Sættir, skjálfti og sjokkerandi bloggfall

Við systur sættumst heilum sáttum í gær. Þegar hún sagði: „Það er bara vetrarríki á Akranesi,“ heyrði ég það ekki rétt því í rauninni sagði hún: Þú lítur sérdeilis vel út, kæra systir, eins og sumarrós.“ Sem er auðvitað allt annað. Kettirnir tóku undir þetta með Hildu, ég veit samt ekki hvort ég get treyst því, hún gefur þeim alltaf eitthvað dót eða kisunammi í jólagjöf og það kunna þeir að meta. Eftir að Helga Möller (ekki söngkona) kom í heimsókn um árið með rækjur og fleira góðgæti handa þeim, fá þeir alltaf unaðshroll þegar frænka hennar (HM) syngur í útvarpinu. Þarf ekki meira til.

 

Myndin er tekin fram í tímann og sýnir þá þróun sem verður á Akranesi, aðeins of mikill gróður (geitungar) fyrir minn smekk, en mér líst vel á.

 

Rúmið mitt hristist aðeins í gærkvöldi þar sem ég lá og las nýjustu bókina um Veru Stanhope, Lengsta nóttin, ósköp notalegt bara, ég neitaði þeirri hugsun sem upp kom að þetta væri jarðskjálfti, einhver kötturinn að búa sig undir að stökkva upp í eða eitthvað. Onei, þetta var jarðskjálfti en hinum megin frá, Borgarfjarðarskjálfti, sá stærsti í áratugi. Ég nötra svolítið af ánægju yfir að hafa fundið rúmið rugga. Verst að eiga ekki og eignast ekki barnabörn til að geta sagt þeim frá þessu. Ég yrði pottþétt montin amma, „ja, sko hún amma ykkar sá gosið 2021 vel út um gluggana hjá sér .... fann stóra skjálftann 2000 og svo aftur 2008, hryllingsskjálftana í undanfara gossins - og lifði af kórónuveiruna (vonandi), börnin góð. Eina sem ég hræddist var að hætta að finna bragð af kaffinu mínu, dúllurnar mínar. Svona getur maður nú verið sjálfhverfur, ekki vera eins og amma!“

 

Mamma er ekki sérlega sátt við mig, finnst ég ekki taka bloggun mína nógu alvarlega, ég hafi sleppt því að blogga í gær sem gæti þýtt að ég ætti mjög erfitt með að endurheimta fimmta sætið. Já, ég féll í gær eða fyrradag úr draumasætinu á topp fimm niður í sjötta, sagði hún mér. Þetta voru tveir sigurdagar sem ég hélt upp á með ýmsum hætti. Eins manns skrúðgangan inn í eldhús að sækja meira kaffi á meðan ég söng ættjarðarlög, verður lengi í minnum höfð en sykurbindindið kom í veg fyrir tertubakstur.

 

Í gær eldaði ég mexíkóska ýsu með hrísgrjónum og salati (úr tómötum, oggu rauðlauk og þarna kryddjurtin, yfir fór: olía, salt og límónukreist, ekki flóknara). Þvílík dýrð að fá þetta svona næstum tilbúið og bæði gott og hollt. Í kvöld hef ég laxinn og mun þá læra að gera aspasinn, mögulega smjörsósu líka ef hún fylgir ekki með. Stráksi fer sennilega í helgardvöl í Reykjadal ef ég finn út úr flækjustiginu við að borga í nýja og voða sniðuga kerfinu/appinu sem neitar að taka netfangið mitt gilt. Í gær var mér skapi næst að afpanta vegna ómöguleikans (orð: Bjarni Ben) við að greiða. En þá yrðu sumir nú frekar hryggir. Vona það besta, fyrir föstudag. Ég er svolítið fórnarlamb of mikillar aðstoðar í gegnum tíðina, fyrst sonur minn, svo Davíð frændi sem ég þrái stundum að flytji upp á Akranes. Um leið og ég læri hlutina er ekkert mál að gera þá en klaufaskapurinn felst kannski í því að vera rög við að fikta mig áfram og kunna nógu mikið í ensku til að lesa Stephen King en ekki nóg fyrir svona ævintýri.

 

Ef fólk heldur að allt sé brjálað í hundaræktarheiminum, Spotify-brjálæðinu (Young - Rogan) sem tengist bólusettir vs óbólusettir, ætti það að skoða hannyrðaheiminn þar sem allt logar annað slagið. „Hér má ekki setja inn uppskriftir, nei, heldur ekki ókeypis uppskriftir. Hættið að segja: Hér er peysa sem var að detta af prjónunum, maður segir ekki svona.“ (1.000 athugasemdir, alla vega) Og svo koma líka stundum óttablandnar afsökunarbeiðnir á borð við: „Ég biðst innilega forláts á að setja heklverkefni inn á prjónasíðuna.“ Sú beiðni vakti reyndar mikla lukku (af því að konan sú kann að búa til sítrónufrómas?) og ein svaraði: „Ég setti einu sinni mynd af systur minni inn á Pottablóm.“ Ekki fylgdi sögunni hvort sú var gerð brottræk úr blómahópnum.