Elsku Tommi ...

Slæmar fréttir bárust í gærmorgun af innrás Rússa í Úkraínu en það var ekki það eina slæma, einnig barst sú sorgarfregn að Tommi, fv. strætóbílstjóri, hefði orðið bráðkvaddur. Hann varð ekki nema 62 ára sem er enginn aldur, ég veit það af reynslu. Við hittumst sjaldan en vorum alltaf miklir mátar, mér þótti mjög vænt um hann. Ekkert mjög langt síðan hann hirti mig og stráksa upp á Skagabrautinni og skutlaði okkur þangað sem við ætluðum að fara og það var svo gaman að spjalla við hann, eins og alltaf. 

Ég sá einhvern veginn alltaf fyrir mér að við yrðum á Höfða (dvalarheimili) að rífast um hvað væri góður matur og hvað ekki. Það besta sem hann vissi var þessi gamaldags íslenski matur sem ég get ekki hugsað mér; hræringur, súrsað slátur,  þorramatur eins og hann leggur sig. Flest annað kallaði hann þarmakítti.

Myndinni nappaði ég af síðunni hans Svavars, frænda hans og einnig fyrrum bílstjóra.

 

Sögurnar hans Tomma voru svo fyndnar. Lýsingar af fárviðrinu í Finnafirði og sögur úr hans eigin lífi. Einnig að heyra hann lýsa þeim hryllingi sem myndi hellast yfir þjóðina ef til dæmis Framsóknarmanni yrði fórnað, það kæmu yfir okkur skelfilegar hörmungar, drepsóttir og slíkt (hvaða F-manni var óvart fórnað í lok árs 2019?). Miklu nær að fórna sjálfstæðismanni, vildi hann meina, og var að sjálfsögðu að tala um mannfórnir á blótum Ásatrúarmanna sem færu að sjálfsögðu fram ef drukkið væri of mikið öl ...

Og eldsnemma einn morguninn á strætó fyrir löngu, þegar við vorum að beygja inn í Grundahverfið á Kjalarnesi rann vagninn til í lúmskri hálku yfir á hina akreinina - og akkúrat að koma bíll á móti. Tommi bjargaði því meistaralega.

„Vá, ekki hefði ég viljað vera ökumaðurinn í þessum bíl,“ sagði ég.

„Ekki hefði ég viljað vera nærbuxurnar hans,“ drundi í Tomma og farþegarnir skelltu upp úr, enda lá Tomma ekki lágt rómur. Ekkert langt síðan ég bloggaði um spjall okkar eitt sinn í strætó, þegar við biðum í Mosó eða Mjódd eftir seinum farþega. Ég spurði Tomma hvað hann væri að lesa þá dagana. Jólabókaflóðið stóð sem hæst og ég bjóst við að hann hefði kannski lesið eitthvað af því sama og ég. En nei. „Ég er að lesa ritgerð um svarthol eftir Carl Sagan,“ sagði Tommi (ég man þetta ekki alveg orðrétt) en við bæði hlökkuðum mikið til að fylgjast með geimsjónaukanum James Webb. Tommi átti sama afmælisdag og mamma, 5. maí, og lengi átti ég köttinn Tomma sem bílstjóranum Tomma þótti gaman, enda kattavinur. 

 

Ég bloggaði oft um strætóferðirnar með Tomma, svo oft að Magga systir hans var farin að kalla mig mágkonu sína og sjálf gekk hún lengi undir heitinu Magga mágkona í blogginu mínu, áður en ég tók þrettán ára pásuna.

Birti hér aftur mynd af honum með rauða hárkollu á Írskum dögum ... og mig minnir að það hafi komið mynd af okkur tveimur í Séð og heyrt út af einhverju. Ljósmyndari kom í Mosó til að mynda, þetta var áður en endastöðin var færð í Mjóddina.   

 

Svo var það tónlistin ... við gátum spjallað endalaust um góða tónlist, deildum ást á sömu hljómsveitunum, eins og Jethro Tull - og við vinnuna í gærmorgun, eftir að hafa fengið sorgarfréttirnar, spilaði ég bara Jethro Tull, annað var ekki hægt. Tommi og Nonni Allans hafa séð um geggjaðan árlegan útvarpsþátt á Útvarpi Akranes (Sundfélagið útvarpar heila helgi undir jólin í fjáröflunarskyni) á föstudagskvöldinu - og svo ótrúlega gaman að hlusta.

 

Æ, heimurinn hefur misst litríkan og frábæran mann, mikið á ég eftir að sakna elsku Tomma.

      

Frelsi eða uppgjöf, klökkur smiður og íslenskir Pútínistar

Diddi smiður mætti eftir hádegi í dag og tók út austurhlið Himnaríkis, eldhúsgluggann og litlusvalahurðina - eða þetta sem lekur. Hann fölnaði af hrifningu og nánast klökknaði þegar hann sá svarta ruslapokann sem ég hafði vafið utan um neðanverða svalahurðina sem fór alveg niður fyrir, til að verja sem best heimilið gegn þessu kraftmikla regni í eldrauðri viðvörun. Hann sagði alla vega að þetta hefði verið sniðugt.

 

Hann kom með til bráðabirgða svona áldæmi sem hann skrúfaði neðst á hurðina - en ál-maðurinn hans var ekki við. „Hún er nú orðin svolítið lúin,“ sagði Diddi um hurðina og ég var svo fegin að hann var ekki að tala um mig, kinkaði bara kolli og fagnaði villt innra með mér. Það þarf ekki meira. Ég lokaði Didda úti á svölum, að hans beiðni, og hélt áfram að vinna. Loks var bankað og þá hafði hann víst reynt heillengi að gera vart við sig. Himnaríki er 99 fermetrar og hann eins langt í austur og hægt var og ég í vestur. „Ahh, muna handfang á hurðina utanverða,“ tautaði hann, ekkert fúll. En á föstudaginn reynir svo á bráðabirgðalagfæringarnar í þriðja rennblauta logn-á-hraðferð veðrinu á stuttum tíma.

