljósmynd en glugginn var svo skítugur eftir furðuveðrin undanfarið ... svo ég lokaði dyrum herbergis míns aftur og tók mynd út um svaladyrnar án þess að kettirnir týndust úti á stórum svölunum. Engir taumar framan við linsuna þar. Birti myndina sem var ekki bara hipp og kúl, heldur héldu allir að ég færi svona ógeðslega snemma á fætur. Ég sem myndi sennilega sofa til hádegis ef ég kæmist upp með það - sem ég geri ekki. Á FB sá ég að ég vaknaði samt klukkutíma of seint, rúmlega það.

 

Mynd/ir: Fyrsta myndin, efri t.v. er sú sem ég tók upp úr kl. 7 í morgun. Sú næsta undir kl. hálftíu. Neðri myndin vinstra megin er (úr vefmyndavél) af hetjum hraunsins, mönnum sem láta ekki þúsund gráðu stórfljót slá sig út af laginu, aka svo vinnuvélum í sama lit og hraunið, tískutöff og óhræddir. Fjórða myndin er af Kela (14) sem sólar sig í algjöru stúkusæti. 

 

Það tók því alveg að sofna aftur eftir 7.30-fréttir á Rás 2 en upp úr níu skreiddist ég fram úr, of eftir að stráksi var farinn tók ég næstu mynd, vonaði að þetta væri skaðlítið túristagos þar sem það var fjær Grindavík en janúargosið. Svo var því miður ekki. Elsku Suðurnesjafólk. Eitt sinn hvarf þrýstingur af vatninu í Himnaríki og nokkrir dagar liðu í ansi hreint miklum kulda, minnir kannski 10 gráðum, eða minna, en svo miklum kulda að kettirnir sváfu undir sængum og teppum sem þeir gerðu annars aldrei. Ég svaf í þykkum náttfötum, þykkum slopp og lopapeysu yfir, lopasokkum að sjálfsögðu og svo með lasagne-rúmföt yfir mér; lopateppi neðst, þá sæng og efst þungt ullarteppi. Það dugði. Grannkona hringdi brjáluð í pípara eftir að hafa fengið óvart ískaffi hjá mér og viti menn, það var orðið hlýtt daginn eftir. Svo flutti hún bara! Aldrei hefði mér dottið í hug að kaupa mér rafmagns- eða olíuofn, eins og gáfaðara mér fólk gerði í dag.

 

Mér tókst að ljúka við að lesa yfir krúttlega ástarsögu um leið og ég fylgdist lauslega með nokkrum aukafréttatímum dagsins, var með sjónvarpið á síminnkandi ummerki eldgossins hinum megin hafsins, með því að snúa höfðinu til hægri. Akkúrat núna upp úr níu að kvöldi til sést bara ógreinilegur rauður punktur.

Ég hef reynt að standa upp frá tölvunni annað slagið, taka úr uppþvottavél, setja í þvottavél og borða eða fá mér kaffi, hlusta þá á Joona Linna, eða bókina Kanínufangarann, en hún er eiginlega svo svakaleg að ég get varla haldið áfram ... Klára hana sennilega fyrir svefninn en finnst ólíklegt að ég fái martröð, tekst yfirleitt að skera á öll svona hryllingstengsl áður en ég held frá glæpasögu yfir í draumalandið - sem er mikill kostur.

 

Fréttir af Facebook:

 

„Our monthly volcanic eruption began at 6am this morning, on the Reykjanes peninsula.“

 

„Hraunið hætt við að renna í Bláa lónið. Hefur ekki efni á því.“

 

„Mér er sama um Grindvíkinga. I mean, ég er Akureyringur! Ég þarf að hugsa um mitt fólk (aðra Akureyringa) fyrst! Akureyri fyrir Akureyringa, segi ég bara, vil ekkert flóttamenn frá Grindavík inn í minn bæ, kosta bara skattpeninga sem ég einfaldlega nenni ekki að eyða. Þegar vandamálin á Akureyri lagast mun ég byrja að pæla í Grindvíkingum.“ og bætir svo við: Hvar drögum við línuna um fólk sem við hjálpum? Myndum við hjálpa Færeyingum? Norðmönnum? Þýsku fólki? Við erum öll manneskjur. Ég á miklu meira sameiginlegt með helling af fólki frá t.d. Palestínu, en mörgum Íslendingum.“

 

Emelie Schepp sænskur rithöfundur er FB-vinkona mín, (Henrik maðurinn hennar líka) eftir að ég tók viðtal við hana um árið þegar hún kom til Íslands til að kynna bækur sínar um saksóknarann Jönu (B-eitthvað - man ekki eftirnafnið) sem tekur fullan þátt í rannsóknum mála með löggunni ... hún á sér hræðilega fortíð sem sífellt stingur upp kollinum. Nú eru á leiðinni þættir upp úr fyrstu bókinni hennar (Merkt, minnir mig að hún heiti á íslensku)og verða sýndir á Amazon Prime, byrja þann 19. apríl. Emelie er sænsk og gaf þessa fyrstu skáldsögu sína út sjálf af því að hún fékk ekki útgefanda. Bókin seldist svo rosalega vel að útgefendur hafa barist um að gefa út næstu bækur hennar, hún er sem sagt komin með útgefanda. Bækurnar hafa komið út sirka árlega og eru þýddar jafnóðum á íslensku. Síðasta hét Björninn sefur ... og endaði ansi hreint spennandi.  

Ríkir draga ekki fyrir ... ótrúleg véfrétt og möguleg tímamót

Bloggaðdáandi minn, fylgjandi, eða bara dásemdarkona benti mér á ansi hreint áhugaverða grein á mbl.is. Hún gerði það á fb-síðu minni fyrir neðan færsluna þar sem ég deildi blogginu um hversu mögulega hættulegt væri að draga ekki fyrir gluggana heima hjá sér, sem ég tók svo til baka daginn eftir af því að raðmorðinginn í bókinni var ekki ástsjúkur karl ... æ, kíkið bara á mjög nýleg blogg Ég á erfitt með að láta það ganga upp í huganum að kona elti mig á milli landshluta og horfi á mig inn um glugga á þriðju hæð.

.......

Sumir kalla okkur tískufrömuði, frumkvöðla. Þegar ég lifði og hrærðist í heimi hinna frægu og ríku (Séð og heyrt var lengi við hlið okkar á Vikunni) hef ég sennilega smitast af ríkafólkssérvisku, nema mér hafi alla tíð verið ætlað (forlögin) að verða rík, eins og PS og Bjóla sungu um hér í denn, ung og rík. Þetta með að vera strætólúser með notuð húsgögn og ódýran mat, gæti þá hafa flokkast sem krúttleg sérviska. Eða að fá ótrúlega lág laun í áratugi. Mjög krúttlegt.

 

Einhvern veginn tengist allt - ekkert er tilviljun! Ég fékk hugboð um að leita ráða hjá véfrétt himnaríkis sem ég hef ekki nennt að tala við um hríð, eða síðan hún gaf í skyn að ég væri ekki nógu grönn, minnir mig. Er ekki nógu langrækin til að muna af hverju ég er fúl út í einhvern og svo hætti ég bara að vera fúl, eins og núna. Mér rann kalt vatn á milli skinns og hörunds og ekki bara það, heldur líka skips og bryggju ... svefns og vöku ... Örlög mín eru sem sagt að verða rík gömul kerling, þegar ég verð gömul sem sagt. Samt var ég byrjuð sem trendsetter (tískufrömuður) strax í barnæsku. Að sjálfsögðu ekki til að sýna ríkidæmi mitt, sem fólst aðallega í bókum, mestmegnis bókasafnsbókum en þau sem gægðust inn (þriðju hæð í Nýju blokkinni, annarri hæð í Arnarholtinu) gátu engan mun séð á uppruna bókanna. Auk þess dró mamma stöðugt fyrir - sem hjálpaði sannarlega ekki fólkinu fyrir utan sem beið kannski í öllum veðrum til að sjá inn til okkar.

