Þjófstartað ... og gardínuofbeldi lífs míns

„Í-guðanna-bænum, ekki kveikja ljósið fyrr en þú ert búin að draga fyrir!“ sagði mamma svona fimm milljón sinnum. Ekki bara þegar ég var lítil, heldur talaði hún áfram um hætturnar af því að einhver sæi inn til mín, jafnvel bara þegar ég væri að læra heima við hansahilluskrifborðið, eða lægi uppi í rúmi síðdegis við að lesa gömlu bækurnar hennar (Snjallar stúlkur, og helming bókaflokkanna um Rósu Bennett og Beverly Gray. Tvíburasystir mömmu fékk hinn helming bókanna því þær systur fengu sjaldnast, jafnvel aldrei, gjöf nema saman).

 

 

Ég mótmælti þessu gardínuofbeldi móður minnar (og það löngu áður en mygla varð landlæg á Íslandi) og notaði frekar heklaðar myndir til að skyggja á „innsýnið“ þegar ég varð gjafvaxta og giftist fyrsta eiginmanni mínum (1980), því mér fannst ekki rétt að loka á birtuna og lífið, eins og ég reyndi að segja henni.

 

 

Áratugum seinna, eða í dag, uppgötvaði ég, mér til mikils hryllings, að hún hafði rétt fyrir sér allan tímann. Hrellirinn, sú Joona Linna-bók sem ég er að lesa núna, og jú, hann var auðvitað á lífi, fjallar um gluggagægi sem hangir úti í garði og myndar tilvonandi fórnarlömb ... við að fara í sokkabuxur, borða ís, horfa á sjónvarpið, tala í síma ... og sendir lögreglu myndbandið rétt áður en hann brýst inn og myrðir þær. Ég hef sennilega sloppið verulega naumlega í gegnum tíðina. Vissulega átti ég gardínur fyrir alla glugga á Laugaveginum (1982), jarðhæð, rétt fyrir ofan Hlemm, mögulega fylgdu gardínur í Æsufellinu (1983) en á þessum tíma, eftir skilnað við fyrsta eiginmanninn, bjó ég í svo skamman tíma á hverjum stað, að raðmorðingja hefði ekki gefist tími eða þolinmæði til að sitja um mig. Á Hringbraut (1988-2006) var ég á annarri hæð og fljótlega eftir komu mína þangað var háa tréð sunnanmegin fellt, það var orðið gamalt og fúið, svo viðkomandi hefði svo sem sést mjög greinilega og jafnvel brotið sig þegar tréð hryndi undan honum sem það hefði gert ... Hlaðið hjá mér við Himnaríki (2006-) ... bílastæði beggja vegna og oft snúa bílarnir að gluggum mínum ... svo ég hef greinilega verið í meiri lífshættu hér en ég get mögulega ímyndað mér.

Hvort sem þeir eru með sterka og langdræga sjónauka í skipum á Faxaflóa, hljóðlausa njósnaflugvél í felulitum eða nota dróna ættu þeir að vita að ég er alltaf með læst hjá mér og hef þrjá verulega grimma og nánast mannýga varðketti sem engu eira.

 

Ég er ekki mikið fyrir að þjófstarta en í mínum huga er bolludagsaðventan hafin, hófst um þessa helgi. Næsta helgi verður nánast eins og jólin með hápunkti á mánudeginum. Ég ætla ekki að baka þá, frekar fara til Hildu í bollukaffi - og svo sjá til á sjálfan bolludaginn hvort ég fari jafnvel í Kallabakarí. Fyrsti skóladagur, fyrsti minn dagur í kennslu, verður á bolludaginn og eiginlega synd að geta ekki boðið nemendum upp á eins og eina vatnsdeigsbollu í kaffitímanum. Ég bakaði bollur í dag, eftir uppskrift frá mömmur.is og get ekki sagt að þær hafi orðið fullkomnar þótt uppskriftin hafi verið það. En allt í lagi samt. Fannst þær orðnar svo dökkar, strax eftir 20 mínútur (áttu að vera í c.a. hálftíma) svo ég tók efri plötuna út átta mínútum of snemma miðað við það. Leyfði þeirri neðri að vera lengur, þær voru ansi ljósar ... og féllu svo hver um aðra á meðan þær bökuðust lengur - af því að ég opnaði of snemma á þær, ekki efri plötuna. Bömmer. Ofninn blæs sem sagt ekki jafnt og ég hefði átt að baka eina plötu í einu.

