Kaldasta biðröð heims og veskis-vanþóknun

Í gærkvöldi sat ég við tölvuna eitthvað að yndisþokkast þegar síminn hringdi. Númerið þekkti ég ekki en auðvitað svaraði ég, kannski dásamlegt erindi. En nei. „Já, sæl og ... kom upp smit ... fóstursonur þinn ... sóttkví ... sýnataka á morgun ...“ 

Hálsbólgan þrýstist upp í kokið á mér og á næstu sekúndum bættust við þyngsli fyrir brjósti og sárir beinverkir. Þar kom að því, hugsaði ég beisk, ég nenni þessu samt ekki ... skrambans vesen.

Ekki löngu seinna kom tölvupóstur frá sama aðila um að þetta væri nú bara smitgát sem væri mun betra en sóttkví. Hann sendi mér hlekk til að skrá stráksa í hraðpróf sem ég gerði með svo miklum glæsibrag að ég skráði sjálfa mig óvart líka. Óttaðist mest að lenda í þvingaðri sýnatöku í dag ... þú skráðir þig og sleppur ekki. En var með grímmu og þekktist ekki.

 

Myndin efst sýnir hluta af ofboðslega langri biðröð í hraðpróf (hægpróf?). Til að gera ástandið enn þægilegra og betra var afskaplega hvasst og kalt. Þarna vorum við sirka hálfnuð. Bílstjórar upphitaðra bifreiða sinna sendu okkur fokkmerki fyrir að hálftefja umferðina þar sem við hringuðumst í langri röðinni.

 

Ég er vanalega blýföst við tölvuna frá hádegi og til fjögur, stundum lengur. Ég bað samstarfskonu mína sem er til eitt í vinnunni að sitja ögn lengur, ég yrði örugglega komin um hálftvö til baka - í allra síðasta lagi, gaf okkur tíu mínútur til að ganga heim. Opið er fyrir hraðpróf frá 13.00-13.15. Á vefnum covid.is voru engar tímasetningar en einhver snillinn á síðunni Ég er íbúi á Akranesi gat upplýst okkur örfáu óöruggu foreldra eða forráðamenn um tímasetninguna. Það var nákvæmlega ekki neitt sem gaf til kynna að ég myndi upplifa köldustu augnablik lífsins eftir hádegi í dag í biðröð sem var nánast jafnlöng þeirri á Metallica-tónleikana um árið. Í fréttum mátti svo lesa að nokkur hundruð Skagamenn hefðu farið í sýnatöku í dag, ekki samt á korteri. Í fyrstu ríkti bara Þjóðleikhúskjallara-biðraðarstemning og við bárum saman bækur okkar, já, það greindust alveg tuttugu eftir karaókíð á GK, já, og svo eru mörg smit hjá starfsfólki á Höfða ... á Grundartanga og fleira og fleira ... en þetta var nú bara rabb í biðröð.

Það voru 580 Skagamenn skimaðir. Frá upphafi til enda (heimkomu) tók þetta einn og hálfan tíma. Svo frosin inn að beini vorum við að við komum ekki upp orði fyrr en eftir heitan kakóbolla.

 

MYND: Hrukkurnar frusu fastar í skrítnum stellingum á meðan ísnálar stungust djúpt ofan í húðina þar sem hún var ekki vernduð af grímu, trefli eða gleraugum ... Húfa drengsins bjargaði sennilega lífi mínu. Loðfóðraðar grímur hefðu gert mikið. Starfsfólkið var yndislega þolinmótt þrátt fyrir að vera örugglega dauðþreytt. Pirringurinn og þreytan í röðinni urðu í raun að engu í kuldanum, kuldinn kældi okkur niður. Takk, veðurfræðingar.

 

Ég gúglaði einkenni heilahimnabólgu og kalsára við heimkomu til að vera við öllu búin. Stráksi bjargaði miklu með því að lána mér húfuna sína því MichelinMan-úlpan mín er hettulaus, samt er ég enn með hlustaverk. Hann var bæði í hettupeysu og með fína loðfóðraða hettu á úlpunni. Ég sit kappklædd við tölvuna næstum tveimur tímum seinna, í hlýrri peysu, með lopasjal (Kríu) um hálsinn, lopateppi á lærunum og samt fæ ég kuldaflog annað slagið. Átakið Fækkum Skagamönnum!

