Ævintýraríkur dagur sem endaði óvænt í gómsætum kjötbollum í Kópavogi! Þarf að strætó-búast fljótlega eða læra á visst Klapp, er dauðhrædd við að fikta því það gæti kostað mig 650 krónur hið minnsta, myndi gera það úti á stoppistöð og vona það besta en hafa samt 650 krónur í reiðufé sem plan B. Hvar finnur maður klink? Það er afar stutt í sparsemi, jafnvel nísku á þessu heimili. Það er rándýrt að flytja, eiginlega dýrara en ég hélt, svo nú skal haldið fast um veskið. Samt tók ég leigubíl í dag í bráðskemmtilegt atvinnuviðtal þar sem tveir bráðhuggulegir menn (aðeins of ungir samt) léku á als oddi. Gaman að vita hvað kemur út úr því. En vinnualkaskvísa sem þarf sín þrjú störf til að lifa af (andlega) getur víst ekki beðið endalaust eftir að þau komi upp í hendurnar á henni eins og hefur nú samt iðulega gerst í gegnum árin. Leigubílstjórinn var síðan svo mikið æði að hann lækkaði kostnaðinn um tæpan þúsundkall því hann sagðist hafa valið lengri leiðina í Kópaviog og ég ætti ekki að tapa á því. Lifi Hreyfill!

Mynd: Mosi tekur út strætóbiðskýlið mitt.  

Eftir viðtalið barðist ég í komandi óveðri og komst við góðan leik á kaffihús ... Systir mín hafði veður af veru minni í heimabæ hennar, og heimtaði að ég kæmi í heimatilbúnar kjötbollur heima hjá henni en fram að mat gat ég meðal annars knúsað Golíat, frændvoffa minn, sem þurfti mikið á frænkuknúsi að halda. Keypti inn í Nettó í Engihjalla á heimleið, ljómandi skemmtileg búð, hleypti manni með lítið magn af vörum fram fyrir mig ... hann reyndist vera frá Sri Lanka og tala mjög góða íslensku eftir 14 ára búsetu hér á landi. „Aha,“ sagði ég greindarlega, „landið sem hét áður Ceylon og skipti um nafn í kringum 1976.“ Hann starði á mig og jánkaði þessu alveg dolfallinn af  hrifningu. Mér datt ekki í hug að segja honum að ég hefði verið au pair úti í London það ár og þar sem ég hefði gott minni mundi ég eftir þessu úr fréttum ... og líka því að Bandaríkin áttu 200 ára afmæli þetta ár. Þannig að ég get alltaf sagt ... aha, árið 1776 urðu Bandaríkin til, og allir halda að ég hafi verið svona rosalega góð í landafræði og sögu og öllu því, sem ég var ekki. Bara sæmileg. Það kom sér vel að hafa marga hluti í gangi þarna 1976, eins og t.d. þorskastríðið en allir fréttatímar á BBC (aðalfréttatíminn kl. 21) hófust á fréttum um stríðið, sem við unnum ... með skærum.

Ljúfi afgreiðslumaðurinn reyndist vera frá Albaníu og hann talaði líka fína íslensku. Að sjálfsögðu hrósaði ég þeim ógurlega, sem gamall leiðbeinandi í íslenskukennslu fyrir útlendinga, en ég held að velflestir sem flytja hingað og ætla sér að búa hér vilji læra tungumálið. Ég þekki pólska konu sem elskaði landið okkar frá fyrstu sýn og kvartaði bara yfir því hversu erfitt væri að finna íslenskunámskeið, hvað þyrfti eiginlega að grafa djúpt til að finna út úr því.

Held að aðgengið að íslenskukennslu hafi skánað mikið á síðustu árum, sem betur fer. Skil svo sem alveg fólkið sem kemur bara til að vinna í takmarkaðan tíma, að það nenni ekki að læra nýtt tungumál, sérstaklega ef það þarf ekki að læra það, vinnur bara með öðrum útlendingum til dæmis. Samt, það er alltaf betra að geta bjargað sér.

Af hverju vissi ég þetta um mennina þarna í Nettó? Jú, af því að ég er svo forvitin, ég hreinlega spurði þá. Einn starfsmaðurinn sem hjálpaði mér að finna vissan hlut (ég gleymdi samt að kaupa eldhúsrúllur, arggg) er frá Afganistan þar sem ekki er töluð arabíska svo ég gat ekki slegið um mig með þessum þremur orðum sem ég kann á því máli, heldur persneska, eins og í Íran. Sá frá Sri Lanka talar tamílsku (sem er eitt þriggja tungumála þar, ég gúglaði) ... mikið er ég þakklát fyrir að það eru bara tvö tungumál á Íslandi; íslenska og norðlenska. Ég er ágæt í báðum ... mjólg (mjólk), taKa (tagga), púnktera (þegar springur á bíldekkinu), vaski (vaskur) ...

Vefmyndavélarnar bestu og flottustu sjást ekki lengur en svo virðist vera sem livefromiceland.is-svæðið sé ekki lengur starfandi. Það eru ekki góðar fréttir. Þegar mig langaði að sjá eitthvað reglulega flott, kíkti ég á vélina frá höfninni í Vestmannaeyjum, þessa sem sýnir bæinn í baksýn, ásamt Helgafelli og Eldfelli, æðisleg vefmyndavél, það er vissulega önnur úr Eyjum sem sýnir höfnina en þar er Heimaklettur í baksýn og sú vél kemur enn upp ef leitað er, hin ekki og ég græt það. Það voru líka ansi hreint góðar vélar sem sýndu eldgosin á Reykjanesskaga, frá hinum ýmsu sjónarhornum. Ferlega gott fyrir jarðskjálfta- og eldgosaáhugasamt fólk. Slæmt ef rétt er, eða að þau séu endanlega hætt ... en ég hugga mig núna við vél sem sýnir Sæbrautina, nálægt Hörpu, og út á sjó, Friðarsúluna og ljósin á elsku Akranesi. Tók ljósmynd af tölvuskjánum ... vélin er flottari í dagsbirtu en þá sést ekki Friðarsúlan og varla Akranes heldur.

