Sextán ár og enn er von

Tíundi febrúar í dag, og nákvæmlega 16 ár síðan ég flutti í Himnaríki, 300 Akranesi. Seldi 56 fermetra íbúð á Hringbraut (þá 107 Rvík, nú 101) og fékk 99 fermetra með sjávarútsýni og borgað á milli sem dugði meðal annars fyrir yfirdekkingu á antíksófa og stólum, innrömmun á málverkum, ísskáp og baunavél (kaffi). Bjó á Hringbrautinni í átján ár, upp á dag og varð annar eigandi íbúðarinnar á sjötíu árum, þarna í gömlu Verkó og ég vona að gömlu hurðirnar og efri eldhússkápurinn hafi fengið að halda sér. Afrekaði meira að segja fá hina dásamlegu Völu Matt í heimsókn, Innlit-útlit á SkjáEinum, og veit ekki enn hvort ég á að vera móðguð þegar hún talaði um hversu gaman væri að koma í venjulega íbúð. Sindri Sindrason hefur ekki sýnt hinn minnsta áhuga á að koma í Himnaríki, mögulega fæla stöku þvottafjöll frá, það er sennilegt.

 

Þarna 2006 hétu heimiliskettirnir Tommi og Kubbur (kvk) en núna ráða ríkjum heiðurskettirnir Keli, Krummi og Mosi. Ég kvaddi með krókódílatárum geitungana og umferðarhávaðann og fékk í staðinn sjávarnið og máva. Verulega góð skipti. Mávar eru vanmetnir, þeir eru æði og sérlega duglegir að borða afganga á sumrin. Krummi sér um málin yfir vetrartímann. Og í stað Kjötborgar fékk ég Einarsbúð þar sem sama ljúfmennskan ríkir. Þetta voru góð skipti þótt mér þyki alltaf vænt um höfuðborgina mína samt.

 

Mynd nr. 1 sýnir Akranes um svipað leyti og ég flutti þangað, mikið verk óunnið og Himnaríki enn ekki byggt, hvað þá Jaðarsbraut og íþróttamannvirkin. Langisandur var alltaf svo stór og mikill í minningunni (náði samt mynd) en sjórinn (kk) kominn svo miklu nær, allt karlkyns vill vera sem næst mér, held ég oft. Ef sest á mig fluga, er það strákur, ekki spurning.

 

Á mynd nr. 2 frá 2015 má sjá hverju ég hef áorkað í smíði húsa, göngustíga hér við sandinn og fleira, mér tókst meira að segja að færa Esjuna talsvert nær Akranesi en áður var. Himnaríki sést lengst til vinstri og fyrrnefnd tiltölulega nýkomin þá, Esja fyrir miðri mynd.

 

Mér líður afar vel hér í Himnaríki og held að sjórinn minn spili stórt hlutverk í því. Mannbætandi og heilandi að fylgjast með þessari elsku, síbreytilegri og flottri. Mín vegna mætti þó alltaf vera brim, mér finnst það langflottast. Bláfáninn mætti líka hanga uppi yfir vetrartímann líka, svo gott að fá vindáttina beint í æð ... en það er kannski óþarfa frekja, nægir alveg að fá oftar brim.

 

Enn er gífurleg vinnuþrælkun Guðríðar í gangi, stefni á að klára verkefnið alveg á næstunni, hafði hugsað mér að blogga ekkert fyrr en því væri lokið, en sextán ára afmæli í Himnaríki kallar nú alveg á blogg, finnst mér.

 

Ég hef heldur ekki alveg afskrifað að vera komin á fast á mánudaginn kemur. Enn er von! Ég pantaði alla vega rómantískan mat fyrir tvo frá Eldum rétt fyrir okkur þrjú, ef það gengur upp, og fæ mér bara núðlur.

 

Samt hugsa ég stundum með hryllingi til þess að hitta kannski hinn fullkomna mann, ljúfan, fyndinn, skemmtilegan og auðvitað stórmyndarlegan - og svo þegar við værum gift færi hann að reyna að sannfæra mig um að jörðin væri flöt. Það væri vissulega pínku fyndið en samt ekki næstum því strax. Kannski um áttrætt. Eru stefnumót ekki einmitt til að ganga úr skugga um slíka hluti og flokka frá? Svo er heldur ekkert víst að slíkur maður vildi nokkuð með kringlóttjörðung að gera.

 

Vá, hvað okkur Skagamenn fer að vanta fleiri kaffihús fyrir stefnumót. Við erum með Kaju sem er æði og svo Grjótið sem er samt meiri matsölustaður þótt þar sé selt kaffi. Galito er með fínt kaffi og eftirrétti (köku, minnir mig). Læt svo vita hér hvernig gengur, auðvitað montar maður sig af ástamálum eins og öðru.

Af ástum og bolludagsraunum vinnusjúklings

Dagur elskenda nálgast með ógnarhraða og sennilega næ ég því ekki að komast á séns á tæpri viku í allri þessari hálku. Ég leitaði á náðir véfréttarinnar sem sagði mér það sem ég vissi svo sem nú þegar. Frábæru, gáfuðu og skilningsríku kettirnir í Himnaríki sögðu mér að láta ekki hugfallast, þeir myndu elska mig til eilífðarnóns svo lengi sem ég gæfi þeim annað slagið almennilegt kattanammi. Drengurinn hefur tekið nánast í sama streng en meira þó í áttina að Eldum rétt-kvöldmat en kisunammi.

 

Ég er orðin frekar ringluð (og ryðguð) í þessum svokölluðu ástamálum. Það næsta sem ég hef komist einhverju slíku lengi, lengi, kom í morgun í formi Instagram-skilaboða frá útlendum aðdáanda: „Halló, glæsilegt!“ (Hún var kölluð þetta) og svo var mynd af honum berum í sturtu, myndin náði þó bara niður að mitti. Þrátt fyrir nánast sorglega siðsamlega mynd er hún þó það allra dónalegasta sem ég hef fengið sent af þessu tagi frá því að veraldarnetið hóf starfsemi sína.

 

Annaðhvort óttast karlar mig, hart blikið í augunum, herptur handavinnupoka-munnsvipurinn (sjá mynd) og þora ekki að senda mér dónalegar myndir af sér, eða ég er ekki í markhópnum vegna aldurs, menntunar, hárlits, skóstærðar, búsetu, kattaeignar, staðsetningar á hæð í húsi, starfs, gönguferðahaturs míns eða hrifningar á miklum sjógangi, eitthvað af þessu kemur til greina.