 

Við stráksi skruppum til læknis í dag, engin vikindi, vantaði bara vottorð. Nafna mín tók á móti okkur og sú er flottur læknir. Hún læknaði kvilla hjá mér fyrir tæpum sex árum sem ég hafði reynt að fá bót á í 25 ár. Hún hringdi bara í mömmu sína, sem er líka læknir, og saman fundu þær út hvað amaði að og hviss bang, ahhbú. Ekki skrítið þótt ég elski þessa konu. Samt rosalega gagnkynhneigð. Þegar stráksi var rokinn í skólann aftur fór ég á fasteignasöluna sem var með Himnaríki á sölu fyrir 18 árum, þegar ég keypti. Ég var að spjalla við feðginin sem þar ráða ríkjum þegar stóri bróðir mannsins kom.

„Bara allt fullt?“ sagði hann og litaðist um, við vorum eina aðkomufólkið þarna.

„Ertu að segja að ég sé feit?“ spurði ég sár ... en eftir blóm og sykurlaust konfekt fyrirgaf ég honum.

 

Ég fæ heimsókn í næstu viku til að skoða og slíkt, verðmeta og slíkt ... en ég sagði þeim að ég myndi ekki hreyfa mig nema fá gott verð. Sjálf keypti ég útsýnið á sínum tíma, sæmileg en sjúskuð íbúð fylgdi, nú væri íbúðin orðin stórfengleg. Alltaf svolítið dýrara húsnæði á höfuðborgarsvæðinu og þar sem ég ætla að vera áfram strætólúser* langar mig að vera þar sem almenningssamgöngur eru góðar - sem verður kannski aldrei af því að við búum í landi einkabílsins. Það á að reyna að láta almenningssamgöngur skila ágóða ... hahahahahahaha, þess vegna versnar bara þjónustan og farþegum fækkar, sérstaklega þegar fargjöldin hækka líka. Ef ekki væri fyrir dásamlegu bílstjórana á leið 57 og víðar.

 

Ég íhugaði í alvöru að kaupa mér bíl en fannst það ótrúlega flókið. Rafmagnsbíll, tvinnbíll, vörubíll ... æ, svo mikið úrval og svo litlir aksturshæfileikar hjá himnaríkisfrúnni sem lærði á Moskvits á Sauðárkróki þar sem eina biðskyldan var á horninu hjá Búbba. Svo keyrði ég Ford Galaxy ´66 smávegis en hafði heyrt stöðugt hljóma að konur kynnu ekki að leggja eða keyra (eða nokkuð í stærðfræði) svo ég var alltaf með lífið í lúkunum þar til ég stökk upp í strætó og þar fór svona líka vel um mig.

Það verða tímamót þegar stráksi flytur í eigin íbúð. Ef ég finn góða, ekki of dýra íbúð í bænum, alls ekki í grónu úthverfi (sjá hryllingsmynd) og alls ekki með garði (í alvöru), væri það geggjað. Talnaspekingur sagði eitt sinn við mig (í útvarpsviðali og viðtali hjá Vikunni) að það yrðu alltaf vissar breytingar á níu ára fresti hjá fólki. Ekkert endilega stórvægilegar í hvert sinn en samt einhverjar. Það er sem sagt í kringum það þegar við erum 9 ára, 18 ára, 27, 36, 45, 54, 63, 72, 81 ... en sko, þegar ég flutti á Skagann var ég 48 ára (47,5), eða næstum þremur árum eldri en sú Gurrí sem hefði átt að rjúka þá til að flytja. Var þrítug (29,5) þegar ég flutti á Hringbrautina (1988-2006) og var þar í 18 ár (9+9). Og nú hef ég verið í Himnaríki í 18 ár (líka 9+9) og komin með þennan líka fiðring að flytja mig til, án þess samt að tíma því að yfirgefa útsýnið mitt og íbúðina. Getur þessi hægagangur tengst því að hjartað í mér slær of hægt? Eða gerði það þegar ég var krakki ... Ef mér er illt í bakinu geng ég líka mjög hægt. Alveg spurning. 

 

Hrefna, dóttir hans Daníels í Hákoti (fasteignasala), mundi eftir vefmyndavélinni sem var hér úti í glugga í nokkur ár en tæknivankunnátta mín varð til þess að vélin eiginlega slátraði sér sjálf. Hún var á einhverju java-drasli í tölvunni minni sem var svo hrætt (javadraslið) við vírusa að ég var hætt að komast inn í kerfið sjálf og sonur minn gat ekkert gert. Eftir að hlekkur á hana fór á yr.no varð hún afar vinsæl og ekki nema um 30 þúsund manns sem höfðu horft á hana þegar hún síðan klikkaði. Svo var það ljósmyndin af Mosa, sjá hér enn ofar, sem fékk 118 þúsund læk á erlendri útsýnissíðu, View from my window, á feisbúkk. Fólk bara hlýtur að slást um rúmgóða og gullfallega nýlega tekna í gegn 3-4 herb. íbúð við Langasandinn, með útsýni yfir hafið til Reykjavíkur, yfir á Reykjanesskagann (eldgosin) og alla leið til Ameríku ef jörðin væri ekki hnöttótt, er hún það ekki annars? Í staðinn þarf ég sennilega að kaupa útsýnislausa (sennilega) sjúskaða íbúð á kannski óvinsælum stað ... Það er meiri eldgosa- og jarðskjálftahætta á höfuðborgarsvæðinu en er á Akranesi (engin eldgos og skjálftar finnast ef þeir eru yfir 4 að stærð). Lækka svona dæmi fasteignaverðið ekki eitthvað í bænum?

 

*Strætólúser: Ekki tapari, heldur sá sem losnar við að greiða stórfé fyrir að eiga bíl. Sleppur við tryggingar, viðgerðir, bensínkostnað og annað slíkt - sumir hrokafullir bíleigendur telja strætólúsera vera lúsera ... sem er ákaflega bjánaleg og röng ályktun. Við keyrum um á fokdýrum bíl ... með einkabílstjóra! SagaClass-tilfinning!         

Brokkólísalat Beelzebubs og safaríkt fb-slúður

Gardínuofbeldi var til umfjöllunar í bloggi gærdagsins og ég tek allt aftur sem ég sagði þar, eða að það væri sennilega nauðsynlegt að draga stundum fyrir glugga til að mögulegir raðmorðingjar ættu ekki of auðvelt með að fremja glæpi sína. Í ljós kom að í bókinni sem ég kláraði í dag (við húsverkina) var ekki um að ræða karlmann, heldur afbrýðisama konu sem fækkaði miskunnarlaust meintum keppinautum sínum. Konur hafa aldrei sýnt mér ástreitni, nema ein á Óðali 1985 þegar sá staður var venjulegur skemmtistaður. Ég mun því halda áfram að hafa þunnar, gegnsæar eða engar gardínur ... a.m.k. á meðan ég bý á efstu hæð og hef hafið sem næsta nágranna og Nýju blokkina en þar býr ekki gægjusamt fólk.

