Æsandi hljóð

Það er eitthvað við hljóðið sem ísbíllinn gefur frá sér sem æsir mig upp, skapar einhvern spenning, einhverja stemningu. Samt á ég engar góðar minningar varðandi ísbíl úr æsku, það var ekki einu sinni bókasafnsbíll, bara blómabíll sem keyrði á milli og seldi húsmæðrum á Akranesi pottablóm - kannski afskorin en ég efast þó um það, allt þótti svo mikið bruðl í gamla daga að ég fékk bara mandarínur og epli um jólin. Já, ég er fædd 1858.

 

Ég var í sturtu þegar ísbíllinn kom eins og skellibjalla inn planið norðan við himnaríki undir kl. 14 í dag. Í þetta sinn stillti ég mig um að hlaupa nakin út, það voru svo miklar hótanir og læti síðast (ísbílstjórar ættu að vera um sextugt, það myndi auðvelda margt). Ég var eldfljót að þurrka mér og klæðast en óþolinmæðin í þessu unga fólki varð til þess að bílstjórinn dreif sig sunnanmegin við himnaríki og gaf frá sér þessi spennandi hljóð sem vakti börn (og fleiri) til löngunar. En ... annaðhvort var bílstjórinn stríðinn eða með lélega athyglisgáfu því ég sá börn hlaupa í loftköstum að bílnum sem sneri hratt við og ók á brott án nokkurrar miskunnar. Náði mynd þessu til sönnunar. Það skrítna við æsing minn og trylling er að ég er ekkert sérstaklega mikið fyrir ís. Hugsa að hljóðið sé sálfræðilega hannað til að æsa fólk upp í eitthvað sem það langar kannski ekki endilega í. Það nær mér í hvert einasta skipti. Þótt það væri hnetu-rúsínubíll sem gæfi frá sér svona hljóð myndi ég samt fyllast gleði og spenningi og finnast ég verða að hlaupa út - hvernig sem stæði annars á.

 

Þegar gemsi einnar vinkonu minnar hringdi þegar hún var í heimsókn hjá mér síðla vetrar kom svona ísbílshljóð sem ég skemmti mér yfir. „Nei,“ sagði hún grafalvarleg. „Þetta er líkhringing, heyrirðu það ekki?“ Hjartað fór að slá hraðar og ég þorði ekki annað en að kinka kolli. „Jú, einmitt,“ sagði ég eftir skamma umhugsun. Það var svo ekki fyrr en eftir atvik dagsins í dag sem ég lagði saman tvo og tvo (hef þessa skemmtilegu greind úr föðurættinni, sagði pabbi alltaf). Mögulega eru ÍA og Akraneskirkja í samvinnu um að hvetja börn og unglinga til að hreyfa sig meira. Hljóðið gæti hafa verið mitt á milli ísbílshringingar og klukknasláttar ... svona eftir á að hyggja. Ég veit ekki alveg hvað mér finnst um þetta. En ég hefði án nokkurs vafa elt bókabíl, hefði hann verið til í æsku minni, landshornana á milli og fengið fína hreyfingu.

Allt mjög gott er að frétta af kaffimálum. Nú er kvörnin stillt á 9 komma 9 og ég er ekki frá því að það sé betra. Að minnsta kosti stundi Inga vinkona nautnalega í gær þegar hún saup á latte sem ég bauð henni upp á. En í gær skipti hún sér nánast hnífjafnt á milli mín og dótturinnar. Fyrst latte hjá mér seinnipartinn, síðan kvöldmatur og músik hjá dótturinni og síðast atkvæðagreiðslan hjá mér. Ég var nú bara nokkuð sannspá, sagði að Ísland lenti í 12. sætinu ... hef ekki tekið saman atkvæðafjölda áranna (frá 1986) og deilt með þátttökuskiptunum en næstum-sigurinn í gær kom meðaltalinu okkar eflaust nær því tólfta. Ég hélt með Finnlandi, heyrði það ítalska í fyrsta sinn í gærkvöldi og það heillaði mig ekki. Mætti ég frekar biðja um Dimmu, Skálmöld, Deep Purple, Led Zeppelin, Jethro Tull, King Crimson, Pink Floyd, Green Day, Nirvana ...

En nú eru það LIV-CRY í sjónvarpinu mínu, smápása frá eldgosi.

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 23.5.2021 kl. 17:29]

Þegar við Íslendingar tókum fyrst þátt í Eurovision árið 1986 bauð ég mörgum erlendum jafnöldrum mínum í Reykjavík í Eurovision partí á mínu fróma heimili.

Þetta var kurteist fólk sem sagði ekkert eftir flutning Gleðibankans en Mörlendingar voru almennt nokkuð vissir um að lagið myndi vinna keppnina.

Sigurvegarinn var þó hin belgíska Sandra Kim með lagið "Ég elska lífið", sem hinn franski vinur minn Hervé kallaði "Ég elska franskar", enda hef ég alltaf fengið franskar kartöflur með aðalréttum á belgískum veitingahúsum.

Sandra Kim - Ég elska franskar

Can Belgium claim ownership of the French fry? - BBC