 

Það eru stórkostlega yndislegir menn úti um allt, langflestir giftir vinkonum mínum og dætrum þeirra, eins og ég hef löngum sagt, hinir hangsa mögulega í ávaxta- og grænmetisdeildinni í Einarsbúð og hafa ekki hugmynd um að ég hringi reglulega einmitt í Einarsbúð, panti og láti senda mér heim ... í hálkunni sem mér er frekar illa við, eins og marga grunar eflaust. Fínir kvenbroddar kæmu mér sennilega, eiginlega mjög líklega, á séns fyrir þann fjórtánda en það er samt of mikið að gera hjá mér, eins og lesa má út úr efstu myndinni. Sjáum til að ári. 

 

Annars er mér nokk sama um Valentínusardaginn, það er konudagurinn sem vekur spennu hjá mér (og bolludagurinn) eða öllu heldur konudagskakan. Verða hnetur (möndlur, döðlur, rúsínur, núggat) í konudagskökunni eða verður hægt að borða hana í ár? Jafnvel þótt ég sé og hafi verið í nokkuð strangri sykurminnkun frá áramótum finnst mér þetta alveg jafnspennandi og fyrri ár.

 

 

Þó hefur þroskinn sem ég hef komið mér upp á síðustu árum valdið því að étanleg kaka orsakar gleði, þá get ég keypt hana (og allir aðrir líka) en ... ef hún er með hnetum og því öllu, þá gleðst ég yfir því að fitna ekki á meðan. Gaman væri að sjá sölutölur á milli m/ hnetum og án. Bestu tertuna frá upphafi eiga Siggi og Bernhöftsbakarí, hvítsúkkulaði-dásemd sem var hættulega góð. Ég handjárnaði sjálfa mig við ofninn í stofunni í nokkra sólarhringa til að hlaupa ekki út í bakarí og kaupa aðra, minnir mig. Mér hefur svo sýnst á auglýsingum frá þessu góða bakaríi að þar séu til rjómabollur alla daga.

Mikið er ég ofboðslega fegin því að búa hinum megin hafsins og líka því að það sé hálka megnið af árinu því Kallabakarí hér á Skaga er lúmskt fullt af freistingum. Sennilega myndi ég skríða báðar leiðir þangað eftir bollum einu sinni í viku. Skríða þó langar leiðir til að fá góða hreyfingu svo bolluátið hafi ekki allt of mikil áhrif á útlínurnar. Hvenær er eiginlega bolludagurinn?

Að skammstafa rétt og gluggar sem halda

Gluggarnir sem Diddi smiður gerði við í síðustu viku stóðust prófið í þessu villta óveðri sem lék við okkur landsmenn í nótt. Suðsaustanstormur. Ég hafði ákveðið að sofna snemma og rífa mig svo upp með látum eldsnemma og reyna að ná nokkrum eldingum, en nei. Sennilega var ég of spennt til að geta sofnað snemma. Og loks þegar ég sofnaði var það við brjálað vindgnauð. Litlusvaladyrnar sem snúa einmitt í suðaustur láku eins og Eurovision-lögin - bleyttu í gegn eitt þykkt baðhandklæði og nokkur dagblöð, ekki fór dropi á dagblöðin sem voru á gólfinu fyrir neðan þröskuldinn. Góð sjálfsvörn, myndi gamli karate-kennarinn minn kalla það. Geggjaður lás, myndu gömlu nemendur mínir í Ju Jitsu segja kátir. En auðvitað í gríni og meina að ég hefði nánast skellt í lás á alla bleytuna sem reyndi inngöngu í himnaríki. Þegar næsta svona veður kemur verður Diddi búinn að redda þessu.

 

Mynd: Svona leit ytri vettvangurinn út í morgun, snjólétt (Hilda) að vanda og sjórinn alveg geggjaður. Kvöldflóðið inniheldur stærri öldur, sýnist mér að verði, nú mætti vera bjart lengur. 

 

Eins og glöggir blogglesendur mínir vita, hef ég áhuga á veðri og tölum (og vefmyndavélum, hekli, kisum, bóklestri og auðvitað friði á jörð eins og ég sagði svo eftirminnilega í fegurðarsamkeppninni um árið (Jómfrú Heimur-eitthvað) og allar fegurðardrottningar hafa sagt á eftir mér, sumar unnið meira að segja) en skammstafanir geta líka verið skemmtilegar. Nú langar mig svolítið til að bæta við millinafni til að herma eftir systkinum mínum og heita tveimur. Hrefna finnst mér fallegt og koma vel út en skammstöfunin samt verulega boring; GHH. Dæmi um það sem ég meina:

„Davíð frændi!“

„Já, kæra Gurrí uppáhaldsfrænka mín í öllum heiminum.“ (Sviðsett samtal til útskýrinar)

„Ef þú eignast einhvern tímann dóttur, væri þá ekki sniðugt ef hún yrði látin heita t.d. Lena Sigurfljóð Davíðsdóttir?“

„Ha, af hverju?“

„Nú, út af skammstöfuninni.“

„Guðríður almáttugur,“ sagði stórhneykslaður en samt súperindæll frændi minn sem léti dótturina frekar heita Tinnu. Eða Guðríði Oddnýju ... sem ég sætti mig alveg við.

 

Hægt væri að búa til sniðug orð úr upphafsstöfum nafna barna sinna ... ég gleymi t.d. aldrei manninum með upphafsstafina RÓS og fæddist um jólin, við vorum að gantast með þetta í síma í vinnunni hjá mér, ég þurfti að skrá nafn hans og kennitölu og rak augun í þetta skemmtilega mynstur. Maðurinn var sérlega hress og fannst þetta bráðskemmtilegt. Svo mætti hann í eigin persónu í vinnuna til mín og samstarfskona mín varð steinhissa þegar þessi ungi og myndarlegi maður mætti, heilsaði mér vingjarnlega og sagði: „Ég er jólarósin.“ Þetta þurfti talsverðar útskýringar síðar en hún skildi samt ekki snilldina við þetta, held ég. (Hef áður sagt frá þessu hér en þetta bara smellpassar inn í umræðuna).

