Að skemmta sér yfir litlu ...

Fyrir skömmu, eða innan við sólarhring, komst ég að því að ég er týpan sem hefur gaman af því að sjá málningu þorna eða hraunflæði fara af stað úr einum dal í annan - starði (á væntanlegt hrauðflæði) þar til svefninn yfirbugaði. Eins gott, þetta er ekki enn farið af stað. Þrátt fyrir öryggisbönd sýnist mér fólk fara þarna yfir án þess að blikka auga ... spurning um að taka 40 þúsund kall á mann fyrir björgunina ... eða nota tækifærið og ... æ, blóðþorstinn yfirbugar mig stundum.

Helgin var annasöm, eða bíltúr út í sveit í gær, heimsókn til konu sem býr í klukkutímafjarlægð frá Skaganum, þetta var mikil upplyfting, eins og að fara í sumarfrí. 

 

Þarna eru komnir tveir hlutir sem fólki finnst ekki endilega sjálfsagt að skemmta sér rosalega mikið yfir. Hraunrennsli sem fer hægt yfir, mjög hægt og ökuferð í roki og rigningu. Sennilega eru þetta Flateyjargenin (Skjálfanda) þar sem fátt gerðist nema kannski á 80 ára fresti þegar ísbjörn kíkti í heimsókn en ég hef reyndar ekki lesið sögu Flaeyjar. Þetta gefur manni ákveðna innri ró sem skemmist svo alveg á heimaleikjum ÍA sem fara fram hér á hlaðinu. Enda hef ég oft sagt að fótbolti hljóti að vera af hinu illa, eða syndsamlegur, hann er svo skemmtilegur ... og talandi um syndina ...

 

Presturinn á Siglufirði skrifar grein um ketti í Morgunblaðið í dag en Mannlíf birtir hluta úr henni. Af hverju datt manninum (hann segir það fara í manninn, ekki málefnið, að kalla hann prest) ekki í hug að biðla bara til kattaeigenda (eða hreinlega fara fram á við þá) um að halda dýrum sínum inni á þessum tíma, í stað þess að lýsa yfir stríði? Hann hefði frekar fengið fólk (bæjarbúa almennt) í lið með sér þannig, tel ég líklegt. Held að allir, a.m.k. flestir, vilji að ungar komist á legg - og ... saddir og sælir heimiliskettir hafa nákvæmlega ekkert erindi á varpslóðir fugla. Kattaeigendur skilja það líka. Það er þó fáránlegt að ganga jafnlangt og Húsvíkingar hafa gert. Þótt ég sé með inniketti myndi ég aldrei í lífinu vilja flytja í bæ þar sem slíkar reglur væru (kettir bannaðir úti), þrátt fyrir Jajadingdong-barinn og að vera skyld helmingi bæjarbúa.

 

Guli maturinn úr síðustu færslu var nýttur, eða afgangarnir, og búin til eggjakaka úr bernes-kartöflunum. Þrjú egg, mjólk, salt og pipar - við lágan hita, reynt að snúa við, tókst í sex bitum ... Dugði sem ágætur bröns á laugardegi með tómötum og agúrku, afgangurinn um kvöldið ásamt skyri - en ekki SAMAN. Ég kann að elda. Ég sýð t.d. spaghettí al dente þótt ég hafi alist upp við að það hafi verið soðið eins og kartöflur, í hálftíma. En ég fékk aldrei að smyrja fransbrauð með smjöri og strásykri eins og ein leiksystir mín gerði iðulega. Eða notaði púðursykur í stað salts þegar etið var soðið egg.

Það eru greinilega til ýmsar furðulegar matarsamsetningar. Og bara til dæmis hvað ófrískar konur verða brjálaðar í - væri efni í heila bók. Ég var brjáluð í kotasælu ... sem ekki var byrjað að framleiða á Íslandi á þeim tíma (1979-1980) en hafði kynnst og lært að meta 1976, þegar ég var au-pair í London. Namm, mér finnst hún enn mjög góð.