Nýlega fékk ég upphringingu frá góðgerðasamtökum sem ég væri alveg til í að styðja ef ég væri ekki með fullt af öðrum sem ég tími alls ekki að hætta að styðja (m.a. SÁA, Kvennaathvarfið og björgunarsveitirnar) og tek þá stefnu að bæta ekki við þau samtök sem fyrir eru því ég er eiginlega bara í einni til tveimur vinnum um þessar mundir. 

„Er þetta Guðríður?“

„Já, það er hún.“

„Já, sæl, Guðríður. Mig langar að spyrja þig, Guðríður, hvort þú hafir áhuga á að styrkja okkur (....) um smáupphæð á mánuði, Guðríður? Hvað segir þú um það, Guðríður?“

„Ég er reyndar í strætó núna á leið til vinnu,“ nánast hvíslaði ég því ég þoli ekki þegar fólk talar hátt í síma á almannafæri.

„Viltu, Guðríður, að ég hringi í þig seinna? Hvenær mætti bjóða þér að fá símtal, Guðríður?“

„Úff, held að þú þurfir ekki að hringja aftur, ég styrki það mörg samtök að ég get ekki bætt við mig, alla vega í bili.“

„Segum það, takk fyrir, Guðríður.“

Sleppti ég því að styrkja samtökin vegna þessa hræðilega misskilnings sem ríkir um að allt fólk elski að heyra nafn sitt nefnt á fimm sekúndna fresti? Nei, alls ekki, ég varð samt rosalega pirruð út í þann sem hringdi yfir þessu nafnabulli og enn pirraðri út í forríka markaðsfræðinginn sem hefur talið svo mörgum fyrirtækjum trú um þetta virki og fengið vel greitt fyrir. Ég þekki ekki eina einustu manneskju sem ekki verður smávegis pirruð á svona símtölum, sérstaklega vegna þess hvað hringjandinn hjakkar endalaust á nafni þess sem fær símtalið.

Systir mín lenti í svipuðu fyrir skömmu, önnur samtök, og hún vildi endilega styrkja það um fimm þúsund krónur í eitt skipti - en var sagt að það yrði að vera mánaðarleg greiðsla, kannski bara tvö þúsund krónur á mánuði? Skiljanlega er betra að fá 24 þúsund á ári en skitinn fimmþúsundkall ... en systir mín gaf sig ekki, þrátt fyrir að fá að heyra fagurt nafn sitt mjög oft í frekar stuttu símtalinu. Hún er með heimasíma, eins og aðrir gamlingjar (djók) og það er tryllingslega mikið sótt að slíkum risaeðlum sem eru sennilega svo ruglaðar að þær gefa og gefa öllum samtökum sem eru svo sæt að hringja og rjúfa þannig félagslega einangrun sem þetta fólk býr væntanlega við, ef markaðsfræðin lýgur ekki. Döhhhh ... Ég sleppti mínum heimasíma ekki fyrr en ég flutti í bæinn en hafði aðeins notað hann til að hringja í gemsann minn ef ég fann hann ekki, og taka á móti söfnunarsímtölum ... Þeim fækkaði mjög við að hætta með 552-1039-númerið mitt síðan 1986. Vissulega ókeypis að hafa hann en fyrst hann gekk fyrir rafmagni og var ekki öryggistæki eins og áður (landlína á útleið, eða farin), hafði ég ekkert að gera við hann.

Steingerður almáttugur kom eftir hádegið og ég stökk upp átta tröppur og tók lyftuna, til að láta hana ekki bíða. Við ætluðum á kaffihús. Fljótlegt var að fara niður í Borgartún, tveir fínir staðir þar ... en ekkert bílastæði var að fá hjá Te og kaffi svo við ókum ögn lengra og ætluðum í Kaffitár en það var búið að loka þar, sem var gert 1. mars sl.. Man að ég fór þangað einn daginn eftir vinnu, þegar ég vann bara til þrjú, en varð að drekka kaffið á ljóshraða því lokað var klukkan fjögur. Held að það hafi ekki verið sérlega sniðug ákvörðun (að loka svona snemma) því mörgum finnst notalegt að hittast yfir góðu kaffi og kökusneið eftir vinnu. Sakní sakn á elsku Höfðatorg.

Við enduðum á Kaffi Mílanó í Skeifunni og fengum þar fínasta kaffi og meððí. Þjónustan algjörlega til fyrirmyndar, eigandinn hljóp um allt og gætti þess að vel færi um viðskiptavinina, ég fékk of heitan latte og hann bjargaði því í hvelli. Eitt sinn heyrði ég að þar væri lokað klukkan fjögur sem hentaði mér illa og því kaus ég að fara ekki þangað ... en það er ekki rétt, það er víst klukkan fimm sem er allt annað og betra, hentar mér alla vega mjög vel. Ég sá vinnustaðinn minn út um gluggann og á eftir að verða fastakúnni þarna. Virkilega gaman að sjá þarna stórt og flott málverk eftir Bjarna Þór, stórlistamann Akraness, og svo töluðum við eigandinn fallega um Ástu hans Bjarna sem við elskum greinilega bæði ... og auðvitað Bjarna líka!