LED: Light Emitting Diode / Linda Emilía Davíðsdóttir?

GPS: Global Positioning System / Guðríður Pálína Schiöth?

PDF: Portable Document Format: Petra Dögg Fjóludóttir.

Jónína Árnadóttir er JÁ. Sigrún Ágústa Ármannsdóttir er SÁÁ. Og svo framvegis. 

Vona að ég hafi gefið ykkur margar dásamlegar hugmyndir.

 

Það verður eitthvað gott í matinn í kvöld ... Eldum rétt-bílstjórinn mætti áðan með fullan kassa af fersku góðgæti. Ég reyni alltaf að gleyma því hvað ég pantaði tæpri viku áður svo ég verði alltaf jafnánægð og hissa, og ekki síst stórhrifin af góðum matarsmekk mínum. Fiskur í dag og fiskur á morgun, bara æði. Og hjartans Einarsbúð kom með restina af því sem vantaði núna rétt áðan. Nú getur tilveran haldið áfram.  

Fullir skápar, furðudraumar og bið eftir fárviðri

Frábæra Inga mín sá aumur á mér og hringlandi tómum skápum Himnaríkis og skutlaði mér í búð. Ég var búin að skrifa niður þrjá eða fjóra hluti sem vantaði, keypti samt ábyggilega 10, þá bara eitthvað sem fæst ekki í Einarsbúð. Ég bíð ekki eftir að hlutirnir klárist alveg áður en ég man eftir að kaupa þá og tryggi í leiðinni streituminna líf ... en salernispappírinn var í alvöru á síðustu gufunum og lítið hægt að pissa í kvöld nema þá fara í sturtu á eftir. Eftir að hafa hlustað á Veitur fer ekkert ofan í mitt salerni nema pappír við hæfi, svo t.d. costco-eldhúspappír er eigi nothæfur, ekki einu sinni í neyð. Ég keypti ágætan pappír, jú, jú, einhverjar 12 rúllur, ekki til í minna, og vistir að auki og fékk undarlegt augnaráð frá fólkinu í Bónus, af því að það er spáð fárviðri í nótt. 

 

Mín bara að hamstra? sagði augnaráðið (nema ég hafi misskilið og þetta hafi verið daður). Ég hugsaði ofsahvasst á móti: Ég hamstraði ekki wc-pappír þegar covid skall á, og ekki heldur núna! Fólk hrökklaðist undan ákveðninni í mér og leit í aðra átt skömmustulegt. Og skrambans nýi Royal-búðingurinn var uppseldur en ég kunni ekki við að biðja Ingu um að keyra á milli búða. Langaði svo að smakka hann, bara hálfa teskeið og gefa krummunum svo afganginn, vitanlega.

 

Mig dreymir alveg rosalega mikið þessa dagana, stöku sinnum Einar, son minn, sem þá er á lífi eins og ekkert sé eðlilegra. Kærasta hans sagði mér í nótt að ég yrði amma núna í apríl. Strákur, minnir mig.

Í draumráðningabókum segir um drauma sem tengjast börnum, að best sé að eiga barnið sjálf og þá sveinbarn - ætli þetta tákni ekki bara góða hugmynd sem skellur niður í hausinn á mér í apríl? Á netinu segir að það sé fyrir góðum fréttum að vera ólétt. Að eiga von á barnabarni er þá sennilega fyrir sæmilegum fréttum, eða sennilega frekar ofsagóðum sem ég tel líklegra.

 

Ég ætlaði að slaka aðeins á í gærkvöldi, horfa á eins og eina mynd til að hreinsa hugann frá vinnunni áður en ég héldi áfram. Valdi gamanmynd á Stöð 2 um skartgripaverslun sem þjáist af skammtímaminnisleysi - en svo var þetta bara starfsmaðurinn í skartgripabúðinni og myndin svokölluð ástarvella. Svona orðaröð er svaka fín fyrir fólk sem þjáist af aulahúmor ... En þetta var hálfgerð stæling og ekki sérlega góð, á 50 first dates með Drew Barrymore og Adam Sandler - en ég tolldi samt yfir henni.

Svo er ég loks búin að flokka allar kvittanir 2021 niður á mánuði sem flýtir mikið fyrir okkur Hildu, hirðbókhaldshjálparkonu minni, um næstu helgi. Best að vera tilbúin áður en endurskoðandinn gargar eftir gögnum. Það hefði sparað mér stórfé að hafa haft endurskoðanda í gamla daga. Þá hefði ég borgað rétta skatta, ekki of háa eins og ég gerði þá. Ég var oft með eitthvað frílansdót, gaf það upp en ekki kostnað á móti svo ég borgaði árum saman of mikið. Ekki neinar milljónir, hahahaha - en kannski hefði verið gott að geta notað ögn fleiri þúsundkalla á ári. Vona bara að heilbrigðiskerfið hafi notið aukaauranna minna en ég reyndi með hugarorkunni að senda þá á sem réttu staðina.

Bergmál í ísskápnum og misskilin skápaþrif

Virðuleg frænka mín hringdi í mig og sagði mikla nauðsyn á því að ég hlustaði á dægurlagatexta stöku sinnum svo ég gerði mig ekki endalaust að fífli hér á blogginu. „Hvað áttu við?“ spurði ég steini lostin. „Þú sagðir í blogginu þínu í gær að rapparinn Eminem hvetti þig til að halda skápunum þínum fínum. Ja, ég hvet þig til að hlusta á textann við Cleaning out my closet(sjá mynd). Það fjallar ekki um skápaþrif, Gurrí mín. Horfðu líka á myndbandið við það,“ sagði hún ákveðin. Svo skiptumst við á fréttum en rétt í þann mund sem við ætluðum að kveðjast, sagði hún: „Já, bara svo þú vitir það, Victoria Beckham borðar ekki gufusoðinn fisk í hvert mál, eins og þú sagðir nýlega, það er grillaður fiskur og gufusoðið grænmeti. Hafa staðreyndir á hreinu, mín undurfagra frænka!“

 

Mun sko gæta mín á þessu, auðvitað, en veit samt alveg að bloggið mitt getur haft stórkostleg áhrif á líf fólks. Dæmi: Vinkona mín var nýlega í heimsókn hjá dóttur sinni sem bauð henni í Eldum rétt-mat. Og það vantaði ferska basilið í sósuna. „Ahhh, kíktu betur inn í ísskáp, það gæti hafa komið í lausu,“ sagði móðirin, sem hafði lesið áhrifamikla færslu mína um basilið sem hvarf og mikið rétt, basilið fannst og maturinn heppnaðist fullkomlega, eins og minn á sínum tíma þótt ég hafi bara notað basil í duftformi, fann svo týnda basilið mitt síðar í ísskápnum og það var notað með tómötum og ferskum mozzarella-osti.

