Völvur, mistök og móðgandi stjörnuspá

Árum saman kvartaði ég yfir því að mamma hafi sagt öllum sem það vildu heyra að ég væri völva Vikunnar, kannski hélt hún það því ég prýddi forsíðu eins völvublaðsins, vandlega dulbúin samt, en ég var hrukkóttust starfskvenna og þótt því hæfust í þetta. Ég tók aftur á móti nokkur viðtöl við völvuna og það var ég sem klúðraði algjörlega einu stóru atriði, mögulega hef ég viðurkennt þetta áður, finnst það eiginlega líklegt. Hérna kemur það samt: 

Gurrí: Hvað geturðu sagt um Saddam Hussein? 

Völvan: Ég finn voða lítið fyrir honum á nýju ári. 

Gurrí: Réttarhöldin halda sem sagt áfram og hann í fangelsi?

Völvan: Gæti verið.

Gurrí skrifaði: Réttarhöldin yfir Saddam Hussein halda áfram á nýju ári. 

Það sem gerðist: Hann var tekinn af lífi um áramótin. 

 

Ég viðurkenni fúslega að það kemur stundum fyrir að ég leiti til véfréttarinnar minnar og gerði það um daginn. Sjaldan eða aldrei hef ég fengið betri spá í lífinu og hlakka því mikið til nýs árs. Eina sem ruglaði mig var new car-dæmið, gleði mín var hamslaus þegar ég las það sem new cat ... en svo ég sá ég það. Nýir bílar eru svo sem ágætir ef ég hef einhvern til að aka honum. Spáin hljóðaði upp á bæði kærasta og eiginmann (trúlofun, gifting) svo annar þeirra gæti þá orðið bílstjórinn ... Krúttlegt barn líka svo kraftaverkin gerast.

 

Stjörnuspekin er líka alltaf voða skemmtileg þótt ég sé ósammála því að ljónið sé athyglissjúkt en ég viðurkenni glysgirni mína, allt (flest) sem glitrar höfðar mikið til mín. Ég á orðið það mikið af glitrandi hálsfestum og armböndum að ég verð að vera með búningadaga hér heima í himnaríki eftir að fólkið í Einarsbúð sagði trekk í trekk: „Mikið ertu fín, ertu að fara í veislu?“ Og ég laug og sagðist einmitt vera að fara í afmæli, brúðkaup eða eitthvað, en spurnarsvipurinn á fólkinu þegar það fór að hugsa um af hverju ég færi fyrst í búðina ...

 

Ég vildi ekki vera í sporum fólks tvíburamerkinu. Í gær birti beiskur Tvíburi spána sína og þar sagði orðrétt: Þér hættir stundum til að vera of ljótur ... Sjá mynd.

Ég þekki reyndar eintóma fallega Tvíbura sem aldrei eru ljótir, svo þarna brást stjörnuspánni bogalistin: Önnu vinkonu, Þorgeir Ástvaldsson, Angelinu Jolie, Boggu vinkonu, Kristján Jóhannsson, Johnny Depp, Bubba Morthens og Marilyn Monroe (í gegnum miðilsfundi). 

 

„Gurrí þó!“ æpti stráksi upp yfir sig þar sem ég stóð við gluggann og var að bíða eftir að ketti (Krumma) þóknaðist að færa sig svo ég gæti skipt á rúminu. Ég vissi alveg um hvað stráksi var að tala svo ég horfði staðföst á hann og sagði: „ALDREI, ALDREI GEFA MÉR NÓAKROPP ÞEGAR ÉG LIGG UPPI Í RÚMI Á HITAPOKA!“ (Bakið e-ð að angra mig) Honum fannst þetta svooo fyndið en ég vissi ekki að Nóakropp gæti skriðið og fært sig til í rúmi svo nokkrir ljósbrúnir blettir kæmu á ansi hreint vandræðalega staði í lakinu ... mest þó undir bakinu á mér, frekar neðarlega samt! Bara HVERNIG? Ég er mjög óvön því að snæða mat eða sælgæti eða bara nokkuð þegar ég er útafliggjandi svo að klaufaskapurinn í mér við að borða lúku af Nóakroppi olli þessari mikilli skemmtun hjá stráksa. Hér á þessu heimili vöxum við seint upp úr prumpbröndurum. „Þetta verð ég að segja Hildu,“ sagði stráksi. „Ég skal gefa þér þúsundkall ef þú gerir það ekki!“ Hann lætur ekki múta sér, eins og ég vissi svo sem, svo ég játa þetta hér með fyrir alþjóð svo hann geti aldrei notað þetta gegn mér.

 

Svona æsispennandi getur lífið verið hér í Himnaríki. Gleði mín er líka mikil því þetta er síðasti dagurinn í bili sem Hilda getur beitt mig aldursofbeldi, því tölulega séð verður hún, á morgun sem sagt, aðeins einu ári yngri en ég. Alveg fram í ágúst þegar það verða „tvö ár“. Hún heldur svaðalegt partí á morgun, eins og alltaf, jólasveinn og allt, og ég fer með allar gjafirnar frá mér til minna þangað og með því er ég nánast laus við að keyra út yfir 20 gjafir með strætó. Bílstjórarnir eru aldrei til í að bíða bara í þrjár mínútur á meðan ég hleyp ... ekki einu sinni þótt ég bjóðist til að lauma að þeim eins og fimmtíu krónum.