Misheppnuð félagsleg tilraun en fínustu páskar samt

Páskarnir hafa verið frábærir og innihaldið bæði spennandi bílferðir og góðan mat, sem voru það mikilvægasta fyrir stráksa sem fór bæði á álfaslóðir og austur fyrir Fjall. Einnig kemur sérstök nokkurs konar samfélagsleg rokkaratilraun við sögu ...

 

Elskan hún Steingerður kom og sótti okkur á skírdag til að fara með okkur á álfaslóðir en álfar eru mikið áhugamál hjá hluta hópsins. Við ókum fram hjá Álfhól á Álfhólsvegi en leiðin lá að Víghóli þar sem við þrömmuðum um í frekar svölu en góðu veðri. Steingerður er mikill sagnabrunnur og að auki lærð leiðsögukona svo við fengum mikinn fróðleik um álfa og dverga. Hún sagði okkur frá því að Erla Stefánsdóttir sjáandi hefði eitt sinn staðið uppi á Víghóli og séð þrjá álfastaði í Kópavogi tengjast með ljósi, eða Álfastein, Víghól og Kirkjuholtið við Kópavogskirkju. Þarna á Víghóli eru bæði hringsjá og sólúr ... gaman að skoða þennan skemmtilega og harðfriðaða stað. Kirkjuholtið var síðasti viðkomustaður okkar áður en við settumst inn á kaffihús í Hamraborginni. Stráksi var í skýjunum yfir ferðinni og talaði endalaust um gæsku og skemmtilegheit vinkonu minnar og endaði á að segja: „Ég vildi að hún væri fósturmamma mín,“ sem er mesta hrós sem hann getur gefið.

 

Myndin fyrir ofan er tekin á vettvangi álfaskoðunarferðarinnar, eða á Kirkjuholti (bak við Kópavogskirkju) sem var síðasti viðkomustaðurinn.

 

Eftir kaffihúsaferðina bauð hún okkur í heimsókn þar sem Kría, tíkin hennar, fagnaði okkur brjálæðislega mikið og það voru engin takmörk fyrir því hvað hún nennti að láta okkur fleygja dóti fram sem hún stökk svo á eftir og sótti. Loks varð Steingerður að segja PÁSA og þá róaðist Kría niður, elsku krúttið. Ég viðurkenni stolt að ég er klikkaða kattakerlingin sem elskar hunda.

 

Hér sjást stráksi og Kría, rétt áður en eigandi Kríu sagði "pása!" 

 

Föstudagurinn langi fór auðvitað í ýmsar og margvíslegar píslir, aðallega þó dauðasyndir á borð við leti ... þetta var góður náttfataletidagur, þó með skemmtilegri heimsókn seinnipartinn. En eldsnemma á laugardagsmorgninum (kl. 11) vorum við sótt og svo var ekið sem leið lá austur fyrir Fjall. Við ókum í gegnum Eyrarbakka og Stokkseyri, sáum Litla-Hraun (sem stráksa fannst mjög merkilegt), og enduðum um kaffileytið á Sólheimum, Grímsnesi þar sem ágætt kaffi var drukkið með vöfflunum. Mikill fjöldi fólks var þar, enda hafði víst farið fram páskaeggjaleit fyrr um daginn en við fengum nú samt borð.

 

Ég gerði (mögulega hættulega) samfélagslega tilraun á matsölustaðnum þar sem við snæddum hádegisverð. Meintur fjölskyldufaðir á næsta borði var í flottri peysu sem merkt var SKÁLMÖLD! sem kveikti heldur betur í mér. Nýlega sá ég bráðskemmtilegt myndband þar sem tveir ókunnir þungarokksaðdáendur hittust og fylltust (platónskri) ást hvor á öðrum. Ég hélt ró minni á meðan maðurinn (c.a. 20 árum yngri en ég) borðaði en gat svo ekki stillt mig þegar hann bjóst til brottfarar og sagði:

„Mikið ertu í flottri peysu, ég held líka mikið upp á Skálmöld!“

„Hrmpf ...“ tautaði hann og stirðnaði. Það kólnaði á staðnum.

„Fórstu á tónleikana með þeim í Hörpu núna í nóvember?“ reyndi ég aftur.