 

Nú vantar bara níu upp á að við séum 200 með smit á Skaganum (166 í sóttkví) og fréttir úr bænum af andláti berast nánast daglega. Kóvid-kortið segir 183 en löggan 191. Mér finnst hratt farið í afléttingar, skil að mörgu leyti hinn málstaðinn, sumir nenna þessu ekki lengur. Það er verið að segja „gleðifréttir“, tilkynna afléttingar dag eftir dag á meðan smitum fjölgar - og dauðsföllum. Ég ætla að halda áfram mínu annars frekar fábrotna lífi, búðir, Kaja kaffihús (reyndar lokað í dag vegna smits en opnar á mán.), fá vini í heimsókn og það allt, og læt mig hafa það ögn lengur að sleppa því að fara í sleik við ókunnuga. En þetta ástand líður undir lok fyrr en síðar. Dánartíðni á Íslandi (Stundin) er samt langlægst af Norðurlöndunum og víðar (takk, Þórólfur og co), eða 128 á hverja milljón, í Svíþjóð eru það 1.548, USA 2.711. Og þegar verið að líkja þessu við bara-flensu ... flensa getur nú verið slæm og árlega bólusett við henni. Ég fór tvisvar í flensubólusetningu í gamla daga, þá boðið upp á á vinnustað, fékk miklar aukaverkanir, man ég. Hvar voru mótmælendur þá?

 

Ég á ekki að blogga um covid, uppsker sem áhrifavaldur alltaf svo mikið hatur þegar ég geri það. Færri læk er auðvitað pjúra hatur, og nú þegar ég er komin upp í sjötta sæti aftur á hraðri leið í fyrirheitna-fimmta, verð ég að passa mig.

Heyri líka mömmu í huganum segja mér að hætta að bulla ... svo hér kemur alvaran: Nú þarf ég að herða upp hugann, skella mér í bomsurnar og hætta mér gangandi út í þetta hvíta landslag, bara út í Krambúð, hún er næst en yfir óhappamölina að fara, þaðan sem ég á blóðugar minningar af saumaskap í hné, og kaupa nokkrar nauðsynjar, það er farið að bergmála hátt í ísskápnum. Svo mikið var að gera í gær; í vinnunni, fá heilan smið í gluggavinnu og koma drengnum í helgardvölina að ég gleymdi að panta í Einarsbúð innan tiltekins tíma. Var búin að gera innkaupalista og allt. Ég á einn 1944-rétt, nokkra banana, kotasælu, útrunninn rjóma og frekar krumpað grænmeti. Get kannski gert veislumáltíð úr þessu, með glassúr? Kvöldmaturinn í gær var reyndar kotasæla og grænmeti plús síðustu eggin sem ég sauð í sjö mínútur. Gúrkan samt ekki nógu góð svo hún fór í ruslið.

Samt langar mig ekki í bíl. Strætó verður að duga en ókeypis innanbæjarbæjarstrætóinn keyrir bara virka daga - og skammarlegt að fara bara á næstu stoppistöð, ég yrði að haltra til að gera svo örstutta ferð þess virði að stoppa fyrir mér og hleypa mér út eftir eina mínútu. Það er stundum svo erfitt að vera gönguhatari.

 

Ég heyrði nýlega að heyrnarskerðing sem ég glími við og hef gert alla tíð og áður bloggað um, að geta nánast bara heyrt eitthvað eitt í einu, hafa misst alla sætu sénsana á Borginni og Gauknum í gamla daga, af því að ég heyrði ekki ástarjátningar þeirra fyrir tónlistinni (öskraði bara HA?) ... gæti verið eitt einkenni ADHD. Það væri spennandi að fara í heyrnarmælingu einhvern daginn því stundum heyri ég kannski bling úr símanum mínum þar sem hann er í hleðslu í herberginu mínu og ég inni í stofu, þótt enginn annar heyri það. Stutt er síðan einhver sagði við mig: „Svakalega heyrirðu vel.“ Ég sit og hlusta stundum á tónlist við vinnuna (ekki á lægsta, ekki á hæsta) og ef drengurinn er kominn heim og reynir að segja mér eitthvað, kallar jafnvel hátt, heyri ég ekki orðaskil, verð að lækka alveg niður og biðja hann um að endurtaka. Mér finnst ekki sérlega líklegt að ég sé með ADHD (nema þá þetta eina einkenni) en þetta hafði ég aldrei heyrt áður. Bara aldurstengdar spælingar. Já, þrítugt og fertugt fólk fær alveg yfir sig aldursfordóma. Mun meiri en t.d. sextugt fólk.        

Áhrifarík listform og ómetanleg áhrif Jack Reacher á niðurpakk

Íbúðin er verulega fín eftir að ég bar bunkann af útifötunum sem lá á gólfinu við fatahengið yfir á rúm drengsins svo væntanlegur smiður héldi ekki að það væri alltaf drasl. Stráksi sefur ekki þar um helgina en ... koma dagar, koma ráð, hugsaði ég. Eitt seinlegasta verkefni lífs míns bíður mín í tölvunni, að ég vinni það og klári um helgina svo það er harðbannað að koma með tillögur að einhverju á borð við þyrluferð til Hvammstanga að snæða gómsætan kvöldverð á Sjávarborg, hvað þá gönguferð upp á Akrafjall sem ég væri svo sannarlega til í ef ég væri ekki svona upptekin ...

Svo kom drengurinn heim kl. 16 og færði fatabunkann af rúmi sínu yfir á gólfið í kósíhorninu þannig að bunkinn er nú nánast á þröskuldi baðherbergisins þar sem þvottavélin stendur. Allt hjálpast svo að í lífinu. Heppin. Og smiðurinn farinn þá.  