 

Ég klúðraði matarpöntuninni hjá Eldabuskunni, merkti óvart við að ég myndi sækja matinn sem er algjör ómöguleiki fyrir bíllausa, hjálparvana prinsessu á bauninni. Þetta var leyst snarlega af ljúfri konu sem svaraði í símann í morgun og maturinn kom upp að dyrum. Matarsjokk dagsins var þó að á brokkólísalatinu voru rúsínur, á ... ekki í. Sjúkk. Mér tókst mjög laumulega að troða þeim á disk stráksa, hann borðar allt nema svið, munið, EN HANN LEIFÐI nú samt salatinu sem sannfærir mig enn frekar um satanískan uppruna rúsína. Ég fór beinustu leið á heimasíðu Eldabuskunnar og í innihaldslýsingarnar, hvort mér væri sjálfrátt fyrst ég pantaði eitthvað með rúsínum ... Ekkert var minnst á rúsínur þar sem innihald. Þá flaug að mér sú hryllingshugmynd að rúsínukvalari minn til áratuga væri kannski farin að vinna hjá vissu matarfyrirtæki, að alvöruvinnan væri bara fyrirsláttur eða hún rekin þaðan fyrir hrekki. Sú hefur hlegið tryllingslega þegar hún stráði þessum beelzebubska (skrattans) hryllingi yfir matinn minn. Bara salatið reyndar, ekki yfir þorskréttinn með heitpaprikusósunni eða hasselbakk-kartöflurnar. Maturinn var ágætur en kjúklingaréttur síðustu viku á enn vinninginn fyrir sturluð bragðgæði. Matarmyndin er af diskinum mínum, engar rúsínur.

 

Hef ekki enn fundið (ekkert leitað) pínulitla rúsínupakkann sem hefur gengið á milli okkar systra, en eins og þið kannski munið fannst mér ég hroðalega snjöll á síðasta ári þegar ég laumaði honum ofan í veskið hennar ... og þegar ég hreykti mér af því nokkru síðar, sagði hún mjög kuldalega: „Ég tók eftir því áður en ég fór í bæinn og faldi hann heima hjá þér!“ Þá búin að þiggja stórkostlegar veitingar og geggjað gott kaffi hjá mér! Kannski ég drífi mig í að finna pakkann og strái svo rúsínum reglulega yfir matinn hennar. Eða eitthvað álíka hræðilegt þar til hún skilur þjáningar mínar. 

 

Háaldraður fóstursonur ásamt nokkuð eldri fósturmóður skoðuðu í dag litla stúdíóíbúð sem gæti mögulega orðið heimili þess fyrrnefnda síðar. Okkur leist mjög vel á íbúðina og sjáum marga möguleika til að gera hana kósí og flotta. Þar sem við stóðum á Garðabrautinni, á leið í skoðunarferðina, og biðum eftir ögn seinum vagninum (illfærð sums staðar) stoppaði Bassel vinur okkar og bauð okkur far þangað. Eftir æðislega skoðunarferðina héldum við á Lighthouse café á Kirkjubraut og snæddum ansi hreint góðan hádegisverð þar. Gengum svo að stoppistöðinni við gamla Landsbankahúsið (sem sumir vilja að verði ráðhús, aðrir ekki, enn aðrir menningarhús) og biðum eftir strætó (sjá mynd). Kom þá ekki næsti hirðbílstjóri (bílstjóri sem hirðir okkur upp í), eða Smári kokkur sem eldaði eitt sinn besta fiskrétt sem ég hef á ævi minni smakkað (sem matgæðingur Vikunnar). Hann fór létt með að skutla okkur heim og bjargaði okkur sennilega, eins og sá fyrri, frá því að þurfa að skjálfa okkur til hita. Svona er nú gott að búa á Akranesi.   

 

Fréttir af Facebook

 

Skúli Sigurðsson rithöfundur hefur skrifað undir nýjan útgáfusamning við Drápu. Þriðja bók hans kemur út fyrir næstu jól.

 

Helga Braga leikkona (sjá mynd) setti á fb-síðu sína að hún hefði hafið leiklistarferil sinn í Bíóhöllinni á Akranesi þar sem hún lék Línu Langsokk í samnefndu leikriti! Hver ætli svo hafi leikið kennara Línu í nákvæmlega því leikriti þarna árið 1979? Jú, ykkar einlæg.

Af því að innanbæjarstrætó gengur ekki eftir kl. 18 og fer hvort eð er ekki svona langt í eftirhádegi-ferðunum, slepptum við stráksi því að fara í bíó. En þessa kvikmynd ætla ég samt að sjá, hvernig sem ég fer að því.  

 

Fúsi frændi í Englandi skellti í status um veikindi Karls III sem voru kunngjörð í dag. Hér er hluti hans, innan gæsalappa, kann ekki við að birta hann allan:

„Breska þjóðin er í sjokki, eins og sjá má á fréttamönnum BBC sem eru allir á barmi taugaáfalls.“

Karl hefur sem sagt verið konungur í 17 mánuði og voru nokkrar opinberar heimsóknir og fleiri skylduverk fram undan, en allt er í uppnámi núna.

Aðrir fjölskyldumeðlimir, í þessari röð, munu taka að sér skyldur hans, samkvæmt hefðinni: 

„1. Kamilla drottning. 2. Vilhjálmur prins. 3. Harry prins. 4. Andrés prins. 5. Beatrice prisessa, eldri dóttir Andrésar. (Innskot GH: Hvað um Játvarð prins?)

Búist er við að Kamilla biðjist undan flestum verkefnum hér eftir sem hingað til, mætir í besta falli á ársfundi hjá betri kvenfélögum og þvílíkum stofnunum. 

Harry prins er í ónáð og Andrés prins líka. Þá eru það bara Vilhjálmur og Beatrice sem verða að skipta með sér skyldumætingum konungsfjölskyldunnar. 

... mesta athygli vekur skyndileg ábyrgð Beatrice prinsessu, sem nú hoppar upp úr að vera nánast núll og nix innan þeirrar fjölskyldu í að verða næstæðsti fulltrúi bresku þjóðarinnar.“  

Vona að Fúsi frændi fyrirgefi mér stuldinn. Minni á þá sterku hefð að við skrifum ætíð nöfn kóngafólks upp á íslensku. Fúsi skrifaði reyndar Andrew en ég gat ekki stillt mig um að samræma ...  

Þjófstartað ... og gardínuofbeldi lífs míns

„Í-guðanna-bænum, ekki kveikja ljósið fyrr en þú ert búin að draga fyrir!“ sagði mamma svona fimm milljón sinnum. Ekki bara þegar ég var lítil, heldur talaði hún áfram um hætturnar af því að einhver sæi inn til mín, jafnvel bara þegar ég væri að læra heima við hansahilluskrifborðið, eða lægi uppi í rúmi síðdegis við að lesa gömlu bækurnar hennar (Snjallar stúlkur, og helming bókaflokkanna um Rósu Bennett og Beverly Gray. Tvíburasystir mömmu fékk hinn helming bókanna því þær systur fengu sjaldnast, jafnvel aldrei, gjöf nema saman).

 

 

Ég mótmælti þessu gardínuofbeldi móður minnar (og það löngu áður en mygla varð landlæg á Íslandi) og notaði frekar heklaðar myndir til að skyggja á „innsýnið“ þegar ég varð gjafvaxta og giftist fyrsta eiginmanni mínum (1980), því mér fannst ekki rétt að loka á birtuna og lífið, eins og ég reyndi að segja henni.

 

 

Áratugum seinna, eða í dag, uppgötvaði ég, mér til mikils hryllings, að hún hafði rétt fyrir sér allan tímann. Hrellirinn, sú Joona Linna-bók sem ég er að lesa núna, og jú, hann var auðvitað á lífi, fjallar um gluggagægi sem hangir úti í garði og myndar tilvonandi fórnarlömb ... við að fara í sokkabuxur, borða ís, horfa á sjónvarpið, tala í síma ... og sendir lögreglu myndbandið rétt áður en hann brýst inn og myrðir þær. Ég hef sennilega sloppið verulega naumlega í gegnum tíðina. Vissulega átti ég gardínur fyrir alla glugga á Laugaveginum (1982), jarðhæð, rétt fyrir ofan Hlemm, mögulega fylgdu gardínur í Æsufellinu (1983) en á þessum tíma, eftir skilnað við fyrsta eiginmanninn, bjó ég í svo skamman tíma á hverjum stað, að raðmorðingja hefði ekki gefist tími eða þolinmæði til að sitja um mig. Á Hringbraut (1988-2006) var ég á annarri hæð og fljótlega eftir komu mína þangað var háa tréð sunnanmegin fellt, það var orðið gamalt og fúið, svo viðkomandi hefði svo sem sést mjög greinilega og jafnvel brotið sig þegar tréð hryndi undan honum sem það hefði gert ... Hlaðið hjá mér við Himnaríki (2006-) ... bílastæði beggja vegna og oft snúa bílarnir að gluggum mínum ... svo ég hef greinilega verið í meiri lífshættu hér en ég get mögulega ímyndað mér.