 

Hvað gera hörðustu andstæðingar bólusetninga nú þegar allt hefur verið gefið frjálst frá og með miðnætti á morgun og fátt að frétta í vörubílstjóradeilunni á landamærum Kanada og Bandaríkjanna? hugsaði ég með sjálfri mér þegar ég kíkti á Facebook í dag. Svarið blasti við mér innan þriggja mínútna. Jú, þeir halda með Pútín og stríðsbrölti hans - gegn hinum „snarklikkaða“ Biden sem reynir þvílíkt að sverta orðstír Pútíns í augum alheimsins. Ég er ekki að grínast, Pútínistar á Íslandi!

 

Þetta frelsi frá höftum sem við öðlumst senn táknar að nú eigum við enn frekar á hættu að smitast af veiru sem enginn veit hvaða áhrif hefur á hvern og einn. Sumir finna varla fyrir smiti, aðrir verða fárveikir og eiga lengi í veikindunum. Ég er bjartsýn, tek D-vítamín, er almennt frísk og hress og þríbólusett, vona það besta. En mér leið samt eins og gefið hefði verið út skotleyfi á ungan frænda minn sem ég held að tækli ekki sérlega vel að fá kvikindið vegna undirliggjandi.

Það hljómar svo miklu betur að kalla þetta frelsi en uppgjöf, takmarkanir og sóttvarnaraðgerðir hefta veiruna ekki lengur, við getum alveg eins gefið henni frelsi til að vaða yfir allt, því fyrr sem hjarðónæmi næst - því betra. Orðalag er mikilvægt þótt það sé nú stundum notað í blekkingarskyni og gegn okkur. Eins og þegar yfirvöld (allir flokkar) kynntu eitt sinn sem jöfnuð og réttlæti það að niðurgreiða milljarði minna í lyfjakostnað og velta þeim kostnaði yfir á veika fólkið.

 

Mig langar stundum að verða einræðisfrú ... gera geggjaðar breytingar á þjóðfélaginu, landsmönnum til heilla og hamingju, en númer eitt væri, ja, nr. 2 á eftir gjaldfrjálsri heilbrigðisþjónustu, að banna að nota hnetur í konudagskökur. Væri líka alveg til í borgaralaun. Ef þetta gengur eftir hjá  mér og ég verð myrt myndi  ég skjóta á hnetu- og núggatsjúkan bakara sem líklegan killer ...

Rauður sigur, fyrir og eftir eldhús og móðgandi auglýsingar

Rauð veðurviðvörun 1 - Himnaríki 0 eftir gærkvöldið svo ég reyni tæplega að fá einkaleyfi á svörtum plastpokum og límbandi til að einangra hús frá vatni sem hefur einsett sér að komast inn. Sendi hirðsmiðnum örvæntingarfullt SMS og spurði hvort hann gæti eitthvað gert því spáð væri álíka veðri á föstudaginn. Ég nýt svona veðurs - þegar heimilið er vatnshelt, eins og í dag eftir að áttin varð suðvestlæg, enda suðurgluggarnir pottþéttir. Samt spurning hvort handklæðin hafi ekki bara gott af því að blotna í regnvatni - og dagblöðin svo sem líka svona ef maður reynir að nota skynsemina ...

Ég er svo fegin að hafa fjárfest í vatnsheldu harðparketi, fallegu að auki, þótt ekki hafi komið stórflóð svo sem. Hönnuðurinn ráðlagði það þegar hún sá kattastóðið. Samt var ég ekki búin að segja henni frá því hve gaman Krummi hefur af því að sulla í vatni. Smiðurinn svaraði, kemur á morgun. Þá get ég sennilega notið óveðursins á föstudag (inni) - ef öldurnar verða flottar, þar að segja.

 

Facebook rifjaði upp tveggja ára minningu um hvernig eldhúsið leit út á þessum degi 2020 - og tveir af þremur ofvirkum eftirlitsmönnum einmitt að taka smíðavinnu dagsins út. SJÁ MYND HÉR OFAR. Kettirnir voru lokaðir inni allan daginn í herbergi hjá mér á þessum tíma og biðu í ofvæni eftir því að sjá hvað hafði gerst milli átta og sextán frammi. Já, ég var nauðug gerð að A-manneskju þetta tímabil. Þá ekki búin að læra hversu gott er að skríða upp í klukkan tíu á kvöldin sem á sér oft stað eftir að ég hætti að nenna að horfa á sjónvarp. Ætla nú samt að horfa á Verbúðina og Svörtusanda bráðum. Fínt stöff, segja allir.

 

 

Svo tók ég mynd fyrr í dag - eins og eldhúsið leit út akkúrat þá - nú er til dæmis svarti ketillinn hægra megin kominn inn í skáp og orðið ögn subbulegra sem tengist matseld kvöldsins, pítsum á litlum tortillakökum sem sló svona líka í gegn, þótt ég heimtaði að drengurinn setti á sínar sem hann gerði: kjúklingaálegg, sveppi, rifinn ost. Tvær slíkar. Mínar voru með sveppum, piparosti, hvítlauksbitum og rifnum osti.

 

Ég er í raun í trylltri keppni við Eldum rétt og bíð svo spennt eftir því að drengurinn segi: „Mikið er ég fegin, kæra fósturmóðir mín, sómi staðarins, sverð og skjöldur, að þú sjáir alfarið um eldamennskuna. Þú ert svo mikið langbest þegar kemur að því að elda.“

Hann borðar kvöldmat annars staðar á morgun en svo á fimmtudag fær hann lasagna og föstudag pasta með restinni af sveppunum, hvítlauk og rjómasósu. Svo dettur mér bara ekkert í hug eftir það, þetta á eftir að verða martröð, það var komið upp í vana að velja alltaf einn fiskrétt, einn kjúklinga- og einn kjöt-. Helgin fer sennilega í að lesa matreiðslubækur og búa til vikulista, hringja í Einarsbúð og panta inn. Það fæst allt í Einarsbúð, sennilega líka ef ég ákveð til dæmis að vera með saffraneggjaköku með styrjuhrognum í gullhúðuðu fasanafjaðrasorbeti en Einarsbúð flytur inn ýmsar vörur og verslar líka við Costco, býður upp á margt vinsælt og uppselt þar. Múahaha! Svo má auðvitað ekki gleyma Grjótinu, Kaju, Galito, Flamingo og Sbarro, svo fátt eitt sé talið. Ef ekki verður hálka gæti okkur dottið sitt af hverju snjallt í hug.

