Spennandi plön fyrir áramótin

Uppi varð fótur og fit í fjölskyldunni í gær þegar ég aulaði því út úr mér að ég treysti mér ekki í bæinn yfir áramótin. Hefði þurft að fara í gær til að sleppa heilu og höldnu þangað, skildist mér á öllu og öllum. Ástæður fjarveru: arfaslæm veðurspá, slappheit í gær (drög að hálsbólgu með hausverk - eitthvað sem hefur angrað reglulega nær allan mánuðinn) og verkefni sem þarf að vinna og þá kemur sér verulega illa að verða veðurteppt í ófærðinni í bænum sem allt bendir enn til að verði.

 

„Hvað um drenginn?“ spurðu þau miður sín, eins og ekkert væri hræðilegra fyrir fósturson minn en að þurfa að afplána gamlárskvöld með mér. Sem var reyndar rétt hjá þeim, hann var frekar ósáttur við að komast ekki í áramótaveisluna hjá Ellen frænku og Elvari hennar. Matarboð með útsýni og skemmtilegu fólki. Vissulega möguleiki á flatsængum um öll gólf um nóttina ef veðurspár gengju eftir og slagsmál um einu aukadýnuna og sófann ... Það gekk auðvitað ekki að láta drenginn borða fylltan lambahrygg og súkkulaðimúss í eftirrétt, sem var planið, horfa á skaupið með mér, fylgjast með sprengingum út um gluggana og spila krakkakviss, svo ... honum var boðið í bæinn og tók strætó einn um kvöldmatarleytið í gær, mjög spenntur og ofsaglaður. Hann er partíljón.

Já, ég á verulega dásamlega ættingja nema kannski þegar kemur að rúsínum. Rúsínupakkinn úr síðasta bloggi leyndist heima hjá mér eftir allt saman og ég fann hann ekki fyrr en drengurinn var farinn með strætó í gleðina í bænum. Hefði alveg örugglega beðið drenginn um að lauma honum inn í skáp hjá systur minni. Hugsa að rúsínurnar endi í maganum á fuglunum mínum sætu.

 

Myndin hér sýnir sennilega hvernig annars spennandi plön mín fyrir áramótin enda ... kannski næ ég að vakna til að hlusta á níundu sinfóníuna á Rás 1 í fyrramálið ... sem mér tókst síðast 1981.

 

Það er eins og allt sé ákveðið fyrir fram í þessum heimi. Ég pantaði þrjá matarpakka hjá Eldum rétt og átti í smávandræðum, reyndar heilmiklum, með að elda þá alla fyrir áramót þar sem þeir komu ekki fyrr en á miðvikudag vegna jólanna, og þann dag var snætt annars staðar. Ég eldaði silung á fimmtudag og pastasnilld í gær, en síðasti rétturinn, eitthvað mexíkóskt nautavefju-eitthvað verður þá á boðstólum í kvöld. Nenni alls ekki að elda hrygg fyrir mig eina. Ætla að vinna pínku, horfa á sjónvarpið með öðru, skaupið með báðum ... fínt plan.

Ég gáði að gamni hvaða myndir verða sýndar í línulegri sjónvarpsdagskrá eftir miðnætti og sá að það verður ágæt mynd á Stöð 2 ... væmin, hallærisleg jólamynd um kvenkynsfatahönnuð og fallegan prins. Virðist nákvæmlega eins og jólamyndir eiga að vera, en too little, too late ... Tónleikar í boði á RÚV, myndi horfa ef væru með Skálmöld og Sinfó, spennuofurhetjumyndin Watchmen (kl. 00.50) á Sjónvarpi Símans en í gamla daga, þegar ég þráði eitthvað gott eftir miðnætti hafa kennt mér að slökkva bara og lesa, jafnvel með uppáhaldstónlist í eyrunum.

Ég var í góðri aðstöðu til að kvarta, forréttindablaðamaður sem skrifaði stundum um viðburði fram undan, hringdi á sjónvarpsstöðvarnar og spurði og kvartaði svo sáran yfir ömurlegheitum á gamlárs og fékk alltaf sama svarið: „Það eru allir úti að djamma þetta kvöld.“ Ég svaraði á móti með grátstafinn í kverkunum: „Nei, alls ekki. Ekki foreldrar ungra barna, barnapíur, eldra fólkið, öll sem nenna ekki að djamma þetta kvöld ...“ En talaði alltaf fyrir daufum eyrum. Auðvitað hefði ég átt að tala við æðstu toppana en mundi aldrei eftir þessu fyrr en um áramótin þegar ég þráði að horfa á eitthvað skemmtilegt fyrir svefninn en þá var kannski bara fimmtánda endursýningin á Titanic (sem ég ætla aldrei að horfa á aftur, hún endar ömurlega, varið ykkur) eða Forrest Gump (sem endar reyndar vel en er ansi oft sýnd). Engin alúð var lögð í að velja eitthvað almennilegt handa okkur sem kjósum að vera heima þetta kvöld. Nú get ég valið um þúsundir mynda, múahahaha. Ég fór stundum í flott partí á nýárskvöld og þá var bókstaflega allt lagt í súpergóða, nánast sturlað góða sjónvarpsdagskrá það kvöld. Brjálaðist ég? Nei, alls ekki.