Hvort sem þeir eru með sterka og langdræga sjónauka í skipum á Faxaflóa, hljóðlausa njósnaflugvél í felulitum eða nota dróna ættu þeir að vita að ég er alltaf með læst hjá mér og hef þrjá verulega grimma og nánast mannýga varðketti sem engu eira.

 

Ég er ekki mikið fyrir að þjófstarta en í mínum huga er bolludagsaðventan hafin, hófst um þessa helgi. Næsta helgi verður nánast eins og jólin með hápunkti á mánudeginum. Ég ætla ekki að baka þá, frekar fara til Hildu í bollukaffi - og svo sjá til á sjálfan bolludaginn hvort ég fari jafnvel í Kallabakarí. Fyrsti skóladagur, fyrsti minn dagur í kennslu, verður á bolludaginn og eiginlega synd að geta ekki boðið nemendum upp á eins og eina vatnsdeigsbollu í kaffitímanum. Ég bakaði bollur í dag, eftir uppskrift frá mömmur.is og get ekki sagt að þær hafi orðið fullkomnar þótt uppskriftin hafi verið það. En allt í lagi samt. Fannst þær orðnar svo dökkar, strax eftir 20 mínútur (áttu að vera í c.a. hálftíma) svo ég tók efri plötuna út átta mínútum of snemma miðað við það. Leyfði þeirri neðri að vera lengur, þær voru ansi ljósar ... og féllu svo hver um aðra á meðan þær bökuðust lengur - af því að ég opnaði of snemma á þær, ekki efri plötuna. Bömmer. Ofninn blæs sem sagt ekki jafnt og ég hefði átt að baka eina plötu í einu.

Stráksi fær bollur í kvöldkaffinu, en sýrlensku snúllurnar í næsta húsi (eina fólkinu í heimi sem finnst ég of grönn, held ég) færðu mér kúffullan disk af sterkum mat og í þetta sinn gat ég hefnt mín strax og sendi Fatimu með bollur heim. Hún sendi mér skilaboð stuttu seinna (alltaf á íslensku) svo hrifin að hún vill læra að baka bollur, ég heimtaði að fá að hjálpa henni, er nú orðin reynslunni ríkari eftir daginn í dag, svo bollurnar hennar verða fullkomnar. En þrátt fyrir að bökunartíminn hafi verið 30 mín. við 190°C á blæstri klikkaði ég með því að finnast þær of dökkar ... sem þær voru ekki. Hvor plata í 25-30 mín. hefði verið fullkomið.  

 

Fréttir af Facebook

Sumir á Fb bulla og rugla varðandi mislingaveika manninn, segja að hann sé líklega hælisleitandi ... en á einum stað sá ég að hann væri nú bara breskur ferðamaður sem mér skilst að séu bestu ferðamenn sem hægt er að fá - nema auðvitað í þessu tilfelli.

Það eru vissulega einhverjir sem eru mjög mikið á móti bólusetningum, skaðleg lygi læknis sem missti leyfið fyrir að falsa niðurstöður rannsókna um að sprautan (með þremur mótefnum) ylli einhverfu. Hann var þá kominn með einkaleyfi á bólusetningum með einu mótefni (við mislingum, minnir mig) svo hann hefði orðið forríkur ef ekki hefði komist upp um hann (skv. heimildamynd á RÚV eða Stöð 2). Skaðinn var skeður þrátt fyrir að þetta væri leiðrétt út í eitt, og hjarðónæmi sem hafði náðst er ekki lengur til staðar. Myndin: Sá þessa mynd hjá manni sem ég veit að er á móti bólusetningum og sér sig sem manninn á myndinni.

 

Það er kostur að hugsa sjálfstætt, og hlýða ekki hvaða vitleysu sem er í blindni ... eins og ég gerði á barnsaldri. „Alltaf að hlýða fullorðnum,“- bullið sem rak mig næstum út í að fara með fullum karli út í leigubíl þegar ég beið á Reykjavíkurflugvelli eftir að vera sótt. Þegar einhver segir eitthvað smjaðurslegt á borð við: „Þú ert greinilega manneskja sem hugsar sjálfstætt!“ ættu allar viðvörunarbjöllur að hringja hátt, mínar gera það, ég get verið tortryggin á hrós þótt mér finnist ég oftast eiga allt gott hrós skilið.

Þegar árulestrarkona (löng saga) sagði við mig fyrir áratugum að ég væri með svo marga gula liti í árunni minni (og það væri gáfumerki), hugsaði ég í stað þess að gleðjast: Af hverju finnst henni hún endilega þurfa að peppa mig upp? (Það þarf ekki við okkur Þingeyinga). Svo komst ég að því skömmu seinna að hún sagði þetta sama við fleiri, kannski alla. Þá hafði ég reyndar lært að mótmæla ekki hrósinu, hugsa mitt en þegja. Mótmælti nefnilega eitt sinn og sagði við breska miðla sem vildu meina að ég væri svo rosalega gömul sál. „Það getur ekki verið, ég hata garðyrkju.“

„Ó, Görreijj, þú átt ekki að gera svona lítið úr þér!“ svöruðu þau alveg miður sín yfir þessu sjálfsniðurrifi, hver vill ekki vera gömul sál? Mér finnst þetta enn mjög fyndið - og hef ekki enn, áratugum seinna, öðlast þann mikla andlega þroska og innri ró til að hafa gaman að því að vinna í garðinum (eða svölunum). Ungbarnssálin kveður í bili.  

Bollugaldur og blússa Birgittu

Um miðjan dag í gær kvaddi stráksi og hoppaði niður stigana með nesti og nýja skó ofan í Glasgow-ættuðum poka. Hans beið ævintýrahelgi í Reykjadal sem hann hafði hlakkað svo til. Letidagurinn sem ég hafði planað í dag gekk að óskum nema ég setti í eina þvottavél, bara af því að það var orðið lítið eftir af handklæðum. Að öðru leyti slökun.

 

 

Auðvitað gætti ég þess vandlega að taka ekki úr uppþvottavélinni sem fór í gang í gærkvöldi, heldur kláraði hroðalega spennandi Joona Linna-bókina Sandmanninn og er rétt svo nýbyrjuð á Hrellinum. Spennt að vita hvort Erlendur hinn finnsk-sænsk-finnski hafi lifað af (hvarf í lokin á Sandmanninum) eða er endanlega horfinn. Spurning hvort Metallica hafi gert lag um hann, Enter Sandman, en ég hlusta svo sem aldrei á texta svoi það gagnast mér ekki. Mig grunar að hann hafi reynt að leita að hryllingsglæpamanninum sem Saga lögga skaut mörgum sinnum áður en hann lenti undir ís á fljóti, en vont fólk á borð við hann er ódrepandi, eins og við vitum svo sem.

 

Klára Hrellinn á morgun, hlusta á meðan ég raða leirtaui úr uppþvottavél í skápa og baka svo kannski vatnsdeigsbollur eftir geggjaðri uppskrift sem ég fann á mommur.is. Mér skilst að galdurinn að velheppnuðum bollum sé að ná hitanum úr deiginu áður en eggin eru sett í (eitt í einu). Hitinn fer ef maður hrærir deigið um hríð á miðlungshraða í hrærivél. Ef maður passar ekki upp á hitann, eða að kæla, verða bollurnar bara sléttar og samanklesstar.