 

Getur verið að hún sé enn starfandi búðin með stærri stærðir sem var með FEGURÐIN KEMUR INNAN FRÁ (þið eruð ekki sætar, hlussurnar ykkar) á plastpokum sínum og ég hef áður bloggað um? Og að hún auglýsi nú á fullu á Facebook. Ætli hún selji enn fatnað í stærri númerum? Það væri gaman að vita.

Plastpokamóðgunarbúðin og þessi eru í sömu verslunarmiðstöðinni svo það gæti alveg verið en ég hélt að hún væri löngu hætt, en það var svo sem ég sem hætti (flutti upp á Skaga).

 

Fallegur fatnaður fyrir flottar fraukur - myndi ég telja vera betra og líklegra til árangurs, ég myndi stökkva á það. 

En ég er líka svo sem manneskjan sem „brjálaðist“ yfir sjónvarpsauglýsingu sem gaf í skyn að fullir strætisvagnar af fólki kæmu seinnipart dags FRÁ Seltjarnarnesi, fólk að koma úr vinnu! Ég man ekki hvað verið var að auglýsa, eitthvað til að lesa í símanum í þægindunum í vagninum á leiðinni heim. Fréttablaðsappið? Auglýsingin hefði gengið upp ef fólkið hefði verið að fara í hina áttina, út á nes eftir vinnudag í Reykjavík. Svo frétti ég að útlitið, fegurðin réði alltaf, ekki sannleikurinn. Sem segir mér að fegurðin komi hreint ekki bara innan frá. En þetta klikkelsi gerði auglýsinguna ónýta í mínum huga. Bara tala við mig til að sleppa við svona klúður. Ef það tengist strætó eða póstnúmerum yrði ég best. Ég bilaðist líka yfir bíómynd eða þáttum þar sem bílnúmerið M-eitthvað sást hjá Skagamanni (sem ekki var nýbúinn að kaupa bíl af Borgnesingi), ekki E eins og átti að vera. En svona í alvöru, ég brjálaðist ekki, bara hnussaði yfir þessum skorti á nákvæmni. Þeir sem hafa vit/áhuga á stjörnuspeki myndu segja: „Ahh, hún er með merkúr í meyju, það hlaut að vera.“ Einn slíkur (frændi í meyjarmerkinu) sagði það gera mig að snillingi. Þótt ég trúi ekki á stjörnumerki trúi ég honum. Og ef ég væri ekki í svona fínum störfum myndi ég sækja um hjá auglýsingastofu og sjá til þess að engu yrði klúðrað, yrði staðreyndatékkari og allar auglýsingar yrðu milljón sinnum betri. Að hafa hlutina fullkomna skiptir máli. 

DIY í veðravíti febrúar og blóðugt barist á topp fimm

Mamma hringdi í morgun, sérlega hress í bragði, og sú hafði fréttir að færa: 

„Veistu að þú er komin í topp fimm á blogginu aftur?“ sagði hún íbyggin. Ég var miklu neðar síðast þegar ég kíkti. Miklu.

„Þetta er ekki vinsældakeppni, mamma,“ mótmælti ég máttleysislega. Að vera Þingeyingur í aðra ættina og fá svona fréttir ... ég fann fyrir gífurlegu þakklæti fyrir að vera ein heima og enginn sæi roðann sem færðist yfir andlitið á mér, sigrihrósandi, stálhart augnaráðið og montsvipinn sem smurðist yfir munn og höku, einnig T-svæðið.

„Ekki í fimmta samt, þú ert komin í FJÓRÐA,“ hrópaði mamma svo glumdi í öllu á Eir. „En gættu þín á Trausta veðurfræðingi, nú er að koma svo brjálað veður sem hann á örugglega eftir að notfæra sér til að komast upp fyrir þig. Mikið er ég ánægð með að þú sért farin að ógna þessum körlum.“ Það kumraði í mömmu. Við kvöddumst með kærleikum og ég mun aldrei sjá eftir því að hafa kennt henni á iPad.

 

Efri myndina tók húsfélagsformaður hússins sem hýsir Himnaríki en hún er ekki bara fínasti formaður, heldur ansi góður ljósmyndari líka. (Myndir verða skýrari ef ýtt er á þær). Himnaríki er efst til hægri og ég þrái mest af öllu í heiminum (fyrir utan hnetulausa konudagsköku) að fá plexígler í svalirnar, svo ég hafi óheft útsýni alls staðar. Ef einhver fær leyfi til að byggja yfir sínar svalir ætla ég að nota tækifærið og sækja um leyfi fyrir því. Það getur ekki talist meiri útlitsbreyting en yfirbygging (sem mig langar ekki í). Sorglegt að sjá auða fánastöngina sem ætti að hafa bláfánann blaktandi svo maður sjái hvernig vindurinn blæs. 

 

Eftir þessar frábæru fréttir frá mömmu fannst mér ég geta allt, fór fram í stofu staðráðin í því að innsigla í eitt skipti fyrir öll litlu svalirnar sem lokast ekki nógu vel, vernda heimilið fyrir trylltu regni sem er víst væntanlegt. Þessi komandi suðaustanstormur með bleytu var ekki á áætlun hjá okkur Didda smið sem er búinn að panta þetta fína blikkdæmi til að setja neðst á litlusvalahurðina utanverða og sem á að ná vel niðurfyrir hana. Í stað þess að hringja í vælubílinn, tók ég til minna ráða. Vafði þrísamanbrotnum svörtum plastpoka utan um neðri hluta litlusvalahurðarinnar sem utan frá ætti að ná eitthvað niður fyrir hana og þroskuldinn og bjó þannig til smávegis hlífðardæmi. Ef þetta virkar ætla ég að sækja um einkaleyfi á því.

