Fyrsti í viftu og covid-vinaleysi

Fyrsti í viftu var í dag, hitinn nánast óbærilegur undir stórum suðurglugga Himnaríkis, vissulega var ég nýkomin úr vermandi sturtu og klædd í þykka ísbjarnarsloppinn sem ég keypti í Costco í Washington-ríki USA fyrir löngu. Hann er enn eins og nýr, enda er ég bara sloppatýpa í neyð (t.d. þegar uppáhaldsbuxurnar eru í þurrkaranum). Leitin að fjöltengi bar loks árangur inni í stofu en ný fjöltengi koma senn, búið að kaupa í gegnum sérlegan erindreka Himnaríkis. Kannski að Ellen dreki komi með þau til að tryggja að snyrtimennskan verði höfð í hávegum. Eitt sinn gerði hún eitthvað hviss-bang við snúrurnar fyrir aftan skrifborðið mitt (sem stendur með aðra hliðina upp við gluggann, ekkert hægt að fela bak við, tölvan sjálf stendur á gólfinu þar) og allt varð sjúklega fínt. Svo kom Davíð bróðir hennar einhverju seinna og tengdi eitthvað og hviss-bang, allt í rúst. Rannsóknir mínar sýna að ÞARNA liggi munurinn á frændum og frænkum. (Myndin sýnir nöturlegan raunveruleikann í dag).

 

 

Ég þurfti að taka eitthvað úr sambandi til að geta komið þriðja fjöltenginu að (fyrir viftuna) og valdi sérlega sakleysislega kló á snúru, örugglega bara lampi, taldi ég mér trú um vitandi samt að lampinn hefði ekki haft sitt pláss síðan góðu mennirnir komu nýlega (tveir saman, alltaf tveir saman, þetta er að verða persónulegt) og bættu netsamband Himnaríkis, ljósleiðara-eitthvað og þurftu að nota plássið sem lampinn hafði, fyrir nýja kló.

 

 

Ég var þarna byrjuð að hlusta á Gloríu eftir Vivaldi, sá auglýsingu um tónleikana, aldrei sungið það, sennilega aldrei heyrt það nema óafvitandi, og það slökknaði auðvitað á því þegar ég tók óvart sjálfa tölvuna úr sambandi. Sennilega fór þó engin vinna forgörðum. Á þessu heimili er kannski ekki föndrað, en hér er vistað jafnóðum. Nú malar viftan öllum hér (mér) til gleði og gagns. Þurrkarinn að verða búinn.

(Myndin af Mosa sýnir eina af hryllingsmyndum vorsins, vesalings kötturinn að verða brjálaður á birtunni og hylur augu sín með annarri loppunni. Þessi átakanlega mynd var tekin um tíuleytið í morgun.) Sjálf sef ég vel bæði vetur og sumar, engin myrkratjöld hér en ef kötturinn þjáist verð ég kannski að breyta einhverju. Þegar ég tók Himnaríki í gegn 2020 valdi ég allar innréttingar, gólfefni og málningu í stíl við kettina. Svoleiðis gerir kattafólk.

 

Nú sé ég að minn gamli kór, kenndur við Langholts og orðinn pínkulítill miðað við í denn, flytur Dixit Dominus eftir Händel (aldrei heyrt það, held ég) og Messu í g-moll (sem ég man ekki eftir heldur nema hún sé það sama og b-minor? sem ég er akkúrat farin að hlusta á núna). Fór síðast í tónfræðitíma þegar ég var níu ára - og komin einhver ár síðan. Við sungum, að mig minnir, Krýningarmessuna, Jólaóratóríuna, Jóhannesar- og Matteusarpassíuna þessi ár sem ég var með. Svona tónlist plús til dæmis Pixies og Wu Tang Clan er eitthvað sem fær mig til að verða máttvana af hrifningu. Og nánast allt þar á milli. Já, og mér líst ofboðslega vel á hugsanlega samvinnu Hörpu og Mótettukórsins og bíð spennt. Söng Eliah eftir Mendelssohn með þeim kór fyrir löngu. Væri eflaust búin að sækja um í Kór Akraneskirkju ef innanbæjarstrætó gengi fram á kvöld. Allt of langt að labba í öllum veðrum, auk þess hata ég að ganga. Og þetta með að sníkja far ... æ, svo verður mín manneskja veik og ... jamm, bara vesen. En þau missa af miklu. Ég kann enn altröddina í Exultate Deo og Alta Trinita og röddin er svo miklu betri eftir að ég hætti að reykja. Þótt drengurinn flýi að heiman og fari í sund þegar ég syng hástöfum við tölvuna er ekkert að marka það, hann er unglingur og kann ekki gott að meta. 

 

Þessi sataníski hiti sem ég ætlaði að tala um áður en hugurinn fór með mig annað, gefur bara tóninn fyrir komandi sólardaga, vonandi njótið þið þeirra vel ... ekki geri ég það. Að vísu fær maður ágæta hreyfingu út úr því að hlaupa frá geitungum, hratt greinilega því ég hef sloppið við stungur hingað til. Svo get ég kallað mig Gurrí vinalausu því ég hef líka sloppið við covid (einn, sautján, tuttugu).

 

Krefjandi matargerðin fór fram í gærkvöldi. Ég gerði hinn kjúklingaréttinn (tacos) á þriðjudagskvöldið. Í gær gætti ég þess að vera vel sofin, full af vítamínum og búin að hreingera eldhúsið. Öll áhöld á sínum stað og búið að marglesa uppskriftina. Þetta gekk sennilega upp af því að ég beið ögn með að skella krömdu kartöflunum inn í ofn (í 20 mín), lét þær bíða á meðan ég dýfði kjúklingabringum sem ég hafði áður þynnt með plastfilmu og þungum potti, löng saga, fyrst í hveiti, þá eggi og svo parmesanbrauðmylsnu, forsteikti þær vel en kjúklingurinn þurfti akkúrat helmingi styttri tíma en kartöflurnar og þetta tókst svona líka glimrandi vel. Ég var meira að segja búin að skera niður í salatið sem mér var ætlað að gera á þessum tíu mínútum meðan kjúklingurinn var í ofninum. En þá hefðum við borðað með allt í drasli í eldhúsinu sem er ömurlegt. Sósan var einföld; sýrður rjómi plús niðurskorinn graslaukur, smakkað til með salti.

 

Ég er líklega „með þetta“, hefði aldrei átt að efast, maturinn var afskaplega góður. Þið getið hætt að tékka á því fyrir mig hvort Silli kokkur sé á lausu. Drengurinn malar eins og köttur, hann er svo ánægður með matinn. Oft er líka smávegis afgangur fyrir mig í hádeginu næsta dag sem er æði. Sennilega hefur stráksi samt engan skilning á því hversu mikið blóð, svita og tár (andlegt) þetta kostar fósturmóður hans.