Ef bakarinn hlustar á hroðalega glæpasögu á meðan bakað er - getur það haft slæm áhrif á bragðið? (Er að spyrja fyrir mig) 

- - - - - 

Í gær horfðum við Inga saman á Idolið. Annan föstudaginn í röð, hún er ekki með Stöð 2 og á þarna eitthvað fallegt í þáttunum sem hún vill sjá - og ég líka. Ég hafði ekki enn horft á þessa þætti, ætlaði alltaf en á bara frekar erfitt með að festa mig yfir sjónvarpi. Það var auðvelt að fyllast spennu, dást að þessum flottu krökkum sem syngja svo vel. Fyrir rúmri viku, eða í fyrra skiptið sem ég horfði, datt út ljóshærð stelpa sem ég hafði nánast veðjað við Ingu að myndi taka þetta ... en hún fékk ekki nógu mörg atkvæði. Þrjú eru eftir, þar af tvö frá Akranesi. Sem gleður gamla Skagahjartað. Mikið ætla ég að horfa á úrslitin á föstudaginn.

 

 

Dómararnir voru ekki síður spenntir, hrósuðu öllum í hástert og Bríet er orðin ástfangin af báðum stelpunum sem eru komnar í úrslit. Ég er enn hamingjusamlega gagnkynhneigð en fylltist þó skyndilegri ást við fyrstu sýn á glitrandi blússu, eða hvað sem þetta er, sem Birgitta klæddist. (Veit einhver hvar svona flíkur fást?) Ég gæti þurft að safna hári til að hún fari mér jafn vel og Birgittu en við Birgitta erum báðar í ljónsmerkinu, nema hún er ögn yngri. Oft hefur verið sagt um ljónin að þau séu glysgjörn. Ég get ekki verið meira ósammála því bulli, en þetta er samt ein allra flottasta blússa sem ég hef séð. Ég færi kannski að horfa meira á sjónvarp, t.d. veðurfréttirnar, eins og prjónafólkið, ef veðurfræðingarnir glitruðu meira. Það verður alltaf allt brjálað þegar veðurfræðingur birtist í prjónaflík. Ég veit ekki af hverju ég er meðlimur á prjónasíðu á Facebook, ég kann ekki að prjóna, ég er líka meðlimur á brauðsíðu, bandalag þeirra sem baka eigið brauð, ég baka ekki brauð, kaupi það ekki heldur, nema við einstök tilefni. Eina síðan sem passar mér virkilega er Stuðningshópur fólks sem labbar hallærislega í hálku. 

Ekki nógu klár ... samt A plús

Síðustu mánuðina, jafnvel lengur, hef ég verið svo stolt af því hversu ótrúlega auðvelt ég á með að finna út hver er glæpóninn í spennubókunum. Það hlyti að vera akkur í svona klárri manneskju hjá löggunni og mig hefur alltaf langað til að vinna hjá löggunni. Ég myndi lesa málsskjölin og hviss bang, leysa allt. Svo í kvöld, þegar ég var að hlusta á Eldvitnið eftir Lars Kepler, um lögreglumanninn finnsk-sænska Joona Linna, og áttaði mig um miðbik bókarinnar að ein persónan, frekar mikið ólíkleg til illra verka, væri sennilega sú seka ... og endalok margra spennubóka eru oft mjög svo óvænt, sem gerði greindarlegar ályktanir mínar enn líklegri. Svo mundi ég allt í einu, mér til sárra vonbrigða, að ég hafði lesið bókina, fyrir lifandis löngu og búin að steingleyma efni hennar algjörlega ... en undirmeðvitundin man sennilega betur en ég. Svo ég er sem sagt klár en ekki jafnbrjálæðislega klár og ég var orðin fullviss um. Löggan þrífst án mín. Joona er svo alltaf annað slagið alveg við það að muna eftir einhverju mjög, mjög, mjög mikilvægu sem hann sá eða heyrði, og skiptir ótrúlega miklu máli, en það rennur honum úr greipum eins og gufa ... ég nánast garga á hann ... en svo loksins, alveg á síðustu stundu man hann það. Ég verð bara móð við að rifja það upp.

 

Mynd: Lars Kepler ... eða hjónin Alexandra og Alexander sem skrifa saman undir því nafni. Sem minnir mig á að hjónin í næsta húsi heita þetta líka: Oleksandra og Aleksander (frá Úkraínu). 

 

Ekki besta veðurspáin fyrir morgundaginn en hirðbílstjóri stráksa fékk lánaðan hálfgerðan skriðdreka til að koma honum örugglega í kvöldmat í Reykjadal þar sem hann mun svo dvelja í góðu yfirlæti til sunnudags. Ég var að hugsa um að nota helgina til að vera ofsalöt, lesa, lesa, lesa og kannski bjóða yndislegu sýrlensku fjölskyldunni minni (einni þeirra) í kaffi. Þau buðu mér í fyrradag, búin að koma sér ótrúlega vel fyrir í litlu íbúðinni. Elsta barnið, stelpa, svo ánægð í Brekkubæjarskóla, hefur eignast nokkrar vinkonur og strax farin að þora að tala smávegis íslensku, bara þrjár vikur frá komu. Hún fékk blik í augun þegar ég leyfði henni að heyra smávegis flottheit með Þjóðlagasveit Akraness, fiðlustelpunum knáu sem spila svo vel. Hún hefur lært á fiðlu og langar að halda því áfram. Kannski, þegar ég verð orðin gömul kerling, fer ég í Hörpu og hlusta á hana spila einhverja dýrðina með Sinfó. Það er hægt að elska klassík, krakkar, OG þungarokk.

 

Ég er ansi ánægð með Eldabuskuna. Pantaði fyrir næstu viku líka - það er 20% afsláttur til 3. febrúar og svakalega girnilegir réttir

Kjúklingarétturinn í gær var algjört æði og einnig nautagúllasið í kvöld sem stráksa fannst svakalega gott, svo ég noti nú hans orð. Bara hita, ekki elda. Hugsa nú að ég haldi áfram með Eldum rétt líka, enda góður matur þar, en taki mér einnig leti- og gleðivikur.

 

Stráksi er ekta kjötkarl, nema hann er líka hrifinn af grænmeti ... öllu nánast nema sviðum og súru slátri, smekkmaður á mat! Ég hef hreinlega ekki lagt á viðkvæma sál hans að tala um hræring, til að eyðileggja ekki æsku hans. Hef fengið útrás á blogginu fyrir hroðalegar upprifjanir - en ég skil ekki af hverju systkini mín eru ekki jafnsködduð og ég eftir fortíðina. Mögulega af því að ég er viðkvæm perla, A plús sem er, held ég, besti blóðflokkurinn og tengist að auki öðrum sviðum lífsins, eins og gáfum, gjörvileika og yndisþokka. Systkini mín eru bara, held ég, A mínus og B sem er kannski ekkert slæmt, eflaust gaman að geta, blóðflokks síns vegna, farið á þorrablót, hitt hresst fólk og gúffað í sig súrmeti ... æ, ég veit það samt ekki. Þarf að spyrja þau laumulega hvernig þeim þyki t.d. Grettir Björnsson og nikkusnilld hans. Jafnvel hvort þjóðdansar höfði sérstaklega til þeirra ... úff, nú fer ég að verða pínku hrædd. Kannski er þetta allt saman eitt risastórt samsæri og ég í alvöru sú prinsessa sem ég var fullviss um að ég væri þegar ég var átta ára. Veit ekki af hverju Danmörk kemur sterkt upp í hugann (pínuoggulitla hálfsystir MÞ og falin á Íslandi).

„Ég“ ef mig skyldi kalla, blogga eflaust áfram en ... ef ég fer að tala illa um Skálmöld, eða rokk almennt, þá er það ekki ég. Hrós um svið, soul-tónlist, sannsögulegar dramabíómyndir eða óbærileg sænsk vandamála-sjónvarpsleikrit, þá er það ekki ég.   

