Skamm ...

Mamma hringdi í morgun, frekar óhress í bragði:

„Þegar þið Hilda komuð til mín á laugardaginn, sagðir þú mér frá manni sem talaði mjög hátt í símann um morguninn,“ sagði hún. „Og eyðilagði fyrir þér indæla strætóferð!“

„Jú, mikið rétt, en kannski ekki eyðilagði, ég-“

„Og hvað sá ég svo á blogginu þínu um þetta ... hverju á að trúa?“

„Ég myndi aldrei ljúga að þér, mamma,“ sagði ég, „en bloggvinir mínir vita að ég færi oft í stílinn, lýg stundum eins og ég er löng til, mig langaði bara að segja að ég hefði hoppað upp í bílinn hjá Hildu á ferð, eins og ofurhetja - og það var svo erfitt að blogga á makkintoss-tölvunni hennar Hildu og ég var nær dauða en lífi eftir búðaráp og þá bull-“

„Var kannski sagan um meintan tengdason minn frá Malmö uppspuni frá rótum?“ greip mamma fram í fyrir mér.

„Nei, þar var hvert einasta orð satt. Það er ekki hægt að skálda slíkt.“

„Eins gott, ég var ánægð með að þú losaðir þig við þessa gervipersónu sem hann var. En þessi aumingjans maður í strætó, ég hafði nú bara samúð með honum,“ sagði mamma.

„Hann talaði reyndar mjög hátt nánast allan tímann um alls kyns einkamál. Hann virtist ekkert eiga bágt, hló mikið inn á milli, var bara að segja „hressandi“ fréttir af sér og sínum, svona líka ... Svo ber mér engin skylda til að hlífa fólki sem ekki er frá Akranesi, Þingeyjarsýslu, Kópavogi, Álftanesi (viðbót kl. 15.53 vegna kvartana) eða Skagafirði, ég reyni að skrifa þannig líka að þekkist ekki.“

 

Mamma hnussaði en varð mýkri á manninn þegar ég minntist á Skagafjörð og helsátt þegar ég lofaði að færa minna í stílinn framvegis. Það gengi ekki að fólk héldi að ég væri illa uppalin. Vonandi tekst mér að standa við það.

 

Sjórinn minn er himneskur núna, suðvestanátt, nokkuð hvöss, 5 stiga hiti. Ástæða þess að ég keypti Himnaríki var einmitt sjórinn. Á þessum fimmtán árum hef ég bara einu sinni vaðið í sjónum, aðferð til að reyna að losna við bjúg. Virkaði ekki.

 

Það er enn fast í höfðinu á mér þegar hinn huggulegi (og indæli) Stuðmaður Egill Ólafsson, var spurður (kannski fyrir 25 árum) hvað honum fyndist flottast við konur. „Fallegir ökklar,“ svaraði hann (Svona var nú blaðamennska í gamla daga, krakkar mínir)

 

Ég horfi á fætur mína og sé kannski ekki breiða ljósastaura, en samt nokkuð breiðari útgáfu af grönnu og fögru ökklum mínum - sem njóta sín sífellt sjaldnar eins og þeir eiga að vera. Meiri hreyfing, minni leti, minna hatur á gönguferðum myndi án efa gera mér og þeim gott. Nú er ég búin að kaupa mér góða skó og hef enga afsökun í hálkunni. Þarf samt að ganga skóna til hér heima, ráðlagði konan í búðinni, kannski korter á dag í einhverja daga og þá ættu þeir að verða fínir.

 

Myndin af sjónum mínum var tekin rétt áðan og veðrið hefur breyst helling síðan þá. Íslenskt veður er dásamlegt. Hvernig geta Íslendingar flutt til heitari landa þar sem lítil sem engin tilbreyting ríkir og nánast alltaf ólíft af hita?

Yfir og út í bili.