Þrjú líf af níu ...

Keli, 10 ára, grár og hvítur, og Krummi, 9 ára, svartur og hvítur, fluttu hingað fyrir tæpum níu árum. Sá fyrrnefndi hafði fundist í Heiðmörk, einn af níu kettlingum sem eitthvert ógeðið hafði hent í poka ofan í gjótu á ísköldum desemberdegi.

 

Þeir fundust loks, tveir lifðu af, bjuggu í Kattholti í tæpt ár og fengu svo heimili um sama leyti. Keli flutti hingað. Þegar ég ætlaði að taka hinn líka nokkrum dögum seinna var hann kominn með heimili.

 

 

Keli var mjög var um sig, það mátti ekki halda á honum og honum brá við allar snöggar hreyfingar eða hljóð og þaut í burtu. Mánuði seinna eignaðist hann vininn Krumma sem var þriggja mánaða, gekk undir nafninu Tjúlli (vegna mikils æskufjörs) hjá Dýralæknastöðinni í Grafarholti, en búið var að borga fyrir að láta lóga honum. Með leyfi fólksins var hann auglýstur og við Einar sóttum hann skömmu seinna. Krummi og Keli urðu samstundis algjörir perluvinir og sofa oft í faðmlögum.

 

 

MYNDIN til vinstri er reyndar af Mosa og Kela.Fann enga af Kela og Krumma hér í tölvunni minni, bæti úr því síðar, á fullt af myndum af þeim í símanum.

 

Svo kom MOSI ...

Eitt sinn, á meðan Einar bjó enn hjá mér var hann á heimleið (fótgangandi) og í nærliggjandi götu rakst hann á kettling sem vældi svo sárt að Einar kom með hann heim.

 

 

Sá litli var greinilega týndur í þessum kulda og myrkri ... Hann tók gleði sína um leið og hann kom inn og frá því fyrsta dýrkaði hann Kela og Krumma, nuddaði sér upp við þá en þeir færðu sig undan og hrylltu sig, en hvæstu ekkert á hann.

 

 

Í ljós kom að hinn bröndótti Mosi hafði bara alls ekki nennt að ganga heim, hann bjó í sömu götu og við.

Við Einar vorum kolfallin fyrir þessari dásemd og sögðum eigandanum að ef þyrfti pössun fyrir hann værum við til. 

Íbúarnir á neðstu hæðinni urðu stundum varir við skælandi kött fyrir utan húsið og sögðu mér frá því - ég vissi að það væri Mosi sem langaði að koma í heimsókn.

 

Svo fluttu eigendurnir frá Akranesi og spurðu hvort ég vildi taka Mosa. Ég sagði nei, nóg að vera með tvo, en Einar tók hann til sín. Eftir að Einar dó flutti Mosi svo til mín og þrátt fyrir að eitthvað væri hvæst og svona í fyrstu, tók ekki nema tvær vikur að koma á friði. Fyrri kynni hafa án efa hjálpað mikið til. Yfirleitt tekur lengri tíma en þetta að venjast.

 

Mosi hafði fundist ofan í vél á bíl sem kom til að gefa fyrsta eigandanum rafmagn og engin leið að vita hvar hann hafði villst upp í bílinn en bíll konunnar fór í gang og hún var orðin eigandi að ótrúlega sætum ketti. Sem var sturlaðislega hræddur við óhljóðin í ryksugunni þar til hann sá Krumma og Kela nánast sallarólega yfir þeim. 

 

Á myndinni hér til hægri má sjá Mosa prófarkalesa spennandi skjal ... Ég hafði brugðið mér fram til að sækja kaffi og kom að honum svona. Sennilega beið hann spenntur eftir fuglamyndbandi af YouTube en ég sýni honum slíka dýrð annað slagið. Sjórinn minn var sérlega flottur þennan dag - himinninn æði. 

 

Mosi er ansi forvitinn, eiginlega alveg rosalega mikill glanni, og þegar hann slapp eitt sinn út á svalir um miðja nótt (biluð hurðin þá) endaði hann á svölunum niðri hjá Hildi og Gumma. Hildur kom með hann næsta morgun, alveg gáttuð á þessari heimsókn á svalirnar á næstum þriðju hæð - ef við teljum jarðhæðina sem fyrstu hæð, er þetta sú þriðja og ég á fjórðu. Þarna fór annað lífið hans af níu.