 

Já, hirðsmiður minn mætti eftir hádegi og gerði eitthvað hviss bang-fljótlegt en flott, við opnanlegu gluggana sunnanmegin sem mæðir á í vondum vetrarveðrum, og nú lokast þeir svo svakalega fast að rigningin (?) sem kemur eftir helgi getur bara hoppað upp í rosalegu mánudagslægðina á sér. Samkvæmt heimildum mínum (yr.no) verður úrkoman frekar sem snjór en regn sem er ekki alveg víst, ég tek mest mark á sjónvarpsveðurfréttum RÚV.

 

Diddi kemur seinna og kíkir á litlu svaladyrnar, þarf fyrst að blikka blikkara og slíkt. Á meðan hann dvaldi hér í dag vann ég við tölvuna, pikkaði taktfast og róandi, þvottavélin mallaði og kettirnir möluðu á milli þess sem þeir (Krummi) reyndu ekki að knúsa hann, svo það er eiginlega ótrúlegt að hann hafi ekki sofnað hreinlega við vinnu sína. Sennilega stoppaði hann ekki nógu lengi til að rólegheitin svæfðu hann.

 

Þurrkarinn kláraði sitt svo áðan og ég lauk við að pakka niður. Sumir lýstu því yfir í morgun hvað þeir vildu frekar taka með fatakyns í Reykjadal svo það þurfti óvænt að þvo í dag. Tvær nætur er samt svo lítilvægt niðurpakkirí að ég er sallaróleg, mæting hjá honum ekki fyrr en kl. 19 í kvöld og hann er á leiðinni suður með dásamlegri manneskju.

 

Af og til á svona niðurpakk-stundum minnist ég þess þegar ég pakkaði niður fyrir þriggja vikna kórferðalagið 1985 og tók öll mín föt, ásamt lánsfötum, í þremur töskum, mamma lánaði mér smart töskusett - ekki á hjólum. Svo skelfileg uppgötvunin að vera með allar þessar töskur og bara tvær hendur. Svo þurfti auðvitað að kaupa gjafir handa öllum sem ég þekkti svo ekki léttust töskurnar. Eftir þetta ferðast ég eins og Jack Reacher. Með tannbursta og hreinar nærbuxur í vasanum, kaupi mér svo ný föt annað slagið og hendi þeim óhreinu í ruslakörfuna í mátunarklefanum.

 

 

Bækur Lee Child hafa breytt lífi mínu á svo margan hátt. Ég lyfti lóðum til að geta kýlt þá sem þarf að kýla, eins og Reacher gerir, hef eflt til muna athyglisgáfuna, legg t.d. bílnúmer á minnið (sem er auðvelt) klæðaburð fólks og bara allt sem ég get í umhverfinu til að vera alltaf viðbúin sem vitni lögreglu - eða leysi málin bara sjálf ef eitthvað kemur upp, og ferðast ætíð létt, eins og áður hefur komið fram. Svona eru nú bókmenntirnar stórkostleg list sem breytir lífi manns, eins og myndlist, tónlist og það allt.

 

Til dæmis falleg verk listmálarans Chagalls af svífandi elskendum kenndu mér að ástin er bara frekar kúl og getur alveg enst, í sumum tilfellum. Og tónlist Eminem hefur heldur betur hvatt  mig til að taka skápana í gegn með reglulegu millibili.

 

Efsta myndin er tekin við eldhúsgluggann, sést í Akrafjall og Nýju blokkina. Lengst til vinstri grillir í gras sem ég er að rækta ...

 

Myndin fyrir miðju sýnir Didda smið laga gluggann í herbergi drengsins fyrr í dag. Það verður heldur betur spennandi að sjá hvort erfiði hans virkar gegn lægðinni sem á víst að herja á okkur aðfaranótt mánudagsins.

 

Neðsta myndin er af verki eftir Marc Chagall. Niels, gamall vinur frá Þýskalandi, sem kom einmitt með í kórferðalagið 1985, gaf mér mjög flott plakat, eftirprentum af verki Chagalls sem hann vissi að ég héldi mikið upp á. Hafði meira að segja keypt, þá skítblönk, tvö lítil málverk sem minntu á verk MC en voru eftir annan snilling, Jón Þór Gíslason, og fékk að borga þau með geymsluávísunum. Hef aldrei séð eftir þeim kaupum.  

Litrík og gerði heiminn betri

Nú verður hin litríka og bráðskemmtilega Anna Kristine Magnúsdóttir jarðsungin í dag. Við hittumst ekki oft en þekktumst samt ágætlega sem kollegar og kisuvinir og vorum í góðu sambandi þegar elsti kötturinn, Keli af Kattholti, var ættleiddur hingað í Himnaríki. Ég hafði ekki almennilega áttað mig á því að hann ætti bróður/vin þarna, Sokka, en aðeins þeir tveir lifðu af þegar eitthvert ómennið fleygði poka með níu kettlingum í holu í Heiðmörk skömmu fyrir jól árið 2010. Keli og Sokki bjuggu síðan í Kattholti næstu átta mánuðina og var hjúkrað af alúð og ást til heilsu en Anna var formaður Kattavinafélagsins á þessum tíma. Sennilega hefðum við Einar tekið þá báða ef við hefðum áttað okkur strax. Sama dag og Keli kom til okkar tók Anna Kristine til sinna ráða varðandi Sokka og dóttir hennar, Lízella, tók hann að sér. Þegar við Einar áttuðum okkur var það orðið of seint, en elsku Krummi, miðköttur Himnaríkis, fékk þá sitt tækifæri í lífinu.

Þegar Einar dó 2018, sendu mæðgurnar afar fallegt og langt samúðarskeyti sem hlýjaði um hjartarætur. Falleg orð græða.

 

Ef það er líf eftir þetta líf vona ég að Anna Kristine geti horft að vild á Bold and the Beautiful, hún var svo ánægð þegar ég skellti söguþræðinum og ýmsum bollaleggingum um þættina, hingað á bloggið, en allt of sjaldan. Ég þakka elsku Önnu Kristine fyrir að hafa gert heiminn betri og skemmtilegri og votta ástvinum hennar mína dýpstu samúð. Kl. 15 í dag verður hægt að fylgjast með útför hennar í streymi í gegnum mbl.is/andlat/minningar/utfarastreymi.        

