Fimmmenningarnir flottu og fimmta sætið

Ég hef nákvæmlega ekkert á móti Dönum þegar kemur að íþróttum (nema óvináttulandsleikurinn í fótbolta 1967, 14-2), og held að einhver hjá Hagkaupum hafi notað tækifærið til að fremja gott grín þegar Dönskum dögum var frestað. Frekar ótrúlegt að stórlið tapi viljandi bara til að spæla okkur. Vissulega svekkt yfir úrslitunum en þetta er samt bara leikur ... og miðað við að hafa misst alla þessa leikmenn í smit og ná samt að spila um fimmta sætið er ekkert annað en stórkostlegt. Ekki skemma menningarverðmæti í þjóðrembukasti! (Mynd: Hjálmtýr Heiðdal) 

 

Sá að einhver hefur áhyggjur af því að við höfum tekið Trump á covidið, minna um sýnatökur - minna um covid. Geri mér enga grein fyrir því, hef aldrei, í þessi tvö ár, upplifað mig ófrjálsa eða hefta. Það segir kannski meira um lífsstíl minn og kröfur til lífsins en ég má líka tala, það er skrítið að sjá fólk segja að ALLIR séu að deyja úr þunglyndi yfir öllum þessum takmörkunum. Ekki ég. En einhverjir alveg örugglega.  

 

Nú eru gluggar Himnaríkis orðnir hvítir og fallegir - vantar bara smiðina til að stilla betur opnanlegu gluggana tvo sem leka, svo þeir lokist betur. Þá held ég að Himnaríki geti ekki orðið fullkomnara, og nei, ég vil ekki lyftu, það er fínt að fá þessa hreyfingu. Ég flyt þegar það verður erfitt. Lalli málari á mikinn aðdáanda í Krumma (svarti og hvíti, Keli fjær, Mosi nær) sem gladdist ákaflega að sjá hann og þegar við Lalli settumst yfir kaffibolla í 5 mínútur lenti hann í hálfgerðri ástreitni af völdum Krumma. Enn eru, ef ég man það rétt, bara Inga og Lalli, fyrir utan mig, sem Krummi hefur stokkið upp á axlir á, sem er sérstakt ástarmerki Krumma. Inga er sjúkraþjálfari og þegar hún klappar honum veitir hún honum kannski óafvitandi nudd sem hann kann að meta. Inga hefur aldrei klappað mér svo þetta er bara gisk.

 

Mesta gleðifréttin í gær (seinnipartinn) var að tíkin Píla frá Bolungarvík skyldi finnast á lífi. Hún fældist við flugeldaskot á þrettándanum. Sást á lífi uppi í fjalli og þrjár björgunarsveitir tóku saman höndum og björguðu henni í gær. Ég er orðin svo væmin með aldrinum að ég fékk mörg kusk í augun. Hundar eru svo dásamlegir, þótt ég treysti mér ekki til að vera með hund uppi á 3,5. hæð.

 

Svona í lokin ... mamma hringdi í mig í morgun, ofsaspennt og hreykin, til að tilkynna mér að ég hefði loks náð markmiði mínu að komast á topp 5 á blogginu. Ekki hálfdrættingur á við þessa fjóra fyrir ofan mig, bætti hún við, en ég mætti vera stolt þótt ég bullaði yfirleitt allt of mikið, fyrir hennar smekk. Bíði fjórmenningarnir bara ...