Enn eitt konudagshneykslið og óvæntar Ísfélagsmyndir

Meiri dagurinn ... stefnumót rétt fyrir kl. 13 við einn heimilismeðlim í öllum snjónum. Ekkert búið að moka á Skagabraut (gangstéttina) en þegar ég var komin hana á enda mætti ég ótrúlegum fjölda gröfukarla á gröfum sínum sem allir einbeittu sér að hag og þægindum gangandi vegfarenda, en á Kirkjubraut sem er aðalgatan okkar. Ég hinkraði við húsið hennar Ástu í bókasafninu á meðan gönguleiðin fyrir mig var gerð fín, hneigði mig, sendi þumalputtann upp og átti bara eftir að senda fingurkoss eða kyssa gröfuna - en engin viðbrögð.

Hástemmt þakklæti á ekki upp á pallborðið hjá gröfukörlum, ég veit það núna. Við tókum svo bara strætó heim sem var snjöll ákvörðun því næsta verkefni beið okkar kl. 14, eða heimsókn frá elsku Ástu (ekki bókasafninu) okkar. Svo kl. 15 rauk drengurinn í klippingu, þá fyrstu á árinu og mátti ekki seinna vera, hárið allt út um allt, en ekki lengur. Svo hitti hann Matthías sinn kl. 16-18. Þvílík dagskrá í gangi hjá einum dreng. Ég er nánast móð, ekki móðguð eins og í gær ... 

Móð (guð)- samsetningar sumra orða. Tilviljun? Held ekki.

 

Alheimsnetið, veraldarvefurinn eða bara facebook sýndi í gær ljósmynd úr verbúð, sem tekin var í Ísfélagi Vestmannaeyja árið 1974. Sem,sagt verbúðinni minni. Sjálf Valdís Óskarsdóttir tók myndina og fleiri myndir. Ég var alveg búin að gleyma þessu en það rifjaðist upp að Valdís var alls staðar með myndavélina um tíma en ég var alls ekki viss um að hún hefði tekið mynd af ykkar einlægri. Að gamni kíkti ég samt á Ljósmyndasafn Reykjavíkur, skellti í leit: „Ísfélag Vestmannaeyja 1974“ og ýtti á enter. Ekki kannaðist ég við mörg andlitin þarna, enda langt síðan (48 ár, hóst) en þarna voru vissulega Shady Owens, Þráinn, Áslaug, Bogey og systir hennar ... það var meira fjör og minni vinna um sumarið svo ég man betur eftir fólkinu þá. Á þessum tíma skrifaði ég Gurrí með ý-i, eins og sést á svuntunni minni á myndinni, en með auknum þroska og betri smekk, um það bil tveimur árum seinna, breytti ég því í núverandi horf sem er á allan hátt réttara, finnst mér, og það fannst góða manninum hjá Orðabók Háskólans líka á níunda áratugnum þegar ég hringdi í hann út af öðru, eða stafsetningu í mikilvægu bréfi sem samstarfskona þurfti að senda. Í leiðinni spurði ég hann út í Gurrí og hann taldi ý-ið gjörsamlega fáránlegt, ef ég man þetta rétt. Svakalega stutt síðan maður reddaði sér svona, ekkert Internet eins og núna. Ég man meira að segja eftir því að hafa farið með mömmu til að borga í sjúkrasamlagið sem stóð við Kirkjubraut, á móti Andvara, búð sem er ekki lengur til.

 

Aðeins var hægt að skoða hluta af heilum haug mynda Valdísar en gaman væri að fá að sjá þær allar - mig langar að kaupa þessa sem ég birti hér af 15 ára stelpunni sem fór á vertíð og var þarna að vinna í ufsa, sýnist mér. Hef nú sagt frá því áður en þegar árshátíðin var haldin fékk ég að panta vodkaflösku eins og hinir því ríkið var á þeim tíma ekki enn tekið til starfa eftir gos. Frekar ömurlegt en ... unglingadrykkja var ekki bara umborin á þessum tíma, heldur samþykkt.

 

Vonbrigði dagsins, konudagskaka ársins enn og aftur með hnetum sem er ekkert annað en hneyksli. Þakklæti dagsins fer svo til bakarans (Rúnars Felixsonar) sem á heiðurinn að konudagskökunni í ár sem mun ekki fita mig. Ég hef sloppið ágætlega frá þessum kökum síðustu árin, bæði í peningasparnaði og minna sykuráti. En spennu dagsins og í raun ársins eiga þættirnir um Jack Reacher (á Amazon), ég setti fjórða eða fimmta þátt á pásu i gærkvöldi, of spennandi atriði, bara of spennandi þættir. Ég þyrfti í alvöru að fá reglulega höskuldarviðvörun - eða hreinlega lesa bókina til að vita á hverju er von. Eftir að hafa lesið um árið bókina Hausaveiðararnir eftir Jo Nesbö fékk ég eiginlega nóg af endurteknum taugaáföllum. Gekk um gólf af því að það var svo erfitt að halda áfram lestri og svo gerðist ekkert hræðilegt. Það var ekki fyrr en okkar maður var ofboðslega öruggur þar sem hann sat í lögreglubíl á milli tveggja lögreglumanna sem versta sjokkið kom - gjörsamlega óvænt. Í gærkvöldi setti ég bara á pásu og fór að sofa. Gekk bara um gólf í þetta eina skipti vegna of mikillar spennu. Þessi bók fór eiginlega svolítið fram hjá fólki af því að hún var ekki um Harry Hole. Mæli innilega með henni og bíómyndinni. Hausaveiðari er sá sem finnur réttu manneskjuna í starfið (mikilvægustu störfin, forstjórastörf og slíkt) og bókin er um ofboðslega hæfan gaur sem okkar maður finnur - en efast samt eitthvað og þá verður allt vitlaust. Geggjuð bók.

 

Stráksi tók því ekki sérlega vel að við værum hætt með Eldum rétt - sem er ekkert annað en áfellisdómur yfir eldamennsku minni. Ég elska nú ekki vondan mat, en það er meiri tilbreyting hjá Eldum rétt, viðurkenni það fúslega. Síðasti rétturinn frá þeim verður eldaður í kvöld. Svo leggst ég í matreiðslubækur og drengurinn finnur engan mun, vona ég. Sennilega hakk og spagettí á mánudaginn, í fyrsta sinn á árinu. Svo ræðst þetta bara ...