Hrekkjavökuhneyksli í Himnaríki og megrandi ákvörðun ...

Plön breytast, eins og við vitum. Gestur gærdagsins nennti ekki á Grjótið - kaffihús, hún heldur því fram að besta kaffi landsins sé ætíð að finna í Himnaríki sem er hverju orði sannara ... Og af því að hún kom svo seint sem jafnar út of snemma-gestinn í fyrradag, datt okkur helst í hug að panta okkur kvöldmat frá Galito eftir kaffibollann. Ég fór á Facebook og kíkti á matseðilinn, hringdi svo.

„Galito, gott kvöld.“

„Já, gott kvöld, ég ætla að panta tvær kjúklingasamlokur, aðra með salati í stað franskra.“ (Fyrir mig) 

„Grillið er lokað ... en við erum með sushi og-“

„Ahhh, okkur langar í sushi,“ Og sushi sóttum við tæpum klukkutíma seinna, hrikalega, ofboðslega gott. Mikið alltaf að gera, vinsæll staður.

 

Á efri myndinni má sjá sælgæti í körfu. Afgangurinn eftir daginn eða þegar fimm barnahópar höfðu komið? Varð kannski hrekkjavökuhneyksli eða lyktar allt núna af alíslensku samsæri? Þið verðið að lesa áfram.

 

Í dag fór ég á fætur eftir hádegisfréttir ... annan daginn í röð, svona eins og maður gerir á frídögum, vann svolítið en fór svo að undirbúa það að gefa nokkur kíló af sælgæti. Ég ákvað, til að nammið virkaði meira og þar af leiðandi sæist síður hversu mikið við stráksi höfum fengið okkur alveg óvart af því, að setja banana og kalda kókómjólk úr ísskápnum í körfuna. Um 2/3 af kókómjólkinni gekk út, eða tvær fernur af þremur, vel af sér vikið, sérstaklega þegar litið er til fjöldans sem kom ...

 

Ég var svo vel undirbúin að ég ætlaði, ef álag yrði brjálæðislega mikið, sem var nánast öruggt, að hlífa nágrönnum mínum við háværum börnum þramma í hundraðatali upp tröppurnar, að sitja frekar niðri í ískaldri forstofunni hjá póstkössunum. Spurning líka hvort lögreglan gæti aðstoðað við að halda almennilegri reglu, beinni biðröð sem næði sennilega út að Garðabraut þar sem umferð er mikil.

 

Forstofan snýr í norður og það er norðanátt. Brrrrr. Var búin að finna föðurland, mjög hlýja peysu, lopasjal og Michelin-man-úlpuna mína. Að taka kaffi með fannst mér snjallt, og líka gemsann ef yrði pása. Inga vinkona setti þessar áætlanir svolítið úr skorðum með því að boða komu sína í kaffi rétt fyrir fimm, en sælgætisafhending átti að fara fram milli 17 og 19. Ég ákvað því að byrja hátíðina bara uppi. Nágranninn sem boraði í loftið hjá sér (gólfið hjá mér) eldsnemma morguns á frídegi, minnir mig, myndi örugglega fyrirgefa mér lætin í börnunum. Hinir eru líka dásamlegir. Ég hafði svo verið tvístígandi frá því ég vaknaði, á ég að skjótast út í búð og kaupa meira, þetta yrði örugglega ofboðslega fljótt að klárast. En það var of kalt úti til að mér fyndist það gerlegt svo ég  yrði bara að valda fjölmörgum börnum vonbrigðum. Þau yrðu bara að læra að lífið er ekki dans á rósum, eins og mamma sagði stundum við mig í denn.

 

Mynd: Stráksi fylgdi þremur ógurlegum skrímslum, ja, tveimur reyndar, til að fá flott sælgæti. Hann kom sem gestur, gistir annars staðar um helgina. Þarna er enn bjart úti.

 

Grikk eða gott-ástandið hófst kl. 16.50, þrír snjallir guttar komu og örguðu af hrifningu yfir sælgætinu í skálinni, þeir mættu svo Ingu sem var á leiðinni upp. 

