Matur er manns gaman

Allskonar listar hafa alltaf heillað mig, eins og listar yfir bestu bækurnar, skemmtilegustu ferðalagastaðina, bestu þetta og bestu hitt. Nýlega sá ég lista yfir bestu matargerð heims, og hann vakti sannarlega ekki lukku alls staðar. Ég bara spyr, hvar er íslenski maturinn? Númer 51 er samt allt of neðarlega!!!

 

 

Viðbrögðin voru misjöfn. 

 

„Þetta er eins og listi frá fólki sem hefur aldrei borðað mat.“

 

„Bandaríkin fyrir ofan Brasilíu og Frakkland?!? Almáttugur, þar borðar fólk bara mac n' cheese.“ 

 

„Ég er enskur og viðurkenni fúslega að það að við séum ofar á listanum en Líbanon og Taíland er bara klikkun.“

 

„Að Ísland sé ekki einu sinni á listanum er vægast sagt undarlegt. Hvar er hræringur, hvar eru svið eða súrt slátur? Harðfiskur, saltfiskur, kæst skata? Samsæri, ekkert annað!“

 

„Þessi listi missti algjörlega marks þegar hollenskur matur var settur ofar malasískum mat. Meira að segja Hollendingar gera grín að þeirra eigin leiðinlega mat.“

 

„Hvernig getur svo svipaður matur, eins og indverskur og pakistanskur eða grískur og tyrkneskur, fengið svo mismunandi mörg atkvæði?“

 

Ég man ekki alveg hvaðan listinn var sem sagði vissan rétt frá Indónesíu þann besta í heimi, mig minnir að uppskriftin hafi fylgt og ég hef, að mig minnir, birt hana hér á blogginu, fyrir nokkuð löngu. Þessi listi hér að ofan er frá Taste Atlas.

 

Ég get endalaust mært útsýnið héðan úr Himnaríki en sjaldan hefur það glatt mig eins og í dag, þegar tveir myndarlegir karlar hlupu fram hjá glugganum, meira að segja tvisvar. Fann samt að ég þarf að fá mér betri gleraugu eða hafa leikhúskíkinn uppi við.

 

Þegar ég vaknaði í morgun, vissi ég að ég yrði heppin og ekki bara með óvænt útsýnið áðan. Einarsbúð er á leiðinni með meðal annars engjaþykkni með nóakroppi, ég steingleymi alltaf að biðja þau um að segja að það sé ekki til og verði aldrei til en ég hlýt að muna eftir því einhvern tímann.

 

Svo þarf ég að skreppa í bæinn á föstudaginn og haldið þið að það verði ekki frítt í alla strætisvagna landsins þann dag?

 

Eina óheppnin, ef óheppni skyldi kalla, er að ég get ekki pantað neinn fiskrétt frá Eldum rétt fyrir næstu viku. Annar sem er í boði er reyndar sjúklega góður en með Hollandise-sósu sem mér finnst algjört vesen að þurfa að búa til, hef tvisvar gert réttinn á þessu ári og það er nóg, og hinn er morandi í hnetum (mesti ofnæmisvaldur heims). Svo við stráksi fáum bara Lúxus ribeye-borgara (að beiðni hans), ljúffengt kotasælu-lasagna (ég heimtaði það) og kjúklinga-fusilli ... allt þetta morandi í grænmeti. Ellefuþúsundkall, öll þessi hollusta, stundum er afgangur handa mér í hádeginu daginn eftir, eða nægur matur fyrir þrjá, ekki mjög gráðuga reyndar.

 

Hvað er að Facebook-frétta?

FB-vinkona, heilbrigðismenntuð, fór á ansi hreint áhugaverða og góða ráðstefnu sem fjallaði m.a. um að mistök í heilbrigðiskerfinu yrðu viðurkennd og lært af þeim. Til landsins kom m.a. erlendur læknir sem hélt erindi, en barn sem hann tók á móti lést í fæðingu vegna mistaka hans, svo hafði vakið heimsathygli að hann hafi síðar tekið á móti tveimur börnum sömu foreldra. Hún skrifaði á síðuna sína að nokkra athygli hefði vakið þegar tvær konur mættu með truflandi hávaða og látum þrátt fyrir að ráðstefnan væri þegar hafin. Konurnar þekkti hún sem áberandi andstæðinga covid-bólusetninga og nafngreindi aðra þeirra, hún velti fyrir sér hvaða erindi þær ættu á þessa ráðstefnu.

Ráðstefnugestir voru hvattir til að senda fyrirspurnir á netinu og það var ítrekað nokkrum sinnum að ekki yrði unnt að svara spurningum sem ekki tengdust efni ráðstefnunnar. Konurnar tvær stóðu upp í lokin og kvörtuðu yfir því að fyrirspurnum þeirra hafi ekki verið svarað. Þær sögðu þetta vera ólýðræðislegt og að þessi ráðstefna væri bara skrípaleikur. Svo rigsuðu þær út með enn meiri látum en þegar þær mættu, þrykktu skóhælunum í gólfið svo glumdi í lengi, lengi eftir ganginum frammi. Fb-vinkonan sagði þetta hafa verið frekar broslega uppákomu. Hún gæfi mikið fyrir að fá að vita um hvað stöllurnar spurðu en þóttist geta giskað á það.