 

Þegar endurbæturnar áttu sér stað í fyrra, voru kettirnir lokaðir inni hjá mér, ég vann í tölvunni, og fóru ekki fram fyrr en eftir að smiðirnir voru farnir, klukkan fjögur. Þá þurfti að taka allt út. Eitt sinn tók ég eftir því að eldhúsglugginn var galopinn og fór til öryggis að leita að Mosa, sem skoðar allt fyrst og spyr svo. Hann fannst ekki, hafði greinilega stokkið eða dottið út um gluggann, svo ég fór út og kallaði - óttaðist svo að hann hefði farið lengra. Inga vinkona kom og við ókum um nágrennið. Við gáfumst upp eftir korter og ég ákvað að leita frekar fótgangandi. Þegar við ókum að húsinu spegluðust bílljósin í skelkuðum augum Mosa sem hafði leitað skjóls bak við öskutunnurnar. Við Inga urðum ofsaglaðar og Mosi líka. Honum var fagnað vel af Kela sem er einhvern veginn miklu meiri vinur hans en Krummi er, enda þvær Mosi Kela mjög vandlega nánast daglega sem nautnabelginum og kelirófunni Kela (já, hann breyttist mikið með árunum) kann svo sannarlega að meta.

 

Mosi er búinn með þrjú líf af níu, jafnvel fleiri ... svo hans verður vel gætt.

 

 

Á neðslu myndinni má sjá þá skoða það nýjasta sem smiðirnir höfðu brallað þann daginn. Það lítur út fyrir að þeir hafi verið mjög ofvirkir. Þeir voru það. Þarna má sjá gluggann sem Mosi fór út um ... óskiljanlegt að hann hafi ekki slasað sig neitt. Hann var mjög óttasleginn, eðlilega en ég þekki hann það vel að ég veit að hann lærir ekki af reynslunni. Forvitnin og allt það.

 

 

 

Nýtt himnaríki

Fyrir rúmu ári setti ég inn örlagaríka færslu á Facebokk um að mig væri farið að langa til að taka lúnu íbúðina mína í gegn. Fjölmargir komu með ráð og pepp og eitt það besta kom frá Heiðdísi frænku sem benti mér á hönnuð, Guðnýju hjá Fabia studio (á Facebook). Viku síðar var Guðný komin á Skagann með geggjaðar hugmyndir í farteskinu, ekki dýrar og ósk mín að nýjasta tíska yrði ekki allsráðandi (svart eldhús og slíkt), heldur eitthvað sígilt, var virt. Enda finnst mér ekki eðlilegt að endurnýja allt á 10 ára fresti, eins og sumir gera. Nokkrum mánuðum seinna hafði himnaríki gjörbreyst og stendur nú loks almennilega undir nafni. Ekki bara útsýni með sæmilegri íbúð - heldur allur pakkinn.

Guðný skutlaði mér um allt einn daginn - við leit að flísum, gólfefni og fleira, eitthvað sem hefði tekið mig óratíma í strætó um helgar ... Svo reddaði hún mér víða afslætti sem var svipaður eða hærri í krónum talið en launin sem hún tók fyrir hönnun, teikningar, umsjón, smekklegheit og mikla hjálp. 

Svo benti Óli, bílstjóri á leið 57, mér á Didda smið hjá Trésmiðju Akraness, og hann tók að sér verkið með sínum mönnum, og reyndist mér ofboðslega vel, sótti nánast allt efni fyrir mig, bæði á Akranesi og í Reykjavík. Þvílík heppni að fá hann og alla aðra sem að komu. Hjálparhellurnar voru margar. 

Elskurnar á Húsum og híbýlum höfðu veður af þessu og finnst alltaf spennandi að vera með svona fyrir og eftir ... og nú í janúartölublaðinu má sjá himnaríkið mitt, fyrir og eftir. Ég var mjög sátt við breytingarnar en áttaði mig ekki almennilega á því hvað þetta var allt saman fallegt fyrr en ég sá myndirnar í blaðinu. 

Þetta var ævintýri - erfitt á köflum - því við bjuggum allan tímann á staðnum, ég og fóstursonurinn (16), um tíma fengum við að pissa hjá nágrönnum og fara bað heima hjá Ingu vinkonu í næstu götu ... Ég hélt uppi 1944 og Galito og Gamla kaupfélaginu á meðan eldhúsið var sansað og hef síðan verið sérlega dugleg við að elda, loks með almennilega eldavél og ofn sem virka! 