 

Verst að litlu DIY-myndböndin á Facebook eru bara um hvernig eigi að leggja stéttir, búa til grill í garðinum, setja flísar á baðherbergi og hitalagnir í gólf. Að hafa lært það nú um daginn var gagnlegt en gagnast mér ekki í kvöld. En ég á dagblöð, handklæði, svarta ruslapoka, grilláhöld og straubretti, einnig gríðarsterkt límband - svo ég er vel sett. Fyrirsögnin hér er dramatísk, veðravíti er ekki til í mínum huga, maður bara heldur sig inni. En ég ætla að berjast til síðasta blóðdropa við suma veðurfræðinga. Ég er Skagfirðingur í hina ættina! 

 

Neðri myndin sýnir vígalega húsfrú Himnaríkis monta sig af vonandi stórkostlegum viðgerðum sínum á austursvölunum. Úfin og tætt eftir veðrið og aðfarirnar en ætíð glæsileg. Regnkápan er úr Lindex, blái bolurinn úr glæsikvendabúðinni Long Tall Sally í London. Fór með hávöxnu glæsikvendi þangað 2019 (vorum í árshátíðarferð) og fann þennan fallega bol sem nær mér vissulega niður fyrir tær (ég er bara 1,70) en töff er hann. Svarti plastpokinn sem grillir í neðst til hægri er úr Einarsbúð. Myndin prentast frekar illa, einhverjar rákir undir gleraugunum sem best er að horfa fram hjá. Takið eftir því hvernig vasinn í glugganum og bolurinn minn kallast á. Svörtu skærin eru líka í samhljómi með regnkápunni sem þó er dökkblá.

Blóðflokkar og covid - sjokkerandi niðurstöður um B-mínus

Loksins, loksins, alvörurannsókn á covid eftir blóðflokkum. Og það á Facebook sem lýgur aldrei. Um 130 manns tóku þátt og ég nennti bara að skrá niður 70 fyrstu. Ótrúlega margt merkilegt kom fram, niðurstöðurnar eru í raun sjokkerandi. Um 15 manns í O-blóðflokki hafa smitast en 16 O-plúsarar ekki. Sagt er að langstærsti blóðflokkurinn sé O plús en ég hef lært undanfarið að læknar og vísindamenn fái borgað fyrir að segja það sem lyfjafyrirtækjum hentar og greinilega vilja þau að við höldum þetta. Þá komum við að mínum blóðflokki sem er auðvitað A plús. Í stíl við allar einkunnir mínar alltaf, minnir mig. En ég fékk reyndar 1,5 í handavinnu í 8. bekk af því að ég týndi handavinnudótinu mínu í strætó.

 

 

En sautján einstaklingar í A plús hafa ekki fengið covid og ég er þar meðtalin, aðeins fjórir hafa fengið covid, jafnmargir og í O mínus. Nú veit ég að það er ekkert til sem heitir B mínus, það er bara blekking því enginn í þeim svokallaða blóðflokki hefur fengið covid eða ekki fengið það. Einn AB fékk covid, enginn AB fékk ekki covid. A mínus-fólkið telst vart með, svo ótrúlega fá atkvæði sem komu frá því fólki ef það er þá til. Þetta setur allt í nýtt samhengi sem ég á eftir að finna betur út úr.

 

Ef við A plús-fólkið erum ekki bara fleiri á Íslandi en O plús-fólkið, svei mér þá, og við erum nánast ónæm fyrir covid samkvæmt þessari vönduðu rannsókn Facebook-vinkonu minnar sem ýmsir frægir og þekktir tóku þátt í sem rennir enn styrkari stoðum undir þetta. En mikið er gott að tilheyra þessum blóðflokki, og ekki ólíklegt að þessir fjórir í A plús sem fengu covid hafi fengið falsaða niðurstöðu. Ef þið bara vissuð hvað er í gangi í heiminum. Nú þegar reynt er að draga athygli okkar að sameiningu sveitarfélaga og konudeginum til að við hættum að hugsa um það sem máli skiptir, er svo nauðsynlegt að vera stöðugt á verði. Það þarf ekki menntun, bara að kunna að draga greindarlegar ályktanir, það hef ég lært undanfarna mánuði.

 

Og eitt mjög mikilvægt ... haldið þið ekki að Siggi í Bernhöftsbakaríi bjóði upp á bestu konudagsköku sem hefur verið gerð frá upphafi, og það nú í ár, engar hnetur hjá honum, bara hvítsúkkulaðidásemdin sem ég hef svo oft mært hér á blogginu. Nú væri gaman að búa í bænum, halda risastórt partí og bjóða öllum sem ég þekki í A plús í gott kaffi og alvörutertu.

Óvæntur stuðningsaðili Póstsins ...

Covid nálgast með ógnarhraða (ég þekki svo marga smitaða) svo ég hamast við að elda góðan mat áður en ég missi bragðskynið og bera á mig unaðslegan ilm áður en ég missi lyktarskynið. Alla vega elda. Það vantar fjóra upp á að 400 Skagamenn séu með covid. Yndislegt frændfólk liggur, eða börnin, og viss systir fékk það næstum því. Við ákváðum að treysta á neikvætt heimapróf sem hún tók og fékk neikvætt úr, og að hún hafi ekki knúsað vissan iðnaðarmann sem kom til hennar og greindist með covid í dag ... sennilega. Fólk í sama húsi og Himnaríki hefur fengið þetta. Ég hef alls ekki lokað mig inni, reyndar farið minna út VEGNA HÁLKU og snjóa og hefði mögulega farið í bæinn í dag ef veðurspáin hefði verið betri. Hef notið þess að horfa á skafrenninginn í dag og kettirnir eru líka mjög hrifnir og þrá að gluggaveiða hann. Án hans hefði ég sennilega skotist út í bakarí og keypt mér eina bollu. Í tilefni konudagsins á morgun en tertan sem allir bakarar baka af því tilefni er með hnetum, því miður. Svo bakarar geta bara hoppað!