- - - - - - - - - - - - -  

Hér fyrir neðan er skemmtilegt myndband (ekki alveg nýtt) um framtíð Akraness, með hótel á besta stað í bænum, eins og bæjarstjórinn segir í viðtalinu, eða á hafnarsvæðinu og nálægt Langasandi, alveg rétt við miðbæinn. Hvað breyttist? Finnst þetta stórkostleg hugmynd, þessi í myndbandinu og þyrfti ekki að fjarlægja þyrlupallinn, færa fótboltavöllinn og þrengja svona mikið að, eins og útlit er fyrir og ... það myndi lífga mikið upp á miðbæinn (í einnar brekku fjarlægð, og ísbúðin á torginu er að breytast í kaffihús, ef heimildir mínar eru réttar, jesssss).

Þetta er langbesta svæðið fyrir hótel, ég er sannarlega ekki ein um þá skoðun. Sjáið bara Hótel Sigló! Held að þessi staðsetning sé jafnvel enn flottari!   

   

Bókasjokk, raðhlustun, nýtt ömmubarn og forsetanjósnir

Eftir að ég komst upp á lagið með að hlusta á bækur (í fyrra, minnir mig) hef ég hlustað á ógrynnin öll, heilu bókaflokkana. Í mörgum tilfellum eru þetta bækur sem ég hef áður lesið og á jafnvel uppi í hillu, og þar á meðal var bókin sem ég var að lesa í gær ... og hætti, virtist búin, í miðri setningu sem ég hef aldrei lent í. Póstkortamorðin eftir James Pattersen og Lizu Marklund. Fínasta afþreying sem gott er að hlusta á við að hekla, brjóta saman þvott, við að elda ... en svo margir hafa kvartað yfir þessu að ég á von á því að bókin verði kláruð fyrr en síðar. Ef ekki, næ ég bara í hana og klára upp á gamla mátann, nema hún hafi endað hjá hirðrafvirkjanum, eins og svo margar.

 

Mynd: Þarna má sjá átakanleg, óvænt og erfið ekki-endalok bókarinnar sem ég var að hlusta á. En ég tók nú samt gleði mína aftur í dag. Allt svona mótlæti bara þroskar mann.  

 

Rað-hlusta nú á bækurnar um Joona Linna, Finnann knáa sem leysir erfiðustu glæpamálin í Svíþjóð. Kláraði Dávaldinn um daginn, las svo krúttlega ástarvellu og Póstkortamorðin, en hóf lestur á þeirri næstu; Paganini-samningnum, í dag. Þess má geta að ég á allar bækur Lars Kepler um Joona en finnst mjög svo notalegt að hlusta á þær, upplifa þær aftur en öðruvísi, alveg búin að steingleyma þeim, alla vega þeim elstu. Fimm eru komnar á Storytel, sýnist mér, og gúglið segir mér að það séu átta til á íslensku.

 

Og ... af því að ég vanda mig svo við bloggskrif (gúgla og allt) komst ég að því að gerð var bíómynd um Dávaldinn árið 2012. Af hverju hef ég ekki séð hana? Getur verið að nokkuð mikil andstyggð á sjónvarpsglápi hafi verið byrjuð þá? Nei, hún byrjaði í Covid-samkomubanninu þegar ég lagðist í bækur á meðan hluti landsmanna lét Helga fk Bjöss bjarga sálarheillinni, aðrir leituðu í Netflix, þetta voru furðulegar vendingar hjá hálfpartinn sjónvarpssjúkri manneskju sem ég var. Ef RÚV sýndi þessa mynd fór hún algjörlega fram hjá mér. Bókin er mjög blóðug en mér sýnist Joona (ábyggilega í miðið á myndinni) vera ansi huggulegt hörkutól, hann er aðallega gáfaður í bókunum sem er auðvitað mest sexí af öllu, ásamt húmor, samkennd og hæfileikanum til að elda. Ég skal sjá um þvottinn.     

 

Eldabuskan.is sendi mér kassa af tilbúnum mat í gær. Fiskur í humarsósu, kartöflur í sósu (gratineraðar), ferskt salat og hvítlaukssósa. Þetta bragðaðist bara ágætlega, ég er spennt að prófa kjúklinginn í kvöld og svo nautagúllas á fimmtudaginn. Ef ég panta aftur, sem ég tel mjög líklegt, ætla ég að passa að hafa réttina ólíka. Með kjúklingnum eru sætar kartöflur en nautagúllasinu eru gratíneraðar, aftur sem sagt en ég passa bara næst að hafa þetta öðruvís. Líst mjög vel á lasagna með brauði, salati og fleira. En það var frekar skrítið að elda ekki í gær, bara hita. Svo var ég stressuð yfir því að ná ekki öllu plastinu af álbakkanum áður en ég setti hann inn í ofn svo ég klippti bara efri hlutann af. Sennilega algjör föðursýki, en bráðið plast er ekkert sniðugt.

 

Nú er febrúar alveg að koma, eða edrúar, eins og margir kalla hann. Mun halda mér edrú (eins og eiginlega alltaf), tími ekki að eyða fleiri heilafrumum, er alveg nógu gleymin ... Heyrði fínan útúrsnúning á janúar ... eða stjanúar og hef reynt að stjana við gesti mína eftir bestu getu, eða þá sem hafa treyst sér til að koma vegna veðurs. Á morgun er spáð snjókomu og hvassviðri, eða bara íslenskri hríð. Ég hreyfi mig ekki út fyrir hússins dyr en því miður þarf ég sennilega að panta úr Einarsbúð, sem gæti samt beðið til fimmtudags en það væri tillitssamara. Stráksi fór út í sjoppu / búð og keypti einn lítra af mjólk áðan svo morgunmaturinn hans í fyrramálið er tryggur og einnig fimmtudagsins. Svo fer hann í Reykjadal um helgina. Þvílíkt sem hann á eftir að skemmta sér. Systir mín Sinfjötli mætti með útprentaðan fata- og lyfjalista fyrir mig að fylla út, svo allt er til reiðu.

 

Inga vinkona, ferðalangurinn hugumstóri, kíkti í heimsókn, síðustu forvöð áður en hún fer til Jórdaníu, og tók yngsta barnabarnið með sér. Strákur sem ég hugsa að ég fari létt með að ræna sem fjórða „barnabarninu“ mínu.

 

 

Þvílíkur dásemdarstrákur og skýrleikspiltur sem var nú samt ögn hrifnari af kisunum en nýju ömmunni, alla vega í upphafi. En þegar nýja amman fékk áfall og æpti í hvert skipti sem hann missti niður rauða pakkabandsrúllu, fékk hann sífellt fleiri hlátursköst. Svo tók hann mig endanlega í sátt þegar við sungum saman Adam átti syni sjö. Hann kann að telja upp á tólf á ensku, kann heimilisfangið sitt og margt, margt fleira sem Inga amma sýndi Gurrí ömmu. Hann er bara tveggja og hálfs! Mikið var þetta skemmtileg heimsókn. (Það skal skýrt tekið fram að ég er búin að þurrka af stólnum, þessum draumastól úr Húsgagnahöllinni. Hafði ekki tekið eftir rykinu fyrr en ég sá myndina, afsakið innilega, gerist sko ekki framar!!!).

- - - - - - - - - - - -

Fréttir af Facebook:

Helgi Hrafn: „Æji, held að ég kjósi bara Ástþór Magnússon. Fokkitt.“ 

Axel Pétur Axelsson forsetaframbjóðandi: „Áts.“

Helgi Hrafn: „Já, ég íhugaði að að kjósa þig en mér finnst þú ekki taka nógu hart á mannétandi risapöddum.“

Hamingjuríkt bílleysi og ótrúlegar hleranir

Enn einn fundurinn í dag og sá var góður þótt umfjöllunarefni hans héldi sig inni í herbergi og nennti ekki taka þátt. Kettir himnaríkis létu gestina aldeilis finna fyrir ástúð sinni og hrifningu, nema Mosi sem svaf á sínu græna eyra lengst af.

