Hjálpsemi, óvæntur aðdáandi, kaffifréttir, DV í denn ...

Flutningar á vinnuaðstöðu standa nú yfir og allt í kringum það er svo ótrúlega miklu meiri vinna en mig hefði grunað. Stóll úr dyngju minni, hægra horninu, flytur niður í kjallara, skrifborðið kemur í það horn. Rúm kemur í vinnuherbergið, nýkeypt kommóða úr Góða hirðinum (5.500) og bókahillur þaðan bætast við í stofunni. Heimilið ekki nærri því eins smart og áður en það verður bara að hafa það. Það fjölgar um einn á heimilinu sem er tilhlökkunarefni. Þá eru komin mín vanalegu þrjú störf og jafnvægi kemst á. Djók! En ekki djók samt. Finnst mjög eðlilegt að vera í þremur störfum. Vissulega eru þau ekki öll frá 9 til 5. Sjúkk.

 

Ævintýrablokkin mín er alltaf jafnfrábær. Íbúi á fyrstu hæð (kvk) aðstoðaði mig í gær við að færa bækur og hillur, í dag kom annar íbúi (kvk af 2. hæð) og dröslaði stólnum úr horninu og fram á gang með mér. (Ég tel víst að einhver þriðji íbúinn (kk) aðstoði mig við að færa hann niður í geymslu á morgun.) Síðan skruppum við (sú af 2. hæð) á pínulitlum Hopp-bíl í Góða hirðinn þar sem var sko múgur og margmenni. Í leit minni að kommóðu sá ég t.d. tvo voða fína mánaðarbolla, ekki þessa venjulegu, báðir mars-bollar, en ég á þúsund bolla og vantar ekki fleiri, en þeir voru auglýstir skömmu seinna á bollaáhugafólks-fbsíðu á nokkuð hærra verði. Ég sem hélt að Góði væri með verðið á slíkum vörum í hæstu hæðum, stundum hærra. Furukommóðan sem ég fann var þó alls ekki dýr, kostaði 5.500 kr. og er í fínu lagi, há og grönn. Fimm rúmgóðar skúffur. Akkúrat eins og hún átti að vera. Smámisskilingur varð vegna lánsrúms sem ég hélt að væri venjulegt rúm en er samanbrjótanlegt gestarúm. Ég kíkti á netið og þar er verið að selja frekar ódýrt rúm, nýlegt og akkúrat það sem ég þarf. Þetta er ekki af nísku, heldur held ég að ég sé að breytast í vissa Gretu ... sem er bara af hinu góða. Ég þrái heitt að breyta eldhúsinu mínu þannig að hægt verði að hafa borðkrókinn undir glugganum. Ég komst að því að ég get nýtt fínu inniréttinguna sem er, jú, vissulega orðin nokkuð gömul en samt í mjög fínu lagi. Get fært skápana og bætt við langþráðri uppþvottavél og skipti út eldavél fyrir helluborð og bakaraofn í betri hæð ... Spara mér eflaust milljón með þessu. Nóg af parketleifum í geymslunni, svo það komi fram. En enn er þetta á draumastigi. Pípari ævintýrablokkarinnar segir mjög lítið mál að færa vaskinn (sem er undir glugganum, auðvitað). Til að forða stórslysi ætla ég að biðja mína kláru Guðnýju sem skipulagði hið nýja himnaríki á sínum tíma að aðstoða mig með skipulagninguna. Hún er verulega klár og góð í sínu. 

 

Frekar ungur maður, sætur og greindarlegur með stafla af bókum í fanginu, aðstoðaði okkur við að ná tökum á hjólatrillu undir kommóðunni þarna í Góða. Á meðan grannkona mín sótti bílinn, borgaði ég og gat án aðstoðar flutt kommóðuna út og niður rampinn ... en þá kom annar karlkrúttmoli, nú á mínum aldri (50 plús, plús, plús, plús, plús) og bauð fram aðstoð. Ég hélt að svipur minn hefði lýst stolti þar sem ég trillaði kommóðunni frá húsinu en sennilega sá maðurinn ótta þarna einhvers staðar og að ég byggi ekki yfir ökuleikni af nokkru tagi. Þetta var líka í fyrsta skipti sem ég ók kommóðu á svona trillu. Þrátt fyrir aðra höndina nánast í fatla (alla vega umbúðir um handlegg) skutlaði þessi elska kommóðunni upp í pínulitla bílinn (aftursætin lögð niður) og það var meira að segja hægt að loka skottinu. Allt á hreinu-samkomuhúsið, munið? Þetta var slíkur bíll. Það er ekkert langt síðan ég missti trúna á mannkynið en upp á síðkastið hefur hún aukist nokkuð. 

 

Við ókum sem leið lá heim, grannkonan hringdi í manninn sinn sem nánast vippaði kommóðunni upp úr bílnum með annarri og það hefði ekki komið mér á óvart þótt hann hefði sett hana á bakið og hlaupið upp stigana. Við tókum nú samt lyftuna. Þegar ég kvaddi þessi frábæru hjón bað ég þau í guðanna bænum  sagði ég: „Ef þið þurfið einhvern tímann hjálp við að flytja kommóðu, endilega talið við mig.“ Þau lofuðu því ... 

Maðurinn með umbúðirnar og hjálpsemi hans sýndi mér að ég er enn "meðða" ... eða get fengið hjörtu síðmiðaldra karla til að slá svolítið hraðar sem er kannski ekki svo hollt ef út í það er farið. Samt gleðilegt fyrir mig. Það varð til þess að ég skipti um prófílmynd á Facebook, setti splunkunýja af mér ófarðaðri í afmælinu núna í ágúst. Hrukkur eru þrælflottar sko.