 

Hugumstóra frænka mín (ein þeirra) fékk venjulegt sendibréf frá Vottum Jehóva í gær, henni fannst það bara sætt og krúttlegt þótt það hafi ekki hreyft við henni á annan hátt en ég fékk algjört áfall þegar ég sá bréfið eða símanúmerið (munið, tölur skipta öllu) sem hún mátti hringja í til að frelsast ... eitthvað hafði Satan haft fingurna í þessu því númerið endaði á 666.

 

Svo mundi ég eftir því að sú tala er ekki rétt og skrifast víst á þýðingarmistök. Rétta djöfullega talan er 616. Rússar breyttu eitt sinn strætó númer 666 vegna þessa misskilnings ... í 616 en svo gat einhver fróð eða fróður leiðrétt það svo alveg spurning númer hvað strætóinn er núna. Og margir óttast töluna 666, eins og töluna 13. Segið svo ekki að tölur skipti máli en það er auðvitað kjánalegt að óttast þær, eins og ég gleymdi að segja frænku sem er sennilega í sjokki út af símanúmerinu.

 

Flott hjá Vottunum samt að styðja Póstinn sem glímir við mikinn fjárhagsvanda, eða hefur ábyggilega gert nánast síðan ég hætti að hafa efni á að senda jólakort um árið (1985). Hefði samt haldið að allar aukagreiðslurnar sem teknar eru af fólki sem kaupir vörur frá útlöndum í gegnum netið héldu öllu þar uppi en nei, nú fækkar pósthúsum ört, eins og bankaútibúum. Ef það væri ekki fyrir veðrið (ég meina þetta í alvöru) myndi ég hugsa mér til hreyfings - en ég á erfitt með hita og skort á fjölbreytileika í veðrinu ... Munið þið þegar alls staðar var hugsað um að veita þjónustu og gróðinn var ekki aðalatriðið?

Brim í Brighton og aðför að okkur áhrifavöldum ...

Dæmigert alveg að þegar ég ákveð að gerast áhrifavaldur fer skatturinn að rannsaka slíkt fólk, skv. fréttum dagsins. Ég get þó huggað skattmann með því að ég hef ekki fengið eitt einasta korn frá einum eða neinum sem er bara skandall þegar svona flottur stjörnubloggari á í hlut. Ef ég fengi eitthvað myndi ég með aðstoð endurskoðanda míns gefa allt upp. Að sjálfsögðu. Þessar götur gera sig ekki sjálfar og einhver verður að borga laun sumra ráðherra þótt þeir séu sennilega frekar mikið andsnúnir útlensku fólki sem vill setjast hér að vegna stríðs og rauna heima fyrir. Hvað eru aftur margir Íslendingar sem búa í öðrum löndum? Og hvað var aftur verið að tala um marga sem við þyrftum virkilega mikið að fá hingað til lands til að landið fúnkeraði?

 

Í eina skiptið sem ég sveik undan skatti, eða reyndi það, var það óvart og svo klaufalegt að góði maðurinn hjá Skattinum hló bara og sektaði mig ekki því þetta var svo augljós gleymska, launin voru frá ráðuneyti, stök verktakagreiðsla. Þegar þarf að vera í milljón störfum til að ná endum saman getur eitthvað gleymst. Og svo loksins þegar allt varð svo auðvelt að það þurfti bara að kíkja og ýta svo á Senda til að skila skattskýrslunni, er ég komin með endurskoðanda. Dæs.

 

Myndin hér að ofan var tekin í gær úr einum af þríhyrningslaga gluggum Himnaríkis og sýnir svo ekki verður um villst skemmdarverkið á ósnortnum snjónum þarna hægra megin. Sökudólgurinn sést meira að segja kominn inn á Höfðabraut. Hann slapp næstum því, það tók tímann sinn að finna símann og svo að munda hann sem myndavél. 

 

Af því að ég er nörd datt mér ekkert annað í hug en að kíkja á vefmyndavélar í Bretlandi þegar ég heyrði í hádegisfréttum að þar hefði verið gefin út rauð veðurviðvörun. Ég hélt til Brighton og sá svo fagurt og tryllt brim að ég ætla að gista einhvern daginn á hótelinu sem heldur utan um þessa vefmyndavél, helst í vondu veðri.

Ég lét Hildu systur vita. Auðvitað. Svar hennar: „Við þangað.“ Systraklikkun, myndi kannski einhver segja en það verður bara að hafa það. Ég viðurkenni að mér tókst að vinna í dag ÞRÁTT FYRIR brimið á vefmyndavélinni, en það var erfitt. Allar dauðar stundir sem upp komu fóru í að mæna á öldurnar og óska þess að vera í Brighton. Þær eru oft glettilega stórar öldurnar hérna við Langasand en talsvert prúðari en þetta.

 

 

Hér er hlekkurinn, ef einhvern langar að sjá dýrðina, aðeins þó farið að sljákka í veðrinu, en oft er sjórinn minn vel hress daginn eftir svona hvassviðri.

https://www.skylinewebcams.com/en/webcam/united-kingdom/england/brighton/brighton-pier.html 

Enn eitt konudagshneykslið og óvæntar Ísfélagsmyndir

Meiri dagurinn ... stefnumót rétt fyrir kl. 13 við einn heimilismeðlim í öllum snjónum. Ekkert búið að moka á Skagabraut (gangstéttina) en þegar ég var komin hana á enda mætti ég ótrúlegum fjölda gröfukarla á gröfum sínum sem allir einbeittu sér að hag og þægindum gangandi vegfarenda, en á Kirkjubraut sem er aðalgatan okkar. Ég hinkraði við húsið hennar Ástu í bókasafninu á meðan gönguleiðin fyrir mig var gerð fín, hneigði mig, sendi þumalputtann upp og átti bara eftir að senda fingurkoss eða kyssa gröfuna - en engin viðbrögð.