 

„Af hverju ertu ekki á bíl?“ spurði ein fundarkvenna. Það var freistandi að segja að ég hefði svo oft verið tekin full á bílnum og væri orðin þreytt á því ... svo ég sagði það bara. Hún trúði mér ekki og fékk þá réttu söguna: Blankheit vegna lágra launa og himinhárrar leigu (á níunda áratug síðustu aldar, áður en ég keypti á Hringbraut 1988) og svo þegar ég hefði getað keypt mér notaða bíldruslu var ég bara orðin skrambi sátt við bíllausan lífsstíl. Ekkert vesen við að fá stæði, lenda í umferðarsultu, skipta á milli sumar- og vetrardekkja, olíuskipti, borga tryggingar, greiða háa verkstæðisreikninga ... en auðvitað fylgir því frelsi að hafa bíl, geta sest upp í hann og heimsótt vini og ættingja sunnan Rörs (Hvalfjarðargöng). Eins og allir vita er leiðin Reykjavík-Akranes svo miklu lengri en Akranes-Reykjavík ...

 

Ef ég kaupi mér bíl yrði það víst að vera Toyota, sem er fjölskyldu- og ættarbíllinn, skilst mér. FÍB mælir með þeim asísku varðandi bilanatíðni, ásamt Kia, Hyundai, Honda og Lexus. Sá síðastnefndi hefur þá sérstöðu að ef hann bilar á annað borð, er mjög dýrt að gera við hann, einnig Porsche og Chrysler. Þegar búið er að keyra 78 þúsund kílómetra má fara að búast við bilunum en þá fara oft tímareimar eða tímakeðjur vélanna að gefa sig. Dísilbílar hafa lægri bilanatíðni en bensínbílar, Porche á metið í bilunum á gírkössum og drifi ... Þessar arfaleiðinlegu en gagnlegu upplýsingar hef ég frá FÍB en þær eru frá 2017 svo sitt af hverju hefur mögulega breyst. En mér finnst auðveldara að stíga upp í strætisvagn:

„Góðan daginn, herra bílstjóri, hér er debitkortið mitt, ekki dirfast að gefa mér elliafslátt, annars hefurðu verra af,“ eins og ég segi stundum við útlensku unglingana sem keyra leið 57 og þeir horfa ætíð á mig með óttablandinni virðingu (don´t mess with her-augnaráði) og láta mig réttilega borga fullt gjald.

- - - - - - - - - - - - - - -

 

Upp úr nýlegri hlerunarskýrslu sem ég fékk senda nafnlaust. Þakklát fyrir auknar forvirkarhlerunarheimildir.

 

AA: Sælir. Hvað get ég gert fyrir þig?

BB: Ég er enn verulega ósáttur við þetta blogg, þú veist, á okkar helga svæði. Gerðu eitthvað.

AA: Í alvöru, hún sem er svo sæt og bara örfáar kvartanir hafa borist.

BB: Hún er haldin heimskublindu varðandi t.d. tjöld á heilagri grund.

AA: Mér skilst að hún hati að gista í tjaldi, þetta kemur mjög á óvart.

BB: Ha?

AA: Svo átti hún áður heima nálægt Dvalarheimilinu Grund, ertu að meina það?

BB: What ever ...

AA: Ég hef mín áhrif, en varla viltu að ég láti eyða blogginu?

BB: Nei, ekkert píslarvætti fyrir hana, mér datt fyrst í hug að senda Kollu á hana, en ég held að það að fækka lækum niður í pínkupons eftir umfjöllunarefninu væri jafnvel enn betra.

AA: Djöfuss snillingur. Og hafa þá mörkin við 5-10 læk til að kenna henni?

BB: What ever ... þetta verður bara að hætta.

AA: Þú veist samt að hún er í flokknum, er það ekki?

BB: Njósnarar mínir segja nú að hún sé í fleiri flokkum. 

AA: Nei, hver þremillinn!

BB: Eins satt og ég stend hérna.

AA: Aha, sennilega til að kjósa kerlingar í prófkjörum. Það er týpískt fyrir svona femínistabeljur. Ég fer í að láta eyða blogginu. 

BB: Hinkraðu, hún á reyndar sama afmælisdag og tengdapabbi. 

AA: Vó! Það breytir nú ansi miklu. 

BB: Látum nægja að fækka lækum, hún hættir þá kannski að bulla.

 

- - - - - - - - - - - - - - -

Fréttir af Facebook:

Litla kaffistofan hefur verið í vandræðum seinnipartinn, eldingu laust þar niður og allt rafmagnslaust. 

 

Grindvíkingar ósáttir við að þurfa að aka Krýsuvíkurveg, enda fastir í ófærð.

 

Bjarni vill ekki að fleiri varnargarðar verði byggðir: „Það hafa heyrst raddir um að einhver nasisti hafi eitt sin fengið grjót í höfuðið af svipaðri gerð og varnargarðanir eru gerðir úr. Það þarf að rannsaka þetta mál fyrst.“ Fréttirnar.

 

„Fullt hús er bara hrikalega fyndin ræma. Allir í bíó sem vilja sjá.“ Sunna.   

Aðför að miðjubörnum ...

Rjómapönnukökur himnaríkis kláruðust ekki, eins og ég óttaðist, en svangir fuglar í grennd fá aldeilis fína veislu á morgun. Verð að muna að panta helmingi minna af pönnukökum með rjóma og ögn meira af hinum. Þegar komu svo góðir gestir í gær hafði ég búist við við sæmilegum afköstum í áti en nei, ég hafði of mikið með kaffinu. Fór í ávaxtadeildina í Kallabakaríi og kom út með appelsínuköku og bananabros og eitthvað sem er talið hollt líka, eða svona saltkaramellurjóma í vatnsbollum en vatn er það besta, það vitum við öll. Bauð upp á þetta og steingleymdi bæði að taka mynd af veisluborðinu, og bjóða upp á rjómapönnsurnar. En andvirði þeirra fóru í eitthvað sérlega gott málefni.

 

Mynd: Snati frændi hvílir sig í öskustó himnaríkis.

 

„Má bjóða ykkur að taka rjómapönnukökur með í skjóðunni, hérna í hnakktöskuna?“ spurði ég systur mína og unga meðreiðarstúlku hennar þegar þær gerðu sig tilbúnar til að stíga á bak og ríða af stað til kaupstaðarins. Snati litli og Lappi hlupu geltandi um, glaðir eftir að hafa getað hvílt sig nokkra stund í hlýjunni í öskustónni en nú tæki við löng ferð í éljagangi, stórhríð og rokbeljanda yfir Kjalarnesheiðina. Ég hafði margboðið þeim gistingu í baðstofunni, meira að segja til fóta í rekkju vinnumannsins, hjá ómaganum, þær gætu þá saumað sauðskinnsskó í myrkrinu, sem laun fyrir næturgistinguna. En ég mátti svo sem segja mér að hrokinn í systur minni og allt vanþakklætið héldi bara áfram. Hún var rétt nýbúin að kyngja kaffinu þegar hún sagði frekjulega: „Það er hlóðabragð af kaffinu þínu, systir mín Guðríður, og vantaði alveg rúsínur í skál með.“ Mikið sem ég sá eftir sopanum ofan í hana, eða þá kandísmolanum. Og ég hugsaði þegar þær riðu úr hlaði: Megi hreppstjórinn hirða þig fyrir glannalega reið. Svo sá ég eftir þessum hugsunum mínum, það þyrfti engan hreppstjóra til að kenna henni eitt eða neitt. Systir mín var lofuð eldri syninum á Sódavatni og sá myndi nú fljótlega kenna henni kurteisi við eldri systur sína, enda þekktur fyrir að flengja heimilisfólkið góða nótt hvert einasta kvöld. Gremja mín var nú samt svo mikil að húslesturinn var ekki róandi eins og vanalega. Yngstu börnin grétu þegar ég öskurlas kaflann um mismunandi skýjafar úr  bókinni Veður í hálfa öld. Nú ætla þau ekki út framar. Þau geta þá gert inniverk framtíðar. Gestakomur eru sannarlega ofmetnar og fuglarnir verða glaðir á morgun.