 

Myndin af mér hér fyrir ofan er sú allra nýjasta, tekin á afmælinu núna í ágúst.

 

Það hefur fjölgað í fjölskyldunni, alveg um tvo í þessum mánuði. Annar kom í heiminn fyrir nokkrum dögum og við systur ætlum í frænkuheimsókn til hans um helgina. Hinn er ferfættur af tegundinni maltese og líka ógurlega sætur. Hann heitir Moli Seifur, er rétt rúmlega tveggja mánaða og býr í Kópavogi hjá systur minni.

 

 

Í kvöld kúrðu Moli og Golíat saman í fyrsta sinn. Golíat er mjög góður og þolinmóður en stundum pínku pirraður á hvolpalátunum í honum en þetta er nú allt í rétta átt og ekki komin vika síðan hann flutti alkominn. Moli er mini-maltese (Golíat er venjulegur maltese).

 

Draumaveðrið mitt brast á í dag. Hellirigning og norðanátt - nema norðanáttin var bara einn metri á sekúndu. Það komu ekki einu sinni tíu dropar á norður-gluggarúðurnar mínar, það féll bara gjörsamlega lóðrétt regn sem ég vissi varla að væri til hér á landi. Ég ætla mér samt að vonast eftir hressandi roki og rigningu. Bara í nokkra klukkutíma, yfir nótt bara!

 

Stundum spila ég kapal eða eitthvað í símanum. Ókeypis leikir þýða að maður þarf að afplána auglýsingar inn á milli, stundum ferlega háværar sem virkar aldrei vel! Ein mjög leiðinleg gengur út á að reyna að selja forrit sem tekur til í símanum manns. "Þegar þú þarft meira pláss í símann, ekki gera eins og gamla fólkið sem eyðir bara einni mynd í einu!" Það er sölupunkturinn, enginn vill vera eins og gamla fólkið, og alls ekki gamla fólkið sjálft ... eða hvað? (Þetta er sko kaldhæðni) Ég eyði alltaf handvirkt - því ég myndi aldrei treysta einhverju appi til að velja bestu myndina þegar maður hefur tekið nokkrar af því sama, og fleygja hinum.

 

Þessir samfélagsmiðlar eru nú frekar spes stundum ... eins og Snapchat sem minnir mig stöðugt á eina mynd, eina dagsetningu, en um það bil vikulega dúkkar upp eins og af þráhyggju og hvað sem ég er að gera í símanum, í kapli, á feisbúkk, spjallinu: Manstu eftir 16. janúar 2018? Jú, þann dag var sonur minn jarðaður. Ég tók eina snappmynd þá og það er sú mynd sem Snapchat virðist óttast að ég gleymi og ýtir að mér að deila henni. Frekar hallærislegt. Ég er svo sem nánast hætt á snappinu, fór yfir á Instagram þar sem fjörið er. Þessi vikulega áminning Snapchat freistar mín ekki til að koma aftur. 

 

Já, og svo er "óvinakaffihúsið" mitt í Hafnarfirði (sjá síðasta blogg) víst með Illy-kaffi sem er ljómandi gott og óskiljanleg þessi vandræðalegheit að halda því leyndu. Jú, einhver hefur ætlað mér eitthvað illt ... vitneskja er vopn! ... en alltaf óþolandi þegar er verið að gera manni upp skoðanir eða tilfinningar.

 

 

Ég fann gamla og góða mynd af skrifstofuliðinu á DV síðan við fluttum í nýja húsið að Þverholti 11 og það gamla var rifið. Svo er nýja húsið farið og bara nýbyggðar íbúðir, enda flott staðsetning. Það rifjaðist upp fyrir mér minning frá þessum tíma þegar myndin var tekin: Starfsemin varð að halda áfram þrátt fyrir stólaburð og slíkt, og ég hafði hlaupið út á pósthús til að sækja póst fyrirtækisins, ég þurfti gíróseðla til að geta gert upp á innheimtudeild smáauglýsinga. Það var líka dásamlegt að geta hoppað út og fengið frískt loft í nokkrar mínútur. Við reyktum við skrifborðin ... hugsa sér! Yfirleitt sóttu sendlar póstinn en þegar þeir voru ekki tiltækir hljóp ég, og elskan hann Ólafur skrifstofustjóri fór hratt í gegnum póstinn (yfirleitt kúffullur plastpoki) og lét mig fá gíróseðlana mína sem voru eins konar ávísanir fyrir greiðslu ... en hvað um það, einn daginn þarna í flutningunum bilaði lyftan og ég festist á milli hæða. Ég var með póstinn og þarna voru til dæmis landsbyggðablöð og ég hafði engar áhyggjur, mér myndi ekki leiðast á meðan viðgerð stæði yfir. En allir í húsinu voru vissir um að ég væri gjörsamlega skelfingu lostin, föst í lyftu. Nærstaddir höfðu eflaust heyrt minnst á bókina Lokast inni í lyftu eftir Snjólaugu Bragadóttur og haldið að það væri hryllingsbók sem hún var alls ekki, heldur rómantísk bók um ástir og örlög. Eitthvert karlmennið spennti lyftudyrnar upp og tveir aðrir drógu mig hreinlega upp, sem mér fannst frekar vandræðalegt - en það var bara búið að ákveða að ég væri viti mínu fjær af ótta ... Sætt af þeim samt. 

 

Mynd: Hluti af skrifstofugenginu á DV á níunda áratug síðustu aldar. Eins og sjá má vorum við ráðin vegna útlitsins. Skemmtilegir tímar, frábær þessi sjö ár, 1982-1989.

Aftari röð f.v.: Elli Már, Ólafur, Þráinn, Sibba, Ásdís og Herdís. 

Fremri röð f.v.: Steingerður, Svava, Gurrí, Helga og Björk.