 

Sumir skrifa persónulega pistla um árið sem senn er liðið og hér verður stiklað á risastóru ekki alveg í réttri tímaröð: Fóstursonurinn varð 18 ára í mars en neitaði að halda upp á það og sá svo eftir því. Það að verða 18 ára hefur haft ýmsa erfiðleika í för með sér því hann fær nú sjálfur senda alla reikninga, t.d. vegna sumarbúða fyrir fatlaða, fæðiskostnaðar vegna sumarvinnu á vernduðum vinnustað og skólagjalda á starfsbraut - nema þessir reikningar fara allir inn í eitthvað bankasvarthol - því hann er ekki með gemsa, ekki rafræn skilríki, ekki heimabanka eða neitt slíkt, það koma ekki reikningar hingað heim í pappírsformi fyrr en þeir eru orðnir að ásakandi lögfræðihótunum. Sama hvað ég grenja og garga, gengur sérlega illa að fá reikninga hans senda á mína kennitölu. Hann er fullorðinn og skal sjá um þessi mál sjálfur, sama hvað! Þetta á víst að vera valdeflandi fyrir einstaklinginn - en það sama hentar ekki öllum. Þarna er eitthvað sem verður að laga. Við erum ekki öll eins.  

Ég hélt auðvitað upp á mitt afmæli í ágúst, hætt að telja árin, með tíu jólakúlugestum, í þriðja sinn sem covid kemur í veg fyrir stórveisluhöld. Ég hætti hjá Birtíngi í upphafi mánaðarins eftir að hafa unnið þar nánast samfleytt í 22 ár, fyrirtækið hét Fróði þegar ég byrjaði og var til húsa við Seljaveg. Breytingar þar kröfðust meiri vinnu en ég var tilbúin til að veita svo ég kaus frekar að hætta. Hét mér því fyrir nokkrum árum, eða eftir að sonur minn lést, að forðast álag og streitu sem hefur tekist nokkuð vel. Hef haft alveg nóg að gera síðan við hin ýmsu verkefni. Sit daglangt við tölvuna og horfi svo auðvitað reglulega út á sjóinn minn sem ég keypti dýrum dómum með Himnaríki árið 2006.

Mamma dó í júlí, 88 ára og södd lífdaga, og hafði búið á Eir í góðu yfirlæti síðustu misserin. Útför hennar fór fram frá Dómkirkjunni, flottur prestur (Karen Lind) og dásemdar karlakór og organisti (gamall pönkari, skilst mér). Erfidrykkjan var í Oddfellow-húsinu gegnt ráðhúsinu, en það var víst algjör heppni að fá þann eftirsótta sal ... Vel við hæfi fyrir miðborgarstelpuna sem mamma var, hún ólst upp í húsi við Laugaveg, þar sem Domus kom síðar og Sautján, beint á móti Stjörnubíói sem hún sótti grimmt, ásamt hinum kvikmyndahúsunum í miðbænum. (Myndin af þessum flottu þremenningum, mér, mömmu og Einari var tekin á afmæli Reykjavíkurborgar 1986.)   

Við Hilda systir, með fleirum en oftast, skruppum í okkar árlega sumarferðalag í ágúst og urðu Vestmannaeyjar fyrir valinu. Virkilega skemmtileg heimsókn og ég sakna enn kaffihússins við höfnina. Besta vefmyndavél landsins er frá höfninni í Eyjum, sem sýnir Herjólf koma og fara. Ótrúlega gaman að sjá yfir bæinn! Eftir að Seyðisfjörður klúðraði sinni vefmyndavél eða er skítsama um fólk með alvöruáhugamál, er ég komin í hóp þeirra sem vill Norrænu frá Seyðisfirði ... til dæmis til Akraness. (Djók.) Vefmyndavélin fyrir austan sefaði söknuð minn yfir því að komast ekki með nokkru móti austur (enginn strætó alla leið) og geta siglt til Færeyja með Norrænu, sem mig hefur alltaf langað, en að geta horft á skipið sigla inn fjörðinn eða út úr honum, var aum sárabót sem ekki er lengur í boði. Hvar er góði bæjarstjórinn?

- - - - - - - - - 

 

Óska ykkur öllum gleðilegs árs. Vonandi verða áramótin dásamleg hjá ykkur, veðrið skárra en en spáð var sem myndi nú samt spæla mig rosalega fyrst ég sit heima, nað hluta til vegna veðurs ... og skaupið skemmtilegt. Ef ég næ að flissa eða hlæja einu sinni eða tvisvar er ég hæstánægð. Þakklát fólkinu sem sér um það fyrir að gera sitt allra besta til að skemmta mér og öðrum.