Bloggað og sungið gegn smiti

Ekki er ég sammála sumum fjölmiðlum sem tala um mikinn ótta fólks við covid núna. Í kringum mig er ekki hrætt fólk, frekar varkárt fólk, bæði bólusett og óbólusett. Það er mjög leitt að sjá hvað samstaðan hefur minnkað, t.d. hjá ferðaglaða fólkinu sem telur að frelsi sínu vegið með sóttvarnaraðgerðum, að geta ekki farið allra sinna ferða án vesens ... Skynsamasta fólk. Kóvitarnir eru líka allt að æra (kommentakerfið sem ég nenni sjaldnast að lesa) en sannfæra/hræða engan, vona ég. Eitt er að kjósa að fara ekki í bólusetningu, annað að bulla um eitthvað sem maður hefur ekkert vit á.

 

 

Hvað gerir svo frúin í Himnaríki til að smitast ekki? Sko, ég blogga, það er hollt fyrir sálina, án efa, kveiki reyndar allt of sjaldan á ilmkerti, hvað þá reykelsi, en hlusta þeim mun meira á dásamlega tónlist, kantötur Bachs, Wu Tang Clan, Sound of Music og allt þar á milli nema kannski kántrí - syng hástöfum með, og drekk einnig gott kaffi. Svo fór ég reyndar í bólusetningu, fékk þetta fína Astra Zeneca sem er byggt á eldri bóluefnum og ekkert óvænt þar, ég ber grímu í margmenni og spritta mig - þetta hefur virkað ljómandi vel hingað til. Ég sakna ræktarinnar mikið og ætla af stað fljótlega (þegar pensilínið hefur unnið sitt verk almennilega, og já, ég las fylgiseðilinn, það var ekki útrunnið og það virkar á það sem amar að mér, og já, ég keypti líka ab-mjólk í lítratali).

 

Það verður ekki stórveisla hjá mér í ár, eins og áður hefur komið fram, en ég býð samt örfáum úr nánustu búblunni minni í kaffi og köku á fimmtudaginn. Það er eingöngu vegna óhemjuskapar og þrýstings frá sumum, mögulega sjáfri mér. En það verður enn færra fólk en í fyrra, þegar aðeins komu þrír allra nánustu iðnaðarmennirnir og nokkrir hjálparkokkar. Svo mætir fimm manna fjölskylda á föstudaginn í eftirafmæli. Ég veit um nokkra sem myndu segja nei við boði þótt þeir hafi alltaf komið, enda tilveran flókin þessi misserin. Búbluboð (án kampavíns) hljómar bara vel. Það mæta nokkrir í einu, svo verður sprittað og næsti „hópur“ kemur. Nánast. Hika samt við að bjóða sendlinum úr Einarsbúð eða strætóbílstjóranum mínum þótt gaman væri að fá sem flesta (meira stuð) því ég umgengst þá ábyggilega meira en marga ættingja og vini. 

 

 

Á fimmtudaginn er hægt að halda upp á margt fleira en bara hækkandi aldur undirritaðrar ... þing verður rofið hér á Íslandi, trúarbragðastyrjöld brýst út (í USA, sjá nýlegt blogg), Mark Knofler á afmæli, einnig þyrluflugmaðurinn Ásdís Rán, Sveinn Andri lögmaður og heill hellingur til viðbótar. Þennan dag verða komin 62 síðan fyrstu stððumælarnir voru settir upp í Reykjavík, ef ég man það rétt, þannig að ég hef ýmislegt á samviskunni. 

 

Nánast í fyrsta sinn á ævinni þáði ég lyf frá öðru fólki, þarna á laugardaginn í ferðalaginu, eða pensilín frá vinkonu í hjólhýsahverfi í Stykkishólmi (ég á alvörudíler) og er allt önnur og betri. Ekki lengur erfitt að ganga vegna verkja, meira að segja stend ég ekki lengur undir nafni sem Bjúgríður sem kom skemmtilega á óvart. Auðvitað hefði ég ekki þurft að bíða eftir lækni í tvo mánuði, ég hefði getað mætt eftir kl. fjögur eða fimm á heilsugæsluna, en það óx mér samt svo í augum að ég frestaði því endalaust. Össssssss.

 

SMS frá Póstinum, stóllinn fagri kemur í dag/kvöld. Síðast þegar ég beið spennt eftir pakka, kom sendingin reyndar daginn eftir SMS-ið, og það sleppur alveg. Ég lofaði Hildu systur því að hún fengi að sitja í nýja stólnum á fimmtudaginn (þá stoppar hún kannski lengur). Myndin (af stól) sýnir hversu hræðilegt er þegar stólar eru of lágir ... ef Sean Connery myndi nú setjast í þennan sæist upp undir hann og þar með kæmi stóra leyndarmálið í ljós ... ganga skoskir karlar í nærbuxum undir pilsinu? Ég vil ekki vita það. Maður þarf ekki að vita allt! Flottur stóll samt en hann neyðist til að sitja á arminum - sem ég yrði að gera á mínum ef hann væri ekki mátulega hár.