Björgun á Hlemmi

Höfuðborgin hefur upp á margt að bjóða, eins og Akranes svo sem, og eftir flutningana hingað hef ég verið að leita að margvíslegri þjónustu sem er ögn flóknara að finna en ég hélt. Nuddið er komið inn í líf mitt aftur ... jesssss, svo eignaðist ég dásamlegan klippara (elsku Hassan) sem kemur þó alla leið frá Akranesi til að klippa ykkar háæruverðuga og er afar vandvirkur og góður. Í stað þess að hringja í hann gerðist eitthvað á mánudaginn, það small eitthvað í höfðinu á mér og ég gafst upp á hárlubbanum. Vildi klippingu strax, í hvelli, á stundinni! Ætlaði að bíða þar til eftir Ramadan en fannst öskrin í mér fyrir framan spegilinn um morguninn eiginlega óbærileg, ekki síst fyrir nágrannana.

Undir hádegi stökk ég upp í strætóinn minn og hringdi bjöllunni þegar Herdís sagði í hátalaranum: „Næsta stopp er gamla Rúgbrauðsgerðin!“ Þaðan fetaði ég mig sífellt nær Hlemmi þar til ég fann hárstofu (Hárhornið) sem býður upp á að mæta án þess að panta tíma og fá klippingu. Syfjulegur hundur tók á móti mér, dillaði skottinu og leyfði mér að klappa sér. Síðan heilsaði ég upp á starfsmann sem skömmu síðar bjó sig undir að klippa mig. „Þynna og stytta,“ sagði ég þreytulega eftir allt argið heima, þakklát fyrir að starfsfólkið öskraði ekki af hryllingi, eins og allir í strætó á leiðinni. Ég var reyndar með heyrnartól í eyrunum, að hlusta á sögu en heyrði einhvern hávaða samt.

Ég fékk fína klippingu og ekkert nema klippingu (ekkert hárlakk, engin hárþurrkun) og borgaði ekki nema rétt rúmlega 6.000 kall fyrir. Aldeilis gott verð í þessari dýrtíð.

Ekki var hægt að sleppa því að heimsækja Hlemm mathöll (í fyrsta sinn). Ég fékk mér pastarétt sem var ekki "betri" en svo að ég leifði honum næstum öllum. Ég var þreytt við heimkomu, lagði mig í smástund, vaknaði svo til að hátta mig og næsta morgun um áttaleytið var ég sprellfjörug, ekki skrítið eftir sautján klukkutíma svefn. Hmmm. Kettirnir alsælir yfir því að ég væri farin að nálgast þá svona rosalega þegar kemur að svefnþörf. Ég tjáði þeim að ég hefði sennilega verið eitthvað lasin og náð að sofa það úr mér. Þeir fnæstu bara. Mun prófa mathöllina aftur, ekki spurning, en þá fullfrísk. 

 

Fyrir-myndin hér fyrir ofan var tekin fyrir skömmu en sýnir alls ekki allan hryllinginn sem ríkti í hármálum heimilisins en samt ögn af því sem vesalings baðspegillinn mátti þola. Á þeirri seinni, eftir-myndinni, finnst mér ég líta ótrúlega virðulega út í sólinni á stoppistöðinni í gær. Veit ekki alveg hvað henni Önnu Júlíu (Classic hárstofa, Akranesi) finnst um það.

 

Svo þarf að finna snyrtistofu! Keypti mér brúnan augabrúnalit og maskara í Hagkaup um daginn og öðlaðist hálfgert andlit við notkun á því dæmi en Anna Júlía sá alltaf um þau mál um leið og hún litaði á mér hárið. Nuddarinn sagði mér frá snyrtistofu í bláu húsunum við Skeifuna og svo er víst önnur í Glæsibæ líka. Þessir staðir þurfa að vera í göngufæri við vinnuna (í Skeifunni) eða vel staðsettir þegar kemur að strætó.

 

Afmælisbarnið (stráksi) er komið til höfuðborgarinnar og nýtur lífsins með Hildu frænku þegar þetta er skrifað. Vitað var af þeim á kaffihúsi í Hamraborg í Kópavogi, ef marka má skýrslur sérsveitar sem berast mér reglulega eftir að ég lét vita af rúsínustyrjöldinni rosalegu. Jú, jú, eftir síðustu heimsókn mína í Kópavoginn fór ég vandlega í gegnum veskið mitt eftir að heim var komið og fann einn pakka sem hafði verið ansi vel falinn. Lymskan og grimmdin sem endurspeglaðist þarna varð til þess að sérsveitin tók málið að sér. Ég fæ sérstaka vernd á meðan Reykjavíkur-afmælisveislan stendur yfir á morgun og síðan verður gerð markviss leit að rúsínupökkum því andstæðingur minn neytir allra bragða til að finna ótrúlegustu og kvikindislegustu felustaðina. Ekki að furða þótt ég þurfi stundum sautján tíma svefn samfleytt ...