Tvífarar, læknasnobbsættfræði og áhrif fb-gríns um Trump

Skammdegið hefur aldrei angrað mig, samt er ég ekki kertaljósatýpan (kannski vegna kattanna, held ég sé alveg rómantísk ...) og svo sef ég eins og skata á sumrin þótt gluggatjöldin séu ekki dregin fyrir og jafnvel glaðasólskin í herberginu. Sennilega er ég eins ekta Íslendingur og hægt er að vera - mér finnst bara krúttlegt þegar fólk birtir af sér myndir frá Spáni í sólinni og langar ekki neitt í hitann. Spurning um að biðja Kára að rannsaka þessi gen. Við erum reyndar nánast náskyld, sexmenningar úr Þingeyjarsýslu, ég frá Flatey, hann Hrísey eða Brettings-hvað þetta heitir allt, ég kom þangað síðast þegar ég var fimm ára. Annar þekktur læknir sem rífur kjaft á köflum, Óttar Guðmundsson, er enn skyldari, við erum fjórmenningar í gegnum mömmuætt föðurmegin, Helluvað, Rangárvöllum-ættina. Mamma var búin að monta sig af skyldleikanum, hún, hjúkkan, lifði og hrærðist í þessum sjúkrahússheimi alla sína tíð og veit auðvitað að læknar eru guðir, þess vegna montar maður sig af skyldleika við þá. Ég fer ekki á Íslendingabók nema ég sé skotin í einhverjum ... Gáði þó áðan að gamni, hvort Runólfur, hinn nýi forstjóri Landspítalans, væri skyldur mér - og jú, heldur betur, við erum í áttunda og níunda. Systkinin Árni Geirsfóstri Bjarnason (f. 1710) er forfaðir minn og Þorgerður Bjarnadóttir (f. 1712) formóðir hans. Læknar í fjölskyldunni fyrirfinnast því miður ekki nær en þetta, bara sálfræðingar, pípari, félagsráðgjafi, músíkþerapisti, leikari, tölvuséní, kvikmyndatökukona, rithöfundur og fangavörður, svo fátt sé talið. Hugsa sér hvað væri hentugt að hafa lækni, svona lækni sem gæti skrifað upp á vissar pillur til að flýta endanlegri för covid-keppsins - ef slíkar pillur eru til. Ég var með algjöran hardcore-antimedicine-heimilislækni í bænum í gamla daga. Eitt sinn heyrði ég af lyfi sem tæki af manni allan aukamör á örfáum vikum. Því miður var þetta þunglyndislyf svo læknirinn spurði hvort ég væri þunglynd ... ég neitaði því og fékk fyrirlestur um að ég væri ekkert of feit, bara heilbrigð ung kona sem ætti ekki að miða sig við Kate Moss. Myndin er af TVÍFARA, ekki tvíbura, mínum úr fyrra lífi. Þegar ég fékk áður fyrr spurninguna: „Ég kannast svo við þig, þekkjumst við?“ svaraði ég stundum: „Ja, margir rugla mér saman við Elísabetu Taylor, getur það verið?“ Af því að ég vissi ekkert hverju ég ætti að svara og feimni fékk mig stundum til að segja svakalega lélega brandara. En svo segir hirðvéfrétt mín að við ET (hehe) tengjumst svona líka sterkum böndum. 

Diddi, sérlegur hirðsmiður Himnaaríkis, kom í gær til að skoða aðstæður áður en hann lagar gluggana tvo og litlusvaladyrnar. Fínustu gluggar, sagði hann, en xxxxxxxxx, tungumál smiða er eins og kínverska í mínum eyrum svo ég hef þetta eins vel eftir honum og ég get. Svo datt honum í hug að setja sérstakan kant (ekki rétt orð, skyggni kannski?) neðst á litlusvaladyrnar en á þeim mæðir stundum mikið, svalirnar snúa að algengustu roks- og rigningaráttinni hér, suðaustur. Himnaríki stendur við opið haf og ekkert skjól af Reykjanesskaganum ... Vil það frekar en ekkert útsýni.

 

Var pínku spæld yfir því að hann skyldi mæta með engum fyrirvara, allt í drasli og hann búinn að smíða allt svona fínt fyrir mig. Það er nánast aldrei drasl hjá mér eftir að ég losaði mig við helminginn af eigum mínum (2020). Ég var byrjuð að taka fatahengið (fyrrum þvottahús) aðeins í gegn áður en það yrði draslstaður heimilisins, og það lá (og liggur enn) fatahrúga á gólfinu eftir grisjun. Átakanleg myndin af fatahenginu sýnir þó ekki hrúguna sem væri þá neðst til vinstri og inniheldur; úlpu, regnkápu, trefla, gamlar úlpur, peysur og annað vesen. Kistan hægra megin undir glugganum er þó ekki smíðuð af Didda o.co, heldur af IKEA og sérútbúin til að hýsa hreinlætisaðstöðu kattanna. Snilld. 

En ekki nóg með þetta heldur voru eldhúsvaskurinn og bekkurinn sitt hvorum megin við með óhreint leirtaui kvöldsins og dagsins áður því ekki var búið að taka úr uppþvottavélinni ... ég var nefnilega hálflasin í rúman sólarhring, næstum tvo, hafði rétt orku til að vinna kl. 12-16 og elda kvöldmatinn, ekki meira en það. Held að ég hafi nánast klúðrað þriðjudags-laxinum með ferskum aspas vegna slappheita. Þetta var kunnugleg pest, hálfgert raddleysi (sexí viskí-svefnherbergisrödd), slappelsi og þreyta, sem ég fæ sirka annað, þriðja hvert ár og stendur í einn til tvo daga, svo ég fór ekki í covid-próf. Síðast þegar ég fékk aðra kunnuglega fékk ég einmitt neikvætt út úr PCR-prófi sem ég þorði ekki annað en að fara í, ásamt kvefuðum drengnum sem hefði ella og eðlilega ekki mátt mæta í skólann nema vera neikvæður. Nú er ég orðin alveg stálslegin.

