"Grumpy" bláa öxlin

Ég fór svo innilega út fyrir þægindarammann um helgina með því að bregða mér í sumarbústað (skammt frá Flúðum). Fór meira að segja í heitan pott fyrra kvöldið, sennilega í fjórða skiptið á ævinni. Hrollur.

Á laugardeginum skruppum við (Hilda, Herkúles og fóstursonur minn) á Sólheima og þar fann ég og keypti  draumastyttuna. Hún heitir Framandi og er eftir Erlu Björk Sigmundsdóttur.

Við fengum okkur kaffi og meððí og vorum svo heppin að hitta Ólaf, íbúa þar og gamlan vin okkar. Hann sagðist hafa þekkt mig í Heilsubælinu í Gervahverfi þar sem ég lék stórt örhlutverk sem konan í bláa sloppnum ... bláa öxlin, munið?

 

Ég hreyfði mig eins og eldgömul geit alla helgina, hálfhölt og varkár í ölum hreyfingum. Mín frábæra Ástrós einkaþjálfari lét mig aldeilis finna fyrir því á föstudaginn sem orsakaði harðsperrur fram á miðjan sunnudag. „Þú hefðir átt að koma með mér í heita pottinn á laugardagskvöldinu líka,“ sagði systir mín, eins og til að strá salti í harðsperru-sárin en hún telur allt sull tengt vatni allra meina bót, meira að segja sund!

Sko! Árið 1985 fór ég vikulega í ljós í Sól og sælu, Aðalstræti. Þar voru einkasturtur og -búningsklefar sem vandist ákaflega vel. Árið 1986 fór ég svo í sund með soninn - í Laugardalslaugina og það var álíka sjokk fyrir mig og fyrir teprulegan Kana að fara í fyrsta sinn í sund á Íslandi (ég hef heyrt lýsingar). Mér eru enn í fersku minni rassaskellirnir þegar við rákumst hver á aðra í sturtunni og hef sennilega heitið með sjálfri mér að láta svona ekki yfir mig skella framar. Vatnshrædd? Nei. Klikkuð varðandi sund, gufu, heita potta og slíkt? Kannski. Elska ég sturtuna heima? Já.

 

Á heimleið með strætó í gær komst ég að því að ég er orðin í alvörunni grumpy old woman - þegi ekki þegar mér misbýður. Einhver leiðindamaður fór að rakka bílstjórann niður fyrir að tala ekki fullkomna íslensku. Bílstjórinn hafði ekki skilið óskýrmæltan manninn og spurt hvort hann gæti talað ensku og það hefur sennilega pirrað hinn. Ég sat næstfremst og var eins og þokulúður, svaraði karlinum jafnóðum og hann nöldraði. Ég hef allt of oft þagað í gegnum tíðina þegar ég verð vitni að leiðindum en nú er ég greinilega hætt að nenna öllu búllsjitti. Svo náttúrlega fær enginn að abbast upp á bílstjórana mína!

 

Ég gerði tilraun til að kaupa strætómiða í Mjódd fyrir mig og unglinginn á miðvikudaginn var. Bókhaldið mitt heimtar kvittun, ekki útprent úr posavél sem var það eina sem bauðst vegna bilunar. Ekki einu sinni hægt að fá handskrifaða kvittun með útprentið heftað við. Ég prófaði aftur í gær, sunnudag, en enn var bilun. Ég varð pirruð og hugsaði gröm um virðingarleysi við strætófarþega ... en svo fór ég allt í einu að mýkjast. 

Allar fallegu tilvitnanirnar og kettlingamyndirnar á Facebook hafa eflaust mildað mig án þess að ég áttaði mig á því. Ég fann allt í einu til ástar á Strætó bs fyrir að húsið í Mjódd hafi verið opið farþegum á sunnudegi ... svo væri heldur alls ekki sjálfgefið að hafa miðasöluna staðsetta í Mjódd.

Óskilamunir fluttu upp í Hestháls fyrir ofan Vesturlandsveg fyrir nokkru. Það hefur sennilega verið metið svo að það væri best að hafa tapað-fundið vel utan alfaraleiðar. Alla vega fyrir Strætó bs. Ég ætti bara að skammast mín, Strætó bs hefði alveg getað flutt miðasöluna þangað líka en gerði það ekki!

 

Neðri myndin er af Herkúlesi hennar Hildu sem kemur stundum í heimsókn á Skagann. Þarna var hann bara lítill hvolpur. Hann er ekki sérlega hræddur við kettina en eftir að Krummi, ljúfi góði Krummi, stökk gribbulega að honum, eins og til að sýna hver réði á heimilinu, hefur hann verið svolítið smeykur. Bæði Keli og Mosi (á myndinni með honum) eru stórhrifnir af Herkúlesi og einnig Golíat, hálfbróður hans sem Davíð frændi á og kemur stundum með.