„Já.“

 

Þarna áttaði ég mig og þagnaði. Þessi maður var greinilega lögreglumaður í dulargervi og vildi alls ekki láta trufla sig, mögulega í miðri lögregluaðgerð, en hann hafði gleymt að taka gervi sitt alla leið. Svona eins og ef ég hefði verið í Celine Dion- eða Whitney Houston-bol en ekki getað nefnt eitt lag með þeim (ja, nema kannski Titanic-lagið (hvað heitir það aftur?) og I will always love you úr Bodyguard) ... hefði sko verið uppgötvuð/myrt í hvelli fyrir að vinna vinnuna mína svona illa. Ég vona bara að aðgerðin sem hann var greinilega í akkúrat þarna (komast inn undir hjá hættulegri konu og börnum?) hafi gengið vel og þau ekki uppgötvað hlerunartækin sem leyndust sennilega undir Skálmaldarpeysunni. Svo gæti líka skipt máli að ég var ekki merkt þungarokki á nokkurn hátt. Ég á að sjálfsögðu Skálmaldarbol og Skálmaldartaupoka en ... inni í skáp heima hjá mér.

 

Myndin er skjáskot úr stuttu og skemmtilegu vídíói sem ég deildi nýlega á feisbúkk, og fjallar um eðlilega gagnkvæma aðdáun þegar maður hittir aðra manneskju sem hefur sjúklega góðan tónlistarsmekk.

 

Ég ætlaði að draga Guðrúnu og stráksa á ýmsa uppáhaldsstaði á Selfossi og Hveragerði en þeir voru allir lokaðir þennan laugardag fyrir páska. Ég er kannski ekki mjög viðskiptasinnuð en sá samt fyrir mér marga hundraðþúsundkalla fjúka þegar ég varð vitni að örvæntingu í augum bæði innlendra og erlendra ferðamanna sem komu víða að lokuðum dyrum. Meira að segja Rósakaffi í Hveragerði var lokað, bókakaffið á Selfossi, flotta listamannabúðin hægra megin við KFC ... og fleiri og fleiri. En samt, það eiga allir skilið að fá gott páskafrí, sjaldgæft að fá fimm daga frí samfleytt ... gerist bara einu sinni á ári, ef það gerist. Hér lenda næstum allir frídagar á fimmtudögum; næst á sumardaginn fyrsta, meira að segja 1. maí er á fimmtudegi í ár!

 

Við stráksi fórum til Hildu eftir ferðalagið um Suðurland og óvænta rokkarasjokkið, og gistum hjá henni í Kópavogi, sem var draumur stráksa. Það var ekki farin sú Reykjavíkurferð árum saman að ekki væri gist hjá Hildu, á meðan hann bjó hjá mér. Honum fannst það dásamlegt, mér líka. Golíat og Herkúles, frændhundarnir mínir góðu og riddarar af Maltese, voru glaðir að sjá okkur og það var gagnkvæmt.

Hugsa að þeir myndu heimsækja mig oftar hingað í Skýjahöll ef Krummi hinn hugumstóri gengi ekki svona hart fram við að bjarga lífi okkar mannfólksins, eða tryggja að þessir stórhættulegu smáhundar éti okkur ekki. Þeir eru alla vega skíthræddir við Krumma.

Í gærkvöldi setti systir mín svo enn eitt stúlknametið í eldamennsku með tryllingslega góðum páskamat. Ég gleymdi að taka myndir!

Risastór dúfa gerði sig heimakomna í öðrum eldhúsglugganum hjá systur minni seinna um kvöldið. Þegar eina hetjan á staðnum, áfallasálfræðingur að mennt, kíkti betur reyndist aðeins saklaus en rosastór geitungadrottning vera þar á ferð. Frænkan reyndi að gefa henni vatn og hressa hana við svo hún flygi sjálf út en á endanum veiddi hún hana í glas og fór með út í garð. Við hin skulfum ... af hrifningu og aðdáun á hetjufrænkunni miklu. Ég minnkaði rifuna á öllum gluggum heima hjá mér við heimkomu í gærkvöldi. Treysti ekki á veiðisnilld gömlu kattanna minna sem myndu svo sem seint sleppa stinguflugum úti á svölum.