 

Kannski varð smjörsósan ekki nógu góð (samt ágæt) af því að ég á ekki töfrasprota, notaði Phillips-handþeytarann, kaupár: c.a. 1980, en sísprækur. Alveg spurning um að kaupa sér samt græjuna, þetta var í annað sinn sem ég hefði þurft sprota, og svo væri líka gott að eiga kjöthitamæli. Ég hef farið mjög grimmt eftir c.a.-tímanum sem gefinn er upp og hann hefur alltaf verið góður. Mér er farið að líða svolítið eins og stjörnukokki. Hvað næst? Steypujárnspottur?

 

En varðandi covid ... sama hvað fólk æpir og öskrar um að þetta sé bara venjuleg skaðlaus flensa, sem það er auðvitað ekki, tek ég undir með einum fésbókarvini sem kærir sig ekki um að fá pestina, hann telur hafa verið ákveðið að nú væri tímabært að smita alla landsmenn, annað væri of mikið vesen. Hann vildi meina að þetta gæti tekið 4-6 vikur og fram að því ætlaði hann að haga sér eins og síðustu vikur og vona að hann sleppi. Ég er sama sinnis, ég er ekki hrædd, eins og kóvitar myndu fullyrða, bara kæri mig ekki um að fá kvikindið, ekki einu sinni svona þríbólusett.  

 

Í gær kom í ljós að borðtölvan mín, nýleg, virkaði ekki sem skyldi. Góða fólkið í Reykjadal var tilbúið til að leyfa mér að millifæra greiðslu fyrir helgardvöl drengsins af því að mér gekk ekkert að finna út úr þessu nýja og fína kerfi. Ég viðurkenni að ég var farin að finna fyrir beiskju og örlitlum vanmætti ... Svo datt út mikilvæg vinnumappa í einni af vinnunum mínum, og áður en ég leyfði mér að fá taugaáfall bað ég samstarfsfélaga að athuga hvort mappan væri á sínum stað. Jú, hún var það og þá ekkert að gera annað en að endurræsa tölvukvikindið mitt. Borðtölvu. Þá fór allt að sjást og án þess að tengja þetta við Reykjadal, ákvað ég að gera síðustu tilraunina til að komast inn og greiða. Þá var allt í einu allt komið í lag, einfalt og fljótlegt. Held að allir hafi haldið að ég væri orðin allt of gömul til að geta tileinkað mér nýjungar svo ég lét vita að allt væri greitt, þakkaði þeim þolinmæðina og sagði hver ástæðan var. Aldur skiptir ekki máli nema í ostaheiminum, segja fróðir.

 

Ég er svo hrædd um að ég hafi á einhvern hátt orðið til þess að Trump bauð sig fram til forseta. Eitthvað var ég að gantast á fésbókinni fyrir níu árum um glæsta og yfirþyrmandi brúðkaupstertu hans (Sjá mynd nr. 3).

 

Mögulega er ég fiðrildið sem blakaði vængjunum (hafa ekki allir séð þá bíómynd?) svo úr varð fellibylurinn Trump? Gæti það ekki alveg verið? Ég er nú einu sinni áhrifavaldur í bloggheimum þótt ég hafi á einhvern óskiljanlegan og fáránlegan h átt hrapað niður í sjöunda sæti í gær, eins og mamma sagði mér í morgunspjallinu okkar.

 

Minn tími mun koma ... aftur.    

Ástir og ananas, nýr Royal-búðingur og fleira konunglegt

Margt í gangi núna, fréttir dagsins tengjast vissulega margar covid: mörg smit á Eir, Hrafnhidur og Bubbi smituð, forsetasonur einnig með covid, fleiri að draga tónlist sína úr Spotify-veitunni og Harry og Meghan hafa biðlað til Spotify um að halda í hemilinn á Rogan, og allt í þessum dúr. Það allra mest spennandi er að nýr Royal-búðingur hefur litið dagsins ljós. Einhver framsýn/n hjá Royal hóf samstarf við Nóa Síríus og til varð nýi búðingurinn. Síríuslengju- og lakkrísbúðingur. Royal hefur verið nánast óbreytt áratugum saman - en svo fóru að koma nýjar sortir eins og Bananasplitt og saltkaramellu. (Ég fylgist með fréttum en allt of sjaldan búðingur í eftirmat, sem gæti þó breyst núna). Dæmigert samt að þetta komi núna þegar ég er í sykurbindindi en ég bíð spennt eftir því að Tinna Royal ríði á vaðið og smakki. Hún er mesta Royal-kona sem ég þekki og henni að þakka að ég á lítinn Royal- búðingspakka sem jólakúlu.

 

Ég sá grein í gær um mistök sem hafa orðið á konunglegum viðburðum í Bretlandi við hin ýmsu tækifæri, virkaði spennandi. Eins og að David Beckham hafi mætt í konunglegt brúðkaup með orðuna sem drottning sæmdi hann á sínum tíma, nælda í jakkann - en hægra megin þegar hið rétta var að hafa hana vinstra megin. Glöggir fjölmiðlamenn með alla hirðsiði á hreinu bentu honum á þetta og þegar myndir voru teknar af David í sjálfri athöfninni var allt komið í lag. Tek það fram að þetta var í Hello-blaðinu breska, á netinu, en ekki sem frétt. Mér fannst þetta samt svo hræðilega drepleiðinlegt að ég nennti ekki að lesa greinina til enda. Skyldi hafa verið rangur litur í brúðarvendi þeirrar sem var að gifta sig? Einhver í brúnum sokkum, ekki fjólubláum? Það hlýtur að hafa verið til eitthvað meira krassandi ... David sagði reyndar frá því að Victoria, konan hans, hafi síðustu 25 ár borðað það sama í kvöldmatinn, gufusoðinn fisk með grænmeti, engin sósa, engar mjólkurvörur, ekkert kjöt. Þegar hún gekk með dóttur þeirra hafi hún rænt sér bita af diski Davids (óléttugræðgi) og það hafi verið ein hamingjuríkasta stund lífs hans. Hversu leiðinlegt er þetta hjónaband? Myndin af honum var tekin í brúðkaupi Katrínar og Vilhjálms og þá var Victoria komin átta mánuði á leið. Hún var sípissandi eins og aðrar óléttar konur og svo vel var hugsað um hana að hún sat á bekk þar sem hún sá vel brúðhjónin og bara fimm skref á klósettið, ef hún þyrfti. Svona fréttir finnur maður þegar gúglað er eftir myndum. 

