Músikforrit sem les hugsanir og snjóhvítur fössari

Allt í einu var tónlistarveita YouTube komin í tölvuna mína og vildi fá mig í leik við sig. Ég átti að velja fimm uppáhalds-eitthvað sem var frekar erfitt. Ég ýtti á Wu Tang Clan, Pink Floyd, Led Zeppelin, Jónsa úr SigurRós og Mozart, ég fann ekki Radiohead og marga fleiri, nennti kannski ekki að skrolla mikið lengur en sá svo fullt af íslensku tónlistarfólki ögn neðar. Svo ýtti ég á Done, og sjá: YouTube hafði gert alls konar lagalista fyrir mig og þar voru elsku Radiohead. Þannig að kvikindið les hugsanir ... Davíð frændi var búinn að segja mér frá því og hann yfirgaf Spotify-veituna einmitt vegna þess að forritið les mann svolítið. Það var sem sagt ekki bara G5-njósn í bóluefninu, heldur líka í „gjöfinni“ frá ríkisstjórninni skv. Persónuvernd. Af hverju mega góð fyrirtæki ekki fá aðgang að myndavél okkar og fleira? Á meðan tæknin læsir mig ekki inni og elskar mig ofurheitt og reynir að tölva (barna) mig, eins og í skelfilega vondri bók eftir Dean Koontz (Bad Seed) er ég sátt. Já, það var gerð kvikmynd og allt, sennilega er hún jafnslæm.

 

Kúl, þetta auðveldar lífið á svo margan hátt, músiklega og kannski meira. Nú er Beethoven í gangi, beint á eftir Mozart. Sinfóníur reyndar ... Samt ættu öll vönduð njósnaforrit að vita að ég er brjáluð í hákirkjulega kórtónlist, en auðvitað ef fylgst er  með ferðum mínum sést að leitun er að ókirkjuræknari manneskju ... Millivegurinn er samt ekki alltaf bestur, eins og í einu mötuneyti lífs míns þegar reynt var að gera öllum til geðs (örfáu körlunum sem hötuðu krydd) og allir grétu í hádeginu yfir bragðlausum mat. Og svo var það hitt mötuneytið þar verkstæðiskarlarnir rúlluðu út á barmi hjartaáfalls eftir ofsaltaðan matinn - ég hef áður grátið hér yfir nætursaltaða fiskinum sem var nú bara ferskur fiskur á matseðli og þau aldrei verið með nætursaltað ...

 

Það sló þögn á partí gærdagsins þegar kom í ljós að seinni tölur í NV-kjördæmi yrðu látnar standa. Ég veit ekki betur en að dóttir heimsfrægra hjóna heiti einmitt North West - sem segir mér að þetta hafi alltaf átt að gerast. Væri skrifað í skýin. Gæsahúð samt.

 

Annars tóku Keli og Krummi þessu sérlega illa (sjá mynd) en segja má að þeir hafi speglað svipinn á öllum í boðinu. Þetta er kosningasvipurinn á þeim - þegar hlutirnir fara ekki eins og þeir ættu að fara. En hvenær tökum við svo sem mark á köttum?

 

Hér í Himnaríki verður eigi stokkið á Svartan föstudag. Ekki að ég eigi nóg af peningum og þiggi ekki afslátt, heldur nenni ég því ekki. Elfa vinkona horfði svolítið smeyk á mig eitt árið, daginn eftir Þakkargjörðarmáltíð þar sem Tom hafði gert einstaklega góða sætkartöflumús með sykurpúðum! og spurði hvort mig langaði kannski í búð í dag? „Á svörtum föstudegi?“ spurði ég hlessa. „Uuuu, nei, takk, ég skal koma með þér ef þú vilt fara.“ Feginssvipurinn sem kom yfir hana var ógleymanlegur og nú veit ég að hún er ekki vinkona mín fyrir tilviljun.

 

 

Hætturnar af búðarápi eru svo sem alltaf fyrir hendi. Ég fékk hrikalega góða þjónustu í Steinari Waage-skóbúðinni í Kringlunni fyrir tveimur vikum, og hvað gerðist? Ég keypti mér vetrarskó og hafði nánast verið á leiðinni út þegar ég var gripin, lífsviljinn farinn og fullvissa um að örugglega væri ekkert til á mig ... ég myndi nota gömlu skóna lengur, en ekki í hálku og snjó, og í karlafatabúðinni rétt hjá, jólaföt handa stráksa. Ég vara virkilega við góðri þjónustu í búðum, það getur verið svo dýrt.

 

Nú hefst bókaþáttarundirbúningsdagurinn stóri. Fyrst samt morgun- og hádegisverðurinn; kalkúnn með öllu ... fyrsti hluti.   

Flott veisla en léleg byrjun á kjaftó

Kalkúnaveislan gekk ljómandi vel í kvöld. Kalkúnninn afar góður og meðlætið alveg geggjað. Mér fannst allt of sjoppulegt að rétta stelpunum og fóstursyninum take away-bakka og segja gjörsovel, svo ég raðaði á fínt fat og fyllti nokkrar skálar af góðgætinu.

