Að kveðja aukakílóin

Enn ekki komin með veiruna þrátt fyrir allt knúsið í fyrradag. Ekkert annað en kraftaverk miðað við útbreiðslu og fjölda faðmlaga. Hálsbólgan sem hrjáði mig í gær og þóttist vera eitthvað, hvarf við C-vítamín-freyðipillu gærkvöldsins. Maður finnur víst ýmis kvefeinkenni þegar álagi léttir, sagði Anna vinkona í gær og hún veit hvað hún syngur.

 

„Þú ert nú meiri blúndan,“ sagði Inga vinkona vingjarnlega í gær þegar ég haltraði um Himnaríki með kræsingar úr erfidrykkjunni til að troða í andlitið á henni, sennilega ekki nógu hratt ... Jú, ég hafði verið í öðruvísi skóm í útförinni, reyndar frá ellefu um morguninn og til fimm, fínum kellíngaskóm sem eru samt afar þægilegir og ekki með hælaháir. Í kjölfarið viðurkenndi ég fyrir henni að ég væri við það að leggjast í kör vegna hreyfingarleysis - sjúkraþjálfarinn í henni glaðvaknaði og hún hefði eflaust tekið mig í meðferð á staðnum ef þessi ferðaglaða dásaemd hefði ekki verið að fara til útlanda síðar sama dag. Þetta er sko vinkonan sem skrapp til Íraks í páskafríinu í ár. Dvaldi reyndar á kúrdíska svæðinu, hjá þarlendu vinafólki.

Hún talaði um gönguferðir við Himnaríki (ég hata þær) og bara í fimm mínútur til að byrja með, síðan sex mínútur, þá sjö ... og svo framvegis. Hálftímahreyfing á dag væri ljómandi fín. Hilda gerði þetta eftir tímabil hreyfingarleysis og fer létt með 40 mínútur núna, eða það sem Golíat og Herkúles þola, frændhundar mínir. Vona bara að húsverkin sem þarf að fremja seinna í dag í Himnaríki teljist sem hreyfing en skrambans Covid-keppurinn situr sem fastast. Mér líst ekkert á megrun samt.

 

Undanfarið hef ég til dæmis ekkert borðað eða drukkið nema vatn frá kl. 20 á kvöldin til 12 á hádegi næsta dag og það er minna mál en ég hélt. Ég sveik það samt daginn sem mamma dó og fékk mér kaffibolla um morguninn, kaffirjóminn telst nefnilega matur. Get bara ekki svart kaffi. Sykur er sjaldan innbyrtur og gróðinn af þessum smávægilegu breytingum er nánast algjör skortur á bjúg sem hefur af og til angrað mig síðustu áratugi.

Það er auðvitað ákveðinn ókostur að vera frekar sátt í eigin skinni - nema ... mér finnst samt fúlt að fljúga ekki jafnléttilega upp stigana eftir að covid-keppurinn hreiðraði um sig. Í sjálfsblekkingarkasti fyrir nokkrum vikum var ég að spá í að byrja aftur að reykja en smókurinn sem ég tók var ógeð, lungun görguðu svo hátt og villt ég reyni það ekki aftur.

 

Neðri mynd: Dulbúin Herbalife-auglýsing, þú svarar og fljótlega færðu einkaskilaboð og tilboð um prufur, gæti verið erfitt að sleppa. Þessi auglýsing er þó heiðarlegri en þær sem ég hef áður séð, fyrst stendur: Þið sem svarið gætuð átt von á laufléttri spurningu og gjöf. Það segir manni að þetta sé jafnvel ekki venjuleg könnun sem hefur enga eftirmála. En ég varð fúl þegar ég féll í þessa gildru eitt árið. Ég á minn Herbalife-díler, ef mig langar sem gæti vel orðið, man alveg að þetta var fínasti morgunmatur, og orkugefandi - en síðan eru sennilega 20 ár.  

 

Hér á Skaganum er dásamlegur róló "fyrir aldraða" (sjá staðsetninguna á efri mynd) í örfárra mínútna göngufjarlægð en hinum megin við íþróttavöllinn eru sniðug úti-líkamsræktartæki fyrir fólk á öllum aldri og alveg sérlega skemmtileg. Inga sagði að þetta væri til víða um heim og mjög vinsælt. Ég fór í göngutúr fyrir viku með Hildu og hundunum hugumstóru sem elska Langasand. Birtan var svo sterk og súrefnið svo mikið þarna úti að ég fékk sjóntruflanir ... Blúnduskapurinn orsakaði fljótlega bakverk svo ég stoppaði hjá tækjunum og settist meðan Hilda og voffar kláruðu göngutúrinn. Ég greip í eitt tækið, það eina sem var laust. Börn elska þetta og sennilega best að þjálfa sig þar þegar þau eru í skólanum, leikskólanum eða sofnuð. Kannski verð ég svaka liðug og fer að þjóta upp og niður stigana ef ég prófa þetta daglega, nú þarf ég bara að finna galdurinn við að standa upp, klæða mig í strigaskóna og tölta út á róló.