 

Fyrir níu árum upp á dag spurði ég vini mína á fésbók hvort þeir myndum eftir sérstökum og skemmtilegum þýðingum á erlendum heitum bíómynda (stundum út í hött). 

Ég nefndi sjálf myndina Super8 sem hét í íslenskri þýðingu: Leyndarmálið í lestinni. Jú, það komu nokkur skemmtileg dæmi, eins og Elvis Prestle-myndin Blue Hawaii sem hét Ástir og ananas. The Fisher King hét einfaldlega Bilun í beinni útsendingu (frábær mynd). Lethal Weapon: Tveir á toppnum og Die Hard: Á tæpasta vaði - en einhver vildi meina að tvær myndir hefðu gengið í bíóhúsum undir því nafni á sama tíma.

 

Skyldi Blue Hawaii (1961) vera bíómyndin sem ég sá mjög ung að árum, eina atriðið sem festist í minni mínu var reið ung stúlka sem barði baðströndina með handklæði sínu vegna einhverra vonbrigða. Ég man bara að mér fannst mjög gaman þótt ég skildi hvorki upp né niður. Það verður því nostalgíusjokk ef ég sé þetta atriði aftur einhvern tíma. Verst að ég er ekkert sérlega mikið fyrir gamlar myndir. 

Sættir, skjálfti og sjokkerandi bloggfall

Við systur sættumst heilum sáttum í gær. Þegar hún sagði: „Það er bara vetrarríki á Akranesi,“ heyrði ég það ekki rétt því í rauninni sagði hún: Þú lítur sérdeilis vel út, kæra systir, eins og sumarrós.“ Sem er auðvitað allt annað. Kettirnir tóku undir þetta með Hildu, ég veit samt ekki hvort ég get treyst því, hún gefur þeim alltaf eitthvað dót eða kisunammi í jólagjöf og það kunna þeir að meta. Eftir að Helga Möller (ekki söngkona) kom í heimsókn um árið með rækjur og fleira góðgæti handa þeim, fá þeir alltaf unaðshroll þegar frænka hennar (HM) syngur í útvarpinu. Þarf ekki meira til.

 

Myndin er tekin fram í tímann og sýnir þá þróun sem verður á Akranesi, aðeins of mikill gróður (geitungar) fyrir minn smekk, en mér líst vel á.

 

Rúmið mitt hristist aðeins í gærkvöldi þar sem ég lá og las nýjustu bókina um Veru Stanhope, Lengsta nóttin, ósköp notalegt bara, ég neitaði þeirri hugsun sem upp kom að þetta væri jarðskjálfti, einhver kötturinn að búa sig undir að stökkva upp í eða eitthvað. Onei, þetta var jarðskjálfti en hinum megin frá, Borgarfjarðarskjálfti, sá stærsti í áratugi. Ég nötra svolítið af ánægju yfir að hafa fundið rúmið rugga. Verst að eiga ekki og eignast ekki barnabörn til að geta sagt þeim frá þessu. Ég yrði pottþétt montin amma, „ja, sko hún amma ykkar sá gosið 2021 vel út um gluggana hjá sér .... fann stóra skjálftann 2000 og svo aftur 2008, hryllingsskjálftana í undanfara gossins - og lifði af kórónuveiruna (vonandi), börnin góð. Eina sem ég hræddist var að hætta að finna bragð af kaffinu mínu, dúllurnar mínar. Svona getur maður nú verið sjálfhverfur, ekki vera eins og amma!“

 

Mamma er ekki sérlega sátt við mig, finnst ég ekki taka bloggun mína nógu alvarlega, ég hafi sleppt því að blogga í gær sem gæti þýtt að ég ætti mjög erfitt með að endurheimta fimmta sætið. Já, ég féll í gær eða fyrradag úr draumasætinu á topp fimm niður í sjötta, sagði hún mér. Þetta voru tveir sigurdagar sem ég hélt upp á með ýmsum hætti. Eins manns skrúðgangan inn í eldhús að sækja meira kaffi á meðan ég söng ættjarðarlög, verður lengi í minnum höfð en sykurbindindið kom í veg fyrir tertubakstur.

 

Í gær eldaði ég mexíkóska ýsu með hrísgrjónum og salati (úr tómötum, oggu rauðlauk og þarna kryddjurtin, yfir fór: olía, salt og límónukreist, ekki flóknara). Þvílík dýrð að fá þetta svona næstum tilbúið og bæði gott og hollt. Í kvöld hef ég laxinn og mun þá læra að gera aspasinn, mögulega smjörsósu líka ef hún fylgir ekki með. Stráksi fer sennilega í helgardvöl í Reykjadal ef ég finn út úr flækjustiginu við að borga í nýja og voða sniðuga kerfinu/appinu sem neitar að taka netfangið mitt gilt. Í gær var mér skapi næst að afpanta vegna ómöguleikans (orð: Bjarni Ben) við að greiða. En þá yrðu sumir nú frekar hryggir. Vona það besta, fyrir föstudag. Ég er svolítið fórnarlamb of mikillar aðstoðar í gegnum tíðina, fyrst sonur minn, svo Davíð frændi sem ég þrái stundum að flytji upp á Akranes. Um leið og ég læri hlutina er ekkert mál að gera þá en klaufaskapurinn felst kannski í því að vera rög við að fikta mig áfram og kunna nógu mikið í ensku til að lesa Stephen King en ekki nóg fyrir svona ævintýri.

 

Ef fólk heldur að allt sé brjálað í hundaræktarheiminum, Spotify-brjálæðinu (Young - Rogan) sem tengist bólusettir vs óbólusettir, ætti það að skoða hannyrðaheiminn þar sem allt logar annað slagið. „Hér má ekki setja inn uppskriftir, nei, heldur ekki ókeypis uppskriftir. Hættið að segja: Hér er peysa sem var að detta af prjónunum, maður segir ekki svona.“ (1.000 athugasemdir, alla vega) Og svo koma líka stundum óttablandnar afsökunarbeiðnir á borð við: „Ég biðst innilega forláts á að setja heklverkefni inn á prjónasíðuna.“ Sú beiðni vakti reyndar mikla lukku (af því að konan sú kann að búa til sítrónufrómas?) og ein svaraði: „Ég setti einu sinni mynd af systur minni inn á Pottablóm.“ Ekki fylgdi sögunni hvort sú var gerð brottræk úr blómahópnum.