Óvænt viðbrögð

Í gær birti ég afar átakanlega mynd sem var samansett af tveimur, af handleggjum mínum til að sýna litamismuninn. Þar með sýndi ég þeim sem það rengja að sólbrúnka, eða sólbruni, geti orðið í gegnum gler á glugga. Ég gantaðist vissulega og gaf í skyn að ég væri vörubílstjóri (með handlegginn út um opinn gluggann) og þá auðvitað í Bretlandi þar sem umferðin er öfug við okkar, með smáatriðin á hreinu.

 

Viðbrögðin? Þau voru viðbjóður. Facebook logaði. „Það er ekki eins birta á handleggjunum,“ gargaði fólkið. Reyni það bara að taka mynd af báðum handleggjum sínum í einu! „Eru þetta lærin á þér?“ mátti ég líka þola ... (eins og ég sitji á stuttbuxum uppi á skrifborðinu við vinnu mína). Það var ekki fyrr en elsku Anna vinkona benti mér á að golfarar sýna stoltir mislitar hendur á sumrin, þar sem þeir nota bara einn hanska. Ég elska hér með golfara. Og tek algjörlega aftur það sem ég sagði eitt sinn að mín ímynd af „helvíti“ væri að horfa á golfrásina í sjónvarpinu. Myndin sem hér birtist af mislitum handleggjum er sönnunargagn 2, fóstursonurinn tók myndina og enginn munur var á birtu, þetta langt þurfti ég að ganga til að sanna mál mitt. Augljóslega er hægri handleggurinn sá neðri á myndinni.

 

Ég spáði Daða og Gagnamagninu 12. sæti á Tupperware-síðu vinkonu minnar, bara af því að öll hin sætin sem mér finnst trúlegra að þau lendi í, voru tekin. Hef ekki fengið morðhótun enn - en held að okkur eigi nú eftir að ganga mun betur en það. Tólf er flott tala, finnst mér, fædd sjálf tólfta ágúst, sonurinn fæddist tólfta apríl. En ég fæ verðlaun ef svo ólíklega vill til að við lendum þarna fyrir miðju.

 

Nú er ég orðin nokkuð leikin í að búa til latte og get farið að huga að algjörlega rétta bragðinu. Kvörnin er stillt á 10 og mig grunar að lægri tala tákni fínmalaðra ... ég er t.d. núna með Húsblöndu Kaffitárs og finn ekki alveg sama bragð og af latte á kaffihúsunum, gott samt, svo ég prófa mig áfram um einhverja millimetra í báðar áttir.

 

 

Já, og svo tilkynnti ég í bókasafninu í gær að ég ætlaði næst að skrá á mig bækurnar sjálf þótt það væri hroðalega tæknilegt, nú væri ég hætt þessum tækniótta (vegna of mikillar hjálpar of lengi). Næst? Sennilega að leigja rafmagnshlaupahjól og þeysa um Akranes! Vera með þunnan og langan trefil, sem stendur þá láréttur aftur af hjólinu ... vá. Svo ef ég gef í skyn að mig langi í rándýrt hlaupahjól er ekki ólíklegt að systkini mín og mamma slái saman og gefi mér eitt slíkt í sjötugsafmælisgjöf (reyndar mjög, mjög langt þangað til) eða eitthvað annað flott og sniðugt, ef ég þekki þau rétt. Ég fékk litla uppþvottavél frá þeim á þrítugsafmælinu svo ef þeim finnst ekki of unglingalegt að gefa mér hlaupahjól þá leyfi ég mér að vona, nema eitt sem væri enn betra, að hægt verði að fá göngugrind sem flýgur með mann. Tækninni hefur samt lítið fleygt fram í þessu síðan 1968 svo ég geri mér ekki miklar vonir.