Örlagarík játning og vonbrigðin tækluð

Jæja, ekki náðist fimmta sætið þótt litlu hafi munað, er frekar svekkt en samt rosalega hreykin af elsku frábæru strákunum okkar. Aðalstuðningskona liðsins, hún mamma hringdi skömmu eftir leikinn, aftur og nýbúin, og nú með játningu sem var þó ekki alveg ný af nálinni.

 

Mamma: „Manstu, Gurrí, eftir tertunni góðu Nammi, nammi, gott, gott sem ég bakaði stundum þegar þið voruð lítil?“

Ég: „Já, heldur betur, bestu tertu í heimi, ljósið í myrkrinu.“

Mamma: „Sko, ég hringdi eiginlega út af því. Í dag náði síðasta barnið mitt þeim áfanga að verða almennilega fullorðið. Hann Guðmundur, bróðir þinn.“ (sjá mynd af okkur Guðmundi, hann er til hægri) 

Ég: „Einmitt, til hamingju með soninn.“

Mamma: „Takk, elskan. En nú, og bara núna treysti ég mér til að játa fyrir ykkur að þessi terta er bara venjuleg peruterta þótt ég hafi aldrei nennt að gera döðlusultuna sem átti að vera undir perunum og frúmasinum.“ 

Ég: „Aftur? Þú sagðir frá þessu í kökublaði Vikunnar, 45. tbl. árið 2000, þessi fína mynd af þér.“ 

Mamma: „Já, var ég búin að því? Þú varst að vinna hjá Vikunni þá, alveg rétt.“

Ég: „Ég tók viðtalið við þig og var í sjokki lengi á eftir. Viltu sem sagt í alvöru að ég segi systkinum mínum nærgætnislega frá þessu?“

Mamma: „Nei, nei, alls ekki nærgætni, þau eru orðin alveg nógu gömul til að heyra sannleikann og láta sennilega ekki eins og bestíur þótt þú skellir þessu á þau. Lífið er ekki dans á rósum, eins og ég hef alltaf sagt. (Smáhik) Þótt þú hafir til dæmis náð á topp fimm á Moggaglogginu í gær er ekkert garantí fyrir því að þú hrapir ekki hratt niður í það sjötta á morgun. Það þarf ekki annað en spennandi lægð eða kröftuga hríð eða lágan loftþrýsting, eða hvað þetta allt heitir, sem Trausti bloggar um, hann nartar í hælana á þér þótt hann bloggi ekki sérlega oft.“ 

 

Símtalið varð ekki mikið lengra en ég humma það sennilega fram af mér að blaðra þessu í systkini mín. Ef mamma treysti okkur ekki til að vita þetta fyrr en við urðum síðmiðaldra má það kannski bíða ögn lengur, eða bara miklu lengur. Þetta, að hafa vitað þetta, gerði mig reyndar sterkari og vitrari, ég þroskaðist mjög hratt sem gerði mér auðveldara fyrir að geta tæklað það þegar lífsins vonbrigði sviptust reglulega inn í líf mitt, ástarsorgir, blankheit, að heimili mitt til 18 ára við Hringbraut teldist vera í 107 Reykjavík allan tímann - og svo var ég ekki fyrr flutt á Skagann en húsið sett í 101 Reykjavík ... ekki bara það, heldur kom fínasta kaffihús á næsta horn (Kaffi Vest) sem vantaði öll árin mín þarna. Bara tvö dæmi af tvö þúsund milljónum sem ég hef hrist léttilega af mér eins og óværu - bara af því að játning mömmu hafði hert mig þarna í nóvember árið 2000.

 

Þetta yrði nánast jafnhræðilegt og að segja systkinum mínum að þau hefðu verið ættleidd. Sem væri sennilega auðveldara af því að mamma er í O-blóðflokki en við í A-plús, A-mínus og B-plús sem er strax mjög grunsamlegt. Ég er A plús!

 

Þetta voru hugleiðingar föstudagsins sem bara hálftími er eftir af, yfir og út, elskurnar.