Hún vinkona mín vinnur hjá Samhjálp sem eru sannarlega góð samtök sem bjarga mörgum, og hún sagði mér að Kaffistofan þeirra gengi vel, og ekki síst vegna þess að hælisleitendur, af ýmsum trúarbrögðum, vinna sjálfboðavinnu þar í miklum mæli, til að borga Íslandi til baka. Ég hef heyrt að eitthvað svipað sé í gangi hjá Hjálpræðishernum og alveg pottþétt víðar. Mér finnst að það megi vekja meiri athygli á þessu, allt of margt fólk sem trúir því að allt flóttafólk fái bætur og nenni ekkert að gera. (Núverandi ríkisstjórn virðist meira að segja vera á móti flóttafólki, ef marka má nýlegar fréttir! Ég er í losti, ef rétt er. Treysti á stjórnarandstöðuna að mótmæla harðlega.)

Auðvitað er alltaf þannig fólk innan um, fólk sem nennir ekki að vinna ... en muna ekki allir eftir því þegar tugir Íslendinga fengu frímerki á rassinn og voru sendir heim frá Danmörku um árið, búnir að vera jafnvel áratugum saman með frítt húsnæði og uppihald þar? Man að þegar ég skildi við allra fyrsta eiginmann minn fékk ég þá ráðleggingu að flytja með soninn til Köben og lifa þar góðu lífi án þess að þurfa að lyfta litla fingri. Það hugnaðist mér (vinnualkanum) ekki og ég var sögð heimsk fyrir vikið. 

Eftir bráðskemmtilegt spjall og gott kaffi var stutt gangan út að Bláu húsunum en hirðnuddarinn minn er með stofu í einu þeirra. Hún sá til þess að allir vöðvar, sinar, innyfli og bein fengju meðferð. Sjúkranuddarar eru svakalega sterkir ... hún þarf ekki að biðja nokkurn um að skrúfa lok af krukkum heima hjá sér (stráksi sá orðið um það í himnaríki síðustu árin sem hann bjó hjá mér).

Mér líður rosalega vel núna og býst við að sofa eins og vært ungbarn í nótt, það gerðist nefnilega síðast þegar ég fór í nudd til hennar. Og ég vaknaði með bros á vör, að springa úr vellíðan.

Það fyrirfinnst nánast allt í Skeifunni en mér hefur ekki tekist að finna úrsmið þar eða í grenndinni. Það vantar batterí í úrið mitt og mér líður eins og unglingi, alltaf að kíkja á gemsann (m.a. til að missa ekki af strætó í vinnuna).

Fínn og stórskemmtilegur samstarfsmaður minn, Stefán Ingvar, verður með uppistand núna 10. apríl nk. og ætlar að sigra atvinnulífið (spennt að vita hvað hann eigi við með því). Mig langar svo svakalega mikið að mæta. Óttast mest að finna engan til að fara með mér (ég þekki nánast eingöngu ótrúlega upptekið fólk). Man að ég nötraði yfir þessu sama varðandi tónleika Skálmaldar í nóv. í fyrra - í Hörpu. Þá þurfti ég að hella mér í mikil heilabrot ... fólkið mitt ekki bara upptekið, heldur hafði sumt ferlegan tónlistarsmekk. Hvern þekkti ég sem var vitlaus í sjúklega gott þungarokk og myndi njóta þess að tárast með mér yfir dýrðinni? Fann fyrir rest eina sem átti þrítugsafmæli daginn áður en ég keypti miðana og hún gargaði af gleði yfir afmælisgjöfinni sem var síðan afhent 11 mánuðum seinna. Við sátum á besta stað því ég keypti miðana svo snemma!

Nú er að finna vin eða vandamann sem hefur gaman af því að hlæja. Held að allt mitt fólk uppfylli það og meira til. Vissulega sá ég í hillingum áður en ég flutti í bæinn að ég yrði alltaf að menningast eitthvað og gera skemmtilega hluti, endalaust fjör, en veruleikinn varð nú annar. Oftast er það ég sem er sökudólgurinn, þreytt og nenni engu eftir langan vinnudag ... vinn bara þrjú kvöld í viku núna, til kl. 19.45, komin heim kl. 20 ef ég fæ far, og er ekki endilega til í mikið djamm á eftir. Orkan víðs fjarri. En ég mun leggja heilann í bleyti og vona það besta. Þetta er á fimmtudagskvöldi, þá á ég frí og er til í allt. Því miður á ég ekki frí á miðvikudagskvöldum en þá er ægilega flottur bókaklúbbur í gangi í einu bókasafni borgarinnar, ég myndi ganga í hann ef hann væri t.d. á fimmtudögum ... en þá kæmist ég ekki á uppistandið! Vandlifað stundum.

Á laugardaginn er svo annar kaffihússhittingur vikunnar með vinkonu. Ó, hvað ég hlakka til. Er búin að safna upp ýmsu sem ég þarf að tala um við hana og get varla beðið eftir að heyra hvað hefur á daga hennar drifið undanfarið. Hún kemst pottþétt ekki með mér á uppistandið því fimmtudagar eru mestu annadagar hennar og langt fram á kvöld. Ég myndi taka minn athyglissjúka kött, Mosa, með mér ef ég héldi að það mætti og að hann hefði húmor. Hann hefur á margvíslegan hátt truflað bloggun mína hér í kvöld með því meðal annars að koma sér fyrir beint fyrir framan skjáinn, nánast ofan á lyklaborðinu (sjá átakanlega mynd), væla og skæla ... en hann er samt æði og ég fyrirgef honum allt.     