 

Önnur, sú sem bjó á Bretlandseyjum mætti með rauðvínsflösku sem var ákaflega notalegt en við erum samt greinilega allar frekar lítið í drykkju en ég hafði keypt malt&sappelsín-blöndu sem passaði líka vel við. Hvað býr maður til úr rúmlega hálfri rauðvínsflösku? Er hægt að jólaföndra eitthvað úr rauðvíni? Eða kannski bara bjóða stelpunum aftur? Ég gæti það því ég fékk fjóra takameð-bakka í Grjótinu og við fjögur borðuðum okkur pakksödd af þremur - mér yfirsást fjórði pakkinn einhvern veginn því allt var orðið svo troðfullt í skálum og á fatinu eftir þrjá - hann stóð í allt kvöld neðstur með þá tómu ofan á sér en er örugglega í lagi. Í lok kvölds fór ég og tók til, eins og maður gerir þegar maður tekur reglulega D-vítamín. Þá hverfur það sem sumir halda að sé leti. Hér í gamla daga hefði ég bara slökkt ljósin, lokað eldhúsinu og ráðist svo á ósköpin eftir vinnu daginn eftir, þá var maður nú ungur og hress og gat tekið trylling  með uppþvottabursta í hönd, enga uppþvottavél. En þá hefði líka eyðilagst matarbakkinn sem bíður nú í ísskápnum eftir að gleðja bragðlaukana á morgun.

 

Ég á sem sagt handa mér í matinn fram á laugardag, stráksi verður að heiman um helgina, það var meira að segja líka talsverður afgangur af þessum þremur skömmtum ... mjög vel útilátið.

 

Slúðurhefðarklúbburinn var kannski ekki svo góð hugmynd með kalkúna ... ég lét sprengjuna falla eftir að hafa undirbúið jarðveginn og gefið í skyn að þetta væri eflaust vitleysa en ... heimildarmaður minn (karlkyns) væri nú ekki vanur að fara með fleipur. Þá fékk ég alvörusprengju í andlitið:

 

„Já, ég hef einmitt heyrt þetta, við vorum að ræða það í vinnunni í dag, hvort þetta gæti verið,“ sagði önnur en hin hafði ekkert heyrt en vinnur þó á enn stærri vinnustað. „Þessi aukaviðbót þín, Gurrí mín, gerir söguna vissulega miklu meira krassandi,“ hélt hún áfram, „en jafnframt ótrúlegri ... Ertu viss um að það hafi ekki bara blandast saman tvær sögur?“

 

Ég er ógeðslega léleg í þessu, viðurkenni það alveg, gleymi líka oft sögum, alveg sérstaklega ef ég er beðin fyrir þær, og umræður okkar fóru bara um víðan völl eftir litlu hvellhettuna mína sem sprakk ekki einu sinni - t.d. um hvernig var í sveitinni þegar við vorum litlar (við urðum allar fyrirvinnur heimilisins á barnsaldri, nánast). Hvorug þeirra lenti þó í þeim hryllingi að þurfa að borða leikfélaga sinn eins og ég ... (áður en þið hringið í lögguna ... þetta var kálfur). Önnur vinkonan slapp alfarið við uppvask í sinni sveit (hjá frændfólki) og fékk að vera í útiverkum með bóndanum, heppin. Ég var oft næstum drukknuð í uppþvottavatninu.

 

Ég fékk sem sagt ekki EINA kjaftasögu í kvöld! Léleg byrjun nema þetta verði bara kalkúna- og sveitasöguklúbburinn DIG (upphafsstafir okkar þriggja) Samt er DIG (að grafa) tilvalið nafn á kjaftaklúbb, sögur sem þarf að grafa upp! Til að dulbúa svo nafnið ... Klúbburinn Grafa? Allir myndu halda að við værum gröfukarlar og við gætum óáreitt/ar grafist fyrir um allan skrambann og kumrað svo yfir skonsum og gúrkusamlokum einu sinni á ári. Ríkisstjórnir eiga eftir að segja af sér!!! 

 

Ég fékk svohljóðandi inntökubeiðni í snobbhefðar-skonsukjaftaklúbbinn á miðvikudag: „Var þessi klúbbur ekki örugglega stofnaður utan um mig? Hópur ólyginna hefðarkatta?“ spurði umsækjandinn. Fyrir þetta held ég að ég verði bara að stofna klúbb þrátt fyrir slæma byrjun - og bjóða þá kannski eingöngu upp á „skonsur“ með hleyptum rjóma og sultu. Eða svona High Tea-dæmi? Er ekki Apótek með slíkt? Það væri líka hægt að skreppa þangað árlega. Og Gröfu-fólk þá búið að safna SÖNNUM sögum í sarpinn í 364 daga. Brilljant!

 

 

Talandi um enskar skonsur - English Muffins: Mér finnst að Costco á Íslandi ætti að flytja þær inn.

Fékk oft þessar sjúklega góðu skonsur hjá Elfu úti í Ammríku - þær (eða fyrirtækið) heita meira að segja Thomas, eins og maðurinn hennar Elfu.

 

Ég verð í fríi á morgun, þarf að undirbúa þáttinn á laugardaginn; Þarf alltaf að vera Ásta? Svo ég geri fátt nema lesa, hugsa, borða kalkún, lesa, lesa og drekka kaffi, pakka jú niður fyrir helgardvöl drengsins - og kannski athuga hvort einhver geti prentað út handritið að þættinum fyrir mig ... eða hlaða iPadinn? Ég hlýt að geta nýtt tæknina eitthvað. Ætli ég þurfi að taka geisladiska með eða er öll tónlist til hjá þeim? Er ljótt að stríða hlustendum með því að hafa alla viðmælendur með sama nafni? Nei ... 

Vá, hvað ég hlakka til.