Forsetaframboð í garnbúð og svakalegur systramisskilningur

Þrettándinn er alltaf flottur á Skaganum en þá er brenna, álfaganga, blys, söngur og flugeldasýning sem var sú flottasta sem ég hef séð hér á hlaðinu. Bara vá! Ég sat á stólnum við eldhúsgluggann og naut, of hált úti til að ég nennti að fara nær, og svo kom Krummi ljónshjarta og við horfðum saman á restina. Hinir voru ekki smeykir heldur, en virtust áhugalausir. Svona getur nú gott uppeldi, ekki of mikið kattanammi og þrotlaus húslestur upp úr Íslendingasögunum gert ketti sterka.

Sú sem sá um fjöldasönginn var Nína, gamla barnapían mín frá 1982, keiludrottning og fleira. Barnapían sem kom á eftir henni, þá í Reykjavík, var Sigga Guðna, einnig söngkona (Freedom með Jet Black Joe, ég legg ekki meira á ykkur). Það þarf að velja hæft fólk í öll störf og til að syngja fyrir börn velur maður bara alvörusöngvara, eða fólk sem maður heldur að verði söngvarar í framtíðinni. Ég segi ekki að ég hefði viljað giftast Gordon Ramsey, ekki beint, en nokkrir af mínum fyrrverandi voru súpergóðir eiginmenn þegar kom að eldhúsverkum. Og ættingjar mínir og vinir kunna til dæmis allir að velja flottar jólagjafir sem er líka mikilvægt. (Er enn í gleðivímu eftir jólin) 

 

Myndin var tekin fyrr í kvöld, útsýni úr eldhúsinu. 

 

Hlusta nú á nýju bókina eftir Stefán Mána ... sú byrjar vel. Óttast að hún verði of spennandi, svona miðað við atburðarásina. Stundum höndla ég bara væmnar og krúttlegar bækur þar sem mest spennandi atriðið tengist kaupum á brúðarkjól (alls ekki á útsölu samt) en stundum þarf að fara út fyrir þægindarammann og ögra sér, vera besta útgáfan af sjá- æ, djók, ojbjakk. Ég get auðvitað haldið fyrir eyrun í æsilegustu köflunum. Stráksi er í helgargistingu þannig að ég hef bara öryggi af köttunum hugumstóru en það nægir.  

 

Systir mín, ein af mjög mörgum, hringdi í dag. 

„Nú eru komin þrettán ár,“ sagði hún mæðulega. 

„Þrettán ár?“ spurði ég greindarlega.

„Jamm, síðan þú komst næstum á séns,“ dæsti hún. „Þú giftist út í eitt á árum áður en eftir að þú fluttir á Skagann hefurðu verið eins og nunna!“

„Veistu virkilega ekki hvað ég hef verið að gera á Akranesi síðustu bráðum átján árin? Ferðu aldrei í bókabúðir, hlustar þú aldrei á fréttir, eða löggubylgjuna?“ spurði ég reiðilega og jafnframt undrandi. „Þegar ég hef sagst hata gönguferðir á það ekkert skylt við að ganga út, að ganga úti er allt annað. Þú hefur ekki hugmynd um hvað ég hef verið upptekin ... og vaðið í körl-. ... Ég hef enga tilfinningaskyldu gagnvart systrum mínum þótt ég hlaupi ekki alltaf ein, já, og af hverju heldur þú að ekkert hafi verið í gangi?“

„Ja, til dæmis þetta með manninn sem reyndi opinskátt við þig á Facebook?“ (Sjá mynd, og nánar í bókinni Veiðisögur Guðríðar, kaflann Aflahæst Einarsbúð, Facebook bara hálfdrættingur) „Hann var í raun gefin veiði, ekki bara sýnd en þú gerðir ekkert,“ sagði hún mæðulega.

„Ég hef alltaf verið meira fyrir þessa dularfullu, hógværu, þöglu og interisant manngerð sem horfir meiningarfullu augnaráði á mig, t.d. úti í búð,“ sagði ég og bætti sorgmædd við: „Mikið sakna ég grímuskyldunnar, grímur gerðu veiðar með augunum svo miklu meira spennandi.“

„Ég sakna þeirra líka,“ sagði hún.

