Kvenraunir í slabbi, útskrift og ... bláar myndir

Heilmiklar kvenraunir bara að komast til vinnu í dag og heim aftur. Samt er ég svo hrifin af íslensku veðurfari, svöl sumur, hlýir vetur (þannig). Strætó passar ætíð upp á sína og ég hef alltaf náð fimmunni í Höfðatorgi á leið í vinnuna og tólfunni þar líka á leið heim skömmu eftir að ég kem þangað. Sérmeðferð, myndi ég kalla það ef ég héldi ekki að það væri nákvæmlega útreiknað.

Hásinarnar á mér þola ekki óvænt stökk, hopp og hlaup á eftir strætó - en B1-vítamínið er sannarlega farið að virka á það, finnst mér. Það er nánast alltaf fullt í strætó og útlendingar í meirihluta. Held að fyrirtækið myndi hrynja ef þeir væru ekki ...

Já, og nemendur í stofu þrjú lærðu nýtt orð í dag ... SKÍTAVEÐUR.

 

Komin upp í rúmlega 4.000 skref á dag (úr 643 í fyrra lífi) fjóra daga vikunnar, og oft eru þau talsvert fleiri, ef ég skrepp til dæmis í búð fer skrefafjöldinn auðveldlega upp í og yfir 5.000 sem er ágætt hjá kyrrsetukvendi eins og mér. Fór stuttan hring í Bónus í dag og keypti meðal annars nokkra ólíka heilsusafa saman í pakka, og sá við heimkomu að þetta er safakúr fyrir einn dag. Ég öskraði af gleði því þá þarf ég ekki að elda neitt á morgun heldur bara drekka mismunandi safa. Svona getur maður nú grætt á því að lesa illa á umbúðir. Prófaði eitt sinn safakúr frá Kaju (af Akranesi) og fannst það æðislegt, borðaði fræ (í stað hnetublöndu) inn á milli safa og átti eiginlega fullt í fangi með að ná að drekka sex safaskammta á dag í fimm daga. Fann hvernig hollustan og vítamínin komu sér vel fyrir í líkamanum. Þá bjó stráksi hjá mér svo ég slapp nú ekkert við að elda.

Talandi um mat ...

 

Útskriftardagur var í dag (dagskóli í fjórar vikur) og rosalega mikið fjör. Það var allt fullt af góðum mat sem nemendur komu með (frá þeirra heimalandi).

Mér til gífurlegrar gleði var ansi hreint lítið um hnetur og rúsínur sem flestir vita að kemur beinustu leið úr iðrum vítis. Mikið sem þetta er skemmtilegur og góður vinnustaður.

Frábært starfsfólk og dásamlegir nemendur. Ég varð ansi fljótt algjör snillingur í að lesa texta á hvolfi um leið og ég hlustaði á fólk lesa (sjá mynd sem sýnir sjónarhorn mitt).

 

Ég bætti líka ögn við arabísku- og spænskukunnáttu mína þessa vikuna ... veit núna að Hasta Manjana (skrifað eftir framburði) þýðir sjáumst á morgun.

Og hæ á arabísku er Salem Alekum ... maður snýr þessu við þegar maður svarar kveðjunni og segir þá: Alekum Salem.

Já, og talandi um að snúa einhverju við ...

 

Í mjög mörgum strætisvögnum Reykjavíkurborgar eru öfugsnúin sæti sem "njóta" mikilla óvinsælda, enda hver vill ferðast aftur á bak, aftur í tímann? Mér verður alltaf flökurt ef ég neyðist ... svo ég sit frekar á hlið í þessum sætum, sem er sannarlega ekki hollt fyrir viðkvæmt bak til áratuga.

Þið, strætisvagnahönnuðir sem lesið bloggið mitt, endilega hugsið þetta betur.

Þótt ég sé alls ekki gömul kéddlíng held ég nú samt að ég hafi verið elst í leið 12 frá Höfðatorgi undir kl. 16 í dag. Ég hlammaði mér þess vegna í gamlafólkssæti (sem snýr rétt) en beið eftir því að einhver eldri kæmi og myndi þá vitanlega standa upp fyrir viðkomandi. Mér fannst ég þó fá ónotalegt og reiðiþrungið augnaráð frá sumum farþegum, eins og ég væri að stelast, þykjast vera gamall maður með staf (merkið fyrir ofan sætið). Ég reyndi að dýpka hrukkurnar á enninu, fara að kveða rímur og róa fram og til baka en án harmonikku er ekki séns að leika sig eitthvað eldri. Hefði sennilega þurft að japla á súrmat eða sviðakjamma til að gera þetta trúverðugt. Er ansi hrædd um að næmt fólk sem gjarnan tekur strætó hafi áttað sig á því að endajaxlar mínir eru ekki enn komnir fram í dagsljósið og heldur ekki ellifjarsýnin sem flestir jafnaldrar mínir eru löngu komnir með, og hafi þar af leiðandi haldið mig mun yngri. Það er hreinasta helvíti stundum að vera svona ungleg. Það þýðir ekkert fyrir mig að veifa skilríkjum. Bæði er vegabréfið mitt útrunnið og bleika ökuskírteinið með mynd sem var tekin á síðustu öld, jafnvel þarsíðustu ...