Að sjá í gegnum BB ...

Ég hef iðulega getað séð í gegnum hlutina, samsæri, blekkingar og annað slíkt. Góð greind úr bæði móður- og föðurætt hefur fleytt mér langt, nema kannski vinnulega séð ef ég tek dæmi um auglýsingastofur sem hafa ekki, fáránlegt nokk, þúsund sinnum boðið mér starf, ekki að mig vanti vinnu samt. Ég þarf að hrópa góðu ráðin mín héðan frá blogginu til þeirra um t.d. í hvora áttina strætó eigi að aka til að auglýsingin verði trúverðug.

 

Og núna veit ég til dæmis með nánast nokkurri vissu hvernig BB (ekki Birgitta Bardot) ætlar að eyða hallanum ógurlega eftir covid. Það er strax byrjað og þá er ég ekki bara að tala um Veðurstofu Íslands ... flottustu stofnun landsins.

 

Helmingi minna er galdurinn. Nú er ljóst að okkur dugar nánast allt í helmingi minna magni sem er auðvitað rétt þegar kemur að t.d. matarvenjum sumra, fasteignakaupum einhverra og svo framvegis. Mætti sjálf alveg minnka sykurmagnið um helming um komandi páska en æ, æ, ég er því miður búin að kaupa páskaeggið mitt og tek ekki matarsóun í mál.

 

Sjúkratryggingar riðu á vaðið. Þess vegna áttaði ég mig. Nú er sem sagt talið feykinóg að vera með hálfa heyrn og líka meira en nóg að láta laga bara helminginn ef maður fæðist með skarð í vör. Ég varð ótrúlega reið og sár fyrir hönd fólks sem lenti í þessu þar til ég sá snilldina. Sé fyrir mér uppskurði framtíðarinnar þar sem skurðlæknar láta sjúklinginn um t.d. saumaskapinn. Held að best sé að fagfólk sjái um sjálfan uppskurðinn, og þó. YouTube lumar á öllum fjáranum. Og til er í Do it yourself-bókaflokknum; DIY í læknisfræði. Sennilega eru þar undirflokkar: lyflækningar, skurðlækningar ... og undirflokkar svo þar líka. Eitthvað sem væri snjallt að kynna sér. Allt er á netinu.

 

Ja, læknirinn myndi auðvitað sauma ef fólk gæti reitt fram réttu upphæðina, segjum milljón, og fram að þessu höfum við Íslendingar sýnt að við GETUM sko borgað. Allt verðtryggt nema laun, sæmilega góð álagning á vörur, minnir meira að segja að eigendur lágvöruverslunar hafi átt einkaþotu í denn. Og við vitum öll að það er ekkert varið í vöruna nema hún sé dýr, hún hreinlega selst ekki nema dýr, segja kaupmenn með langa reynslu. Þannig sýnum við líka hversu rík og flott við erum. Og þetta hugarfar má alveg færa inn á skurðstofu. Gaman líka að geta sýnt örið eftir uppskurðinn, því flottara og betur saumað, þeim mun ríkari og flottari er maður. 

 

Ég bíð spennt eftir því hvernig Veðurstofan tæklar sparnaðarkröfur BB (ekki Bjarnabófar) með helmingi minna-aðferðinni. Ég legg til að Veðurstofan einbeiti sér að veðrinu, láti sem jarðskjálftar og eldgos komi henni ekki við, enda ekki veður. Mjög fljótlega verða svo stofnuð góðgerðasamtök sem almenningur heldur uppi með fjárframlögum til að sjá um upplýsingagjöf og viðvaranir vegna jarðskjálfta og eldgosa (annars finnur maður jarðskjálfta og ég er vön eftir síðasta ár að geta sirkað nokkuð rétt á stærð þeirra, og maður sér eldgos eða öskuna í gluggakistinni alla vega). Það er alveg þekkt hérlendis og í raun mjög algengt að slík samtök haldi uppi starfi sem ríkið ætti að sjá um og það hefur gengið glimrandi vel í áratugi.

 

Hálfar veðurfréttir væri svo hægt að útfæra virkilega skemmtilega, eins og að taka bara hálft landið fyrir í einu, það væri í alvöru mjög spennandi yfir vetrartímann. T.d. Kjalarnes 30 ... uuu vindstig eða hitatölur? Vá, hvað ég myndi ganga í marga veðurklúbba á Facebook. Kemst drengurinn í skólann í dag? Ætli við komumst í jólamatinn til Hildu? Blóðið myndi renna svo miklu hraðar og er það ekki bara gott fyrir heilsuna?

 

Sjúkraþjálfarinn: Hvort viltu að ég taki fyrir hægri eða vinstri hliðina á þér?

Ræktin: Fyrir ofan mitti eða neðan í dag? 

Sýslumaður: Hvort viltu giftast efri hluta mannsins eða neðri?

Royal-búðingur: Settu hálfan 1/4 lítra af mjólk saman við ...

Fasteignasalinn: Ætlar þú að kaupa eldhús- eða baðhluta íbúðarinnar?

Rás 2: Fyrri eða seinni helminginn af óskalaginu?

Útfararstjórinn: Viltu taka gröfina eða grafa yfir?

Íbúfen: Hámarksskammtur 300 mg ...

Tölvan: Hvort viltu sjö tommu skjá eða hálft lyklaborð? Og þá, hægri eða vinstri hlutann?

Ljósmóðirin: Hvorn tvíburann viltu?

 

Svona er hægt að halda endalaust áfram, ég sá einu sinni bíómynd Ryans-eitthvað (1976?)þar sem fólk var tekið af lífi þrítugt, þá var það orðið of gamalt til að gagnast þjóðfélaginu, bara hrörnun fram undan. Myndin fjallar um Ryan sem sættir sig ekki við að deyja þótt í hárri elli sé (29,99 ára) og leggur á flótta. Alveg skelfilega vond bíómynd sem BB okkar allra (ekki Björn Bjarna) hefur vonandi aldrei séð. Mynd nr. 2 tengist Ryans-dæminu óbeint.  

Krefjandi matseld og landsins verstu störf ...

Kassi fullur af mat barst áðan, eins og flesta mánudaga. Aðeins eitt sjokk fylgdi, eða að erfiðleikastig eins réttarins væri krefjandi. Fyrir manneskju sem hefur aldrei eldað eggaldin eða búið til frómas vegna ótta við matarlímsblöð, og bjó til kokteilsósu með Londonlambi jólin 1978 af því að hún kunni ekki að búa til brúna sósu, hljómar „krefjandi“ frekar illa. Spurning hvort Hilda (eða Silli kokkur, vitið þið hvort hann er á lausu?) komist í heimsókn á morgun eða hinn.