Hástemmt þakklæti á ekki upp á pallborðið hjá gröfukörlum, ég veit það núna. Við tókum svo bara strætó heim sem var snjöll ákvörðun því næsta verkefni beið okkar kl. 14, eða heimsókn frá elsku Ástu (ekki bókasafninu) okkar. Svo kl. 15 rauk drengurinn í klippingu, þá fyrstu á árinu og mátti ekki seinna vera, hárið allt út um allt, en ekki lengur. Svo hitti hann Matthías sinn kl. 16-18. Þvílík dagskrá í gangi hjá einum dreng. Ég er nánast móð, ekki móðguð eins og í gær ... 

Móð (guð)- samsetningar sumra orða. Tilviljun? Held ekki.

 

Alheimsnetið, veraldarvefurinn eða bara facebook sýndi í gær ljósmynd úr verbúð, sem tekin var í Ísfélagi Vestmannaeyja árið 1974. Sem,sagt verbúðinni minni. Sjálf Valdís Óskarsdóttir tók myndina og fleiri myndir. Ég var alveg búin að gleyma þessu en það rifjaðist upp að Valdís var alls staðar með myndavélina um tíma en ég var alls ekki viss um að hún hefði tekið mynd af ykkar einlægri. Að gamni kíkti ég samt á Ljósmyndasafn Reykjavíkur, skellti í leit: „Ísfélag Vestmannaeyja 1974“ og ýtti á enter. Ekki kannaðist ég við mörg andlitin þarna, enda langt síðan (48 ár, hóst) en þarna voru vissulega Shady Owens, Þráinn, Áslaug, Bogey og systir hennar ... það var meira fjör og minni vinna um sumarið svo ég man betur eftir fólkinu þá. Á þessum tíma skrifaði ég Gurrí með ý-i, eins og sést á svuntunni minni á myndinni, en með auknum þroska og betri smekk, um það bil tveimur árum seinna, breytti ég því í núverandi horf sem er á allan hátt réttara, finnst mér, og það fannst góða manninum hjá Orðabók Háskólans líka á níunda áratugnum þegar ég hringdi í hann út af öðru, eða stafsetningu í mikilvægu bréfi sem samstarfskona þurfti að senda. Í leiðinni spurði ég hann út í Gurrí og hann taldi ý-ið gjörsamlega fáránlegt, ef ég man þetta rétt. Svakalega stutt síðan maður reddaði sér svona, ekkert Internet eins og núna. Ég man meira að segja eftir því að hafa farið með mömmu til að borga í sjúkrasamlagið sem stóð við Kirkjubraut, á móti Andvara, búð sem er ekki lengur til.

 

Aðeins var hægt að skoða hluta af heilum haug mynda Valdísar en gaman væri að fá að sjá þær allar - mig langar að kaupa þessa sem ég birti hér af 15 ára stelpunni sem fór á vertíð og var þarna að vinna í ufsa, sýnist mér. Hef nú sagt frá því áður en þegar árshátíðin var haldin fékk ég að panta vodkaflösku eins og hinir því ríkið var á þeim tíma ekki enn tekið til starfa eftir gos. Frekar ömurlegt en ... unglingadrykkja var ekki bara umborin á þessum tíma, heldur samþykkt.

 

Vonbrigði dagsins, konudagskaka ársins enn og aftur með hnetum sem er ekkert annað en hneyksli. Þakklæti dagsins fer svo til bakarans (Rúnars Felixsonar) sem á heiðurinn að konudagskökunni í ár sem mun ekki fita mig. Ég hef sloppið ágætlega frá þessum kökum síðustu árin, bæði í peningasparnaði og minna sykuráti. En spennu dagsins og í raun ársins eiga þættirnir um Jack Reacher (á Amazon), ég setti fjórða eða fimmta þátt á pásu i gærkvöldi, of spennandi atriði, bara of spennandi þættir. Ég þyrfti í alvöru að fá reglulega höskuldarviðvörun - eða hreinlega lesa bókina til að vita á hverju er von. Eftir að hafa lesið um árið bókina Hausaveiðararnir eftir Jo Nesbö fékk ég eiginlega nóg af endurteknum taugaáföllum. Gekk um gólf af því að það var svo erfitt að halda áfram lestri og svo gerðist ekkert hræðilegt. Það var ekki fyrr en okkar maður var ofboðslega öruggur þar sem hann sat í lögreglubíl á milli tveggja lögreglumanna sem versta sjokkið kom - gjörsamlega óvænt. Í gærkvöldi setti ég bara á pásu og fór að sofa. Gekk bara um gólf í þetta eina skipti vegna of mikillar spennu. Þessi bók fór eiginlega svolítið fram hjá fólki af því að hún var ekki um Harry Hole. Mæli innilega með henni og bíómyndinni. Hausaveiðari er sá sem finnur réttu manneskjuna í starfið (mikilvægustu störfin, forstjórastörf og slíkt) og bókin er um ofboðslega hæfan gaur sem okkar maður finnur - en efast samt eitthvað og þá verður allt vitlaust. Geggjuð bók.

 

Stráksi tók því ekki sérlega vel að við værum hætt með Eldum rétt - sem er ekkert annað en áfellisdómur yfir eldamennsku minni. Ég elska nú ekki vondan mat, en það er meiri tilbreyting hjá Eldum rétt, viðurkenni það fúslega. Síðasti rétturinn frá þeim verður eldaður í kvöld. Svo leggst ég í matreiðslubækur og drengurinn finnur engan mun, vona ég. Sennilega hakk og spagettí á mánudaginn, í fyrsta sinn á árinu. Svo ræðst þetta bara ...   

