Nýtt fólk til að móðga ...

Við stráksi vöknuðum fyrir allar aldir og tókum 10.15-vagninn í bæinn. Rétt orðið bjart en ég las ljúfa ástarsögu alla leið í bæinn. Nú eru þrjár í takinu: Spennubókin Þú sérð mig ekki, Arnaldur Indriðason deyr (ótrúlega fyndin og hræðileg) og Jól á eyjahótelinu. Þeirri síðastnefndu byrjaði ég á í morgun því hún fer best í tösku, hinar eru á náttborðinu og bíða spenntar eftir að ég hunskist snemma til bóls. Allar ljómandi fínar, gjörólíkar. Bara fimm dagar eftir til að lesa - svo er það þátturinn fyrir Útvarp Akranes. Ég hitti Erlu Hlyns í dag en hún var að senda frá sér 11.000 volt, bók sem hefur verið í sköpun í nokkur ár, þroskasaga Guðmundar Felix frá unga aldri og þar til nú í haust. Vá, hvað mér líst vel á hana.

 

Vér systur hófum samveruna með því að skreppa til Hafnarfjarðar, kíkja á stórkostlegheitin hjá Kristu ketó, eins og hún er oft kölluð, en hún tók efri hæðina ofan af húsi sínu í haust og er að verða búin að byggja nýja og glæsilega útsýnishæð í staðinn, mjög gaman að fylgjast með þeim hjónum á Instagram. Katla systir hennar rekur Systur og maka, flotta búð í Síðumúla eða Ármúla og er líka skrambi skemmtileg á Insta. Sá sem hefur kannski komið mest á óvart á Instagram er Friðrik Ómar söngvari. Hélt að þetta væri hress ungur maður sem syngi vel ... onei, hann er það en líka virkilega fyndinn og skemmtilegur. Þekki hann því miður ekki neitt. Þarf að koma mér upp nýjum vinum eftir að hafa „móðgað“ alla sem ég þekki í Fréttablaðinu í fyrradag - og alveg spurning. Það er til fullt af góðu og skemmtilegu nýju fólki til að móðga, hugsa ég.

 

Svo fórum við í Pallett-kaffihús, aftur og nýbúnar. Aftur gott kaffi, aftur enskar skonsur nema nú var stráksi með í för og át frá mér helminginn OG sitt kruðerí líka (súkkulaðiköku). Hann er að stækka, ekki ég (ekki lengur, vona ég). Mér fannst ég ekki geta rifið kjaft við eigandann, þennan ljúfling, fyrir að loka kl. 16 (opið þri-sun) af því að ég bý ekki í Hafnarfirði, en benti honum á þann ólifnað sem skapast þegar fólk getur ekki lengur hist á kaffihúsi eftir vinnu, neyðist til að fara á bar.

 

Þá var það apótek í Smáranum, C-vítamín fyrir okkur stráksa, kvef og flensur víða í kringum okkur, og hælsærisplástur fyrir mig. Ég hef gengið allt of mikið upp á síðkastið, strigaskórnir frá des. 2018, eru farnir að meiða mig og engu um að kenna nema auknu labbi.

Ég veit að ef Hilda hefði verið með í för, í stað þess að hanga í símanum úti í bíl, hefði ég hvíslað kurteislega og spurt eftir „lyfinu þarna sem byrjar á I ... svo gott við ormum og covid, ef ég laumaði nú að þér 50 krónum ...“ Ég verð nánast frávita af bræði þegar ég hugsa til þess hvað Hilda æsir mig upp í mér vitleysuna, eitthvað sem ég myndi annars aldrei segja eða gera.

Aðalerindið í bæinn var samt ekki kæruleysi á borð við kaffihúsaferð og apótekshangs. Jólaskyldan kallaði:

 

Við pökkuðum inn jólagjöfum til afkomenda mömmu ... frá mömmu, fyrir mömmu. „Af hverju skrifar þú Til: Gurríar UDM?“ spurði Hilda, ávallt athugul. „Ertu búin að bæta við millinafni?“

 

„Nei, mig langaði bara að sjá sumt svart á hvítu,“ svaraði ég og reyndi að breyta um umræðuefni. Maður leikur samt ekki á Hildu eða sleppur við að svara henni. 

„Hvað þýðir UDM?“ sagði hún ákveðin. „Áminnt um sannsögli!“

„Myndir þú trúa mér ef ég segði að það þýddi undirborðsleg, dulúðug og meinlaus?“

„Nei, alls ekki, þú ert ekki vön að hrósa sjálfri þér á svona hógværan hátt.“ Svo emjaði hún úr hlátri, hæðnishlátri. Ég var neydd til að segja sannleikann: 

„Ókei, ókei!!! Til Gurríar, uppáhaldsdóttur minnar,“ svaraði ég ögn pirruð. Ég þoli ekki þegar hún gerir mér þetta.

 

„Hrmpf,“ sagði Hilda, og með sinni ofvöxnu réttlætiskennd bætti hún við UDM á fleiri merkimiða; hjá sjálfri sér og fleiri börnum móður okkar, sennilega USM hjá einhverjum karlkynsbörnum hennar. Rosalega þroskað.

 

Á aðfangadagskvöld - áður en ég opna pakkann minn frá mömmu og rek upp gleði- og undrunaröskur, ætla ég að bæta við fyrir aftan UDM: ÍÖH (í öllum heiminum)! Hvað gera sumir þá?