Kristjana á Skaganum hefur bætt mér upp útsýnisskerðingu lífs míns síðan 5. október sl. með því að birta flottar útsýnismyndir af áttundu hæð hjá sér, og ekki væri verra ef t.d. góðhjartaður fyrrum granni minn af Jaðarsbraut myndi allt í einu fyllast löngun til að birta myndir af sjónum við Langasand, sérstaklega í suðvestanátt, eins og er núna, heilu myndböndin bara ... Ég myndi fúslega borga fyrir áskrift að sjónum mínum gamla góða þegar veður eru válynd ...   

Blogginu barst bréf:

Sæl, Gudda mín. Takk fyrir stórfenglegt blogg, fræðandi og upplýsandi, eins og þín er ætíð von og vísa. Svo ertu líka afar falleg útlits og merkilega lítið hrukkótt miðað við aldur, sem er samt enginn miðað við marga sem eru miklu eldri en þú. Þú ert alls engin hlussa heldur.

Hér kemur erindið: Ég las eitt sinn á bloggi þínu að þú hefðir fyrir slysni hlaðið niður Klapp-appinu um það bil tveimur eða þremur árum áður en þú fluttir til borgarinnar, og hafir haldið að það væri landsbyggðarstrætóapp. Getur verið að þetta hafi beint eða óbeint ýtt þér til borgarinnar, að þér hafi fundist þú tilneydd til að flytja svo þú gætir notað Klappið?

Með vinsemd og virðingu, Gorgeir, frændi þinn frá Sódavatni í Vestur-Þingeyjarsýslu.

- Þetta er rétt, ég hlóð Klappinu niður fyrir algjör mistök fyrir svona tveimur árum. Það munaði um það þegar ég var flutt í bæinn að þurfa ekki að eyða tíma í það. Ég hlóð Hreyfilsappinu niður í morgun, en þorði ekki að fara of langt við fiktið, vildi ekki panta bílinn of snemma, alveg óvart. Svo eiginlega allt í einu var klukkan orðin svo margt að ég hringdi bara á bíl. Hvílík risaeðla ... En landsbyggðarstrætó býður upp á að nota debit- og kreditkort til að borga fargjaldið, það er framtíðin í borginni. Svo var leigubíllinn á Akranesi ekki alltaf í vinnu og maður hringdi með góðum fyrirvara í gemsanúmer bílstjórans, ekkert app þar ... held ég hafi bara einu sinni hringt á bíl á Akranesi, og það var þegar hálkan var svo mikil að ég treysti mér ekki til að fara gangandi til tannlæknis. Ég verð nú samt pottþétt orðin algjör borgarstúlka fyrir jól. Er í startholunum og búin að læra heilmargt frá komu. 

- - - - - - - - - - 

Ég gef auðvitað ekki opinberlega upp hvaða flokk ég kýs 30. nóv. nk. Alvörubloggari og áhrifavaldur gætir ætíð hlutleysis, en ég dáist nú samt að mörgum í framboði og elska suma hreinlega. Hér eru dæmi um örfáa af þeim sem ég dái: Mér finnst Svandís Svavarsdóttir alveg frábær þótt ég þekki hana ekkert, elska Jón Gnarr, fyrrum samstarfsmann minn, dáist að Kristrúnu Frosta (og Þórði Snæ (ruglið var úr tvítugum strák)), mjög ánægð með Sigurð Inga í ýmsu, elska Davíð Þór, líka gamlan samstarfs m/ meiru, finnst Þórhildur Sunna æðisleg, þótt ég þekki hana heldur ekkert, og aldeilis líka einn ráðherrann okkar, sem er í miklu uppáhaldi! Guðlaugur Þór, einn allra besti yfirmaður sem ég hef haft í lífinu, stjórnaði Aðalstöðinni (útvarpsstöð) um tíma á tíunda áratug síðustu aldar.  

Það gæti verið snjallt af fólki með mannaforráð að læra af þessu, að hugsa til framtíðar, að sýna starfsfólki sínu ætíð virðingu og vinsemd því kannski fer fólkið síðar út í pólitík ... og góðsemi þess gleymist aldrei. Það græðir jafnvel atkvæði fyrir vikið, að minnsta kosti gott umtal sem er líka dýrmætt.

Þetta er ekki kosningaáróður (það má bara setja X við einn flokk), frekar óður til þess fjölbreytileika sem við höfum að velja úr. Ég hélt mig við að vera ópólitísk á meðan ég var blaðamaður og reyni það enn en hef áskilið mér rétt til að skipta um skoðun í þessum málum þegar mig lystir. Það er fullt af góðu fólki í flestum flokkum, en reyndar þrír, fjórir flokkar sem ég uuu, gæti verið hrifnari af, mjög, mjög pent orðað. 

Myndi ég kjósa Veðurflokkinn ef hann byði sig fram, flokk sem væri fullur af jarð-, veður- og eldgosafræðingum? Já, svo sannarlega. Trúi því að loforð þeirra um æðislegt veður verði efnd, og líka að eldgos framtíðar færðu sig alfarið upp í öræfi þar sem þau gætu ekki haft nokkur vond áhrif á eitt eða neitt og svo væri nóg af ríkisreknum vefmyndavélum allt um kring.

Myndin er sjálfa af okkur Golíat voffafrænda, hún var tekin í dag á meðan Hilda bjó til gómsætar kjötbollur með kartöflumús, sósu, rauðkáli og sultu. Megi ég fara sem oftast í atvinnuviðtöl í Kópavogi.