Stráksi fær bollur í kvöldkaffinu, en sýrlensku snúllurnar í næsta húsi (eina fólkinu í heimi sem finnst ég of grönn, held ég) færðu mér kúffullan disk af sterkum mat og í þetta sinn gat ég hefnt mín strax og sendi Fatimu með bollur heim. Hún sendi mér skilaboð stuttu seinna (alltaf á íslensku) svo hrifin að hún vill læra að baka bollur, ég heimtaði að fá að hjálpa henni, er nú orðin reynslunni ríkari eftir daginn í dag, svo bollurnar hennar verða fullkomnar. En þrátt fyrir að bökunartíminn hafi verið 30 mín. við 190°C á blæstri klikkaði ég með því að finnast þær of dökkar ... sem þær voru ekki. Hvor plata í 25-30 mín. hefði verið fullkomið.  

 

Fréttir af Facebook

Sumir á Fb bulla og rugla varðandi mislingaveika manninn, segja að hann sé líklega hælisleitandi ... en á einum stað sá ég að hann væri nú bara breskur ferðamaður sem mér skilst að séu bestu ferðamenn sem hægt er að fá - nema auðvitað í þessu tilfelli.

Það eru vissulega einhverjir sem eru mjög mikið á móti bólusetningum, skaðleg lygi læknis sem missti leyfið fyrir að falsa niðurstöður rannsókna um að sprautan (með þremur mótefnum) ylli einhverfu. Hann var þá kominn með einkaleyfi á bólusetningum með einu mótefni (við mislingum, minnir mig) svo hann hefði orðið forríkur ef ekki hefði komist upp um hann (skv. heimildamynd á RÚV eða Stöð 2). Skaðinn var skeður þrátt fyrir að þetta væri leiðrétt út í eitt, og hjarðónæmi sem hafði náðst er ekki lengur til staðar. Myndin: Sá þessa mynd hjá manni sem ég veit að er á móti bólusetningum og sér sig sem manninn á myndinni.

 

Það er kostur að hugsa sjálfstætt, og hlýða ekki hvaða vitleysu sem er í blindni ... eins og ég gerði á barnsaldri. „Alltaf að hlýða fullorðnum,“- bullið sem rak mig næstum út í að fara með fullum karli út í leigubíl þegar ég beið á Reykjavíkurflugvelli eftir að vera sótt. Þegar einhver segir eitthvað smjaðurslegt á borð við: „Þú ert greinilega manneskja sem hugsar sjálfstætt!“ ættu allar viðvörunarbjöllur að hringja hátt, mínar gera það, ég get verið tortryggin á hrós þótt mér finnist ég oftast eiga allt gott hrós skilið.

Þegar árulestrarkona (löng saga) sagði við mig fyrir áratugum að ég væri með svo marga gula liti í árunni minni (og það væri gáfumerki), hugsaði ég í stað þess að gleðjast: Af hverju finnst henni hún endilega þurfa að peppa mig upp? (Það þarf ekki við okkur Þingeyinga). Svo komst ég að því skömmu seinna að hún sagði þetta sama við fleiri, kannski alla. Þá hafði ég reyndar lært að mótmæla ekki hrósinu, hugsa mitt en þegja. Mótmælti nefnilega eitt sinn og sagði við breska miðla sem vildu meina að ég væri svo rosalega gömul sál. „Það getur ekki verið, ég hata garðyrkju.“

„Ó, Görreijj, þú átt ekki að gera svona lítið úr þér!“ svöruðu þau alveg miður sín yfir þessu sjálfsniðurrifi, hver vill ekki vera gömul sál? Mér finnst þetta enn mjög fyndið - og hef ekki enn, áratugum seinna, öðlast þann mikla andlega þroska og innri ró til að hafa gaman að því að vinna í garðinum (eða svölunum). Ungbarnssálin kveður í bili.