Systrastríðið ríkir enn og magnast bara ... Hún kom í næstum óvænta heimsókn í dag og sníkti kaffi, trúði því aldrei að ég hefði náð að flytja svona hratt á milli póstnúmera, eins og ég reyndi að telja henni trú um. Hún hvatti mig til meiri og meiri drykkju þetta auma korter sem hún stoppaði, þangað til ég var komin í spreng, og svo þegar ég var búin að pissa lá henni allt í einu svo hrikalega á að komast heim, og ræna mér með sem var ætlunin. Ekki grunaði mig að hún hefði á þessari mínútu sem athöfnin tók, og sem hún hafði þá í friði, falið þrjá rúsínupakka til viðbótar við þá þrjá ófundnu síðan í afmæli stráksa. Reyndar, við heimkomu í kvöld setti ég í þvottavél og hvað fann ég ekki ofan í þvottakörfunni? Jú, rauðan pakka sem hefði svo auðveldlega getað farið óvart í þvottavélina og eyðilagt öll fötin mín. Ég hefði hent þeim, að sjálfsögðu. Nú þarf ég á sérsveit að halda til að leita og finna, síðan rúsínuverja íbúðina með öllum ráðum. Er búin að snúa öllu við í stofunni og eldhúsinu án árangurs ... það eru fimm pakkar eftir og ég mun hvorki sofa né nærast fyrr en ég finn þá ... hrmpf! Ef ég væri viðskiptasinnuð myndi ég selja aðgang að heimili mínu, kannski kæmu fjórir í einu, fimm þúsund kall á mann, og leyfa þeim að leita að rúsínupökkum. Ég yrði forrík á skömmum tíma.

Myndin: Eldhúsborðið mitt. Rúsínupakkarnir passa reyndar vel við D-vítamínspreyið til vinstri.

Á föstudaginn um fjögurleytið, þar sem ég stóð, full yndisþokka, á stoppistöðinni við Höfðatorg, nýbúin að missa af leið 15 (Grensásvegur) því ég var að reyna að gúgla fyrir franska ferðamenn hvar tveggja hæða útsýnisstrætó, þessi rauði, stoppaði eiginlega í Borgartúninu. Þau vissu ekki að þau höfðu hitt á hræðilegasta gúglara landsins sem fann þetta auðvitað ekki, en ég sagði nokkrum sinnum Sjú Tem á frönsku sem róaði þau algjörlega. Gott að tala svona mörg tungumál ... Þau þökkuðu fyrir sig (fyrir ekkert), fóru og ég steig framar, eða nær götunni, til að athuga hvort fimman væri kannski vagninn á leiðinni á stoppistöðina ... en þá kom allt í einu þessi rosalega flotti leigubíll og bílstjórinn heimtaði að ég settist upp í hann. Þarna var elskan hún Ragga á ferð, sem ég kynntist í eldgamla daga á fyrri bloggaraárum mínum hér. Og við höfum í raun aldrei misst sambandið, takk, Facebook. Það var sjúklega spennandi að renna ljúflega upp Laugaveginn og aka svo Suðurlandsbraut og inn í Skeifuna, eins og prinsessa. Ég horfði með hrokafullu hæðnisaugnaráði á strætólúserana sem fylltu stoppistöðvarnar á leiðinni. Eins og sést á myndinni prjónar Ragga í pásum. Ferðin hefði gjarnan mátt vera lengri, svo gaman að hitta hana.

Um síðustu helgi hitti ég elsku Emmu frænku, föðursystur mína og þá einu eftirlifandi af systkinunum sjö úr Uppibæ í Flatey á Skjálfanda. Hún átti níræðisafmæli, þessi elska, og alveg frábært að hitta hana og fleiri ættingja sem samfögnuðu afmælisbarninu. Við fengum að skoða gamlar myndir úr eigu Emmu og þær sem tengdust okkur fengum við að taka með heim.

Hér er sýnishorn: Efri myndin til vinstri: bræðurnir Hjalti, pabbi og Guðmundur. Myndin til hægri er af pabba þeirra, honum Jónasi afa, mynd sem ég hafði aldrei séð. Hann og amma voru með skólann í Flatey.

Neðri myndirnar eru úr brúðkaupi pabba og mömmu. Algjör fjársjóður að fá þessar myndir. Ég sé að mamma hefur gift sig í svörtu ... ekkert verið að hugsa um hjátrú. Hjónabandið stóð líka bara í áratug, þar um það bil, en skilaði nokkrum æðislegum börnum ... Brúðkaupsmyndin vinstra megin efri röð: Mínerva móðuramma mín (barnabarn Jónasar frá Hróarsdal í Skagafirði), Ella, elsta systir mömmu, Edda dóttir hennar og Hadda tvíburasystir mömmu. Neðri röð: pabbi (Haraldur) og mamma (Bryndís). Þau voru bæði Jónasbörn en báðir afar mínir hétu Jónas Jónasson ... Móðurættin mín er nánast öll með svart hár og brún augu (franskt blóð) en ég erfði hina ljósu fegurð úr föðurættinni. Alla vega blágrá augu sem verða græn þegar ég er í veiðihug.

Ég bið alla ættfræðihatara í bloggvinahópnum margfaldlega afsökunar á þessu aftur-til-fortíðar-flippi. En ... það var allt svo miklu betra í gamla daga, var það ekki? Mig minnir að pabbi hafi sagt mér að hann hafi verið farinn að vinna eins og fullorðinn um tíu ára aldur og byrjaði í leiðinni að reykja.