Dagskráin mín er svo blindfull á næstunni að það hálfa væri nóg. Hef ég kannski ekki tíma til að vinna? Hefði ég jafnvel átt að búa áfram á Akranesi í rólegheitum? Eiginmaður frænku minnar þarf að sýna snilli við að finna tíma um helgina, milli alls þessa djamms á mér, til að hengja upp snaga (þarf borvél), og setja upp rúllugardínu (þarf borvél) hér á Klepps. Held að það sé það síðasta sem þarf af svona veseni.  

Föstudagur: Djamm með vinkonum um miðjan dag.

Laugardagur: Harpa, bókamessa.

Sunnudagur: Afmæli hjá frænku.

Mánudagur: Vinkona kemur í mat.

Símtal til litlusystur dugði til að fá símanúmer hjá pípara sem héðan í frá verður aldrei kallaður annað en Guðmundur almáttugur. „Hvar ertu?“ spurði hann og svo ... „Ég er akkúrat laus í augnablikinu en bara í smástund, kem eftir 20 mínútur,“ bætti hann við og ók sem leið lá á Kleppsveginn. Á meðan á Facebook:

Linda María: „Þessir kranar hafa örugglega fagnað 1100 ára afmæli Íslandsbyggðar akkúrat þarna.“ 

Nanna: „Tuttugu píparamínútur geta verið langar.“

Ég: „Nei, hann er kominn.“

Hanna: „Þetta flokkast víst sem kraftaverk!“

Og kraftaverk var það. Nú er enginn leki ... en ég hef ekki enn sett í vél og alveg spurning hvort ég eigi nóg af fötum til að dekka helgina ... því ekki kann ég að gúgla mér til nægilegs gagns. Auðvitað kíkti ég í bæði norsku og dönsku leiðbeiningarnar sem fylgdu vélinni en þar skildi ég fátt og fann heldur ekki þær upplýsingar sem ég þurfti að fá.

Á hvaða takka ýtir maður fyrst? Byrjar maður á að velja prógrammið, hvað svo til að þvo 30 gráðu vél, start eða on? Á hvað ýtir maður til að stjórna hitastigi, ef þess þarf? Og svo framvegis. Þessi er gjörólík Siemens-vélinni minni á Skaganum sem var í raun mjög einföld eftir að Hildur niðri kenndi mér á hana (þótt ég hafi ekki getað notað hana til hins ýtrasta vegna skorts á leiðbeiningum nema á úrdú og svahílí). Ég ætla ekki einu sinni að hugsa um þurrkaradæmið í vélinni fyrr en ég hef lært þvottinn fyrst. YouTube var heldur ekki hjálpfús og ég treysti mér ekki í eitthvað fikt og setja kannski óvart á suðuprógram.

Góðir gúglhæfileikar fyrirfinnast bara alls ekki hjá mér, sem er synd því ég væri meira en til í að verða eins og Lisbeth Salander, nema þá í vinnu hjá lögreglunni, vera konan sem finnur allt sem hún vill í tölvunni sinni og leysir þannig flókin glæpamál ... Grannkona mín á svona þvottavél en kemur ekki heim úr sumarbústað fyrr en á sunnudagskvöld. Aðrir eru veikir eða uppteknir (búin að senda a.m.k. eitt neyðarkall). Ætli sé í lagi að mæta í mjög stuttum stuttbuxum í nafnaveislu  á morgun? Ég VEIT að þetta er mjög einfalt, eins og allt er þegar maður er búinn að læra það. 

Gærkvöldið var dásamlegt. Bókakonfektið úti á Granda, sem sagt. Átta rithöfundar lásu upp úr verkum sínum og þetta voru virkilega girnilegar jólabækur, var búin að kaupa eina þeirra, eða nýju bókina um Eddu á Birkimel og lesa hana, mæli innilega með henni. Það er ekki annað hægt en að fara í jólaskap við að hlusta á svona upplestur. Gömul mynd af jólatrénu mínu minnti á sig á fb og þarna sést eina kúlan sem ég á í ljótukúlusafninu mínu, Trump prýðir hana. Hún er rauð. 

Þarna hitti ég Kollu sem vann með mér á Fróða og líka Nönnu R. sem reyndar vann líka með okkur þar og ótrúlega gaman að hitta þær og spjalla. Nanna er með bók í jólaflóðinu og ég get ekki beðið eftir að lesa hana, hún hefur fengið góða dóma. Þarna var einnig Þórólfur sjálfur, sá eini af þríeykinu góða sem ekki fór í framboð, en ég þekki hann því miður ekki svo ég kunni ekki við að heilsa. Ekki eftir að hafa heilsað Jónasi R. í ógáti 1972, þegar hann var einn heitasti poppari landsins. Þarna voru eflaust fleiri sem ég þekki en nærsýni mín kemur iðulega í veg fyrir að ég heilsi fólki þrátt fyrir gleraugun. Ég geri mig oft að fífli þegar einhver á bíl kemur til að sækja mig, ótti minn við að setjast inn í rangan bíl og hræða glóruna úr bílstjóranum, er það mikill að ég horfi frekar grimmdarlega á alla bíla sem koma og ef einhver bílstjórinn veifar mér sest ég inn í þann bíl. Það hefur einu sinni klikkað, en þannig varð eitt af hjónaböndum mínum til.

Var að klára að hlusta á ansi þunglyndislega glæpasögu um bankaræningja sem tekur gísl ... gíslinn hafði strokið af geðveikrahæli og smám saman fer allt fjandans til. Verð að viðurkenna að þessi misserin er ég mun meira fyrir venjulegar og þá kannski klisjukenndari glæpasögur þar sem enginn bítur nefið af neinum eða hungrið þjakar eða einhver fær ekki óvart ör úr boga í fótinn og blæðir út. Allt of lítið um löggur, allt of mikið um vonleysi og klúður. Alls ekki slæm bók, bara aðeins of þunglyndisleg. Ætla að finna einhverja léttari til að hlusta á í kvöld. Eftir að leigubílstjórinn sagði mér frá konunni sem hætti að lifa lífinu og notaði hverja vökustund nánast til að hlusta á sögur, dró ég úr hlustun, reyni að gera það bara fyrir svefninn og þegar ég er að gera einhver arfaleiðinleg húsverk. Sem minnir mig á að ofnplöturnar voru voru ansi hreint skítugar þegar ég flutti inn, ég setti hreinsiefni á þær í gær og þarf að þrífa þær í dag ... Þá er nú fínt að geta hlustað á fína bók á meðan.