Á meðan á öllu þessu stóð hamaðist ég við að flokka dót í gefa, eiga (henti bara ónýtu drasli) - og held að um það bil helmingur alls hafi farið í hina ýmsu góðu hirða í Reykjavík. Nytjamarkaðurinn hér á Akranesi tekur helst við nýlegu dóti svo fólkið mitt í bænum kom reglulega og sótti alls konar dýrgripi fyrir mig sem fóru á markaði Kristniboðssambandsins, ABC, Hertex o.fl. sem kunnu að meta þá og ég verð ævinlega þakklát þeim fyrir. Ég get ekki hent því sem er í fínu lagi, sjálf hef ég gefið mörgum hlutum nýtt líf í gegnum tíðina en heimili mitt var orðið ofhlaðið og veitti ekkert af því að grisja. Borðstofuborðið mitt, til dæmis, keypti ég 2006 í Góða hirðinum á 3.000 kall og býst við að eiga það um ókomna tíð.

Nú er Guðrún vinkona á leiðinni til mín frá Reykjavík með kótilettuveislu í farteskinu! Engin smit á Skaganum og hún er sjúkloega varkár eins og ég, hún er í covid-vinakúlunni minni sem er ekki margmenn. Hún greip með sér sjúkrafæði kattanna sem Davíð frændi var búinn að sækja til dýra, Keli (10) fær þvagsteina af venjulegum kattamat svo ég kaupi urinary-fæði fyrir alla þrjá (Krumma (9) og Mosa (6) hjá Dýraspítalanum í Garðabæ með alls kyns veseni og aðstoð annarra.

Skagamenn eru að verða 8000 talsins, er ekki kominn tími á að fá dýralækni hingað?     

Geggjuð ákvörðun

Ég hætti loksins að reykja í apríl sl. eftir að hafa reykt í áratugi. Vissulega hafði ég sleppt því að ferðast til útlanda og kaupa brennivín, ég drekk voða lítið, sem var oft afsökun mín þegar mér var bent á háan reykingakostnað.

Þegar ég svo emjaði, ekki bara fyrir mína hönd, yfir fokdýrum hættuaðreykja-lyfjum, fyrri skammtur (4 vikuna) um 15 þúsund, seinni (8 vikna) 30 þúsund, var mér bent á að það kostaði mikið að reykja. Það hjálpaði ekki neitt því ég hafði aldrei keypt sígarettur fyrir 15 þúsund eða 30 þúsund í einu.

Ég hafði sem betur fer efni á þessu, enda í tveimur, þremur störfum og hætt að fara á milli með leið 57 sem kostaði sitt (fargjöld vel yfir 100 þús. á ári) og kaupa morgun- og hádegismat daglega sem kostaði eflaust einhverja tugi þúsunda á mánuði. Ætlaði nú samt alltaf að taka nesti og gerði það stundum - en banani etinn í flýti rétt rúmlega sex að morgni dugir eiginlega bara þar til strætó kemur í Mjódd þar sem lokkandi rúnnstykki og kakó í bakaríinu björguðu. Svo var náttúrlega mötuneyti andskotans á neðri hæðinni (um hríð) þar sem maturinn kostaði 1000 kall með niðurgreiðslu, og nánast allt djúpsteikt eða brimsalt og salatið brúnt á endunum. Þegar ég kvartaði eitt sinn yfir því að auglýsti soðni fiskurinn væri nætursaltaður, sagði gáttaður kokkurinn að það væri aldrei nætursaltaður fiskur á boðstólum ... 

Ég veð úr einu í annað ... Ókei, ég fór að taka þessi lyf (Champix, minnir mig) og eiginlega gegn eigin vilja, mig langaði ekkert ofboðslega mikið að hætta en samt ... Það sem hafði mest áhrif á mig var að læknir sagði sem sá fjórði á covid-þríeykisfundi að það væri aldrei of seint að hætta, fólk fyndi mun á sér nánast eftir sólarhring. Fram að því hafði ég ekki hlustað á þá sem sögðu að reykingafólk væri viðbjóður, illa lyktandi og ... baggi á heilbrigðiskerfinu. Það, nefnilega, var svo langt frá því að vera rétt í mínu tilfelli. Ég fer nánast aldrei til læknis, aldrei veik - en það gat vissulega breyst í einu vetfangi.

