Maður úti í glugga og rauðhærðar söguhetjur

Fullsnemmt að fara á fætur fyrir klukkan tíu í þessu örstutta sumarleyfi ... nær ellefu er betra. Og í gær var þannig dagur, rólegur og kósí ... hélt ég. Ég klæddi mig og bjó um rúmið, setti í þvottavél og hélt svo áleiðis í átt að eldhúsinu í austurálmu Himnaríkis, kaffið kallaði. Mér til undrunar og nokkurs ótta var maður í eldhúsglugganum - að utanverðu. Ég leit sæmilega út eins og alltaf sem var samt ekki málið, bræðin fór að malla í mér. Get ég aldrei fengið frið fyrir karlmönnum? Þurfa þeir virkilega að leigja lyftu hjá Gísla Jóns til að komast nær mér? Það var tvennt í stöðunni, að bakka rólega í vestur eða reyna að komast í felur í suðursalnum. Það síðarnefnda varð fyrir valinu. Skömmu áður en ég kom kom að eldhúsálmunni skaust ég örsnöggt til hægri, inn í stáss-salinn og skall á magann á gráa silkisófann. Óvirðulegt kannski en nauðsynlegt. Sófinn (úr Harrods) er ótrúlega vel staðsettur í svona tilfellum. Ég var með hjartslátt en hafði samt sterkt á tilfinningunni að maðurinn gæti ekki hafa séð mig. Ég var svo snögg. Mér leið svolítið eins og ég væri fimmtug og eldspræk.

 

Lögreglan hefur svo sem ekki þurft að slíta af mér aðdáendur síðustu árin, ég hef farið svo varlega. Ég kjökraði samt næstum af reiði, getur falleg kona aldrei fengið frið? Sem betur fer hélt ég á gemsanum en áður en ég gat valið 1-1-2 hringdi síminn, það var húsfélagsformaðurinn, mögulega að boða stjórnarfund. Ég gegni því virðulega sjálfboðastarfi að vera ritari húsfélagsins (Ha, sagði Óli árið 2006, ertu blaðamaður? Þú ert ráðin, og síðan hef ég verið ritarinn).

 

Ég var nánast með grátstafinn í kverkunum þegar ég sagði henni hvað gengi á: „Getur maður hvergi fengið frið? Ekki einu sinni á eigin heimili?“ hvíslaði ég. „Þeir láta sér ekki lengur nægja að blikka mig við mjólkurkælinn í Einarsbúð, taka mig á löpp í Galito eða Grjótinu, eða flauta á mig á Skagabrautinni, nú leigja þeir sér lyftu hjá Gísla til að komast nær mér, það er góð ástæða fyrir því að ég vil ekki vera á jarðhæð, þarf ég virkilega að flytja í háhýsi til að sleppa eða búa á skemmtiferðaskipi?“

 

„Ertu að meina bláu, litlu lyftuna?“ spurði Kata. Ég kvaðst halda það. „Hafðu ekki áhyggjur, þetta er hann XXX úr mínum stigagangi að mála yfir rauða litinn í kringum glugga hússins, manstu, ég sendi öllum tölvupóst um það í síðustu viku?“ Hún hló, það átti sennilega að róa mig en gerði það ekki.

 

Ég kíkti varlega inn í eldhús, jú, þarna var vissulega einhver sem virtist vera að mála en ég er samt ekki viss þótt ég viðraði þær efasemdir mínar ekki við Kötu. Ég veit ekkert hvernig karlarnir á J-39 líta út, bara mín megin. Til öryggis beið ég með kaffigerð þar til maðurinn gafst upp og fór eftir korter sem var fyrir mér eins og sólarhringur. 

MYND I: Meintur málari kominn sunnanmegin við himnaríki. Ég hef þó fengið frið í dag.

 

Eiginlega er ég 100 prósent handviss um að mér hafi tekist að hjartalæka allar afmæliskveðjurnar 500 - er samt ekki viss því Facebook er svoddan ólíkindatól. En það var svo gaman að lesa þær allar og gleðjast yfir að þekkja svona gott og ljúft og skemmtilegt og frábært fólk ... Anna vinkona í Keflavík skellti til dæmis mynd af mér með kveðju sinni, nokkuð gamla mynd frá síðustu öld sem minnti mig illilega á að ég hafði gripið brúðarvöndinn í veislunni hennar og Erlings ... með því að fara aftast og nenna þessu ekki ... svo bara kom vöndurinn í fangið á mér sem ég tel í dag vera einhvers konar samsæri. Nú þarf ég bara að spyrja Önnu hvort einhver í piparjúnkuhópnum hafi „gengið út“ síðan - því ef svo er veit ég að það er ekkert að marka hjátrú sem ég hef trúað nokkuð blint á árum saman. Ég forðast til dæmis að drekka úr grænum kaffibollum til að missa ekki fyllingu úr tönn, ég klappa minkum alltaf rangsælis til að stuðla að hamingju rauðhærðra ...

 

Já, talandi um rauðhærða. Það er eins og mig minni að Barbara Cartland hafi verið rauðhærð áður en hún varð hvíthærð ... en á kvöldin fyrir svefninn nú í sumarleyfinu hef ég verið að lesa bækur hennar í gegnum Storytel (rafbækur) - datt í hug að gaman væri kannski að skrifa grein um hana eins og ég gerði um Theresu Charles um árið og las helling af bókum hjónanna sem kölluðu sig Theresu ...

Fegurstu söguhetjur Barböru eru allar rauðhærðar. Var hún ekki skyld Díönu prinsessu? Systur Díönu eru báðar rauðbirknar, og hann Harry prins líka ... eða voru þetta stjúptengsl ... þetta er svo sem allt hvert undan öðru, þetta fína fólk, hefur maður heyrt. Samt dásamlegt að upphefja rauða hárið, það þótti ekki gott að vera rauðhærður í eldgamla daga, var maður ekki seldur í beitu? Mér finnst rautt hár mjög flott, fyrsti eiginmaður minn var til dæmis rauðhærður og ég skildi ekki við hann fyrr en rauði liturinn fór að dofna. Bara dæmi. Ég segi fyrsti eiginmaður af því að ég ætla mér stóra sigra í þessum málum eftir sjötugt. Ekki hætta að lesa bloggið mitt, það mun verða mjög djúsí með tímanum.