Þetta verður krefjandi.

 

Fyrir um það bil tíu árum skrifaði ég grein um slæm störf en spurði fyrst Facebook-vinina. Sum svörin komu virkilega á óvart, önnur ekki. Hér eru nokkur dæmi:

Snurvoð (fiskveiðiaðferð), saurgerlamælingar, símsala, moka refaskít, tannlækningar, þrífa hótelherbergi, stjórnmál, læknir, lögga, losa stíflur í klósetti, sjómaður í vondu veðri, forseti, nefndaseta, að gera stórhreingerningu á niðursuðuverksmiðju, vera opinber persóna, vinna í sláturhúsi (ýmsir andmæltu því og sögðu fjör að vinna í sláturhúsi), umbúðamóttaka hjá endurvinnslunni, starfsmaður á kassa í matvöruverslun, stefnuvottur, kyngreining á hænuungum, innheimtustörf, endurskoðandi, biskup, forseti, boðberi sorgartíðinda, holræsis-eitthvað, þrífa skemmtistaði eftir böll, byggingavinna í vondu veðri, þvo neftóbaksklúta, geitungabani, hermaður í stríðshrjáðu landi, ruslakarl, pípari, skurðlæknir, líksnyrtir, tína rusl í rigningu, uppvaskari, þerna, koppahreinsari, götusópari í Saudí Arabíu (eða húshjálp þar) böðull, fótaaðgerðafræðingur, bókhald, lifrarbræðsla, rækjuvinnsla.

Eftir nýleg tíðindi gæti kynnir á óskarsverðlaunahátíð komið sterkt inn (Balti, Hildur Guðna) - nema þetta hafi allt verið brella til að auka áhorf á hátíðina. Ég hef engar nýlegar bíómyndir séð og nennti ekki einu sinni að kíkja á byrjunina.

 

Miðað við fjölda þeirra sem sögðu það sama er versta starfið ... sala í gegnum síma en fast á eftir kemur: sláturhússvinna, að vera forseti (elsku Guðni) og að vera stefnuvottur. Held að fjölbreytilegur hópur fésbókarvina minna sé ekkert verri en þeir sem fyrirtæki sem sjá um ýmsar skoðanakannanir-fyrirtækin hafa sér til liðsinnis. Svo þessi könnun er pottþétt. Nánast rannsókn!

Beljugleði á Skaga og illskan ein í borg óttans

Við stráksi áttum erindi í hinn nýrri miðbæ Akraness, skammt hjá Himnaríki, þar sem má finna: Flamingo, Dýrabæ, Kaju, Krónuna, bókasafnið, bókabúðina, Krónuna, Landsbankann, Íslandsbanka, Hans og Grétu, Model, Verkalýðsfélag Akraness, Lindex, apótek, raftækjabúð, tónlistarskóla, Subway, Galito, Úgerðina (bar), AT HOME, Sbarro, bensínstöð, Bjarg (tískuverslun), snyrtistofu, hárgreiðslustofu, pólska búð og skrifstofu Samfylkingarinnar.

 

 

Gamli miðbærinn er á tímamótum, búið að stofna samtök sem eiga að efla hann. Ég er í þeim, of kors. Niðri í bæ er flott torg, Akratorg, með gosbrunnum og styttu af sjómanni, æðisleg ísbúð, gallerí, hannyrðaverslun, veitingahúsum og fleira en við viljum meira. Þar sem ætti að vera torg í nýrri miðbænum er bara pláss fyrir bíla og þess vegna er virkilega mikil þörf á að endurvekja þann gamla. Rífa hann upp. Hver vill stofna kaffihús? Ég skal vera ráðgefandi með kaffið (og þar með daglegur gestur). 

 

Áður en ég fór í þessa upptalningu til að útskýra hversu lítt úthverfislegt er þarna við Stillholt/Dalbraut, og girnilegt fyrir ykkur að flytja á yndislega Skagann, þetta er samt bara lítill hluti af því sem hér er í boði, ætlaði ég að blogga um sérlega góða skapið sem allir voru í. Fólk skoppaði um á strigaskóm, hló hátt, daðraði opinskátt, ekki kannski alveg í stuttbuxum af því að það rigndi, en pottþétt stuttbuxnaklætt í hjarta sér. Elsku Eygló skælbrosandi í bókabúðinni gaf eiginlega tóninn. Hvernig líður drengnum, er honum að batna, jú, hann mátti faðma hana, hún búin að fá covid. Við keyptum 2 spilastokka (helsti veikleiki drengsins sem handleikur spil eins og snjall töframaður) og nokkrar bækur sem mig vantaði sárlega. Hvern vantar ekki alltaf bækur? hugsaði ég með mér. En ég fékk fínasta kynþokkaafslátt í bókabúðinni eins og vanalega sem hvetur bara til kaupa.

 

Svo vildi drengurinn endilega fara í Krónuna og kaupa sér meira te (hann heldur uppi ákveðinni snobbmenningu í Himnaríki) ... og hálsbrjóstsykur ... kannski í síðasta lagi, hann er orðinn svo hress, en allir í Krónunni voru í hrikalega góðu skapi, meira að segja þessir einu tveir sem báru grímu. Jú, ég keypti mér naglaþjöl ... og páskaeggin okkar. Megi þau steingleymast til páska. Held að mamma kaupi ekki handa okkur í ár, enda kannski alveg nóg að fá páskaegg frá mömmu sinni í 60 ár. Nú bara hlýt ég að geta keypt mér sjálf ...

 

Á Flamingo fengum við okkur karamasala-chicken, réttinn númer 10, og þar inni með munninn fullan af besta kjúklingi í heimi áttaði ég mig skyndilega á allri kátínunni. Það er vissulega eðlilegt að gleðjast yfir horfna hálkuviðbjóðsógeðinu en þetta fólk var allt að hugsa um vorið! VORIÐ! Þetta var svona beljugleði, ég get ekki kallað þetta annað. Að fjandans vorið væri að koma með öllum sínum hryllingi; hita og pöddum. Það er eins og fólk gleymi alltaf því sem fylgir ... að verja heimili sitt gegn innrás geitunga, kóngulóa, fara inn í skáp og sækja vifturnar, jafnvel kaupa fleiri, vona að fínu rúllugardínurnar dragi úr skrambans sólinni þegar maður situr við vinnu sína við suðurglugga, og margt, margt fleira. Sumir kannski aðeins of snöggir að gleyma því þegar hjartað tekur spennukipp þegar veðurfræðingurinn lofar almennilegu veðri, jafnvel rauðri viðvörun, þegar nýfallin mjöllin gerir allt svo fallegt og ólmur sjórinn frussast og skvettist upp á göngustígana við Langasand.

