Rómantík á stoppistöð og spár um gos

Spennandi stefnumót kl. 14 í gær ... en vissulega ekki rómantískt. Ég kann afar vel við konur en kýs allt ástarkjaftæði frekra með sætum körlum, eins og bloggvinirnir ættu að vita. Þetta var nú bara viðtal, spjall við blaðakonu og við höfðum það gott á kaffihúsi í miðborginni, sötruðum ágætis kaffi.

Tólfan mín (strætó) sem stoppar hér á hlaðinu (hinum megin við Sæbraut) fer alla leið niður í bæ, þessi elska, og ég á svo mikið eftir að nýta mér það! Borgarskvísan sem ég er að verða ... aftur. Spjallið var skemmtilegt og gekk vel en svo kom spurningin: „Má ég spyrja þig um son þinn sem dó í bílslysi?“ Þetta var óvænt og kom mér alveg í opna skjöldu - en hefði auðvitað ekki átt að gera það. Og hvernig brást klakadrottningin af Töffaravegi í Dramahaturshreppi við þessari spurningu? Jú, hún fór að skæla sem kom henni sjálfri virkilega á óvart. Blaðakonan var dásemd og ég jafnaði mig fljótt. Sjúkk að kaffihúsið var nánast autt, einn gestur (áhugalaus um allt nema tölvuna sína) úti í horni.

Hélt að sár sem hefði haft sjö ár til að gróa (mynda skán) gæti ekki rifnað svona upp ... Ég hafði nú samt gott af þessu og þetta fékk mig líka til að hugsa. Það bregst auðvitað enginn eins við ástvinamissi og það er nánast ekkert sem hægt er að kalla rangt eða rétt í sorgarferli, skilst mér. Ég bjó í vel vernduðu umhverfi á Skaganum þar til í október sl. og allir sem ég umgekkst vissu hvað hafði gerst og ég fékk engar erfiðar eða óvæntar spurningar. (Reyndar í Costco, fyrir um sex árum, frá gamalli samstarfskonu: „Og hvað er svo að frétta af stráknum þínum?“ Henni brá illa við svar mitt, og þetta eyðilagði sennilega daginn fyrir okkur báðum).

Ég hef aldrei haft þörf fyrir að tala mikið um Einar og missinn, einhverra hluta vegna, sem er kannski rangt ... eða ekki. Svo fékk ég spurningu í vinnunni í gær inni á kaffistofu: „Átt þú börn?“ Ég var ekki búin að jafna mig eftir hitt en með pókerandlit minntist ég á stráksa, fóstursoninn til sjö ára, og kettina sem börnin mín ... enda finnst mér eldhress og fjörugur vinnustaður ekki rétti staðurinn til að tala um svona hluti. 

Samt er þetta eitthvað sem ég þarf að búa mig undir fyrst ég er ekki lengur í vernduðu umhverfi. Og hefðu árin sjö ekki átt að búa til aðeins sterkari skjöld en þetta? Best að spyrja einhvern af sálfræðingunum í ættinni. Kannski beit ég of fast á jaxlinn of fljótt ... og drekkti mér í vinnu að auki ... Ég hef samt fundið mikinn mun til hins betra, með hverju árinu.

 

Í dag var ekki vinna, ég kenni á þri., mið. og fös. þessa vikuna, en mögulega alla virka daga frá og með næstu viku. Kommer i ljus.

Fór nú samt á vinnuslóðir um miðjan dag því nuddarinn minn (síðan fyrir um 25 árum) er með aðstöðu þar núna. Hún var alveg jafnstórkostleg og mig minnti, kvaddi mig með: „Mundu svo eftir að drekka nóg og hvíla þig.“ Það tekur á að fara í fyrsta nuddtímann, skilst mér. Svo hrósaði hún mér ógurlega fyrir að vera svona vel á mig komin (lítið notuð), engir nýir liðir eða líffæri, bara eldspræk þrátt fyrir lélegt bak frá unglingsaldri. Hún fékk heilar 50 krónur í þjórfé frá mér fyrir falleg orð í minn garð.

 

Rómantík dagsins:

Þar sem ég beið eftir fimmunni rétt hjá Glæsibæ fór maður á mínum aldri að spjalla við mig ... á ensku. Það var eins og heil ferð hefði dottið út (leið 5) því ég stóð þarna í korter þótt skýlið segði að vagninn kæmi eftir eina mínútu. Ég tjáði honum eftir smáspjall að ég ætti, starfs míns vegna, að reyna frekar að kenna honum íslensku en þá kom í ljós að hann er íslenskur, hefur bara verið búsettur í Bandaríkjunum síðustu áratugi og finnst íslenska þjóðin aðeins mælandi á enska tungu. Hann bjó í Seattle, New York, L.A. ... bara um allt.

 

 

Hann var staddur á Íslandi vegna andláts föður síns. Hann sagðist heyra enskuna út um allt, ekki síst í Ölveri þar sem hann heldur sig mikið (ég sleppti því að segja honum að brúðkaupsveislan mín, þegar ég giftist langfyrsta eiginmanni mínum, hafi verið haldin þar) ... já, honum líst ekkert á Ísland, finnst stjórnmálin ömurleg, ekkert nema sjálftökuflokkar, ekkert hugsað um almenning, hann yrði þeirri stundu fegnastur þegar hann kæmist aftur út.

Skilst að Trump sé viðkvæmt umræðuefni hjá sumum svo ég kunni ekki við að spyrja hvort hann væri ekki að fara úr öskunni í eldinn, en maðuirinn kvaðst þó elska Ísland, eins og við gerum nú flest. Svo settist hann fyrir framan mig í strætó, og þegar ég fór út í Höfðatorgi, óskaði ég honum alls hins besta. Þetta er það næsta sem ég hef komist rómantík um langa hríð. Langtíma einsemd kennir manni að slaka á kröfum. Ölver hringdi ansi mörgum bjöllum ... en það var nú samt engin vínlykt af honum. Svo gæti hann alveg verið vélsagarmorðingi þarna westra, flytur kannski á milli fylkja þegar FBI er komið á slóð hans? Stoppistöðin á Suðurlandsbraut við Glæsibæ leynir aldeilis á sér.

 

Skemmtilegi harðlokaði og fá- en góðmenni fb-hópurinn minn; áhugafólk um jarðskjálfta (ekki aðdáendur þeirra samt), eldgos, jarðfræði og annað slíkt, vildi (eða einn í hópnum) að við spáðum fyrir um komandi gos, hvenær það kæmi. Nú hafa sérfræðingar (alla vega einn) sagt að það gjósi innan þriggja daga. Ég spái því að það byrji að gjósa klukkan 18.37 á laugardaginn, ein í hópnum nefnir sunnudag eða mánudag og einn segir það komi í fyrramálið og jafnvel á tánni (sem er þá væntanlega staðsetningin) og það jók heldur betur spennuna. Hvenær á maður að ná að sofa?