Margar heyrði ég sögurnar um lífsbaráttuna hörðu í Flatey, eins og þegar amma þurfti að hrekja ísbjörn á brott úr húsinu ... en svo var þetta bara saga sem ég las í skólanum og ruglaði saman við ískalt líf pabba og hans fólks þarna úti á hjara veraldar. Eyjan fór í eyði á sjöunda áratug síðustu aldar, þegar hver einasti íbúi flutti í burtu. Mér lánaðist að koma þangað einu sinni, þá bara fimm ára, en mjög sennilega var engin filma í myndavélinni, því það náðist ekki á filmu. Mér fannst hrollvekjandi að þegar amma opnaði dyr í eldhúsinu kom í ljós haus á lifandi kú og litla borgarstúlkan af Akranesi, hljóðaði upp yfir sig þegar Búkollan baulaði. Ég fór í kaupfélagið í Flatey með pabba og man að þar fengust bæði dúkkukerra sem ég ágirntist mjög og brjóstsykur (ég fékk einn poka).

Myndin sýnir okkur Emmu frænku.

Amma og afi fluttu á Laugaveg 138, jarðhæð, í Reykjavík. Svo undarlega vildi til að fyrrum tengdadóttir þeirra, mín háæruverðuga móðir, festi kaup á þessari sömu íbúð löngu seinna og bjó þar í mörg ár, eða þar til hún flutti upp í Asparfell í fínu útsýnisíbúðina, þá síðustu sem hún átti.

Við systur skruppum í Bónus í dag og þar keypti ég páskaegg handa stráksa. Hann sagði mér í síðasta símtali að honum fyndist betra ef ég splæsti páskaeggi á hann en að hann splæsti á mig eða sjálfan sig. Ég samþykkti það og nú er páskaeggið komið upp í skáp og bíður hans. Sjálf fékk ég páskaegg nýlega, eða í síðbúna innflutningsgjöf. Góðu gestirnir mínir frá Bandaríkjunum höfðu frétt að það væri miklu ódýrara að kaupa íslenskt sælgæti í matvörubúðum en í fríhöfninni. Það fannst þeim ógurlega skrítið. Mér þótti leitt að þau náðu hvorki að sjá norðurljós í þessari vikulöngu Íslandsferð, eða eldgosi sem hefði verið upplifun. Þau yfirgáfu landið í dag. Eru sannarlega ekki hrifin af nýja forsetanum og hugleiddu að fá að flytja hingað í fjögur ár. En ætla að reyna að þrauka. Í fjölskyldu þeirra er trans maður sem þarf heldur betur að hafa fyrir lífinu og tilverunni þessi ár. Eða lengur, ef Musk lætur græða í hann eitthvað tæknilegt sem lætur hann lifa um ókomna tíð.

Ég er eiginlega hætt við að leita mér að meiri vinnu. Ég stóðst níðþungt lesara-próf hjá Hljóðbókasafninu og fæ vonandi eitthvað að lesa þar innan tíðar ... og almáttugur, hvað ég mun ekki leiklesa með látum. Hlustaði á ágæta bók nú um helgina og lesarinn bæði söng og gargaði (lék mæðgur að rífast á háa c-inu, sem var mjög kvalafullt) ... ég var eiginlega í losti á meðan ég vaskaði upp í dag og hlustaði, taugarnar eins og gaddavírsstrengir, ótrúlegt að ég hafi ekkert náð að brjóta. Svo get ég alltaf fengið meira að gera í skólanum þar sem ég kenni þrjú kvöld í viku, annað slagið koma yfirlestrarverkefni ... og þetta er bara alveg nóg. Ég þarf líka tíma til að sinna köttunum, Mosi hefur hlaupið í spik og lítur ekki við megrunarmatnum sem ég keypti í dag í dýrabúðinni við hliðina á Bónus og Costco ... Hann hefur ekki eirð í sér til að elta leiserpunkt nema í tíu sekúndur á dag og ef ég reyni að fara í eltingaleik við hann, verður hann skelfingu lostinn, ég á bara að klappa honum, ekki hlaupa og hræða hann ...          

Mögulega er ég fórnarlamb dáleiðslu, hugskeyta eða innrætingar af versta tagi því mér er farið að finnast gaman að skokka (ganga) upp á sjöttu hæð (með smástoppi á fjórðu til að ná andanum, ég reykti allt of lengi). Í gær þegar ég kom upp á mína hæð horfði ég hissa á tölustafinn sem mætti mér, ha, er ég virkilega komin alla leið og ekkert mál? Eftir að ég losnaði við hætti-að-reykja-kílóin (flest, held ég) varð bara hvert einasta skopp svo miklu auðveldara.

Það er greinilega ansi auðvelt að þyngjast þar til maður hættir að standa almennilega undir sér og allt verður erfiðara.

Það eru bráðum fimm ár síðan ég hætti að reykja (apríl 2020) og ég hélt að letin við að hreyfa mig tengdist bara aldrinum. Hnuss, en sú vitleysa, ég var bara orðin of þung. Svo hleð ég í mig vítamínum sem eykur svo sannarlega nennu mína til að hreyfa mig.