Sigrar og sorgir tæknitrölls í Himnaríki

Hamingjuríkum viðskiptum mínum er nú lokið við Eldum rétt. Ég er greinilega móðgunargjarnari en ég hélt eða þessi tími mánaðarins hjá mér; fyrsti til tuttugasti og áttundi, eða kannski röng manneskja í réttum síma sem svaraði. Ég gleymdi nú um helgina að biðja Ellen frænku um að sýna mér hvernig ég gæti pantað mat hjá ER á netinu án þess að þurfa að setja inn greiðsluupplýsingar í hvert skipti. Ég kemst ekki fram hjá því, sama hvað ég reyni og eftir að hafa fengið að hringja og panta einu sinni og verið sagt þá að það væri minnsta mál í heimi að hringja alltaf, hef ég gert það undanfarnar vikur. Þetta með að þurfa í hvert sinn að setja inn greiðsluupplýsingar, dregur úr gleðinni við að panta, eins og símtalið áðan: 

„Eldum rétt, góðan dag.“

„Já, góðan dag, ég ætla að panta mat fyrir næstu viku.“

„Það er gert á netinu, þú þarft að gera það þar.“

„Ég kann það ekki nógu vel, ég hef fengið að panta í gegnum síma síðustu vikur, eins og fleiri, skilst mér, af hverju er það ekki hægt núna?“ 

„Þú hefur þá fyrir einhverja tilviljun hitt á fólk sem getur tekið við pöntuninni.“

„Mér var sagt að ég mætti alltaf hringja og ég hef fram að þessu fengið ljúft viðmót, hvað hefur breyst?“

„Ég get svo sem reynt að finna einhvern til að hri-“

„Nei, veistu, sleppum þessu bara,“ sagði ég og lagði á. Reif síðan fína miðann með girnilegu réttunum sem hægt var að panta fyrir næstu viku og henti honum í endurvinnslupokann. Var virkilega svona erfitt að segja: „Ég get ekki tekið við pöntuninni en ég skal láta einhvern sem getur það, hringja í þig.“ Þess í stað leið mér eins og algjörum fávita fyrir að kunna ekki að panta á netinu. Svo drengurinn verður að þola mína eldamennsku framvegis en ég hef vissulega lært sitt af hverju á þessum vikum, aðallega varðandi ofnbakaðar kartöflur, og á líka nokkrar dásamlegar matreiðslubækur sem ættu heldur betur að gefa mér hugmyndir. Netið er sniðugt og veit uppskriftina en þá þarf að vera á hreinu hvað maður ætlar að elda. Skemmtilegra að fletta matreiðslubók upp á hugmyndir að gera.

Það hlýtur samt að vera vont fyrir fyrirtæki að missa fastakúnna sem borgar yfir 40 þúsund kall á mánuði. Já, það er ýmislegt hægt að veita sér þegar búið er að drepa í, ég á tveggja ára reykingaleysisafmæli í apríl.

 

Myndin að ofan sýnir aldeilis gómsætan ER-lax gærkvöldsins.

 

Uppi í rúmi í gær kíkti ég á Facebook sem ég geri iðulega á kvöldin og eins og svo oft áður var ákveðið þema í gangi, stutt vídjó inn á milli færslna fb-vinanna. Núna endurbætur, DIY (do it youself) á alls konar.

Nú kann ég að flísaleggja gólf og veggi, leggja hitaleiðslur í gólf og flota yfir, byggja kofa frá grunni úti í skógi og taka baðherbergi í nefið.

 

 

Hefði nú verið gott og verulega hentugt að kunna þetta áður en ég lét taka Himnaríki í gegn fyrir tveimur árum. Vissulega voru þessar stuttu myndir sýndar mjög hratt svo ég verð sennilega að fara á YouTube til að læra listina enn betur.

 

 

Þetta er sko ekkert mál, sýnist mér. Bara tímasóun að hanga í skóla í einhver ár þegar allt fyrirfinnst á netinu ... Held meira að segja að ég gæti skipt um glugga hér ein og hjálparlaust og myndi gera það til að sanna það fyrir bloggvinunum ef ekki væri búið að því. Verst að ekkert er að Himnaríki eftir að Diddi smiður lagaði opnanlegu fögin svo þau lokuðust almennilega og hann er búinn að panta blikk-dæmi eitthvað til að vernda litlusvaladyrnar svo eigi geti lekið þar inn í verstu lægðunum hér við hafið - en kannski þiggur hann hjálp mína þegar hann fer í að gera þetta.

Svo ... ef ykkur vantar fb-menntaða iðnaðarkonu ... 

Stóla- og bakaríshneyksli og veiðilendur í Mjódd

Utanbæjarfólk á borð við mig safnar saman erindum til að reka í borgarferðum sínum. Þegar ég hossaðist mjúklega með strætó sl. laugardag voru tvö aðalerindi til borgarinnar; raða bókhaldinu fyrir endurskoðandann með aðstoð litlu systur og kaupa skrifborðsstól. Hvernig hefði sárasaklausa Skagakonuna átt að gruna að ætlast væri til að landsbyggðartúttur tækju sér frí úr vinnu til að komast á virkum degi því sterkir og góðir skrifborðsstólar eru ekki til sölu um helgar. Bara á skrifstofutíma! Ég kom með fúlgur fjár, veskið svo þungt að ég gekk skökk, sársvekkt á bakveiki eftir að hafa verið ansi lengi á sama stólnum sem fyrrum framkvæmdastjóri einnar vinnunnar minnar leyfði mér að eiga þegar skipt var um stóla. Mögulega 20-25 ára gamall stóll. Eflaust dúndurgóður á sínum tíma en fyrir löngu hættur að vera það. Myndin er af eins stól og ég hafði setið á í áratugi áður en ég fékk þennan gamla sem ég er á núna. Aldrei of illa farið með gott bak ...

 

Haldið var í Skeifuna, í A4 - ég viðurkenni að það var ekki bara til að kaupa skrifborðsstól, heldur líka til að hitta Diego, Skeifuköttinn fagra. Þegar hann reyndist hvergi sjáanlegur ofan á prentarapappír (í stærð A4) hefði mig átt að gruna hið allra versta ... eða að skrifborðshúsgagnadeildin væri lokuð, þar misstu þau af góðri sölu þrátt fyrir dásamlega þjónustu og heilmikla samúð með mér. Ákvað að fara í Pennann þarna rétt hjá, þar gæti nú varla verið lokað, svo margir þyrftu að nota helgarnar til að kaupa nauðsynjar ... En það var lokað þar líka. Kannski verð ég að nota þennan áfram næstu 20 árin. Frekar léleg þjónusta við okkur tútturnar.