„Ég get gefið þér kaffi en þú verður sennilega að drekka það ein,“ sagði ég stressuð við hana, ég yrði sennilega að drífa mig niður fljótlega. Við sátum og sötruðum kaffi ... í drjúga stund en þá kom fóstursonur minn ásamt nokkrum krúttmolum (sjá mynd) sem hann var að fylgja í gotteðagrikk-ferð um hverfið. Svo gerðist ekkert nema að það dimmdi úti. Í kringum hálfsjö komu tveir eða þrír hópar í viðbót. Síðan ekki neinn krakki, enginn. Inga vill meina að það séu ekkert svo margir krakkar í hverfinu og hún hafi heyrt að flestir væru bara í eigin hverfi. Það huggaði mig ekkert. Ég veit að þetta er einhvers konar samsæri, sennilega til að fita mig svo ég ógni engum í maraþoninu næsta sumar, dettur mér helst í hug. Það er samt skrítið því ég tek aldrei þátt í maraþoni. Eitt sinn hlupu mörg hundruð manns fram hjá stofuglugganum mínum á Hringbraut, og ég sat þar í stól og varð ekki vör við neitt. Svona langt frá samkeppni í maraþoni er ég. Mér finnst meira að segja ógeðslega leiðinlegt að ganga. En ég þarf að hugsa þetta betur. Kannski hafa foreldrar lesið bloggið mitt þar sem kom fram í algjöru gríni að ég vildi að allt kláraðist en jafnvel enn meira að það kláraðist ekki: „Krakkar mínir, ekki fara í Himnaríki, leyfum aumingja Gurrí að eiga sitt sælgæti í friði.“ Njeeee, þá er fyrra samsærið líklegra.

 

Alla vega fjórðungur er eftir af sælgætinu og mér tókst bara að troða einum Þristi í Ingu með kaffinu og einum í mig. Hugarvíl mitt var algjört klukkan 19, ekki einu sinni kvöldfréttir náðu að gleðja mig og róa eins og þær gera iðulega. Ég var nánast orðin sátt við að verða bara ofsafeit eftir að neyðast til að borða þetta allt sjálf (sjá efri mynd), og fá þar að auki tannskemmdir eftir langt hlé, þegar mér hugkvæmdist að skella þessu sælgæti (mínus banana og kókómjólk) í jólapakkana til vina og vandamanna, svona aukalega með. Ég þyrfti bara að drífa mig að pakka þeim inn sem þegar væru keyptar svo ég fengi mér ekki sælgæti fyrir algjöra slysni.

 

 

Ég skokkaði léttfætt og mun bjartsýnni niður stigann eftir þessa verulega megrandi ákvörðun og fjarlægði miðann sem á stóð: „Efsta hæð, efsta bjalla, ussss, ekki vekja skrímslið.“ Þetta með skrímslið varð í alvöru til þess að börnin höfðu ekki hátt. Börn á Akranesi eru svo æðisleg. Bjartsýna Bjartríður hafði svo skrifað á bakhlið miðans: „Allt búið!“ og nokkur hjörtu.

 

Ef ég geri þetta aftur að ári treysti ég á að sögur hafi borist um dýrlega körfu Himnaríkis, fulla af geggjuðu OG STÓRU sælgæti (krakkarnir sem þó komu elskuðu Kinder-eggin). Þá gæti ég þurft að sitja niðri og garga: „Myndið röð, annars vekið þið skrímslið ...“ og fá hjálp hjá löggunni.

 

Leiðrétti hér með nokkurra daga gamalt bull í mér; það eru Lón og Valdimar sem flytja lagið Earthquake, ekki Vök og Valdimar, en ég hlustaði stórhrifin á Vök (söngkonan af Skaganum) án Valdimars þegar ég var að leita að meiru, nú þarf ég að hlusta á Lón. Afsakið þetta rugl og fljótfærni. Ég benti Míu systur á þetta líka geggjaða lag en hún fann það aldrei á Spotify með V og V ... Ég hélt um stund og var nánast frávita af ánægju yfir því, að vera búin að finna ofjarl minn í klaufaskap við að leita á netinu en auðvitað var það ekki svo gott.