Ég hélt áfram: „Svo sagðist hann vera skotin í mér, ekki skotinn, og þar dreg ég mörkin. N-reglan er mér sérlega mikilvæg, alveg síðan ég lærði íslensku hjá Jóni Marteins í Austurbæjarskóla,“ viðurkenndi ég. „Fólk má ruglast á y-i, þýða eða þíða ísskáp, (nema ekki ruglast þegar kemur að Gurrí með einföldu), það má vera haldið þágufallssýki og segja víst í staðinn fyrir fyrst en N-villur skera mig alltaf í hjartað,“ ég var orðin klökk. „Ég get ekki annað en haldið mig við það þótt það hafi á þeim tíma (2011) kostað mig fjórtánda hjónabandið.“ 

„Þú hefur lög að mæla, systir góð, eins og ætíð. Nú held ég til baðstofu og les svolítið fyrir Snata litla og Lappa. Við erum hálfnuð í Njálu, hvað ert þú að lesa?“ Undarleg harka var allt í einu komin í rödd hennar. Ég varð að hugsa hratt, hún hatar glæpasögur og líður engum ættingja sínum að lesa slíkar bækur.

„Stríð og frið,“ flýtti ég mér að segja. (Hörður Grímsson á í stríði við glæpamenn þar til hann nær þeim og þá kemst líka friður á. Næstum því satt hjá mér.) 

„Gott val,“ sagði systir mín og harkan hvarf. Sjúkk. Hún aðhyllist kenninguna um að það geti gert hvern mann að glæpamanni að lesa glæpasögur. En svo fór ég að hugsa eftir að við höfðum kvaðst: Vill hún virkilega að ég komi stríði af stað? Kannski þá í húsfélginu - eða jafnvel á samfélagsmiðlum? Ónei, mín kæra.

 

Forsetasögur 2024:

Elskan hún Guðrún vinkona kíkti á Skagann í gær. Hún hafði séð auglýsingu um að garnbúðin okkar góða, Gallerí Snotra, væri að hætta (nýr eigandi kemur) og ákvað að nota tækifærið, heimsækja mig og kaupa sér garn í peysu í flottustu hannyrðabúð landsins. Ég fór auðvitað með henni í búðina, þó nánast ofbirg af plötulopa svo ég keypti ekkert. Þar hitti ég konu sem íhugaði að fara í forsetaframboð. 

„Ég tikka í öll boxin,“ sagði hún full sjálfstrausts. „Er íslenskur ríkisborgari, orðin 35 ára og á erlendan maka,“ en þetta síðastnefnda er hefð sem erfitt er að brjóta. Georgia, Dorrit, Eliza ... 

„En ég er samt ekki viss um að Íslendingar séu tilbúnir fyrir múslima sem forsetafrú,“ bætti hún hugsandi við.

 

Þessi dásemdarkona (fer sennilega ekki í framboð) tengdist því þegar Össur Skarphéðinsson gaf mér hangikjöt (þannig séð) fyrir nokkrum árum. Hann var þá utanríkisráðherra og hún vann í ráðuneytinu, er stjórnmálafræðingur, minnir mig. Í strætó, nokkrum dögum fyrir jól, sátum við hlið við hlið og ég kvartaði yfir því að vinnan mín væri hætt að gefa okkur hangikjöt í jólagjöf, bara hamborgarhrygg sem ég væri ekki hrifin af ... samt var ég auðvitað ógeðslega þakklát fyrir helvítis hamborgarhrygginn.

„Ja, hérna,“ sagði hún. „Það var óvart keyptur tvöfaldur skammtur af hangikjöti fyrir jóladagsboðið á mínu heimili (hún bjó þá í foreldrahúsum), svo fékk ég hangikjöt í jólagjöf frá ráðuneytinu í dag ... viltu gera mér þann greiða að eiga það?“ Hún dró upp væna rúllu af fínasta hangikjöti.

„Viltu þá ekki fá hamborgarhrygginn minn í staðinn?“ spurði ég  en hún þáði það ekki, allt of mikill matur til, vildi hún meina. Og þannig fékk ég hangikjöt í jólagjöf frá Össuri. Hryggurinn fór á góðan stað, í gegnum Gunnu vinkonu, til fólks sem kunni gott að meta.

Eftir garnkaup héldum við Guðrún á bensínstöð þar sem við snæddum dýrindis kvöldverð. Báðar erum við afar hrifnar af Lemon, litla útibúinu með fjórum tegundum af samlokum og fjórum drykkjartegundum, ég vel alltaf avókadósamloku og avókadódrykk, vil ekki breyta, langar ekki að prófa annað.

 

Mynd 3 er skjáskot ... þetta er gangan að þrettándabrennunni, sjá má Himnaríki í baksýn, eins og það sé ofan á göngunni. Ef myndin prentast vel má sjá mig í eldhúsglugganum á gaflinum efst. Kraninn fyrir aftan (á Garðabraut) er nánast eins og geislabaugur. Mynd 4 sýnir Krumma njóta flugeldasýningarinnar með mér. 

 

Facebook:

Maður nokkur hótaði tímariti öllu illu vegna þess að það notaði mynd af honum með grein um hipstera og að þeir væru allir eins útlits. Svo kom í ljós að myndin var alls ekki af honum.