 

Gleðin einskorðaðist við Akranes, held ég. Ein Facebook-vinkona mín skrapp í Rúmfatalagerinn (á höfuðborgarsvæðinu) og lenti í því að reka kerru sína utan í kerru annarrar konu. Var byrjuð að segja: „Æ, afsak-“ þegar konan (öldruð) hvæsti á hana og sagði: „Vertu vakandi, helvítis tíkin þín,“ og bætti svo við af því að fb-vinkonan er frekar dökk yfirlitum, eins og nánast öll  mín móðurætt: „Ég get sagt þetta á ensku ef þú ert útlendingur!“ Mín kona ákvað að missa sig ekki ofan í drullupoll konunnar og svaraði ekki.

Ég hef alltaf sagt að það vantaði bara Rúmfatalagerinn (eða IKEA eða Costco) á Skagann til að við yrðum alveg sjálfbær, en ætli ég fari ekki bara að sauma mín rúmföt sjálf ...      

Hamslaus persíuteppisgleði og rangt símanúmer ...

Um síðustu helgi gisti ég yfir nótt hjá Hildu systur. Þar fletti ég Fréttablaðinu sem oftar og sá risastóra auglýsingu um glæsileg persnesk teppi/mottur á útsölu. Við Hilda þangað. Ég tímdi þó engu fokdýru, en indæl stúlka fann eitt frekar í minni kantinum (sjá mynd) sem ég fékk á 13 þúsund krónur. Jú, mottan vissulega hnýtt í Íran en ekki sérlega fasthnýtt og ekki í bláum lit en það tvennt hækkar verðið nokkuð mikið. Sem betur fer fíla ég rauðar mottur mjög vel. Jú, upprunamiði fastur undir og svo fékk ég skírteini með þar sem kom fram að teppið hefði átt að kosta 30 þús. en ég fengið það á 13 þús. Af hverju bað ég stúlkuna ekki að finna fleiri á svona góðu verði ... þótt það dugi ekki skemur en þau fasthnýttu sem duga í 100 ár eða miklu lengur. Ég get örugglega látið það duga í 100 ár ef einhver nennir að halda mér á lífi. Á laugardag og sunnudag er síðasti möguleiki á að kaupa ... svo er farandteppasölufólkið farið til næsta lands.

Þessi fagra motta er við rúmið mitt í meyjarskemmunni og það hefur verið sérlega notalegt að fara á fætur síðustu daga. Á myndinni virkar mottan eins og krækiber í helvíti, ekki að eldhúsið mitt sé satanískur staður eða mottan pínulítil.

Teppasalan fer fram einhvers staðar í efri óbyggðum Kópavogs. Myndi plata systur mína í aðra ferð þangað ef hún hefði ekki öðrum hnöppum að hneppa um helgina.

- - - - - 

Ég fékk símtal fyrir skömmu og það eftir lokun markaða ...

„Góðan daginn, þú hefur kannski átt von á símtali frá okkur? Það er vegna sölunnar á Íslandsbanka,“ sagði vingjarnleg rödd.

„Get svo sem ekki sagt það, en haltu endilega áfram,“ svaraði ég, góð þjónusta hjá bankanum mínum. Hélt að venjulegt fólk með fremur ó-interísant stöðu á bankareikningum, fengi ekki svona símtöl nema ætti að reyna að bjarga einhverju í aðdraganda fjármálahruns.

„Hvað hefurðu í huga varðandi upphæð?“ spurði maðurinn. 

„Fimm, kannski tíu,“ sagði ég. Fimmþúsundkall sennilega of lítið en tímdi ég áhættufjárfestingu upp á tíu þúsund? Ég mætti ekki einu sinni reyna að nota slíkan seðil í flottu Vouge án þess að vera grunuð um peningaþvætti. Jú, tíu þúsund hljómaði betur. 

„Segjum tíu,“ sagði ég borubrött.

„Fínt er,“ sagði röddin.

„Fæ ég rukkun í heimabanka eða get ég millifært?“

„Ha, millifært tíu milljarða?“

„Ég var nú bara að hugsa um tíu þúsund kall,“ flissaði ég.

„Er þetta ekki Guðalmáttugur-hvaðþaðergottaðeigasvonamiklapeninga, lífeyrissjóður Fengeyinga sem aðhyllast Feng Shui?“ Greina mátti ofboð í röddinni. 

„Nei, Guðríður heiti ég, kölluð Gurrí með einföldu,“ sagði ég glaðlega, „þú hefur farið línuvillt í símaskránni. Má ég samt ekki kaupa hlut í bankanum? Hei! Halló. Halló!“ 

Staðfesting á góðri greind og loftsteinn á leiðinni

Internetið gefur og gefur. Gleður og gleður. Í morgun rakst ég á góða grein, Átta vísbendingar um að þú sért greindari en gengur og gerist, en lestur hennar varð til þess að mér er skapi næst að sækja um inngöngu í Mensa. Þessi grein er ekki alveg fullkomin en gefur þó góða mynd.

1. Þú reykir ekki. Ég hef ekki reykt síðan í apríl 2020. 

2. Þú dýrkar ketti. Ójá, hunda líka.

3. Þú ert hávaxin. Heldur betur. Ég er 1.71 að hæð sem þykir stórt og stæðilegt í mörgum löndum.

4. Þú ert elsta systkinið. Hér fannst mér rannsóknin aðeins falla. Hver getur gert að því þótt hann fæðist til dæmis nr. 2 í röðinni? Svo er ég líka hærri en Mía systir.

5. Þú ert örvhent. Annað sem dregur úr trúverðugleika þessarar annars góðu greinar en eftir að hafa æft mig með vinstri í allan dag hef ég uppgötvað að ég hafi fæðst örvhent en verið neydd til að nota hægri. Það tíðkaðist í denn.

6. Þú hefur lært á hljóðfæri. Ójá, ekki bara eitt og ekki bara tvö, heldur á píanó, trompet og althorn, held það nú. 

7. Þú ert grönn. Enn og aftur slæm vinnubrögð hér. Það hefur gleymst að segja grönn miðað við eitthvað. Og miðað við Keikó er ég til dæmis rosalega grönn. 

