Móðgandi næturgestur og skjálftamælir sem virkar

Fyrir tveimur árum, næstum upp á dag, var ég á heimleið með strætó, sennilega á sunnudegi, og veðurútlitið frekar ömurlegt. Fimm erlendar stúlkur sátu rétt hjá mér og voru sérlega áhyggjufullar yfir því að komast ekki á Bifröst þar sem þær stunduðu nám. Þær gátu alveg eins farið á Skagann því þær þekktu ekki hræðu í Reykjavík. Ekki á Akranesi heldur, nema mig sem var nýjasta vinkona þeirra. Þegar við nálguðumst stoppistöðina mína á Akranesi þurfti ég að hugsa hratt. Ættu þær að fara á endastöð og standa á Akratorgi í glórulausu óveðrinu sem var kannski á leiðinni og bílstjórinn þyrfti að rífa þær af sér eða ... Ég ákvað hið síðarnefnda og bauð þeim heim í kaffi og hernaðaráætlanir, þar gætu þær í hlýjunni og með kaffi í annarri, kleinu í hinni, haft samband við fólk sem þær þó þekktu og væri mögulega á leið á Bifröst þetta kvöld. Annars yrðu þær bara að gista - sem var ekki jafngirnilegt og það þætti í dag því endurbætur á Himnaríki voru ekki hafnar. Enn voru tveir mánuðir í Didda og kó rífa  niður baðherbergi og svo eldhús ...

 

Ég eldaði fljótlegan pastarétt. Alltaf samt erfitt að elda fyrir fólk frá framandi löndum eins og Víetnam og Japan, ég gleymi aldrei hvað ég þjáðist yfir döðlukökunni (sælgætinu) sem kona frá Jórdaníu gaf mér eitt sinn og var það besta sem hún vissi. Og horfði hrifin á mig borða þessa dýrð sem var eitt af því versta sem ég hafði smakkað. Óskarsverðlaunin fara alltaf í rangar hendur. Döðlukökuna hugsa ég stundum um þegar kvenraunir berast í tal. Og hetjudáðir. Og leikhæfileikar.

 

Kennari þeirra á Bifröst hafði pláss fyrir þrjár af ungu, elskulegu konunum og sótti þær einhverju seinna. Þær tvær sem eftir voru gistu í svefnsófanum í stofunni. Fyrstu og kannski síðustu næturgestirnir í þeim annars þægilega stofu- og svefnsófa úr Rúmfatalagernum, keyptum haustið 2018. Önnur þeirra fór í sturtu (í baðkarinu) um morguninn en ég gleymdi að segja henni að setja hengið innan á baðkarið svo allt var enn á floti á baðinu þegar þær hlupu í strætó skömmu seinna, ofsaglaðar, og nú þorði heigullinn (strætó) að Bifröst. (Reyndar ... ef strætó keyrir í hviðum yfir 30 m/sek og eitthvað kemur fyrir þarf tryggingafélagið ekki að bæta það).

 

Líf mitt er sem opin bók stundum og fólk komst að þessu þegar ég auglýsti villt og galið á Facebook eftir fari fyrir þær til Bifrastar (skólans, ekki brúarinnar). Ein Facebook-vinkonan klökknaði og líkti mér við frelsarann (hennar orð) vegna þessa (ekki í gríni) og ég átti það auðvitað algjörlega skilið fyrir að hafa boðið heim sérlega indælum ungum konum sem voru í virkilega miklum vanda staddar ... En vissulega varð svipuð „frelsarans-greiðasemi“ ein helsta ástæða þess að einn af fyrrum eiginmönnum minnum heimtaði skilnað, hann var svo gáttaður, svona gerði maður ekki ...