 

Ég átti smávægileg samskipti við Lífeyrissjóð verslunarmanna í gær og í morgun. Klaufaskapur í mér að tala ekki við þau og láta vita af því að ég var tekjulaus um hríð eftir flutningana til Reykjavíkur. Ég var góðfúslega minnt á í bréfi, skrifuðu nú í janúar, að ég skuldaði lífeyrissjóðsgreiðslur aftur í tímann (verktakar eiga að sjá um allt svona sjálfir) og skrifaði þeim til baka, sagði hið sanna, að ég væri flutt og hefði vissulega fengið "fullt af störfum" í bænum en enga vinnu sem ég gæti byrjað í fyrr en í fyrsta lagi eftir áramót! Eins og bloggvinir mínir ættu að muna ... ég var svo innilega að tryllast yfir því að geta ekki unnið. Lifði bara á elskhugum mínum (borðaði þá auðvitað ekki) og yljaði mér við gamlar minningar ... eða þannig. Það voru ekkert nema elskulegheit sem mættu mér hjá sjóðnum og öllu var kippt í lag í hvelli. Gott að vita ef svona tímabil kemur aftur hjá mér, að láta þau vita strax.  Það er svo oft kvartað yfir samskiptum við ýmsar skrifstofur og stofnanir ... sannarlega ekki málið hjá þessum elskum. Ég hef reyndar alltaf verið ánægð með þennan lífeyrissjóð svo ég kaus að vera áfram þar þegar ég fór að vinna alfarið sem verktaki - og sé ekki eftir því. Held að skatturinn geri ekkert því þau hafa aðgang að öllu mínu og svo fæ ég bara hærri skatt eða líklega frekar endurgreitt, þegar allt er gert upp í gegnum skattaskýrsluna.

 

Mynd af málverkum: Það stóra og það efra (litla) eru eftir Önnu Ólafsdóttur Björnsson, það litla varð til þess að ég ákvað að láta bloggið heita Sögur úr skýjahöll, sjúklega flott vatnslitamynd. Stóra myndin hefur verið í minni eigu í áratugi og sýnir konu að reyna að komast upp á bleika skýið ... og ég er komin þangað! Neðri myndin er eftir hirðmálara Akraness, elskuna hann Bjarna Þór. Já, ég er hrifin af bláum myndum ... 

 

Er komin í helgarfrí, jibbí, vinn bara tvo tíma á dag, fjóra daga vikunnar, sem "nemi á plani", ekki nemandi, og dýrka þessar þriggja daga helgar ... þótt þær fari iðulega í húsverk ... er meira að segja að hugsa um að strauja fínu, hvítu rúmfötin mín. Minnir að ég hafi síðast straujað þegar OK Computer kom út (Radiohead, maí 1997) og hlustaði á hana aftur og aftur og aftur á meðan allt varð slétt og óaðfinnanlegt áður en ég raðaði því í lita-, efna- og stafrófsröð upp í skápana. Það skyldi þó ekki hafa verið tímabilið þegar ég prófaði green&beis-pillurnar frá Herbalife, og varð svo ógeðslega hress og orkumikil að ég man að ég straujaði meira að segja þvottapoka. Ohh, hvað ég væri til í slíkar pillur núna en þær voru víst bannaðar, eins og amerísku flensulyfin, Bismo Peptol-magadrykkurinn bleiki og fleira og fleira ...

 

Er búin að uppgötva að rafmagn er eitt af því sem erfiðast er að vera án ... það fór af hérna rétt fyrir kl. 18 á mánudagskvöldið og kom ekki fyrr en nokkrum klukkutímum seinna. Held að blokkin mín hafi verið síðasta húsið sem fékk straum aftur. Mér var ekki um sel þegar hleðslan á gemsanum mínum hrapað smátt og smátt niður ... lengi vel var hún 4 prósent og komin niður í 2 prósent þegar rafmagnið kom loksins.

Svo ekki gat ég hlustað á sögu eða hangið í símanum. Það var ekki hægt að elda. Ekki hægt að tengjast netinu í gegnum spjaldtölvuna (sem fannst í körfu inni í fataskáp!) sem var fullhlaðin en samt eins og dauð því ráderinn gengur fyrir rafmagni EINS OG ALLT! Meira að segja gamli heimilissíminn var tengdur rafmagni og hefði verið gagnslaus. Fór ekkert fram og veit ekki hvernig aðrir íbúar lifðu þetta af - í rosalegu myrkri og lyftuleysi ...

Held að síma-landlína sé enn í gangi en ekki svo mikið lengur, sagði einhver, svo ég hætti með heimasímann. Hef ekkert að gera við hann ef hann er ekki lengur öryggistæki. Þannig að óvinir Íslands þurfa ekkert að gera nema ræna okkur öllu rafmagni til að hernema okkur. Það lamast allt! Ef Trump langar að skreppa í golf í nýja landinu sem hann ætlar að eignast, kæmist hann frekar í það hér en á Grænlandi og þar liggur kannski hættan, ef hann kemst að því að hér á klakanum er talsvert hlýrra og sennilega fleiri golfvellir.

 

Stefni á að hreyfa mig ekki úr húsi alla helgina. Sýnist samt á spám að það verði enn hálka í næstu viku, hitinn mun rokka upp og niður, og líklega verð ég að festa kaup á almennilegum mannbroddum til að haldast óbrotin og vinnufær svo ég geti nú borgað í lífeyrissjóðinn minn. Sá mér til gleði og þæginda í dag að það var vel mokað fyrir framan húsalengjuna mína í Skeifunni (vinnan) þar sem er fjöldi fyrirtækja, Lyfja var þar fremst í flokki og langbest mokað hjá þeim! En það voru komin heilu stórfljótin á göturnar þarna allt í kring og ég er svooo fegin að þurfa ekki að vera á ferðinni þar á morgun.