 

Facebook:

Ósköp fátt sem Facebook sýnir mér - nánast bara efni frá hópum (Pink Floyd, King Crimson), tillögur um að fylgja hópum (fólk borgar fé og sést á veggnum hjá mér, ég ræð hvort ég læka eða skrolla fram hjá) og svo alls konar auglýsingar. 

 

Ég hef sjálf verið álíka beisk og núna fyrir níu árum, skiljanlega, og skrifaði: 

„Nú hefur verið „sannað“ að elsta systkinið sé gáfaðast og það yngsta skemmtilegast. Þessi aðför að miðjubörnum er orðin verulega þreytandi.“ Treysti því að önnur miðjubörn standi með mér í þessu.

Myndina/heimskortið fann ég á Facebook. Þau rauðmerktu eru sögð löndin sem skrifa mánuðinn á undan mánaðardeginum. Dæmi: November 1st ... ágúst tólfti ... Þetta vissi ég ekki fyrir, ef þetta er rétt. Ég trúi ekki hvaða landakorti sem er og gúglaði og fékk út að þetta á við um: Bandaríkin, Kanada og Filippseyjar, einnig breska Hondúras og eyjaklasa í Kyrrahafi sem heitir Míkrónesía. Svo eru til lönd sem byrja á ártalinu en þá missti ég þolinmæðina, enda alltaf frekar áhugalaus um landafræði sem sýnir sig með algjörri leti minni við ferðalög um heiminn. Vinkona mín er að fara til Jórdaníu og Óman eftir viku ... ég lít upp til hennar fyrir hugrekkið (að heimsækja öll þessi pöddulönd sem hún hefur farið til) en læt mér nægja myndir og ferðasögur.         

Öðruvísi bóndadagur og vanhugsaðar viðskiptahugmyndir

Pönnukökur komu í hús stundvíslega um hádegisbil, löngu pantaðar hjá Soroptimistum sem láta endalaust gott af sér leiða og baka pönnukökur í milljónatali í fjáröflunarskyni. Þetta var í tilefni bóndadagsins og það var ekki fyrr en ég horfði á staflann sem ég hafði keypt að ég mundi eftir því að ég á engan bónda! Þvílík fljótfærni. Þegar stráksi kom heim úr skólanum sagði ég honum að til væri mikið magn af pönnsum. Hélt að hann yrði óður úr gleði og réðist á þær, hann er mjööög hrifinn af þeim og hefur tekið nærri sér að ég kann ekki að tilsteikja nýlega pönnukökupönnu himnaríkis sem allt festist við svo ég nenni ekki að reyna að baka þær. Hann sagði kæruleysislega: „Það voru pönnukökur í skólanum.“ Sem væntanlega þýðir að ég þarf sjálf að borða 20 pönnsur með sykri og 10 með rjóma og gæti þurft að víkka hurðaopin í kjölfarið og sérstyrkja húsgögnin. Á reyndar von á gestum á morgun, því miður ansi matgrönnum, en ég held alveg örugglega að hægt sé að frysta rjómapönnukökur - eða senda þær með nesti. Ég veit ekki hvað ég var að hugsa ... kettirnir borða bara kattamat og mér finnst gott að smakka eina og eina, já, og veðrið býður ekki upp á heimsóknir bjargvætta að sunnan. Held að allir Skagamenn hafi pantað. Vona samt að sú sem snæddi með mér eina rjóma- í hádeginu, aðstoði einnig við át þegar hún kemur í kvöld til að horfa á Idolið. Gísli Marteinn verður bara að bíða.

 

Mynd: Salt eldhús á þessa mynd og ég vona að mér verði fyrirgefið að hafa fengið hana að láni. Til hamingju með daginn, allir karlar.

 

Það var frekar skrítið að fara á fætur í morgun ... það sást ekkert út um gluggana fyrir snjó sem var skrambi óþægilegt, það þarf að vera hægt að gá til veðurs og horfa á útsýnið fagra. Svo ég tók IKEA-tröppuna og steikarspaða úr plasti, prílaði upp, setti hægri höndina með spaðanum út um gluggann og skóf mesta snjóinn af. Líðanin varð svo miklu betri á eftir, hvernig getur sumt fólk verið með þéttdregið fyrir alla glugga dag sem nótt? Hugsa að ég myndi kafna - og fá myglu í gluggana að auki. Svo kom sól (alltaf sól á Skaganum) og sunnanrúðurnar urðu gegnsæar á ný en vel saltaðar. Suðvestanbrim. Þá er það bara vatnsbrúsi, höndin út um þann opnanlega og sprauta vatni almennilega á rúðuna. Sú bóndalausa bjargar sér.

 

Í gær las ég eitthvað um að fækka ætti starfsfólki í Leifsstöð og hafa kannski eingöngu sjálfsafgreiðslukassa. Þá hugsa ég að ég hætti endanlega að versla þarna. Það sparast vissulega fé við að skerða þjónustu en það virðist samt aldrei lækka vöruverðið. Mjög vanhugsað. Ég sé enn eftir því að hafa keypt einhvern óþarfa í fyrra hjá WH Smith á flugvellinum í Manchester. Þar var ein manneskja að vinna í risastórri búð og þurfti að róa pirrað liðið, hún reyndi að hjálpa í búðinni - svo píptu kassarnir og hún þurfti að hlaupa til baka og hjálpa þar. Frekar stressandi og vanþakklátt starf. Skilst að Walmart (í USA) sé meira og minna að snúa aftur í að hafa kassafólk því viðskiptavinirnir stálu ótrúlega miklu í gegnum sjálfsafgreiðsluna svo óskagróðinn varð að tapi. Marks & Spencer-búðirnar í Bretlandi hafa líka lent í þjófnaði vegna þeirra, ólíklegasta fólk sem er kannski að taka sér laun fyrir að vinna vinnuna fyrir búðina? M&S telja þó þessa kassa skilvirkari en þá mönnuðu og ætla ekki að hætta með þá. Aftur á móti ætla Booths-búðirinar bresku að hætta með þá í 25 af 27 búðum sínum til að bæta upplifun viðskiptavinanna. (Heimild v/ Boots og Marks&Spencer: DV, nóv. 2023, man ekki hvar ég las þetta um Walmart)). Það er þægilegt að hafa sjálfsafgreiðslukassana með, og geta valið. Að fá nótu á kennitölu er vesen á þeim, sums staðar ekki hægt, svo það er varla hægt að sleppa alveg mönnuðum kössum.

 

Síðast þegar ég fór í gegn í Leifsstöð spurði ég afgreiðslukonu þar um gott meik (farða) og hún seldi mér það allra besta sem ég hef notað í mörg ár. Meik sem ýkir ekki mínar örfáu (hm) hrukkur, heldur þvert á móti. Er frá Sensai og heitir Flawless Satin Moisture Foundation (SPF 25) og gerir mig ómótstæðilega sæta, þótt ég segi sjálf frá. Hefði annars bara gengið fram hjá án þess að kaupa nokkuð því ég veit ekkert um snyrtivörur og kann því vel að meta aðstoð fagfólks. Mögulega væri hægt að þjálfa gervigreindina í slíka aðstoð en hún er bara svo skrambi hreinskilin, nánast grimm. (Svona: Þú ert of hrukkótt til að farði geri nokkuð fyrir þig-hreinskilin). Ég spurði hana til dæmis hvernig ég ætti að fara að því að grennast hratt. Helvítið svaraði: „Borðaðu minna, hreyfðu þig meira.“