8. Þú hefur prófað vímuefni. Einn og einn ólöglegur smókur á yngri árum telst kannski með en eitt sinn þegar ég keypti mánaðarskammt af Herbalife (vann með harðri sölukonu) voru vinsælar Herba-pillurnar green og beis sem voru svo bannaðar af því að ígildi amfetamíns fannst í þeim ... og ég hætti að strauja þvottapoka.

 

Sjálfur Páll Óskar á afmæli í dag. Þótt ég sé nánast hætt að skrifa fyrir Vikuna tek ég þó eitt og eitt verkefni ef ég er beðin fallega, eins og stöku viðtal í kökublaðið og að finna stundum afmælisbörn vikunnar, og láta fylgja fróðleik með. Þegar ég leitaði að einhverju sem tengdist afmælisdegi Palla rakst ég á ógnvekjandi staðreynd sem getur komið 878 ára afmæli hans í uppnám. Það er hugsanlegt, eða einn á móti þrjú hundruð, að loftsteinninn 1950DA rekist á jörðina þann 16. mars árið 2880. Afkomendur ykkar verða orðnir talsvert fjarskyldir ykkur á þeim tíma.

 

MYND: Flóðbylgjuviðvaranir vegna þessa atburðar fundust við gúgl.

 

Talandi um afkomendur. Nýjasti frændinn í ættinni fékk nafn fyrir skömmu. Foreldrar hans gjörsamlega klikkuðu á því að skella millinafni á drenginn, t.d. Óli. Þá mynduðu upphafsstafir hans orðið BÓK sem hefði getað haft áhrif á val hans á ævistarfi. Bókmenntafræðingur, bókavörður eða bara bókaormur.

 

Ég sótti mér kaffibolla nr. 2 um eittleytið, rólegt að gera akkúrat þá og hafði verið að hlusta á útvarpið í gegnum sjónvarpið ... en allt í einu hófst sjónvarpsleikfimi sem ég hef heyrt um að sé sniðug og alltaf ætlað að prófa. Þetta byrjaði í kóvidinu, held ég. Ég færði skrifborðsstólinn ögn til vinstri og fylgdist spennt með. „Við ætlum að vera með sitjandi æfingar,“ sagði konan og mér létti, gat þá haft augun á tölvuskjánum á meðan og hætt að þjálfa ef verkefni birtist.

Ég „hljóp“ á meðan ég sat á stólnum og rétti svo handleggina út vítt og breitt fyrir ofan mig. Ég var orðin útkeyrð þegar ég áttaði mig á því að þetta hafði bara verið upphitunin ... en hefði samt haldið áfram ef ég hefði ekki tekið eftir köttunum. Þeir voru lamaðir af skelfingu yfir þessum látum, ekki bara í ískrandi stólnum, heldur stappi mínu með fótunum og ógnandi handahreyfingar í næstum heila mínútu. Mér fannst ég ekki geta gert þeim þetta lengur. Ég stóð upp en hrundi niður í gólf, gat með herkjum skriðið fram á bað og híft mig upp við vaskinn á viljastyrknum einum saman. Sá vart út um augun fyrir blóðiblönduðum tárum. Mér tókst fyrir kraftaverk að skrúfa frá kalda vatninu og svala þorstanum. Af hverju eru vatnið ekki saltbætt? Held að dýrmæt sölt hafi svitnað úr líkama mínum eftir erfiðið í stólnum en ég er aðeins að ná mér. Blogga þetta frá baðgólfinu en næ mér senn. Hélt að það væri ekki alveg svona langt síðan ég fór síðast í ræktina. En ég ætla nú samt að reyna aftur á morgun, þá tilbúin með þetta beisik dót; vatn, álpoka, transistor-útvarp, áttavita, landakort.

Aðdáandinn á hlaðinu og rjómaterturaunir

Hilda systir vildi auðvitað gamaldags rjómatertu fyrir sig og fylginautana. Sem var talsvert flóknari framkvæmd en Betty Cr-súkkulaðikaka - það þurfti að rifja upp annars einfalda glasatertuuppskrift, ákveða tegund af Royal-búðingi og athuga hvort ég ætti ekki rjómasprautu. Og jú, meira að segja blandaðir ávextir í dós leyndust í skápnum - og ekki útrunnir. En engir súkkulaðispænir sem hefði verið alveg fullkomið. Ég valdi sítrónubúðing og notaði meiri rjóma en mjólk við tilbúning hans sem gerði hann sannarlega ekki verri. Gestirnir skruppu í gönguferð hjá Langasandi og komu svo til baka nánast örmagna af umhverfishrifningu og glorhungraðir. Tertan kláraðist næstum því. Golíat og Herkúles, frændhundar mínir, voru með í för og slógu í gegn hjá kisunum, eins og venjulega, við elskum hunda. Gestirnir höfðu á orði að ég liti mjög vel út. Mjög - en ég var svo spennt að vita  hvernig þeim þætti rjómatertan að ég gleymdi að segja þeim frá spennandi ástæðu fegurðarinnar. Sjá ögn neðar í blogginu. 

 

Við fimmmenningarnir knáu áttum pantað borð á Galito og fórum þangað í gómsætan mat en svo átti Hilda eftir að kaupa inn og þar sem Krónan er á móti Galito notaði hún tækifærið, snjallt þegar bensínlítrinn hækkar nánast um 100 kall á viku, ef marka má orð Facebook-vina minna sem hafa ekki enn lagt bílum sínum eða gefið hann. Ég hafði heitið mér því að fara með grímu næst og í dag var komið að því. Fyrir nákvæmlega viku var ég eina grímulausa manneskjan þar inni og fólk starði á mig. Alveg var það dæmigert að ég skyldi svo vera eina manneskjan með grímu í búðinni í dag og fólk starði á mig. Ég afsakaði mig við manninn á kassanum (ég þarf að læra sitt af hverju mikilvægara áður en ég læri á sjálfsafgreiðslukassa), sagði grímuna fela hrukkur snilldarlega og að ég lenti mun oftar næstum á séns með grímu. Ég bætti svo við að ég væri eina manneskjan á Akranesi sem ekki hefði fengið covid svo gríman væri sennilega óþörf en þá tjáði hann mér að hann væri hinn Skagamaðurinn - og mætti sko alls ekki smitast því hann væri að fara til útlanda eftir nokkra daga.