Vona innilega að það snjói ekki meira í bráð því hálkan er versti óvinur þeirra bíllausu. Ekkert skrítið að ég sé nánast heiðursfélagi í fb-hópnum Fólk sem labbar hallærislega í hálku. Það munaði minnstu í gær að ég gengi heim úr da Skeif, en var með innkaupapoka, ekki svo þungan samt ... nota tækifærið áður en geitungarnir fara á stjá og stinga fyrst, spyrja svo ... en þá gæti ég verið orðin svo spræk að ég gæti hlaupið þá af mér. Ég gerði það alltaf í London um árið þegar ég var au pair.

Fyrst Júlí Heiðar, söngvari með meiru, óttast geitunga, skammast ég mín ekkert fyrir það. En ég er ekki lengur jafnrosalega smeyk og ég var á síðustu öld, það var raunverulegur ótti sem þá hrjáði mig. VIð erum víst eina landið í heiminum þar sem moskítóflugur lifa ekki - en lúsmýið er nú ágæt sárabót, er það ekki? Fram til ársins 1985 gátu Íslendingar státað sig af býflugna- og geitungalausu landi. Ég tel ekki randaflugurnar með ... Þá voru næstum tíu ár síðan ég kom frá London, aldeilis búin að monta mig af stinguflugnaskorti okkar hér ... en sama fólk og ég talaði við hélt reyndar sumt að við hefðum ísbirni sem gæludýr. Hvernig datt mér í hug að flytja í Laugardalinn? Reyndar alveg í útjaðar hans en ég þarf að ganga nánast í gegnum hann á leið til vinnu. Grímuskylda myndi auðvelda allt, held ég, og einhvers konar net sem þægilegt væri að sveipa um sig áður en haldið er út í gönguferð á vorin og haustin. Það gæti orðið skemmtileg tíska, alls konar litrík net, jafnvel með blikkljósum þegar fer að dimma í ágúst ... alla vega yfir höfuðið.

Myndin er skjáskot af Facebook-minningu sem sannar að ég er nálægt því að vera berdreymin (og þá móttækileg fyrir hugskeytum, innrætingum og dáleiðslu) ... skrambi nálægt því. En ég skrökvaði því svo sem að mér skjátlaðist aldrei þegar kæmi að því að ráða drauma. Og þó ... Við vitum auðvitað ekkert hvort George Clooney hefur haft lögheimili sitt hér á landi til lengri eða skemmri tíma.

Nú er víst búið að breyta ... þótt ég vinni til sjötugs fæ ég ekkert hærri lífeyri frá ríkinu sem var alltaf visst agn til að fá fólk til að vinna lengur en til 67 ára. Þetta á þó bara við þau sem byrjuðu fyrr að taka lífeyri frá lífseyrissjóðunum sínum, sem hægt er að gera frá 65 ára aldri. Þá getur fólk minnkað við sig vinnu án þess að finna fyrir því, mjög sniðugt. Þetta hljómar svolítið eins og skerðing, er það ekki? Myndin af fólkinu hér við hliðina er úr afmælisveislu stráksa en tengist þessu umræðuefni ekki beint. Stráksi stendur, hinir sitja. 

Já, afmælisveislan hans stráksa, Reykjavíkurdeildin, gekk sérdeilis vel og hann var afar ánægður með daginn, flottu kökurnar og verulega gjafmildu gestina. Ég fékk meira að segja pakka, síðbúna innflutningsgjöf; þrjá ilmandi pakka af góðu kaffi ... og frekar stórt páskaegg, haldið ykkur!

Hilda bakaði stóra marenstertu fyrir afmælið, Mía kom með litlar pönnsur, Eva frænka með ost og vínber og Dagbjört frænka með venjulegar pönnsur, annað keypti ég hjá Myllunni, verulega gott; m.a. litla kleinuhringi, súkkulaðitertu og túnfiskssalat, allt á fínu verði. Ég steingleymdi að taka alvörumynd af veitingunum, þetta fór bara á snappið og hvarf eftir 24 tíma. Nánast eins og leifarnar ... systir mín er með stórt heimili og ég heimtaði að hún og heimilisfólkið kláraði þetta fyrir mig. Gæsirnar og krummi fengu samt eitthvað smávegis, leifar af diskum og svona. Svo skolaði ég herlegheitin og gaf mér ekki tíma til að vaska allt upp fyrr en á mánudeginum. Svo innilega glöð yfir því að uppvask hleypur aldrei frá manni. Og nei, ég er ekki með uppþvottavél. Og já, ég hef bara gaman að því að vaska upp, hlusta á eitthvað skemmtilegt á meðan.

Þvílík hamingja og gleði hjá okkur stráksa báðum. Svo fékk hamingjusamur drengurinn far með Ingu heim á Akranes og með í farteskinu (afmælisgjafir) næstum heila súkkulaðitertu með karamellukremi sem hann gat leyft sambýlingum sínum að njóta með sér í kvöldkaffinu eða daginn eftir, sem sunnudagskaffi. Grunar að það hafi fallið vel í kramið. Það komust ekki allir í afmælið, ég var svolítið sein að bjóða sumum og gleymdi öðrum ... það hafa verið miklar annir sko. 

Auðvitað notaði viss systir mín tækifærið og kom fyrir mörgum, mörgum rúsínupökkum ... t.d. í glerkrukku með eyrnapinnunum, og bak við sturtusápu inni í sturtuklefa og ofan í tannburstaglasinu. Mér skilst að hún hafi verið ansi dugleg við kvikindisskapinn í afmælinu en ég ekki búin að finna nema þrjá pakka, alla inni á baði. Hef leitað víða í stofunni en hvergi séð grilla í litla, rauða kassa. Þarf að fara að játa mig sigraða, held ég. Borða gæsir rúsínur? En hrafnar? Ég er svo þakklát henni fyrir hjálpina við afmælið að mig langar bara að láta hana sigra. Svo gætu þessi skrif mín verið lúmsk blekking mín til að hún hætti að vera á verði. Kemur allt í ljós.