P.s. Neyðarkallið virkaði, ég fékk send tvö myndbönd og nákvæmlega á hvað er ýtt til að geta þvegið ... og þar með verður sett í vél núna eftir augnablik.   

Tónleikarnir með Skálmöld ... voru þeir góðir? Já, með þeim allra bestu. Aldrei vekja mig-tilfinningar. Mikil stemning og ég þekkti bara þrjá, sem segir mér að ég sé svolítið ein í þessu, samt alls ekki.

Elsku þrítugsafmælisbarn 4. janúar sl. og sem kom með mér á tónleikana (afmælisgjöfin hennar) lenti í drama-Gurrí sem ég hélt að væri ekki lengur til. Við höfðum rætt saman daginn áður og hún ætlaði að koma kl. 19, eða klukkutíma fyrir tónleikana, að sækja mig og þar sem ég bý eiginlega við sömu götu og Harpa var það kannski í það fyrsta ... en samt gaman að geta sest niður í rólegheitum og kíkt á ókunnu sálufélagana. 

Kl. 18.55: SMS frá mér: „Á ég að hlaupa niður núna?“

Kl. 18.57: Hjartsláttur, ekkert svar, hvað hefur komið fyrir?

Kl. 18.59: Það er eitthvað að. Eitthvað mikið. Hún getur ekki verið hætt við að koma!

Kl. 19.02: SMS frá mér: „Láttu mig endilega vita ef þú kemst ekki.“

Kl. 19.04: Ég trúi þessu ekki, hún hefur hlakkað jafnmikið til og ég. Ætli hún sé að vinna fyrir sinn flokk, þarna beinu útsendinguna á RÚV og hefur gleymt sér? Fékk hún ekki pössun?

Kl. 19.08: SMS frá henni: „Hæ, elskan, var að mála mig og heyrði ekki í símanum, kem fljótlega.“ 

Kl. 19.09: SMS frá henni: „Ég myndi aldrei hætta við!!!“

Kl. 19.15: Ég skammaðist mín, fór niður, fannst meiri kurteisi og líka fljótlegra að bíða þar ef hún væri alveg að koma.

Kl. 19.30: Hún mætir á Kleppsveginn. „Sorrí, ég þurfti að skutla XXX fyrst, við erum nú samt á góðum tíma.“

Kl. 19.30: Ég: „Já, ekkert stress, elskan mín.“

Það rifjaðist upp fyrir mér að hafa fengið áhyggjur af fólki ef það kom ekki á umsömdum tíma (ég er sjálf mjög stundvís), stundum var ég í miðri átakanlegri útför í huganum þegar viðkomandi kom, hafði tafist í símtali (heimasíma), umferð eða einhverju álíka. Ég endurheimti stöðugt fólk á lífi sem ég var byrjuð að syrgja, hélt samt sjálf áfram að mæta t.d. í boð á réttum tíma, þótt gestgjafinn væri kannski enn í sturtu. Þegar Einar strætóvinur kom klukkutíma of snemma í afmælið mitt í fyrra náði hann mér bara berhandleggjaðri, það var ekki hneykslanlegra en það, ég bauð honum til stofu en hann kaus að nota tímann til að fara frekar í sjósund ... hans undarlega val, ég veit, ég hefði auðvitað farið í jakkann og gefið honum kaffi.

Tónleikarnir voru dásamlegir á allan hátt. Textar allra laganna birtust fyrir aftan hljómsveitina og ég get vottað að allur textinn var afar vel prófarkalesinn, ég sá bara skort á einni kommu í upptalningu í flottu lagi. Og það sleppur. Mig langaði mjög mikið þetta kvöld til að fá hraðinngöngu (lauma 50 kr. að kórstjóranum) í Hymnodiu, þennan himneska kór sem hefði nú samt alveg mátt heyrast hærra í. En ... ég lét mér nægja að læka síðuna þeirra á Facebook. Hefði sennilega ekki fengið að syngja með á laugardeginum og sunnudeginum hvort eð var.

Í dag fékk ég frábæra heimsókn. Önnur sýrlenska fjölskyldan mín heimsótti mig í dag, fjölskyldufaðirinn þó hjá tannlækni, og það var einstaklega gaman. Kom hún Fatima mín með mat, eins og venjulega? Ójá. Svo mikið að ég þurfti að frysta í skömmtum. Eldum rétt hvað? Sá yngri var nýhættur að vera hræddur við mig, hló bara og skemmti sér þegar tími var kominn til að fara. Þau fengu vöfflur hjá mér, alveg ljómandi góðar frá Kötlu, minnir mig, í flösku með dufti sem þurfti bara að bæta smávegis mjólk við og hrista. Svo gerði ég súkkulaðiglassúr og þeytti rjóma. Sló alveg í gegn. Ég er að venjast nýju eldhúsi, aðeins of lítilli birtu þar ... og í raun væri ég til að hafa meiri birtu í stofunni (þegar sólar nýtur ekki) og ganginum líka. Er greinilega ekki þessi kósí- og rómanstýpa sem vill lifa lífinu í hálfrökkri. En það hafa nú samt orðið talsverðar breytingar á mér upp á síðkastið. Ég horfði á sjónvarpið á laugardagskvöldið! Það er saga til næsta bæjar. Sá tvær ruglaðar bíómyndir ... aðra um sætan mann sem tekur á leigu mjög flotta íbúð en andi eiganda leigusamningsins og húsgagnanna, ekki látinn þó, læknir í dásvefni á sjúkrahúsi, mjög sæt kona, lætur hann ekki í friði. Ástarmynd með draugaívafi. Hin er um tvær miðaldra vinkonur sem skella sér til smábæjar í Flórída eftir að hafa misst vinnuna og í fríinu bjarga þær lífi bæjarbúa sem öskureiður fyrrum íbúi, kona sem hafði orðið fyrir einelti þar, ætlaði að drepa með baneitrunum býflugum ... Hljómar hræðilega en margt óvænt fyndið þarna samt. Svo tókst mér að klára alveg hreint frábæra bók eftir Jónínu Leósdóttur, nýju bókina um Eddu á Birkimel. Við Gísli Marteinn vorum gerð ódauðleg í bókinni, alla vega ef einhver man eftir Kaffi-Gurrí ... Bókin mjög skemmtileg að öðru leyti líka. Ég er hissa á því að einhverjum hafi ekki dottið í hug að gera sjónvarpsþætti um Eddu og ævintýri hennar. 