 

Einhver bíll sem stóð hérna á hlaðinu í dag vakti athygli okkar Kela pokakattar von Kattholt, okkur datt helst í hug að þetta væri aðdáandi sem langaði kannski að sjá mér bregða fyrir við gluggann - það var eiginlega eini möguleikinn fyrst hann sneri ekki að sjónum. Ég stóð kæruleysislega upp eftir þessa uppgötvun og færði mig frá glugganum, hljóp hratt inn á bað og setti á mig meik og maskara en fann ekki varalitinn. Beit mig til blóðs í neðri vörina, það virkar vel úr fjarlægð. Mér tókst líka örsnöggt að skipta um föt með því að þykjast beygja mig niður, eins og ég hefði misst eitthvað á gólfið. Svo kom ég gangandi rólyndislega með uppáhaldsmúmínbollann í annarri þegar ég var komin í sjónmál og settist í stólinn, bein í baki sem gerir mann alltaf flottari. Og með hjartslátt af spenningi.

Stráksi kom inn í herbergi örskömmu seinna, nýkominn úr sundi og gufu, hér hinum megin við íþróttavöllinn. Hress og kátur - með arnarsjón. „Sérðu hvíta bílinn þarna úti sem snýr að okkur? Fyrir ofan hausinn á Kela? Hvernig lítur maðurinn út, þessi í bílstjórasætinu?“ spurði ég spennt. Það væri ekkert verra ef hann væri sætur en mér er samt orðið meira sama um útlit eftir að ég varð sextug, feykinóg að þeir andi og geti keyrt bíl. 

„Ha? Það er enginn þarna inni.“ sagði drengurinn eftir að hafa litið á bílinn. Hrósaði mér síðan fyrir hvað ég væri fín. Ég veit ekki hvort ég trúi stráksa með þetta fyrrnefnda. Eru ekki til sérstakar framrúður sem sést ekki í gegnum? Sem gerir þennan gaur (karl) svo miklu meira spennandi. Sjáum til. Leyfi ykkur að fylgjast með. 

Grátlegt ekki-grín og satanískt samsæri

„Maðurinn á dælu 3 tók bensín fyrir 1.000 kall. Hvert var hann að fara? Að dælu 4?“ Fólk tekur sumum hlutunum bara létt þessa dagana enda veit það svo sem að ef það rífur kjaft verður spreyjað yfir það gasi ... geymt en ekki gleymt, eins og við trukkastjórarnir segjum stundum.

Svo er það COVID, brandararnir um að gleymst hafi að láta veiruna vita að hún væri yfirstaðin - mikið þakklæti fyrir allt „frelsið“ en af hverju heyrðust samt bara endurteknar gamlar og jafnvel ýktar fréttir í útvarpinu um smit og dauðsföll þegar allt væri búið?

Von að fólk sé ringlað. Hin trúgjarna ég fór meira að segja grímulaus í Krónuna um síðustu helgi til að kaupa eitthvað sem ég gleymdi að panta í Einarsbúð, var ekki allt covidkjaftæðið búið? Nennum við þessu innilokunarrugli eitthvað lengur þegar við viljum komast í sleik við ókunnuga? Well, ég ætla með grímu næst. Karlarnir horfðu á mig með enn meiri áfergju þegar ég var með grímuna. Hvít og blá gríma klæðir mig betur, augun verða grænni (mögulega daðurslegri) í samanburðinum við hvíta og bláa litinn.

Myndin: Ég á nokkrar veggklukkur en er ekki beint að safna þeim. Þó myndi ég sennilega gefa úr mér annað nýrað (kannski) til að eignast þessa klukku ... hún passar vel við Monty Python-klukkuna mína í eldhúsinu. Það styttist í afmælið mitt, 12. ágúst!

 

Klaufagangur miðaldra venjulegs fólks á netinu - enn eitt framhaldið: Í einni vinnunni minni næ ég mér í skjöl í einhverju kerfi sem er ansi hreint einfalt og fínt - og skjölin eru word og það allt. Well, ég hef fengið skammir fyrir hugleysi við að prófa mig áfram sem maður eigi alltaf að gera ... og ég hef reyndar gert nokkrum sinnum með skelfilegum afleiðingum. Ég var bara að leita að einhverjum fídusi til að auðvelda mér að breyta einhverju ... en ... Nú þarf ég t.d. alltaf að hlaða skjölunum niður hjá mér því ég hef einhvern veginn fiktað þannig að word-skjölin breytast í pdf-skjöl þegar ég reyni að lesa þau „á staðnum“ og eru óbreytanleg - ekkert mál niðurhöluð á desktop hjá mér. Ég myndi hiklaust telja mig góða í hlutum sem ég kann (I´m from Þingeyjarsýsla, munið) og hef lært, hef meira að segja prófað mig áfram með góðum árangri - en samt oftar slæmum. Er ég virkilega eina manneskjan sem fær skrítnar meldingar stundum og sjokkerast pínku, eins og þegar ég ætlaði að fara að panta mat hjá Eldum rétt í fyrradag kom: Við sendum ekki mat þangað sem þú býrð-eitthvað (já, ég fyrirgaf ER, maður á ekki að láta bitna á frábæru fyrirtæki leiðindin í einum starfsmanni - og fóstursonurinn (litli prinsinn) hefur verið svolítið vængbrotinn yfir skorti á fínheitum þrisvar í viku). Það endaði með því að ég sendi póst til þeirra og í ljós kom að þetta var ekki rétt - þau senda enn á Skagann en ég gat pantað pakka samt þótt frestur væri liðinn, nema ég þurfti að velja pakka, gat ekki valið það besta úr öllum pökkum ... svo ég valdi léttlagaða pakkann og mun því galdra fram góðan mat á svipstundu, drengnum til gleði og vissulega hollustu. 

Eins og venjulega legg ég hart að mér að gleyma því hvað verður í matinn í Himnaríki á mánudag, þriðjudag og miðvikudag ... það er ekkert mál að finna eitthvað hina dagana. Þannig.

Varúð - hreinskilni ... mér finnst þau hreinlega öll frábær lögin í Söngvakeppninni, grípandi og góð. Veðja þó á Rvíkurdætur eða Ellenardætur - bæði lögin frábær - en hin líka og erfitt að segja hvernig fer. Kannski við stráksi höldum Eurovision-partí eftir að Hilda og co verða farin í bæinn, við fáum góða heimsókn á morgun - þar sem hún kemur klyfjuð kattamat (Royal Canin Urinary, sérfæði frá dýralæknastofu, Keli fær annars þvagsteina og hinir þrífast brjálæðislega vel á þessu fæði líka) og sennilega klórustaur líka sem var sérpantaður (með hennar hjálp) á netinu og Davíð vonandi haft tíma til að setja saman með borvél. Nú verð ég að muna að fá Davíð frænda eða Ellen frænku í alls konar kennslu, ég nenni ómögulega að vera „svona“ kerling ... Sonur minn kenndi mér hlutina en gerði þá sennilega enn oftar fyrir mig - ég er ekki góð í að gúggla, finna hlutina á YouTube og svona, og jafnvel eitt orð sem ég misskil á ensku getur haft hroðalegar afleiðingar ... ég var næstum búin að eyðileggja tvo lampa sem ég fékk í jólagjöf vegna þess. Ég skildi ekki orðið perustæði, skrúfaði bara og skrúfaði og skrúfaði ... skrattaðist til að setja örvæntingarfullt hjálparleysi mitt á Facebook (jessss) og eftir að ég skrúfaði bara perustæðið úr gekk hitt eins og í sögu, auðveldasta mál í heimi. Þetta gæti líka tengst óþolinmæði hjá mér. Ef hlutirnir ganga ekki upp í hvelli hjá mér sný ég mér að öðru (Sjá Rómantísk sakamál, 2. tbl. 2006, bls. 32-84).