 

Svitlana, fyrrum grannkona á Akranesi, var í borginni og þegar hún fór heim um kvöldið tók hún stráksa með upp á Skaga. Allt í lagi fyrir hann að taka strætó á milli en stutt er í að Vegagerðin taki nokkrar stoppistöðvar af Skagamönnum og þar með er eiginlega orðið ómögulegt fyrir stráksa að taka strætó nema fá skutl út á stoppistöð og vera sóttur þangað, ef ég get ekki reddað fari fyrir hann. Það er passað mjög vel upp á hann á sambýlinu þar sem hann býr.

Eins og við vitum öll fyllist strætó alltaf af farþegum þegar þjónustan er skert eða verðið hækkað ... Ég hefði misst mína stoppistöð (við Garðabraut), byggi ég enn á Skaganum, en seinna hálkuslys lífs míns var einmitt þegar stoppistöðin var nokkru fjær, eða á Innnesvegi, þar sem hún verður áfram (plús Bæjarskrifstofan og Bónushúsið), þegar ég datt á ógæfumölinni í hálku á leið heim, þetta var árið 2007 (annað hnéð saumað, hitt illa snúið) og enn, öllum þessum árum seinna, eru hnén á mér ekki búin að jafna sig sem gerir mér m.a. ógerlegt vegna sársauka að stunda jóga (nema rope-jóga). Það er alveg ástæða fyrir því að reynt er að hafa ekki of langt á milli stoppistöðva (þótt Snorri Másson skilji það ekki) ... ef fólk þarf að ganga í hálftíma, eins og sumir á Akranesi eftir komandi breytingar, þá er nú freistandi að fá sér bara bíl. Auðvitað er lítið mál að ganga langar leiðir þegar ekki er stórhríð eða fljúgandi hálka en mér finnst æðislegt að eiga svona stutt í stoppistöð hér í bænum. 

 

Áður en Guðrún skutlaði okkur stráksa til Hildu, fórum við í sjoppu til að kaupa Moggann ... páskablaðið, stútfullt af flottum viðtölum ... tíhíhí! 

 

Viðtalið sem ég bloggaði um fyrir nokkru birtist nefnilega loksins í páskablaði Morgunblaðsins og ... aðalatriðið fyrst: þar má finna tvær mismunandi ljósmyndir af ykkar einlægri, teknar á sama tíma á sama stað ... en himinn og haf eru á milli þeirra, finnst mér. Ég var komin í vinnuna þegar ljósmyndarinn boðaði komu sína, reyndar alveg nýbúin í augabrúnalitun en þó algjörlega án farða og flottra fata sem hefði kannski öllu breytt. Ég myndast stundum eins og sérlega illskeyttur vélsagarmorðingi (sjá vegabréfamyndir af mér, heppin að komast inn í sum tortryggin lönd og óttinn svo mikill við mig (í USA) að mér er trúað þegar ég segist vera bara með sælgæti þegar ég er í raun með efnavopn með mér (súrsaðan hákarl, kæsta skötu (fyrir Elfu) allt vakúmpakkað).

Hefði sennilega átt að lauma 50 krónum að ljósmyndara mbl til að setja aðra myndina í photoshop.

 

 

Neðri ljósmyndin á fyrri viðtalsmyndinni er af okkur stráksa á Galito á Akranesi. Kannski verður næsta vettvangsferð okkar Guðrúnar til Akraness ... á Galito, með stráksa.

 

Mæli að sjálfsögðu með að fólk kaupi páska-Moggann áður en hann selst upp, en virði frekar fyrir sér fallegu og frábæru nemendur mína en mig. Þótt ég birti myndir af viðtalinu hér er sennilega erfitt að lesa textann, jafnvel þótt fólk klikki á myndirnar.

 

Birti þetta (sérstaklega efri myndina) til að sýna hversu nákvæmlega sama mér er um útlitið ... hvort myndir af mér séu hörmulegar eður ei, eða bæti á mig um það bil 50 kílóum eins og ég hef svo oft lent í ... ég er sko ekki hégómleg.

Bara, alls ekki láta plata ykkur til að hlæja undirhökuhlátri (já, hann er til).

 

Mynd 2 þar sem þau sjást öll miklu betur:

Elsku frábæru nemendur mínir, allir útskrifaðir, eru frá Víetnem, Palestínu, Grikklandi, Venesúela, Sýrlandi, Úkraínu og Afganistan. Öll svo áhugasöm og virk þrátt fyrir að hafa flest, ef ekki öll, verið að vinna allan daginn. 

