Skilningsleysi yfir harmsögu og ferlegar flutningaáhyggur

Aumingjaskapurinn var allsráðandi þegar ég mætti stundvíslega til tannsa í dag. Hélt að gönguferðin þangað myndi verða hressandi og bætandi en aldeilis ekki. Hóstinn hefur lagast en ekki nóg, flökurleiki bætti ekki úr heldur og hvern langar að gubba á tannlækninn sinn eftir æsilegt hóstakast í miðri tanntöku? Ekki mig. Svo ég borgaði bara skrópsektina og dreif mig heim með strætó. Næsti tími tuttugasta og eitthvað október, eins gott að hviður á Kjalarnesi hleypti mér á Skagann með strætó. Maður slítur sig ekki svo auðveldlega frá tannlækninum sínum, hárgreiðslumeistaranum og öðru góðu hér í þessum dæmalaust yndislega bæ ... Var að hugsa um að kveðja kaupmannshjónin í Einarsbúð á heimleiðinni en var svo skynsöm að hringja fyrst og veit núna hvaða tími dagsins er bestur til að hitta á þau og knúsa í ræmur.  

 

 

Leið síðan ögn betur eftir að hafa lagt mig með æsispennandi bók til að hlusta á: Síðasti hlekkurinn heitir hún, eftir Fredrik T. Olsson. Búin með tíu klukkutíma, bara átta eftir. Var reyndar byrjuð á algjörri dásemd: Þessir djöfulsins karlar en ætla að geyma mér hana þar til líf mitt er orðið stresslaust, ekkert: Næ ég að pakka öllu fyrir laugardag? Næ ég að kaupa ísskáp og fá á Kleppsveginn fyrir laugardag? Kemur flutningabíllinn örugglega? Sofa burðarmennirnir yfir sig? Verður pínulitla lyftan biluð? Er möguleiki á því að Skálmöld aflýsi tónleikunum 1. nóv.? Er eldavélin með spanhellum? Plís, ekki span!

 

Ég hefði getað fengið nýju íbúðina afhenta í dag, degi fyrr sem sagt, en sagði seljanda sem hafði samband í gærkvöldi að það væri því miður of seint að aflýsa tannlæknatímanum í dag og allt væri miðað við fyrsta október. Stráksi kíkti svo í heimsókn eftir vinnu og borðaði upphitaðan skyndirétt á meðan ég snæddi dásamlegan sýrlenskan mat frá elsku Fatimu minni. Fyrir hádegi hafði fulltrúi hinnar sýrlensku fjölskyldunnar minnar mætt og aðstoðað mig við að pakka. Hún tók niður gardínurnar í stofunni sem nýttust sérdeilis vel til að vefja utan um gömlu eldhúsklukkurnar en ég hætti við að þvo gardínurnar hér á Skaga. Held að ég nýti frekar iðnaðarvélarnar í nýja húsinu. Ég á allt of mikið dót, allt of mikið af öllu, samt búin að losa mig við heilan helling.    

 

Facebook, ó, Facebook

 

Facebook rifjaði upp í dag að fyrir nákvæmlega 14 árum opnaði ég mig og sagði strætóvini mínum harmsögu lífs míns á leiðinni frá Mosó til Reykjavíkur. Kaldur og staðinn hafragrautur og súrtunna með næstum ársgömlu slátri komu við sögu. Ég hefði haldið að ég fengi stuðning vina og vandamanna á Facebook þar sem ég sagði frá þessu en aldeilis ekki:

 

Óli: Það losar um munnvatn. 

Nanna: Alveg væri ég til í ársgamalt súrt slátur núna. En hafragrauturinn þyrfti helst að vera nýr.

Einar strætóvinur: Já, ég er enn með tárin í augunum eftir að hafa hlustað á Harmsögu ævi minnar, eftir Gurrí í strætó í morgun. Annars táraðist ég líka vegna þess að þetta var sennilega síðasta strætóferðin mín með henni. Ég á eftir að sakna allra strætófélaganna.

Borghildur: Þetta er herramannsmatur og ekki orð um það meir. 

Hulda Björk: Vildi óska þess að ég ætti ársgamla tunnu. Mmmm

Hilda: Tja, misjafn er smekkur manna, súrt slátur er viðbjóður ... (smekkkona hún systir mín)

Guðrún: Súrmeti er góðmeti .. æi, nú fer ég að hlakka svo til þorrans, nú á mig eftir að dreyma súrmeti í alla nótt!

 

Ekki furða þótt dvalarheimilin breytist lítið í matarmálum, þegar tiltölulega ungt fólk hefur svona ... fornan smekk. ;)

 

Góður íslenskur gamaldags matur: Hangikjöt, uppstúf, laufabrauð, flatkökur, pönnukökur, kjötsúpa, slátur (ekki súrt), rófustappa, kleinur ... (ég borða kannski ekki hrátt hakk eins og sumir þjóðernismenn en er alls ekki landráðakona)

 

Betri heimur

Ef þú gætir fjarlægt eitthvað eitt úr heiminum til að gera hann betri, hvað yrði það?

 

Græðgi.

Mannkynið.

Sjálfselsku.

Moskítóflugur.

Pedófíla.

Trump.

Harris.

MAGA.

Vinnustaðinn minn.

Hvar á ég að byrja?

Glæpi. 

Sjúkdóma.

Hatur.

Kóngulær.

Kynþáttahatur.

Síonisma.

Alkóhól.

Hungur.

Stríð.

Pólitík.