Ég öskurgræthlæ stundum þegar ég rifja upp orð gamla umsjónarkennarans míns þegar ég útskrifaðist úr 12 ára bekk. Ég spurði hann hvað hann héldi að ég ætti að leggja fyrir mig í lífinu (ekki orðrétt og ég man ekki í hvaða samhengi). „Þú gætir orðið býsna góð í tungumálum,“ sagði elskan hann Rögnvaldur. Hláturinn bullar ekki síst upp þegar ég les aftan á kannski pakka þar sem stendur á útlensku: Látið malla í et par minuter ... og ég man aldrei hvort það stendur fyrir eina mínútu eða tvær (sem er líklegra), ég vil ekki gera neitt í fljótfærni og læt malla í tvær. Hin Norðurlandamálin elta þessa svívirðu, nema íslenskan, við segjum: Eina mínútu, tvær mínútur, sem er auðvitað svo miklu réttara. Par þýðir eitthvað tvennt á íslensku en munið ... ég er manneskjan sem las í áratugi um alla dýralæknana í hernum í ensku spennubókunum ... svo par getur alveg þýtt eitthvað annað á dönsku, norsku og sænsku.

 

Eitthvað satanískt samsæri gegn köttum virðist hafa skollið á hjá ráðafólki á Akureyri. Ekki nóg með að kettir verði frelsissviptir þar innan tíðar, heldur er búið að gera Ragnheiði hjá Kisukoti ókleift að reka áfram athvarf fyrir útigangsketti. Hún bjargaði lífi þeirra, mannaði þá, eins og það kallast, og fann ný heimili fyrir þá, þvílíkt glæpakvendi, vantaði vask einhvers staðar? Ekki láta yfirvöld á Akranesi svona út í Villiketti, ég tryði bænum frekar til að styrkja gott starf þeirra en alla vega veit ég að almenningur á Skaganum hefur keypt mat og sitt af hverju fleira og skilið eftir í körfu í dýrabúðinni eða Krónunni. Nú mun verða meira að gera hjá bænum - og ef þeir dirfast að lóga köttum af því bara, verður þá allt fyrst brjálað. Af hverju styrkti ráðafólk ekki starfsemi hennar frekar en að reyna að bregða fyrir hana fæti? Víða leynast dýrahatarar. Ég vogaði mér að segja eitthvað fallegt um hunda (ég er mjög hrifin af hundum) á einni Facebook-síðunni og fékk skammir fyrir.

 

Ég hef lýst því yfir að ég ætli ekki framar til Akureyrar, þótt ég þekki þar dásamlegt fólk. Við systur höfum árum saman farið norður og sl. sumar leyfðum við okkur að gista tvær nætur á Hótel KEA sem var æðislegt. Akureyri er fallegur og góður bær sem ég mun sakna. Vonandi verður svona hugsunarháttur kosinn á brott - en einhvers staðar sá ég að fæstir bæjarfulltrúarnir gæfu kost á sér aftur í vor. Settu þeir þessar andstyggðarreglur á og hættu svo? Má það bara? Vonandi má breyta þessu til baka.

 

Eitt vandamál, lítið en flókið og mögulega átakanlegt ef eitthvað klikkar. Ég get ekki ákveðið mig hvort ég eigi að hræra í eina Betty Crocker-súkkulaðitertu á morgun eða baka botn og gera gamaldags rjómatertu (eða slíka með t.d. nýja Eitt sett-búðingnum frá Royal og sleppa niðursoðnu ávöxtunum) ... Kannski ég ætti að spyrja Hildu - en ef hún tekur nú ranga ákvörðun? BC klikkar ekki, kannski ég velji það bara ...

Heilaþvottur A-fólks hefur áhrif ...

Morgunverkin drjúg? Æ, er það ekki bara heilaþvottur og innræting hjá A-fólki sem þolir ekki þegar við B-urnar náum oft lengri og sennilega værari svefni aðeins aftar í sólarhringnum en það? Rannsóknir (á YouTube?) hafa sannað að aðeins fólk með hreina samvisku getur sofið út! Ég var svo örg út í sjálfa mig í morgun þegar ég drattaðist gegn vilja mínum á fætur rétt upp úr átta. Fjandans vítamín. Ég hefði sennilega átt að enda á því að fara í sturtu en hvernig átti mig að gruna hvað morgunninn bæri í skauti sér?

 

 

Eftir hressandi sturtu fannst mér þurfa að setja í þvottavél ... og skipta á rúmunum svo ég gerði það áður en ég vissi af. Jú, þvo rúmteppin líka sem ég er hálfnuð með ... svo var komið meira drasl í fatahengið (áður þvottahúsið) svo ég druslaðist til að setja dagblöð í einn pokann, þau eru skrambi fín undir kattasandinn þegar búið er að lesa þau, tímaritin í körfu og ganga frá margnota innkaupapokum. Mjög orðið fínt. Og ahhh, jólaburðarpokarnir undan jólagjöfum okkar stráksa þarna í einu horninu á dyngju minni sem ég íhugaði að losa mig við en nýtna Umhverfis-Gurrí vissi að það kæmu jól á eftir þessum. Hafði ekki fyrr en í gærkvöldi fundið besta staðinn fyrir pokana (ég þarf minn tíma) og í morgun kom ég þeim fyrir í tómu ferðatöskunni inni í skáp, engin ferðalög í bráð og í raun hroðaleg eyðsla á plássi allt þetta loft í ferðatöskunni. Þið minnið mig kannski á þetta í byrjun desember?

 

Klukkan var ekki orðin tíu og Himnaríki gljáði, það var svo fínt. En þetta A-fólk má nú samt alveg hoppa upp í morgunstundgefurgullímund-kjaftæðið í sér. Það er hægt að gera svo margt skemmtilegra á morgnana en húsverkjast. Já, og svo tók ég nokkrar hillur í skáp stráksa í gegn ... vona að hann taki ekki eftir því að nokkrir bolir og buxur fóru ofan í poka handa Rauða krossinum.