Spennandi stefnumót kl. 14 í gær ... en vissulega ekki rómantískt. Ég kann afar vel við konur en kýs allt ástarkjaftæði frekra með sætum körlum, eins og bloggvinirnir ættu að vita. Þetta var nú bara viðtal, spjall við blaðakonu og við höfðum það gott á kaffihúsi í miðborginni, sötruðum ágætis kaffi.

Tólfan mín (strætó) sem stoppar hér á hlaðinu (hinum megin við Sæbraut) fer alla leið niður í bæ, þessi elska, og ég á svo mikið eftir að nýta mér það! Borgarskvísan sem ég er að verða ... aftur. Spjallið var skemmtilegt og gekk vel en svo kom spurningin: „Má ég spyrja þig um son þinn sem dó í bílslysi?“ Þetta var óvænt og kom mér alveg í opna skjöldu - en hefði auðvitað ekki átt að gera það. Og hvernig brást klakadrottningin af Töffaravegi í Dramahaturshreppi við þessari spurningu? Jú, hún fór að skæla sem kom henni sjálfri virkilega á óvart. Blaðakonan var dásemd og ég jafnaði mig fljótt. Sjúkk að kaffihúsið var nánast autt, einn gestur (áhugalaus um allt nema tölvuna sína) úti í horni.

Hélt að sár sem hefði haft sjö ár til að gróa (mynda skán) gæti ekki rifnað svona upp ... Ég hafði nú samt gott af þessu og þetta fékk mig líka til að hugsa. Það bregst auðvitað enginn eins við ástvinamissi og það er nánast ekkert sem hægt er að kalla rangt eða rétt í sorgarferli, skilst mér. Ég bjó í vel vernduðu umhverfi á Skaganum þar til í október sl. og allir sem ég umgekkst vissu hvað hafði gerst og ég fékk engar erfiðar eða óvæntar spurningar. (Reyndar í Costco, fyrir um sex árum, frá gamalli samstarfskonu: „Og hvað er svo að frétta af stráknum þínum?“ Henni brá illa við svar mitt, og þetta eyðilagði sennilega daginn fyrir okkur báðum).

Ég hef aldrei haft þörf fyrir að tala mikið um Einar og missinn, einhverra hluta vegna, sem er kannski rangt ... eða ekki. Svo fékk ég spurningu í vinnunni í gær inni á kaffistofu: „Átt þú börn?“ Ég var ekki búin að jafna mig eftir hitt en með pókerandlit minntist ég á stráksa, fóstursoninn til sjö ára, og kettina sem börnin mín ... enda finnst mér eldhress og fjörugur vinnustaður ekki rétti staðurinn til að tala um svona hluti. 

Samt er þetta eitthvað sem ég þarf að búa mig undir fyrst ég er ekki lengur í vernduðu umhverfi. Og hefðu árin sjö ekki átt að búa til aðeins sterkari skjöld en þetta? Best að spyrja einhvern af sálfræðingunum í ættinni. Kannski beit ég of fast á jaxlinn of fljótt ... og drekkti mér í vinnu að auki ... Ég hef samt fundið mikinn mun til hins betra, með hverju árinu.

Í dag var ekki vinna, ég kenni á þri., mið. og fös. þessa vikuna, en mögulega alla virka daga frá og með næstu viku. Kommer i ljus.

Fór nú samt á vinnuslóðir um miðjan dag því nuddarinn minn (síðan fyrir um 25 árum) er með aðstöðu þar núna. Hún var alveg jafnstórkostleg og mig minnti, kvaddi mig með: „Mundu svo eftir að drekka nóg og hvíla þig.“ Það tekur á að fara í fyrsta nuddtímann, skilst mér. Svo hrósaði hún mér ógurlega fyrir að vera svona vel á mig komin (lítið notuð), engir nýir liðir eða líffæri, bara eldspræk þrátt fyrir lélegt bak frá unglingsaldri. Hún fékk heilar 50 krónur í þjórfé frá mér fyrir falleg orð í minn garð.

Rómantík dagsins:

Þar sem ég beið eftir fimmunni rétt hjá Glæsibæ fór maður á mínum aldri að spjalla við mig ... á ensku. Það var eins og heil ferð hefði dottið út (leið 5) því ég stóð þarna í korter þótt skýlið segði að vagninn kæmi eftir eina mínútu. Ég tjáði honum eftir smáspjall að ég ætti, starfs míns vegna, að reyna frekar að kenna honum íslensku en þá kom í ljós að hann er íslenskur, hefur bara verið búsettur í Bandaríkjunum síðustu áratugi og finnst íslenska þjóðin aðeins mælandi á enska tungu. Hann bjó í Seattle, New York, L.A. ... bara um allt.

Hann var staddur á Íslandi vegna andláts föður síns. Hann sagðist heyra enskuna út um allt, ekki síst í Ölveri þar sem hann heldur sig mikið (ég sleppti því að segja honum að brúðkaupsveislan mín, þegar ég giftist langfyrsta eiginmanni mínum, hafi verið haldin þar) ... já, honum líst ekkert á Ísland, finnst stjórnmálin ömurleg, ekkert nema sjálftökuflokkar, ekkert hugsað um almenning, hann yrði þeirri stundu fegnastur þegar hann kæmist aftur út.

