Bækur, ótalin skref og árgangsmót

Bókabúðin allra besta hér á Akranesi var með skemmtilegan viðburð í dag, þá kom sjálfur Gunnar Helgason og kynnti bókina sína, Bannað að drepa. Stráksi var mjög spenntur svo ég keypti áritað eintak ... sem hann vonandi gleymir hratt því hann fær hana í jólagjöf. Keypti tvennt sniðugt handa honum úti í Glasgow og þarf að finna svona fimm hluti í viðbót, minna má það ekki vera. Hann er svo brjálæðislega mikið jólabarn og á innilega skilið að fá margar, margar jólagjafir.

Bækurnar hans Gunnars eru hver annarri betri. Mamma klikk og hinar, líka fótboltabækurnar og svo þessar, um það sem er bannað, þær eru víst alveg frábærar. Stráksa fannst skrítið að sjá Gunnar þar sem við þekkjum tvíburabróður hans, hann Ása ... „og þeir eru alveg eins!“ sagði hann hlessa. „Nei,“ leiðrétti ég hann. „Ási er nú ólíkt huggulegri.“ Stráksi flissaði, þeir eru eiginlega alveg ofboðslega líkir. Báðir sætir og fyndnir, við sættumst á það. Ég ætla að laumast til að lesa Bannað að drepa, fyrir jólin. Svo held ég að hinar tvær „Bannað að ...“ séu á Storytel, þá er nú aldeilis hægt að byrja á þeim.

Ég keypti til viðbótar þrjár bækur á lækkuðu verði, jólagjafir sem ég þarf helst að pakka inn núna svo ég stelist ekki í þær. Þetta eru svakalega góð bókajól, mig langar í alla vega 25 bækur. Svo á ég eftir að kaupa ljóðabækur og prósa fyrir suma. 

 

Annars hef ég verið hálflasin frá Glasgow-heimkomu. Kvef að reyna að herja á en ég berst hatrammlega gegn því - með C-vítamíni og amerískum flensupillum sem eru víst stranglega bannaðar Íslendingum. Hef getað stundað kennsluna en naumlega samt. Það var sérlega gott að enginn skóli var í dag, föstudag. Ég hafði mjög gott af því að dorma til hádegis. Tók grænar flensupillur (næturpillur) og rumskaði ekki við stóra jarðskjálftann í nótt en stráksi vaknaði og fannst þetta mjög spennandi. Ég veit ekki hvort ég eigi að vera fegin eða spæld.

 

Í næstu viku þarf ég að koma mér upp einhverju sem hjálpar mér að láta símann elta mig hvert spor því það er lúmskt mikil hreyfing í því að þjóta um alla skólastofu og hlýða fólki af níu þjóðernum yfir. Í þrjá tíma ... og fá svo bara 1.200 skref yfir daginn, í gemsann sem liggur vissulega grafkyrr í töskunni eða á skrifborðinu, eins þegar ég hamast við að elda kvöldmatinn og stilli símanum upp á hillu, hlusta á sögu eða fréttir á meðan ég tek ábyggilega 100 skref. Hef nokkurn metnað fyrir skrefum eftir útlandaferðina, metnað sem ég hafði alls ekki áður, en það hefur verið of hált og kalt til að ganga í vinnuna og safna. Í gær fékk ég óvænt far báðar leiðir. Úkraínski kattahvíslarinn minn (ok, móðir hans) greip mig á stoppistöðinni þar sem ég beið eftir leið 2, skutlaði syninum í skólann, síðan mér í minn skóla og fór þá í vinnuna.

Svo eftir kennslu, þegar ég beið eftir leið 1 við Bónushúsið, (hann á að vera þar kl. 11.58 en kemur iðulega of snemma, eða 11.54, sem er sérlega stressandi því ég er búin að vinna kl. 11.50, get varla hlaupið, er enn að drepast í hásininni eftir að hafa tekið á sprett að óþörfu að næstu stoppistöð vegna misskilnings), kom gömul bekkjarsystir á hlýjum og fínum bíl og bauð mér far heim. Elsku Sigga.

 

Við hlökkum mikið til að hitta árganginn okkar ögn seinna í þessum mánuði. Byrjum gleðskapinn klukkan 18 og endum fyrir miðnætti (ekki ótti við að breytast í grasker, heldur fáum við salinn ekki lengur). Þetta er einstakur hópur, við höfum ekkert breyst, ekki einu sinni karlarnir, eins og við höfum verið geymd í formalíni eða eigum málverk uppi á háalofti af okkur, sem eldist en við ekki. Við erum líka hrikalega skemmtileg og fjölhæf og lýsum upp hvert herbergi sem við göngum inn í. Fólk hér á Skaganum talar um þetta. Þau okkar sem búa annars staðar, eins og í Noregi, Grænlandi eða Reykjavík, hefur sömu sögu að segja. Við vinnum meira að segja búningaverðlaunin alla öskudaga þótt við höfum ekki einu sinni farið í búning. Alla vega ég sem vinn heima en geri ráð fyrir að það eigi við um allan okkar árgang.

Madonna, jafnaldra okkar, er á tónleikaferðalagi núna en ætlaði að reyna að koma til Akraness, skjótast, af því að það er þyrlupallur hér á hlaðinu. Vonum að það takist. Annar jafnaldri okkar, Michael Jackson, hefði ella komið ef hann væri enn á lífi. Held að enn einn jafnaldrinn, Helgi fokkings Björns, eigi heldur ekki heimangegnt. Mig grunar samt að hann sé brjálaður yfir þokunni sem skall á hérna á Írsku dögunum í fyrra eða hitteðfyrra svo enginn sá hann og varla heyrði því þokan var svo þykk. Það er svo sem til sæmilegt tónlistarfólk af öðrum árgangi en vissulega vandfundið. Sjáum til hvað nefndin getur. Er alveg til í diskótek ef sæmilegt rokk fær að heyrast. 

 

Mynd 2 var tekin snemma í kvöld, af gömlum og gigtveikum Kela sem þaut ofsaglaður um allt Himnaríki og endaði uppi á skáp, hann getur sko ekki hoppað, heldur klifrar upp á sófa eða rúm. Dýralæknirinn í Hamraborg í Kópavogi er alveg frábær, Keli var nánast við dauðans dyr fyrir nokkrum vikum, hættur að vilja borða, orðinn horaður og svaf nánast út í eitt. „Sennilega gigt,“ sagði dýri, „prófaðu þetta lyf, settu dropa út í blautmat, sumir kettir hætta að borða ef þeir finna til!“ Og Keli fór að fljúga, sjá mynd.