Við Heiðdís frænka skelltum okkur í Elkó seinnipartinn í dag og ég festi kaup á þvottavél með þurrkara, eitthvað Electrolux-dæmi sem hefur fengið afar góða einkunn alls staðar. Var nú samt búin að heita mér því að kaupa ekki framar dýrar vélar ef ekki fylgdu með leiðbeiningar á íslensku, annað er óvirðing, finnst mér. Ég spurði en sætti mig svo bara við að því miður ... Ég gæti reddað mér á enskunni. Samt, það er algjört metnaðarleysi að bjóða ekki upp á leiðbeiningar á íslensku, bara láta þýða og ljósrita það svo ... láta kaupandann borga ögn meira og allir sáttir! 

Hirðsendibílstjórinn minn, frábæri maðurinn hennar frábæru Ólafar, sótti vélina og kom með hana á Kleppsveg og það hreinlega fylgdi bara að tengja hana fyrir mig. Það þurfti vissulega að taka baðhurðina af hjörum til að koma vélinni inn á litla baðið. Ég byrjaði auðvitað á því að taka FULLT af leiðbeiningabæklingum úr tomlunni og sá mér til undrunar og sorgar að þeir voru bara á dönsku, norsku, sænsku og finnsku!!! Þekkja innkaupastjórar Elkó ekki Íslendinga? Meira að segja forsetinn okkar talar ensku í konunglegum veislum í Danmörku! Ekki nóg með það heldur vantaði sjálfa slönguna sem flytur vatnið úr vegg í vél. Við leituðum um allt; í pappa- og plastdraslinu (umbúðamenguninni), inni í sjálfri þvottavélinni, bara alls staðar en án árangurs. Þá, eða sjö mínútum eftir að þjónustuver Elkó lokaði, hringdi ég og fékk beint samband við verslun. Þar var kurteisleg kvörtun mín skráð og ég bað um að einhver kæmi með slönguna á morgun og kláraði að tengja vélina (minn maður nánast búinn að því) - sem skaðabætur fyrir að hafa fengið mánudags-pökkunarmistakavél án leiðbeininga á ensku ... og ég sem ætlaði að þvo í kvöld. Gúgla og finna á ensku. Sjáum til hvað þau gera fyrir mig.

Þótt ég hafi fengið átta í dönsku á landsprófi áskil ég mér rétt til að búa í Danmörku innan um innfædda eingöngu í nokkra mánuði til að ná upp nánast steingleymdri kunnáttu minni, veit að það myndi gerast. Danskan var auðveld og skemmtileg, fannst mér, en tækifærin til að æfa sig að tala voru því miður engin og kona í oft og iðulega þremur störfum hefur engan tíma til að læra dönsku í "frístundum" sínum nema ástæða sé til, og ástæðan kom ekki fyrr en nú í kvöld. Vélin sem ég skildi eftir í himnaríki var nú bara á dönsku (stafirnir framan á) og ég notaði eingöngu bómullarprógram og stjórnaði svo hitastigi og vindingu í gegnum það. Jú, jú, það gekk ljómandi vel í fjögur ár, enda fín vél - en kom án ísl. leiðbeininga. Hildur sem átti heima niðri, kom nefnilega upp og kenndi mér á hana, og á hvaða takka ég ætti t.d. að ýta til að vélin tæki bara einn klukkutíma í að þvo í stað þriggja, eitthvað sem maður verður að vita. 

Nú hef ég opinberað mig sem algjöra dramadrottningu, ekki bara vegna óstundvísi á þungarokkstónleika, heldur líka leiðbeiningalausra þvottavéla! Og ég sem þoli ekki drama! 

Skemmtileg og ljúf helgi að baki, elsku stráksi minn kom í heimsókn og gisti eina nótt. Hún var ekki þétt dagskráin ... letin yfirtók allt. Í gær fórum við nú samt í skemmtilegt afmæli hjá nágrönnum mínum (myndin af honum tekin í afmælinu) og héngum svo í sófanum og hægindastólnum þar til hungrið svarf að, horfðum á mjög sæta jólamynd, við erum bæði nokkuð hrifin af jólunum og svo var kvöldið bara búið. Við ætluðum í rannsóknarferð um hverfið, ganga niður í Holtagarða, kíkja á Minigarðinn eða eitthvað en letin var svo yfirgengileg að við fórum ekkert. Svo kom vinkona okkar um þrjúleytið í dag og bjargaði okkur á kaffihús í Borgartúni. Ég kvartaði við hana yfir því að orðaforði minn yrði einhæfari og fátæklegri með árunum, einhverra hluta vegna (konur tala ekki bara um barnauppeldi og mataruppskriftir) og hún ráðlagði mér að lesa Þórberg ... Það ætla ég að gera og ég á ýmislegt í bókahillunum líka sem gneistar af orðsnilld. Átti bæði Þórberg og Laxness en glataði þeim fyrir um aldarfjórðungi. Vinkonan stakk upp á í framhaldinu að endurnýta orðið forpokuð/forpokaður og nota það yfir þau sem taka margnota poka með sér í búðir. Því er hér með komið á framfæri.