Skilst að Trump sé viðkvæmt umræðuefni hjá sumum svo ég kunni ekki við að spyrja hvort hann væri ekki að fara úr öskunni í eldinn, en maðuirinn kvaðst þó elska Ísland, eins og við gerum nú flest. Svo settist hann fyrir framan mig í strætó, og þegar ég fór út í Höfðatorgi, óskaði ég honum alls hins besta. Þetta er það næsta sem ég hef komist rómantík um langa hríð. Langtíma einsemd kennir manni að slaka á kröfum. Ölver hringdi ansi mörgum bjöllum ... en það var nú samt engin vínlykt af honum. Svo gæti hann alveg verið vélsagarmorðingi þarna westra, flytur kannski á milli fylkja þegar FBI er komið á slóð hans? Stoppistöðin á Suðurlandsbraut við Glæsibæ leynir aldeilis á sér.

Skemmtilegi harðlokaði og fá- en góðmenni fb-hópurinn minn; áhugafólk um jarðskjálfta (ekki aðdáendur þeirra samt), eldgos, jarðfræði og annað slíkt, vildi (eða einn í hópnum) að við spáðum fyrir um komandi gos, hvenær það kæmi. Nú hafa sérfræðingar (alla vega einn) sagt að það gjósi innan þriggja daga. Ég spái því að það byrji að gjósa klukkan 18.37 á laugardaginn, ein í hópnum nefnir sunnudag eða mánudag og einn segir það komi í fyrramálið og jafnvel á tánni (sem er þá væntanlega staðsetningin) og það jók heldur betur spennuna. Hvenær á maður að ná að sofa?     

Tískuslys ársins átti sér stað í gær ... og ég sem passa svo vel upp á að skapa frekar tísku (trendsetter) en misþyrma henni. Ég held ógurlega upp á gulu og svörtu Wu Tang Clan-sokkana mína sem ég fékk í jólagjöf og fór í þá þótt ég væri í skærblárri peysu og með sérdeilis bláan trefil. Þetta skiptir ekki nokkru máli þegar snjór og hálka hrella borgarbúa en í gær var veður fyrir strigaskó. Og þegar ég tölti létt í spori úr á stoppistöðina mína tók ég skyndilega eftir þessum hroðalega skorti á smartheitum því sokkarnir voru nánast sjálflýsandi við túrkísbláa trefilinn og ég hafði ekki tíma til að snúa við að fara í svarta sokka sem hefði verið hið eina rétta!!!

Vetrarskórnir hylja ætíð sokkabúnað minn og þegar komið er til vinnu fer ég í gervi-Crocksinniskóna úr Jysk og verð þá hvort eð er alveg hræðileg, svo litasétteringar skipta í raun engu. Heldur ekki heima, kettirnir eru sem betur fer litblindir, eða hafa ekki nokkra tískuvitund. Ætla samt að muna að kaupa einhvern tímann gulan bol eða gula peysu til að sokkarnir njóti sín stundum, get síðan verið með appelsínugula trefilinn við. Hann er alveg eins og sá blái, nema gulur og appelsínugulur, mjög flottur. 

Skeifan verður sífellt meiri miðja alheimsins í mínu lífi, fyrirgefið, Holtagarðar, en ykkur er nær að vera hinum megin við eina mestu umferðargötu landsins! Mjóddin var það um margra ára skeið (Akranes-Rvík-Akranes, leið 57) en missti aðdráttaraflið þegar Íslensk hollusta hætti að framleiða Fasta, frábæra safann sem var svo hollur og góður að ég tvíefldist að kröftum og hætti að naga neglurnar eftir þann ávana til áratuga. Hann seldist ekki af því að hann var eiginlega hvergi til sölu. Ég fór sérferð í bæinn, í Mjóddina, á föstudögum til að kaupa hann en svo varð sífellt erfiðara að finna hann. En hva ...

In da Skeif er fínasta gleraugnabúð, matvöruverslanir, Jysk, apótek, Elko og ... vá, vá, vá. Ég prófaði að gúgla gamla góða sjúkranuddarann minn sem hélt mér lengi sprækri eins og léttfættri hind þrátt fyrir bakvesen frá unglingsaldri. Hún var síðast með aðsetur á Suðurlandsbraut, c.a. tveimur strætóstoppistöðvum frá minni við Skeifuna, eða þarna hjá Glæsibæ - en hvar ætli hún sé núna? hugsaði ég, kannski á sama stað? Ja, ótrúlegt en satt, hún er rétt við gleraugnabúðina í Bláu húsunum, í svona tveggja mínútna göngufjarlægð frá vinnunni minni. Nú þarf ég greinilega að gúgla gamla kærasta og fleira gott, ég hef á tilfinningunni að besta lið mitt síðan í denn leynist þarna. Það er stutt í að ég þurfi að fara í "framköllun" eða lit á augabrúnir og augnhár og ég er eiginlega milljón prósent viss um að snyrtistofur leynast þarna allt í kring. Reyndar, þegar ég þeysti úr vinnunni, kl. 15.05 og stefndi á að ná strætó kl. 15.10 og missti af honum (hleyp ekki til að hlífa vissri hásin sem er samt að verða súpergóð (takk, B1-vítamín og viss dásemdarkona sem færði mér það) en tek ekki sénsinn á að "rífa" nokkuð upp því það kemur alltaf annar strætó eftir korter. Þetta aukakorter gaf mér líka tíma til að skoða umhverfið, Glæsibæ, enn betur ... Einhverjir gætu haldið að ég hafi farið í Ölver til að drekkja miss-af-strætó sorgunum, en ég var stoppuð af, ekki af Iceland-búðinni sem ég kom fyrst að, heldur Tokyo Sushi-veitingastaðnum og keypti þar girnilegan japanskan kvöldverð. Ég sá svo grilla í girnilega snyrtistofu ögn fjær - svo ég er ekki bara með alla Skeifuna, heldur líka Glæsibæ. Svo er örstutt að fara upp á Háaleitisbraut frá Skeifunni, yfir Grensásveg, ganga í þrjár mínútur, og þá er t.d. geggjuð hárstofa - mig langar að halda mig við mína konu á Skaganum en válynd veður vetrarins hrekja mig á aðrar lendur þegar gular, jafnvel rauðar viðvaranir eru ríkjandi.    