 

„Af hverju bloggar þú svona lítið þessa dagana, dóttir góð?“ spurði móðir mín í morgun. „Þú ert löngu fallin af topp fimm,“ bætti hún við.

„Jú, af því að ég er í þremur störfum og þarf að gera húsverk þar að auki, mamma mín, ég þarf að kaupa mitt eigið skyr og snyrtivörur, öfugt við aðra áhrifavalda, þyrfti að biðja Ellen frænku að kenna mér betur á Instagram ...“

„Nei, nei,“ skrækti mamma. „Ég á sko nóg með að komast yfir snappið, Facebook, TikTok, Pinterest og Twitter, ásamt RÚV, Stöð 2 og Sjónvarpi Símans, Netflix og Disney og líka Storytel!“

 

Efri myndin er af Mosa og Kela sem kúra oft saman á morgnana/ daginn / kvöldin / nóttunni.

Neðri myndin tengist þessari færslu mjög svo óbeint, líklega ekki neitt, en er lýsandi fyrir ástandið í stefnumótamálum heimilismeðlima Himnaríkis. 

Öðruvísi innrásir í heimabanka, netútför og skrilljón afmæliskveðjur

Frekar algengt er orðið að í heimabankanum bíði manns alveg óvænt vongóður reikningur einhvers góðgerðafélags. Ég hlýt að hafa meyrnað eitthvað með árunum því ég borga stundum kvikindin þótt ég sé ekki sérlega sátt við innrásina í heimabankann minn. Kannski af þakklæti fyrir að sleppa við símtal þótt ég segi oftast nei því ég styrki alla vega þrjú félög í hverjum mánuði - og sumt árlega, eins og Kattholt og Rauða krossinn (Krabbameinsfélagið fær ekki krónu (aldrei framar) eftir að hafa hætt með brjóstaskimanir á Skaganum fyrir mörgum árum, við vorum ekkert of góðar til að fara í bæinn, allir á bíl-ranghugmyndin). 

 

Núna tvisvar á ekki svo löngum tíma hef ég, eftir að hafa greitt óvænta góðgerðarukkun, fengið símtal í kjölfarið þar sem ég er beðin um að borga meira, helst einhverja upphæð mánaðarlega. Þessi félög sjá um það sem ríkið ætti að gera en gerir ekki, svo ég skil þessar rukkanir svo sem. En ég nánast öskraði (innra með mér) þegar ég fékk seinna símtalið og fattaði samsærið, og sagðist hafa borgað greiðsluseðilinn, ég ætlaði ekki að borga meira - og særði eflaust félag sem gerir ofboðslega góða hluti fyrir skjólstæðinga sína ...

Samt er ég merkt í símaskrá með hauskúpu: Varúð, ekki dirfast að hringja í þetta númer! Urrr. Maður gefur sem sagt færi á sér með því að borga óboðnu greiðsluseðlana - sem er ekki sniðugt fyrir þessi félög að gera. Ég urraði ekkert mjög fast á elskulegu konuna en sagði samt nei. Þó tel ég nokkuð öruggt að ég sé að breytast í grömpí old lady því ég beið stíf eftir að ná sambandi við Arion banka í morgun til að skammast yfir því að hafa ekki fengið sent debetkort, gamla rann út og ég gat ekki notað það í gær. Á meðan ég beið eftir því að bankinn hringdi í mig (sem er reyndar fín þjónusta) fór ég í gegnum blöð og tímarit síðustu vikna sem voru í snyrtilegum bunka (í alvöru) hjá mér - viti menn, þar inn á milli leyndist umslag með kortinu í. Ég hélt hróðug á kortinu þegar síminn hringdi ... Arion banki.

 

Ég var eldfljót að hugsa, spann upp svo æsandi og spennandi sögu af ribböldum og ræningjum að Arion-maðurinn lokaði öllum kortunum mínum í kjölfarið ... Ég verð að hætta að lesa spennusögur á kvöldin.

Ég hafði beðið örg eftir að heyra: -Við sendum þér nýtt kort en það kostar peninga, og svo kostar 120 krónur að hringja í okkur - eða -þú verður að koma til Reykjavíkur og sækja það. 

Þá hefði ég reyndar skipt um banka, upp á prinsippið, minni þjónusta-meira verð, ég var búin að æsa mig upp í það (þú getur hirt þinn fjandans felgulykil-dæmið). Svo svaraði bara ljúfur og kurteis ungur maður og skemmdi allt fyrir Landsbanka eða Íslandsbanka sem báðir eru með útibú á Skaganum, ekki Arion nefnilega sem er virkilega léleg þjónusta í nærri 8.000 manna kaupstað, bráðum borg.  

 

Ég treysti mér hreinlega ekki í útförina hans elsku Tomma míns í dag, hef ekki farið í slíkar athafnir síðan sonur minn dó, og horfi frekar á netinu. Þetta var flott athöfn, fín músík í hans anda og jú, vissulega aldrei auðvelt að kveðja góðan vin, en ég hló líka - svo mikið að nú veit ég hvað þýðir að öskurhlæja.  Það gerði ég þegar presturinn sagði söguna af því þegar áhöfnin á bátnum hans Tomma fékk svo svæsna matareitrun eitt árið að á stíminu heim var Faxaflóinn eins og kakósúpa ... Tommi hefði átt að skrifa sögurnar sínar niður, ég sé eftir að hafa ekki skrifað allt niður sem hann sagði en eitthvað af því er þó til á þessu bloggi, aðallega síðan áður en ég tók þrettán ára pásuna.

 

Fóstursonur minn á afmæli í dag, er orðinn 18 ára, búinn að vera hjá mér í fimm ár - upp á dag núna á mánudaginn. Ég setti þessar myndir af honum hér inn í tilefni afmælisins, hann á þessar myndir af sér með flottustu mönnum í heimi, Palla árið 2018 og Hr. Hnetusmjöri tveimur árum seinna, þegar Frystihúsið, ísbúðin besta á Akratorgi, opnaði 2020. Verð að láta prenta þessar myndir út og ramma inn handa honum og setja upp á vegg. Kannski náum við Eminem næst? Setti mynd af stráksa einum á Facebook í morgun, þar sem ég tilkynnti afmælið hans og sé ekki betur, í alvöru talað, en að allir á Internetinu hafi lækað og sent honum fallega afmæliskveðju. Sá verður glaður þegar hann kemur heim og sér allar kveðjurnar.