 

Eins og þetta hefði ekki verið nóg. Ég ákvað að kaupa eitthvað gott með kaffinu, húsið fullt af börnum (með mér og drengnum) og gífurleg skrifborðsstólsvonbrigðin kölluðu á huggun. Við fórum í Bakarameistarann í Mjódd og þar ætlaði ég að kaupa tertuna sem ættingjar mínir kalla Gurríartertu: rúllutertu með góðu kremi og banönum, uppáhald síðan 1995 og keypt við ýmis hátíðleg tilefni. „Við erum hætt með hana,“ sagði afgreiðslukonan án nokkurrar miskunnar. 

Já, af því að hún seldist svo vel? hugsaði ég beisk en þessi terta var þónokkuð ódýrari en þessar venjulegu fínu sem ég tími aldrei að kaupa. Með gúgli komst ég að því að Gamla bakaríið á Ísafirði (myndin þaðan) gerir svona tertur og alveg spurning að sýna þakklæti í verki fyrir það með að verja þar eins og einni helgi á Ísafirði í sumar, þar ríkir ekki kattahatur bæjarfulltrúa, eins og á sumum stöðum fyrir norðan. Okkur systur langar á Vestfirðina og ég myndi kaupa bananarúllutertu. Það var einmitt bananarúlluterta sem ég keypti um árið í Bakarameistaranum í Mjódd þegar stúlkan sagði: Á ég að setja hana í kassa fyrir þig? og ég ætlaði að vera voða fyndin: nei, takk, ég ætla að borða hana hérna ... sem mögulega gæti á einhvern hátt verið ástæða fyrir því að tertan fáist ekki lengur. Svona þegar ég fer að hugsa. Eftir að ég gekk í fb-hópinn Sögur af dónalegum viðskiptavinum, hef ég ekki þorað að reyna að vera fyndin. Ég hefði elskað svona bull þegar ég vann við afgreiðslu, en á síðunni komst ég að því að meirihluti afgreiðslufólk hatar brandarafólk.  

 

Um leið og ég flutti frá Reykjavík fór allt til fjandans.

1. Póstnúmerum er breytt, gamla húsið mitt tilheyrir nú í 101 Rvík., eflaust hækkað verðið á því - þá of seint fyrir mig.

2. Bananarúllutertan hættir í sölu hjá Bakarameistaranum örfáum árum eftir að ég flyt til Akraness. 

3. Alvöruskrifborðsstólar eru ekki seldir um helgar.

4. Sú þjónusta að hafa kaffihús opin þannig að fólk komist í kaffibolla eftir vinnu, ekki lengur veitt. Fólki beint á bari. Allir í sleik. COVID breiðist hratt út.

5. Og margt, margt fleira.

 

Bókhaldsvinnan gekk aftur á móti vel, enda hafði ég flokkað allt eftir mánuðum og síðan eftir lit kvittananna. Hilda gretti sig yfir litaröðuninni, vildi frekar eftir stærð - en það tafði snillinginn hana ekki lengi.

 

Nú er ég komin með YouTube-tónlistarveituna sem er svipuð og Spotify - skilst að Spotify hafi hlunnfarið tónlistarmenn, borgað þeim smánarlega lítið fyrir hverja spilun en átti samt stórfé til að fá einkarétt á hlaðvarpi sem var var víst eitt sinn gott (Rogan) en nú er fólk fúlt yfir rasisma og falsfréttum, ef marka má marga á Facebook. Davíð frændi skutlaði mér heim í gær og við skutluðum mér yfir á YouTube-veituna. ég hafði lagalista S opinn og fann sömu lögin í Y. Leyfi stráksa að fá loks einokun á Spotify (ekki áskrift). Svo gerðist algjört kraftaverk, Davíð þurfti Apple ID-ið mitt til að opna á enn eina sjónvarpsveituna fyrir mig ekki-sjónvarpssjúklinginn, Amazon til að ég geti horft á Jack Reacher-þættina sem hafa fengið mjög góða dóma, OG ÉG MUNDI AÐGANGSORÐIÐ! Horfði á einn þátt undir svefninn í gær ... skemmti mér vel.

Myndin hér að ofan er af leikaranum sem leikur hann, sá er hávaxinn eins og persónan í bókinni. Tom Cruise var góður en ekki nógu sannfærandi í þeim tveimur bíómyndum sem hafa verið gerðar um Reacher. Hann er svipað stór og ég, í kringum 1,70. Sem er ekki sama og tæpir tveir metrar.

 

Svo þarf ég að biðjast afsökunar á kærastaleysinu, ég lofaði að vera komin með gæja á Valentínusardag en ... ég sagði ekki hvaða ár. Svona færð, bæði hálka og snjór, og mér dettur bara ekki í hug að reyna að eltast við menn núna. Það er alveg óvíst að Eldum rétt-maturinn komist til mín í dag, en ég hugsa samt að ég geymi nautasteikina rómantísku þar til á fimmtudag, verði með fisk eða kjúkling í kvöld - ef maturinn kemst Kjalarnesið sem ég efast um.

 

 

Spurning hvort björgunarsveitir aðstoði - svo Skagamenn verði ekki hungurmorða. Lokað til miðnættis, hótar Vegagerðin. Hvar er Akraborgin núna?

 

Ég hljóp inn í Nettó í Mjódd örstutt í gær og sá þar mögulegar veiðilendur við kælinn þar sem tilbúni maturinn fæst, 1944 og slíkt. Þar voru tveir frekar girnilegir karlar sem horfðu harmþrungnir á bakkana - og völdu eflaust bjúgu eða lambalæri í örbylgjuna í hundraðasta skiptið. Þá langaði svo mikið að láta bjarga sér. Sjáum til næst þegar ég hef tíma. Hvernig byrjar maður aftur samræður á veiðum? Kemurðu oft hingað?