Bless, löggudraumar og covid-móðgandi frændi

Ástarfleyið er eitthvað sem virðist eiga að höfða til mín og er ýtt að mér án miskunnar, eða hefur verið gert síðustu dagana, síðmiðaldra skutlunnar á Skaganum sem íhugar ekki neitt síkt eftir vesenið með veðurfræðinginn forðum.

 

Meira að segja er reynt að höfða til ótta við dauðann án ástar til að fá mig til að skrá mig. Ég fer bara, þegar ég sé svona auglýsingar, að hugsa um óheppnu búðina í Kringlunni sem auglýsti á plastpokum sínum: Fegurðin kemur innan frá! Eins og „feitabollurnar“ sem keyptu fötin þar gætu verið sætar að utan, as if. Bara fáránlegt og huggaði okkur alls ekki neitt. 

 

Ég viðurkenni samt að ég er spennt fyrir einhverjum sem hefur vit á eldgosum og jarðskjálftum. Held að allt of margir meðlimir séu á fb-síðunni Jarðsöguvinir - Friends of Historical Geology en hún höfðar samt mun meira til mín sem stefnumótasíða en  Ástarfleyið. Ég geri núorðið aðeins þær kröfur til karla að þeir andi og það væri gríðarlega mikill bónus ef viðkomandi gæti talað um jarðsögu, eldgos, kvikuhreyfingar og jarðskjálfta af einhverju viti. 

 

Þegar ég horfði á Kastljós í gær skemmti ég mér vel, enda eitt af áhugamálum mínum í brennidepli þar. Það var ekki fyrr en eftir á sem ég nánast táraðist og gróf endanlega þá von mína að verða rannsóknarlögga. Ég er sennilega eina manneskjan á Íslandi sem hefði ekki getað sagt (til að bjarga lífi mínu) eftir á í hvers konar fötum Kristín var - flestir veðjuðu á að hún hefði svona góðan húmor ... eina sem ég hugsaði; hún er ekki í handprjónaðri peysu, nú verður ekki allt vitlaust hjá Handóðum prjónurum sem vilja vita í hvaða peysu hún var og hvar hægt væri að kaupa uppskriftina. Það hefur verið gaman að fylgjast með þeirri síðu þegar þessir skjálftafræðingar hafa mætt í peysum. Ég kann ekki að prjóna, veit ekki af hverju ég sé samt allar þessar myndarskapssíður á Facebook, um prjón, matargerð og fleira. ég kunni t.d. ekki að búa til almennilegt hakk og spagettí fyrr en ég sá það gert í þættinum Með okkar augum. Nú rúlla ég þessu upp með alls kyns afbrigðum. Það sem áður hafði klikkað hjá mér var að setja ekki grænmetistening og tómat-puré. Alltaf að vesenast með krydderíið til að ná réttu bragði.  

 

Ég heyri vel, þegar ekki eru hávær umhverfishljóð (ég væri löngu hamingjusamlega gift ef ég hefði ekki bara sagt „HA? HVAÐ SEGIRÐU?“ á Borginni í gamla daga þegar sætu strákarnir sögðu eitthvað fallegt við mig, eins og ég hef áður sagt frá og má líka lesa um annað slagið í Sérstæðum sakamálum - enn í dag). En að læðast um hljóðan glæpavettvang í þögn - þá væri ég manneskjan sem heyrði brakið í skápnum. Ég er talnaglögg líka, svo kannski hefur elsku rannsóknarlögreglan einhver not fyrir mig þegar ég er ekki lengur í 180 prósenta vinnu við annað eins og núna. Svo gæti ég reynt að skerpa athyglisgáfuna varðandi klæðaburð fólks. Ég þekki ekki heldur bíla á lit eða eftir tegund, heldur bílnúmerum sem gæti mögulega komið sér vel hjá löggunni! „Bíddu, var ekki auglýst eftir þessum bíl í september?“ myndi ég segja og þrítuga samstarfslögga mín alveg gapa af hrifningu. „Jú, hvernig fórstu að þessu? Búið að mála bílinn og skipta um spegla, húdd, boddí, dekk, viftureimar og bara allt! Þú ert mesti fengur sem lögreglan hefur haft vit á að grípa - og samt komin yfir sextugt! Vá, hvað ég er hætt að vera með aldursfordóma.“ 

 

Nú bíðum við bara eftir gosi. Það hreyfist vart hár á höfði okkar Skagamanna nema skjálftar fari yfir fjóra en ég heyrði smávegis brakhljóð (góð heyrn) þegar sá stærsti kom í dag og gestkomandi kona ruggaði smávegis í sófanum. Nú finnst mér að t.d. Magnús Tumi ætti að lýsa því yfir að það kæmi aldrei aftur gos á Reykjanesskaga, til að flýta fyrir því ... og fækka þar með jarðskjálftum.

 

Nú eru 62 Skagamenn í einangrun og 121 í sóttkví - endar eflaust með því að við fáum þetta öll. Ég skil samt ekki þá sem tala um covid eins og flensu. Sóttvarnir okkar hafa hægt á útbreiðslunni til að bjarga þeim viðkvæmustu sem fara kannski verr út úr þessu en við. Mig langar ekki í skert lyktar- og bragðskyn eða eitthvað þaðan af verra, svo ég vona að ég verði ein af þeim sem sleppur alfarið.

 

Í fjölskylduhittingi skömmu fyrir jól spurði einn frændi minn: Veistu um einhvern í fjölskyldunni / ættinni sem hefur fengið covid?

Ég fór að hugsa og datt hreinlega enginn í hug svo ég hristi hausinn og horfði spyrjandi á hann. Greindin skein úr grágrænum augum mínum. Frændi hafði víst rekist á fyrirlestur á netinu um covid-rannsókn, í fyrstu covid-bylgjunni í fyrra, þar sem kom fram að sumir færu betur en aðrir út úr covid ... eitthvað eldgamalt dæmi sem hann mundi ekki nógu vel, Neanderthal-eitthvað, sagði hann afsakandi, maður, api-eitthvað, en ef ættin mín sleppur alfarið erum við mögulega kannski þá apamegin?!? Hann lofaði að senda mér hlekk á þennan fyrirlestur ef hann fyndi hann. Frændi bætti samt við að ef eitthvað slíkt kæmi fram, myndi hann samt ekki sleppa því að fara í bólusetningu. Svo klóraði hann sér á síðunum, leitaði mér lúsa, rak upp ógnandi öskur og stökk hratt í burtu. Nánar um þetta síðar, ef frændi finnur fyrirlesturinn.