Annar í frönskum í dag

Drengurinn fer í sumarbúðir í dag svo talsverðar annir voru í gær við undirbúning. Grímulaus búðaferð og allt. Hann fór líka í Reykjadal í fyrra, en í Skagafirði sem þýddi tvö spennandi ferðalög í raun. Bílferð með Davíð frænda norður og svo tók ég strætó norður tveimur vikum seinna og „sótti“ drenginn. Hoppaði út í Staðarskála og beið róleg með sjokkerandi vondan kaffibolla í annarri og skemmtilega bók í hinni, þar til strætó að norðan kom og við fórum svo samferða á Skagann með þeim strætó. Þetta er í ágæt hugmynd að blindu stefnumóti norðan-snótar og sunnan-gæja, sem þið getið kannski ýtt ykkur en bílleysi þarf ekki að vera fyrirstaða. 

Í ár fer stráksi í Mosfellsdal og Inga skutlar okkur, Hilda eða Davíð sækja hann svo með mér eftir tvær vikur ... ef hann vill þá koma. Það var svo gaman í fyrra. Starfsfólkið er sérvalið - allir svo góðir, segir hann. Þetta er mögnuð starfsemi.

 

Og hvað gera svo barnlausar konur í tvær vikur? Er ekki brennivín og karlmenn alveg út úr korti? Mér dettur ekkert annað í hug en að lesa, vinna og drekka kaffi. Ríkið er flutt upp í sveit eins og pósthúsið svo ég er eiginlega komin út úr skápnum sem bindindismanneskja. „Ertu hætt að reykja OG DREKKA, Gurrí? Why, oh, why?“ Gurrí segir af sinni alkunnu hreinskilni en greindin skín úr fallegum augum hennar sem verða græn þegar hún er í veiðihug: „Æ, fokk, ég nenni sko bara ekki að labba alla leiðina í Skaga-ríkið, ég hata að ganga.“

 

Í grímulausu samfélaginu í gær skaut því niður í huga minn að sitt af hverju grunsamlegt hefði átt sér stað fyrr um daginn. Á mynd sem ég birti í bloggi gærdagsins mátti sjá einn smið inni á baði og annan smið úti á lyftubíl. Ég var að átta mig á því að útismiðurinn gerði ekkert, bara fylgdist spenntur með mér og innismiðnum. Það var eðlilegt að komast að þeirri niðurstöðu að hann væri bara að glápa á mig, ég hef oft lent í því. Ég sat þó lengst af við tölvuna og ekki í sjónmáli en gaf innismiðnum kaffi og sýndi honum íbúðina. Augun á útismiðnum stóðu á stilkum á meðan - en hann langaði samt ekki í kaffi. Svo var það ekki fyrr en í gærkvöldi sem ég uppgötvaði að í gær var fyrsti í sleik! (frönskum kossi) Þá mátti sem sagt fara í sleik við ókunnuga, sem hefur verið bannað lengi út af COVID, í heilt ár eða lengur. Og þess vegna komu sennilega tveir smiðir, annar smíðaði, hinn passaði hann. Þetta var algjör óþarfi í mínu tilfelli, ég áttaði mig ekki einu sinni á þessum möguleika fyrr en í gærkvöldi.

 

Við Inga skruppum í Ramma og myndir, með flottustu myndina í innrömmun, og þar ríkti gleðin ein að vanda. Þvílík heppni að hafa svona frábært fagfólk hér en ég veit til þess að fólk kemur víðsvegar að, m.a. úr bænum til að fá þau til að ramma inn fyrir sig. Við ræddum um útsýni - hvílík skammsýni það væri að loka fyrir útsýni fólks með svölum sem væru ekki úr gleri ... Á hverjum einasta aðalfundi húsfélagsi himnaríkis segist ég stefna að því að vinna stórar upphæðir í happdrættislottóum heimsins og fjármagna glersvalir fyrir alla. „Æ, enginn friður í sólbaði, allir að glápa,“ sögðu sumir vanþakklátir og mér leið eins og ég hefði næstum kastað perlum fyrir svín.

Ég kannast örlítið við suma í bæjarstjórn og slyppi kannski við fangelsisvist ef ég léti bara setja glærar svalir í skjóli nætur ... en að hafa „milljón dollara útsýni“ og nýta það ekki til hins ýtrasta ... En ég er svo sem ekki svalatýpan. Finnst alveg nóg að verða brún í gegnum glerið á aðalútsýnisglugganum mínum. Útsýnið er nefnilega langflottast á haustin, að mínu mati, þegar lægðirnar herja á landið, jess, hvað ég hlakka til en ég tek þó nokkuð jákvæð á móti sumri og sól, ef það tryggir að hinir séu í góðu skapi - og lofa líka að kaupa mér ekki sumarsæng sem eitt árið varð til þess að í hönd fór versta og kaldasta sumar í manna minnum.