 

Þá hafði ég hitt unga bandaríska bakpokastúlku á förnum vegi hér á Akranesi. Hún spurði mig til vegar. „Hvar er næsta hótel, eða gistiheimili?“ Mig minnir að Hótel Akranes hafi enn verið starfandi en bara sem dansstaður og enn, 2021, er ekkert hótel á þessum risastóra stað að verða (bráðum 8.000 íbúar), á meðan t.d. Borgnesingar hafa þetta fína hótel, og eru bara um 2.000 talsins) ... en ég sagði að það væri extremely expensive að gista á hóteli á Íslandi og dró hana með mér heim. Þá var sonur minn ungbarn (ekki UNGAbarn) og ég með hann í gönguferð í eldgömlum Silvercross-vagni. Unga konan, c.a. jafnaldra mín, var þakklát fyrir boðið, borðaði kvöldmat með okkur, fékk mögulega kvöldkaffi líka (fyrst voru gestir) og svo morgunverð næsta dag. Hún kvaddi næsta morgun með miklum kærleikum, NOT, og sagði: „Þið Íslendingar eruð síétandi, fimm máltíðir á dag sem er svo undarlegt,“ svo taldi hún upp morgunverð, hádegisverð, kaffi, kvöldmat og kvöldkaffi - það síðasta var þó við að leggjast af í bæjum og borgum, held ég (Í Hólshúsum í gamla daga borðaði fólk kornflex í fyrri morgunmat (fyrir fjós) og svo eitthvað staðbetra í seinni morgunverðinum eftir fjós, alltaf tvær heitar máltíðir á dag - hvað hefði hún sagt ef hún vitað það?)

 

Ég brosti kurteislega þótt hún hefði kramið hjarta mitt, svona launar maður ekki næturgistingu. Ég hataði Bandaríkjamenn alveg í tvo tíma á eftir, og mundi eftir sögu sem ég hafði heyrt af fávitagangi þeirra í Oxford eitt sinn. Um hjónin sem fengu að smakka sérlega gott eðalrauðvín, keyptu sér hvort sitt glasið af því og fylltu svo upp með Pepsíi. Ég, aðeins 18 ára þá, og rétt að verða sú kaffimanneskja sem ég síðar varð, hneykslaðist ógurlega, þetta var svipað og þegar Ringo Starr blandaði appelsíni út í rándýra eðalkoníakið innflutta til Íslands, jafnvel þótt ég skilji það betur en rauðvínshryðjuverkið ...

 

Ég er svo sem ekkert mikið skárri en móðgandi næturgesturinn, þegar ég hugsa út í það, ég keypti jólakúlu úti í Orlando 2018, með mynd af þáverandi forseta (Trump), og flissaði eflaust eitthvað. Hversu særandi var það kannski fyrir afgreiðslukonuna í jólabúðinni, hún hefði getað verið kjósandi hans og aðdáandi? Hún bauð mér svo sem aldrei gistingu. En ég yrði mjög sár ef ég yrði vitni að því að einhver útlendingur flissaði yfir Guðna forseta og gerði grín að honum.

 

Hér nötraði allt og skalf í Suðurlandsskjálftanum fyrr í dag og mögulega hefur Mosi fundið á sér hversu mikið ónæði yrði því hann fór úr glugganum skömmu seinna. Sjá mynd sem var tekin hálftíma fyrir skjálf. Mér finnst gott að hafa lampann í glugganum sem skjálftamæli, það ER skjálfti þegar kristalsdroparnir á honum dingla. Meira dingl eftir því sem skjálftinn er stærri. Að vísu má enginn köttur hafa komið nálægt honum í nokkrar mínútur til að ég taki dinglið gilt. Ég gat ekki stillt mig um að hringja í einn af uppáhaldsfrændum mínum sem ég vissi að væri staddur rétt hjá Flúðum. Hann sagðist hafa skolfið við hristinginn (alls ekki af hræðslu) og hundurinn hans, mikill töffari líka, blakaði ekki augnhári. Það er nánast bara dramaskert og hetjulundað fólk í ættinni. Í minni fjölskyldu borðum við hetjulundir í jólamatinn! Rjúpur eru fyrir aumingja!