Hagkaup í Skeifunni var næsti skemmtistaður (það þarf ekki mikið til að gleðja okkur stráksa) og eftir smávegis innkaup (græna, venjulega ÖnnuMörtu-pestóið var búið!!!) var það bílabiðröð við KFC, uppáhald stráksa sem fékk sér vefju og franskar. Held að hann hafi farið ansi hreint sáttur og saddur heim með 19.59-strætó á Skagann. Eins gott að ég fylgdi honum alla leið að vagninum því leið 57 stóð þar sem Selfoss-strætó (leið 51) er vanalega, því stór og tómur vagn var í plássi leiðar 57 (eins og köttur í bóli bjarnar). Ég sagði við ungan mann sem stóð og beið við tóma vagninn að ef hann ætlaði á Skagann væri það fremri vagninn. Sá ungi maður þakkaði kærlega fyrir, ætlaði svo sannarlega upp á Skaga, eins og allt almennilegt fólk. Svona get ég nú verið afskiptasöm. 

Íbúðin er orðin svo ótrúlega fín, þakka mér það þó ekki, heldur þeirri frábæru aðstoð sem ég hef fengið. Finn líka hvað orkan eykst með hverjum deginum og þarf ekki lengur að hlaða mig með því að leggja mig - sem ég hef aldrei á ævinni þurft að gera fyrr en nú seinnipart sumars. Hvaða pestir voru þetta eiginlega sem ég nældi mér í?

Ég hef nú lokað efri skápnum í svefnherberginu, ekki við mikla gleði Mosa (10) en Krummi (13) missteig sig þegar hann stökk niður fyrir nokkrum dögum og meiddi sig, ekki samt alvarlega, virtist vera. Hann nánast haltraði í u.þ.b. einn og hálfan dag og ég var alveg á nippinu með að redda mér bílfari með hann til dýralæknis, hann haltrar ekki lengur og er bara mjög sáttur við að liggja á extramjúku og góðu teppi (fyrir kettina) ofan á rúmteppinu á rúminu mínu. Ég hef misstigið mig sjálf og jafna mig yfirleitt mjög hratt, sama virðist gilda um ketti. Hann er auðvitað kominn á virðulegan aldur og mætti svo sem vera ögn léttari sem skýrir kannski af hverju hann sveif ekki mjúklega niður, eins og eðlilegt telst hjá köttum.

Fannst á Facebook

Alla tíð hef ég verið ótrúlega veik fyrir fjölbreytilegum listum yfir ýmsa hluti ... mest lesnu glæpasögur allra tíma ... ríkustu lönd heims ... og allt þar á milli. Nýlega rak á fjörur mínar listi yfir löndin 25 sem eiga myndarlegustu karla heims. Þarna hlaut Ísland að skora hátt. Mjög hátt! En ... spennið beltin og takið róandi áður en þið lesið þennan fáránlega asnalega lista, pottþétt að löndin á honum hafi borgað sig inn á hann:

1. Spánn, 2. Svíþjóð, 3. Frakkland, 4. Brasilía, 5. Ítalía, 6. Tyrkland, 7. Indland, 8. Bandaríkin, 9. Japan, 10. Þýskaland, 11. Saudi-Arabía, 12. Bretland, 13. Kanada, 14. Danmörk. 15. Suður-Afríka, 16. Kína, 17. Noregur, 18. Líbanon, 19. Pakistan, 20. Tékkland, 21. Vensúela, 22. Víetnam, 23. Sómalía, 24. Angóla, 25. Suður-Kórea.

Þarna komst Ísland ekki á blað (hefði ekki sætt mig við 26. sætið ef við hefðum lent þar), þrátt fyrir mikla fegurð og myndarlegheit hérlendra karla, t.d. af Skaganum, svo ég nefni nú einn kaupstað á Fróni af handahófi. Insidemonkey er heimildin.

Við Íslendingar náum þó 20. sæti yfir ríkustu þjóðir heims árið 2024, erum ofar en t.d. Austurríki, Svíþjóð og Þýskaland, Kanada og Bretland, já, og Frakkland ... Ríkasta landið skv. þessum lista er Lúxemborg, þá Liechtenstein ... og þarna eru líka Sviss, Noregur, Bandaríkin, Danmörk og Holland á undan okkur, við þurfum að gyrða okkur í brók. Heimild þarna er CeoWorld.

Myndin sem er af Mosa að horfa með mér á Gísla Martein a föstudaginn, tengist listunum ekki neitt. Við skemmtum okkur bara svo vel.

Enn einn listinn birtist mér svo um helgina en hann vill meina að aðventan og jólin séu nú ekki bara hátíð barnanna, heldur líka foreldranna, hmmmm ...

Tíu algengustu afmælisdagar fólks:

1) 9. sept.

2) 19. sept.

3) 12. sept.

4) 17. sept.

5) 10. sept.

6) 7. júlí

7) 20. sept.

8) 15. sept.

9) 16. sept.

10) 18. sept.

Sjötta sætið! Hvað hefur október fram að færa sem rekur fólk í rúmið í unnvörpum? Eru það Vökudagar á Akranesi, fyrsti vetrardagur eða bara næturfrostatíminn að hefjast? Ef er þá nokkuð að marka þetta. Að sjálfsögðu leitaði ég ráða hjá Vísindavefnum og kom sannarlega ekki að tómum kofanum þar.