 

Neðri ljósmyndin (á seinni viðtalsmyndinni) er af okkur Einari, mikil uppáhaldsmynd sem gamall vinur (Guðmundur) af Moggablogginu í eldgamla daga tók af okkur í Skrúðgarðinum, því frábæra kaffihúsi sem María Nolan rak af miklum myndarskap í miðbæ Akraness áður en hún flutti til Bretlands.

 

Næsti hópur sem ég kenni verður líka skemmtilega blandaður og ég nota páskafríið til að leggja nöfn nemendanna á minnið. YouTube-myndböndin How to pronounce ... koma sér ætíð vel. Ætla samt að hafa þetta eins og hjá Sameinuðu þjóðunum, að nöfn þeirra verði á "skilti" (samanbrotnu A4-blaði) fyrir framan þau. Ég er alveg hræðileg með nöfn og hef eiginlega alltaf verið. Hitti til dæmis frábæra konu um daginn úti í búð, vann með henni um miðjan tíunda áratug síðustu aldar (vissulega 30 ár síðan) og get bara alls ekki munað hvað hún heitir. Hef farið í gegnum fb-síður gamalla samstarfsmanna okkar og held nú að hún sé ekki á fésinu. Man bara hvað hún var skemmtileg og fín manneskja. En tölur ... ef fólk héti aðeins tölustöfum.

 

Á fundi um daginn spurði ég samstarfskennara hvort hann hefði fengið einn nemanda minn í bekk til sín og sagði upphafið á kennitölu hans. Samkennarinn starði óttasleginn á mig þar til ég útskýrði hratt: „Æ, ég man þetta bara af því ég á afmæli daginn á eftir honum.“

En samt ... Ég þekki frekar bíla á númerum þeirra en útliti og lit. Get kannski ekki endurtekið stafi og tölustafi en þau bílnúmer sem ég ætti að þekkja eru alltaf kunnugleg. Hefði kannski átt að verða stærðfræðingur eða talnaspekingur.

 

Sjúklega góða páskakaffið er loks farið að ilma hér um íbúðina, en fyrsti bollinn af því var drukkinn um fjögurleytið í dag og ég fékk mikið kikk bara af ilminum af því. Fyrst þurfti ég að klára annars ágætt hversdagskaffið en þetta sjúklega góða, Valeríukaffið frá Grundarfirði kemur ótrúlega vel út úr gömlu (keypt 2017) baunavélinni minni. Þannig að það er alveg hægt að koma í súperkaffi til mín á næstunni.

 

Vettvangsmyndin: Fékk mér annan súperkaffibolla rétt fyrir klukkan sex, kommon, frí á morgun, ekki einu sinni Eldum rétt kemur (þau koma á miðvikudag). Freistaðist til að taka vettvangsmynd í eldhúsinu þar sem kaffivélin sést, vinstra megin má sjá í Valeríupakka ofan í grænu skálinni, appelsínuguli flotti lampinn frá Önnu er þarna líka, og fyrir miðju í glugganum er ferfuglinn góði úr flottu listamanna- og beint úr býli-búðinni á Selfossi (hægra megin við KFC) og svo hanga þarna auðvitað dúllugardínurnar sem ég heklaði fyrir löngu og þyrfti að stífa betur. Bláa kannan þarna lengst til hægri sem rétt svo sést í, var í eigu mömmu og í henni var blandað saman malti og appelsínu öll jól og páska æsku minnar. Veðrið úti er svakalega gott, eins og sjá má, og ef myndin prentast vel má vel sjá stoppistöðvarnar mínar. Sú sem er nær mér er leið mín upp í Mjódd en þessi hinum megin við Sæbraut sér um að teleporta mig í miðborgina og líka áleiðis í vinnuna.

Ef ég ætti peninga myndi ég breyta eldhúsinu, hafa innréttinguna nær nær dyrunum og setja eldhúsborð og stóla undir gluggann ... svo hafa einhverjir í sambærilegri íbúð fært eldhúsið fram í stofu (borðstofu) og breytt eldhúsinu í þriðja herbergið sem er líka ansi sniðugt.