Ein af aðalástæðum þess að ég hætti að reykja var að ég vildi ekki ögra þessu lengur, það er ekki sjálfgefið að búa við svona góða heilsu og meta það ekki. Að bæði vera of þung og reykja gat ekki verið gott endalaust. Ég tek íbúfen stöku sinnum ef ég fæ í bakið, að ráði Betu sjúkraþjálfara. Ég tek inn D-vítamín, stundum járn og stundum B ...búið.

Aukaverkanir af champix voru nokkrar, held að bólusetningarlyf gegn covid komist ekki með tærnar þar sem það hefur hælana ... það var ógleði hjá mér (var samt glöð) og miklar draumfarir, því miður ekki jafnspennandi og hjá sumum öðrum sem ég veit um.

Á tólfta degi átti ég að drepa í minni síðustu en ég var allllls ekki tilbúin. Svo ég hélt áfram að reykja sem var sífellt viðbjóðslegra. Á nítjánda degi náði ég að reykja eina allan daginn og hún varð sú síðasta. Þetta var á afmælisdegi sonar míns sem hefði orðið fertugur þann dag, ef hann væri á lífi, það var algjör tilviljun. 

Alltaf þegar ég fyllist löngun til að reykja, man ég eftir mótmælunum í lungunum á mér þennan síðasta dag og hversu ógeðslegt var að reykja ... mér finnst ég orðin frjáls. Þrátt fyrir að hafa bara tekið lyfið í sjö vikur í stað tólf. Ógleðin var að drepa mig svo ég hætti inntöku þess, margir segja að tveir mánuðir nægi alveg - samt var ég neydd til að kaupa þriggja mánaða skammt! Hitt ekki í boði lengur sem er bjánalegt og mikil sóun.

Þetta champix tók frá mér fleira en löngun í tóbak, ég byrja t.d. ekki lengur daginn á því að fá mér kaffi, fæ mér það kannski korteri eftir vakn, suðusúkkulaði fær að vera í friði í bökunarskápnum og þótt ég hafi ekki verið háð sjónvarpi, nokkrir þættir þó sem ég missti ekki af, er ég nánast hætt að nenna að horfa á það. Er t.d. bara búin með fyrsta þáttinn í nýju seríunni af The Crown - sem er furðulegt því þessir þættir eru æði. Ég horfi á fréttir Stöðvar 2 og RÚV, einnig veðurfréttir - stöku bíómynd, alltaf Gísla Martein því mér finnst hann skemmtilegur og velja oftast fína gesti ... Aftur á móti horfði ég bara á einn tónlistarþátt í covid-inu, það var Páll Óskar og Sinfó. Ég vil frekar fara á tónleika, orðið langt síðan síðast, þá voru það Dúndurfréttir hér á Akranesi, gjörsamlega stórkostlegt. 

Eins og sést á myndinni er ég enn sérlega fögur þrátt fyrir að öll þessi ár hafi liðið. Grímutískan hefur á einhvern óskiljanlegan hátt aukið vinsældir mínar hjá strákunum (körlunum) sem er ekkert annað en stórkostlegt, kannski er ég loksins farin að taka eftir því þegar daðrað er við mig, eins gott ef ég á að ganga út fyrir sjötugt.

Ég veitti mér (fyrir allan sparnaðinn af því að hætta að reykja) þann munað að fá mér einkaþjálfara og tókst að fara í ræktina með ýmsum afleiðingum ... meira um það síðar.

13 árum seinna

Tíminn flýgur, það eru bráðum komin 13 ár síðan síðast.

Ég fór héðan yfir á DV-bloggið um hríð og einn daginn hurfu endanlega allar færslur allra sem höfðu bloggað þar sem er vægast sagt mjög grunsamlegt, Miðflokkurinn var ekki einu sinni til þá! En Moggabloggið er fínt - það stendur allt af sér.

Í ársbyrjun fann ég aukna þörf fyrir að láta ljós mitt skína víðar en á Facebook, Tinder, Snapchat, Instagram, Twitter og á vel völdum heimasíðum virtra fyrirtækja.

Það þarf nefnilega að skrifa um boldið, svartmáluð antíkhúsgögn, það þarf að segja frægðarsögur úr ræktinni, hetjusögur úr sóttkvínni í september og hvernig ég fór að því að hætta að reykja í apríl 2020 (grilláhöld og straubretti koma við sögu), það þarf líka að tala um skemmtilegar bækur og endurbæturnar í himnaríki.

Sjórinn minn er alltaf jafnfallegur eins og sést á myndinni, ef mér tekst að koma henni inn.Ég kann ekkert á bloggið lengur - en það kemur, það kemur. Ekki fara langt ...