Fyrst í stað hló ég því við Íslendingar skárum okkur svo úr ... Sko, miðað við áramótin 2002-2003 og afmælisdaga allra þálifandi með íslenska kennitölu (líka útlendinga og fólks sem var búsett erlendis) þá var 23. júní 1966 dagurinn sem flestir fæddust á, eða 31 einstaklingur. Næst 15. des. 1959 og 30 fæddir þann dag. Ef ártalinu er alfarið sleppt er dagurinn 28. apríl með 1.010 fædda og næsti á eftir reyndar 25. sept. en þá hafa fæðst 1.003.

Svo las ég áfram ... um að sumarmánuðirnir væru heldur vinsælli til barneigna en hinir, flestir eiga afmæli í júlí, 28.964 (eða 934 á dag)), nánast jafnmargir í ágúst, eða 28.816 (930 á dag). Svo kemur: September, með sína þrjátíu daga, á hins vegar vinninginn því að meðaltali eiga 943 manneskjur afmæli á dag þann mánuð, desember er óvinsælastur til að hlaða niður barni, en einungis 832 eiga að meðaltali afmæli á dag í þeim mánuði. Ég hef því miður ekki nýrri upplýsingar en þetta ... enda léleg í gúgli. Mér finnst þetta samt spennandi. Og allir listar nema kannski kjánalistar sem gefa í skyn að íslenskir karlar séu ófríðir.

Neðsta myndin tengist færslunni ekki beint ... en aldrei nógu oft minnst á Pink Floyd.        

Skelfilegur, hroðalegur matur var á boðstólum hér í gærkvöldi, kenni helst um kunnáttuleysi mínu í matargerð og á eldavélina, og ofni sem neitaði að hitna. Ég hef of sjaldan fengið góða lauksúpu í lífinu, sem er algjör synd því ég er svo hrifin af lauk og ætlaði aldeilis að bæta úr því í gegnum Eldum rétt, en í gær hefði ég alveg eins getað skorið lauk og soðið hann í vatni í klukkutíma ...

Ekkert var minnst á að krydda í uppskriftinni (Ég þarf: kryddið með salti og pipar eftir smekk, annars sleppi ég því) fyrir utan kryddjurtirnar sem fylgdu, ég hélt að eitthvað nauta-dæmi sem fylgdi líka með væri fullt af kryddi og því þyrfti hvorki salt né pipar.

Gat ekki leikið listir mínar með ostabrauðið ofan á súpunni og hitað það saman inni í ofni, heldur hitaði brauðið sér í litlum ofni og skellti ofan á ... alveg sama, ekkert gott. Svo stóð EINFALT sem erfiðleikastig ... hrmpf! Ég leyfði megninu að flakka í vaskinn og ofan í lífræna pokann í gærkvöldi, eftir góða sigtun og ofan á eldhúsrúllublöð, en geymdi eina skál fyrir hádegisverðinn í dag og hyggst krydda vel og vandlega og rista brauðið betur og brúna ostinn vel ofan á. 

Ég er langt komin með að hreiðra um mig hér á Kleppsvegi. Kisum líður rosalega vel, sofa út í eitt, helst uppi í skáp í herberginu mínu.

Stráksi kemur í heimsókn um helgina og gistir eina nótt sem er mikið tilhlökkunarefni. Það verður kósí hjá okkur, veit ég, svo er stefnan að skreppa með vinkonu okkar á kaffihús um miðjan sunnudag áður en hann hoppar upp í strætó og siglir heim á elsku Skagann.

Þessa dagana er ég aðallega í því að endurhlusta á kósíbækur, til að þurfa ekki að hugsa of mikið við lokaflokkun á dótinu mínu, sem var reyndar langt komin á Skaganum. Hvað fer upp í skápa, hvað fer niður í geymslu? Það eru lúxusvandamálin þessa dagana.

Það er svolítið sérstakt hjá bókaforlögum að velja lesara sem tala t.d. dönskuna reiprennandi til að lesa sögur sem gerast þá í Danmörku. Það var ruglandi að hlusta á slíkt í einni, ég skildi varla nafnið Rasmus, en mörg önnur nöfn, borin fram á bestu dönsku fóru forgörðum hjá mér. Ugggrrrasmusss skildist fyrir rest. Það eru nefnilega ekki Danir sem hlusta á upplesturinn, halla undir flatt og segja svo hrifnir: „Ansi ber þessi lesari nöfnin á fólki, götum, hverfum og borgum vel fram ...“ Svo finnst mér að það ætti að fallbeygja nöfn í íslenskum þýðingum, ekki segja: Við ætlum að fara til Mona. Heldur ... til Mónu. Annars elska ég Storytel og lét framburðinn svo sem ekkert pirra mig, sagan sem ég hlustaði á var fín en hefði orðið enn betri í mínum huga með smávegis íslenskun, svona eins og við landsmenn berum orðin alltaf fram. Í nýju bókinni eftir Jussi (hún fékk að fljóta með kósíbókunum) heitir aðalpersónan til dæmis Kal Mök (Carl Mörck) og það tók mig smátíma að skilja hver þetta var, því ég hef bara lesið (ekki hlustað á) þessar bækur - en þessi nýja er hrikalega spennandi og lesturinn fínn ... Mæli með. Síðasta bókin um Deild Q - sakn, sakn.

Myndin var tekin síðasta sunnudag, þá komu Hilda og Júlíana í heimsókn, einnig frændhundarnir Herkúles og Golíat. Útsýnið til suðurs er líka ansi fínt og mér skilst að ég þurfti bara að fara út á svalir og horfa til hægri til að sjá roðann af eldgosi, ef Reykjanesskaginn heldur þessu gosveseni áfram.

Mig vantaði örfáa hluti til að koma heimilinu í stand, meðal annars snaga bak við hurðina fram, skóbekk, rúllugardínu í svefnherbergið og þrjár myndahillur sem verða fyrir ofan skrifborðið. Þar geta fjölskyldumyndir og önnur fegurð notið sín vel. Elsku Erla granni bauðst til að skutla mér í Jysk - sem ég valdi fram yfir Ikea vegna minni fjarlægðar og ... allrar göngunnar í Ikea. Maður getur nú verið latur ...