Fimman kom svo á réttum tíma (15.25) og ók mér á Höfðatorg, síðan kom tólfan og mér til mikillar gleði kom inn í þann vagn kona með lítinn hund í fanginu og tók sér stöðu við hliðina á mér. Ég fékk ekki sæti en það var í fínu lagi, ekki langt að fara. Þvílík gleði að hitta hund. Voffi var nú samt svo ofboðslega hræddur að hann þorði ekki einu sinni að horfa í kringum sig, grúfði sig bara upp að eigandanum. Ég fékk nú samt að klappa og vona að það hafi róað svarta krúttið eitthvað. 

Margt að breytast hér á landi í svo mörgu - og til góðs. Mér finnst mannlífið orðið miklu skemmtilegra og fjölbreytilegra en var þegar ég var mun yngri ... á þeim tíma þegar ríktu boð og bönn, höft og leiðindi (Makkintoss og Smartís bannað!), stranglega bannað t.d. að vera með nokkurt líf á Lækjartorgi, og í þau örfáu skipti sem eitthvað slíkt var leyft, tóku sig upp gömul bros og sólin fór að skína þótt væri skýjað. Núna er orðið svo mikið líf sem fylgir ferðafólki og þeim sem kjósa að flytja hingað á ísakalda klakann. Mér finnst alltaf gaman í strætó, fínasti ferðamáti, og í dag heilsaði einn bílstjórinn mér, sá er frá Sýrlandi. Ég er ekki mannglögg (minn eini galli) en hann bjó á Skaganum og þekkir nokkra vini mína þar. Afskaplega brosmildur og ljúfur bílstjóri sem farþegarnir virðast kunna að meta - hann fékk marga til að brosa á móti og bjóða góðan dag - og hann kann að keyra líka sem er auðvitað stór kostur ... keyrir sem sagt vel, engir rykkir og bremsulæti ... en það er reyndar ansi langt síðan ég hef lent á slíkum bílstjóra ... ár og aldir.

Út þennan mánuð verð ég starfsmaður á plani í skólanum, eða til aðstoðar, en í mars verður mér hrint út í djúpu ... og ég er farin að hlakka til. Allir svo hjálpsamir að kenna mér og gefa góð ráð. Ég hlakka til að fara í vinnuna á hverjum degi og slíkt er ekki sjálfgefið. Eftir febrúar ætla ég að vera búin að læra að bjóða góðan dag á úkraínsku ... 

Annað sem jók á sístækkandi hamingju mína var spjall á messenger í gærkvöldi: Ætlar þú á Smashing Pumpkins-tónleikana í ágúst? Ég lýsti yfir miklum áhuga (ég viðurkenni að ég staðnaði svolítið músíklega einmitt á tíunda áratugnum æðislega) og ef vinkona mín og maður hennar ákveða að fara, fæ ég að vera samfó. Held að ég sé aðeins of háöldruð fyrir stæði (var síðast í stæði í Laugardalshöll á Travis-tónleikunum um árið, eða var það Sting? Var með fínt sæti á Rammstein-tónleikunum (2001) þótt stuðið hafi verið talsvert meira á gólfinu). Það varð uppselt á Rammstein á nokkrum mínútum, minnir mig, á tvenna tónleika sko, og ég komst ekki á þá fyrri þar sem Ham hitaði upp. Það var frekar fúlt en Rammstein bættu það svo sem upp.

Hér fyrir neðan er uppáhaldslagið mitt með SP - sonur minn gaf mér einmitt plötuna (geisladiskinn), þar sem þetta lag er, í afmælisgjöf eitt árið undir aldamót. Þekkti móður sína - en smekkur okkur mæðgina fór svolítið sitt í hvora áttina með tímanum. Hann var nánast ekkert fyrir þungarokk eins og ég, hlustaði þó mikið sem unglingur á Guns og Roses sem ég var ekki eins hrifin af, en ég þakka honum þó alfarið fyrir að ég staðnaði ekki og festist í Led Zeppelin, Jethro Tull, Pink Floyd, King Crimson og allri þeirri dýrð sem ég elska enn, en heimilið fékk sér MTV árið 1995 að hans ósk, og það breytti tónlistarlífi mínu algjörlega. Þvílíkur fjölbreytileiki og dásamlegheit sem bættust við.