 

Nú þarf ég að ræða alvarlega við Hildu systur um að skreppa á Vestfirði eða Austfirði, Suðurland, Norðurland vestra eða Austurland að Glettingi næsta sumar í fríinu. Mig langar ekki til Akureyrar lengur eftir fréttir dagsins af væntanlegu kattaútibanni þar. Eina leiðin sennilega er að sýna vanþóknun sína með veskinu ... við höfum sleppt Húsavíkurheimsóknum vegna fjandskapar yfirvalda þar við ketti. Við elskum auðvitað ekki öll sömu dýrin - margir hneykslast t.d. á mér fyrir að gefa mávum afganga á sumrin, mér finnst þeir frábærir, var samt alin upp við að hatast við þá en svanir eru ekkert skárri upp á ungadráp og ungaát að gera. En þeir eru bara svo sætir ... segir fólk. Mér finnst það líka.

 

Myndin sýnir Travolta, kött sem Villikettir á Vesturlandi björguðu, mönnuðu og fundu heimili fyrir. Vel við hæfi að hafa Himnaríki í baksýn en Travolta bjó í Nýju blokkinni, Himnaríki er í Gömlu blokkinni. Svo var hætt að telja.

 

Maður sem vann með mér í Ísfélaginu í Vestmannaeyjum sumarið 1974 skrifaði mikil fínheit á feisbúkk í dag köttum til varnar. Hann segir m.a.:

„Mér finst þetta sem sagt vera ákveðin tegund af íslenskri íhaldssemi; vitna um rótgróna stýringaráráttu, stífa tilgangshyggju og takmarkalaust stjórnlyndi gagnvart umhverfi og náttúru. Allt skal vera á sínum stað og á forsendum manna. Hundurinn á að vera úti á hlaði þegar hann er ekki að smala eða spjalla við bóndann við girðingarvinnu og annað dytt en kötturinn á að vera í fjósinu að veiða mýs og rottur. Þessi dýr eigi ekki heima inni í húsi.“ 

Hann segir líka að það sé andstætt eðli kattarins að vera í ól, kötturinn er ekki auðsveipur eins og hundurinn. Takk, kæri Guðmundur Andri Thorsson.

 

Ekki vil ég láta banna börn þótt ég hafi í gegnum tíðina orðið fyrir miklu meira ónæði af þeim en nokkurn tíma köttum. Við getum öll lifað saman í sátt og samlyndi. Að vísu, svona ef á að banna skaðræðiskvikindi. Af hverju er fólki leyft að rækta flugur sem stinga fólk og meiða það, drepa jafnvel þá sem eru með bráðaofnæmi? Ég hef sætt mig við býflugnabændur fram að þessu en þolinmæði mín er á þrotum fyrst við erum farin að losa okkur við sum dýr. Svo þetta með nautin, þau geta verið mannýg og stórhættuleg! Inn með þau. Beint í fjósið. Girðingar eru bara blekking. Munið Jurassic Park, í fyrri myndinni þegar rafmagnsgirðingin hrundi og risaeðl- æ, þið vitið.  

Við erum þjóðin sem bannar og bannar og skilyrðislaust hunda- og kattahald í fjölbýli, nema annað sé sérstaklega tekið fram. Hvergi á byggðu bóli held ég að finnist jafnmargir með hunda- eða kattaofnæmi - og ég er alls ekki að gera lítið úr slíku ofnæmi, sannarlega ekki. Hjá snappvinkonu í USA sé ég að í stóra fjölbýlishúsinu hennar eru margir íbúar með hunda, leigufélagið rukkar aðeins hærri leigu hjá hundafólkinu. Þótt hundar pissi í lyftuna eða ekki þrifið eftir þá er mórallinn ekki að losa sig við hunda úr umhverfinu, heldur er vaðið beint í eigendur. Það þykir eðlilegt og sjálfsagt að halda dýr. Mínir kettir eru inni, ég bý á efstu hæð og er að auki dauðhrædd um að þeir yrðu fyrir bíl. Þeir hafa félagsskap hver af öðrum.

En kæra Akureyri, sjáumst kannski aldrei aftur! Ég mun sakna þín. Mig langar að sjá JaJaDingDong-barinn í Húsavík (tékka á kaffinu þar) þar sem hálfur bærinn er skyldur mér (ég er hreykinn Þingeyingur) - en ég ætla að halda þessu prinsippi.

P.s. Drengurinn reyndist vera neikvæður. Þetta var þá hraðpróf eftir allt saman. En ég er enn með kuldahroll.