Á fimmtudaginn verður svo allt (nánast) klárað, alla vega myndir og málverk og þá verður nú gaman. Ánægð með veggina hérna. Nóg pláss fyrir allar stærðir af myndum.

Smávegis áhyggjur voru af því að ná ekki að setja skóbekkinn saman á þessu ári, svo ég sendi "tengdasyni" mínum (ég er tengdó2 hjá honum) ljúf skilaboð, hvort hann gæti verið svo indæll og dásamlegur að hjálpa mér við að setja saman ... til öryggis bætti ég við: "Ég drep þig ef þú segir nei. Djók." Hann las á milli línanna og skildi ... mætti strax eftir vinnu í gær og var varla hálftíma að gera þetta, elsku dúllan. Hann fær svo miklu flottari jólagjöf fyrir bragðið. 

Hér á myndinni sést skóbekkurinn góði úr Jysk í Skeifunni. Ég hafði augastað á öðrum á netinu, með leðurveseni og allt, en get alveg notað þennan tíuþúsundkall sem munaði í verði. Ég klippti myndina ögn til, svo ekki sæist jvað lan-snúran ógurlega breiðir enn úr sér þarna á ganginum. Hef troðið mottum yfir hana til að sleppa við fótbrot. En það er bara svo gaman að hlusta á tónlist (í tölvunni), að ég tími ekki að taka úr sambandi og hafa þá bara ofurveikt wifi ...  

HLÉ ...

Dyrabjallan hringdi óvænt klukkan rúmlega 12, í miðri bloggun og fyrrum ástkær ritstjóri minn mætti með fangið fullt af brauði, köku, rjóma og listaverki eftir elsku Lindu Guðlaugs. Ég hafði átt von á henni, en ekki fyrr en eftir klukkan fjögur svo þetta var óvænt ánægja, ég var ekki byrjuð að hita súpuna frá helvíti, svo ég geri það bara í kvöld. Eftir skemmtilegt spjall og þegar hún gerði sig líklega til að kveðja át ég allan handlegginn á henni (hún hafði rétt mér litla fingur) og plataði hana til að skutla mér í Dýraríkið hérna á móti, hefði auðvitað getað farið gangandi en tilvonandi afar þungar byrðar myndu eflaust gera að verkum að ég næði ekki yfir gangbrautina á meðan græni karlinn/kerlan? logaði og ég myndi líka missa allan séns með allt of langa handleggi.

Við hittum uppáhaldsnágrannana (Erla er líka uppáhalds) þegar við komum út úr lyftunni á fyrstu hæð (yfirleitt hoppa ég niður en býð ekki virðulegum gestum mínum upp á slíkt skopp) og þegar ég sá þau skældi ég yfir ónýtri eldavél (gömul AEG) en ég vissi að eiginmaðurinn væri snjall, ef einhver gæti lagað eldavélina væri það hann. Jú, jú, við heimkomu lét ég hann vita að ég væri komin til baka með sand og kisumat, hann stökk yfir, fiktaði í öllum tökkum og "vúlla" - ofninn virkar. Svo allt er fullkomið hér.

Eins og sést á spennumyndinni sem náðist af mér (með öryggismyndavél sérsveitarinnar) á Kleppsveginum er lífið hér mun ævintýraríkara en á Skaganum þar sem ég bjó þó við hliðina á þyrlupalli.

Býst við að ég haldi mig bara við strætó héðan í frá. Nenni ekki að láta æpa endalaust á mig í gegnum gjallarhorn: Stoppaðu í hvelli, fagra kvendið þitt! Það verður svo leiðigjarnt. Hef þó kynnst suddalega sætri löggu og hrikalega flottum þyrluflugmanni. Þeim síðarnefnda þótti æðislegt að ég ætti sama afmælisdag og Ásdís Rán sem er ekki bara fyrrum forsetaframbjóðandi, heldur líka þyrluflugmaður, eins og hann, og fyrirsæta.

Eitt furðulegt. Ég hef ekki fengið boð um að fara í framboð, samt með hreina sakaskrá! Mikill missir fyrir flokkana.

Nú er atkvæði mitt ekki jafndýrmætt og þegar ég tilheyrði Norðvesturkjördæmi, með tvöfalt vægi á við vesæla Reykvíkinga ... en þessu hlýtur að verða breytt fyrst ég er flutt í bæinn. Held að ég sé í Reykjavík norður-kjördæmi og þarf sennilega að kjósa í Laugardalshöll ... eða Holtagörðum ef ég vil kjósa utankjörstaðar. Allt svo spennandi fram undan: Tónleikar með Skálmöld 1. nóv., kosningar 30. nóv., aðventan og svo bara jólin! Þá er nú orðið stutt í bolludaginn! Svo eru verkefni farin að berast sem er gott, ég er nýbúin að senda fullt af peningum til fyrri eiganda íbúðarinnar (er víst að kaupa íbúðina af viðkomandi) og finnst ömurlega tómlegt að fara inn á heimabankann minn núna, það bergmálar þar. Það er svo dýrt að flytja, borga sölulaunin, flutningana og ótal margt fleira. Er svo fegin að hafa ekki freistast til að fara í afar girnilega utanlandsferð sem var farin í morgun ...

Er líka mjög fegin að hafa ekki náð að kaupa í Kópavogi, þær íbúðir sem ég girntist þar voru nokkuð dýrari en þessi (2-3 milljónum) samt svipað stórar ... nema mín er samt svo miklu betur farin en þær, svo ég skil ekki alveg verðlagninguna hjá sumum.   

Síðasta myndin sýnir Mosa taka stöðuna á umferðinni um tvöleytið í dag. Ef vel er gáð má sjá, hægra megin við hausinn á honum, grilla í keðjuna sem passar að glugginn opnist ekki nógu mikið fyrir hann til að hann geti fengið sér flugferð.