Þrjú líf af níu ...

Keli, 10 ára, grár og hvítur, og Krummi, 9 ára, svartur og hvítur, fluttu hingað fyrir tæpum níu árum. Sá fyrrnefndi hafði fundist í Heiðmörk, einn af níu kettlingum sem eitthvert ógeðið hafði hent í poka ofan í gjótu á ísköldum desemberdegi.

 

Þeir fundust loks, tveir lifðu af, bjuggu í Kattholti í tæpt ár og fengu svo heimili um sama leyti. Keli flutti hingað. Þegar ég ætlaði að taka hinn líka nokkrum dögum seinna var hann kominn með heimili.

 

 

Keli var mjög var um sig, það mátti ekki halda á honum og honum brá við allar snöggar hreyfingar eða hljóð og þaut í burtu. Mánuði seinna eignaðist hann vininn Krumma sem var þriggja mánaða, gekk undir nafninu Tjúlli (vegna mikils æskufjörs) hjá Dýralæknastöðinni í Grafarholti, en búið var að borga fyrir að láta lóga honum. Með leyfi fólksins var hann auglýstur og við Einar sóttum hann skömmu seinna. Krummi og Keli urðu samstundis algjörir perluvinir og sofa oft í faðmlögum.

 

 

MYNDIN til vinstri er reyndar af Mosa og Kela.Fann enga af Kela og Krumma hér í tölvunni minni, bæti úr því síðar, á fullt af myndum af þeim í símanum.

 

Svo kom MOSI ...

Eitt sinn, á meðan Einar bjó enn hjá mér var hann á heimleið (fótgangandi) og í nærliggjandi götu rakst hann á kettling sem vældi svo sárt að Einar kom með hann heim.

 

 

Sá litli var greinilega týndur í þessum kulda og myrkri ... Hann tók gleði sína um leið og hann kom inn og frá því fyrsta dýrkaði hann Kela og Krumma, nuddaði sér upp við þá en þeir færðu sig undan og hrylltu sig, en hvæstu ekkert á hann.

 

 

Í ljós kom að hinn bröndótti Mosi hafði bara alls ekki nennt að ganga heim, hann bjó í sömu götu og við.

Við Einar vorum kolfallin fyrir þessari dásemd og sögðum eigandanum að ef þyrfti pössun fyrir hann værum við til. 

Íbúarnir á neðstu hæðinni urðu stundum varir við skælandi kött fyrir utan húsið og sögðu mér frá því - ég vissi að það væri Mosi sem langaði að koma í heimsókn.

 

Svo fluttu eigendurnir frá Akranesi og spurðu hvort ég vildi taka Mosa. Ég sagði nei, nóg að vera með tvo, en Einar tók hann til sín. Eftir að Einar dó flutti Mosi svo til mín og þrátt fyrir að eitthvað væri hvæst og svona í fyrstu, tók ekki nema tvær vikur að koma á friði. Fyrri kynni hafa án efa hjálpað mikið til. Yfirleitt tekur lengri tíma en þetta að venjast.

 

Mosi hafði fundist ofan í vél á bíl sem kom til að gefa fyrsta eigandanum rafmagn og engin leið að vita hvar hann hafði villst upp í bílinn en bíll konunnar fór í gang og hún var orðin eigandi að ótrúlega sætum ketti. Sem var sturlaðislega hræddur við óhljóðin í ryksugunni þar til hann sá Krumma og Kela nánast sallarólega yfir þeim. 

 

Á myndinni hér til hægri má sjá Mosa prófarkalesa spennandi skjal ... Ég hafði brugðið mér fram til að sækja kaffi og kom að honum svona. Sennilega beið hann spenntur eftir fuglamyndbandi af YouTube en ég sýni honum slíka dýrð annað slagið. Sjórinn minn var sérlega flottur þennan dag - himinninn æði. 

 

Mosi er ansi forvitinn, eiginlega alveg rosalega mikill glanni, og þegar hann slapp eitt sinn út á svalir um miðja nótt (biluð hurðin þá) endaði hann á svölunum niðri hjá Hildi og Gumma. Hildur kom með hann næsta morgun, alveg gáttuð á þessari heimsókn á svalirnar á næstum þriðju hæð - ef við teljum jarðhæðina sem fyrstu hæð, er þetta sú þriðja og ég á fjórðu. Þarna fór annað lífið hans af níu.

 

Þegar endurbæturnar áttu sér stað í fyrra, voru kettirnir lokaðir inni hjá mér, ég vann í tölvunni, og fóru ekki fram fyrr en eftir að smiðirnir voru farnir, klukkan fjögur. Þá þurfti að taka allt út. Eitt sinn tók ég eftir því að eldhúsglugginn var galopinn og fór til öryggis að leita að Mosa, sem skoðar allt fyrst og spyr svo. Hann fannst ekki, hafði greinilega stokkið eða dottið út um gluggann, svo ég fór út og kallaði - óttaðist svo að hann hefði farið lengra. Inga vinkona kom og við ókum um nágrennið. Við gáfumst upp eftir korter og ég ákvað að leita frekar fótgangandi. Þegar við ókum að húsinu spegluðust bílljósin í skelkuðum augum Mosa sem hafði leitað skjóls bak við öskutunnurnar. Við Inga urðum ofsaglaðar og Mosi líka. Honum var fagnað vel af Kela sem er einhvern veginn miklu meiri vinur hans en Krummi er, enda þvær Mosi Kela mjög vandlega nánast daglega sem nautnabelginum og kelirófunni Kela (já, hann breyttist mikið með árunum) kann svo sannarlega að meta.

 

Mosi er búinn með þrjú líf af níu, jafnvel fleiri ... svo hans verður vel gætt.

 

 

Á neðslu myndinni má sjá þá skoða það nýjasta sem smiðirnir höfðu brallað þann daginn. Það lítur út fyrir að þeir hafi verið mjög ofvirkir. Þeir voru það. Þarna má sjá gluggann sem Mosi fór út um ... óskiljanlegt að hann hafi ekki slasað sig neitt. Hann var mjög óttasleginn, eðlilega en ég þekki hann það vel að ég veit að hann lærir ekki af reynslunni. Forvitnin og allt það.